Zoxon® 1; -2; -4

Wyszukaj produkt

Zoxon^® 1; -2; -4

Doxazosin

tabl.

2 mg

30 szt.

Doustnie

100%

17,26

30% ⁽¹⁾

10,50

R ⁽²⁾

10,80

S ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Zoxon® 1

tabl.

1 mg

30 szt.

Doustnie

100%

12,80

30% ⁽¹⁾

9,42

R ⁽²⁾

11,17

S ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Zoxon® 4

tabl.

4 mg

30 szt.

Doustnie

100%

23,40

30% ⁽⁵⁾

9,88

R ⁽²⁾

7,29

S ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Zoxon® 4

tabl.

4 mg

90 szt.

Doustnie

100%

66,98

30% ⁽⁵⁾

26,43

R ⁽²⁾

18,65

S ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Zoxon® 1; -2; -4 - Charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Zoxon® jest wskazany w leczeniu:

samoistnego nadciśnienia tętniczego
objawów klinicznych łagodnego rozrostu gruczołu krokowego (BPH)

Dawkowanie i sposób podawania

Samoistne nadciśnienie tętnicze:

Leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg raz na dobę. W zależności od skuteczności, dawkę można zwiększać w następujący sposób:

Okres	Dawka
Dzień 1-8	1 mg rano
Dzień 9-14	2 mg rano
Po 14 dniach	Zwiększanie do skutecznej dawki podtrzymującej

Średnia dawka podtrzymująca wynosi 2-4 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka to 16 mg/dobę.

Łagodny rozrost gruczołu krokowego (BPH):

Schemat dawkowania jest podobny jak w przypadku nadciśnienia:

Okres	Dawka
Dzień 1-8	1 mg raz na dobę
Dzień 9-14	2 mg raz na dobę
Po 14 dniach	Zwiększanie do skutecznej dawki podtrzymującej

Maksymalna zalecana dawka w leczeniu BPH wynosi 8 mg/dobę.

Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą, bez rozgryzania.

Szczególne grupy pacjentów:

Pacjenci w podeszłym wieku: Można stosować zwykłe dawkowanie, jednak należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki i zwiększać ją ostrożnie.

Zaburzenia czynności nerek: Zazwyczaj nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Należy rozpoczynać od najmniejszej dawki i zwiększać ją ostrożnie.

Zaburzenia czynności wątroby: Należy zachować szczególną ostrożność. Brak doświadczenia klinicznego u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Dzieci i młodzież: Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności doksazosyny w tej grupie wiekowej.

Dawkowanie doksazosyny należy dostosować indywidualnie, rozpoczynając od najmniejszej dawki i stopniowo ją zwiększając w zależności od odpowiedzi pacjenta i tolerancji leku. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w podeszłym wieku oraz z zaburzeniami czynności wątroby.

Przeciwwskazania

Stosowanie doksazosyny jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne pochodne chinazoliny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
Niedociśnienie ortostatyczne w wywiadzie
Łagodny rozrost gruczołu krokowego z jednoczesnym przekrwieniem górnego odcinka dróg moczowych, przewlekłym zakażeniem dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego
Karmienie piersią (tylko w przypadku leczenia nadciśnienia tętniczego)
Niedociśnienie (tylko w przypadku leczenia łagodnego rozrostu gruczołu krokowego)
Monoterapia u pacjentów z przepełnieniem pęcherza moczowego lub bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez

Doksazosyna jest przeciwwskazana w wielu sytuacjach klinicznych, szczególnie związanych z niedociśnieniem, zaburzeniami układu moczowego oraz nadwrażliwością na lek. Przed rozpoczęciem terapii należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem tych przeciwwskazań.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Ryzyko niedociśnienia ortostatycznego: Szczególnie na początku leczenia może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Należy monitorować ciśnienie tętnicze i poinstruować pacjenta o unikaniu sytuacji mogących prowadzić do urazu w przypadku zawrotów głowy lub osłabienia.

Pacjenci z ciężką chorobą serca: Zachować ostrożność u pacjentów z obrzękiem płuc spowodowanym zwężeniem zastawki aortalnej lub dwudzielnej, niewydolnością serca z dużą pojemnością wyrzutową, prawokomorową niewydolnością serca oraz lewokomorową niewydolnością serca z niskim ciśnieniem napełniania.

Zaburzenia czynności wątroby: Szczególna ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Jednoczesne stosowanie z inhibitorami PDE-5: Zachować ostrożność ze względu na ryzyko niedociśnienia. Zaleca się rozpoczynanie terapii inhibitorami PDE-5 od najniższej dawki i zachowanie 6-godzinnego odstępu od przyjęcia doksazosyny.

Operacja zaćmy: Poinformować chirurga okulistę o stosowaniu α-1-adrenolityków ze względu na ryzyko wystąpienia śródoperacyjnego zespołu wiotkiej tęczówki.

Priapizm: W przypadku wystąpienia przedłużonej erekcji, pacjent powinien natychmiast skorzystać z pomocy medycznej.

Zawartość laktozy: Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy.

Stosowanie doksazosyny wymaga szczególnej ostrożności i monitorowania pacjenta, zwłaszcza pod kątem ryzyka niedociśnienia ortostatycznego, interakcji z innymi lekami oraz u pacjentów z chorobami serca i wątroby. Należy również uwzględnić potencjalne powikłania związane z zabiegami okulistycznymi i ryzyko priapizmu.

Warto zapamiętać

Doksazosyna może powodować niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie na początku leczenia
Jednoczesne stosowanie doksazosyny z inhibitorami PDE-5 wymaga zachowania szczególnej ostrożności ze względu na ryzyko nadmiernego spadku ciśnienia krwi

Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego: Może wystąpić przy jednoczesnym stosowaniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie, lekami rozszerzającymi naczynia (w tym azotanami) oraz inhibitorami PDE-5.

Osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego: Może być spowodowane przez NLPZ, estrogeny i sympatykomimetyki.

Wpływ na działanie innych leków: Doksazosyna może osłabiać działanie dopaminy, efedryny, epinefryny, metaraminolu, metoksaminy oraz fenylefryny na ciśnienie tętnicze i naczynia krwionośne.

Interakcje farmakokinetyczne: Cymetydyna może zwiększać AUC doksazosyny o około 10%.

Wpływ na badania laboratoryjne: Doksazosyna może zwiększać aktywność reninową osocza i wydalanie kwasu wanilinomigdałowego z moczem.

Doksazosyna wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, szczególnie wpływającymi na układ sercowo-naczyniowy. Konieczne jest dokładne monitorowanie pacjenta i ewentualna modyfikacja dawkowania przy jednoczesnym stosowaniu innych leków, zwłaszcza przeciwnadciśnieniowych i rozszerzających naczynia.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża: Brak odpowiednich badań u kobiet w ciąży. Stosowanie doksazosyny w ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają możliwe zagrożenie.

Karmienie piersią: Doksazosyna jest przeciwwskazana w okresie laktacji ze względu na kumulację w mleku u zwierząt i brak danych u ludzi.

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu doksazosyny u kobiet w ciąży, a w okresie karmienia piersią lek jest przeciwwskazany. W przypadku konieczności leczenia doksazosyną należy przerwać karmienie piersią.

Działania niepożądane

Najczęściej występujące działania niepożądane to:

Zawroty głowy, ból głowy, senność
Niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne
Zakażenia dróg oddechowych i moczowych
Ból brzucha, nudności, suchość w ustach
Osłabienie, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe

Rzadziej występują zaburzenia sercowo-naczyniowe, żołądkowo-jelitowe, wątrobowe, skórne oraz zaburzenia układu moczowo-płciowego.

Doksazosyna może powodować szereg działań niepożądanych, głównie związanych z jej działaniem rozszerzającym naczynia krwionośne. Pacjenci powinni być monitorowani pod kątem wystąpienia tych objawów, szczególnie na początku leczenia i przy zwiększaniu dawki.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Doksazosyna jest selektywnym antagonistą receptorów α-1-adrenergicznych. W leczeniu łagodnego rozrostu gruczołu krokowego działa poprzez blokowanie receptorów w mięśniach gładkich gruczołu krokowego, torebki i szyi pęcherza moczowego. W leczeniu nadciśnienia wywołuje rozkurcz naczyń krwionośnych.

Lek silnie wiąże się z białkami osocza (98%). Jest metabolizowany w wątrobie i wydalany głównie z kałem.

Mechanizm działania doksazosyny opiera się na blokowaniu receptorów α-1-adrenergicznych, co prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu w drogach moczowych. Farmakokinetyka leku wskazuje na konieczność ostrożnego stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

1) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

Wskazania pozarejestracyjne: Przewlekła choroba nerek u dzieci do 18 rż.; neurogenna dysfunkcja pęcherza u dzieci do 18 rż.; nieneurogenna dysfunkcja pęcherza u dzieci do 18 rż.
2) Przerost gruczołu krokowego
3) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia
5) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

Zoxon® 1; -2; -4

Wskazania pozarejestracyjne: Przewlekła choroba nerek u dzieci do 18 rż.

Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu: samoistnego nadciśnienia tętniczego; objawów klinicznych łagodnego rozrostu gruczołu krokowego (BPH).

Dawkowanie

Samoistne nadciśnienie tętnicze. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg raz/dobę. Zależnie od skuteczności w indywidualnych przypadkach dawka dobowa doksazosyny może być po 7 dniach do 14 dni zwiększona do 2 mg, następnie do 4 mg i wreszcie do 8 mg. Średnia dawka w leczeniu podtrzymującym wynosi 2 do 4 mg doksazosyny raz/dobę. Maks. zalecana dawka doksazosyny wynosi 16 mg/dobę. Do rozpoczęcia leczenia zaleca się następujący schemat dawkowania: dzień 1.-8. rano 1 mg doksazosyny, dzień 9.-14. rano 2 mg doksazosyny. Następnie zaleca się zwiększanie dawki do skutecznej dawki podtrzymującej. Łagodny rozrost gruczołu krokowego (BPH). Leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg raz/dobę. W razie potrzeby dawka dobowa doksazosyny może być po 7 dniach do 14 dni zwiększona do 2 mg, a następnie do 4 mg, zależnie od reakcji pacjenta. Maksymalna zalecana dawka doksazosyny wynosi 8 mg/dobę. Do rozpoczęcia leczenia zaleca się następujący schemat dawkowania: dzień 1.-8. 1 tabl. (1 mg doksazosyny) raz/dobę, dzień 9.-14. 2 tabl. (2 mg doksazosyny) raz na dobę. Następnie można indywidualnie zwiększać dawkę do skutecznej dawki podtrzymującej. Pacjenci w podeszłym wieku. Ponieważ farmakokinetyka doksazosyny nie zmienia się u pacjentów w podeszłym wieku, w tej grupie pacjentów można stosować zwykłe dawkowanie. Jednakże dawka produktu powinna być możliwie jak najmniejsza, zwiększanie zaś dawki powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Zaburzenia czynności nerek. Farmakokinetyka doksazosyny pozostaje niezmieniona u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie wykazano też, aby stosowanie doksazosyny nasilało istniejące wcześniej zaburzenia czynności nerek. Dlatego w tej grupie pacjentów możliwe jest stosowanie zazwyczaj zalecanej dawki. Jednakże dawka preparatu powinna być możliwie najmniejsza, zaś zwiększanie dawki powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą. Doksazosyna w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza, dlatego nie może być usuwana przez dializę. Zaburzenia czynności wątroby. Podczas stosowania doksazosyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zachować szczególną ostrożność. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności doksazosyny u dzieci i młodzieży.

Uwagi

Tabl. należy połknąć w całości, bez żucia, popijając wodą.

Przeciwwskazania

Doksazosyna jest przeciwwskazana u: pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na substancję czynną lub inne pochodne chinazoliny (np.: prazosynę, terazosynę) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, pacjentów z niedociśnieniem ortostatycznym w wywiadzie, pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego i współistniejącym przekrwieniem górnego odcinka dróg moczowych, przewlekłym zakażeniem dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego, kobiet karmiących piersią - tylko we wskazaniu: nadciśnienie tętnicze, pacjentów z niedociśnieniem - tylko we wskazaniu: łagodny rozrost gruczołu krokowego. Doksazosyna jest przeciwwskazana w monoterapii u pacjentów z przepełnieniem pęcherza moczowego lub bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Rozpoczęcie leczenia: Ze względu na właściwości alfa-adrenolityczne doksazosyny u pacjentów może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, objawiające się zawrotami głowy i uczuciem słabości lub rzadko, utratą przytomności (omdlenia), szczególnie na początku leczenia. Zaleca się kontrolę ciśnienia tętniczego na początku leczenia, aby ograniczyć możliwość wystąpienia objawów ortostatycznych. Należy pouczyć pacjentów, aby w początkowym okresie leczenia unikali sytuacji, w których może dojść do urazu w przypadku zawrotów głowy lub osłabienia. Stosowanie u pacjentów z ciężką chorobą serca: Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych rozszerzających naczynia krwionośne, zaleca się zachowanie ostrożności podczas podawania doksazosyny pacjentom z następującymi ciężkimi chorobami serca: obrzęk płuc spowodowany zwężeniem zastawki aortalnej lub dwudzielnej, niewydolność serca z dużą pojemnością wyrzutową, prawokomorowa niewydolność serca jako skutek zatoru tętnicy płucnej lub wysięku osierdziowego, lewokomorowa niewydolność serca z niskim ciśnieniem napełniania. U pacjentów z ciężką chorobą wieńcową serca, szybkie i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi może powodować zaostrzenie dolegliwości dusznicowych. Podobnie jak w przypadku innych leków w całości metabolizowanych w wątrobie, należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu doksazosyny pacjentom ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego nie zaleca się stosowania doksazosyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie z inhibitorami PDE-5: Podczas jednoczesnego podawania inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5) (np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu) i doksazosyny należy zachować ostrożność, gdyż oba leki działają rozszerzająco na naczynia krwionośne i mogą prowadzić u niektórych pacjentów do objawowego niedociśnienia. Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, zaleca się rozpoczęcie terapii inhibitorami PDE-5 tylko wtedy, gdy pacjent leczony α-adrenolitykami jest stabilny hemodynamicznie. Ponadto zaleca się rozpoczęcie leczenia inhibitorami PDE-5 od najniższej możliwej dawki oraz przestrzeganie 6-godzinnego odstępu czasu od przyjęcia doksazosyny. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Stosowanie u pacjentów poddanych operacji zaćmy: U niektórych pacjentów obecnie lub w przeszłości leczonych tamsulosyną, podczas operacji zaćmy obserwowano śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki [(ang. IFIS.), który jest odmianą zespołu zwężenia źrenicy (ang. Small Pupil Syndrome)]. Odosobnione przypadki takiej reakcji występowały także w wyniku stosowania innych α-1-adrenolityków, dlatego nie można wykluczyć możliwości efektu typowego dla całej klasy. Przed zabiegiem należy poinformować chirurga okulistę o stosowaniu α-1-adrenolityków obecnie lub w przeszłości, ponieważ śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki może prowadzić do zwiększenia powikłań w czasie operacyjnego leczenia zaćmy. Priapizm. W obserwacjach prowadzonych po wprowadzeniu do obrotu leków α-adrenolitycznych, w tym doksazosyny, notowano przypadki przedłużonej erekcji i priapizmu, związane ze stosowaniem tych substancji. Jeśli priapizm nie będzie natychmiast leczony, może dojść do uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji, dlatego pacjent powinien natychmiast skorzystać z pomocy medycznej. Produkt zawiera laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy. Uwaga: Pacjenci z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego z jednoczesnym przekrwieniem górnych dróg moczowych, przewlekłymi infekcjami dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego nie powinni być leczeni produktem leczniczym. Zdolność do wykonywania takich czynności, jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn może być upośledzona, szczególnie na początku leczenia.

Interakcje

Obserwowano następujące interakcje produktu leczniczego podawanego jednocześnie z następującymi lekami lub substancjami: Działanie przeciwnadciśnieniowe doksazosyny może być nasilone przez: inne leki obniżające ciśnienie; leki rozszerzające naczynia, w tym azotany; inhibitory PDE-5 (np. syldenafil). Działanie przeciwnadciśnieniowe doksazosyny może być osłabione przez: leki z grupy NLPZ; estrogeny; sympatykomimetyki. Doksazosyna może osłabiać działanie dopaminy, efedryny, epinefryny, metaraminolu, metoksaminy oraz fenylefryny wywierane na ciśnienie tętnicze krwi oraz naczynia krwionośne. Jednoczesne podawanie inhibitora PDE-5 (np. syldenafilu) i doksazosyny może prowadzić u niektórych pacjentów do objawowego niedociśnienia. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Doksazosyna prawie całkowicie (98%) wiąże się z białkami osocza. W badaniach in vitro z użyciem ludzkiego osocza stwierdzono, że doksazosyna nie wpływa na wiązanie z białkami osocza digoksyny, warfaryny, fenytoiny lub indometacyny. Podczas podawania doksazosyny (konwencjonalnej postaci) w badaniach klinicznych nie stwierdzono interakcji z tiazydowymi lekami moczopędnymi, furosemidem, lekami β-adrenolitycznymi, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, antybiotykami, doustnymi lekami hipoglikemizującymi, lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego i lekami przeciwzakrzepowymi. Jednakże brak jest danych z oficjalnych badań nad interakcjami międzylekowymi. Doksazosyna nasila hipotensyjne działanie innych leków α-adrenolitycznych i innych leków przeciwnadciśnieniowych. W otwartym randomizowanym badaniu z kontrolą placebo u 22 zdrowych ochotników, płci męskiej, po podaniu pojedynczej dawki 1 mg doksazosyny w 1. dniu czterodniowego schematu leczenia cymetydyną podawaną doustnie (400 mg 2X/dobę), wartość średnia AUC doksazosyny wzrosła o 10%, a wartość średnia C_max i średni T_0,5 doksazosyny nie wykazały istotnych statystycznie zmian. Zwiększenie średniej wartości AUC dla skojarzenia doksazosyny z cymetydyną o 10% mieści się w przedziale osobniczej zmienności (27%) średniej wartości AUC dla doksazosyny z placebo. Doksazosyna może zwiększać aktywność reninową osocza oraz wydalanie kwasu wanilinomigdałowego z moczem. Należy wziąć to pod uwagę podczas oceny wyników badań laboratoryjnych.

Ciąża i laktacja

We wskazaniu nadciśnienie tętnicze: W związku z tym, że brak jest odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży, bezpieczeństwo stosowania doksazosyny w czasie ciąży nie zostało ustalone. Z tego względu doksazosyna powinna być stosowana tylko wówczas, gdy w opinii lekarza potencjalne korzyści przewyższają możliwe zagrożenie. Chociaż badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego zaobserwowano, że po podaniu bardzo wysokich dawek doksazosyny występowała mniejsza przeżywalność płodów. Dawki stosowane w tych badaniach przekraczały ponad 300 razy maks. dawki terapeutyczne stosowane u ludzi. Doksazosyna jest przeciwwskazana w okresie laktacji, ponieważ produkt kumuluje się w mleku karmiących samic szczura oraz nie ma informacji na temat przenikania produktu do mleka karmiących kobiet. Jeśli jednak leczenie doksazosyną jest konieczne, należy przerwać karmienie piersią. We wskazaniu łagodny rozrost gruczołu krokowego: Nie dotyczy.

Działania niepożądane

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukopenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje alergiczne na lek. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) dna moczanowa, zwiększenie apetytu, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) pobudzenie, depresja, niepokój, bezsenność, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy; (niezbyt często) udar naczyniowy mózgu, zaburzenia czucia, omdlenia, drżenie; (bardzo rzadko) zawroty głowy po zmianie pozycji ciała, parestezje. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) niewyraźne widzenie; (nieznana) śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego; (niezbyt często) szum w uszach. Zaburzenia serca: (często) uczucie kołatania serca, tachykardia; (niezbyt często) dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego; (bardzo rzadko) bradykardia, zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne; (bardzo rzadko) uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie oskrzeli, kaszel, duszność, nieżyt nosa; (niezbyt często) krwawienie z nosa; (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, niestrawność, suchość w ustach, nudności; (niezbyt często) zaparcie, wzdęcia, wymioty, nieżyt żołądka i jelit, biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) nieprawidłowe wyniki testu czynności wątroby; (bardzo rzadko) cholestaza, zapalenie wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd; (niezbyt często) wysypka; (bardzo rzadko) pokrzywka, łysienie, plamica. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból pleców, bóle mięśni; (niezbyt często) bóle stawów; (rzadko) skurcze mięśni, osłabienie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zapalenie pęcherza moczowego, nietrzymanie moczu; (niezbyt często) trudności w oddawaniu moczu, częste oddawanie moczu, krwiomocz; (rzadko) wielomocz; (bardzo rzadko) zwiększone wydalanie moczu, zaburzenia w oddawaniu moczu, oddawanie moczu w nocy. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja; (bardzo rzadko) ginekomastia, priapizm; (nieznana) opóźniona ejakulacja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, obrzęk obwodowy; (niezbyt często) ból, obrzęk twarzy; (bardzo rzadko) zmęczenie, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc. Stosowanie doksazosyny nie wpływa na stężenie swoistego antygenu gruczołu krokowego (PSA) we krwi.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania prowadzącego do niedociśnienia tętniczego pacjenta należy niezwłocznie ułożyć w pozycji na plecach, z głową skierowaną w dół. W razie potrzeby należy podjąć inne działania właściwe dla danego przypadku. Ze względu na silne wiązanie doksazosyny z białkami osocza dializa nie jest wskazana. Jeśli powyższe środki są niewystarczające, wstrząs należy leczyć środkami zwiększającymi objętość osocza. W razie konieczności należy następnie podać leki wazopresyjne. Należy monitorować czynność nerek i w razie potrzeby podjąć działania podtrzymujące czynność nerek. Ze względu na silne wiązanie doksazosyny z białkami osocza dializa nie jest wskazana.

Działanie

Stosowanie doksazosyny u pacjentów z objawami łagodnego rozrostu gruczołu krokowego prowadzi do uzyskania poprawy wyników badań urodynamicznych i zmniejszenia objawów dyzurycznych. Korzystne działanie w łagodnym rozroście gruczołu krokowego jest wynikiem selektywnego blokowania receptorów α-1-adrenergicznych zlokalizowanych w mięśniach gładkich podścieliska i torebki gruczołu krokowego oraz w okolicy szyi pęcherza moczowego. Doksazosyna wywiera działanie rozkurczające naczynia krwionośne poprzez kompetycyjne blokowanie postsynaptycznych receptorów α-1-adrenergicznych.