Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Tlen medyczny Linde

Oxygen

gaz medyczny
1 but.
Wziewnie
Lz
100%
-
Tlen medyczny Linde
gaz medyczny
12 but. (wiązka)
Wziewnie
Lz
100%
-
Tlen medyczny Linde
gaz medyczny
1 zbiornik kriogeniczny
Wziewnie
Lz
100%
-
Tlen medyczny Linde
gaz medyczny
1 zbiornik typu "pallet-tank"
Wziewnie
Lz
100%
-
Tlen medyczny Linde
gaz medyczny
1 but.
Wziewnie
Lz
100%
-

Tlen medyczny Linde - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Tlenoterapia jest wskazana we wszystkich postaciach niedotlenienia. Szczególne korzyści przynosi pacjentom z prawidłowym zużyciem tlenu, u których stwierdza się zmniejszoną prężność tlenu w mieszanej krwi żylnej podczas oddychania powietrzem atmosferycznym.

Tlenoterapia ma na celu zapewnienie odpowiedniego utlenowania tkanek poprzez utrzymanie ciśnienia parcjalnego tlenu w krwi tętniczej (PaO2) na poziomie co najmniej 8,0 kPa (60 mmHg) lub saturacji hemoglobiny krwi tętniczej nie niższej niż 90%.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie tlenu musi być dostosowane indywidualnie do potrzeb pacjenta. Kluczową zasadą jest stosowanie najniższego stężenia tlenu w FIO2), które pozwala osiągnąć pożądany efekt terapeutyczny przy jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka toksyczności tlenowej.

Rodzaj tlenoterapii Zalecane stężenie tlenu (FIO2) Czas trwania
Krótkoterminowa <60% (unikać FIO2 >0,6) Najkrótszy możliwy
Długoterminowa Indywidualnie, na podstawie gazometrii Według potrzeb
Hiperbaryczna (HBO) 100% pod zwiększonym ciśnieniem (1,4-3 atm) 60 min - 6h, 2-3x/dobę

Dawkowanie należy monitorować za pomocą pomiarów PaO2 lub SpO2. W tlenoterapii krótkoterminowej należy unikać FIO2 >60% ze względu na ryzyko toksyczności tlenowej.

Warto zapamiętać
  • Celem tlenoterapii jest zapewnienie PaO2 >8,0 kPa lub SpO2 >90%
  • Należy stosować najniższe skuteczne stężenie tlenu, aby zminimalizować ryzyko toksyczności

Tlenoterapia hiperbaryczna (HBO) wymaga specjalistycznego sprzętu i przeszkolonego personelu. Kompresja i dekompresja powinny przebiegać powoli, zgodnie z ustalonymi schematami, aby uniknąć barotraumy.

Sposoby podawania tlenu

Tlen może być podawany różnymi metodami:

  • Do powietrza wdychanego (najczęstsza metoda)
  • Bezpośrednio do krwi poprzez oksygenator (np. w trakcie operacji kardiochirurgicznych)
  • Za pomocą systemów niskoprzepływowych (np. wąsy donosowe, maski twarzowe)
  • Za pomocą systemów wysokoprzepływowych (np. maska Venturiego)
  • W komorze hiperbarycznej (tlenoterapia hiperbaryczna)

Wybór metody podawania zależy od stanu klinicznego pacjenta, wymaganego stężenia tlenu oraz dostępnego sprzętu.

Przeciwwskazania

Tlenoterapia jest przeciwwskazana u pacjentów z prężnością CO2 w krwi tętniczej przekraczającą 9,3 kPa, ze względu na ryzyko narkozy dwutlenkowęglowej, która może prowadzić do utraty przytomności, a nawet zgonu.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania tlenoterapii należy przestrzegać następujących zasad:

  • Stosować wysokie stężenia tlenu przez jak najkrótszy czas
  • Regularnie monitorować PaO2 lub SpO2 oraz FIO2
  • Przestrzegać bezpiecznych limitów stężenia i czasu ekspozycji na tlen
  • Zachować szczególną ostrożność u noworodków i wcześniaków
  • Unikać nagłych zmian stężenia tlenu
  • Monitorować ryzyko niedodmy i retencji CO2

W tlenoterapii hiperbarycznej należy zwrócić szczególną uwagę na powolną kompresję i dekompresję, aby uniknąć barotraumy.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Tlen może wchodzić w interakcje z niektórymi lekami:

  • Bleomycyna - tlen może nasilać działania niepożądane, zwłaszcza zwłóknienie tkanki płucnej
  • Parakwat - tlenoterapia może pogłębiać uszkodzenia płuc
  • Przeciwwskazania do HBO: adriamycyna, disulfiram, cisplatyna, sulfamylon

Ciąża i laktacja

Ze względu na brak wystarczających badań, tlenoterapię u kobiet w ciąży i karmiących piersią należy stosować tylko w przypadku zdecydowanej konieczności.

Działania niepożądane

Tlenoterapia może powodować szereg działań niepożądanych, w tym:

  • Narkozę dwutlenkowo-węglową
  • Hipoksję następową po nagłym podaniu czystego tlenu
  • Zwłóknienie pozasoczewkowe u noworodków
  • Zatrucie tlenem (efekt Paula Berta)
  • Niedodmę pęcherzyków płucnych
  • Podrażnienie dróg oddechowych
  • Zaburzenia neurologiczne i psychiczne
  • Zmiany w narządzie wzroku

Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych wzrasta wraz ze zwiększeniem stężenia tlenu i czasu ekspozycji.

Przedawkowanie

Przedawkowanie tlenu jest rzadkie poza warunkami intensywnej opieki medycznej. Ryzyko jest większe podczas terapii hiperbarycznej. W przypadku wystąpienia objawów toksyczności tlenowej należy zmniejszyć stężenie tlenu i wdrożyć leczenie podtrzymujące funkcje życiowe.

Mechanizm działania

Tlen jest niezbędny do życia i produkcji energii w komórkach. Zwiększenie stężenia tlenu w mieszaninie wdechowej powoduje wzrost gradientu ciśnienia parcjalnego, co ułatwia transport tlenu do komórek. Tlenoterapia hiperbaryczna dodatkowo zwiększa ilość tlenu rozpuszczonego w osoczu, co może poprawić utlenowanie tkanek niedotlenionych lub słabo perfundowanych.

Skład

Tlen medyczny Linde zawiera nie mniej niż 99,5% tlenu zgodnie z Farmakopeą Europejską, pod ciśnieniem 150-200 barów (w temperaturze 15°C).

Tlenoterapia jest skuteczną metodą leczenia niedotlenienia, jednak wymaga starannego monitorowania i indywidualnego dostosowania do potrzeb pacjenta. Kluczowe znaczenie ma stosowanie najniższego skutecznego stężenia tlenu oraz regularna ocena parametrów gazometrycznych i klinicznych.



Wskazania

Wskazaniem do tlenoterapii są wszystkie postacie niedotlenienia. Tlenoterapia jest szczególnie korzystna u pacjentów z prawidłowym zużyciem tlenu, u których stwierdza się zmniejszoną prężność tlenu w mieszanej krwi żylnej podczas oddychania powietrzem atmosferycznym.

Celem tlenoterapii jest zapewnienie ciśnienia parcjalnego tlenu w krwi tętniczej (PaO2) nie niższego niż 8,0 kPa (60 mmHg) lub saturacji hemoglobiny krwi tętniczej jest nie niższej niż 90%, przez modyfikację stężenia tlenu w mieszaninie wdechowej (FIO2). Dawkę trzeba regulować w zależności od zapotrzebowania pacjenta. Stężenie tlenu w mieszaninie wdechowej trzeba modyfikować w zależności od konkretnego zapotrzebowania danego pacjenta, biorąc pod uwagę ryzyko zatrucia tlenem. Ogólne zalecenie jest następujące: celem musi być najniższa dawka FIO2, która umożliwia osiągnięcie pożądanego wyniku leczenia, bezpieczne PaO2. W ciężkiej hipoksji mogą być wskazane stężenia tlenu w mieszaninie wdechowej, które mogą wiązać się z ryzykiem zatrucia tlenem. Leczenie należy ciągle monitorować i mierzyć efekt leczenia za pomocą PaO2 lub alternatywnie saturacji tlenem krwi tętniczej (SpO2). W krótkoterminowej tlenoterapii należy utrzymywać takie FIO2 (należy unikać FIO2 >0,6 % = 60% O2 we wdychanej mieszaninie), aby z lub bez dodatniego ciśnienia końcowo-wydechowego w drogach oddechowych (PEEP) lub stałego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych (CPAP), utrzymywać ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej (PaO2) >8 kPa. Krótkoterminową tlenoterapię trzeba monitorować powtarzając pomiary gazów we krwi tętniczej (PaO2) lub pulsoksymetrii, która dostarcza liczbową wartość saturacji hemoglobiny tlenem (SpO2). Jednakże te wskaźniki są jedynie pośrednimi miernikami utlenowania tkanek. Największe znaczenie ma ocena kliniczna leczenia. W długoterminowym leczeniu zapotrzebowanie na suplementację tlenu należy określić z użyciem pomiarów gazów we krwi tętniczej. Nadmiernej retencji dwutlenku węgla zapobiega się monitorując zawartość gazów we krwi, dostosowując tlenoterapię u pacjenta z hiperkapnią. Jeżeli tlen jest mieszany z innymi gazami, jego FiO2 trzeba utrzymywać na poziomie co najmniej 21% we wdychanym gazie. Stężenie tlenu w mieszaninie wdechowej można zwiększyć maks. do 100%. Noworodkom można podawać maks. 100% tlenu, jeżeli istnieje taka konieczność. Należy jednakże prowadzić uważny monitoring w czasie leczenia. Powszechnie zaleca się unikanie stężeń tlenu przekraczających 40% w związku z ryzykiem uszkodzenia soczewki lub zapadnięciem płuc. Należy monitorować ciśnienie tlenu we krwi tętniczej (PaO2) i jeżeli PaO2 utrzymywane jest poniżej 13,3 kPa (100 mmHg) i unika się dużych wahań utlenowania krwi, ryzyko uszkodzenia oczu jest mniejsze. Hiperbaryczna tlenoterapia. Oksygenacja hiperbaryczna (HBO) oznacza dostarczanie 100% tlenu pod ciśnieniem powyżej 1,4-krotnie wyższego od ciśnienia atmosferycznego na poziomie morza (1 atmosfera =101,3 kPa =760 mmHg). Dla bezpieczeństwa ciśnienie stosowane w HBO nie powinno przekraczać 3 atmosfer. Czas trwania pojedynczego leczenia HBO przy ciśnieniu 2-3 atmosfer normalnie wynosi od 60 min do 4-6 h, w zależności od wskazania. Jeżeli jest to konieczne, można powtarzać sesje 2-3x/dobę, w zależności od wskazania i stanu klinicznego pacjenta. Do leczenia zakażeń tkanek miękkich i ran hipoksycznych, które nie odpowiadają na zazwyczaj stosowane standardowe leczenie konieczne są często liczne sesje. HBO powinna być stosowana przez personel wyszkolony do stosowania tego rodzaju leczenia. Kompresja i dekompresja powinny przebiegać powoli, zgodnie z rutynowym schematem, aby uniknąć ryzyka związanego z uszkodzeniem ciśnieniowym (barotrauma).

Tlen jest podawany do powietrza wdychanego. Tlen może być także podawany poprzez tak zwany oksygenator bezpośrednio do krwi, między innymi w trakcie operacji kardiochirurgicznej przy użyciu sercowo-płucnego systemu omijającego lub innych warunków wymagających krążenia pozaustrojowego. Najlepiej jest podawać tlen za pomocą specjalnego urządzenia. Za pomocą tego urządzenia tlen jest podawany do wdychanego powietrza i w czasie wydechu wydychany gaz wraz z całym nadmiarem tlenu wydostaje się z organizmu pacjenta i miesza się z otaczającym powietrzem (system bez oddychania zwrotnego, bez ponownego wdychania wydychanego powietrza). Do znieczulenia stosowane jest często specjalne urządzenie, dzięki któremu wydychany gaz krąży i może być ponownie wdychany (system obiegu zamkniętego z oddychaniem zwrotnym z ponownym wdychaniem wydychanego powietrza). Istnieje wiele urządzeń przeznaczonych do podawania tlenu. Systemy nisko przepływowe: najprostsze systemy, które dostarczają mieszaninę tlenu do powietrza wdychanego, np. system, w którym tlen jest podawany przez prosty przepływomierz połączony z wąsami donosowymi lub maską twarzową. Systemy wysokoprzepływowe: systemy przeznaczone do dostarczania mieszaniny gazów stanowiącej całe powietrze wdechowe dla pacjenta. Systemy te są przeznaczone do dostarczania stałego stężenia tlenu, na które nie wpływa - nie rozcieńcza - otaczające powietrze, np. maska Venturiego ze stałym przepływem tlenu, w celu uzyskania stałego stężenia tlenu w powietrzu wdechowym. Tlenoterapia hipernaryczna (HBO): jest stosowana w specjalnie skonstruowanej komorze ciśnieniowej przeznaczonej do tlenoterapii hiperbarycznej, w ramach której można utrzymać ciśnienia maks. 3-krotnie większe od ciśnienia atmosferycznego. HBO można także dostarczać przez bardzo szczelnie dopasowaną maskę twarzową, kaptur uszczelniony wokół głowy lub rurkę dotchawiczą.

Nie stosować u pacjentów, u których prężność C02 w krwi tętniczej przekracza 9,3 kPa, gdyż może to doprowadzić do narkozy dwutlenkowęglowej z utratą przytomności, a następnie do zgonu pacjenta.

Ogólna zasada jest następująca: wysokie stężenia tlenu należy stosować przez jak najkrótszy czas wymagany do osiągnięcia pożądanego wyniku i należy prowadzić monitoring przy pomocy powtarzanych badań ciśnienia tlenu we krwi tętniczej (Pa02) lub saturacji tlenem hemoglobiny (Sp02) i stężenia tlenu we wdychanym powietrzu (Fi02). Istnieją dane literaturowe potwierdzające bezpieczeństwo stężenia tlenu w mieszaninie wdechowej: tlen można bezpiecznie podawać w następującym stężeniu przez podane okresy czasu: tlen w stężeniu maks. 100% (Fi02 1,0) przez krócej niż 6 h. Tlen w stężeniu 60-70% (Fi02 0,6-0,7) przez 24 h. Tlen w stężeniu 40-50% (Fi02 0,4-0,5) przez drugie 24 h. Jakiekolwiek stężenie tlenu > 40% (Fi02 > 0,4) jest potencjalnie toksyczne po 2 dobach. Niniejsze wytyczne nie obejmują wcześniaków, gdyż zwłóknienie pozasoczewkowe występuje przy znacznie niższych Fi02. Należy zachować specjalną ostrożność przy leczeniu noworodków i wcześniaków. Należy stosować bezwzględnie najniższe stężenie, które umożliwia uzyskanie pożądanego efektu, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia uszkodzenia narządu wzroku, zwłóknienia pozasoczewkowego i innych potencjalnie niepożądanych efektów. Należy kontrolować ciśnienie tlenu w krwi tętniczej i utrzymywać poniżej 13,3 kPa (100 mmHg). W przypadku wysokiego stężenia tlenu we wdychanym powietrzu/gazie obniżane jest stężenie/ciśnienie azotu. W wyniku tego spada stężenie azotu w tkankach i w płucach (pęcherzykach płucnych). Jeżeli tlen jest wychwytywany z pęcherzyków do krwi szybciej niż dodatkowy tlen jest dostarczany przez wentylację pęcherzyków, może dojść do zapadania się pęcherzyków (niedodma). Powstałe obszary niedodmy w płucach mogą upośledzać utlenowanie krwi tętniczej, ponieważ w obszarach niedodmy nie będzie wymiany gazowej pomimo obecności perfuzji - dojdzie do niedopasowania wentylacji/perfuzji - wzrośnie przeciek. U pacjentów z obniżoną wrażliwością na ciśnienie dwutlenku węgla we krwi tętniczej wysokie stężenia tlenu mogą prowadzić do retencji dwutlenku węgla, który w ekstremalnych przypadkach może prowadzić do narkozy spowodowanej kwasem węglowym. W tlenoterapii hiperbarycznej kompresja i dekompresja powinny odbywać się powoli, aby uniknąć ryzyka wystąpienia uszkodzenia ciśnieniowego - barotraumy.

W trakcie stosowania wysokich stężeń tlenu i jednoczesnej terapii bleomycyną tlen nasila działania niepożądane tego cytostatyku (zwłóknienie tkanki płucnej). Podczas terapii tlenowej w leczeniu zatruć parakwatem, uszkodzenia tkanki płucnej mogą się pogłębić u pacjentów z wcześniejszymi uszkodzeniami płuc powstałymi podczas leczenia tlenem. Przeciwwskazaniami do hiperbarycznej terapii tlenowej jest leczenie z użyciem adriamycyny, disulfiramu, cisplatyny, sulfamylonu.

Nie ma wystarczających badań dotyczących terapii tlenowej. U kobiet w ciąży i karmiących piersią stosować tylko w zdecydowanej konieczności.

Narkoza dwutlenkowo-węglowa z utratą przytomności. Hipoksja następowa wywołana nagłym podaniem czystego tlenu, zwłóknienie zasoczewkowe u noworodków (zwłaszcza wcześniaków) - stężenie tlenu w inkubatorze nie powinno przekraczać 40%. Zatrucie tlenem (efekt Paula Berta) - może nastąpić przy stosowaniu tlenu o stężeniu powyżej 70%, a najbardziej charakterystycznym objawem są uogólnione drgawki. niedodma pęcherzyków płucnych. Uczucie podrażnienia krtani i tchawicy, obrzęk błony śluzowej nosa, okresowy ból krtani. Kaszel, zapalenie oskrzeli, ból ucha, zablokowanie trąbki słuchowej. Bóle zamostkowe, bóle stawów. Utrata łaknienia, nudności, wymioty. Zmniejszenie pojemności życiowej, przeczulice. Zmiany psychiczne. Zmniejszenie pola widzenia, krótkowzroczność, zaćma.

Przedawkowanie tlenu nie występuje poza warunkami intensywnej opieki medycznej, a ryzyko jego wystąpienia jest większe w czasie terapii hiperbarycznej. W przypadku wystąpienia toksycznego działania tlenu, poza zmniejszeniem stężenia tlenu należy wdrożyć leczenie w celu podtrzymania czynności fizjologicznych organizmu (np. w przypadku niewydolności oddechowej należy zastosować wspomaganie oddychania).

Tlen stanowi około 21% powietrza. Tlen jest niezbędny do życia i dla podtrzymania wytwarzania energii przez komórki musi być stale dostarczany do wszystkich tkanek. Tlen jest transportowany drogami oddechowymi do płuc wraz z wdychanym powietrzem. W pęcherzykach płucnych zachodzi wymiana gazowa dzięki różnicy ciśnienia parcjalnego między mieszaniną wdychanego powietrza/gazu, a krwią w naczyniach włosowatych. Tlen jest transportowany w krążeniu układowym, głównie w postaci związanej z hemoglobiną, do łożyska włośniczkowego w tkankach, gdzie dostaje się do różnych komórek dzięki gradientowi ciśnień. Ostatecznym celem dla tlenu są mitochondria w poszczególnych komórkach, w których tlen jest zużywany w reakcji łańcucha enzymatycznego, gdzie tworzona jest energia. Zwiększenie stężenia tlenu w mieszaninie wdechowej we wdychanej mieszaninie gazów, wzrasta gradient ciśnienia parcjalnego determinujący transport tlenu do komórek. Gdy tlen podawany jest pacjentowi pod ciśnieniem większym niż ciśnienie atmosferyczne (HBO), znacznie zwiększa się ilość tlenu, którą krew transportuje do tkanek obwodowych. Przejściowe leczenie hiperbaryczne zapewnia transport tlenu nawet do tkanek obrzękniętych i tkanek słabo perfundowanych i w ten sposób może podtrzymać wytwarzanie energii w komórkach i czynność komórek. Tlenoterapia hiperbaryczna (HBO) zgodnie z prawem Boyla, zmniejsza objętość pęcherzyków gazu w tkankach proporcjonalnie do ciśnienia, pod jakim jest stosowana. Tlenoterapia hiperbaryczna (HBO) hamuje wzrost organizmów beztlenowych.

Tlen Farm. Eur. nie mniej niż 99,5%, pod ciśnieniem 150-200 barów (15°C).

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.