Uwaga: ścisłe stosowanie się do zaleceń dotyczących dawkowania jest konieczne, aby uniknąć przedawkowania leku. Walgancyklowir po podaniu doustnym jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru. Dawka doustna walgancyklowiru 900 mg 2x/dobę jest terapeutycznie równoważna dawce dożylnej 5 mg/kg mc. gancyklowiru 2x/dobę. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. U pacjentów z czynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zalecana jest dawka walgancyklowiru 900 mg (2 tabl. 450 mg produktu) podawana 2x/dobę przez okres 21 dni, w miarę możliwości podczas posiłków. Dłuższe leczenie początkowe może zwiększać ryzyko toksycznego działania na szpik kostny. Leczenie podtrzymujące cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. Po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieczynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zalecana jest dawka walgancyklowiru 900 mg (2 tabl. 450 mg produktu) podawana raz/dobę, w miarę możliwości podczas posiłków. Pacjenci, u których zapalenie siatkówki nasili się, mogą powtórzyć leczenie początkowe; należy jednak brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności walgancyklowiru w leczeniu cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dzieci i młodzieży w odpowiednich i dobrze kontrolowanych badaniach klinicznych. Zapobieganie chorobie CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Zalecaną dawką dla biorców przeszczepu nerki jest 900 mg (2 tabl. 450 mg produktu) raz/dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dni po transplantacji. Zapobiegawcze podawanie leku może być kontynuowane do 200 dni po przeszczepieniu. Dla pacjentów, którzy otrzymali przeszczep narządu miąższowego innego niż nerki, zalecaną dawką jest 900 mg (2 tabl. 450 mg produktu) raz/dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dnia po przeszczepieniu. Kiedy to tylko możliwe, tabletki należy przyjmować w czasie posiłku. Dzieci i młodzież. Zalecaną dawkę dobową walgancyklowiru dla dzieci (w wieku od urodzenia) i młodzieży z ryzykiem rozwoju choroby CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego oblicza się według poniższego wzoru uwzględniając pc. (BSA) oraz Cl_Cr wyliczony zgodnie z równaniem Schwartza (CrCLS): dawka u dzieci (mg) = 7 x BSA x Cl_Cr (wyliczony wg wzoru Mostellera na pc. oraz wzoru Schwartza na Cl_Cr jak poniżej), jeśli Cl_Cr obliczony według wzoru Schwartza jest większy niż 150 ml/min/1,73 m², do równania należy wstawić maks. wartość 150 ml/min/1,73 m². pc. wg wzoru Mostellera: BSA (m²) = ?wzrost (cm) x masa (kg)/3600; Cl_Cr wg. wzoru Schwartza (ml/min/1,73 m²) = k x wzrost (cm)/stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl), gdzie k = 0,45 - dla wybranych subpopulacji, należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie wartości parametru k (np. u dzieci z małą masą urodzeniową).dla pacjentów <2 lat, 0,55 dla chłopców w wieku od 2-13 lat i dziewczynek w wieku od 2-16 lat i 0,7 dla chłopców w wieku od 13-16 lat. U młodzieży <16 lat należy stosować dawki jak dla pacjentów dorosłych. Wartości parametru k podano na podstawie oznaczania stężenia kreatyniny w surowicy metodą Jaffe’go i może być konieczna ich korekta, jeśli zastosowano metodę enzymatyczną. U dzieci i młodzieży po przeszczepieniu nerki, zalecaną podawaną raz/dobę dawkę w mg (7 x BSA x Cl_Cr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 200 dni po przeszczepieniu. U dzieci i młodzieży po przeszczepieniu narządu miąższowego innego niż nerka, zalecaną podawaną raz/dobę dawkę w mg (7 × BSA × Cl_Cr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 100 dni po przeszczepieniu. Każdą wyliczoną dawkę należy zaokrąglić w górę do najbliższej wielokrotności 25 mg. Jeśli wyliczona dawka jest większa niż 900 mg, należy podać dawkę maks. 900 mg. Zalecaną postacią farmaceutyczną jest zawiesina doustna, gdyż umożliwia podawanie leku w dawce wyliczonej wg powyższego podanego wzoru. Jednak można stosować również tabl. powl. produktu, jeżeli wyliczona dawka różni się nie więcej niż o 10% od dawki możliwej do podania za pomocą tabl. oraz jeśli pacjent może połknąć tabl. Np. jeśli wyliczona dawka mieści się w przedziale między 405 mg a 495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, branie pod uwagę zmian we wzroście oraz mc. i dostosowywanie zgodnie z tym dawki przez okres zapobiegawczego stosowania produktu. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Należy dokładnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub Cl_Cr. Konieczne jest dostosowanie dawki w zależności od Cl_Cr. Cl_Cr ml/min można wyliczyć szacunkowo na podstawie jej stężenia w surowicy, za pomocą następujących wzorów: U mężczyzn: Cl_Cr = (140 - wiek[lata]) x (mc. [kg])/ 72 x 0,011 x stężenie kreatyniny w surowicy µm/l; U kobiet: Cl_Cr = 0,85 × wartość Cl_Cr u mężczyzn. Cl_Cr (ml/min) ≥60, dawka początkowa: 900 mg (2 tabl.) 2x/dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza: 900 mg (2 tabl.) raz/dobę. Cl_Cr (ml/min) 40-59, dawka początkowa: 450 mg (1 tabl.) 2x/dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza: 450 mg (1 tabl.) raz/dobę. Cl_Cr (ml/min) 25-39, dawka początkowa: 450 mg (1 tabl.) raz/dobę, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza: 450 mg (1 tabl.) co 2 doby. Cl_Cr (ml/min) 10-24, dawka początkowa: 450 mg (1 tabl.) co 2 doby, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza: 450 mg (1 tabl.) 2x w tyg. Cl_Cr (ml/min) <10, dawka początkowa: niezalecana, dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza: niezalecana. Pacjenci poddawani hemodializie. Dla pacjentów dializowanych (Cl_Cr <10 ml/min) nie można podać zaleceń dotyczących właściwego dawkowania. Dlatego też nie należy stosować walgancyklowiru u tych pacjentów. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu w grupie pacjentów z niewydolnością wątroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży po przeszczepieniu narządu miąższowego jest ustalane indywidualnie w zależności od czynności nerek, wzrostu i mc. pacjenta. Stosowanie u osób w podeszłym wieku. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu w tej grupie pacjentów. Pacjenci z ciężką leukopenią, neutropenią, niedokrwistością, trombocytopenią i pancytopenią. Przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli podczas leczenia produktem nastąpi znaczne zmniejszenie liczby krwinek, należy rozważyć podawanie czynników krwiotwórczych i/lub przerwanie podawania leku.

Produkt w miarę możliwości należy przyjmować podczas posiłków. Dzieciom, które nie są w stanie połykać leku, można podawać walgancyklowir roztwór doustny. Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego. Tabl. nie należy przełamywać lub kruszyć. Lek uważany jest za lek potencjalnie teratogenny i rakotwórczy dla ludzi, dlatego należy szczególnie ostrożnie obchodzić się z uszkodzonymi tabl. Należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabl. Jeśli taki kontakt nastąpi, należy umyć dokładnie miejsce kontaktu wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub w razie jej braku, zwykłą wodą.

Stosowanie walgancyklowiru jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ponieważ budowa chemiczna walgancyklowiru (substancji czynnej produktu) jest podobna do acyklowiru i walacyklowiru, istnieje możliwość nadwrażliwości krzyżowej na te substancje. Dlatego też stosowanie walgancyklowiru jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na acyklowir i walacyklowir. Podawanie walgancyklowiru jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Przed rozpoczęciem leczenia walgancyklowirem konieczne jest poinformowanie pacjenta o możliwym działaniu szkodliwym na płód. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wykazywał działanie mutagenne, teratogenne, aspermatogenne, rakotwórcze oraz zmniejszał płodność samic. Należy zatem wziąć pod uwagę, że walgancyklowir może być teratogenny i karcinogenny dla człowieka i może powodować wady wrodzone i nowotwory. Uważa się także, że walgancyklowir może powodować przemijające lub trwałe zahamowanie spermatogenezy. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić stosowanie w okresie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Mężczyznom należy doradzić, aby w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu, stosowali mechaniczne środki antykoncepcyjne, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Walgancyklowir może wykazywać odległe działania rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. U pacjentów stosujących walgancyklowir (i gancyklowir) obserwowano ciężką leukopenię, neutropenię, niedokrwistość, trombocytopenię, pancytopenię, zahamowanie czynności szpiku i niedokrwistość aplastyczną. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli bezwzględna liczba neutrofili jest mniejsza niż 500 komórek/µl lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 25000/µl, lub stężenie hemoglobiny jest mniejsze niż 8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się powyżej 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko rozwoju leukopenii i neutropenii. Walgancyklowir należy stosować ostrożnie u pacjentów z uprzednio występującym niedoborem krwinek lub przebytym w przeszłości polekowym niedoborem krwinek oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W czasie leczenia zaleca się ścisłą kontrolę wzoru odsetkowego krwinek i liczby płytek. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek wskazana może być dokładniejsza kontrola parametrów hematologicznych. Jeśli rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i/lub małopłytkowość, zaleca się zastosowanie krwiotwórczych czynników i/lub przerwanie podawania leku. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi około 60%, a około 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kaps.). Nadmierny całkowity wpływ gancyklowiru na organizm może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi. Dlatego też zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania w czasie rozpoczynania kuracji, w czasie zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące oraz w czasie ewentualnej zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir, ponieważ gancyklowiru w kaps. nie można zastępować tabl. produktem w stosunku 1:1. Należy ostrzec pacjentów, którzy poprzednio leczeni byli gancyklowirem, przed niebezpieczeństwem przedawkowania, jeśli przyjmą więcej niż zalecono tabl. walgancyklowiru. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek dawkowanie należy zmodyfikować w zależności od Cl_Cr. Nie należy stosować walgancyklowiru u pacjentów poddawanych hemodializie. Notowano występowanie drgawek u pacjentów, którym podawano równocześnie imipenem z cylastatyną i gancyklowir. Nie należy stosować produktu jednocześnie z imipenem i cylastatyną, chyba że spodziewane korzyści przewyższają ryzyko. Pacjentów, u których produkt stosowany jest równocześnie z (a) dydanozyną, (b) lekami o znanym działaniu mielosupresyjnym (np. zydowudyną) lub (c) substancjami zaburzającymi czynność nerek, należy uważnie kontrolować, czy nie mają objawów dodatkowego działania toksycznego. Kontrolowane badanie kliniczne z walgancyklowirem stosowanym w zapobieganiu chorobie wywołanej wirusem CMV u pacjentów po przeszczepach, nie zawiera danych o pacjentach po przeszczepieniu płuc lub jelit. Dlatego doświadczenie u pacjentów z tego typu przeszczepem jest ograniczone. Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W czasie leczenia walgancyklowirem i/lub gancyklowirem mogą wystąpić drgawki, nadmierne uspokojenie, zawroty głowy, bezład i/lub stany splątania. Jeśli wystąpią takie objawy, mogą one zaburzać zdolność wykonywania zadań wymagających uwagi, takich jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn.

Interakcje leków z walgancyklowirem. Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji leków z walgancyklowirem. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, oczekuje się, że interakcje walgancyklowiru z innymi lekami będą podobne do obserwowanych w przypadku gancyklowiru. Interakcje leków z gancyklowirem. Imipenem z cylastatyną. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów, u których równocześnie z gancyklowirem podawano imipenem z cylastatyną. Leków tych nie należy stosować równocześnie, chyba że spodziewane korzyści przeważają nad ryzykiem. Probenecyd. Równoczesne podawanie probenecydu i doustnie stosowanego gancyklowiru prowadziło do istotnego statystycznie zmniejszenia wartości klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym do istotnego statystycznie zwiększenia całkowitego wpływu leku na organizm (o 40%). Zmiany te wynikają z interakcji, w której dwie substancje współzawodniczą w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących równocześnie probenecyd i walgancyklowir nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Trimetoprym. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po równoczesnym podaniu trimetoprymu i doustnej postaci gancyklowiru. Pomimo to istnieje możliwość nasilenia toksyczności, ponieważ obie substancje hamują czynność szpiku kostnego. Dlatego równocześnie stosować te substancje można tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści przewyższają możliwe ryzyko. Mykofenolan mofetylu. Zarówno mykofenolan mofetylu (MMF) jak i gancyklowir mogą spowodować wystąpienie neutropenii i leukopenii, dlatego należy kontrolować, czy u pacjentów nie występują nasilone objawy toksyczności. Stawudyna. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji po równoczesnym podaniu stawudyny i doustnej postaci gancyklowiru. Zydowudyna. Zastosowanie zydowudyny razem z doustnie podawanym gancyklowirem prowadziło do niewielkiego (17%), lecz istotnego statystycznie zwiększenia AUC zydowudyny. Równoczesne podawanie zydowudyny przyczyniało się również do statystycznie nieistotnej tendencji do zmniejszania się stężeń gancyklowiru. Jednak, ponieważ zarówno zydowydyna, jak i gancyklowir, mogą powodować neutropenię i niedokrwistość, skojarzone leczenie pełnymi dawkami może nie być tolerowane przez niektórych pacjentów. Dydanozyna. Równoczesne stosowanie gancyklowiru (zarówno dożylnie, jak i doustnie) oraz dydanozyny powodowało zwiększenie stężeń dydanozyny w osoczu. Po doustnym zastosowaniu gancyklowiru w dawkach 3 i 6 g/dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 84 - 124%. Podobnie, po dożylnym podaniu dawek 5 i 10 mg/kg mc./dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 38 - 67%. Nie odnotowano klinicznie istotnych zmian stężenia gancyklowiru. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy toksycznego działania dydanozyny. Inne leki przeciwretrowirusowe ( w tym stosowane w leczeniu zakażeń HIV, HBV, HCV). Jest mało prawdopodobne aby gancyklowir i inne leki przeciwwirusowe hamujące aktywność ludzkiego wirusa nabytego niedoboru odporności (HIV), HBV lub HCV, działały antagonistycznie lub synergicznie w klinicznie istotnych stężeniach w osoczu. Ryzyko interakcji metabolicznych walgancyklowiru lub gancyklowiru jest niewielkie, ponieważ cytochrom P450 nie bierze udziału ani w metabolizmie walgancyklowiru, ani gancyklowiru. Ponadto gancyklowir nie jest substratem glikoproteiny P ani nie wpływa na UDP-glukuronozylotransferazę (enzym UGT). Dlatego uważa się, że mało prawdopodobne są metaboliczne lub związane z transportem leku interakcje walgancyklowiru lub gancyklowirem z następującymi grupami leków przeciwwirusowych. Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI), np. rylpiwiryna, etrawiryna, efawirenz; inhibitory proteazy (PI), np. darunawir, boceprewir i telaprewir; inhibitory wejścia (inhibitory fuzji oraz antagoniści ko-receptora CCR5), np. enfuwirtyd i marawirok; inhibitory transferu łańcucha integrazy HIV (INSTI), np. raltegrawir. Ponieważ gancyklowir jest wydalany przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego, jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z lekami przeciwwirusowymi, które również są wydalane w wyniku wydzielania kanalikowego może wpłynąć na zmianę stężenia walgancyklowiru i/lub podawanego jednocześnie leku przeciwwirusowego. Może to dotyczyć nukleozydowych i nukleotydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) (w tym leków stosowanych w leczeniu WZW typu B), np. lamiwudyna, emtrycytabina, tenofowir, adefowir i entekawir. Klirens nerkowy gancyklowiru może być również zmniejszony w wyniku nefrotoksyczności spowodowanej przez takie leki, jak cydofowir, foskarnet, NRTI (np. tenofowir, adefowir). Walgancyklowir można tylko wtedy stosować z którymkolwiek z tych leków, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko. Inne możliwe interakcje lekowe. Działanie toksyczne może się nasilić, jeśli walgancyklowir jest podawany równocześnie lub bezpośrednio przed przyjęciem czy po przyjęciu innych leków hamujących replikację w populacjach szybko dzielących się komórek, takich jak występujące w szpiku kostnym, jądrach, warstwie rozrodczej skóry i błonie śluzowej przewodu pokarmowego. Do leków tych należą dapson, pentamidyna, flucytozyna, winkrystyna, winblastyna, adriamycyna, amfoterycyna B, połączenie trimetoprymu i sulfonamidu, analogi nukleozydów, hydroksymocznik i pegylowane interferony lub rybawiryna (z boceprewirem lub telaprewirem lub bez). Walgancyklowir można stosować razem z tymi lekami jedynie wtedy, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko.

Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet. Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, należy ją poinformować o konieczności stosowania w okresie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Jeśli pacjentem jest mężczyzna, należy go poinformować, że w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu konieczne jest stosowanie mechanicznych metod antykoncepcji, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Ciąża. Brak danych dotyczących stosowania walgancyklowiru u kobiet w ciąży. Jego aktywny metabolit, gancyklowir, szybko przenika przez łożysko ludzkie. Biorąc pod uwagę farmakologiczny mechanizm działania i toksyczny wpływ gancyklowiru na reprodukcję obserwowany w doświadczeniach na zwierzętach, można spodziewać się działania teratogennego u ludzi. Walgancyklowiru nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa możliwe ryzyko uszkodzenia płodu. Karmienie piersią. Nie wiadomo czy gancyklowir przenika do mleka, jednak nie można wykluczyć możliwości wydzielania leku z mlekiem i wywoływania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego niemowlęcia. Dlatego konieczne jest przerwanie karmienia piersią. Płodność. Nie są dostępne dane dotyczące wpływu walgancyklowiru na płodność u ludzi. Badania dotyczące wpływu walgancyklowiru na płodność nie były powtarzane, ponieważ walgancyklowir szybko i w znacznym stopniu ulega w organizmie przekształceniu w gancyklowir. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wiąże się z zaburzeniem płodności.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa. Walgancyklowir jest prolekiem gancyklowiru, który po podaniu doustnym jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru. Można się spodziewać, że wszelkie działania niepożądane związane z przyjmowaniem gancyklowiru będą również występować w przypadku walgancyklowiru. Wszystkie działania niepożądane zaobserwowane w związku z podawaniem walgancyklowiru w badaniach klinicznych obserwowano uprzednio podczas podawania gancyklowiru. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi podczas stosowania walgancyklowiru u dorosłych były neutropenia, niedokrwistość oraz biegunka. Podawanie walgancyklowiru związane jest z większym ryzykiem występowania biegunki niż podanie dożylne gancyklowiru. Dodatkowo stosowanie walgancyklowiru jest związane z większym ryzykiem wystąpienia neutropenii i leukopenii niż podanie doustne gancyklowiru. Ciężka neutropenia (ANC<500 komórek/µl) jest obserwowana częściej u pacjentów chorych na AIDS z zapaleniem siatkówki wywołanym przez wirus CMV, leczonych walgancyklowirem, niż u pacjentów po przeszczepach narządów miąższowych, otrzymujących walgancyklowir. Częstość występowania działań niepożądanych obserwowanych w badaniach klinicznych dotyczących walgancyklowiru i gancyklowiru w postaci doustnej lub gancyklowiru w postaci dożylnej przedstawiono w poniższej tabeli. Wymienione działania niepożądane obserwowano w badaniach klinicznych u pacjentów zakażonych AIDS w leczeniu początkowym lub podtrzymującym zapalenia siatkówki wywołanego wirusem CMV lub u pacjentów z przeszczepami wątroby, nerek lub serca w zapobieganiu chorobie wywołanej przez wirus CMV. Określenie „ciężki” umieszczane w nawiasach w tabeli oznacza, że dane działanie niepożądane obserwowano ze wskazaną częstością zarówno w nasileniu lekkim lub umiarkowanym, jak i ciężkim lub zagrażającym życiu. Ogólny profil bezpieczeństwa walgancyklowiru nie zmienił się podczas wydłużonego do 200 dni stosowania zapobiegawczego u dorosłych biorców nerki z wysokim ryzykiem rozwoju choroby CMV (D+/R-). Częstość leukopenii była nieco wyższa w grupie 200-dniowej, podczas gdy częstość neutropenii, niedokrwistości i trombocytopenii była podobna w obydwu badanych grupach. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) Kandydoza jamy ustnej, posocznica (bakteriemia lub wiremia), zapalenie tkanki łącznej, zakażenie układu moczowego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) (ciężka) neutropenia, niedokrwistość; (często) ciężka niedokrwistość, (ciężka) trombocytopenia, (ciężka) leukopenia, (ciężka) pancytopenia; (niezbyt często) niewydolność szpiku kostnego; (rzadko) niedokrwistość aplastyczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie łaknienia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, niepokój, splątanie, zaburzenia myślenia; (niezbyt często) pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, bezsenność, zaburzenia odczuwania smaku, osłabienie czucia, parestezje, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, drgawki; (niezbyt często) drżenie. Zaburzenia oka: (często) obrzęk plamki żółtej, odklejenie siatkówki, zmętnienia w ciele szklistym, ból oka; (niezbyt często) zaburzenia widzenia, zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) ból ucha; (niezbyt często) głuchota. Zaburzenia serca: (niezbyt często) arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność; (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) nudności, wymioty, ból brzucha, ból nadbrzusza, niestrawność, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, utrudnione połykanie; (niezbyt często) rozdęcie brzucha, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) (ciężkie) zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie we krwi aktywności fosfatazy alkalicznej i/lub aminotransferazy asparaginianowej; (niezbyt często) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zapalenie skóry, nocne poty, świąd; (niezbyt często) łysienie, pokrzywka, sucha skóra. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle pleców, bóle mięśni, bóle stawów, skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zmniejszenie Cl_Cr, zaburzenie czynności nerek; (niezbyt często) krwiomocz, niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) bezpłodność u mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, gorączka, dreszcze, ból, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, osłabienie. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc. zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Ciężka trombocytopenia może być związana z krwawieniem zagrażającym życiu. Odwarstwienie siatkówki było zgłaszane jedynie u pacjentów z AIDS, u których cytomegalowirusowe zapalenie siatkówki leczono walgancyklowirem. Dzieci i młodzież. Badania nad walgancyklowirem przeprowadzano w grupie 179 dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego z ryzykiem rozwoju choroby CMV (w wieku od 3 tyg. do 16 lat) oraz u 133 noworodków z objawową wrodzoną chorobą CMV (w wieku od 2 - 31 dni); okres narażenia na działanie gancyklowiru mieścił się w przedziale od 2 - 200 dni. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w trakcie badań klinicznych u dzieci była biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa po przeszczepieniu narządu miąższowego u dzieci był podobny jak u dorosłych. Jednak niektóre działania niepożądane, takie jak: zakażenia górnych dróg oddechowych, gorączka, ból brzucha i bezmocz, które mogą być charakterystyczne dla populacji dzieci i młodzieży, zgłaszano częściej u dzieci niż u dorosłych. Neutropenię również zgłaszano nieco częściej w dwóch badaniach klinicznych u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego niż u dorosłych, jednak u dzieci i młodzieży nie było związku między występowaniem neutropenii a częstością zdarzeń niepożądanych związanych z zakażaniami. U dzieci po przeszczepieniu nerki, wydłużenie stosowania zapobiegawczego do 200 dni nie było związane z ogólnym zwiększeniem się częstości zdarzeń niepożądanych. Częstość ciężkiej neutropenii (<500 neutrofili/µl) była większa u dzieci po przeszczepieniu nerki leczonych do 200 dnia niż u dzieci leczonych do 100 dnia oraz w porównaniu do dorosłych biorców nerki leczonych do 100 dnia lub do 200 dnia. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące noworodków i niemowląt z objawowym wrodzonym zakażeniem CMV leczonych walgancyklowirem, jednak bezpieczeństwo stosowania wydaje się być spójne ze znanym profilem bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.

Doświadczenie związane z przedawkowaniem walgancyklowiru. U jednego dorosłego pacjenta wystąpiło, zakończone zgonem, zahamowanie czynności szpiku kostnego (aplazja szpiku), po kilku dniach podawania dawek co najmniej dziesięciokrotnie większych niż zalecane u tego pacjenta stosownie do stopnia zaburzenia czynności nerek (zmniejszony Cl_Cr). Przewiduje się, że przedawkowanie walgancyklowiru może także spowodować zwiększenie jego toksycznego działania na nerki. Hemodializa i nawadnianie mogą wpływać korzystnie na zmniejszenie stężenia leku w osoczu u pacjentów, którym podano zbyt dużą dawkę walgancyklowiru. Doświadczenie związane z przedawkowaniem dożylnej postaci gancyklowiru. Notowano przedawkowanie gancyklowiru podawanego dożylnie podczas badań klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu. W niektórych przypadkach nie odnotowano wystąpienia zdarzeń niepożądanych. U większości pacjentów wystąpiły jeden lub kilka z poniższych zdarzeń niepożądanych. Toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy: pancytopenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, aplazja szpiku, leukopenia, neutropenia, granulocytopenia. Toksyczny wpływ na wątrobę: zapalenie wątroby, zaburzenie czynności wątroby. Toksyczny wpływ na nerki: nasilenie krwiomoczu u pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek, ostra niewydolność nerek, podwyższenie stężenia kreatyniny. Toksyczny wpływ na układ pokarmowy: ból brzucha, biegunka, wymioty. Toksyczny wpływ na układ nerwowy: uogólnione drżenia, drgawki.

Walgancyklowir jest L-walilowym estrem gancyklowiru (prolekiem). Po podaniu doustnym, walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru przez jelitowe i wątrobowe esterazy. Gancyklowir jest syntetycznym analogiem 2’-deoksyguanozyny i hamuje replikację herpeswirusów in vitro i in vivo. Wrażliwe na walgancyklowir wirusy wywołujące zakażenia u ludzi, to wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV).

1 tabl. zawiera 496,3 mg chlorowodorku walgancyklowiru , co odpowiada 450 mg walgancyklowiru.