Tolutris - złożony lek hipotensyjny

Tolutris to zaawansowany produkt leczniczy stosowany w terapii nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów. Lek ten łączy w sobie trzy substancje czynne o działaniu hipotensyjnym: telmisartan, amlodypinę i hydrochlorotiazyd.

Wskazania do stosowania

Tolutris jest wskazany w terapii zastępczej w leczeniu samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane podczas jednoczesnego stosowania:

• produktów leczniczych złożonych zawierających telmisartan i hydrochlorotiazyd
• produktów leczniczych zawierających amlodypinę

Lek ten jest przeznaczony dla pacjentów, którzy przyjmowali wcześniej te substancje czynne w takich samych dawkach, jak w skojarzeniu, ale w postaci oddzielnych tabletek.

Zastosowanie Tolutrisu pozwala na uproszczenie schematu leczenia poprzez zastąpienie kilku tabletek jedną tabletką złożoną, co może przyczynić się do lepszego przestrzegania zaleceń terapeutycznych przez pacjentów.

Dawkowanie i sposób podawania

Tabela 1. Schemat dawkowania leku Tolutris

Należy pamiętać, że Tolutris nie powinien być stosowany do rozpoczynania leczenia nadciśnienia tętniczego. Przed włączeniem tego leku, pacjent powinien być ustabilizowany na terapii trzema oddzielnymi substancjami czynnymi w odpowiednich dawkach.

Dawkę Tolutrisu należy dobrać indywidualnie, opierając się na dawkach poszczególnych substancji czynnych przyjmowanych przez pacjenta przed zmianą leczenia. W razie konieczności modyfikacji dawki, należy dostosować dawki poszczególnych składników osobno.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Tolutris jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się okresowe monitorowanie funkcji nerek. Warto zauważyć, że stężenie amlodypiny w surowicy nie koreluje ze stopniem uszkodzenia nerek, dlatego zaleca się standardowy schemat dawkowania tego składnika. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy.

Regularne monitorowanie funkcji nerek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek pozwala na wczesne wykrycie ewentualnego pogorszenia ich stanu i odpowiednie dostosowanie terapii.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Tolutris jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie należy stosować dawki większej niż 40 mg + 5 mg + 12,5 mg raz na dobę. Należy zachować ostrożność podczas stosowania tiazydów u tych pacjentów. Zwiększanie dawki amlodypiny powinno odbywać się z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Brak danych farmakokinetycznych dotyczących stosowania amlodypiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby wskazuje na konieczność szczególnej ostrożności w tej grupie pacjentów.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowania dawkowania Tolutrisu. Jednakże, należy pamiętać o możliwej większej wrażliwości na działanie leków hipotensyjnych w tej grupie wiekowej.

Dzieci i młodzież

Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność Tolutrisu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie zostały określone. Brak dostępnych danych w tej grupie wiekowej uniemożliwia stosowanie leku u pacjentów pediatrycznych.

Skład leku

Tolutris jest dostępny w różnych wariantach dawek. Jedna tabletka zawiera:

• 40 mg lub 80 mg telmisartanu
• 5 mg lub 10 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu)
• 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu

Połączenie tych trzech substancji czynnych o różnych mechanizmach działania pozwala na skuteczne obniżenie ciśnienia tętniczego przy jednoczesnym zmniejszeniu ryzyka wystąpienia działań niepożądanych związanych z zastosowaniem wyższych dawek pojedynczych leków.

Stosowanie Tolutrisu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie w początkowym okresie leczenia oraz u osób z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Regularne kontrole ciśnienia tętniczego oraz parametrów biochemicznych pozwalają na optymalizację terapii i minimalizację ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.