Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Zeffix®

Lamivudine

roztw. doust.
5 mg/ml
1 but. 240 ml
Doustnie
Rx
100%
279,42
Zeffix®
tabl. powl.
100 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
CHB
113,95
B (1)
bezpł.

Zeffix® - Lamiwudyna w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B

Wskazania do stosowania

Zeffix® (lamiwudyna)rosłych pacjentów z przewlby typu B (WZW B) w następujących przypadkach:

  • Wyrównane przewlekłe WZW B z udokumentowaną replikacją wirusa oraz aktywnym zapaleniem i/lub zwłóknieniem wątroby w badaniu histopatologicznym
  • Niewyrównane przewlekłe WZW B

Leczenie powinno być inicjowane i nadzorowane przez lekarzy specjalizujących się w terapii przewlekłego WZW B.

Dawkowanie i sposób podawania

Standardowa dawka Zeffix® u dorosłych pacjentów wynosi 100 mg raz na dobę, podawana doustnie. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy stosować w skojarzeniu z innym lekiem przeciwwirusowym bez krzyżowej oporności, aby zminimalizować ryzyko rozwoju oporności i uzyskać szybsze zahamowanie replikacji wirusa.

Czas trwania terapii zależy od statusu serologicznego pacjenta:

  • U pacjentów HBeAg-dodatnich: leczenie przez co najmniej 6-12 miesięcy po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg lub do serokonwersji HBsAg
  • U pacjentów HBeAg-ujemnych: leczenie do wystąpienia serokonwersji HBs lub utraty skuteczności

U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby, marskością lub po przeszczepie wątroby nie zaleca się przerywania terapii.

Klirens kreatyniny (ml/min) Dawka początkowa Dawka podtrzymująca
30 do <50 20 ml (100 mg) 10 ml (50 mg) raz/dobę
15 do <30 20 ml (100 mg) 5 ml (25 mg) raz/dobę
5 do <15 7 ml (35 mg) 5 ml (25 mg) raz/dobę
<5 7 ml (35 mg) 2 ml (10 mg) raz/dobę

Dawkowanie lamiwudyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby bez towarzyszącej niewydolności nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. U osób w podeszłym wieku bez istotnego upośledzenia funkcji nerek (ClCr ≥50 ml/min) nie jest wymagana modyfikacja dawki.

Monitorowanie leczenia i oporność

W trakcie terapii lamiwudyną konieczne jest regularne monitorowanie pacjentów:

  • Aktywność AlAT - co najmniej co 3 miesiące
  • Poziom HBV DNA i HBeAg - co 6 miesięcy

U pacjentów z rozwojem mutacji YMDD wirusa HBV może dojść do zmniejszenia odpowiedzi na leczenie. W takim przypadku należy rozważyć zmianę terapii lub dodanie leku bez krzyżowej oporności, szczególnie jeśli HBV DNA pozostaje wykrywalne po 24 tygodniach leczenia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lamiwudynę lub którykolwiek ze składników preparatu Zeffix®.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Po przerwaniu leczenia lamiwudyną konieczne jest monitorowanie pacjentów pod kątem nawrotu zapalenia wątroby przez co najmniej 4 miesiące. Należy regularnie kontrolować parametry czynności wątroby (AlAT, bilirubina) oraz markery wirusologiczne (HBV DNA, HBeAg).

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z niewydolnością nerek, wymagających modyfikacji dawkowania. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania lamiwudyny u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia.

Warto zapamiętać
  • Lamiwudyna jest skuteczna w leczeniu przewlekłego WZW B, zarówno w postaci wyrównanej, jak i niewyrównanej
  • Konieczne jest regularne monitorowanie pacjentów w trakcie terapii oraz po jej zakończeniu w celu wykrycia nawrotu choroby lub rozwoju oporności

Interakcje lekowe

Lamiwudyna wykazuje niewielki potencjał interakcji ze względu na ograniczony metabolizm i wydalanie głównie przez nerki. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu leków wydalanych przez aktywny transport kationów organicznych (np. trimetoprym). Nie zaleca się łączenia lamiwudyny z zalcytabiną ze względu na możliwość hamowania wewnątrzkomórkowej fosforylacji.

Przy stosowaniu lamiwudyny należy monitorować potencjalne interakcje, szczególnie z lekami wpływającymi na funkcję nerek lub konkurującymi o ten sam szlak wydalania.

Ciąża i karmienie piersią

Bezpieczeństwo stosowania lamiwudyny w ciąży nie zostało jednoznacznie określone. Nie zaleca się stosowania preparatu Zeffix® w pierwszym trymestrze ciąży oraz w okresie karmienia piersią.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmują:

  • Złe samopoczucie i zmęczenie
  • Zakażenia dróg oddechowych
  • Dyskomfort w obrębie gardła i migdałków
  • Ból głowy
  • Dolegliwości ze strony układu pokarmowego (bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka)
  • Zwiększenie aktywności AlAT
  • Zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej

Rzadko obserwowano trombocytopenię oraz choroby mięśni. U pacjentów z HIV leczonych lamiwudyną odnotowano przypadki zapalenia trzustki i neuropatii obwodowej.

Mimo że lamiwudyna jest generalnie dobrze tolerowana, konieczne jest monitorowanie pacjentów pod kątem potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie ze strony układu pokarmowego i mięśniowo-szkieletowego.

Mechanizm działania

Lamiwudyna jest analogiem nukleozydowym o działaniu przeciwwirusowym, specyficznym wobec wirusa zapalenia wątroby typu B. Po wniknięciu do komórki ulega fosforylacji do aktywnej postaci trójfosforanu, który hamuje replikację HBV poprzez włączenie do łańcucha DNA wirusa i zakończenie jego syntezy. Trójfosforan lamiwudyny nie wpływa na prawidłowy metabolizm komórkowy dezoksynukleotydów.

Właściwości farmakokinetyczne

Lamiwudyna charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym (80-85%), osiągając maksymalne stężenie w osoczu po około 1 godzinie. Czas półtrwania w osoczu wynosi 5-7 godzin. Lek w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza i jest metabolizowany w wątrobie (5-10%). Większość lamiwudyny (około 70%) jest wydalana w postaci niezmienionej z moczem.

Korzystny profil farmakokinetyczny lamiwudyny umożliwia stosowanie leku raz na dobę, co może poprawiać adherencję pacjentów do terapii. Należy jednak pamiętać o konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.


1) Program lekowy: leczenie przewlekłego WZW typu B


Wskazania

Leczenie dorosłych pacjentów z wyrównanym, przewlekłym zapaleniem wątroby typu B. Zapalenie wątroby typu B powinno być udokumentowane dowodami replikacji wirusa i obrazem histologicznym aktywnego zapalenia wątroby i/lub zwłóknienia. Preparat jest wskazany również u dorosłych pacjentów z niewyrównanym zapaleniem wątroby typu B.

Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu B. Dorośli. Zalecana dawka preparatu wynosi 100 mg raz/dobę. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy zawsze stosować w skojarzeniu z drugim lekiem, bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności oraz w celu uzyskania szybkiego zahamowania replikacji wirusa. Czas trwania leczenia. Optymalny czas trwania leczenia jest nieznany. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B (przewlekłe WZWB, ang. CHB) bez marskości leczenie powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 m-cy po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do serokonwersji HBsAg lub utraty skuteczności. Po przerwaniu leczenia należy regularnie kontrolować miana HBV DNA i aktywność AlAT w surowicy, w celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego. U pacjentów z przewlekłym WZWB z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg (wirus z mutacją w regionie poprzedzającym gen kodujący białko rdzeniowe - region pre-core), bez marskości, leczenie należy kontynuować przynajmniej do wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W przypadku przedłużonego leczenia, zalecana jest ponowna ocena w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla danego pacjenta. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lub marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. W przypadku przerwania podawania lamiwudyny, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w celu wykrycia nawrotu zapalenia wątroby. Oporność kliniczna. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój zmutowanych HBV z mutacją YMDD (tyrozyna-metionina-asparaginian-asparaginian) może powodować zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w monoterapii należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lek bez krzyżowej oporności na lamiwudynę lub dodanie alternatywnego leku bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, jeśli HBV DNA w surowicy pozostaje wykrywalny w 24 tyg. lub po 24 tyg. leczenia. Do leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych HIV i aktualnie otrzymujących lamiwudynę lub u których planuje się leczenie lamiwudyną albo leczenie skojarzone lamiwudyna-zydowudyna, powinna być utrzymana dawka lamiwudyny zalecana w przypadku zakażenia HIV (zazwyczaj 150 mg 2x/dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi). Zaburzenia czynności nerek. Stężenie lamiwudyny w surowicy (AUC) zwiększa się u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego. Dlatego u pacjentów ClCr <50 ml/min dawkowanie należy zmniejszyć. W przypadku konieczności zastosowania dawki mniejszej niż 100 mg należy zastosować lek, roztw. doust. Dawkowanie produktu leczniczego (roztw. doust.) u pacjentów ze zmniejszonym klirensem nerkowym: ClCr 30 do <50 ml/min. - pierwsza dawka 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 10 ml (50 mg); ClCr 15 do <30 ml/min. - pierwsza dawka 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 5 ml (25 mg); ClCr 5 do <15 ml/min. - pierwsza dawka 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę raz/dobę; ClCr <5 ml/min. - pierwsza dawka 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 2 ml (10 mg). Wyniki badań pacjentów poddawanych okresowej hemodializie (≤4 h dializy 2-3x/tydz.) wskazują, że po początkowym zmniejszeniu dawki lamiwudyny dokonanej w zależności od wartości ClCr, dalsza zmiana dawkowania nie jest konieczna podczas trwania dializy. Zaburzenia czynności wątroby. Wyniki badań u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów z krańcową niewydolnością wątroby oczekujących na transplantację, wskazują, że zaburzenia czynności wątroby nie wpływają znacząco na farmakokinetykę lamiwudyny. Na podstawie tych danych można stwierdzić, że nie jest konieczne dostosowanie dawki lamiwudyny u pacjentów z niewydolnością wątroby, jeżeli nie towarzyszy jej niewydolność nerek. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku normalny proces starzenia się organizmu z towarzyszącą mu niewydolnością nerek nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na lamiwudynę, z wyjątkiem pacjentów z ClCr <50 ml/min. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u niemowląt, dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Aktualne dane patrz ChPL, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Nadwrażliwość na lamiwudynę lub pozostałe składniki preparatu.

W przypadku przerwania podawania preparatu, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w kierunku wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby - należy u pacjentów przeprowadzać okresowo zarówno badania kliniczne, jak i oznaczenia czynności wątroby (aktywność AlAT i stężenie bilirubiny) przez okres co najmniej 4 m-cy, a później zawsze, kiedy jest to klinicznie wskazane. W trakcie leczenia preparatem pacjent powinien być regularnie monitorowany: nie rzadziej, niż co 3 m-ce powinna być oznaczana aktywność AlAT, a co 6 m-cy stężenia HBV DNA i HBeAg. Pacjenci z objawami niewydolności wątroby w czasie leczenia lub po zakończonym leczeniu powinni być częściej monitorowani niż jest to standardowo zalecane. Do chwili obecnej brak jest danych na temat skuteczności lamiwudyny u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu Delta lub typu C. Ograniczone są dane na temat stosowania leku u pacjentów z mutacją wirusa HBV typu pre-core (HBeAg ujemnych) i u pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie immunosupresyjne, w tym chemioterapię przeciwnowotworową. Brak jest wystarczających danych potwierdzających korzyści ze wznowienia leczenia lamiwudyną u pacjentów, u których rozwinęły się objawy nawrotu zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu tym preparatem. Z powodu ograniczonych danych podawanie lamiwudyny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie jest zalecane. Pacjenci z cukrzycą powinni być poinformowani, że każda dawka roztworu doustnego (100 mg = 20 ml) zawiera 4 mg sacharozy.

Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych lamiwudyny jest niewielkie z powodu ograniczonego metabolizmu i niewielkiego wiązania się z białkami osocza oraz prawie całkowitego wydalania przez nerki w niezmienionej postaci. Lamiwudyna jest w większości wydalana poprzez układ aktywnego transportu kationów organicznych. Możliwość interakcji z innymi, jednocześnie stosowanymi lekami, należy brać pod uwagę szczególnie w przypadku leków, które są również głównie wydalane poprzez aktywny transport kationów organicznych, np. trimetoprimu. Podawanie trimetoprimu i sulfametoksazolu w dawce 160 mg/800 mg powoduje zwiększenie stężenia lamiwudyny we krwi o około 40%. Lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę trimetoprimu i sulfametoksazolu. Jednak dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania lamiwudyny. Lamiwudyna może hamować wewnątrzkomórkową fosforylację zalcytabiny, gdy obydwa leki są podawane jednocześnie - preparat nie jest zalecany do stosowania w skojarzeniu z zalcytabiną.

Bezpieczeństwo stosowania lamiwudyny u kobiet w ciąży nie zostało określone. Podawanie preparatu nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży oraz w okresie karmienia piersią.

Najczęściej obserwowano: złe samopoczucie i zmęczenie, zakażenia dróg oddechowych, dyskomfort w obrębie gardła i migdałków, ból głowy, dyskomfort i bóle brzucha, nudności, wymioty i biegunkę. Dane z badań klinicznych: bardzo często - zwiększenie aktywności AlAT; często - zwiększenie aktywności CK. Ponadto po wprowadzeniu leku na rynek bardzo rzadko stwierdzano trombocytopenię oraz choroby mięśni (w tym bóle i kurcze mięśniowe). U pacjentów z zakażeniem wirusem HIV stwierdzono przypadki zapalenia trzustki i obwodowej neuropatii (lub parestezji). W trakcie leczenia pacjentów zakażonych wirusem HIV kombinacją analogów nukleozydów stwierdzano przypadki kwasicy mleczanowej, czasami śmiertelne, zazwyczaj związane z ciężką hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby.

Lek przeciwwirusowy, aktywny wobec wirusa zapalenia wątroby typu B. Lamiwudyna jest metabolizowana, zarówno przez zakażone wirusem jak i niezakażone komórki, do trójfosforanu (TP), który jest aktywną pochodną związku macierzystego. Wewnątrzkomórkowy T0,5 trójfosforanu lamiwudyny w hepatocytach wynosi 7-19 h in vitro. Trójfosforan lamiwudyny działa jako substrat dla wirusowej polimerazy HBV. Dalsze tworzenie się wirusowego DNA jest blokowane przez włączenie trójfosforanu lamiwudyny do łańcucha i wynikające z tego zakończenie jego powstawania. Trójfosforan lamiwudyny nie wpływa na prawidłowy metabolizm komórkowy dezoksynukleotydów. Po podaniu doustnym lamiwudyna dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego, osiągając maks. stężenie we krwi po około 1 h. Biodostępność wynosi 80-85%. W niewielkim stopniu wiąże się z albuminami osocza. W niewielkim stopniu (5-10%) jest metabolizowana w wątrobie. T0,5 we krwi wynosi 5-7 h. Większość lamiwudyny jest wydalana w postaci nie zmienionej z moczem w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania (układ transportu kationów organicznych). Na klirens nerkowy przypada około 70% wydalanej lamiwudyny. Wydalanie lamiwudyny zmienia się w przypadku zaburzenia czynności nerek. Farmakokinetyka lamiwudyny nie ulega zmianie w przypadku zaburzeń czynności wątroby.

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lamiwudyny. 1 ml roztworu doustnego zawiera 5 mg lamiwudyny.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Każdy posiłek, zwłaszcza bogaty w węglowodany powoduje upośledzenie wchłaniania leku z przewodu pokarmowego w wyniku jego adsorpcji, głównie przez polisacharydy. Skutkuje to zmniejszeniem stężenia leku we krwi, a co za tym idzie - brakiem lub obniżeniem skuteczności leczenia.

Lek powinien być zażywany w czasie jedzenia lub tuż po posiłku.