Wilzin w leczeniu choroby Wilsona

Wilzin jest lekiem stosowanym w leczeniu choroby Schorzenia genetycznego charakteryzującego się zaburzeniami metabolizmu miedzi. Preparat zawiera cynk jako substancję czynną, który odgrywa kluczową rolę w blokowaniu wchłaniania miedzi w organizmie.

Mechanizm działania

Cynk zawarty w preparacie Wilzin działa poprzez indukcję syntezy metalotioneiny - białka wiążącego miedź. Mechanizm ten prowadzi do blokowania wchłaniania jelitowego oraz resorpcji endogennej miedzi, która w przebiegu choroby Wilsona gromadzi się w nadmiernych ilościach, głównie w wątrobie. Po podaniu doustnym, cynk kytrocytach (80%), wątrobie oraz krąży we krwi związany z białkami osocza. Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi około 1 godziny. Cynk jest wydalany głównie z kałem, a w mniejszym stopniu z moczem i potem.

Blokowanie wchłaniania miedzi przez cynk stanowi podstawę skuteczności terapeutycznej w chorobie Wilsona, zapobiegając gromadzeniu się tego pierwiastka w tkankach i narządach.

Wskazania do stosowania

Wilzin jest wskazany w leczeniu choroby Wilsona. Preparat stosuje się zarówno u pacjentów z objawami choroby, jak i u osób bezobjawowych w celu profilaktyki. Terapia Wilzinem powinna być prowadzona pod nadzorem lekarza specjalisty doświadczonego w leczeniu choroby Wilsona i trwa przez całe życie pacjenta.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie na podstawie monitorowania parametrów leczenia.

Wilzin powinien być przyjmowany na czczo, co najmniej 1 godzinę przed posiłkiem lub 2-3 godziny po posiłku. W przypadku wystąpienia zaburzeń żołądkowych po porannej dawce, można ją przesunąć na porę przedpołudniową. Dopuszczalne jest również przyjmowanie leku z niewielką ilością białka, np. mięsa.

U dzieci, które nie mogą połknąć kapsułki, należy otworzyć kapsułkę i zawiesić jej zawartość w niewielkiej ilości wody (można dodać cukier lub syrop dla poprawy smaku).

Podczas zmiany leczenia z leku chelatującego na Wilzin, należy kontynuować podawanie leku chelatującego przez 2-3 tygodnie, zachowując co najmniej 1-godzinną przerwę między podaniem obu leków.

Przeciwwskazania

Stosowanie Wilzinu jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na związki cynku lub jakąkolwiek substancję pomocniczą preparatu.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas leczenia Wilzinem należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z nadciśnieniem wrotnym, zwłaszcza podczas zmiany leku chelatującego na preparat cynku. Konieczne jest regularne monitorowanie parametrów leczenia, w tym:

• Stężenie cynku w osoczu (wartość zadowalająca: <250 µg/l)
• Wydalanie miedzi z moczem (<125 µg/dobę; u dzieci i kobiet w ciąży: 40-50 µg/dobę)
• Stężenie cynku w moczu (zalecana wartość >2 mg/dobę)
• Stężenie cynku w osoczu (>1250 µg/l)

Dodatkowo zaleca się kontrolę morfologii krwi oraz lipidogramu.

Interakcje z innymi lekami

Wilzin może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

• Leki chelatujące (penicylamina, trientyna) - zmniejszają skuteczność zarówno Wilzinu, jak i leków chelatujących
• Tetracykliny i fluorochinolony - cynk zmniejsza ich wchłanianie

Należy zachować co najmniej 1-godzinną przerwę między podaniem Wilzinu a leków chelatujących. Niektóre składniki pożywienia, takie jak fityniany i błonnik, mogą zmniejszać wchłanianie cynku.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

W ciąży dawkę Wilzinu należy odpowiednio dostosować, aby zapobiec niedoborowi miedzi u płodu. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane to:

• Podrażnienie żołądka
• Leukopenia
• Zwiększenie aktywności amylazy, lipazy i fosfatazy alkalicznej we krwi

Niezbyt często może wystąpić niedokrwistość sideroblastyczna.

Wilzin stanowi skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu choroby Wilsona, jednak wymaga ścisłego nadzoru lekarskiego i regularnego monitorowania parametrów leczenia. Właściwe dawkowanie i przestrzeganie zaleceń dotyczących przyjmowania leku są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów terapeutycznych.