Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Urotrim®

Trimethoprim

tabl. powl.
200 mg
20 szt.
Doustnie
Rx
100%
36,43
Urotrim®
tabl. powl.
100 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
39,67

Urotrim® - charakterystyka produktu leczniczego dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Urotrim® jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie ostrych niepowikłanych zakażeń dróg moczowych wywołanych przez wrażliwe szczepy bakterii (Escherichia coli, Proteus mirabilis, Klebsiella pneumoniae i koagulazo-ujemne Staphylococcus spp., w tym Staphylococcus saprophyticus)
  • Zapobieganie nawracającym zakażeniom dróg moczowych
  • Leczenie zakażeń dróg oddechowych wywołanych przez szczepy wrażliwe na trimetoprim

Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Urotrim® wykazuje skuteczność wobec 90% szczepów bakterii wrażliwych na połączenie trimetoprimu z sulfametoksazolem. Jest szczególnie przydatny u pacjentów z nadwrażliwością na sulfonamidy, penicyliny oraz nietolerancją nitrofurantoiny.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Grupa wiekowa Dawkowanie Czas trwania terapii
Ostre niepowikłane zakażenia dróg moczowych Dzieci 6-12 lat 6 mg/kg mc./dobę, w 2 dawkach podzielonych 5 dni, maksymalnie 2 tygodnie
Dorośli i młodzież >12 lat 200 mg 2x/dobę
Zapobieganie nawracającym zakażeniom dróg moczowych Dzieci 6-12 lat 1-2 mg/kg mc./dobę, wieczorem 3-6 miesięcy, w razie konieczności do 2 lat
Dorośli i młodzież >12 lat 100 mg raz/dobę, wieczorem
Zakażenia dróg oddechowych Dzieci 6-12 lat 6 mg/kg mc./dobę, w 2 dawkach podzielonych 7-10 dni
Dorośli i młodzież >12 lat 200 mg 2x/dobę

Uwaga: Pierwszą dawkę w 1. dniu leczenia można podwoić. W profilaktyce zakażeń dróg moczowych można stosować jednorazową dawkę postkoitalną 100 mg.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek:

  • ClCr 15-30 ml/min: dawkę należy zmniejszyć o połowę
  • ClCr <15 ml/min: produkt przeciwwskazany

Tabletki należy przyjmować z niewielką ilością płynu, nie rozgryzać ani nie ssać.

Przeciwwskazania

Urotrim® jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na trimetoprim lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Niedokrwistość megaloblastyczna spowodowana niedoborem folianów
  • Granulocytopenia
  • Polekowa małopłytkowość immunologiczna po zastosowaniu trimetoprimu w wywiadzie
  • Ciężka niewydolność nerek (ClCr <15 ml/min)
  • Niemowlęta w wieku do 3 miesięcy życia

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Urotrimu® należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

  • Ryzyko reakcji nadwrażliwości, w tym ciężkich reakcji skórnych
  • Nadwrażliwość na światło - unikać silnego promieniowania słonecznego i solarium
  • Regularna kontrola morfologii krwi co 4 tygodnie podczas długotrwałego leczenia
  • Ostrożne stosowanie u pacjentów z niedoborem kwasu foliowego, niewydolnością nerek lub wątroby
  • Ryzyko zaostrzenia objawów porfirii
  • Zwiększone ryzyko hiperkaliemii u osób starszych i pacjentów przyjmujących leki moczopędne z grupy tiazydów
  • Możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit

Produkt zawiera laktozę - nie stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Warto zapamiętać
  • Urotrim® jest skuteczny w leczeniu zakażeń dróg moczowych i oddechowych wywołanych przez wrażliwe szczepy bakterii
  • Podczas długotrwałego stosowania konieczna jest regularna kontrola morfologii krwi co 4 tygodnie

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Trimetoprim wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, m.in.:

  • Nasila działanie tolbutamidu i leków przeciwzakrzepowych z grupy kumaryny
  • Zwiększa działanie leków hamujących czynność szpiku kostnego
  • Wydłuża okres półtrwania rozyglitazonu i fenytoiny
  • Hamuje metabolizm warfaryny
  • Może zwiększać stężenie digoksyny u osób starszych
  • Ryzyko hiperkaliemii przy jednoczesnym stosowaniu z inhibitorami ACE, blokerami receptora angiotensynowego, diuretykami oszczędzającymi potas
  • Zwiększa ekspozycję na repaglinid, lamiwudynę
  • Może nasilać niedobory kwasu foliowego wywołane przez inne leki

Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu wymienionych leków i monitorować pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych.

Wpływ na ciążę i laktację

Trimetoprim przenika przez łożysko i do mleka ludzkiego. Nie należy stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. W przypadku konieczności zastosowania u kobiety w ciąży, należy rozważyć jednoczesne podawanie kwasu foliowego. Nie stosować u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia krwi: małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość megaloblastyczna
  • Zaburzenia skórne: wysypka, pokrzywka, świąd, nadwrażliwość na światło
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu, biegunka
  • Zaburzenia wątroby: żółtaczka cholestatyczna

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić ciężkie reakcje skórne (zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) oraz aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Przedawkowanie

Objawy ostrego przedawkowania (>1 g trimetoprimu) obejmują wymioty, zawroty i bóle głowy, zaburzenia świadomości oraz zaburzenia hematologiczne. Leczenie polega na płukaniu żołądka, leczeniu objawowym i podawaniu kwasu folinowego w przypadku zahamowania czynności szpiku. Trimetoprim jest usuwany podczas hemodializy.

Właściwości farmakologiczne

Trimetoprim jest chemioterapeutykiem o działaniu bakteriostatycznym. Mechanizm działania polega na hamowaniu reduktazy kwasu foliowego, co prowadzi do zaburzenia syntezy mukoprotein bakteryjnych. Wykazuje wysoką skuteczność wobec wielu patogenów odpowiedzialnych za zakażenia dróg moczowych i oddechowych, w tym E. coli, Proteus spp., Klebsiella pneumoniae, Staphylococcus spp., Streptococcus spp. i Haemophilus influenzae.

Postać farmaceutyczna

Urotrim® dostępny jest w postaci tabletek powlekanych zawierających 100 mg lub 200 mg trimetoprimu.

Stosowanie Urotrimu® zgodnie z zaleceniami pozwala na skuteczne leczenie zakażeń dróg moczowych i oddechowych, przy jednoczesnym zachowaniu ostrożności u pacjentów z grupy ryzyka i monitorowaniu potencjalnych działań niepożądanych.



Wskazania

Leczenie ostrych niepowikłanych zakażeń dróg moczowych wywołanych przez wrażliwe szczepy bakterii (E. coli, Proteus mirabilis, Klebsiella pneumoniae i koagulazo-ujemne Staphylococcus spp., w tym Staphylococcus saprophyticus). Zapobieganie nawracającym zakażeniom dróg moczowych. Leczenie zakażeń dróg oddechowych, wywołanych przez szczepy wrażliwe na trimetoprim. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Leczenie ostrych niepowikłanych zakażeń dróg moczowych. Dzieci 6-12 lat: 6 mg/kg mc./dobę, w 2 dawkach podzielonych, rano i wieczorem. Dorośli i młodzież >12 lat: 200 mg 2x/dobę, rano i wieczorem. Leczenie zazwyczaj trwa 5 dni, nie dłużej niż 2 tyg. Pierwszą dawkę 1. dnia leczenia można podwoić. Zapobieganie nawracającym zakażeniom dróg moczowych. Dzieci 6-12 lat: 1-2 mg/kg mc./dobę, wieczorem. Dorośli i młodzież >12 lat: 100 mg raz/dobę, wieczorem. Produkt stosuje się zazwyczaj przez 3-6 m-cy, w razie konieczności nawet 2 lata. Produkt można również stosować w postaci jednorazowej dawki postkoitalnej 100 mg. Leczenie zakażeń dróg oddechowych. Dzieci 6-12 lat: 6 mg/kg mc./dobę, w 2 dawkach podzielonych, rano i wieczorem przez 7-10 dni. Dorośli i młodzież >12 lat: 200 mg 2x/dobę, rano i wieczorem przez 7-10 dni. Pierwszą dawkę 1. dnia leczenia można podwoić. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dawkę produktu leczniczego należy dobrać w zależności od ClCr. Jeśli ClCr wynosi 15-30 ml/min, dawkę należy zmniejszyć o połowę. W leczeniu ostrych zakażeń przez pierwsze 3 dni można podawać dawkę zazwyczaj stosowaną, a następnie należy ją zmniejszyć o połowę. Jeśli ClCr jest mniejszy niż 15 ml/min, produktu leczniczego nie należy podawać.

Tabl. należy przyjmować z niewielką ilością płynu, nie rozgryzać ani nie ssać.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedokrwistość megaloblastyczna spowodowana niedoborem folianów (kwas foliowy można podawać równocześnie z trimetoprimem). Granulocytopenia. Polekowa małopłytkowość immunologiczna po zastosowaniu trimetoprimu w wywiadzie. Ciężka niewydolność nerek (ClCr mniejszy niż 15 ml/min). Trimetoprimu nie należy stosować u niemowląt w wieku do 3. m-ca życia.

Trimetoprim może powodować reakcje nadwrażliwości: reakcje anafilaktyczne, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wysypkę. Wystąpienie któregokolwiek z tych objawów jest wskazaniem do natychmiastowego przerwania stosowania produktu. W pojedynczych przypadkach może dojść do nadwrażliwości skóry na światło, dlatego podczas stosowania produktu należy unikać silnego promieniowania słonecznego i korzystania z solarium. Leczenie należy rozpocząć po wykonaniu posiewu, w celu określenia wrażliwości bakterii na trimetoprim. W czasie długotrwałego, kilkumiesięcznego leczenia trimetoprimem należy regularnie, co 4 tyg. przeprowadzać kontrolę morfologii krwi. Podawać ostrożnie pacjentom, u których występuje niedobór kwasu foliowego we krwi oraz niewydolność nerek lub wątroby. Pacjentom, u których może wystąpić niedobór kwasu foliowego, należy jednocześnie podawać kwas foliowy. Odnotowano, że trimetoprim zaburza metabolizm fenylolaniny, ale nie ma to znaczenia dla pacjentów z fenyloketonurią przestrzegających zaleceń dotyczących właściwej diety. Należy unikać podawania produktu pacjentom ze stwierdzoną porfirią lub u których występuje ryzyko porfirii. Stosowanie trimetoprimu wiązało się z zaostrzeniem objawów klinicznych porfirii. Należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku, przyjmujących leki moczopędne z grupy tiazydów. Podczas stosowania prawie każdego z produktów przeciwbakteryjnych opisywano występowanie związanego z produktem rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania jakiegokolwiek produktu przeciwbakteryjnego. Jeśli wystąpi zapalenie jelita grubego związane z produktem, należy natychmiast odstawić produkt, zbadać pacjenta i wdrożyć odpowiednie leczenie. W tej sytuacji przeciwwskazane jest stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit. Produkt leczniczy zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt leczniczy stosowany zgodnie z zaleceniami nie wpływa na sprawność psychofizyczną, zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Trimetoprim nasila działanie tolbutamidu oraz leków przeciwzakrzepowych z grupy kumaryny, może również zwiększyć działanie leków hamujących czynność szpiku kostnego. Trimetoprim wydłuża okres półtrwania rozyglitazonu. Trimetoprim hamuje metabolizm warfaryny. Gdy trimetoprim jest podawany z lekami, które tworzą kationy w fizjologicznym pH i są częściowo wydalane przez nerki w mechanizmie czynnego wydzielania (np. prokainamid, amantadyna), może nastąpić kompetycyjne hamowanie tego procesu, powodujące zwiększenie stężenia w osoczu jednego lub obu stosowanych leków. U pacjentów w podeszłym wieku przyjmujących jednocześnie trimetoprim i digoksynę może nastąpić zwiększenie stężenia digoksyny w surowicy. Trimetoprim wydłuża T0,5 fenytoiny i nasila jej działanie. W przypadku jednoczesnego stosowania tych leków zaleca się ścisłą obserwację stanu pacjenta oraz oznaczanie stężenia fenytoiny w surowicy. Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jakiekolwiek inne leki, które mogą wywołać hiperkaliemię, np. inhibitory ACE, blokery receptora angiotensynowego, diuretyki oszczędzające potas takie jak spironolakton. Jednoczesne stosowanie trimetoprimu może powodować klinicznie istotną hiperkaliemię. Trimetoprim może zwiększać ekspozycję na repaglinid, co może powodować hipoglikemię. Trimetoprim powoduje 40% wzrost ekspozycji na lamiwudynę. Lamiwudyna nie wpływa na farmakokinetykę trimetoprimu. Podawanie jednocześnie z cyklosporyną może zwiększyć ryzyko uszkodzenia nerek. Ryfampicyna może nasilić wydalanie trimetoprimu z organizmu. Podawanie trimetoprimu z dapsonem powoduje podwyższenie stężenia w osoczu obydwu leków. Trimetoprim może nasilać niedobory kwasu foliowego wywołane przez inne leki (np. fenytoinę, metotreksat, prymidon, barbiturany, kwas p-aminosalicylowy). Trimetoprim może wpływać na wyniki oznaczania stopnia konkurencyjnego wiązania się metotreksatu z białkami osocza, gdy jako białka do badań używa się bakteryjnej reduktazy dihydrofoliowej z Lactobacillus casei. Nie odnotowuje się wpływu na wyniki, gdy metotreksat jest oznaczany za pomocą testu radioimmunologicznego. Trimetoprim może zmieniać wartości stężeń kreatyniny w surowicy (osoczu krwi), oznaczane w reakcji Jaffe’go z zastosowaniem pikrynianu. Może to prowadzić do zawyżenia zawartości kreatyniny w surowicy (osoczu) o 10%. ClCr zmniejsza się: wydzielanie w kanalikach nerkowych zmniejsza się z 23% do 9%, podczas gdy przesączanie kłębuszkowe pozostaje niezmienione.

Trimetoprim przenika przez łożysko, a jego bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Badania kliniczno-kontrolne wykazały, że możliwy jest związek pomiędzy narażeniem na działanie antagonistów kwasu foliowego a występowaniem uszkodzeń płodów u ludzi. Trimetoprim jest antagonistą kwasu foliowego, a w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano wystąpienie zaburzeń rozwojowych u płodu. Nie należy stosować trimetoprimu w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli konieczne jest jego zastosowanie u pacjentki w ciąży należy rozważyć podawanie kwasu foliowego. Trimetoprim przenika do mleka ludzkiego. Nie stosować u kobiet w okresie karmienia piersią. Brak dostępnych danych dotyczących wpływu na płodność.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość megaloblastyczna, methemoglobinemia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości, wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) hiperkaliemia, hiponatremia, brak łaknienia. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zaburzenia oka: (nieznana) zapalenie błony naczyniowej oka. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) zapalenie języka; (nieznana) nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu, biegunka, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) żółtaczka cholestatyczna. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) wysypka skórna, pokrzywka, świąd, nadwrażliwość na światło, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) gorączka. Badania diagnostyczne: (rzadko) zwiększone stężenie bilirubiny, kreatyniny i azotu mocznikowego oraz aktywności aminotransferaz.

Zatrucie przewlekłe, będące następstwem długotrwałego stosowania produktu leczniczego, objawia się zaburzeniami hematologicznymi. Objawy ostrego przedawkowania, występujące po spożyciu 1 g lub więcej trimetoprimu: wymioty, zawroty i bóle głowy, zaburzenia świadomości oraz zaburzenia hematologiczne. Po ostrym przedawkowaniu trimetoprimu notowano zahamowanie czynności szpiku. Płukanie żołądka i leczenie objawowe (dializa otrzewnowa nie jest skuteczna). Trimetoprim jest usuwany podczas hemodializy. Zakwaszenie moczu może zwiększyć nerkowe wydalanie trimetoprimu. Jeśli nastąpi zahamowanie czynności szpiku, należy odstawić lek i podać kwas folinowy (5-15 mg/dobę, do odzyskania prawidłowej hemopoezy).

Trimetoprim jest chemioterapeutykiem, pochodną diaminopirymidyny. Ma silne działanie bakteriostatyczne. Mechanizm działania polega na hamowaniu syntezy mukoprotein bakteryjnych. Lek hamuje reduktazę kwasu foliowego, która katalizuje przemianę kwasu dihydrofoliowego w kwas tetrahydrofoliowy, przy czym powinowactwo trimetoprimu do tego enzymu w komórce bakteryjnej jest nieporównywalnie większe niż w komórce zwierzęcej czy ludzkiej. W przeciwieństwie do sulfonamidów trimetoprim znacznie łatwiej przenika do wnętrza komórki oraz płynu mózgowo-rdzeniowego. Trimetoprim znajduje szczególne zastosowanie u pacjentów z nadwrażliwością na sulfonamidy, penicyliny oraz u pacjentów z nietolerancją nitrofurantoiny. Wykazano, że 90% szczepów bakterii wrażliwych na połączenie trimetoprimu z sulfametoksazolem jest także wrażliwych na sam trimetoprim. Trimetoprim działa in vitro na bakterie z rodzaju Enterobacteriaceae (m.in. Escherichia coli, Proteus spp., Klebsiella pneumoniae), koagulazo-ujemne Staphylococcus spp., w tym Staphylococcus saprophyticus, Staphylococcus epidermidis; Streptococcus pyogenes, Streptococcus pneumoniae, Listeria monocytogenes, Salmonella spp., Shigella spp., Haemophilus influenzae, Pneumocystis carinii. Nie działa na Pseudomonas spp., Neisseria spp., Nocardia spp., większość szczepów enterokoków i bakterie beztlenowe. Wśród patogenów izolowanych w zakażeniach dróg moczowych ok. 70% jest wrażliwych na trimetoprim.

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lub 200 mg trimetoprimu.

Lek może wpływać na skuteczność antykoncepcji. Podczas przyjmowania leku zaleca się stosowanie dodatkowych metod zapobiegania ciąży.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Jednym z niepożądanych działań leku jakie mogą wystąpić jest nadwrażliwość na światło.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Substancja czynna zawarta w lekach, które mogą być ordynowane przez pielęgniarki i położne, o których mowa w art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęniarki i położnej, oraz na które pielęgniarki i położne mają prawo wystawiać recepty.