Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Zinacef®

Cefuroxime

inj. dom./doż. [prosz. do przyg. zaw.]
750 mg
10 fiol.
Iniekcje
Rx
100%
X
Zinacef®
inf. doż./inj. [prosz. do przyg. roztw.]
1,5 g
1 fiol. prosz.
Iniekcje
Rx
100%
16,70
Zinacef®
inj. dom./doż. [prosz. do przyg. zaw.]
1,5 g
10 fiol. prosz.
Iniekcje
Rx
100%
113,61

Zinacef® - charakterystyka produktu leczniczego dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Zinacef jest wskazany w leczeniu następujących zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym noworodków:

  • Pozaszpitalne zapalenie płuc
  • Zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli
  • Powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek
  • Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran
  • Zakażenia w obrębie jamy brzusznej
  • Zapobieganie zakażeniom po operacjach w obrębie przewodu pokarmowego (również przełyku), ortopedycznych, układu sercowo-naczyniowego, ginekologicznych (również po cesarskim cięciu)

W przypadku wysokiego ryzyka wystąpienia bakterii beztlenowych, cefuroksym należy podawać wraz z dodatkowymi, odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi. Należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Cefuroksym wykazuje szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, co czyni go skutecznym w leczeniu różnorodnych zakażeń bakteryjnych. Jego zastosowanie w profilaktyce okołooperacyjnej może znacząco zmniejszyć ryzyko powikłań infekcyjnych.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Wskazanie Dawkowanie
Dorośli i dzieci ≥40 kg Pozaszpitalne zapalenie płuc, zaostrzenie POChP, zakażenia tkanek miękkich, zakażenia jamy brzusznej 750 mg co 8 h (i.v. lub i.m.)
Dorośli i dzieci ≥40 kg Powikłane zakażenia dróg moczowych 1,5 g co 8 h (i.v. lub i.m.)
Dorośli i dzieci ≥40 kg Ciężkie zakażenia 750 mg co 6 h (i.v.) lub 1,5 g co 8 h (i.v.)
Dzieci <40 kg Większość zakażeń 30-100 mg/kg/dobę w 3-4 dawkach (i.v.)
Noworodki (0-3 tyg.) Większość zakażeń 30-100 mg/kg/dobę w 2-3 dawkach (i.v.)

Dawkowanie należy dostosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Szczegółowe zalecenia dotyczące modyfikacji dawek w zależności od klirensu kreatyniny znajdują się w pełnej charakterystyce produktu leczniczego.

Zinacef można podawać dożylnie (wstrzyknięcie 3-5 min lub infuzja 30-60 min) lub domięśniowo (głębokie wstrzyknięcie). Maksymalna jednorazowa dawka domięśniowa to 750 mg. Dawki powyżej 1,5 g należy podawać dożylnie.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na cefuroksym lub jakąkolwiek substancję pomocniczą
  • Stwierdzona wcześniej nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe
  • Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk beta-laktamowy w wywiadzie

Przeciwwskazania do stosowania cefuroksymu są związane głównie z reakcjami nadwrażliwości na antybiotyki beta-laktamowe. Istotne jest dokładne zebranie wywiadu alergologicznego przed rozpoczęciem terapii.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Reakcje nadwrażliwości: Możliwe wystąpienie ciężkich, potencjalnie śmiertelnych reakcji uczuleniowych. W razie ciężkiej reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie postępowanie.

Jednoczesne stosowanie z diuretykami i aminoglikozydami: Zachować ostrożność ze względu na ryzyko nefrotoksyczności, szczególnie u osób starszych i z upośledzoną funkcją nerek.

Nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych: Możliwy nadmierny wzrost Candida i innych opornych patogenów. Monitorować pacjenta pod kątem nadkażeń.

Rzekomobłoniaste zapalenie jelit: Rozważyć w przypadku wystąpienia biegunki podczas lub po leczeniu. Może być konieczne przerwanie terapii i wdrożenie leczenia przeciwko C. difficile.

Wpływ na testy diagnostyczne: Możliwe fałszywie dodatnie wyniki testu Coombsa i fałszywie ujemne wyniki testów na obecność glukozy z użyciem metod redukcyjnych.

Stosowanie cefuroksymu wymaga uwzględnienia potencjalnych działań niepożądanych i interakcji. Kluczowe jest monitorowanie pacjenta, szczególnie pod kątem reakcji nadwrażliwości i zaburzeń czynności nerek.

Warto zapamiętać
  • Cefuroksym wykazuje szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, skuteczne w leczeniu różnorodnych zakażeń
  • Dawkowanie należy dostosować u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, monitorując ich stan kliniczny

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Doustne środki antykoncepcyjne: Cefuroksym może zmniejszać ich skuteczność poprzez wpływ na florę jelitową i wchłanianie estrogenów.

Probenecyd: Nie zaleca się jednoczesnego stosowania, gdyż wydłuża wydalanie cefuroksymu i zwiększa jego stężenie w surowicy.

Leki nefrotoksyczne i diuretyki pętlowe: Ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z furosemidem lub aminoglikozydami ze względu na ryzyko zaburzenia czynności nerek.

Doustne leki przeciwzakrzepowe: Możliwe zwiększenie INR, konieczne monitorowanie.

Interakcje cefuroksymu z innymi lekami mogą wpływać na jego skuteczność i bezpieczeństwo stosowania. Konieczne jest uwzględnienie potencjalnych interakcji przy planowaniu terapii skojarzonej.

Wpływ na ciążę i laktację

Ciąża: Ograniczone dane. Stosować tylko gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Cefuroksym przenika przez łożysko.

Karmienie piersią: Cefuroksym przenika do mleka matki w niewielkich ilościach. Ryzyko biegunki i zakażenia grzybiczego u dziecka. Rozważyć przerwanie karmienia piersią lub leczenia.

Decyzja o stosowaniu cefuroksymu u kobiet w ciąży lub karmiących piersią powinna być podjęta po dokładnej analizie korzyści i ryzyka, z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjentki i potencjalnego wpływu na płód lub niemowlę.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane:

  • Neutropenia, eozynofilia
  • Przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych lub stężenia bilirubiny
  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia

Rzadsze, ale istotne klinicznie działania niepożądane:

  • Reakcje nadwrażliwości (w tym anafilaksja)
  • Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
  • Zaburzenia hematologiczne (małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna)
  • Ciężkie reakcje skórne (zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka)

Profil bezpieczeństwa cefuroksymu u dzieci jest zbliżony do profilu u dorosłych. Monitorowanie pacjentów pod kątem działań niepożądanych, szczególnie reakcji nadwrażliwości i zaburzeń hematologicznych, jest kluczowe dla bezpiecznego stosowania leku.

Przedawkowanie

Przedawkowanie cefuroksymu może prowadzić do:

  • Encefalopatii
  • Drgawek
  • Śpiączki

Ryzyko objawów przedawkowania jest zwiększone u pacjentów z niewydolnością nerek. Leczenie polega na monitorowaniu funkcji życiowych i zastosowaniu leczenia objawowego. Stężenie cefuroksymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.

Mechanizm działania

Cefuroksym jest antybiotykiem cefalosporynowym II generacji. Jego mechanizm działania polega na:

  • Hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii poprzez wiązanie się z białkami PBP
  • Przerwaniu biosyntezy peptydoglikanu, co prowadzi do lizy i śmierci komórki bakteryjnej

Oporność bakterii na cefuroksym może wynikać z:

  • Produkcji beta-laktamaz (w tym ESBL i AmpC)
  • Zmniejszonego powinowactwa PBP do cefuroksymu
  • Zmniejszonej przepuszczalności błony zewnętrznej u bakterii Gram-ujemnych
  • Aktywnego usuwania leku z komórki bakteryjnej

Zrozumienie mechanizmu działania i potencjalnych mechanizmów oporności jest kluczowe dla właściwego stosowania cefuroksymu i interpretacji wyników badań mikrobiologicznych.

Skład

Substancja czynna: Cefuroksym w postaci soli sodowej

Dostępne dawki:

  • 750 mg (zawiera 42 mg sodu)
  • 1,5 g (zawiera 83 mg sodu)

Zawartość sodu należy uwzględnić u pacjentów kontrolujących podaż sodu w diecie.

Zinacef jest skutecznym antybiotykiem o szerokim spektrum działania, stosowanym w leczeniu różnorodnych zakażeń bakteryjnych. Właściwe stosowanie, z uwzględnieniem wskazań, przeciwwskazań i potencjalnych działań niepożądanych, jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów terapeutycznych i minimalizacji ryzyka.



Wskazania

Lek jest wskazany w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia). Pozaszpitalne zapalenie płuc. Zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli. Powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek. Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej. Zapobieganie zakażeniom po operacjach w obrębie przewodu pokarmowego (również przełyku), ortopedycznych, układu sercowo-naczyniowego, ginekologicznych (również po cesarskim cięciu). W leczeniu i zapobieganiu zakażeniom, w których ryzyko wystąpienia bakterii beztlenowych jest bardzo duże, cefuroksym należy podawać wraz z dodatkowymi, odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi. Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dorośli i dzieci ≥40 kg. Pozaszpitalne zapalenie płuc i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 750 mg co 8 h (dożylnie lub domięśniowo). Powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek: 1,5 g co 8 h (dożylnie lub domięśniowo). Ciężkie zakażenia: 750 mg co 6 h (dożylnie) lub 1,5 g co 8 h (dożylnie). Zapobiegawczo w chirurgii przewodu pokarmowego, w operacjach ginekologicznych (również w cesarskim cięciu) i ortopedycznych: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia. Dawkę można uzupełnić po 8 i 16 h 2 dawkami 750 mg (domięśniowo). Zapobiegawczo w chirurgii układu sercowo-naczyniowego i przełyku: 1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia, następnie 750 mg (domięśniowo) co 8 h przez następne 24 h. Dzieci o mc. <40 kg. Pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 3-4 dawkach dzielonych, dawka 60 mg/kg mc./dobę jest wystarczająca w większości zakażeń. Niemowlęta (od urodzenia do 3 tyg.). Pozaszpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran, zakażenia w obrębie jamy brzusznej: 30-100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 2-3 dawkach dzielonych. Zaburzenia czynności nerek. Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego, u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek zalecane jest zmniejszenie dawki produktu leczniczego, aby zrównoważyć jego wolniejsze wydalanie. Zalecane dawki produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek: CrCl >20 ml/min/1,73 m2: nie jest konieczne zmniejszenie dawki typowej (750 mg do 1,5 g 3x/dobę); CrCl 10-20 ml/min/1,73 m2: 750 mg 2x/dobę; CrCl <10ml/min/1,73 m2: 750 mg raz/dobę; pacjenci hemodializowani: kolejną dawkę 750 mg należy podać dożylnie lub domięśniowo po zakończeniu każdej dializy; jako uzupełnienie podawania parenteralnego cefuroksym sodowy może być dodany do płynu do dializy otrzewnowej (zazwyczaj 250 mg na każde 2 l płynu do dializy); pacjenci z niewydolnością nerek poddawani ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie (CAVH) lub wysokoprzepływowej hemofiltracji (HF) na oddziałach intensywnej terapii: 750 mg 2x/dobę; w przypadku niskoprzepływowej hemofiltracji należy stosować dawkowanie zalecane w zaburzeniach czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego uważa się, że występowanie zaburzeń czynności wątroby nie ma wpływu na farmakokinetykę cefuroksymu.

Zinacef należy podawać we wstrzyknięciach dożylnych trwających od 3-5 minut, bezpośrednio do żyły lub w infuzji kroplowej lub w ciągłej infuzji, trwającej od 30-60 minut, albo w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym. Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać głęboko w stosunkowo duże mięśnie. Nie należy wstrzykiwać w jedno miejsce więcej niż 750 mg. Dawki większe niż 1,5 g należy podawać dożylnie.

Nadwrażliwość na cefuroksym lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona wcześniej nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk v-laktamowy (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy) w wywiadzie.

Podobnie jak w przypadku wszystkich antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji uczuleniowych, sporadycznie kończących się zgonem. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości, należy bezzwłocznie przerwać leczenie cefuroksymem i podjąć odpowiednie działania ratunkowe. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy u pacjenta nie występowały w przeszłości ciężkie reakcje alergiczne na cefuroksym, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk beta-laktamowy. Należy zachować ostrożność, jeśli cefuroksym podaje się pacjentowi, u którego wcześniej występowała lekka lub umiarkowana nadwrażliwość na inne antybiotyki beta-laktamowe. Jednoczesne stosowanie z silnymi lekami moczopędnymi lub antybiotykami aminoglikozydowymi. Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe w dużych dawkach jednocześnie z lekami moczopędnymi, takimi jak furosemid, lub z antybiotykami aminoglikozydowymi. Notowano zaburzenia czynności nerek podczas stosowania tych leków w skojarzeniu. U osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek, należy monitorować czynność nerek. Nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych. Stosowanie cefuroksymu może powodować nadmierny wzrostem Candida. Przedłużone stosowanie cefuroksymu może również powodować nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych (np. Enterococcus i Clostridium difficile), na skutek czego może być konieczne przerwanie leczenia. Podczas leczenia cefuroksymem odnotowano przypadki rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, związanego ze stosowaniem leków przeciwbakteryjnych. Może ono mieć przebieg od postaci lekkiej do zagrażającej życiu. To rozpoznanie należy wziąć pod uwagę u pacjentów z biegunką, która wystąpiła podczas lub po zakończeniu stosowania cefuroksymu. Należy rozważyć przerwanie leczenia cefuroksymem oraz zastosowanie leczenia właściwego przeciwko Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę. Zakażenia w obrębie jamy brzusznej. Ze względu na spektrum działania, nie należy stosować cefuroksymu w leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami Gram-(-) niefermentującymi. Wpływ na testy diagnostyczne. Wystąpienie dodatniego wyniku testu Coombs’a, związanego ze stosowaniem cefuroksymu, może zaburzać wyniki prób krzyżowych. Można zaobserwować nieznaczne oddziaływanie z metodami opartymi na redukcji związków miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest). Jednak nie powinno to prowadzić do fałszywie dodatnich wyników, jakie mogą występować podczas stosowania innych cefalosporyn. Mogą występować fałszywie ujemne wyniki testu z cyjanożelazianami, dlatego do oznaczania stężenia glukozy w krwi lub surowicy u pacjentów leczonych cefuroksymem sodowym zaleca się stosowanie metod z użyciem oksydazy glukozowej lub z heksokinazy. Ważne informacje o substancjach pomocniczych. Lek, zawiera sód. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Cefuroksym może wpływać na florę jelitową, prowadząc do zmniejszenia wchłaniania estrogenów i do zmniejszenia skuteczności złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych. Cefuroksym jest wydalany w procesie przesączania kłębuszkowego i wydzielania cewkowego. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie probenecydu. Jednoczesne zastosowanie probenecydu wydłuża wydalanie antybiotyku i zwiększa maksymalne stężenie w surowicy. Leki potencjalnie nefrotoksyczne i diuretyki pętlowe Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia leczenia wysokimi dawkami cefalosporyn u pacjentów przyjmujących silnie działające leki moczopędne (takie jak furosemid) albo potencjalnie nefrotoksyczne leki (takie jak antybiotyki aminoglikozydowe), ponieważ nie można wykluczyć zaburzenia czynności nerek w wyniku stosowania takich skojarzeń leków. Inne interakcje. Określanie stężenia glukozy we krwi lub osoczu. Jednoczesne stosowanie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może powodować zwiększenie międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (ang. international normalised ratio INR).

Dane o stosowaniu cefuroksymu u kobiet ciężarnych są ograniczone. Badania na zwierzętach nie wykazały toksycznego wpływu na reprodukcję. Lek można przepisać kobiecie ciężarnej jedynie wtedy, gdy spodziewane korzyści przeważają ryzyko. Wykazano, że cefuroksym przekracza barierę łożyskową i uzyskuje terapeutyczne stężenia w płynie owodniowym i w krwi pępowinowej po podaniu matce drogą domięśniową lub dożylną. Cefuroksym jest wydzielany w niewielkich ilościach w pokarmie kobiecym. Nie jest spodziewane wystąpienie działań niepożądanych podczas stosowania dawek terapeutycznych, jednak nie można wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych. W związku z tym należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać (wstrzymać) leczenie cefuroksymem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są neutropenia, eozynofilia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych lub zwiększenie stężenia bilirubiny, szczególnie u pacjentów z wcześniej zdiagnozowaną chorobą wątroby, jednak nie ma dowodów szkodliwego działania na wątrobę ani reakcji w miejscu wstrzyknięcia. Kategorie częstości przypisane do poniższych działań niepożądanych są przybliżone, ponieważ dla większości działań niepożądanych nie są dostępne odpowiednie dane do wyliczenia częstości występowania. Ponadto częstość działań niepożądanych kojarzonych z cefuroksymem sodowym może zmieniać się w zależności od wskazania do stosowania. Dane z badań klinicznych zostały użyte do określenia częstości od bardzo częstych do rzadkich działań niepożądanych. Częstości występowania wszystkich innych działań niepożądanych (tj. tych, które występują rzadziej niż 1/10 000) zostały w większości określone na podstawie danych uzyskanych po wprowadzeniu produktu do obrotu i odzwierciedlają raczej częstość ich zgłaszania niż rzeczywistą częstość występowania. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) nadmierny wzrost Candida, nadmierny wzrost Clostridium difficile. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, eozynofilia, zmniejszone stężenie hemoglobiny; (niezbyt często) leukopenia, dodatni odczyn Coombs’a; (nieznana) małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) gorączka polekowa, śródmiąższowe zapalenie nerek, anafilaksja, zapalenie naczyń skóry. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe; (nieznana) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; (niezbyt często) przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka skórna, pokrzywka i świąd; (nieznana) rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielania się naskórka i zespół Stevens-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego krwi i zmniejszenie klirensu kreatyniny. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym ból i zakrzepowe zapalenie żył. Cefalosporyny, jako grupa leków, wykazują skłonność do przylegania do powierzchni błon komórkowych krwinek czerwonych i reagowania z przeciwciałami skierowanymi przeciwko lekowi, powodując wystąpienie dodatniego odczynu Coombs’a (który może zaburzać próbę krzyżową krwi) i powodować bardzo rzadko niedokrwistość hemolityczną. Zaobserwowano przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego jest bardziej prawdopodobny po podaniu wyższych dawek. Jednak jest mało prawdopodobne, że leczenie będzie przerwanie z tego powodu. Dzieci i młodzież. Profil bezpieczeństwa dla cefuroksymu sodowego u dzieci jest zgodny z profilem u dorosłych.

Przedawkowanie może prowadzić do następstw neurologicznych, w tym do encefalopatii, drgawek i śpiączki. Objawy przedawkowania mogą wystąpić, jeśli dawki nie są odpowiednio zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek. Stężenie cefuroksymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.

Cefuroksym hamuje syntezę bakteryjnej ściany komórkowej w następstwie połączenia się z białkami wiążącymi penicyliny (ang. penicillin binding proteins - PBP). Następuje przerwanie biosyntezy ściany komórkowej (peptydoglikanu), co prowadzi do lizy komórki bakteryjnej i do jej obumarcia. Oporność bakterii na cefuroksym może wynikać z jednego lub kilku następujących mechanizmów: hydroliza przez beta-laktamazy, w tym beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL), oraz przez enzymy Amp-C, które mogą być indukowane lub podlegać trwałej derepresji u niektórych gatunków tlenowych bakterii Gram-(-); zmniejszone powinowactwo białek wiążących penicyliny (PBP) do cefuroksymu; nieprzepuszczalność błony zewnętrznej, która ogranicza dostęp cefuroksymu do białek wiążących penicyliny u bakterii Gram-(-); bakteryjne pompy aktywnie usuwające lek z komórki. Oczekuje się, że bakterie, które uzyskały oporność na inne cefalosporyny do wstrzykiwań będą oporne na cefuroksym. W zależności od mechanizmu oporności bakterie, które uzyskały oporność na penicyliny mogą wykazywać obniżoną wrażliwość lub oporność na cefuroksym.

Cefuroksym w postaci soli sodowej, w ilości odpowiednio 750 mg (42mg) i 1,5 g (83mg).

Zakażenie wywołane przez Neisseria meningitidis A39
Meningokokowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (G01*) A39.0
Posocznica wywołana przez paciorkowce z grupy A A40.0
Posocznica wywołana przez Streptococcus pneumoniae A40.3
Posocznica wywołana przez Staphylococcus aureus A41.0
Posocznica wywołana przez inne określone gronkowce A41.1
Posocznica wywołana przez Haemophilus influenzae A41.3
Rzeżączka A54
Zakażenie rzeżączkowe dolnego odcinka układu moczowo-płciowego bez ropnia gruczołów okołocewkowych lub dodatkowych A54.0
Zakażenie rzeżączkowe dolnego odcinka układu moczowo-płciowego z ropniem gruczołów okołocewkowych i dodatkowych A54.1
Rzeżączkowe zapalenie otrzewnej miednicy oraz inne rzeżączkowe zakażenia układu moczowo-płciowego A54.2
Paciorkowce z grupy A jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.0
Paciorkowce z grupy B jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.1
Streptococcus pneumoniae jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.3
Inne paciorkowce jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.4
Staphylococcus aureus jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.6
Klebsiella pneumoniae [K. pneumoniae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.1
Escherichia coli [E. coli] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.2
Haemophilus influenzae [H. influenzae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.3
Proteus (mirabilis) (morganii) jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.4
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez Haemophilus G00.0
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych pneumokokowe G00.1
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych gronkowcowe G00.3
Ostre surowicze zapalenie ucha środkowego H65.0
Ostre ropne zapalenie ucha środkowego H66.0
Zapalenie kości skroniowej H70.2
Zapalenie jamy nosowej i gardła J00.3
Ostre zapalenie zatok J01
Ostre zapalenie gardła J02
Paciorkowcowe zapalenie gardła J02.0
Zapalenie migdałków podniebiennych paciorkowcowe J03.0
Zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae J13
Zapalenie płuc wywołane przez Haemophilus influenzae J14
Zapalenie płuc wywołane przez Klebsiella pneumoniae J15.0
Zapalenie płuc wywołane przez Pseudomonas J15.1
Zapalenie płuc wywołane przez gronkowce J15.2
Zapalenie płuc wywołane przez inne paciorkowce J15.4
Zapalenie płuc wywołane przez Escherichia coli J15.5
Ostre zapalenie oskrzeli wywołane przez Haemophilus influenzae J20.1
Zapalenie otrzewnej K65
Ropień skóry, czyrak, czyrak gromadny L02
Inne miejscowe zakażenia skóry i tkanki podskórnej L08
Ropne zapalenia stawów M00
Gronkowcowe zapalenie jedno- lub wielostawowe M00.0
Meningokokowe zapalenie stawów (A39.8†) M01.0
Zapalenie stawów w przebiegu innych chorób bakteryjnych sklasyfikowanych gdzie indziej M01.3
Zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych niesklasyfikowane gdzie indziej M46.1
Zapalenie błony maziowej i pochewki ścięgnistej M65
Choroby tkanek miękkich związane z ich używaniem, przemęczeniem i przeciążeniem M70
Zapalenie powięzi niesklasyfikowane gdzie indziej M72.5
Zapalenie kości i szpiku M86
Choroby kości w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej M90.8
Ostre cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek N10
Przewlekłe cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek N11
Zapalenie pęcherza moczowego N30
Ostre zapalenie pęcherza moczowego N30.0
Nieswoiste zapalenie cewki moczowej N34.1
Inne zapalenie cewki moczowej N34.2
Zakażenie układu moczowego o nieokreślonym umiejscowieniu N39.0
Rzeżączkowe zapalenie miednicy u kobiet (A54.2†) N74.3

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.