Wskazania do stosowania

Toramide jest lekiem moczopędnym o zróżnicowanych wskazaniach w zależności od dawki:

• Dawka 5 mg:
  • Samoistne nadciśnienie tętnicze
  • Obrzęki spowodowane zastoinową niewydolnością serca
  • Obrzęki w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek
  • Obrzęki w niewydolności wątroby
• Dawki 10 mg oraz 20 mg:
  • Obrzęki spowodowane zastoinową niewydolnością serca
  • Obrzęki w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek
  • Obrzęki w niewydolności wątroby

Toramide wykazuje działanie moczopędne zarówno w małych dawkach (podobne do tiazydów), jak i w większych dawkach (typowe dla diuretyków pętlowych). Pozwala to na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Dawkowanie i sposób podawania

Tabletki należy przyjmować rano, bez rozgryzania, popijając niewielką ilością płynu. Lek jest zazwyczaj stosowany w leczeniu długotrwałym lub do czasu ustąpienia obrzęków.

U osób w podeszłym wieku zalecenia dotyczące dawkowania nie ulegają zmianie, jednak należy zachować ostrożność ze względu na ograniczone dane z badań porównawczych. Brak doświadczeń dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia.

W przypadku niewydolności wątroby i nerek dane dotyczące dostosowania dawki są ograniczone. U pacjentów z niewydolnością wątroby należy zachować szczególną ostrożność ze względu na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu w osoczu.

Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na torasemid, pochodne sulfonylomocznika lub którykolwiek składnik preparatu
• Niewydolność nerek z bezmoczem
• Śpiączka wątrobowa i stan przedśpiączkowy
• Niedociśnienie tętnicze
• Karmienie piersią
• Hipowolemia

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać ewentualne zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hiponatremia) oraz hipowolemię. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z:

• Zaburzeniami oddawania moczu (np. łagodny rozrost gruczołu krokowego)
• Zaburzeniami rytmu serca (np. blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia)
• Skłonnością do hiperurykemii i dny moczanowej
• Cukrzycą (utajoną lub jawną)
• Zaburzeniami równowagi kwasowo-zasadowej

Podczas leczenia torasemidem zaleca się regularne kontrolowanie:

• Równowagi elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w surowicy
• Stężenia glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi
• Morfologii krwi obwodowej

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania litu, antybiotyków aminoglikozydowych lub cefalosporyn. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia zawrotów głowy, które mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje z innymi lekami

Toramide może wchodzić w interakcje z wieloma grupami leków, co wymaga szczególnej uwagi przy jego stosowaniu:

• Glikozydy naparstnicy - zwiększone ryzyko działań niepożądanych przy niedoborze potasu i/lub magnezu
• Mineralo- i glikokortykosteroidy oraz leki przeczyszczające - nasilenie wydalania potasu
• Leki przeciwnadciśnieniowe, szczególnie inhibitory ACE - nasilenie działania hipotensyjnego
• Leki przeciwcukrzycowe - możliwe osłabienie ich działania
• Antybiotyki aminoglikozydowe i cisplatyna - nasilenie działania nefro- i ototoksycznego
• Lit - zwiększenie stężenia w surowicy i nasilenie działań niepożądanych
• Leki zwiotczające mięśnie i teofilina - nasilenie działania
• NLPZ - możliwe zmniejszenie działania moczopędnego i hipotensyjnego torasemidu
• Probenecyd - możliwe zmniejszenie skuteczności torasemidu
• Salicylany - zwiększone ryzyko działania toksycznego przy dużych dawkach

Należy zachować szczególną ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu torasemidu z wymienionymi lekami i w razie potrzeby dostosować dawkowanie.

Ciąża i laktacja

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania torasemidu w ciąży u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały toksyczność dla płodu przy dużych dawkach. Lek przenika do organizmu płodu i może powodować zaburzenia elektrolitowe oraz ryzyko małopłytkowości u noworodków. Stosowanie w ciąży możliwe tylko wtedy, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko, przy użyciu najmniejszej skutecznej dawki.

Brak informacji o przenikaniu torasemidu do mleka kobiecego. Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane torasemidu obejmują:

• Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (hipowolemia, hipokaliemia, hiponatremia)
• Ból głowy, zawroty głowy
• Dolegliwości żołądkowo-jelitowe (ból żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia)
• Kurcze mięśni
• Zmęczenie, osłabienie
• Zaburzenia metaboliczne (zwiększenie stężenia kwasu moczowego, glukozy, lipidów we krwi)

Rzadziej mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak zaburzenia rytmu serca, niedokrwienie mięśnia sercowego i mózgu, reakcje alergiczne czy zaburzenia funkcji nerek i wątroby.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania torasemidu może wystąpić nadmierna diureza prowadząca do utraty płynów i elektrolitów. Objawami mogą być: senność, splątanie, niedociśnienie tętnicze, zapaść krążeniowa oraz zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Nie istnieje swoista odtrutka. Leczenie polega na zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku oraz uzupełnieniu niedoborów płynów i elektrolitów.

Mechanizm działania

Torasemid jest lekiem moczopędnym o złożonym mechanizmie działania. W małych dawkach jego profil farmakodynamiczny przypomina leki z grupy tiazydów, natomiast w większych dawkach działa jak typowy diuretyk pętlowy. Maksymalne działanie moczopędne występuje w ciągu 2-3 godzin po podaniu doustnym. Siła działania moczopędnego zwiększa się logarytmicznie w zakresie dawek 5-100 mg.

Torasemid prowadzi do zmniejszenia obrzęków i poprawy czynności mięśnia sercowego w niewydolności serca poprzez redukcję obciążenia wstępnego i następczego.

Skład

Substancją czynną leku jest torasemid. Dostępne są tabletki zawierające 5 mg, 10 mg lub 20 mg torasemidu.

Toramide jest skutecznym lekiem moczopędnym o szerokim spektrum zastosowań w kardiologii i nefrologii. Jego unikalne właściwości farmakodynamiczne pozwalają na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta, zarówno w leczeniu nadciśnienia tętniczego, jak i obrzęków o różnej etiologii. Kluczowe znaczenie ma staranne monitorowanie pacjenta podczas terapii, ze szczególnym uwzględnieniem gospodarki wodno-elektrolitowej.