Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Tranxene® - (IR)

Clorazepate dipotassium

kaps.
5 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
15,32
Tranxene® - (IR)
kaps.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
20,64

Tranxene® - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Tranxene® jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Krótkotrwałe stany lęku i niepokoju, szczególnie jako doraźne wsparcie w przebiegu nerwicy
  • Zespół abstynencji majaczenie alkoholowe, stany predeliryjne)

Należy podkreślić, że leczenie farmakologiczne jest wskazane tylko wtedy, gdy objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są szczególnie uciążliwe dla pacjenta.

Tranxene® powinien być stosowany krótkotrwale i tylko w uzasadnionych przypadkach, gdy objawy znacząco wpływają na funkcjonowanie pacjenta.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 5-30 mg/dobę, zalecane rozpoczęcie od 5 mg/dobę
Dzieci i młodzież Nie zaleca się stosowania. Wyjątkowo u dzieci >9 lat: 0,5 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych
Pacjenci w wieku podeszłym Zmniejszenie dawki o 50%
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Zmniejszenie dawki o 50%
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Stosować bardzo ostrożnie

Dawkę dobową można przyjmować jednorazowo wieczorem. Leczenie powinno trwać jak najkrócej.

Dawkowanie Tranxene® wymaga indywidualnego dostosowania do stanu pacjenta, z uwzględnieniem wieku i funkcji narządów.

Przeciwwskazania

Stosowanie Tranxene® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na klorazepat, inne benzodiazepiny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężka niewydolność oddechowa
  • Zespół bezdechu sennego
  • Myasthenia gravis
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Dzieci poniżej 9 lat (kapsułki 5 mg) lub wszystkie dzieci (kapsułki 10 mg)

Przed przepisaniem Tranxene® należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem potencjalnych przeciwwskazań, szczególnie w zakresie funkcji oddechowej i wątroby.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie Tranxene® wymaga szczególnej uwagi w następujących aspektach:

  • Ryzyko uzależnienia: Długotrwałe stosowanie może prowadzić do rozwoju psychicznego i fizycznego uzależnienia. Czynniki ryzyka obejmują czas trwania leczenia, dawkę, jednoczesne stosowanie innych leków psychotropowych oraz uzależnienie w wywiadzie.
  • Objawy odstawienia: Po zakończeniu leczenia mogą wystąpić objawy takie jak bezsenność, bóle głowy, nasilony lęk, bóle mięśniowe, drażliwość, a w rzadkich przypadkach nawet drgawki.
  • Tolerancja: Podczas długotrwałego stosowania może rozwinąć się tolerancja na lek.
  • Niepamięć następcza: Ryzyko wystąpienia jest większe przy krótkim czasie snu po zażyciu leku.
  • Zaburzenia zachowania: Mogą wystąpić niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, omamy i inne nietypowe zachowania.
  • Interakcje z opioidami: Jednoczesne stosowanie może prowadzić do ciężkiej depresji oddechowej, śpiączki i śmierci.
  • Ryzyko samobójstwa: Nie należy stosować w monoterapii u pacjentów z depresją lub zaburzeniami lękowymi związanymi z depresją.

Stosowanie Tranxene® wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie pod kątem ryzyka uzależnienia i wystąpienia objawów odstawienia. Konieczne jest indywidualne dostosowanie terapii i edukacja pacjenta.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Tranxene® wchodzi w istotne interakcje z następującymi grupami leków:

  • Alkohol i leki zawierające alkohol: nasilenie działania uspokajającego
  • Opioidy: zwiększone ryzyko depresji oddechowej
  • Leki neuroleptyczne, barbiturany, przeciwlękowe, przeciwdepresyjne, przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym: nasilenie hamującego działania na OUN
  • Klozapina: zwiększone ryzyko zapaści z zatrzymaniem oddechu i/lub czynności serca
  • Leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych: addytywne działanie

Przy przepisywaniu Tranxene® należy dokładnie przeanalizować wszystkie leki przyjmowane przez pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem tych o działaniu hamującym na OUN.

Wpływ na ciążę i laktację

Stosowanie Tranxene® w ciąży i podczas karmienia piersią:

  • Ciąża: Unikać stosowania w pierwszym trymestrze. W ostatnim trymestrze stosowanie dużych dawek może prowadzić do hipotermii, hipotonii i zespołu zaburzeń oddechowych u noworodka.
  • Karmienie piersią: Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku ze względu na przenikanie do mleka matki.

Tranxene® powinien być stosowany u kobiet w ciąży tylko w przypadku bezwzględnej konieczności, po dokładnej analizie korzyści i ryzyka. Karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas terapii.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Tranxene® obejmują:

  • Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, senność, ataksja, osłabienie mięśni
  • Zaburzenia psychiczne: zaburzenia poznawcze, niepamięć następcza, reakcje paradoksalne (np. niepokój, agresja)
  • Zaburzenia ogólne: osłabienie, ryzyko upadków
  • Zaburzenia skóry: wysypki skórne
  • Zaburzenia oka: podwójne widzenie

Pacjenci przyjmujący Tranxene® powinni być monitorowani pod kątem wystąpienia działań niepożądanych, szczególnie w zakresie funkcji poznawczych i ryzyka upadków.

Warto zapamiętać
  • Tranxene® może prowadzić do rozwoju uzależnienia, dlatego czas terapii powinien być możliwie najkrótszy.
  • Jednoczesne stosowanie Tranxene® z opioidami znacząco zwiększa ryzyko depresji oddechowej i wymaga szczególnej ostrożności.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Tranxene®:

  • Główny objaw: głęboki sen, mogący przejść w śpiączkę
  • Postępowanie: monitorowanie czynności układu oddechowego i sercowo-naczyniowego na oddziale intensywnej terapii
  • W przypadku ostrego przedawkowania: prowokowanie wymiotów lub płukanie żołądka (z zabezpieczeniem dróg oddechowych)
  • Można rozważyć podanie flumazenilu jako antidotum

Przedawkowanie Tranxene® wymaga natychmiastowej interwencji medycznej i ścisłego monitorowania funkcji życiowych pacjenta.

Mechanizm działania

Tranxene® (klorazepat) jest pochodną 1,4-benzodiazepiny. Działa jako swoisty agonista receptorów GABA-omega, regulując otwarcie kanału chlorkowego. Wykazuje działanie:

  • Przeciwlękowe
  • Zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych
  • Uspokajające
  • Nasenne
  • Przeciwdrgawkowe

Wielokierunkowe działanie Tranxene® na układ nerwowy wymaga starannego doboru pacjentów i monitorowania efektów terapii.

Skład

Substancja czynna: 1 kapsułka zawiera 5 mg lub 10 mg klorazepatu soli dwupotasowej.

Dostępność dwóch dawek pozwala na indywidualne dostosowanie terapii do potrzeb pacjenta.



Wskazania

Krótkotrwałe stany lęku i niepokoju, zwłaszcza doraźnie wspomagająco w przebiegu nerwicy, zespół abstynencji w uzależnieniu alkoholowym (majaczenie alkoholowe, stany predeliryjne), leczenie farmakologiczne jest wskazane tylko w sytuacjach, w których objawy są nasilone, zaburzają prawidłowe funkcjonowanie lub są uciążliwe dla pacjenta.

Dorośli. Dawka terapeutyczna: od 5 do 30 mg/dobę. Leczenie zaleca się rozpoczynać od dawki 5 mg/dobę. Dawkę dobową można przyjmować raz/dobę, wieczorem. Dzieci i młodzież. Produkt leczniczy w dawce 10 mg jest przeznaczony do stosowania u osób dorosłych. Dane dotyczące stosowania u dzieci i młodzieży w leczeniu lęku są ograniczone, dlatego nie zaleca się stosowania w tej grupie wiekowej. Tylko w wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych przez lekarza specjalistę, stosowanie u dzieci w wieku powyżej 9 lat: w dawce 0,5 mg/kg mc. na dobę w dawkach podzielonych. Pacjenci w wieku podeszłym. U pacjentów w wieku podeszłym należy zmniejszyć dawkę o 50%; leczenie powinno trwać jak najkrócej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę leku należy zmniejszyć o 50%. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby produkt leczniczy należy stosować bardzo ostrożnie; u pacjentów z niewydolnością wątroby może wystąpić encefalopatia.

Nadwrażliwość na klorazepat, inne benzodiazepiny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężka niewydolność oddechowa, zespół bezdechu sennego, myasthenia gravis, ciężka niewydolność wątroby. Dzieci: kaps. 5 mg nie powinny być stosowane u dzieci w wieku poniżej 9 lat, kaps. 10 mg nie są odpowiednie do stosowania u dzieci.

Każde leczenie benzodiazepinami może prowadzić do rozwoju psychicznego i fizycznego uzależnienia. Czynniki predysponujące do rozwoju uzależnienia to: czas trwania leczenia, dawka leku, jednoczesne stosowanie innych leków: psychotropowych, leków przeciwlękowych lub leków nasennych, jednoczesne spożywanie alkoholu, uzależnienie od innych leków lub innych substancji w wywiadzie. W takich przypadkach po zakończeniu leczenia mogą wystąpić objawy odstawienia: bezsenność, bóle głowy, nasilony lęk, bóle mięśniowe, zwiększone napięcie mięśni, bardzo rzadko - drażliwość, pobudzenie i nawet stan splątania. W wyjątkowych przypadkach obserwowano drżenia, omamy i drgawki. Należy na początku leczenia poinformować pacjenta, że czas trwania leczenia powinien być możliwie najkrótszy i nie przekraczać 4-12 tyg., a także opisać dokładnie sposób zakończenia terapii, polegający na stopniowym zmniejszaniu dawki leku (od kilku dni do kilku tygodni). Podczas długotrwałego stosowania może wystąpić tolerancja na lek. Podczas stosowania leku może wystąpić niepamięć następcza, zwłaszcza po zażyciu benzodiazepin bezpośrednio przed pójściem spać i w przypadku krótkiego czasu trwania snu (wczesne przebudzenia spowodowane czynnikami zewnętrznymi). W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia niepamięci, zaleca się zapewnienie warunków do ciągłego, nieprzerwanego 7-8 godzinnego snu. W trakcie stosowania benzodiazepin mogą wystąpić: niepokój, pobudzenie, drażliwość, agresja, urojenia, gniew, koszmary senne, omamy, psychozy, nietypowe zachowanie się i inne zaburzenia zachowania. Objawy te częściej występują u dzieci i osób w wieku podeszłym. Jeśli wystąpią powyższe objawy, należy przerwać dalsze stosowanie leku. Jednoczesne stosowanie benzodiazepin, w tym klorazepatu, z opioidami może powodować uspokojenie, depresję oddechową, śpiączkę i śmierć. Ze względu na te zagrożenia, opioidy i benzodiazepiny można równocześnie przepisywać jedynie u pacjentów, u których alternatywne sposoby leczenia są niewystarczające. Jeśli zostanie podjęta decyzja o stosowaniu klorazepatu jednocześnie z opioidami, należy przepisywać leki w najmniejszej skutecznej dawce i na najkrótszy możliwy czas równoczesnego stosowania, oraz monitorować pacjentów pod kątem oznak i objawów depresji oddechowej oraz uspokojenia. Benzodiazepin działających przeciwlękowo nie należy stosować w leczeniu depresji i zaburzeń psychicznych. Liczne badania epidemiologiczne wykazały zwiększoną częstość samobójstw oraz prób samobójczych u pacjentów z depresją lub bez, leczonych benzodiazepinami i innymi lekami nasennymi, w tym klorazepatem. Związek przyczynowo-skutkowy nie został ustalony. Benzodiazepin nie należy stosować w monoterapii u pacjentów z depresją lub zaburzeniami lękowymi związanymi z depresją (mogą nasilać skłonności samobójcze). Podczas leczenia klorazepatem nie zaleca się spożywania napojów alkoholowych. Benzodiazepiny należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z uzależnieniem od alkoholu i innych leków (w tym narkotyków) w wywiadzie, ponieważ są oni w grupie ryzyka wystąpienia uzależnienia fizycznego i psychicznego. U pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek może być konieczne dostosowanie dawki leku. Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej wrażliwi na wystąpienie działań niepożądanych, takich jak senność, zawroty głowy, osłabienie mięśni, które mogą prowadzić do upadków, a w konsekwencji do poważnych obrażeń. Zaleca się zmniejszenie dawki leku. U pacjentów z niewydolnością wątroby stosowanie benzodiazepin może spowodować wystąpienie encefalopatii. U pacjentów z niewydolnością oddechową należy stosować ostrożnie ze względu na działanie hamujące benzodiazepin na czynność oddechową (nasilenie niedotlenienia może być przyczyną wystąpienia lęku oraz wymagać przyjęcia pacjenta do oddziału intensywnej terapii). Nagłe zakończenie leczenia klorazepatem może prowadzić do wystąpienia objawów odstawienia, zwłaszcza w przypadku długotrwałego leczenia, jak również podejrzewania uzależnienia od leku. Należy poinformować pacjenta o możliwości wystąpienia takich objawów i zalecić stopniowe odstawianie leczenia ze zmniejszaniem dawki leku przez kilka tygodni. Jednoczesne stosowanie kilku benzodiazepin nie jest korzystne i może zwiększać ryzyko wystąpienia uzależnienia, zarówno jeśli wskazaniem do podawania leku jest jego działanie przeciwlękowe, jak i nasenne. Benzodiazepin nie zaleca się stosować u pacjentów z psychozami. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia depresji oddechowej, należy unikać jednoczesnego stosowania benzodiazepin i hydroksymaślanu sodu. Zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych może być ograniczona podczas stosowania klorazepatu z powodu zaburzenia zdolności koncentracji, senności, niepamięci, zaburzenia funkcjonowania mięśni. Jednoczesne stosowanie innych leków może nasilać uspokajające działanie klorazepatu.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania innych benzodiazepin stosowanych przeciwlękowo i nasennie. Podczas leczenia należy unikać spożywania alkoholu i zażywania leków zawierających alkohol. Alkohol nasila działanie uspokajające benzodiazepin. Może to powodować zmniejszenie koncentracji i upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi maszyn. Pochodne morfiny, w tym buprenorfina (leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe i stosowane w innych terapiach), leki neuroleptyczne, barbiturany, leki przeciwlękowe z innych grup niż benzodiazepiny, niektóre leki przeciwdepresyjne, leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym (antagoniści receptorów H1), klonidyna i leki o podobnym działaniu. Nasilenie hamującego działania na ośrodkowy układ nerwowy może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednoczesne stosowanie benzodiazepin i opioidów zwiększa ryzyko uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki i śmierci z powodu nasilenia hamującego działania na ośrodkowy układ nerwowy. Dawka graniczna i czas trwania jednoczesnego stosowania benzodiazepin i opioidów. Przemijające zwiększenie uspokajającego działania benzodiazepin spowodowane zwiększonym ich wchłanianiem. Może to powodować zmniejszenie koncentracji i upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi maszyn. Podczas skojarzonego leczenia klozapiną i benzodiazepinami występuje zwiększone ryzyko zapaści z zatrzymaniem oddechu i/lub czynności serca. Należy wziąć pod uwagę, że benzodiazepiny stosowane jednocześnie z lekami działającymi hamująco na płytkę nerwowo-mięśniową (kurara i jej pochodne, leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych) wykazują addytywne działanie.

U ludzi ryzyko wystąpienia działania teratogennego benzodiazepin jest bardzo nieznaczne. Sugerowano występowanie działania teratogennego benzodiazepin, ale badania epidemiologiczne nie potwierdziły tego w stosunku do niektórych benzodiazepin. Dlatego wydaje się korzystniejsze unikanie stosowania tych leków podczas pierwszych 3 m-cy ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności konsultacji z lekarzem prowadzącym w przypadku podejrzenia lub planowania ciąży. Leku w dużych dawkach nie należy stosować u kobiet podczas ostatnich trzech miesięcy ciąży lub podczas porodu z powodu możliwości wystąpienia u noworodka hipotermii, hipotonii i zespołu zaburzeń oddechowych. Ponadto u niemowląt urodzonych przez kobiety stosujące długotrwale benzodiazepiny pod koniec ciąży mogą wystąpić objawy fizycznego uzależnienia, a w okresie pourodzeniowym może wystąpić zespół odstawienny. Benzodiazepiny przenikają do mleka kobiecego. Nie należy karmić piersią w trakcie stosowania benzodiazepin.

Częstość występowania i nasilenie działań niepożądanych zależy od indywidualnej wrażliwości pacjenta oraz podanej dawki klorazepatu. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje nadwrażliwości, takie jak grudkowo-plamkowe oraz swędzące wysypki skórne. Zaburzenia układu nerwowego:zawroty głowy, ból głowy, uczucie znużenia, zaburzenia świadomości, ataksja, senność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku), zmniejszenie napięcia mięśni szkieletowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: osłabienie, upadek. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia poznawcze, takie jak osłabienie pamięci (niepamięć następcza), zaburzenia uwagi i zaburzenia mowy, spowolnienie reakcji psychicznych, u niektórych pacjentów (zwłaszcza u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku) mogą wystąpić reakcje paradoksalne: niepokój, drażliwość, agresja, pobudzenie, snopodobny zespół splątania, omamy, urojenia, gniew, koszmary senne, psychozy, nietypowe zachowanie i inne zaburzenia zachowania, może wystąpić tzw. zespół z odbicia z bardziej nasilonym lękiem niż ten, który był wskazaniem do zastosowania leczenia, długotrwałe leczenie (zwłaszcza stosowanie dużych dawek) może prowadzić do fizycznego uzależnienia i, w przypadku odstawienia leku, do wystąpienia objawów odstawienia. Będą one bardziej gwałtowne, jeśli stosowano benzodiazepiny o krótkim okresie półtrwania, niż po benzodiazepinach z długim okresem półtrwania (kilka dni). Może wystąpić uzależnienie psychiczne. Odnotowano przypadki nadużywania benzodiazepin, podczas leczenia benzodiazepinami może ujawnić się wcześniej istniejąca, niezdiagnozowana depresja, zaburzenia libido. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: grudkowo-plamkowe i swędzące wysypki skórne. Zaburzenia oka: podwójne widzenie. Ponadto zgłaszano przypadki następujących działań niepożądanych podczas stosowania benzodiazepin: zaburzenia emocji, zmniejszona czujność, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wystąpienie amnezji, które może być związane z nietypowym zachowaniem.

Głównym objawem ciężkiego przedawkowania leku jest głęboki sen, który w zależności od zażytej dawki leku, może przejść w śpiączkę. Rokowanie jest korzystne, jeżeli pacjent nie zażył jednocześnie innych leków psychotropowych i otrzymuje odpowiednie leczenie. Pacjent powinien być przyjęty na oddział intensywnej terapii, gdzie należy ze szczególną uwagą monitorować czynność układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Rokowanie jest dobre. W przedawkowaniu ostrym (od przyjęcia leku nie minęła godzina), jeśli pacjent jest przytomny, należy sprowokować wymioty, a jeśli jest nieprzytomny - wykonać płukanie żołądka, pamiętając o zabezpieczeniu górnych dróg oddechowych. Po upływie godziny od przedawkowania można podać węgiel aktywny, w celu zmniejszenia wchłaniania leku z przewodu pokarmowego. W przypadku niewielkiego przedawkowania występują: senność, splątanie, letarg; w cięższym przedawkowaniu: ataksja, hipotonia mięśniowa, niedociśnienie, depresja oddechowa, rzadko śpiączka i bardzo rzadko zgon. Podanie flumazenilu może być przydatne w rozpoznaniu i/lub leczeniu celowego lub przypadkowego przedawkowania benzodiazepin.

Klorazepat należy do grupy pochodnych 1,4 benzodiazepiny. Wykazuje działanie przeciwlękowe, zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych, uspokajające, nasenne, przeciwdrgawkowe. Klorazepat jest swoistym agonistą receptorów należących do GABA-omega kompleksu, zwanego również BZ1 i BZ2, który reguluje otwarcie kanału chlorkowego.

1 kaps. zawiera 5 mg lub 10 mg klorazepatu soli dwupotasowej.

Przepisując ten lek pamiętaj: - ilość substancji należy dodatkowo wyrazić słowami, - na recepcie nie można wypisać dodatkowo innych leków.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Przyspieszony metabolizm leku w wątrobie (o 42%) poprzez pobudzenie enzymów mikrosomalnych przez związki powstałe podczas smażenia lub grillowania mięsa. Zmniejszenie stężenia leku we krwi prowadzi do braku lub osłabienia efektu terapeutycznego.