Tresiba® Penfill®; -FlexTouch® - 100 j./ml inj. [roztw.] 5 wkł. 3 ml

Wyszukaj produkt

Tresiba^® Penfill^®; -FlexTouch^®

Insulin degludec

inj. [roztw.]

100 j./ml

5 wkł. 3 ml

Iniekcje

100%

170,63

Tresiba® FlexTouch®

inj. [roztw.]

200 j./ml

3 wstrzyk. 3 ml

Iniekcje

100%

Tresiba® FlexTouch®

inj. [roztw.]

100 j./ml

5 wstrzyk. 3 ml

Iniekcje

100%

589,68

Tresiba® Penfill®

inj. [roztw.]

100 j./ml

10 wkł. 3 ml

Iniekcje

100%

402,22

30% ⁽¹⁾

185,21

S ⁽²⁾

bezpł.

C ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Wskazania do stosowania

Tresiba jest wskazana w leczeniu cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 1. stanowi insulinę bazową przeznaczoną do podawania podskórnego raz na dobę.

Tresiba może być stosowana u szerokiego spektrum pacjentów z cukrzycą, niezależnie od wieku (powyżej 1. roku życia).

Dawkowanie i sposób podawania

Tresiba należy podawać podskórnie raz na dobę, najlepiej o stałej porze każdego dnia. Dawkowanie jest indywidualne i zależy od zapotrzebowania pacjenta na insulinę. Jedna jednostka insuliny degludec odpowiada jednej jednostce międzynarodowej insuliny ludzkiej.

U pacjentów z cukrzycą typu 2 Tresiba może być stosowana w monoterapii lub w skojarzeniu z doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, agonistami receptora GLP-1 i insuliną szybkodziałającą. W cukrzycy typu 1 Tresiba jest stosowana w połączeniu z insuliną krótko i/lub szybkodziałającą.

Stężenie	Zakres dawkowania	Stopniowanie dawki
100 jednostek/ml	1-80 jednostek	co 1 jednostkę
200 jednostek/ml	2-160 jednostek	co 2 jednostki

Tabela 1. Dawkowanie Tresiby w zależności od stężenia preparatu

Dawkowanie Tresiby jest elastyczne i może być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, z możliwością podawania raz dziennie o dowolnej porze.

Zmiana stosowanych insulinowych produktów leczniczych

Przy zmianie z innej insuliny bazowej na Tresibę, należy rozważyć zmniejszenie dawki o 20% w stosunku do poprzedniej dawki insuliny bazowej, szczególnie przy zmianie z insuliny podawanej dwa razy na dobę lub insuliny glargine (300 jednostek/ml). Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie.

Przy zmianie na Tresibę zaleca się ostrożne dostosowanie dawki, zwykle rozpoczynając od niższej dawki niż poprzednio stosowana insulina bazowa.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku (≥65 lat): Tresiba może być stosowana u osób starszych, jednak zaleca się intensywne monitorowanie glikemii i indywidualne dostosowanie dawki.

Dzieci i młodzież: Tresiba może być stosowana u dzieci powyżej 1. roku życia. Przy zmianie insuliny bazowej na Tresibę należy rozważyć zmniejszenie dawki insuliny bazowej i bolusowej, aby zminimalizować ryzyko hipoglikemii.

Tresiba może być bezpiecznie stosowana zarówno u osób starszych, jak i u dzieci, z zachowaniem odpowiedniej kontroli glikemii i dostosowaniem dawki.

Przeciwwskazania

Jedynym przeciwwskazaniem do stosowania Tresiby jest nadwrażliwość na insulinę degludec lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Tresiba ma bardzo wąski zakres przeciwwskazań, co umożliwia jej stosowanie u szerokiego grona pacjentów.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Hipoglikemia: Może wystąpić w przypadku zbyt dużej dawki insuliny w stosunku do zapotrzebowania.
Hiperglikemia: Nieodpowiednie dawkowanie lub przerwanie leczenia może prowadzić do hiperglikemii i kwasicy ketonowej.
Zmiana insuliny: Powinna odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza.
Jednoczesne stosowanie tiazolidynedionów i insuliny: Może zwiększać ryzyko niewydolności serca.
Retinopatia cukrzycowa: Intensyfikacja leczenia insuliną może być związana z czasowym nasileniem objawów retinopatii.

Stosowanie Tresiby wymaga regularnego monitorowania glikemii i dostosowywania dawki, szczególnie w okresach zmian terapii lub przy współistniejących schorzeniach.

Warto zapamiętać

Tresiba to długodziałająca insulina bazowa podawana raz dziennie o elastycznym czasie podania.
Dostępna jest w dwóch stężeniach: 100 jednostek/ml i 200 jednostek/ml, co umożliwia precyzyjne dawkowanie.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Wiele leków może wpływać na metabolizm glukozy i modyfikować działanie insuliny. Do najważniejszych należą:

Leki zmniejszające zapotrzebowanie na insulinę: doustne leki przeciwcukrzycowe, agoniści receptora GLP-1, inhibitory MAO, beta-blokery, inhibitory ACE, salicylany.
Leki zwiększające zapotrzebowanie na insulinę: doustne środki antykoncepcyjne, tiazydy, glikokortykosteroidy, hormony tarczycy, leki sympatykomimetyczne, hormon wzrostu, danazol.

Przy stosowaniu Tresiby należy uwzględnić potencjalne interakcje z innymi lekami i odpowiednio dostosować dawkowanie insuliny.

Ciąża i laktacja

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania Tresiby u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały różnic w działaniu embriotoksycznym i teratogennym w porównaniu z insuliną ludzką. W okresie ciąży zaleca się ścisłą kontrolę glikemii i indywidualne dostosowanie dawki insuliny.

Tresiba może być stosowana w ciąży pod ścisłą kontrolą lekarską, z uwzględnieniem zmieniającego się zapotrzebowania na insulinę w poszczególnych trymestrach.

Działania niepożądane

Najczęstszym działaniem niepożądanym jest hipoglikemia. Inne możliwe działania niepożądane to:

Zaburzenia układu immunologicznego: nadwrażliwość, pokrzywka (rzadko)
Zaburzenia metabolizmu: hipoglikemia (bardzo często)
Zaburzenia skórne: lipodystrofia (niezbyt często)
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia: ból, obrzęk, rumień (często)

Profil bezpieczeństwa Tresiby jest podobny do innych insulin, z hipoglikemią jako głównym ryzykiem, które można minimalizować poprzez odpowiednie dostosowanie dawki i edukację pacjenta.

Właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne

Insulina degludec wiąże się specyficznie z receptorami insulinowymi, obniżając poziom glukozy we krwi poprzez ułatwienie wychwytu glukozy w tkankach obwodowych i hamowanie produkcji glukozy w wątrobie. Dzięki unikalnej budowie cząsteczki, Tresiba zapewnia stabilne i długotrwałe działanie hipoglikemizujące, utrzymujące się ponad 42 godziny po podaniu.

Długi czas działania Tresiby umożliwia elastyczne dawkowanie i zapewnia stabilną kontrolę glikemii przez całą dobę.

1) Leczenie cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 1 roku życia
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Kobiety w ciąży
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Leczenie cukrzycy u dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 1. roku życia.

Dawkowanie

Produkt leczniczy jest insuliną bazową przeznaczoną do podskórnego podawania raz/dobę o dowolnej porze dnia, najlepiej o tej samej porze każdego dnia. Siła działania analogów insulin, w tym insuliny degludec, wyrażana jest w jednostkach. 1 jednostka insuliny degludec odpowiada 1 jednostce międzynarodowej insuliny ludzkiej, 1 jednostce insuliny glargine (100 jednostek/ml) lub 1 jednostce insuliny detemir. U pacjentów z cukrzycą typu 2, ten produkt leczniczy może być stosowany samodzielnie lub w skojarzeniu z doustnymi produktami przeciwcukrzycowymi, agonistami receptora GLP-1 i insuliną szybkodziałającą (bolus). W cukrzycy typu 1 produkt leczniczy jest stosowany w skojarzeniu z insuliną krótko i/lub szybkodziałającą w celu pokrycia zapotrzebowania na insulinę posiłkową. Produkt leczniczy należy podawać zgodnie z indywidualnym zapotrzebowaniem pacjenta. Zaleca się optymalizację kontroli glikemii za pomocą dostosowania dawki na podstawie stężenia glukozy w osoczu mierzonej na czczo. Dostosowanie dawki może być konieczne w przypadku, gdy pacjenci zwiększają aktywność fizyczną, zmieniają dotychczas stosowaną dietę lub w czasie współistniejących chorób. Produkt 100 jednostek/ml i produkt 200 jednostek/ml, roztw. do wstrzyk. w fabrycznie napełnionym wstrzykiwaczu. Produkt leczniczy jest dostępny w 2 stężeniach. Dla każdego stężenia odpowiednia dawka ustawiana jest w jednostkach. Stopnie zwiększania dawek są różne dla obu stężeń produktu leczniczego. Dla produktu 100 jednostek/ml, dawkę 1-80 jednostek na wstrzyk. można ustawić w odstępie co 1 jednostkę. Dla produktu 200 jednostek/ml, dawkę 2-160 jednostek na wstrzyk. można ustawić w odstępie co 2 jednostki. Dawka jest zawarta w połowie objętości dawki insuliny bazowej 100 jednostek/ml. Licznik dawki wskazuje ilość jednostek niezależnie od stężenia. Podczas zmiany stężenia leku nie należy przeliczać dawek. Elastyczność czasu podawania dawki. W przypadkach, kiedy podanie leku o tej samej porze nie jest możliwe, produkt umożliwia elastyczne dawkowanie. Zawsze należy zapewnić co najmniej 8-godz. przerwę pomiędzy wstrzyknięciami. Brak jest doświadczenia klinicznego dotyczącego elastyczności czasu podawania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży. Pacjentom, którzy zapomnieli o przyjęciu dawki, zaleca się jak najszybsze jej przyjęcie, a następnie powrót do ustalonego harmonogramu podawania dawek. Dawka inicjująca. Pacjenci z cukrzycą typu 2. Zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 10 jednostek, po czym dawki dostosowywane są indywidualnie. Pacjenci z cukrzycą typu 1. Produkt leczniczy powinien być stosowany raz na dobę jednocześnie z insuliną posiłkową i wymaga indywidualnego dostosowania dawki. Zmiana stosowanych insulinowych produktów leczniczych. W czasie zmiany rodzaju insuliny i kilka tygodni po zmianie zaleca się dokładne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Może zaistnieć konieczność dostosowania dawek i czasu podawania równocześnie stosowanych szybko i krótkodziałających produktów insulinowych lub innego uzupełniającego leczenia przeciwcukrzycowego. Pacjenci z cukrzycą typu 2. Pacjenci z cukrzycą typu 2 zmieniający leczenie z podawanej raz/dobę insuliny bazowej, insuliny w schemacie baza-bolus lub mieszanek insulin na produkt leczniczy mogą przeliczyć jednostki jeden do jednego, na podstawie poprzedniej dawki insuliny bazowej następnie dostosowując ją do indywidualnych potrzeb. Zmniejszenie dawki o 20% w stosunku do poprzedniej dawki insuliny bazowej uwzględniające indywidualne dostosowanie dawki należy rozważyć podczas: zmiany na produkt leczniczy z insuliny bazowej podawanej 2x/dobę; zmiany na produkt leczniczy z insuliny glargine (300 jednostek/ml). Pacjenci z cukrzycą typu 1. U pacjentów z cukrzycą typu 1 zmniejszenie dawki o 20% w stosunku do poprzedniej dawki insuliny bazowej lub bazowego składnika podawanego w ciągłym podskórnym wlewie insuliny, powinno być rozważone z uwzględnieniem indywidualnej odpowiedzi glikemicznej. Stosowanie produktu w skojarzeniu z agonistami receptora GLP-1 u pacjentów z cukrzycą typu 2. W przypadku dodawania produktu do leczenia agonistami receptora GLP-1 zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 10 jednostek, po czym dawki dostosowywane są indywidualnie. W przypadku dodawania agonisty receptora GLP-1 do leczenia produktem zaleca się zmniejszenie dawki produktu o 20% w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie. Osoby w podeszłym wieku (≥65 lat). Produkt leczniczy może być stosowany u osób w podeszłym wieku. Zaleca się zintensyfikowane monitorowanie stężenia glukozy we krwi oraz dostosowanie dawki insuliny do indywidualnych potrzeb. Dzieci i młodzież. Brak jest doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci poniżej 1 rż. Produkt leczniczy może być stosowany u młodzieży i dzieci powyżej 1 rż. Podczas zmiany leczenia z insuliny bazowej na produkt leczniczy należy rozważyć zmniejszenie dawki insuliny bazowej i bolusowej, w zależności od indywidualnych potrzeb, w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii.

Uwagi

Wyłącznie do podawania podskórnego. Produktu leczniczego nie można podawać dożylnie, gdyż może to spowodować ciężką hipoglikemię. Produktu leczniczego nie można podawać domięśniowo, gdyż może to wpłynąć na wchłanianie. Produktu leczniczego nie można stosować w pompach insulinowych. Produktu leczniczego nie można pobierać do strzykawki z wkładu fabrycznie napełnionego wstrzykiwacza. Produkt leczniczy należy podawać podskórnie wykonując wstrzyknięcie w udo, ramię lub powłoki jamy brzusznej. W celu zmniejszenia ryzyka lipodystrofii, miejsca wstrzyknięć należy zmieniać w obrębie tego samego obszaru. Pacjenci powinni zostać poinstruowani, aby za każdym razem używać nowej igły. Wielokrotne używanie igieł zwiększa ryzyko blokowania się igieł, co może doprowadzić do podania za małej lub zbyt dużej dawki produktu. W przypadku zablokowania się igły, pacjent musi postępować zgodnie z instrukcjami umieszczonymi w dołączonej do opakowania ulotce dla pacjenta. Produkt 100 jednostek/ml i produkt 200 jednostek/ml, roztw. do wstrzyk. w fabrycznie napełnionym wstrzykiwaczu. Produkt leczniczy w fabrycznie napełnionym wstrzykiwaczu (FlexTouch) przeznaczony jest do stosowania z igłami do wstrzykiwań NovoFine lub NovoTwist. Fabrycznie napełniony wstrzykiwacz 100 jednostek/ml dostarcza 1-80 jednostek w odstępie co 1 jednostkę. Fabrycznie napełniony wstrzykiwacz 200 jednostek/ml dostarcza 2-160 jednostek w odstępie co 2 jednostki. Produkt 100 jednostek/ml, roztw. do wstrzykiwań we wkładzie. Produkt leczniczy we wkładzie (Penfill) przeznaczony jest do stosowania z systemami podawania insuliny firmy Novo Nordisk i igłami do wstrzykiwań NovoFine lub NovoTwist.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Pominięcie posiłku lub nieplanowany duży wysiłek fizyczny mogą prowadzić do hipoglikemii. Hipoglikemia może wystąpić, jeśli dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania na insulinę. U dzieci należy ostrożnie dostosowywać dawki insuliny (szczególnie w schemacie baza-bolus) do spożywanych posiłków i aktywności fizycznej, w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii. U pacjentów, u których kontrola glikemii znacznie poprawiła się (np. w wyniku intensywnej insulinoterapii), mogą zmieniać się typowe dla nich objawy zapowiadające hipoglikemię, o czym muszą zostać poinformowani. U pacjentów długo chorujących na cukrzycę objawy zapowiadające hipoglikemię mogą nie występować. Równocześnie występujące choroby, zwłaszcza zakażenia i stany gorączkowe, zwykle zwiększają zapotrzebowanie pacjenta na insulinę. Współistniejące choroby nerek, wątroby lub choroby mające wpływ na nadnercza, przysadkę lub tarczycę mogą powodować konieczność zmiany dawki insuliny. Przedłużone działanie produktu leczniczego może opóźnić ustąpienie hipoglikemii. W przypadku ciężkiej hiperglikemii zaleca się podawanie szybkodziałającej insuliny. Nieodpowiednie dawkowanie i/lub przerwanie leczenia u pacjentów wymagających podawania insuliny może prowadzić do hiperglikemii i ewentualnie do cukrzycowej kwasicy ketonowej. Ponadto, choroby współistniejące, zwłaszcza zakażenia, mogą doprowadzić do hiperglikemii i zwiększenia zapotrzebowania na insulinę. Zwykle pierwsze objawy hiperglikemii rozwijają się stopniowo w ciągu kilku godz. lub dni. Są to: wzmożone pragnienie, częstsze oddawanie moczu, nudności, wymioty, senność, zaczerwieniona sucha skóra, suchość w ustach i utrata apetytu oraz zapach acetonu w wydychanym powietrzu. W cukrzycy typu 1 nieleczona hiperglikemia może prowadzić do cukrzycowej kwasicy ketonowej, która stanowi zagrożenie życia. Zmiana typu, rodzaju lub wytwórcy insuliny musi odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza i może spowodować konieczność zmiany dawki. Zgłaszane przypadki niewydolności serca związane z leczeniem pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną dotyczyły w szczególności pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka rozwoju niewydolności serca. Powinno to być brane pod uwagę w przypadku rozważania leczenia skojarzonego pioglitazonem i produktem leczniczym. Jeśli stosuje się leczenie skojarzone, należy obserwować, czy u pacjentów pojawiają się przedmiotowe i podmiotowe objawy niewydolności serca, przyrost mc. i obrzęki. Należy zaprzestać stosowania pioglitazonu w przypadku nasilenia się objawów sercowych. Intensyfikacja leczenia insuliną z szybką poprawą kontroli glikemii może być związana z czasowym nasileniem się objawów retinopatii cukrzycowej, podczas gdy powolna poprawa kontroli glikemii zmniejsza ryzyko postępu retinopatii cukrzycowej. Aby uniknąć pomylenia 2 stężeń produktu leczniczego, jak również innych produktów insulinowych, pacjenci muszą zostać poinformowani o konieczności sprawdzania etykiety insuliny przed każdym wstrzyknięciem. Pacjenci muszą sprawdzić nastawione jednostki na liczniku dawki wstrzykiwacza. Aby pacjenci mogli samodzielnie wstrzykiwać lek, muszą być w stanie samodzielnie odczytać licznik dawki na wstrzykiwaczu. Pacjenci niewidomi lub niedowidzący muszą być poinformowani o konieczności uzyskania pomocy osoby dobrze widzącej, przeszkolonej w zakresie posługiwania się wstrzykiwaczem insuliny. W celu uniknięcia błędów w dawkowaniu oraz ewentualnego przedawkowania, ani pacjenci ani fachowy personel medyczny nigdy nie powinni używać strzykawki w celu pobrania produktu leczniczego z wkładu fabrycznie napełnionego wstrzykiwacza. W przypadku zablokowania się igły, pacjenci muszą postępować zgodnie z instrukcjami umieszczonymi w dołączonej do opakowania ulotce dla pacjenta. Podawanie insuliny może spowodować powstanie przeciwciał skierowanych przeciwko insulinie. W rzadkich przypadkach obecność takich przeciwciał może wymagać dostosowania dawki insuliny w celu zmniejszenia skłonności do występowania hiperglikemii lub hipoglikemii. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/dawkę, to znaczy, że produkt leczniczy uznaje się za ”wolny od sodu”. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak, w przypadku wystąpienia hipoglikemii może dojść do zaburzenia koncentracji i zwolnienia czasu reakcji, co może stanowić ryzyko w sytuacjach, kiedy zdolności te są szczególnie ważne (np. podczas prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn). Pacjenci muszą zostać poinformowani o sposobie zapobiegania hipoglikemii podczas kierowania pojazdami. Jest to szczególnie ważne u tych pacjentów, u których objawy zapowiadające hipoglikemię są słabo nasilone albo nie występują lub, u których hipoglikemia występuje często. W takich przypadkach należy dokładnie rozważyć, czy możliwe jest prowadzenie pojazdów.

Interakcje

Wiele produktów leczniczych ma wpływ na metabolizm glukozy. Zapotrzebowanie na insulinę mogą zmniejszać następujące leki: doustne leki przeciwcukrzycowe, agoniści receptora GLP-1, inhibitory MAO, leki blokujące receptory β-adrenergiczne, inhibitory ACE, salicylany, steroidy anaboliczne i sulfonamidy. Zapotrzebowanie na insulinę mogą zwiększać następujące leki: doustne środki antykoncepcyjne, leki tiazydowe, glikokortykosteroidy, hormony tarczycy, leki sympatykomimetyczne, hormon wzrostu i danazol. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą maskować objawy hipoglikemii. Oktreotyd i lanreotyd mogą zarówno zmniejszać jak i zwiększać zapotrzebowanie na insulinę. Alkohol może nasilać lub zmniejszać hipoglikemizujące działanie insuliny.

Ciąża i laktacja

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały różnicy w działaniu embriotoksycznym i teratogennym między insuliną degludec a insuliną ludzką. Zwykle w okresie ciąży lub jej planowania u pacjentek z cukrzycą zalecana jest wzmożona kontrola i monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Zapotrzebowanie na insulinę zwykle zmniejsza się w I trymestrze ciąży i stopniowo zwiększa się w czasie II i III trymestru ciąży. Po porodzie zapotrzebowanie na insulinę zazwyczaj gwałtownie wraca do poziomu sprzed okresu ciąży. Brak danych klinicznych dotyczących stosowania produktu leczniczego w okresie karmienia piersią. U szczurów insulina degludec była wydzielana do mleka; stężenie w mleku było mniejsze niż w osoczu. Nie wiadomo, czy insulina degludec przenika do mleka ludzkiego. Nie przewiduje się wpływu na metabolizm u noworodków i/lub dzieci karmionych piersią. Badania na zwierzętach z zastosowaniem insuliny degludec nie wykazały niepożądanego wpływu na płodność.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia jest hipoglikemia. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość, pokrzywka. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipoglikemia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) lipodystrofia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) obrzęk obwodowy. Produkty insulinowe mogą powodować reakcje uczuleniowe. Natychmiastowe reakcje uczuleniowe na samą insulinę lub substancje pomocnicze mogą stanowić zagrożenie życia. Po zastosowaniu produktu leczniczego rzadko występowała nadwrażliwość (objawiająca się obrzękiem języka i warg, biegunką, nudnościami, uczuciem zmęczenia i swędzeniem) oraz pokrzywka. Hipoglikemia może wystąpić, gdy dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania. Ciężka hipoglikemia może prowadzić do utraty przytomności i/lub drgawek, a w następstwie do przemijającego lub trwałego upośledzenia czynności mózgu, a nawet do śmierci. Objawy hipoglikemii zwykle pojawiają się nagle. Mogą to być: zimne poty, chłodna blada skóra, znużenie, pobudzenie nerwowe lub drżenia, niepokój, nienaturalne uczucie zmęczenia lub osłabienia, stan splątania, zaburzenia koncentracji, senność, uczucie silnego głodu, zaburzenia widzenia, ból głowy, nudności i kołatanie serca. Lipodystrofia (w tym lipohipertrofia, lipoatrofia) może wystąpić w miejscu wstrzyknięcia. Ciągła zmiana miejsca w obrębie danego obszaru wstrzyknięć może zmniejszyć ryzyko wystąpienia takich reakcji. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym krwiak, ból, krwawienie, rumień, guzki, obrzęk, przebarwienia, świąd, uczucie ciepła i zgrubienie w miejscu wstrzyknięcia) pojawiały się u pacjentów leczonych produktem leczniczym. Reakcje te są zwykle łagodne i przemijające oraz ustępują zazwyczaj w czasie trwania leczenia. W celu badania właściwości farmakokinetycznych produkt leczniczy stosowano u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Bezpieczeństwo stosowania oraz skuteczność produktu leczniczego zostały wykazane w długoterminowym badaniu, przeprowadzonym wśród dzieci powyżej 1 rż. do poniżej 18 lat. Częstość, rodzaj oraz nasilenie działań niepożądanych wśród dzieci nie wykazują różnic w stosunku do doświadczenia wynikającego ze stosowania produktu w populacji ogólnej. Na podstawie informacji pochodzących z badań klinicznych częstość, rodzaj i nasilenie działań niepożądanych u osób w podeszłym wieku i u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie wykazują żadnych różnic w stosunku do szerokiego doświadczenia w populacji ogólnej.

Przedawkowanie

Nie można dokładnie określić dawki insuliny prowadzącej do przedawkowania. Hipoglikemia może rozwijać się stopniowo, jeśli pacjent przyjmuje zbyt dużą dawkę insuliny w stosunku do zapotrzebowania pacjenta. Łagodna hipoglikemia może być leczona doustnym podaniem glukozy lub innych produktów zawierających cukier. Zaleca się, aby pacjenci z cukrzycą zawsze mieli przy sobie produkty zawierające glukozę. Ciężka hipoglikemia, kiedy pacjent nie jest w stanie sam sobie pomóc, może być leczona glukagonem (0,5-1 mg) podanym domięśniowo lub podskórnie przez osobę przeszkoloną lub glukozą podaną dożylnie przez pracownika służby zdrowia. Glukozę należy podać dożylnie w przypadku, gdy stan pacjenta nie poprawia się w ciągu 10-15 minut po podaniu glukagonu. Po odzyskaniu przytomności przez pacjenta zaleca się doustne podanie węglowodanów, aby zapobiec nawrotowi hipoglikemii.

Działanie

Insulina degludec wiąże się swoiście z ludzkimi receptorami insuliny i daje ten sam efekt farmakologiczny co insulina ludzka. Działanie insuliny polegające na zmniejszeniu stężenia glukozy we krwi występuje, gdy insulina wiąże się z receptorami w komórkach mięśniowych i tłuszczowych ułatwiając wychwyt glukozy i hamując jednocześnie uwalnianie glukozy z wątroby.