Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Xylodont

Epinephrine + Lidocaine hydrochloride

inj. [roztw.]
(20 mg+ 20 µg)/ml
50 wkł. 1,8 ml
Iniekcje
Rx
100%
102,43
Xylodont
inj. [roztw.]
(20 mg+ 12,5 µg)/ml
50 wkł. 1,8 ml
Iniekcje
Rx
100%
102,43
Xylodont
inj. [roztw.]
(20 mg+ 10 µg)/ml
50 wkł. 1,8 ml
Iniekcje
Rx
100%
102,43

Xylodont - profesjonalne znieczulenie miejscowe w stomatologii

Wskazania do stosowania

Xylodont jest wskazany do znieczulenia miejscowego (nasiękowego i blokad nerwów) we wszelkich zabiegach zachowawczych i chirurgicznych w stomatologii. Produkt występuje w trzech wariantach stężenia adrenaliny:

  • 1:100000 - do osiągnięcia przedłużonego znieczulenia miejscowego
  • 1:80000 i 1:50000 - wyłącznie do uzyskania miejscowej anemizacji w celu redukcji krwawienia

Wybór odpowiedniego stężenia adrenaliny powinien być podyktowany specyfiką zabiegu i stanem pacjenta.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie Maksymalna dawka
Dorośli 1-2 ml lub więcej, zależnie od zabiegu 300 mg lidokainy (4,4 mg/kg) i 0,2 mg adrenaliny
Dzieci Dawka zmniejszona, zależnie od masy ciała i wieku Indywidualnie ustalana

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do potrzeb pacjenta i rodzaju zabiegu.

Roztwór znieczulający należy wstrzykiwać powoli, z szybkością około 1 ml/min, po uprzedniej aspiracji. Maksymalna dawka powinna być podana jednorazowo lub w kilku wstrzyknięciach w okresie nieprzekraczającym 120 minut.

Nie należy przekraczać zawartości:

  • 8,3 wkładu dla produktu 2% 1:100000 i 2% 1:80000
  • 5,5 wkładu dla produktu 2% 1:50000

U dzieci dawki należy odpowiednio zmniejszyć, uwzględniając masę ciała i wiek pacjenta.

Przeciwwskazania

Stosowanie Xylodontu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na lidokainę lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Poważne choroby serca i tętnic obwodowych (dla produktów z adrenaliną)
  • Nadciśnienie tętnicze
  • Migrena
  • Nadczynność tarczycy
  • Cukrzyca
  • Przerost prostaty
  • Jaskra wąskiego kąta przesączania
  • Nefropatia

Należy zachować szczególną ostrożność przy kwalifikacji pacjentów do znieczulenia Xylodontem, uwzględniając ich stan zdrowia i potencjalne ryzyko wystąpienia powikłań.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie Xylodontu wymaga zachowania szczególnej ostrożności:

  • Odnotowano rzadkie przypadki śmierci u osób bez wcześniej stwierdzonej nadwrażliwości
  • Produkt zawiera pirosiarczyn sodu, który może wywoływać reakcje uczuleniowe i ciężkie napady astmatyczne u osób wrażliwych
  • Należy zachować ostrożność u pacjentów leczonych inhibitorami MAO i trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi
  • Skuteczność i bezpieczeństwo zależy od właściwego doboru dawki i sposobu podania
  • Należy stosować najniższe skuteczne dawki i stężenia
  • Konieczna jest ścisła obserwacja pacjenta i natychmiastowe przerwanie podawania leku przy wystąpieniu niepokojących objawów

Xylodont może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Decyzję o dopuszczeniu pacjenta do tych czynności po zabiegu powinien podjąć lekarz.

Warto zapamiętać
  • Xylodont występuje w trzech wariantach stężenia adrenaliny, co pozwala na dostosowanie do specyfiki zabiegu
  • Maksymalna dawka lidokainy nie powinna przekraczać 4,4 mg/kg masy ciała, przy maksymalnej dawce całkowitej 300 mg

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Xylodont może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Związki o strukturze chemicznej podobnej do leków miejscowo znieczulających - możliwe nasilenie reakcji toksycznych
  • Inhibitory MAO i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne - ryzyko ciężkiego nadciśnienia (dla produktów z adrenaliną)
  • Pochodne fenotiazyny i butyrofenonu - możliwe odwrócenie działania adrenaliny zwiększającego ciśnienie

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu Xylodontu u pacjentów przyjmujących wymienione leki, monitorując potencjalne interakcje i dostosowując dawkowanie w razie potrzeby.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Xylodont nie powinien być stosowany w okresie ciąży. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania podczas laktacji, dlatego należy zachować ostrożność i rozważyć potencjalne korzyści i ryzyko przed zastosowaniem u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane

Działania niepożądane Xylodontu są podobne do obserwowanych przy stosowaniu innych amidowych środków miejscowo znieczulających. Ich występowanie zależy od dawki i może być spowodowane wysokim stężeniem leku w osoczu, szybkim wchłanianiem, przypadkowym wstrzyknięciem donaczyniowym lub nadwrażliwością pacjenta.

Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia układu nerwowego (rzadko): pobudzenie OUN, drżenia, dezorientacja, zawroty głowy
  • Zaburzenia naczyniowe (rzadko): rozszerzenie naczyń, nadciśnienie
  • Zaburzenia serca (rzadko): zaburzenia rytmu serca, bradykardia
  • Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje alergiczne, w tym wstrząs anafilaktyczny
  • Zaburzenia układu oddechowego (rzadko): przyspieszenie oddechu, rozszerzenie oskrzeli
  • Zaburzenia żołądka i jelit (często): nudności, wymioty
  • Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: zmiany skórne, pokrzywka, obrzęk

Adrenalina zawarta w preparacie może dodatkowo powodować: niepokój, pocenie się, zaburzenia oddychania, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie, ból głowy, światłowstręt, ból zamostkowy i gardłowy.

Przedawkowanie

Przedawkowanie Xylodontu może prowadzić do poważnych powikłań, w tym:

  • Pobudzenia OUN
  • Drżenia i drgawek
  • Zaburzeń oddychania
  • Zaburzeń krążenia

W przypadku przedawkowania należy:

  1. Natychmiast przerwać podawanie leku
  2. Ułożyć pacjenta w pozycji poziomej
  3. Zapewnić drożność dróg oddechowych, w razie potrzeby podać tlen lub zastosować sztuczne oddychanie
  4. Monitorować parametry życiowe
  5. W przypadku drgawek podać diazepam (10-20 mg)
  6. Rozważyć podanie dożylne glikokortykosteroidów
  7. W razie potrzeby zastosować leki obkurczające naczynia lub atropinę

Nie zaleca się stosowania barbituranów i analepryków działających na rdzeń przedłużony.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Lidokaina, główny składnik aktywny Xylodontu, jest środkiem miejscowo znieczulającym o budowie amidowej. Jej działanie polega na hamowaniu prądów jonowych odpowiedzialnych za powstawanie i rozprzestrzenianie się bodźców w błonie komórkowej neuronu.

Charakterystyka farmakokinetyczna lidokainy:

  • Szybki początek działania znieczulającego
  • Czas działania zależny od miejsca wstrzyknięcia, stężenia i obecności środka obkurczającego naczynia krwionośne
  • Metabolizm wątrobowy
  • Wydalanie głównie przez nerki

Skład jakościowy i ilościowy

1 ml roztworu Xylodontu zawiera:

  • 20 mg lidokainy chlorowodorku (substancja czynna)
  • Adrenalina w postaci adrenaliny winianu:
    • 10 µg (1:100000)
    • 12,5 µg (1:80000)
    • 20 µg (1:50000)

Wybór odpowiedniego stężenia adrenaliny powinien być podyktowany specyfiką zabiegu i stanem klinicznym pacjenta.

Xylodont, jako profesjonalny środek do znieczulenia miejscowego w stomatologii, wymaga od lekarza dokładnej znajomości jego właściwości, wskazań i przeciwwskazań. Prawidłowe stosowanie preparatu zapewnia skuteczne znieczulenie przy minimalizacji ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.



Wskazania

Znieczulenie miejscowe (nasiękowe i blokady nerwów) do wszelkich zabiegów zachowawczych i chirurgicznych w stomatologii. Produkt z adrenaliną 1:100000 wskazany jest w przypadku, gdy pożądane jest osiągnięcie znieczulenia miejscowego o przedłużonym czasie. Produkt z adrenaliną 1:80000 i 1:50000 należy stosować wyłącznie w sytuacji gdy konieczne jest osiągnięcie stanu miejscowej anemizacji w celu redukcji krwawienia.

1-2 ml lub więcej w zależności od potrzeb związanych z zabiegiem, nasiękowo lub jako blokada nerwu obwodowego. Roztw. znieczulający należy wstrzykiwać małymi dawkami z szybkością ok. 1 ml/min., po uprzedniej aspiracji. U zdrowej osoby dorosłej, która nie otrzymała środków uspokajających, maks. dawka podana jednorazowo albo w kilku kolejnych wstrzyknięciach przez okres nie dłuższy niż 120 minut wynosi 300 mg chlorowodorku lidokainy oraz 0,2 mg adrenaliny. W przeliczeniu na mc. maks. dawka lidokainy nie powinna przekraczać 4,4 mg/kg, przy maks. dawce całkowitej 300 mg. Nie podawać więcej niż zawartość 8,3 wkładu produktu 2% 1:100000 i produktu 2% 1:80000, oraz nie więcej niż zawartość 5,5 wkładu produktu 2% 1:50000. Dzieci. U dzieci podane dawki należy zmniejszyć w zależności od mc. i wieku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąś z substancji pomocniczych. Stosowanie produktu zawierającego środek obkurczający naczynia krwionośne jest niewskazane u osób z poważnymi chorobami serca i tętnic obwodowych, nadciśnieniem, migreną, nadczynnością tarczycy, cukrzycą, przerostem prostaty, jaskrą wąskiego kąta przesączania oraz nefropatią.

Opisywano rzadkie przypadki śmierci osób, u których nie stwierdzono uprzednio nadwrażliwości. Produkt ze środkiem obkurczającym naczynia zawiera pirosiarczyn sodu. Substancja ta może wywoływać reakcje uczuleniowe oraz ciężkie napady astmatyczne u osób uczulonych. Produkt należy stosować z ostrożnością u osób leczonych inhibitorami MAO oraz trójpierścieniowymi środkami przeciwdepresyjnymi. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania lidokainy w stomatologii zależy od właściwego doboru dawki i sposobu podania leku, oraz od zachowania odpowiednich środków ostrożności. W każdym przypadku należy stosować najniższe dawki i stężenia konieczne do osiągnięcia pożądanego działania. Pacjenta należy starannie obserwować i natychmiast przerwać podawanie leku po wystąpieniu pierwszego niepokojącego objawu (np. zaburzenia narządów zmysłów). Preparat wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługi maszyn. Lekarz powinien zadecydować, czy pacjent może prowadzić pojazd lub obsługiwać maszyny po podaniu leku.

Lidokainę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów otrzymujących związki o strukturze chemicznej podobnej do leków miejscowo znieczulających, w związku z możliwością nasilenia reakcji toksycznych. Roztw. zawierające adrenalinę mogą wykazywać klinicznie istotne interakcje z inhibitorami MAO oraz trójpierścieniowymi środkami przeciwdepresyjnymi (ciężkie nadciśnienie), z pochodnymi fenotiazyny i butyrofenonu (możliwe odwrócenie działania adrenaliny zwiększającego ciśnienie).

Produktu leczniczego nie należy stosować w okresie ciąży.

Działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas stosowania lidokainy, są podobne do obserwowanych podczas stosowania innych środków miejscowo znieczulających o budowie amidowej. Działania te zależą od dawki i mogą być spowodowane dużym stężeniem leku w osoczu, będącym następstwem przedawkowania, szybkiego wchłaniania lub przypadkowego wstrzyknięcia do naczynia, mogą też być spowodowane nadwrażliwością, idiosynkrazją lub zmniejszoną tolerancją pacjenta. Zaburzenia układu nerwowego (rzadko): pobudzenie OUN ze stanem podniecenia, drżenia, dezorientacja, zawroty głowy, rozszerzenie źrenic, przyspieszony metabolizm oraz podwyższona temperatura ciała. Po bardzo dużych dawkach: szczękościsk i drgawki. Zaburzenia naczyniowe (rzadko): rozszerzenie naczyń, nadciśnienie. Zaburzenia serca (rzadko): zaburzenia rytmu serca, bradykardia. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje alergiczne (w najcięższych przypadkach wstrząs anafilaktyczny). Reakcje uczuleniowe na lidokainę występują bardzo rzadko; jeśli wystąpią, należy postępować w sposób typowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (rzadko): przyspieszenie oddechu, rozszerzenie oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit (często): nudności, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (nieznana): zmiany skórne, pokrzywka, obrzęk, pocenie się. Środek obkurczający naczynia krwionośne może spowodować wystąpienie następujących reakcji, zwłaszcza u osób z chorobą układu sercowo-naczyniowego: niepokój, pocenie się, zaburzenia oddychania, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie (co może być poważnym stanem u pacjentów z utrwalonym nadciśnieniem oraz u pacjentów z nadczynnością tarczycy), silny ból głowy, światłowstręt, ból zamostkowy i gardłowy, wymioty.

Stany nagłe będące następstwem stosowania miejscowych środków znieczulających związane są z dużymi stężeniami leku w osoczu, spowodowanymi przypadkowym wstrzyknięciem dożylnym. Opisywano następujące działania toksyczne w wyniku przedawkowania: pobudzenie OUN ze stanem podniecenia, drżenia, dezorientacją, zawrotami głowy, rozszerzeniem źrenic, przyspieszonym metabolizmem oraz podwyższoną temperaturą ciała; po bardzo dużych dawkach: szczękościsk i drgawki. Po wystąpieniu 1-go niepokojącego objawu należy przerwać podawanie leku. Należy ułożyć pacjenta w pozycji poziomej i upewnić się, że oddycha swobodnie; jeśli nie, należy podać tlen, a w przypadku bezdechu zastosować sztuczne oddychanie. Należy unikać stosowania analepryków działających na rdzeń przedłużony, by nie pogarszać stanu pacjenta poprzez zwiększenie zużycia tlenu. Drgawki można opanować podaniem diazepamu w dawkach od 10-20 mg. Nie zaleca się stosowania barbituranów, by nie pogarszać depresji rdzenia przedłużonego. Poprawę stanu krążenia można uzyskać przez dożylne zastosowanie glikokortykosteroidów w odpowiednich dawkach. Dodatkowo można włączyć rozcieńczone roztw. środków pobudzających receptory α i β o działaniu obkurczającym naczynia (np. mefentermina, metaraminol, itp.) lub siarczanu atropiny.

Lidokaina jest środkiem miejscowo znieczulającym o budowie amidowej. Jej właściwości wynikają z hamowania prądów jonowych odpowiedzialnych za powstawanie i rozprzestrzenianie się bodźców w błonie komórkowej neuronu. Działanie znieczulające rozpoczyna się szybko. Czas skutecznego działania lidokainy zależy od miejsca wstrzyknięcia, stężenia oraz obecności lub braku środka obkurczającego naczynia krwionośne.

1 ml roztw. zawiera 20 mg lidokainy chlorowodorku i 10 µg, 12,5 µg lub 20 µg adrenaliny w postaci adrenaliny winianu.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może wpływać na skuteczność antykoncepcji. Podczas przyjmowania leku zaleca się stosowanie dodatkowych metod zapobiegania ciąży.

Środek uznany za dopingowy.

Lek może wchodzić w interakcje z sokiem grejpfrutowym. Sok grejpfrutowy może nasilić wchłanianie leku z przewodu pokarmowego, a co za tym idzie zwiększyć jego stężenie w organizmie i nasilić działanie, nawet do wystąpienia działania toksycznego.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną bardzo silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.