Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Torecan

Thiethylperazine maleate

inj. [roztw.]
6,5 mg/ml
5 amp. 1 ml
Iniekcje
Rx
100%
29,15

Torecan - charakterystyka leku przeciwwymiotnego

Torecan (tietyloperazyna) jest lekiem przeciwwymiotnym z grupy fenotiazyn, stosowanym w leczeniu nudności i wymiotów o różnej etiologii:

  • Po chemioterapii cytotoksycznej
  • Po radioterapii
  • Po zastosowaniu leków toksycznych
  • Po zabiegach chirurgicznych

Lek wykazuje działanie antagonistyczne wobec receptorów dopaminergicznych w ośrodkowym układzie nerwowym, co prowadzi do hamowania ośrodka wymiotnego w rdzeniu przedłużonym oraz chemoreceptorowej strefy wyzwalającej w IV komorze mózgu. Dzięki temu przerywa eferentne sygnały pobudzające efektory odpowiedzialne za wymioty.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 6,5 mg 1-3 razy na dobę
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Brak danych (nie przeprowadzono badań)
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby 6,5 mg 1-3 razy na dobę (kontrola czynności wątroby przy dużych dawkach lub długotrwałym stosowaniu)
Dzieci i młodzież poniżej 15 lat Nie zaleca się stosowania
Pacjenci w wieku 75 lat i więcej 6,5 mg 1-3 razy na dobę (leczenie nie dłużej niż 2 miesiące)

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do stanu klinicznego pacjenta.

Torecan podawany jest w postaci wstrzyknięć domięśniowych lub dożylnych. Podanie dożylne należy ograniczyć do sytuacji wyjątkowych i wykonywać powoli ze względu na ryzyko niedociśnienia. W celu zapobiegania wymiotom pooperacyjnym zaleca się podanie 1 ampułki domięśniowo na 30 minut przed końcem zabiegu.

Dawkowanie Torecanu wymaga indywidualnego dostosowania, z uwzględnieniem wieku pacjenta i funkcji narządów. Szczególną ostrożność należy zachować u osób starszych i z zaburzeniami czynności wątroby.

Przeciwwskazania

Stosowanie Torecanu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na tietyloperazynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężka depresja ośrodkowego układu nerwowego i/lub zaburzenia świadomości
  • Klinicznie istotne niedociśnienie
  • Wiek poniżej 15 lat (ryzyko działań niepożądanych pozapiramidowych)
  • Dzieci i młodzież z objawami zespołu Reye'a
  • Ciąża
  • Karmienie piersią

Torecan nie powinien być stosowany u dzieci, kobiet w ciąży i karmiących piersią oraz pacjentów z ciężkimi zaburzeniami OUN lub niedociśnieniem.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Torecanu należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Znieczulenie dokanałowe lub równoczesne stosowanie antagonistów receptorów beta-adrenergicznych (ryzyko nasilenia działania hipotensyjnego)
  • Stan przedrzucawkowy u kobiet w ciąży (ryzyko znacznego obniżenia ciśnienia krwi)
  • Dyskineza w wywiadzie
  • Umiarkowane do ciężkich zaburzenia czynności wątroby
  • Zahamowanie czynności szpiku kostnego

Lek może maskować objawy niektórych chorób układu pokarmowego i ośrodkowego układu nerwowego oraz działania toksyczne innych leków. Pacjenci powinni być monitorowani przez co najmniej godzinę po podaniu leku, szczególnie w przypadku podania pozajelitowego.

Istnieje ryzyko wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego, objawów pozapiramidowych oraz drgawek. W przypadku ich wystąpienia należy natychmiast przerwać leczenie.

Stosowanie Torecanu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie pod kątem objawów pozapiramidowych i zaburzeń krążeniowych. Konieczna jest indywidualna ocena stosunku korzyści do ryzyka.

Interakcje z innymi lekami

Torecan może wchodzić w interakcje z następującymi grupami leków:

  • Leki działające depresyjnie na OUN (nasilenie działania)
  • Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (wzajemne nasilenie działania i toksyczności)
  • Adrenalina (antagonizowanie działania)
  • Bromokryptyna (zmniejszenie działania hamującego)
  • Inhibitory MAO (nasilenie działań niepożądanych)
  • Prokarbazyna (nasilenie działań niepożądanych)

Podczas stosowania Torecanu należy unikać jednoczesnego podawania leków wchodzących w interakcje, szczególnie tych wpływających na OUN i układ krążenia.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Torecan jest przeciwwskazany w ciąży i podczas karmienia piersią ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania oraz przenikanie do mleka matki. Badania na zwierzętach są niewystarczające do wykluczenia działania teratogennego.

Wpływ na płodność u ludzi nie został jednoznacznie określony, jednak badania na szczurach wykazały niewielki wpływ na współczynnik ciąży u samic przy dawkach większych niż zalecane.

Torecan nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia.

Działania niepożądane

Najczęściej występujące działania niepożądane Torecanu obejmują:

  • Zaburzenia układu nerwowego: bóle i zawroty głowy, senność, niepokój ruchowy
  • Zaburzenia pozapiramidowe (szczególnie u dzieci i młodzieży)
  • Zaburzenia sercowo-naczyniowe: hipotensja, tachykardia
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: suchość w jamie ustnej, anoreksja
  • Zaburzenia endokrynologiczne: ginekomastia (po długotrwałym leczeniu)

Rzadziej mogą wystąpić: drgawki, zaburzenia widzenia, obrzęki obwodowe, żółtaczka zastoinowa. U osób starszych po dłuższym stosowaniu może pojawić się opóźniona dyskineza.

Pacjenci przyjmujący Torecan powinni być monitorowani pod kątem wystąpienia działań niepożądanych, szczególnie ze strony układu nerwowego i sercowo-naczyniowego.

Warto zapamiętać
  • Torecan jest lekiem przeciwwymiotnym z grupy fenotiazyn, działającym poprzez blokadę receptorów dopaminergicznych w OUN.
  • Lek jest przeciwwskazany u dzieci poniżej 15 roku życia, kobiet w ciąży i karmiących piersią oraz wymaga szczególnej ostrożności u osób starszych i z zaburzeniami czynności wątroby.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania Torecanu są podobne do objawów przedawkowania innych fenotiazyn i mogą obejmować:

  • Suchość jamy ustnej
  • Zawroty głowy
  • Splątanie
  • Niedociśnienie ortostatyczne
  • Zapaść

W cięższych przypadkach może wystąpić śpiączka, brak odruchów, częstoskurcz i depresja oddechowa. Możliwe są również objawy ostrej dystonii, drgawki i pobudzenie.

Leczenie przedawkowania jest objawowe i polega na monitorowaniu funkcji życiowych oraz stosowaniu odpowiedniego leczenia wspomagającego. Nie istnieje swoiste antidotum dla tietyloperazyny.

W przypadku podejrzenia przedawkowania Torecanu konieczna jest natychmiastowa interwencja medyczna i ścisłe monitorowanie pacjenta.

Właściwości farmakologiczne

Torecan (tietyloperazyna) należy do grupy fenotiazyn i działa jako antagonista receptorów dopaminergicznych w ośrodkowym układzie nerwowym. Jego działanie przeciwwymiotne wynika z blokowania ośrodka wymiotnego w tworze siatkowatym rdzenia przedłużonego oraz chemoreceptorowej strefy wyzwalającej w IV komorze mózgowej.

Mechanizm działania polega na przerwaniu eferentnych sygnałów pobudzających efektory odpowiedzialne za proces wymiotny. Dzięki temu lek skutecznie hamuje nudności i wymioty o różnej etiologii.

Torecan wykazuje złożony mechanizm działania przeciwwymiotnego, co czyni go skutecznym w leczeniu nudności i wymiotów o różnym podłożu.

Skład preparatu

Jedna ampułka (1 ml) roztworu do wstrzykiwań Torecan zawiera:

  • Substancja czynna: 6,5 mg tietyloperazyny w postaci jabłczanu
  • Substancje pomocnicze: sorbitol (E420), pirosiarczyn sodu (E223)

Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, co oznacza, że jest praktycznie "wolny od sodu".

Skład preparatu Torecan jest istotny z punktu widzenia potencjalnych reakcji alergicznych oraz przeciwwskazań u pacjentów z nietolerancją fruktozy.



Wskazania

Leczenie nudności i wymiotów: po chemioterapii cytotoksycznej, po radioterapii, po zastosowaniu leków toksycznych, po zabiegach chirurgicznych.

Zalecana dawka tietyloperazyny to 6,5 mg 1-3x/dobę. Zaburzenia czynności nerek. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, podczas przyjmowania leku w dużych dawkach lub przez dłuższy czas należy kontrolować czynność wątroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci nie zostało ustalone, dlatego nie zaleca się stosowania produktu u dzieci w wieku poniżej 15 lat. Leczenie pacjentów w podeszłym wieku (75 lat i więcej). Nie powinno trwać dłużej niż 2 m-c ze względu na ryzyko wystąpienia mimowolnych ruchów.

Lek podawany jest przez wstrzyknięcie domięśniowe oraz wstrzyknięcie dożylne. Dożylne podawanie leku należy ograniczyć do sytuacji wyjątkowych i wykonywać powoli, ze względu na ryzyko niedociśnienia. Podanie dożylne, poprzez wstrzyknięcie 1 amp. stosowane jest przede wszystkim w nagłych przypadkach. W celu zapobiegania wymiotom pooperacyjnym, należy podać 1 amp. domięśniowo, pół godziny przed końcem zabiegu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężka depresja ośrodkowego układu nerwowego i/lub zaburzenia świadomości, klinicznie istotne niedociśnienie. Leku nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 15 lat (ze względu na ryzyko wystąpienia pozapiramidowych działań niepożądanych) oraz u dzieci i młodzieży z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zespołu Reye'a (ze względu na ich podobieństwo do działań niepożądanych leku i w konsekwencji możliwość postawienia prawidłowej diagnozy), ciąża, karmienie piersią.

Podobnie jak inne leki przeciwwymiotne, tietyloperazyna może maskować objawy niektórych chorób układu pokarmowego i ośrodkowego układu nerwowego oraz działania toksyczne innych leków. Ze względu na addytywne działanie hipotensyjne tietyloperazyny, lek należy podawać ostrożnie chorym ze znieczuleniem dokanałowym lub stosującym równocześnie antagonistów receptorów beta adrenergicznych. Przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu jest również niebezpieczne u kobiet w ciąży ze stanem przedrzucawkowym, ponieważ może doprowadzić do znacznego obniżenia ciśnienia krwi. Tietylperazyny nie należy nigdy podawać do tętnicy. Zaleca się, aby pacjenci byli w pozycji leżącej podczas podawania pozajelitowego (także podawanie domięśniowe). Pacjentów należy starannie monitorować przez co najmniej jedną godzinę po podaniu leku. Lek należy stosować ostrożnie u chorych z dyskinezą w wywiadzie oraz u chorych z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. Pochodne fenotiazyny mogą spowodować wystąpienie złośliwego zespołu neuroleptycznego, który objawia się klinicznie bardzo wysoką gorączką, sztywnością mięśni, zmianą stanu psychicznego i objawami przedmiotowymi niestabilności autonomicznego układu nerwowego. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać leczenie lekiem. Ograniczony czas trwania leczenia zaleca się u osób w podeszłym wieku. Odnotowano również występowanie symptomów pozapiramidowych (np. dystonia, kręcz szyi, dysfazja, napad przymusowego patrzenia z rotacją gałek (ang. oculogyric crisis), akatyzja). Stwierdzono także występowanie drgawek. Wystąpienie różnorodnych zespołów objawów jest bardziej prawdopodobne u dzieci i młodzieży. Objawy pozapiramidowe należy kontrolować za pomocą zmniejszenia dawki leku, lub jego odstawieniem. Lek można stosować u pacjentów z zahamowaniem czynności szpiku kostnego jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają nad potencjalnym ryzykiem. Lek zawiera sorbitol (E420). Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować tego leku. Lek zawiera pirosiarczyn sodu (E223). Lek rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, tzn. lek uznaje się za „wolny od sodu”. Lek wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Lek może spowolnić reakcje pacjenta Pacjenci otrzymujący lek w postaci iniekcji nie powinni prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn.

Tietyloperazyna może nasilać działanie leków działających depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy, takich jak: leki uspokajające, opiaty, leki znieczulające i nasenne oraz alkohol i atropina. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą nasilać działanie i toksyczność tietyloperazyny i odwrotnie. Tietyloperazyna może antagonizować działanie adrenaliny, dlatego adrenaliny nie należy stosować w celu leczenia hipotensji, która jest następstwem podawania preparatu. Przy równoczesnym podawaniu bromokryptyny i tietyloperazyny zmniejsza się hamujące działanie bromokryptyny, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu u chorych z nowotworami wydzielającymi prolaktynę, którzy leczeni są bromokryptyną. Równoczesne podawanie inhibitorów MAO i fenotiazyn może powodować nasilanie niepożądanych działań inhibitorów MAO (hipotensja, depresja ośrodkowego układu nerwowego i oddychania). Podobne działanie wywiera skojarzone podawanie fenotiazyn i prokarbazyny.

Istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące stosowania tietylperazyny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach są niewystarczające, aby wykluczyć teratogenne działanie tietylperazyny zwłaszcza, że w dwóch badaniach obserwacyjnych stwierdzono możliwy związek. Jako środek ostrożności, nie należy stosować leku w czasie ciąży. Fenotiazyny przenikają do mleka matki, dlatego leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Tietylperazyna nie miała wpływu na płodność samców u szczurów. Wpływ na współczynnik ciąży u samic szczurów obserwowany tylko w przypadku dawek większych niż zalecane wskazuje na niewielkie znaczenie w praktyce klinicznej.

Zaburzenia układu hormonalnego: (rzadko) ginekomastia (po długotrwałym leczeniu). Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) bóle głowy, zawroty głowy, senność niepokój ruchowy; (rzadko) drgawki i objawy pozapiramidowe*; (bardzo rzadko) neuralgia nerwu trójdzielnego. Zaburzenia oka: (rzadko) zmętnienie soczewki i zamglone widzenie (po długotrwałym leczeniu). Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) hipotensja, obwodowe obrzęki kończyn i twarzy. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko)anoreksja, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) żółtaczka zastoinowa. * Mogą objawiać się jako: kręcz szyi, tężec tylni, napad przymusowego patrzenia z rotacją gałek, sztywność mięśni i grymas twarzy. Objawy te pojawiają się przede wszystkim u dzieci i młodzieży. U osób w podeszłym wieku po dłuższym stosowaniu leku może wystąpić opóźniona dyskineza (mimowolne ruchy). Niektórych działań niepożądanych charakterystycznych dla fenotiazyn nie stwierdzono przy stosowaniu tietyloperazyny, jednak lekarz przepisujący produkt powinien je znać. Są to zmiany obrazu krwi, (trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna i pancytopenia), porażenna niedrożność jelita, zwężenie źrenic, rumień, złuszczające zapalenie skóry, nieprawidłowości załamka T zapisu EKG oraz zaburzenia endokrynologiczne (zaburzenia cyklu miesiączkowego, zmienione libido i zwiększenie mc). W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, należy przerwać leczenie.

Objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania są podobne jak te w przypadku przedawkowania innych fenotiazyn: suchość jamy ustnej, zawroty głowy, splątanie, niedociśnienie ortostatyczne, zapaść. W cięższych przypadkach zatrucia pojawiają się: śpiączka, brak odruchów, częstoskurcz oraz depresja oddychania. Mogą również wystąpić objawy przedmiotowe ostrej dystonii, drgawki i pobudzenie. Nie ma swoistego antidotum. Należy monitorować funkcje życiowe i leczyć pacjenta objawowo. Reakcje dystoniczne należy leczyć lekami przeciwparkinsonowymi, drgawki - benzodiazepinami, zapaść krążenia - środkami krwiozastępczymi i lekami obkurczającymi naczynia (nie wolno stosować adrenaliny natomiast może być podana noradrenalina).

Lek należy do grupy fenotiazyn, które są antagonistami receptorów dopaminergicznych. Te receptory są obecne w ośrodkowym układzie nerwowym. Struktury te regulują procesy fizjologiczne powiązane z wymiotami i zawrotami głowy. Przeciwwymiotne działanie preparatu jest rezultatem działania na ośrodek wymiotny w tworze siatkowatym rdzenia przedłużonego i na chemoreceptorową strefę wyzwalającą odruch wymiotny w IV komorze mózgowej. Blokowanie tych struktur powoduje przerwanie eferentnych sygnałów pobudzających efektory będące instrumentami procesu wymiotnego.

1 ml roztw. do wstrzykiwań (1 amp.) zawiera 6,5 mg tietyloperazyny w postaci jabłczanu.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Substancja czynna zawarta w lekach, które mogą być ordynowane przez pielęgniarki i położne, o których mowa w art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęniarki i położnej, oraz na które pielęgniarki i położne mają prawo wystawiać recepty.