Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Theospirex

Theophylline

inf./inj. [roztw.]
20 mg/ml
5 amp.
Iniekcje
Rx
100%
61,00

Theospirex - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Theospirex jest wskazany w leczeniu ostrych i ciężkich skurczów oskrzeli w przewlekłych chorobach dróg oddechowych, takich jak:

  • Astma oskrzelowa
  • Stan astmatyczny
  • Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)

Należy podkreślić, że teofiliny nie należy stosować jako leku pierwszego wyboru w leczeniu astmy u dzieci.

Theospirex jest lekiem drugiego rzutu, przeznaczonym głównie do leczenia ciężkich zaostrzeń chorób obturacyjnych dróg oddechowych u dorosłych.

Dawkowanie i sposób podawania

Teofilinę można podawać dożylnie na trzy sposoby:

  • W powolnej iniekcji (około 6 minut na ampułkę, do odpowiednio dużej żyły)
  • W krótkim wlewie dożylnym (około 10 minut na ampułkę w 1% roztworze)
  • W dożylnym wlewie kroplowym

Stężenie terapeutyczne teofiliny w osoczu wynosi 5-12 µg/ml. Stężenie powyżej 20 µg/ml (112 µmol/l) może działać toksycznie.

Ze względu na duże różnice osobnicze w farmakokinetyce teofiliny i wąską rozpiętość terapeutyczną, lek należy dawkować indywidualnie. Konieczne jest monitorowanie stężenia teofiliny w surowicy, szczególnie w przypadkach zwiększonego ryzyka przekroczenia stężenia terapeutycznego, np. przy zmianie dawki lub rodzaju używanego produktu.

Grupa pacjentów Dawka początkowa Dawka na pierwsze 12h Dawka podtrzymująca >12h
Dzieci 6 m-cy - 9 lat 5 mg/kg mc./h 1,0 mg/kg mc./h 0,85 mg/kg mc./h
Dzieci 10-16 lat i dorośli palący od niedawna 5 mg/kg mc./h 0,85 mg/kg mc./h 0,7 mg/kg mc./h
Dorośli niepalący bez chorób współistniejących 5 mg/kg mc./h 0,6 mg/kg mc./h 0,43 mg/kg mc./h
Pacjenci z niewydolnością serca, wątroby 5 mg/kg mc./h 0,4 mg/kg mc./h 0,1 mg/kg mc./h

Dawkowanie należy obliczać na podstawie beztłuszczowej masy ciała. Maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 900 mg. Nie należy stosować leku u dzieci poniżej 6 miesiąca życia.

Dawkowanie Theospirexu wymaga indywidualnego dostosowania i ścisłego monitorowania stężenia leku we krwi, ze względu na wąski indeks terapeutyczny i duże różnice osobnicze w metabolizmie teofiliny.

Przeciwwskazania

Stosowanie Theospirexu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na teofilinę, inne pochodne ksantyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Świeży zawał mięśnia sercowego
  • Wstrząs
  • Zapaść
  • Ostre zaburzenia rytmu serca
  • Ciężkie choroby wątroby
  • Obrzęk płuc
  • Skłonność do drgawek
  • Padaczka
  • Stosowanie u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy

Theospirex jest przeciwwskazany w wielu ostrych stanach kardiologicznych oraz u pacjentów z ryzykiem drgawek, co wymaga dokładnej oceny stanu pacjenta przed wdrożeniem leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania Theospirexu u pacjentów z:

  • Nadciśnieniem tętniczym
  • Niestabilną dławicą piersiową
  • Ryzykiem zaburzeń rytmu serca
  • Przerostową kardiomiopatią ze zwężeniem drogi odpływu
  • Nadczynnością tarczycy
  • Chorobą wrzodową żołądka i/lub dwunastnicy
  • Zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby
  • Porfirią
  • Niewydolnością serca
  • Sercem płucnym
  • Jaskrą
  • Cukrzycą

Lek należy stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku oraz pacjentów z licznymi schorzeniami. Konieczne jest monitorowanie stężenia teofiliny w osoczu, szczególnie u pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka działania toksycznego.

Warto zapamiętać
  • Theospirex ma wąski indeks terapeutyczny - stężenie toksyczne jest bliskie stężeniu terapeutycznemu
  • Konieczne jest indywidualne dostosowanie dawki i monitorowanie stężenia leku we krwi

Stosowanie Theospirexu wymaga szczególnej ostrożności u pacjentów z chorobami współistniejącymi, zwłaszcza kardiologicznymi i metabolicznymi. Konieczne jest ścisłe monitorowanie stanu klinicznego i stężenia leku we krwi.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Theospirex wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, które mogą zwiększać lub zmniejszać jego stężenie we krwi:

Leki zwiększające stężenie teofiliny:

  • Cymetydyna
  • Allopurynol
  • Antybiotyki fluorochinolowe (np. cyprofloksacyna)
  • Antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)
  • Estrogeny
  • Fluwoksamina
  • Interferon-α
  • Izoniazyd
  • Leki blokujące kanał wapniowy (werapamil, diltiazem)

Leki zmniejszające stężenie teofiliny:

  • Karbamazepina
  • Fenobarbital
  • Fenytoina
  • Ryfampicyna
  • Ziele dziurawca

Teofilina może osłabiać działanie leków β-adrenolitycznych, adenozyny i benzodiazepin. Nasila natomiast działanie leków β-sympatykomimetycznych i diuretyków.

Ze względu na liczne interakcje lekowe, stosowanie Theospirexu wymaga dokładnej analizy wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków i odpowiedniego dostosowania dawkowania.

Ciąża i laktacja

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania teofiliny w okresie ciąży. Nie należy stosować leku w I trymestrze ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. W II i III trymestrze można rozważyć stosowanie tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu.

Teofilina przenika do mleka matki i może powodować działania niepożądane u karmionych piersią niemowląt. Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią.

Theospirex powinien być stosowany w ciąży i okresie karmienia piersią tylko w sytuacjach, gdy jest to bezwzględnie konieczne, po dokładnej analizie stosunku korzyści do ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Theospirexu obejmują:

  • Zaburzenia układu nerwowego: pobudzenie, bóle głowy, drażliwość, niepokój, bezsenność
  • Zaburzenia serca: tachykardia, zaburzenia rytmu serca, kołatanie serca
  • Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu, biegunka
  • Zaburzenia metaboliczne: hipokaliemia, hiperglikemia

Ciężkie działania niepożądane mogą wystąpić przy stężeniu teofiliny w osoczu powyżej 20 µg/ml i obejmują drgawki, ciężkie zaburzenia rytmu serca oraz krwawienia z przewodu pokarmowego.

Stosowanie Theospirexu wiąże się z ryzykiem wystąpienia licznych działań niepożądanych, szczególnie ze strony układu nerwowego, sercowo-naczyniowego i pokarmowego. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta i utrzymywanie stężenia leku w zakresie terapeutycznym.

Mechanizm działania

Teofilina, jako pochodna metyloksantyny, wykazuje złożony mechanizm działania, który nie został jeszcze w pełni wyjaśniony. Główne efekty farmakologiczne obejmują:

  • Rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli i naczyń płucnych
  • Poprawę klirensu śluzowo-rzęskowego
  • Hamowanie uwalniania mediatorów zapalnych
  • Zwiększenie kurczliwości przepony
  • Działanie moczopędne
  • Pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego

Proponowane mechanizmy molekularne obejmują hamowanie fosfodiesterazy, blokowanie receptorów adenozynowych oraz wpływ na gospodarkę wapniową w komórkach.

Złożony mechanizm działania Theospirexu przekłada się na jego skuteczność w leczeniu chorób obturacyjnych dróg oddechowych, ale jednocześnie jest przyczyną licznych działań niepożądanych i interakcji lekowych.

Podsumowanie

Theospirex jest skutecznym lekiem w leczeniu ciężkich zaostrzeń chorób obturacyjnych dróg oddechowych, jednak jego stosowanie wymaga szczególnej ostrożności ze względu na:

  • Wąski indeks terapeutyczny
  • Liczne działania niepożądane
  • Interakcje z wieloma powszechnie stosowanymi lekami
  • Konieczność indywidualnego dostosowania dawki
  • Potrzebę monitorowania stężenia leku we krwi

Decyzja o zastosowaniu Theospirexu powinna być podejmowana po dokładnej analizie stanu klinicznego pacjenta, chorób współistniejących oraz stosowanych jednocześnie leków. Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta podczas terapii w celu uniknięcia potencjalnie groźnych powikłań.



Wskazania

Leczenie ostrych i ciężkich skurczów oskrzeli w przewlekłych chorobach dróg oddechowych: astmy oskrzelowej, stanu astmatycznego, POChP. Teofiliny nie należy stosować jako leku pierwszego wyboru w leczeniu astmy u dzieci.

Teofilinę można podawać. Dożylnie w powolnej iniekcji (ok. 6 minut/amp., do odpowiednio dużej żyły), w krótkim wlewie dożylnym (ok. 10 minut/amp. w 1 roztw.), w dożylnym wlewie kroplowym. Stężenie teofiliny w osoczu wynosi 5-12 µg/ml. Teofilina w stężeniu większym niż 20 µg/ml (112 µmol/l) może działać toksycznie. Ze względu na duże różnice osobnicze w farmakokinetyce teofiliny i wąską rozpiętość terapeutyczną, lek należy dawkować indywidualnie. Należy monitorować stężenie teofiliny w surowicy. Zalecenie to dotyczy szczególnie przypadków, w których istnieje zwiększone ryzyko przekroczenia stężenia terapeutycznego, takich jak np. zmiana dawki czy zmiana rodzaju używanego produktu. Lek zawiera jako substancję czynną teofilinę, a powszechnie stosowana teofilina do podawania dożylnego w innych produktach występuje najczęściej w formie połączenia z etylenodiaminą (jako tzw. aminofilina). Jakkolwiek profil farmakokinetyczny obu leków podawanych w równoważnych (w przeliczeniu na teofilinę) dawkach wydaje się podobny, to nie można wykluczyć, iż zmiana jednego produktu na drugi spowoduje uzyskanie stężeń teofiliny nieco różniących się od stężeń występujących podczas dotychczasowej terapii, w związku z czym, po zamianie produktów, zaleca się oznaczenie stężenia teofiliny. Dawkę należy obliczać na podstawie beztłuszczowej mc. (tkanka tłuszczowa u dzieci stanowi 12%, u dorosłych 22%), ponieważ nie ma dystrybucji teofiliny do tkanki tłuszczowej. Teofilinę można podawać w przerywanym lub ciągłym wlewie dożylnym z szybkością 5-10 mg/minutę, w czasie nie krótszym niż 1 h. Teofiliny nie należy podawać z szybkością większą niż 25 mg/minutę. Wymagane stężenie teofiliny, uzyskane po podaniu dawki początkowej, utrzymuje się za pomocą dawki podtrzymującej na podstawie aktualnego stężenia teofiliny w surowicy krwi. Całkowitą dawkę (dawka dotyczy bezwodnej teofiliny - 1 amp. = 200 mg bezwodnej teofiliny) należy ustalić zgodnie z poniższym schematem. Pacjenci nie leczeni wcześniej teofiliną. Dawka początkowa - dawka teofiliny i.v. /kg mc.; bez wcześniejszego leczenia teofiliną 4-5 mg/kg mc. przez 20-30 minut; w przypadku podejrzenia lub dowodów na wcześniejsze leczenie teofiliną 2-2,5 mg/kg mc. przez 20-30 minut. Pacjenci nie otrzymujący aktualnie innych preparatów teofiliny. Dzieci w wieku 6 m-cy do 9 lat: dawka początkowa - 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h - 1,0 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h - 0,85 mg/kg mc./h. Dzieci w wieku 10-16 lat oraz dorośli palący od niedawna: dawka początkowa - 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h - 0,85 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h - 0,7 mg/kg mc./h. Dorośli niepalący bez współistniejących chorób: dawka początkowa - 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h - 0,6 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h - 0,43 mg/kg mc./h. Pacjenci z zastoinową niewydolnością serca, niewydolnością wątroby: dawka początkowa - 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h - 0,4 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h - 0,1 mg/kg mc./h. Inni pacjenci, w tym pacjenci z przerostem prawej komory serca: dawka początkowa - 5 mg/kg mc./h, dawka na 1-sze 12 h - 0,5 mg/kg mc./h, dawka podtrzymująca na czas leczenia powyżej 12 h - 0,26 mg/kg mc./h. Jeśli nie jest możliwe monitorowanie stężenia teofiliny we krwi, maks. dawkę dobową należy obliczać według schematu: dzieci w wieku 2-9 lat - 24 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci w wieku 10-12 lat - 20 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci w wieku 13-16 lat - 18 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg; dzieci powyżej 16 lat - 13 mg/kg mc., nie więcej niż 900 mg. Nie należy stosować leku u dzieci w wieku poniżej 6 m-cy.

Iniekcja dożylna: wstrzykiwać powoli, przez co najmniej 6 minut, w odpowiednio dużą żyłę. Krótki wlew dożylny: wprowadzać dożylnie przez 20–30 minut, w 50-100 ml odpowiedniego roztw. inf. Dożylny wlew kroplowy: podawać w 250 ml odpowiedniego roztw. inf. Czas trwania inf. można określić wg powyższego schematu dawkowania. Można go jednak zmodyfikować wg indywidualnych potrzeb. W leczeniu małych dzieci należy rozważyć konieczność zmniejszenia objętości płynów podawanych w inf. Po przeprowadzeniu iniekcji lub inf., pacjent powinien przez krótki czas pozostawać w spoczynku, pod nadzorem. W przypadku posiadania informacji o uprzednim podaniu leków zawierających metyloksantynę lub w przypadku występowania takiego podejrzenia, należy przeprowadzać iniekcję lub inf. pod szczególnym nadzorem, a w przypadku wystąpienia nietolerancji należy ją przerwać. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju, stopnia nasilania i przebiegu choroby i jest określany przez lekarza prowadzącego. Zalecenia dotyczące przygotowywania roztw. do wlewu: W przypadku mieszania roztworu teofiliny z innym roztw. należy zwrócić szczególną uwagę na ewentualne przebarwienia, zmętnienia i wytrącanie się osadu w powstałym roztw. Teofilinę można mieszać z następującymi roztw: 0,9% roztwór NaCl; roztwór Ringera zawierający mleczany; w przypadku mieszania teofiliny z roztworem glukozy, może sporadycznie wystąpić żółte zabarwienie roztw. Produktu nie należy mieszać z innymi roztw., jeśli nie zbadano ich zgodności chemicznej z teofiliną. Rozpuszczalniki dla teofiliny nie powinny być mieszane bezpośrednio w tej samej strzykawce, ponieważ mogą spowodować wytrącanie osadu lub zmiany chemiczne w powstałym roztw. Należy również pamiętać o interakcjach teofiliny z innymi lekami. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Nadwrażliwość na teofilinę, inne pochodne ksantyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, świeży zawał serca, wstrząs, zapaść, ostre zaburzenia rytmu serca, ciężkie choroby wątroby, obrzęk płuc, skłonność do drgawek, padaczka, stosownie u dzieci w wieku poniżej 6 m-cy.

Stosowanie preparatu wraz z innymi doustnymi preparatami teofiliny, jak również jego łączenie z leczeniem parenteralnym preparatami zawierającymi teofilinę, zwiększa ryzyko przedawkowania i nasilenia występowania objawów niepożądanych, a w skrajnych przypadkach wystąpienia objawów zatrucia. Lek należy stosować ostrożnie w przypadku: nadciśnienia tętniczego, niestabilnej dławicy piersiowej, ryzyka wystąpienia zaburzeń rytmu serca (w tym także tachyarytmia), przerostowej kardiomiopatii ze zwężeniem drogi odpływu, nadczynności tarczycy, choroby wrzodowej żołądka i/lub dwunastnicy, zaburzeń czynności nerek i/lub wątroby, porfirii, niewydolności serca, serca płucnego, jaskry, cukrzycy, długo utrzymującej się gorączki, zakażeń wirusowych, jednoczesnego stosowania leków spowalniających metabolizm teofiliny (w tym także w okresie bezpośrednio po ich odstawieniu). Preparat należy stosować ostrożnie w okresie szczepień oraz u osób w podeszłym wieku. Leku nie należy stosować w ostrym napadzie astmy oskrzelowej i stanach astmatycznych. Stosowanie produktu u osób w podeszłym wieku, pacjentów z licznymi schorzeniami oraz u pacjentów ciężko chorych i/lub leczonych w oddziałach intensywnej opieki medycznej jest związane ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego. U tych pacjentów należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu. Stężenie teofiliny w osoczu należy monitorować w przypadku niewystarczającego działania zalecanej dawki lub w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Gorączka zmniejsza klirens teofiliny. W celu uniknięcia zatrucia może być konieczne zmniejszenie dawki. Produkt leczniczy zawiera 1,19 mmol (albo 27,31 mg) sodu w 1 amp. po 10 ml, należy wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Teofilina może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy zachować ostrożność, ze względu na możliwość wystąpienia senności oraz zawrotów głowy.

Leku nie należy stosować z innymi preparatami zawierającymi ksantyny i ich pochodne. Teofilina nasila działanie efedryny. Teofilina nasila działanie β-sympatykomimetyków stosowanych w leczeniu stanów skurczowych oskrzeli, kofeiny i podobnych substancji. Teofilina zwiększa wydalanie nerkowe soli litu, zmniejsza jego biodostępność i stężenie terapeutyczne. Poprzez dodatni wpływ inotropowy i chronotropowy na mięsień sercowy teofilina może nasilać działanie glikozydów naparstnicy i prowadzić do zaburzeń przewodnictwa w mięśniu sercowym. Mniejsze stężenie teofiliny we krwi występuje u palaczy tytoniu. W przypadku stosowania leków wpływających na stężenie teofiliny w surowicy krwi należy odpowiednio dostosować dawkę. Metabolizm teofiliny może przebiegać wolniej i/lub stężenie teofiliny w osoczu może zwiększyć się, nasilając ryzyko przedawkowania i toksyczności, jeśli teofilinę stosuje się równocześnie z następującymi lekami: cymetydyna, allopurynol, antybiotyki fluorochinolowe (enoksacyna, lomefloksacyna, cyprofloksacyna, norfloksacyna, ofloksacyna), antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, klarytromycyna), disulfiram, estrogeny, fluwoksamina, interferon-α, izoniazyd, metotreksat, meksyletyna i propafenon, refekoksyb, propranolol, takryna, tiabendazol, tyklopidyna, leki blokujące kanał wapniowy (werapamil, diltiazem), wiloksazyna. Alkohol powoduje zwiększenie stężenia teofiliny we krwi. Metabolizm teofiliny może być przyspieszony, a stężenie teofiliny w osoczu i jej skuteczność mogą być zwiększone, jeśli teofilinę stosuje się równocześnie z następującymi lekami: aminoglutetymid, karbamazepina, izoprenalina, fenobarbital, fenytoina, prymidon, ryfampicyna, sukralfat, sulfinpirazon, produkty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum). Klirens teofiliny zwiększa się w przypadku stosowania diety niskowęglowodanowej a wysokobiałkowej, odżywiania parenteralnego oraz wysokiego dziennego spożycia grilowanego mięsa wołowego. Natomiast dieta wysokowęglowodanowa a niskobiałkowa może prowadzić do zmniejszenia klirensu teofiliny. Dawkę teofiliny należy zmniejszyć do 60% zalecanej dawki w przypadku jednoczesnego podawania z cyprofloksacyną oraz do 30% zalecanej dawki u pacjentów przyjmujących enoksacynę. Inne chinolony (np. pefloksacyna, kwas pipemidowy) mogą nasilać działanie teofiliny. Z tego powodu zaleca się bezwzględnie częste kontrolowanie stężenia teofiliny u pacjentów leczonych chinolonami. Teofilina może osłabić działanie leków β-adrenolitycznych, adenozyny, benzodiazepin i pankuronium. Teofilina nasila działanie leków moczopędnych. Istnieją dowody wskazujące, że u osób otrzymujących jednocześnie ketaminę dojść może do obniżenia progu drgawkowego. Zastosowanie halotanu u pacjentów leczonych teofiliną może spowodować ciężkie zaburzenia rytmu serca.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania teofiliny w okresie ciąży, ponieważ nie przeprowadzono odpowiednich badań. Teofiliny nie należy stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. W II i III trymestrze ciąży teofilinę można stosować tylko wtedy, kiedy korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu. Teofilina przenika przez barierę łożyskową i może wywoływać działanie sympatykomimetyczne u płodu. Stopień wiązania teofiliny z białkami osocza oraz klirens mogą ulegać zmniejszeniu w trakcie rozwoju ciąży. Wskazane może być zmniejszenie dawki, aby uniknąć działań niepożądanych. Stosowanie teofiliny w końcowym okresie ciąży może hamować kurczliwość macicy. Należy prowadzić dokładne monitorowanie noworodków narażonych in utero na działanie teofiliny w celu wykrycia ewentualnych objawów przedmiotowych wywołanych jej działaniem. Nie należy stosować leku w okresie laktacji. Teofilina przenika do mleka matki i w okresie karmienia piersią może powodować działania niepożądane u karmionych niemowląt. Jej stężenie w mleku karmiącej matki może stanowić 60–90 % stężenia tego leku we krwi.

Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości, pokrzywka, uogólniony świąd, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia układu nerwowego i zaburzenia psychiczne: (bardzo często) pobudzenie OUN, bóle głowy, drażliwość, niepokój, bezsenność, zawroty głowy, wzmożenie odruchów, drżenie kończyn i napady drgawek. Zaburzenia serca: (bardzo często) zaburzenia rytmu serca, napadowa tachykardia, skurcze dodatkowe i arytmia komorowa, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) obniżenie ciśnienia tętniczego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) przyspieszenie oddechu. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) podrażnienie błony śluzowej przewodu pokarmowego, nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu, biegunka, brak apetytu, jadłowstręt. Opisywano wystąpienie krwawych wymiotów po teofilinie. Istniejący refluks żołądkowo-przełykowy może ulec nasileniu w nocy z powodu rozkurczu zwieracza przełyku. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) zwiększone wydalanie moczu związane z działaniem moczopędnym teofiliny, może wystąpić różnego stopnia białkomocz, zwiększenie liczby erytrocytów w moczu. Obserwowano również wystąpienie zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia glukozy w surowicy krwi, hipokaliemia, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, zmiany stężenia elektrolitów we krwi, hiperurykemia. Działania niepożądane mogą być bardziej nasilone u osób z nadwrażliwością na teofilinę lub w przypadku przedawkowania (stężenie teofiliny w osoczu większe niż 20 mg/l). W szczególności, gdy stężenie teofiliny w osoczu jest większe niż 25 mg/l mogą wystąpić objawy działania toksycznego, takie jak drgawki, nagły spadek ciśnienia tętniczego krwi, komorowe zaburzenia rytmu i ciężkie objawy ze strony układu pokarmowego (w tym krwawienia z przewodu pokarmowego).

Objawy przedawkowania teofiliny mogą wystąpić, jeśli jej stężenie w surowicy krwi jest większe niż 20 µg/ml, i ulegają nasileniu w przypadku większych stężeń. Zazwyczaj najpierw występuje tachykardia, później objawy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, wymioty z domieszką krwi, bóle żołądka, biegunka), pobudzenie OUN (niepokój, bóle głowy, bezsenność, zawroty głowy), nadmierne pragnienie, szumy w uszach, kołatanie serca i zaburzenia rytmu serca. Może wystąpić nadmierne pocenie się i drżenie mięśni. Jeśli stężenie teofiliny w osoczu jest większe niż 25 µg/ml mogą wystąpić ciężkie objawy ze strony OUN i serca: drgawki, niewydolność krążenia, hipertermia, ciężkie zaburzenia rytmu serca, w tym komorowe zaburzenia rytmu serca, a nawet zatrzymanie krążenia i zgon. U pacjentów ze zwiększoną wrażliwością na teofilinę, ciężkie objawy przedawkowania mogą wystąpić nawet, gdy stężenie teofiliny w osoczu jest mniejsze niż 20 µg/ml. W przypadku łagodnych objawów przedawkowania należy przerwać podawanie preparatu i oznaczyć stężenie teofiliny w osoczu. Jeśli leczenie jest wznawiane, dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Jeśli wystąpią objawy ze strony OUN (np. niepokój i drgawki) należy podawać dożylnie diazepam 0,1-0,3 mg/kg mc., maks. 15 mg. Jeśli objawy przedawkowania potencjalnie zagrażają życiu należy: monitorować czynności życiowe i utrzymywać drożność dróg oddechowych, podać tlen, w razie konieczności, podawać dożylnie płyny zwiększające objętość osocza, kontrolować i w razie konieczności uzupełniać niedobory płynów i elektrolitów, zastosować hemoperfuzję. W przypadku zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca: u pacjentów, którzy nie chorują na astmę należy dożylnie podać propranolol 1 mg u dorosłych, 0,02 mg/kg mc. u dzieci. Dawkę można powtarzać co 5-10 minut aż do przywrócenia prawidłowego rytmu serca, do dawki maks. 0,1 mg/kg mc. U pacjentów chorych na astmę oskrzelową propranolol może wywołać silny skurcz oskrzeli, dlatego u tych pacjentów zamiast propranololu należy podawać werapamil. W bardzo ciężkich przypadkach zatrucia, gdy opisane powyżej postępowanie jest nieskuteczne oraz u pacjentów, u których stężenie teofiliny w osoczu jest bardzo duże, szybkie i całkowite odtrucie można osiągnąć przez zastosowanie hemoperfuzji lub hemodializy. W większości przypadków nie jest to konieczne, ponieważ teofilina jest metabolizowana dostatecznie szybko.

Teofilina należy do grupy metyloksantyn. Jej zakres działania obejmuje: działanie na układ oddechowy - działanie rozkurczające mięśnie gładkie oskrzeli i naczyń płucnych, poprawa klirensu śluzowo-rzęskowego, hamowanie uwalniania mediatorów z komórek tucznych i innych komórek biorących udział w reakcji zapalnej, zmniejszenie nasilenia skurczu oskrzeli, zmniejszenie nasilenia natychmiastowych i późnych reakcji astmatycznych, zwiększenie kurczliwości przepony; działanie na inne układy narządowe - zmniejszenie nasilenia duszności, rozszerzenie naczyń krwionośnych, działanie rozkurczające mięśnie gładkie (np. pęcherzyka żółciowego i przewodu pokarmowego), hamowanie kurczliwości macicy, dodatnie działanie inotropowe i chronotropowe, pobudzenie mięśni szkieletowych, zwiększenie ilości wydalanego moczu, pobudzenie czynności narządów zewnątrzwydzielniczych i wewnątrzwydzielniczych (np. zwiększone wydzielanie kwasu solnego w żołądku, zwiększone uwalnianie amin katecholowych z nadnerczy). Mechanizm działania teofiliny nie został jeszcze całkowicie wyjaśniony. Hamowanie fosfodiesterazy i zwiększenie wewnątrzkomórkowego stężenia cAMP może mieć znaczenie jedynie wtedy, gdy stężenie teofiliny jest w górnej granicy zakresu terapeutycznego. Do innych proponowanych mechanizmów działania zalicza się blokowanie receptorów adenozynowych, antagonizm w stosunku do prostaglandyn i zmianę rozmieszczenia wapnia wewnątrzkomórkowego. Działania te występują jednak wyłącznie po podaniu dużych dawek teofiliny.

1 ml roztw. zawiera 20 mg teofiliny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.

Posiłki bogatotłuszczowe mogą powodować wzrost lub spadek stężenia leku lub/i jego metabolitów we krwi. Wzrost stężenia występuje przez zwiększenie wchchłaniania leku z przewodu pokarmowego w wyniku rozpuszczania leku w tłuszczach emulgowalnych przez kwasy żółciowe. Konsekwencjami klinicznymi mogą być: bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia snu, niepokój, ponudzenie psychoruchowe, napady drgawek, hipotonia, bradykardia, zburzenia przewodzenia serca, niedociśnienie tętnicze, niewydolność serca, łysienie, kaszel, wysypki skórne, świąd skóry oraz wzrost transaminaz we krwi. Zmniejszenie wchłaniania leku (chinapryl): tworzą się słabowchłanialne kompleksy leku z kwasami tłuszczowymi, czego konsekwencją kliniczną może być brak lub osłabienie efektów terapeutycznych.

Napoje z zawierające kofeinę powodują synergizm hiperaddycyjny - działanie kofeiny i leku podawanych jednocześnie jest większe niż suma działania leku i kofeiny oddzielnie. Zwiększone hamowanie aktywności fosfodiesterazy nasilającej pobudzenie OUN jest wynikiem zsumowania się efektów działania kofeiny w leku i napojach. Wynikiem tych interakcji mogą być: zwiększenie działania przeciwbólowego ASA; tachykardia, zaburzenia snu, niepokój, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia rytmu serca, hipotonia, ból głowy, skurcze mięśni, bezsenność, zaburzenia koncentracji uwagi, drażliwość, objawy dyspeptyczne.

Czerwona papryka oraz sosy i przeciery z papryki zwiększają stężenie leku we krwi. Mechanizm zwiększonego wchałaniania leku z przewodu pokarmowego nie jest znany. Efektem tej interakcji mogą być: tachykardia, zaburzenia rytmu serca (skurcze dodatkowe), zaburzenia snu, niepokój, pobudzenie psychoruchowe, hipotonia, ból głowy, skurcze mięśni.

Przyspieszony metabolizm leku w wątrobie (o 42%) poprzez pobudzenie enzymów mikrosomalnych przez związki powstałe podczas smażenia lub grillowania mięsa. Zmniejszenie stężenia leku we krwi prowadzi do braku lub osłabienia efektu terapeutycznego.