Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Vyvgart

Efgartigimod alfa

inf. [konc. do przyg. roztw.]
20 mg/ml
1 fiol. 20 ml
Iniekcje
Rx-z
CHB
38340,00
B (1)
bezpł.

Vyvgart (efgartigimod α) - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Vyvgart jest wskazany jako leczenie uzupełniające do standardowej terapii u dorosłych pacjentów z uogólnioną miastenią rzekomoporaźną (gMG), u których stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholiny (AChR).

Lek ten stanowi istotne uzupełnienie dotychczasowych metod leczenia miastenii, szczególnie u pacjentów z obecnością specyficznych autoprzeciwciał.

Mechanizm działania

Efgartigimod α to fragment ludzkiego przeciwciała IgG1, zaprojektowany w celu zwiększenia powinowactwa do noworodkowego receptora Fc (FcRn). Wiążąc się z FcRn, efgartigimod α powoduje zmniejszenie stężenia krążących przeciwciał IgG, w tym patogennych autoprzeciwciał IgG charakterystycznych dla miastenii. Co istotne, lek nie wpływa na stężenie innych immunoglobulin (IgA, IgD, IgE, IgM) ani albumin.

Autoprzeciwciała IgG odgrywają kluczową rolę w patogenezie miastenii, zaburzając przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe poprzez wiązanie się z receptorami acetylocholiny (AChR), kinazą tyrozynową swoistą dla mięśni (MuSK) lub białkiem 4 związanym z receptorem lipoprotein o małej gęstości (LRP4).

Dawkowanie i sposób podawania

Vyvgart musi być podawany przez wykwalifikowany personel medyczny, pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń nerwowo-mięśniowych. Lek podaje się wyłącznie w postaci wlewu dożylnego.

Parametr Zalecenia
Standardowa dawka 10 mg/kg mc.
Czas trwania wlewu 1 godzina
Częstotliwość podawania Raz w tygodniu przez 4 tygodnie (1 cykl)
Pacjenci o masie ciała ≥120 kg 1200 mg (3 fiolki) na wlew

Kolejne cykle leczenia należy podawać zgodnie z oceną kliniczną. Częstotliwość cykli może się różnić w zależności od pacjenta. W badaniach klinicznych najwcześniejszy czas rozpoczęcia kolejnego cyklu wynosił 7 tygodni od pierwszego wlewu poprzedniego cyklu.

Modyfikacje dawkowania

Osoby w podeszłym wieku: Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w wieku 65 lat i starszych.

Zaburzenia czynności nerek: Brak konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Dane dotyczące pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami są bardzo ograniczone.

Zaburzenia czynności wątroby: Brak danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki.

Dzieci i młodzież: Bezpieczeństwo i skuteczność efgartigimodu α u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone.

Należy zachować szczególną ostrożność przy modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby ze względu na ograniczone dane kliniczne.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania leku Vyvgart jest nadwrażliwość na substancję czynną (efgartigimod α) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

  • Nie badano stosowania leku u pacjentów z klasą V MGFA (przełom miasteniczny).
  • Lek może zwiększać ryzyko zakażeń poprzez obniżenie stężenia IgG.
  • Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów zakażeń, szczególnie górnych dróg oddechowych i układu moczowego.
  • Możliwe wystąpienie reakcji na wlew - konieczne monitorowanie pacjenta podczas podawania i przez 1 godzinę po zakończeniu wlewu.
  • Zgłaszano przypadki reakcji anafilaktycznej po wprowadzeniu leku do obrotu.
  • Szczepionki żywe lub żywe atenuowane nie są zalecane podczas leczenia Vyvgartem.
  • U części pacjentów mogą rozwinąć się przeciwciała przeciwko efgartigimodowi α.

Kluczowe jest ścisłe monitorowanie pacjentów podczas terapii, szczególnie pod kątem zakażeń i reakcji na wlew. Należy zachować ostrożność przy stosowaniu szczepionek i rozważyć potencjalne interakcje z innymi lekami immunoglobulinowymi.

Warto zapamiętać
  • Vyvgart (efgartigimod α) to pierwsza terapia celowana w receptory FcRn w leczeniu miastenii rzekomoporaźnej.
  • Lek podawany jest w cyklach 4-tygodniowych, co może zapewnić długotrwałą kontrolę objawów choroby.

Interakcje

Nie przeprowadzono formalnych badań dotyczących interakcji lekowych. Jednakże, ze względu na mechanizm działania efgartigimodu α, należy wziąć pod uwagę następujące potencjalne interakcje:

  • Efgartigimod α może zmniejszać stężenia produktów immunoglobulinowych, przeciwciał monoklonalnych lub pochodnych przeciwciał zawierających ludzką domenę Fc podklasy IgG.
  • Zaleca się odroczenie rozpoczęcia leczenia tymi produktami do 2 tygodni po podaniu ostatniej dawki Vyvgartu w danym cyklu.
  • Wymiana osocza, immunoadsorpcja i plazmafereza mogą zmniejszać stężenie efgartigimodu α w krążeniu.
  • Szczepionki żywe lub żywe atenuowane nie są zalecane podczas leczenia. Jeśli są konieczne, należy je podać co najmniej 4 tygodnie przed rozpoczęciem leczenia Vyvgartem i nie wcześniej niż 2 tygodnie po jego zakończeniu.

Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów otrzymujących Vyvgart w połączeniu z innymi produktami immunoglobulinowymi pod kątem skuteczności terapii.

Ciąża i laktacja

Ciąża: Brak danych dotyczących stosowania efgartigimodu α w okresie ciąży. Lek może być przenoszony przez łożysko do płodu, co może wpływać na bierną ochronę immunologiczną noworodka. Stosowanie Vyvgartu u kobiet w ciąży należy rozważyć tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają potencjalne ryzyko.

Karmienie piersią: Brak informacji o przenikaniu efgartigimodu α do mleka kobiecego. Leczenie kobiet karmiących piersią należy rozważać tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają potencjalne ryzyko dla dziecka.

Płodność: Brak danych dotyczących wpływu efgartigimodu α na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały negatywnego wpływu na parametry płodności.

Decyzja o stosowaniu Vyvgartu u kobiet w ciąży lub karmiących piersią powinna być podejmowana indywidualnie, po dokładnej analizie potencjalnych korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane to:

  • Infekcje górnych dróg oddechowych (10,7%)
  • Infekcje dróg moczowych (9,5%)
  • Ból głowy związany z zabiegiem (4,8%)
  • Bóle mięśniowe (częstość nieokreślona)

Większość działań niepożądanych miała nasilenie łagodne do umiarkowanego. Zgłaszano również przypadki reakcji anafilaktycznej po wprowadzeniu leku do obrotu.

Ważne jest monitorowanie pacjentów pod kątem zakażeń, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia. Należy również zwrócić uwagę na potencjalne reakcje związane z wlewem.

Przedawkowanie

Nie są znane specyficzne objawy przedawkowania efgartigimodu α. W przypadku przedawkowania należy:

  • Monitorować pacjenta pod kątem działań niepożądanych
  • Wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe i wspomagające

Nie istnieje swoiste antidotum w przypadku przedawkowania Vyvgartu.

Właściwości farmakologiczne

Vyvgart (efgartigimod α) to fragment ludzkiego przeciwciała IgG1, wytwarzany w komórkach jajnika chomika chińskiego za pomocą technologii rekombinacji DNA. Lek działa poprzez wiązanie się z receptorem FcRn, co prowadzi do zmniejszenia stężenia krążących przeciwciał IgG, w tym patogennych autoprzeciwciał charakterystycznych dla miastenii rzekomoporaźnej.

Efekt terapeutyczny Vyvgartu polega na zmniejszeniu nasilenia objawów miastenii poprzez redukcję poziomu autoprzeciwciał odpowiedzialnych za zaburzenia przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego.

Skład

Jedna fiolka o pojemności 20 ml zawiera 400 mg efgartigimodu α (20 mg/ml). Lek nie zawiera konserwantów.

Vyvgart stanowi istotne rozszerzenie opcji terapeutycznych dla pacjentów z miastenią rzekomoporaźną, oferując nowe podejście do leczenia tej choroby autoimmunologicznej.


1) Program lekowy: leczenie chorych z uogólnioną postacią miastenii


Wskazania

Produkt jest wskazany jako leczenie uzupełniające do standardowej terapii dorosłych pacjentów z uogólnioną miastenią rzekomoporaźną (gMG), u których stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholiny (AChR).

Produkt musi być podawany przez pracownika służby zdrowia i pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi. Dawkowanie. Zalecana dawka to 10 mg/kg w postaci 1-godz. wlewu dożylnego podawanego w cyklach raz/tyg. przez 4 tyg. Kolejne cykle leczenia należy podawać zgodnie z oceną kliniczną. Częstotliwość cykli leczenia może się różnić w zależności od pacjenta. W programie badań klinicznych najwcześniejszy czas rozpoczęcia kolejnego cyklu leczenia wynosił 7 tyg. od 1-szego wlewu w poprzednim cyklu. Nie ustalono bezpieczeństwa rozpoczynania kolejnych cykli wcześniej niż 7 tyg. po tym czasie. U pacjentów o mc. 120 kg lub większej zalecana dawka wynosi 1 200 mg (3 fiolki) na wlew. Pominięta dawka. Jeśli zaplanowany wlew nie jest możliwy, leczenie można podać do 3 dni przed zaplanowaną datą lub po niej. Następnie należy wznowić pierwotny schemat dawkowania, aż do zakończenia cyklu leczenia. Jeżeli konieczne jest opóźnienie podania dawki o więcej niż 3 dni, nie należy podawać dawki, aby zapewnić zachowanie co najmniej 3 dniowego odstępu między 2 kolejnymi dawkami. Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w wieku 65 lat i starszych. Zaburzenia czynności nerek. Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u takich pacjentów. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek są bardzo ograniczone. Zaburzenia czynności wątroby. Dane dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie są dostępne. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności efgartigimodu α u dzieci i młodzieży. Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy należy podawać wyłącznie poprzez wlew dożylny. Nie podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani we wstrzyknięciu bolusa. Przed podaniem produkt należy rozcieńczyć roztw. chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań. Produkt leczniczy należy podawać przez 1 h. Przed podaniem efgartigimodu α należy przygotować do natychmiastowego użycia odpowiednie środki stosowane w razie wystąpienia reakcji na inf. i reakcji nadwrażliwości. Jeśli wystąpi reakcja na inf., wlew należy spowolnić, przerwać albo zaprzestać leczenia tym produktem leczniczym.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Nie badano stosowania leczenia efgartigimodem α u pacjentów z klasą V MGFA (tj. z przełomem miastenicznym), zdefiniowaną jako intubacja z wentylacją mechaniczną lub bez niej, z wyjątkiem rutynowej opieki pooperacyjnej. Należy rozważyć kolejność rozpoczęcia leczenia uznaną metodą terapii przełomu MG i efgartigimodem α oraz ich potencjalne interakcje. Efgartigimod α powoduje przemijające zmniejszenie stężenia przeciwciał IgG, dlatego ryzyko zakażeń może się zwiększyć. Najczęstszymi zakażeniami obserwowanymi w badaniach klinicznych były infekcje górnych dróg oddechowych i infekcje dróg moczowych. Podczas leczenia produktem należy monitorować pacjentów pod kątem klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych zakażeń. U pacjentów z czynnym zakażeniem należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka kontynuacji lub wstrzymania leczenia efgartigimodem α do czasu ustąpienia zakażenia. W razie wystąpienia ciężkich zakażeń należy rozważyć odroczenie leczenia efgartigimodem α do czasu ustąpienia zakażenia. Mogą wystąpić reakcje na inf., takie jak wysypka lub świąd. W badaniu klinicznym nasilenie reakcji na inf. było łagodne do umiarkowanego i nie prowadziły do przerwania ani zaprzestania leczenia. Pacjentów należy monitorować w trakcie podawania i przez 1 h po jego zakończeniu pod kątem klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych reakcji na inf. W razie wystąpienia reakcji, w zależności od jej nasilenia, wlew należy spowolnić, przerwać lub zaprzestać leczenia, i zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące. Po ustąpieniu, podawanie można ostrożnie wznowić w zależności od oceny klinicznej. Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki reakcji anafilaktycznej. W razie podejrzenia wystąpienia reakcji anafilaktycznej należy natychmiast zaprzestać podawania produktu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy poinformować pacjentów o przedmiotowych i podmiotowych objawach nadwrażliwości i reakcji anafilaktycznych oraz nakazać, aby w razie ich wystąpienia niezwłocznie zgłosili się po pomoc medyczną. Wszystkie szczepionki należy podawać zgodnie z wytycznymi dotyczącymi szczepień. Bezpieczeństwo stosowania szczepionek żywych lub żywych atenuowanych oraz odpowiedź na stosowanie tych szczepionek podczas leczenia efgartigimodem α nie są znane. W przypadku pacjentów będących w trakcie leczenia efgartigimodem α na ogół nie zaleca się szczepienia szczepionkami żywymi ani żywymi atenuowanymi. Jeśli wymagane jest szczepienie szczepionkami żywymi lub żywymi atenuowanymi, należy je podawać co najmniej na 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia oraz przynajmniej 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki efgartigimodu α. Inne szczepionki można w razie potrzeby podać w dowolnym momencie leczenia efgartigimodem α. W badaniu z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo występujące wcześniej przeciwciała wiążące się z efgartigimodem alfa wykryto u 25/165 (15%) pacjentów z gMG. Wywołane leczeniem przeciwciała przeciwko efgartigimodowi α wykryto u 17/83 (21%) pacjentów. U 3 z tych 17 pacjentów wywołane leczeniem przeciwciała przeciwko lekowi (anti-drug antibodies, ADA) utrzymywały się do końca badania. Przeciwciała neutralizujące wykryto u 6/83 (7%) pacjentów leczonych produktem, w tym u 3 pacjentów z utrzymującymi się przeciwciałami ADA wywołanymi leczeniem. Ponowne leczenie nie spowodowało zwiększenia częstości występowania ani miana przeciwciał przeciwko efgartigimodowi α. Nie stwierdzono wyraźnego wpływu przeciwciał przeciwko efgartigimodowi α na skuteczność kliniczną lub bezpieczeństwo, ani na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne. W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia niesteroidowych leków immunosupresyjnych, kortykosteroidów i leków antycholinesterazowych, pacjentów należy ściśle monitorować pod kątem objawów zaostrzenia choroby. Produkt leczniczy zawiera 67,2 mg sodu/fiol., co odpowiada 3,4% zalecanej przez WHO maks. dobowej dawki wynoszącej 2 g sodu dla osoby dorosłej. Produkt nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Efgartigimod α może zmniejszać stężenia związków wiążących się z ludzkim noworodkowym receptorem Fc (neonatal Fc Receptor, FcRn), tj. produktów immunoglobulinowych, przeciwciał monoklonalnych lub pochodnych przeciwciał zawierających ludzką domenę Fc podklasy IgG. Jeśli to możliwe, zaleca się odroczenie rozpoczęcia leczenia tymi produktami do 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki w danym cyklu leczenia produktem. W ramach środków ostrożności, pacjentów otrzymujących produkt podczas leczenia tymi produktami należy ściśle monitorować pod kątem zamierzonej skuteczności odpowiedzi na te produkty. Wymiana osocza, immunoadsorpcja i plazmafereza mogą zmniejszać stężenie efgartigimodu α w krążeniu. Wszystkie szczepionki należy podawać zgodnie z wytycznymi dotyczącymi szczepień. Potencjalne interakcje ze szczepionkami badano w modelu nieklinicznym, stosując jako antygen hemocyjaninę skałoczepa (KLH). Cotygodniowe podawanie 100 mg/kg małpom nie miało wpływu na odpowiedź immunologiczną na immunizację KLH. W przypadku pacjentów będących w trakcie leczenia efgartigimodem α na ogół nie zaleca się szczepienia szczepionkami żywymi ani żywymi atenuowanymi. Jeśli wymagane jest szczepienie takimi szczepionkami, należy je podawać co najmniej na 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia oraz przynajmniej 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki efgartigimodu α46

Dane dotyczące stosowania efgartigimodu α w okresie ciąży nie są dostępne. Wiadomo, że przeciwciała, w tym terapeutyczne przeciwciała monoklonalne, są aktywnie transportowane przez łożysko (po 30 tyg. ciąży) poprzez wiązanie z FcRn. Efgartigimod α może być przenoszony z matki na rozwijający się płód. Ponieważ oczekuje się, że efgartigimod α zmniejszy poziom przeciwciał matczynych, a także będzie hamował przenoszenie przeciwciał matczynych do płodu, przewiduje się zmniejszenie biernej ochrony noworodka. W związku z tym należy wziąć pod uwagę ryzyko i korzyści podawania żywych/żywych atenuowanych szczepionek niemowlętom narażonym na działanie efgartigimodu α in utero. Leczenie kobiet w ciąży produktem należy rozważać tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają ryzyko. Brak informacji dotyczących obecności efgartigimodu α w mleku ludzkim, wpływu na dziecko karmione piersią lub wpływu na produkcję mleka. Nie przeprowadzono badań na zwierzętach dotyczących przenikania efgartigimodu α do mleka, dlatego nie można wykluczyć jego przenikania do mleka kobiecego. Wiadomo, że matczyne przeciwciała IgG są obecne w mleku ludzkim. Leczenie kobiet karmiących piersią efgartigimodem α należy rozważać tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają ryzyko. Dane dotyczące wpływu efgartigimodu α na płodność u ludzi nie są dostępne. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu efgartigimodu α na parametry płodności samców i samic.

Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były infekcje górnych dróg oddechowych i infekcje dróg moczowych (odpowiednio: 10,7% i 9,5%). Bezpieczeństwo produktu oceniono u 167 pacjentów z gMG w badaniu klinicznym III fazy z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) infekcje górnych dróg oddechowych; (często) infekcje dróg moczowych, zapalenie oskrzeli. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja anafilaktyczna - na podstawie zgłoszeń spontanicznych po wprowadzeniu do obrotu. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle mięśniowe. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) ból głowy związany z zabiegiem. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zakażenia, przy czym najczęściej zgłaszano infekcje górnych dróg oddechowych (10,7% [n = 9] pacjentów leczonych efgartigimodem α i 4,8% [n = 4] pacjentów otrzymujących placebo) oraz infekcje dróg moczowych (9,5% [n = 8] pacjentów leczonych efgartigimodem α i 4,8% [n = 4] pacjentów otrzymujących placebo). Zakażenia te miały nasilenie łagodne do umiarkowanego u pacjentów, którzy otrzymywali efgartigimod α (≤2 stopnia zgodnie z kryteriami Common Terminology Criteria for Adverse Events). Ogólnie, zakażenia związane z leczeniem zgłoszono u 46,4% (n = 39) pacjentów leczonych efgartigimodem α i 37,3% (n = 31) pacjentów otrzymujących placebo. Mediana czasu od rozpoczęcia leczenia do wystąpienia zakażenia wynosiła 6 tyg. Częstość występowania zakażeń nie wzrastała wraz z kolejnymi cyklami leczenia. Z powodu zakażenia leczenie przerwano lub czasowo wstrzymano u mniej niż 2% pacjentów. Ból głowy związany z zabiegiem zgłoszono u 4,8% pacjentów leczonych efgartigimodem α i u 1,2% pacjentów otrzymujących placebo. Ból głowy związany z zabiegiem zgłaszano, gdy uznano, że ból głowy jest czasowo związany z wlewem dożylnym efgartigimodu α. Wszystkie przypadki bólu głowy były łagodne lub umiarkowane, z wyjątkiem jednego zdarzenia, które zgłoszono jako ciężkie (stopień 3). Wszystkie inne działania niepożądane były łagodne lub umiarkowane, z wyjątkiem jednego przypadku bóli mięśniowych (stopień 3).

Nie są znane specyficzne objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania efgartigimodu α. W razie przedawkowania nie oczekuje się, że mogące wystąpić działania niepożądane będą różnić się od tych, które można zaobserwować przy zalecanej dawce. Należy monitorować pacjentów pod kątem działań niepożądanych i rozpocząć odpowiednie leczenie objawowe i wspomagające. Nie ma swoistego antidotum w przypadku przedawkowania efgartigimodu α.

Efgartigimod α to fragment ludzkiego przeciwciała IgG1 skonstruowany w taki sposób, aby zwiększyć jego powinowactwo do noworodkowego receptora Fc (FcRn). Efgartigimod α wiąże się z FcRn, co powoduje zmniejszenie stężenia przeciwciał IgG w krążeniu, w tym patogennych autoprzeciwciał IgG. Efgartigimod α nie wpływa na stężenie innych immunoglobulin (IgA, IgD, IgE lub IgM) ani albumin. Autoprzeciwciała IgG stanowią podstawowy czynnik w patogenezie MG. Zaburzają przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe poprzez wiązanie się z receptorami acetylocholiny (AChR), kinazą tyrozynową swoistą dla mięśni (MuSK) lub białkiem 4 związanym z receptorem lipoprotein o małej gęstości (LRP4).

1 fiol. o pojemności 20 ml zawiera 400 mg efgartigimodu α (20 mg/ml). Efgartigimod α jest fragmentem Fc pochodzącym z ludzkiej rekombinowanej immunoglobuliny G1 (IgG1) wytwarzanym w komórkach jajnika chomika chińskiego za pomocą technologii rekombinacji DNA.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.