Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Tirosint Sol

Levothyroxine sodium

roztw. doust.
125 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
88 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
75 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
50 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
25 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
200 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
175 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
150 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
137 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
13 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
112 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00
Tirosint Sol
roztw. doust.
100 µg
30 poj.
Doustnie
Rx
100%
45,00

Tirosint Sol - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Tirosint Sol jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie łagodnego wola w stanie eutyreozy
  • Zapobieganie wznowie wola po resekcji w stanie eutyreozy, w zależności od pooperacyjnego poziomu hormonu
  • Terapia substytucyjna (zastępcza) hormonu tarczycy w niedoczynności tarczycy
  • Terapia supresyjna w złośliwym nowotworze tarczycy
  • Terapia wspomagająca w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami
  • Test supresyjny tarczycy

Tirosintwotyroksynę, która działa identycznie jak naturalny hormon tarczycy. Ulega ona konwersji do T3 w narządach obwodowych i wykazuje charakterystyczne działanie na receptory T3. Organizm nie jest w stanie odróżnić lewotyroksyny endogennej od egzogennej.

Dawkowanie i sposób podawania

Dostępne są pojemniki z dawkami 13-200 µg soli sodowej lewotyroksyny, co umożliwia zastosowanie tylko 1 pojemnika jednodawkowego na dobę. Dawkowanie należy ustalić indywidualnie na podstawie badań laboratoryjnych i klinicznych.

Grupa pacjentów Zalecenia dotyczące dawkowania
Pacjenci rozpoczynający leczenie (z wyjątkiem noworodków) Rozpocząć od małej dawki, zwiększać co 2-4 tygodnie do osiągnięcia dawki podtrzymującej
Pacjenci w podeszłym wieku, z chorobą wieńcową, ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy Mała dawka początkowa (np. 13 µg/dobę), powolne zwiększanie (np. o 13 µg co 14 dni), częste monitorowanie
Pacjenci z małą masą ciała i dużym wolem gruczolakowatym Mniejsze dawki mogą być wystarczające

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie pod kontrolą parametrów laboratoryjnych i klinicznych.

Podstawowe stężenie TSH w surowicy stanowi bardziej wiarygodną podstawę dalszego leczenia niż stężenie T4 i fT4, które mogą być podwyższone u niektórych pacjentów w trakcie terapii.

Przeciwwskazania

Tirosint Sol jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:

  • Nietolerancja substancji czynnej lub którejkolwiek substancji pomocniczej
  • Nieleczona niewydolność kory nadnerczy
  • Nieleczona niedoczynność przysadki mózgowej
  • Nieleczona nadczynność tarczycy
  • Ostry zawał mięśnia sercowego
  • Ostre zapalenie mięśnia sercowego
  • Ostre zapalenie serca

Leczenie skojarzone lewotyroksyną i lekami tyreostatycznymi w nadczynności tarczycy nie jest wskazane w okresie ciąży.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem leczenia Tirosintem Sol należy wykluczyć lub podjąć leczenie następujących stanów:

  • Niewydolność wieńcowa
  • Dusznica bolesna
  • Miażdżyca
  • Nadciśnienie tętnicze
  • Niedoczynność przysadki mózgowej
  • Niewydolność kory nadnerczy
  • Autonomia tarczycy

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z ryzykiem zaburzeń psychotycznych, niewydolnością wieńcową, niewydolnością serca lub tachyarytmią. Konieczne jest unikanie nawet łagodnej nadczynności tarczycy wywołanej lekami.

U niemowląt urodzonych przedwcześnie z bardzo małą masą urodzeniową należy monitorować parametry hemodynamiczne ze względu na ryzyko zapaści krążeniowej. Ostrożność zaleca się również u pacjentów z padaczką w wywiadzie.

Warto zapamiętać
  • Tirosint Sol zawiera syntetyczną lewotyroksynę, która działa identycznie jak naturalny hormon tarczycy
  • Dawkowanie należy ustalić indywidualnie na podstawie badań laboratoryjnych i klinicznych, rozpoczynając od małych dawek

W przypadku podejrzenia autonomii tarczycy należy wykonać test TRH lub scyntygrafię supresyjną. U kobiet w okresie pomenopauzalnym z niedoczynnością tarczycy i zwiększonym ryzykiem osteoporozy konieczne jest ścisłe monitorowanie funkcji tarczycy.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Tirosint Sol może wchodzić w interakcje z wieloma lekami, wpływając na ich działanie lub ulegając wpływowi innych substancji. Najważniejsze interakcje obejmują:

  • Leki przeciwcukrzycowe - osłabienie działania, konieczność monitorowania glikemii
  • Leki przeciwzakrzepowe - nasilenie działania, konieczność monitorowania parametrów krzepnięcia
  • Żywice jonowymienne (np. kolestyramina) - hamowanie wchłaniania lewotyroksyny
  • Preparaty zawierające glin, żelazo, wapń - osłabienie wchłaniania lewotyroksyny
  • Amiodaron, glikokortykosteroidy, beta-blokery - hamowanie konwersji T4 do T3
  • Estrogeny, HTZ - zwiększenie zapotrzebowania na lewotyroksynę
  • Inhibitory proteazy, inhibitory kinazy tyrozynowej - możliwy wpływ na działanie lewotyroksyny
  • Orlistat - ryzyko niedoczynności tarczycy lub zmniejszenia kontroli niedoczynności

Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjentów i ewentualne dostosowanie dawkowania Tirosintu Sol w przypadku jednoczesnego stosowania wymienionych leków.

Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią

Leczenie lewotyroksyną powinno być konsekwentnie stosowane w okresie ciąży i karmienia piersią. Zapotrzebowanie na lewotyroksynę może wzrosnąć w czasie ciąży. Należy monitorować stężenie TSH w każdym trymestrze i dostosowywać dawkę w razie potrzeby.

Lewotyroksyna przenika do mleka kobiecego, ale w ilościach niewystarczających do wywołania nadczynności tarczycy u niemowląt. Można ją stosować podczas karmienia piersią.

Działania niepożądane

Przy prawidłowym stosowaniu i monitorowaniu leczenia, działania niepożądane są rzadkie. Mogą wystąpić w przypadku nietolerancji dawki lub przedawkowania i obejmują objawy nadczynności tarczycy, takie jak:

  • Tachykardia, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca
  • Dusznica bolesna
  • Bóle głowy, osłabienie, skurcze mięśni
  • Zaczerwienienie, gorączka, wymioty
  • Zaburzenia miesiączkowania
  • Drżenie, niepokój, bezsenność
  • Nadpotliwość, zmniejszenie masy ciała, biegunka

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy zmniejszyć dawkę lub przerwać leczenie na kilka dni. Po ustąpieniu objawów można wznowić terapię, ostrożnie dawkując lek.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Tirosintu Sol mogą wystąpić nasilone objawy nadczynności tarczycy. Postępowanie obejmuje:

  • Przerwanie przyjmowania leku
  • Przeprowadzenie badania kontrolnego
  • W razie potrzeby zastosowanie leków blokujących receptory beta-adrenergiczne
  • W ekstremalnych przypadkach rozważenie plazmaferezy

Przedawkowanie lewotyroksyny może prowadzić do ostrej psychozy u predysponowanych pacjentów. Opisano przypadki nagłej śmierci sercowej u osób długotrwale niewłaściwie stosujących lewotyroksynę.

Właściwości farmakologiczne

Tirosint Sol zawiera syntetyczną lewotyroksynę, która działa identycznie jak naturalny hormon tarczycy. Po podaniu ulega konwersji do T3 w narządach obwodowych i wykazuje charakterystyczne działanie na receptory T3. Organizm nie jest w stanie odróżnić lewotyroksyny endogennej od egzogennej.

Skład

1 ml roztworu doustnego Tirosint Sol zawiera 13, 25, 50, 75, 88, 100, 112, 125, 137, 150, 175 lub 200 µg lewotyroksyny sodowej, w zależności od mocy preparatu.

Tirosint Sol jest skutecznym lekiem w terapii zaburzeń czynności tarczycy, ale wymaga indywidualnego doboru dawki i ścisłego monitorowania pacjenta. Właściwe stosowanie preparatu pozwala na osiągnięcie optymalnych efektów terapeutycznych przy minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.



Wskazania

Leczenie łagodnego wola w stanie eutyreozy. Zapobieganie wznowie wola po resekcji wola w stanie eutyreozy, w zależności od pooperacyjnego poziomu hormonu. Terapia substytucyjna (zastępcza) hormonu tarczycy w niedoczynności tarczycy. Terapia supresyjna w złośliwym nowotworze tarczycy. Terapia wspomagająca w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami. Test supresyjny tarczycy.

Aby zapewnić możliwość leczenia pacjentów zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami, dostępne są pojemniki z dawkami 13-200 µg soli sodowej lewotyroksyny, dzięki temu można zastosować tylko 1 poj. jednodawkowy/dobę. Wskazówki dawkowania są traktowane jako wytyczne. Indywidualna dawka dobowa powinna być ustalona na podstawie laboratoryjnych badań diagnostycznych i badań klinicznych. Ze względu na to, że niektórzy pacjenci w trakcie leczenia mają zwiększone stężenie T4 i fT4, podstawowe stężenie hormonu tyreotropowego (TSH) w surowicy stanowi bardziej wiarygodną podstawę dalszego leczenia. Z wyjątkiem noworodków, u których wskazane jest szybkie wdrożenie terapii zastępczej, leczenie hormonami tarczycy powinno rozpocząć się od małej dawki ze stałym zwiększaniem co 2-4 tyg., aż do osiągnięcia pełnej dawki podtrzymującej. U pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z chorobą wieńcową serca oraz u pacjentów z ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy należy zachować szczególną ostrożność przy wprowadzaniu leczenia hormonami tarczycy. Należy podawać małą dawkę początkową (np. 13 µg/dobę), którą następnie należy zwiększać powoli i z mniejszą częstością (np. stopniowe zwiększanie o 13 µg/dobę co 14 dni), z częstym monitorowaniem hormonów tarczycy. W takich przypadkach konieczne jest rozważenie zastosowania mniejszej dawki niż w przypadku pełnej terapii zastępczej. Doświadczenie pokazuje, że mniejsze dawki są wystarczające również w przypadku małej mc. i dużego wola gruczolakowatego.

Nietolerancja substancji czynnej lub jednej z substancji pomocniczych zawartych w produkcie leczniczym. Nieleczona niewydolność kory nadnerczy, nieleczona niedoczynność przysadki mózgowej i nieleczona nadczynność tarczycy. Nie wolno wdrażać leczenia produktem leczniczym w przypadku ostrego zawału mięśnia sercowego, ostrego zapalenia mięśnia sercowego lub ostrego zapalenia serca. Leczenie skojarzone lewotyroksyną i lekami tyreostatycznymi w nadczynności tarczycy nie jest wskazane w okresie ciąży.

Aby zapobiec ostrej niewydolności kory nadnerczy, przed rozpoczęciem leczenia hormonami tarczycy lub testem supresyjnym tarczycy należy wykluczyć lub podjąć leczenie następujących zaburzeń lub stanów chorobowych: niewydolność wieńcowa, dusznica bolesna, miażdżyca, nadciśnienie tętnicze, niedoczynność przysadki mózgowej i niewydolność kory nadnerczy. Przed rozpoczęciem leczenia hormonami tarczycy należy również wykluczyć lub podjąć leczenie autonomii tarczycy. Przy wprowadzaniu leczenia lewotyroksyną u pacjentów zagrożonych zaburzeniami psychotycznymi zaleca się rozpoczęcie leczenia małą dawką lewotyroksyny i powolne zwiększanie dawki na początku terapii. Zaleca się monitorowanie pacjenta. W przypadku wystąpienia objawów zaburzeń psychotycznych należy rozważyć skorygowanie dawki lewotyroksyny. U pacjentów z niewydolnością wieńcową, niewydolnością serca lub tachyarytmią istotne jest unikanie nawet stosunkowo łagodnej nadczynności tarczycy wywołanej lekami. W takich przypadkach konieczne jest częste monitorowanie parametrów hormonu tarczycy. W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy należy ustalić przyczynę przed rozpoczęciem terapii zastępczej. W przypadku rozpoznania skompensowanej niewydolności kory nadnerczy należy w razie potrzeby rozpocząć odpowiednią terapię zastępczą. Rozpoczynając leczenie lewotyroksyną u niemowląt urodzonych przedwcześnie z bardzo małą urodzeniową mc., należy monitorować parametry hemodynamiczne, ponieważ może wystąpić zapaść krążeniowa spowodowana niedojrzałą czynnością nadnerczy. Zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny pacjentom z rozpoznaną padaczką w wywiadzie. Epizody napadów rzadko zgłaszano w związku z rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną i mogą być one związane z wpływem hormonu tarczycy na próg drgawkowy. W przypadku podejrzenia autonomii tarczycy należy wykonać test TRH lub scyntygrafię supresyjną. W leczeniu lewotyroksyną kobiet z niedoczynnością tarczycy będących w okresie pomenopauzalnym, u których występuje zwiększone ryzyko osteoporozy, konieczne jest ścisłe monitorowanie funkcji tarczycy w celu uniknięcia suprafizjologicznego stężenia lewotyroksyny we krwi. Lewotyroksyna nie może być podawana w stanie nadczynności tarczycy, z wyjątkiem terapii wspomagającej w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami. Hormony tarczycy nie są przeznaczone do redukcji masy ciała. Dawki fizjologiczne nie prowadzą do ubytku masy ciała u pacjentów w stanie eutyreozy. Dawki suprafizjologiczne mogą powodować ciężkie, a nawet zagrażające życiu działania niepożądane, zwłaszcza w skojarzeniu z niektórymi substancjami służącymi do redukcji masy ciała, tj. aminami sympatykomimetycznymi. Jeśli konieczna jest zmiana leczenia na inny produkt leczniczy zawierający lewotyroksynę, należy ściśle monitorować pacjenta pod względem klinicznym i biologicznym podczas okresu przejściowego ze względu na ryzyko zaburzeń czynności tarczycy. U niektórych pacjentów konieczne może być dostosowanie dawkowania. W przypadku jednoczesnego stosowania orlistatu i lewotyroksyny może wystąpić niecdozynność tarczycy i/lub zmniejszenie kontroli niedoczynności tarczycy. Pacjentom stosującym lewotyroksynę należy zalecić konsultację z lekarzem przed rozpoczęciem, zatrzymaniem lub zmianą terapii orlistatem, ponieważ orlistat i lewotyroksyna mogą wymagać przyjmowania w różnym czasie i może być konieczne dostosowanie dawki lewotyroksyny. Ponadto zaleca się monitorowanie stężenia hormonów w surowicy. Wskazówki dotyczące pacjentów chorych na cukrzycę i pacjentów otrzymujących leki przeciwzakrzepowe. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ze względu na to, że lewotyroksyna jest identyczna z naturalnie występującym hormonem tarczycy, nie oczekuje się, że lek ma jakikolwiek wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Lewotyroksyna może osłabić działanie leków przeciwcukrzycowych. Dlatego na początku terapii hormonami tarczycy należy regularnie monitorować stężenie cukru we krwi, a dawka leku przeciwcukrzycowego musi być w razie potrzeby korygowana. Działanie leków przeciwzakrzepowych może się nasilić, ponieważ lewotyroksyna wypiera leki przeciwzakrzepowe z ich wiązania z białkami osocza. Dlatego na początku leczenia hormonami tarczycy należy regularnie monitorować parametry krzepnięcia i w razie potrzeby dostosowywać dawkę leku przeciwzakrzepowego. Przyjmowanie żywic jonowymiennych, takich jak kolestyramina i kolestypol, hamuje wchłanianie lewotyroksyny. Lewotyroksynę należy więc przyjmować na 4-5 h przed podaniem takich produktów leczniczych. W literaturze podano, że preparaty zawierające glin (leki zobojętniające kwas żołądkowy, sukralfat) mogą osłabić działanie lewotyroksyny. Lewotyroksynę należy zatem przyjmować na co najmniej dwie godziny przed każdym zażyciem preparatu zawierającego glin. To samo dotyczy produktów leczniczych zawierających sole żelaza i wapnia. Lewotyroksyna może być wypierana z połączeń z białkami osocza przez salicylany, dikumarol, furosemid w dużych dawkach (250 mg), klofibrat, fenytoinę i inne substancje, co prowadzi do zwiększenia frakcji fT4. Propylotiouracyl, glikokortykoidy, leki β-sympatolityczne, amiodaron i środki kontrastowe zawierające jod: substancje te hamują obwodową konwersję T4 do T3. Amiodaron zawiera znaczne ilości jodu, który może wywoływać nadczynność tarczycy lub niedoczynność tarczycy. Szczególną ostrożność zaleca się w przypadku wola guzkowego z możliwą niezdiagnozowaną autonomią tarczycy. Sertralina, chlorochina/proguanil: substancje te zmniejszają skuteczność lewotyroksyny i prowadzą do wzrostu TSH. Leki, które mogą indukować układ enzymatyczny wątroby, takie jak barbiturany, mogą zwiększać wątrobowy klirens lewotyroksyny. U kobiet stosujących środki antykoncepcyjne zawierające estrogen lub u kobiet w okresie pomenopauzalnym stosujących HTZ zapotrzebowanie na lewotyroksynę może być zwiększone. Inhibitory proteazy (np. rytonawir, indynawir, lopinawir) mogą wpływać na działanie lewotyroksyny. Zaleca się ścisłe monitorowanie parametrów hormonu tarczycy. W razie potrzeby należy dostosować dawkę lewotyroksyny. Istnieją doniesienia, że sewelamer może zwiększać stężenie TSH u chorych leczonych jednocześnie sewelamerem i lewotyroksyną. Dlatego też zaleca się uważniejsze monitorowanie stężenia TSH u pacjentów otrzymujących oba leki. Inhibitory kinazy tyrozynowej (np. imatynib, sunitynib, sorafenib, motesanib) mogą osłabiać działanie lewotyroksyny. Dlatego zaleca monitorowanie pacjentów pod kątem zmian czynności tarczycy na początku i na końcu jednoczesnego leczenia tymi lekami. W razie potrzeby należy dostosować dawkę. W przypadku jednoczesnego stosowania orlistatu i lewotyroksyny może wystąpić nieczynność tarczycy i/lub zmniejszenie kontroli niedoczynności tarczycy. Może to być spowodowane zmniejszonym wchłanianiem soli jodowych i/lub lewotyroksyny. Pacjenci przyjmujący lewotyroksynę powinni skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem leczenia produktami zawierającymi orlistat (np. alli), ponieważ orlistat i lewotyroksyna mogą wymagać przyjmowania w różnym czasie i może wystąpić konieczność dostosowania dawki lewotyroksyny. Produkty zawierające soję mogą zmniejszyć wchłanianie lewotyroksyny w jelitach. Szczególnie na początku terapii lub po stosowaniu diety zawierającej soję może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki lewotyroksyny.

Leczenie lewotyroksyną powinno być stosowane konsekwentnie, zwłaszcza w okresie ciąży i karmienia piersią. Zapotrzebowanie na lewotyroksynę w czasie ciąży może zwiększyć się. Doświadczenie wskazuje, że lewotyroksyna stosowana w okresie ciąży w zalecanych dawkach nie wykazuje właściwości teratogennych ani nie wpływa toksycznie na płód lub noworodka. Rozwój noworodka zależy od czynności tarczycy u matki. Tyroksyna jest niezbędna dla rozwoju mózgu w okresie niemowlęcym. Dlatego szczególnie w okresie ciąży należy zapewnić ciągłe leczenie hormonami tarczycy. W czasie ciąży może być konieczne zwiększenie dawki. Ze względu na to, że zwiększenie TSH w surowicy może nastąpić już po 4 tyg. ciąży, kobiety ciężarne stosujące lewotyroksynę powinny mieć zmierzony stężenie TSH w każdym trymestrze, aby potwierdzić, że wartości TSH w surowicy matki mieszczą się w zakresie referencyjnym specyficznym dla danego trymestru ciąży. Zwiększone stężenie TSH w surowicy należy skorygować poprzez zwiększenie dawki lewotyroksyny. Ze względu na to, że stężenie TSH po porodzie jest podobne do wartości przedporodowych, dawka lewotyroksyny powinna powrócić do dawki przedciążowej natychmiast po porodzie. Stężenie TSH w surowicy powinno zostać zmierzone 6-8 tyg. po porodzie. Lewotyroksyna przenika do mleka kobiecego, jednak stężenie osiągane podczas stosowania lewotyroksyny w zalecanych dawkach jest niewystarczające, aby spowodować rozwój nadczynności tarczycy lub supresję TSH u noworodków. Lewotyroksynę można stosować podczas laktacji. Lewotyroksyny nie należy podawać razem z lekami tyreostatycznymi w nadczynności tarczycy w okresie ciąży. Lewotyroksyna zwiększa wymaganą dawkę leków tyreostatycznych. Ze względu na to, że leki tyreostatyczne łatwiej przenikają przez łożysko niż lewotyroksyna, terapia skojarzona może wywołać niedoczynność tarczycy u płodu. Dlatego w leczeniu nadczynności tarczycy w okresie ciąży należy stosować wyłącznie leki tyreostatyczne.

Przy prawidłowym stosowaniu i monitorowaniu wyników badań klinicznych oraz parametrów laboratoryjnych należy spodziewać się znikomych działań niepożądanych podczas leczenia produktem leczniczym. Gdy dawka nie jest tolerowana lub w razie nieumyślnego osiągnięcia dawek suprafizjologicznych w indywidualnych przypadkach (tj. przedawkowania), rodzaj objawów, które mogą wystąpić, to objawy nadczynności tarczycy, takie jak tachykardia, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca, dusznica bolesna, bóle głowy, osłabienie i skurcze mięśni, zaczerwienienie, gorączka, wymioty, zaburzenia miesiączkowania, rzekomy guz mózgu, drżenie, niepokój wewnętrzny, bezsenność, nadpotliwość, zmniejszenie mc. i biegunka. W takich przypadkach należy zmniejszyć dawkę dobową lub przerwać przyjmowanie leku na kilka dni. Gdy tylko działanie niepożądane ustąpi, leczenie można wznowić, ostrożne dawkując lek. W przypadku nadwrażliwości na którykolwiek ze składników produktu leczniczego, mogą wystąpić reakcje alergiczne skóry i dróg oddechowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka.

Zwiększona wartość T3 jest bardziej wiarygodnym wskaźnikiem przedawkowania niż zwiększone wartości T4 lub fT4. W przypadku przedawkowania występują objawy wskazujące na znaczne nasilenie metabolizmu. W zależności od stopnia przedawkowania zaleca się, aby pacjent zaprzestał przyjmować roztw. doustny i przeszedł badanie kontrolne. Objawy mogą przejawiać się jako wynik wyraźnego pobudzenia receptorów β-adrenergicznych, jak tachykardia, stany lękowe, pobudzenie i hiperkineza. Nasilenie objawów może zmniejszyć się po zastosowaniu leków blokujących receptory beta-adrenergiczne. W razie ekstremalnego przedawkowania pomocna może być plazmafereza. Odosobnione przypadki napadów drgawkowych zgłaszano w odniesieniu do predysponowanych pacjentów, u których przekroczona została indywidualna granica tolerancji dawki. Przedawkowanie lewotyroksyny może powodować objawy nadczynności tarczycy i może powodować ostrą psychozę, szczególnie u pacjentów zagrożonych zaburzeniami psychotycznymi. W przypadku przedawkowania u ludzi (z zamiarem samobójczym) dawka 10 mg lewotyroksyny była tolerowana bez powikłań. Opisano przypadki nagłej śmierci sercowej u pacjentów z wieloletnim wywiadem niewłaściwego stosowania lewotyroksyny.

Syntetyczna lewotyroksyna zawarta w produkcie leczniczym ma identyczne działanie, jak naturalnie występujący hormon tarczycy, który powstaje głównie w gruczole tarczowym. Ulega ona konwersji do T3 w narządach obwodowych i podobnie jak hormon naturalny wykazuje charakterystyczne działanie na receptory T3. Organizm nie jest w stanie odróżnić lewotyroksyny endogennej od egzogennej.

1 ml roztw. doustnego zawiera 13, 25, 50, 75, 88, 100, 112, 125, 137, 150, 175 lub 200 µg lewotyroksyny sodowej.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Lek należy zażywać bez pokarmu (co najmniej 1 h przed jedzeniem lub najwcześniej 2 h po posiłku).