Premedykacja. W celu uzyskania optymalnego działania produktu, należy starannie określić dawkowanie wg mc. (zazwyczaj dawka wynosi 2-4 mg) i podawać w sposób następujący. Podawanie dożylne. W celu uzyskania optymalnego działania należy 15-20 minut przed zabiegiem zastosować dawkę od 0,044 mg/kg maks. do 2 mg. Dawka ta (podawanie dożylne) zazwyczaj jest wystarczająca do sedacji większości pacjentów dorosłych oraz nie można jej zazwyczaj przekroczyć w przypadku pacjentów powyżej 50 rż. Można podawać większe dawki do 0,05 mg/kg i maks. do 4 mg. Podczas podawania dożylnego produktu leczniczego należy zawsze zapewnić dostęp do sprzętu niezbędnego do wentylacji wspomaganej. Podawanie domięśniowe. W celu uzyskania optymalnego działania należy podać od 0,05 mg/kg maks. do 4 mg, co najmniej na 2 h przed przewidzianym zabiegiem. Dawka dobierana jest indywidualnie. Pacjentom w podeszłym wieku, o osłabionym organizmie, z zaburzeniami nerek lub wątroby, pacjentom z chorobami dróg oddechowych lub chorobami sercowo-naczyniowymi zalecane jest zmniejszenie dawki. W przypadku znieczulenia miejscowego i procedur diagnostycznych wymagających udziału pacjenta może być wskazane jednoczesne stosowanie leków przeciwbólowych. W przypadku stosowania lorazepamu równocześnie z innymi środkami tłumiącymi czynność OUN należy zmniejszyć dawkę. Nie należy mieszać produktu leczniczego z innymi lekami w 1 strzykawce. Leczenie objawowe patologicznych stanów lękowych i pobudzenia u pacjentów, którzy z jakichkolwiek powodów nie mogą być leczeni farmakologicznie. Zalecana dawka wynosi 2-4 mg dożylnie lub 0,05 mg/kg dożylnie (preferowane jest podawanie dożylne). W razie potrzeby dawkę można powtórzyć po 2 h. Po opanowaniu ostrych objawów pacjent powinien otrzymać leczenie odpowiednie do stanu towarzyszącego. Jeśli wymagane jest dodatkowe leczenie benzodiazepinami, to można rozważyć stosowanie lorazepamu w tabl. Dzieci. Stosowanie preparatu u dzieci poniżej 12 lat jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku lub pacjenci o osłabionym organizmie. Badania kliniczne wykazały, że dożylne podanie lorazepamu pacjentom powyżej 50 lat prowadzi do głębszej i dłuższej sedacji. W normalnych warunkach dawka początkowa 2 mg powinna wystarczyć, chyba że zalecana jest głębsza sedacja i/lub wystąpią przedoperacyjne zaburzenia pamięci. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów o osłabionym organizmie dawka początkowa powinna zostać zmniejszona o ok. 50% oraz dawka ta powinna zostać dostosowana do potrzeb i zakresu tolerancji. Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby. Stosowanie produktu nie jest zalecane u pacjentów z niewydolnością wątroby. W przypadku stosowania produktu u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek zalecana jest dawka początkowa 0,05 mg/kg (lecz nie większa niż 2 mg).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie podawać produktu dotętniczo. Wstrzyknięcie dotętnicze może spowodować skurcz tętnic, co może prowadzić do zgorzeli, a następnie amputacji. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z: zespołem bezdechu sennego; ciężką niewydolnością oddechową; znaną nadwrażliwością na benzodiazepiny; miastenią (myasthenia gravis); ciężką niewydolnością wątroby. Stosowanie produktu u dzieci poniżej 12 lat jest przeciwwskazane.

Podczas stosowania dożylnego lorazepam należy rozcieńczyć równą objętością odpowiedniego rozcieńczalnika. Wstrzyknięcia dożylne należy wykonywać powoli i wielokrotnie. Należy zapewnić, żeby wstrzyknięcie nie zostało wykonane do tętnicy i aby nie wystąpiło wynaczynienia okołonaczyniowego. Podczas stosowania lorazepamu zmniejsza się tolerancja na alkohol i inne środki działające hamująco na OUN, w związku z tym należy zalecić pacjentom unikanie ich stosowania lub przyjmowanie produktu w zmniejszonych dawkach. Ponieważ benzodiazepiny mają ogólne addytywne działanie hamujące na OUN, to nie należy spożywać alkoholu przez co najmniej 24-48 h po zastosowaniu produktu. Zaleca się monitorowanie pacjentów otrzymujących lorazepam przez 24 h po przyjęciu ostatniej dawki. Jeżeli lorazepam jest stosowany w przypadku krótkotrwałych zabiegów ambulatoryjnych, to podczas powrotu do domu pacjentowi musi towarzyszyć odpowiedzialna osoba dorosła. Należy poinformować pacjentów o zakazie prowadzenia pojazdów i wykonywania czynności wymagających uwagi przez 24-48 h po podaniu leku. Obniżona zdolność reagowania może utrzymywać się przez dłuższy czas ze względu na zaawansowany wiek pacjenta, jednoczesne stosowanie innych leków, stres spowodowany zabiegiem lub ze względu na ogólny stan pacjenta. Należy również ostrzec pacjentów, że zbyt wczesne chodzenie (w ciągu 8 h po wstrzyknięciu lorazepamu) może spowodować obrażenia w przypadku przewrócenia się. Brak danych na temat uzasadnienia stosowania lorazepamu w zabiegach endoskopowych w warunkach ambulatoryjnych. Gdy te procedury są wykonywane u pacjentów hospitalizowanych, to w pomieszczeniu pozabiegowym wymagany jest odpowiedni monitoring oraz przed zabiegiem endoskopowym w znieczuleniu miejscowym należy zmniejszyć aktywność odruchu krtaniowego. Brak danych na temat uzasadnienia stosowania lorazepamu w przypadku śpiączki lub wstrząsu. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie ze skopolaminą, ponieważ takie połączenie może spowodować nasilenie występowania sedacji, halucynacji i zaburzeń zachowania. Jednoczesne stosowanie lorazepamu z opioidami może prowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu. Z powodu tych zagrożeń przepisywanie leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, takich jak lorazepam, z opioidami powinno ograniczać się tylko do pacjentów, u których zastosowanie alternatywnego leczenia nie jest możliwe. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu lorazepamu równocześnie z opioidami, należy stosować możliwie najmniejszą skuteczną dawkę, a czas leczenia powinien być jak najkrótszy. Pacjentów należy ściśle obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów depresji oddechowej oraz sedacji. W związku z tym zdecydowanie zaleca się informowanie pacjentów i ich opiekunów (jeżeli dotyczy) o możliwości wystąpienia tych objawów. Podczas stosowania lorazepamu u pacjentów w stanie padaczkowym należy zachować ostrożność, w szczególności u pacjentów, którzy stosowali również inne środki tłumiące czynność OUN lub w przypadku ciężko chorych pacjentów. Należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia depresji oddechowej lub częściowej niedrożności dróg oddechowych. Należy mieć dostęp do odpowiedniego sprzętu do resuscytacji. Lorazepam nie jest wskazany w leczeniu podstawowym zaburzeń psychotycznych ani zaburzeń depresyjnych i nie powinien być stosowany w monoterapii w leczeniu pacjentów z depresją. Benzodiazepiny mogą mieć działanie odhamowujące i mogą wyzwalać skłonności samobójcze lub powodować nasilenie objawów u pacjentów z depresją. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania benzodiazepin podczas długotrwałego leczenia są ograniczone. Podczas leczenia benzodiazepinami u niektórych pacjentów rozwinęła się dyskrazja krwi; w niektórych przypadkach obserwowano podwyższoną aktywność enzymów wątrobowych. Morfologia krwi oraz czynność wątroby powinny być okresowo kontrolowane, jeśli powtórzenie cyklu leczenia jest konieczne. Długotrwałe leczenie benzodiazepinami należy stopniowo zmniejszać. Lorazepam należy podawać pacjentom w podeszłym wieku lub ciężko chorym oraz pacjentom z ograniczoną retencją płucną (POChP, zespół bezdechu sennego) w sposób szczególnie ostrożny ze względu na możliwość wystąpienia zespołu bezdechu sennego i/lub niewydolność serca z powodu niedotlenienia. Należy mieć łatwy dostęp do sprzętu do resuscytacji. Lorazepam należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na ryzyko sedacji i/lub osłabienia układu mięśniowo-szkieletowego, co może w tej populacji zwiększać ryzyko upadania i przyczyniać się do poważnych następstw. U pacjentów w podeszłym wieku należy stosować zmniejszoną dawkę. Pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby należy często kontrolować, a dawkowanie powinno być starannie dostosowane do reakcji pacjenta. U tych pacjentów może być wystarczająca mniejsza dawka. Takie same środki ostrożności należy zastosować w leczeniu osób starszych i osłabionych oraz u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową. Nie zaleca się stosowania lorazepamu u pacjentów z niewydolnością nerek. Jeżeli lorazepam jest stosowany u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby, należy stosować możliwie najmniejszą skuteczną dawkę, ponieważ działanie preparatu w tych okolicznościach może zostać wydłużone. Należy zachować ostrożność w razie leczenia pacjentów z ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania. Lęk może być objawem wielu innych chorób. Należy wziąć pod uwagę, że lęk może być związany z chorobą zasadniczą o charakterze somatycznym lub psychicznym, dla której istnieje swoiste leczenie. Podczas stosowania benzodiazepin opisywano reakcje paradoksalne, takie jak niepokój ruchowy, pobudzenie, drażliwość, agresywność, urojenia, napady złości, koszmary nocne, omamy, psychozy, nieodpowiednie zachowanie i inne zaburzenia zachowania. Reakcje takie występowały szczególnie u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku. W przypadku wystąpienia takich objawów, należy zaprzestać stosowania produktu. Chociaż niedociśnienie występuje rzadko, benzodiazepiny powinny być ostrożnie stosowane u pacjentów, u których spadek ciśnienia tętniczego może spowodować powikłania ze strony układu krążenia lub mózgowe. Jest to szczególnie ważne u pacjentów w podeszłym wieku. Poszerzenie przełyku obserwowano u szczurów leczonych lorazepamem w dawce 6 mg/kg/dobę przez ponad rok. Dawka 1,25 mg/kg/dobę nie wywoływała skutków (około 6-krotność maks. dawki terapeutycznej dla człowieka wynoszącej 10 mg/dobę). Skutki były odwracalne tylko wtedy, gdy leczenie przerwano w ciągu 2 m-cy od wystąpienia objawów. Jego znaczenie kliniczne jest nie jest wyjaśnione. W przypadku długotrwałego stosowania lorazepamu oraz w przypadku pacjentów w podeszłym wieku należy jednak zachować szczególną ostrożność oraz wymagana jest częsta kontrola proksymalnych objawów żołądkowo-jelitowych. Długotrwałe stosowanie lorazepamu nie jest zalecane. Podczas leczenia produktami z grupy benzodiazepin może wystąpić przemijająca niepamięć następcza. Dzieje się tak zazwyczaj kilka godz. po połknięciu. Aby zmniejszyć ryzyko jej wystąpienia, pacjenci powinni mieć zapewnione warunki do nieprzerwanego snu przez 7-8 h. Stosowanie lorazepamu u dzieci poniżej 12 lat jest przeciwwskazane. Po podaniu lorazepamu niemowlętom o szczególnie małej masie urodzeniowej zgłaszano napady drgawek i mioklonie. Dane kliniczne dotyczące nadużywania i uzależnienia są ograniczone. Na podstawie doświadczenia dotyczącego doustnego stosowania benzodiazepin lekarze powinni jednak mieć świadomość, że powtórne stosowanie lorazepamu przez dłuższy czas może prowadzić do uzależnienia fizycznego i/lub psychicznego. Ryzyko uzależnienia zwiększa się wraz z dawką i czasem trwania leczenia oraz ryzyko uzależnienia jest większe u pacjentów uzależnionych w przeszłości od alkoholu i nadużywających preparaty lecznicze. W przypadku rozwinięcia się uzależnienia fizycznego nagłe przerwanie leczenia może doprowadzić do objawów odstawienia. Objawy zgłaszane po odstawieniu benzodiazepin obejmują: bóle głowy, bóle mięśni, lęk, napięcie, depresję, bezsenność, niepokój ruchowy, splątanie, drażliwość, pocenie się i występowanie efektu z odbicia, kiedy objawy, które doprowadziły do leczenia benzodiazepinami, powracają w nasilonej postaci. Objawy te mogą być trudne do odróżnienia od pierwotnych dolegliwości, z powodu których produkt został przepisany. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy odstawienia: poczucie nierealności, depersonalizacja, zaburzona tolerancja dźwięków otoczenia, szumy uszne, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, dźwięki i kontakt fizyczny/zmiany percepcyjne, ruchy mimowolne, wymioty, omamy i drgawki. Drgawki mogą występować częściej u pacjentów z obecnością napadów padaczkowych w wywiadzie lub przyjmujących leki obniżające próg drgawkowy, np. leki przeciwdepresyjne. Objawy odstawienia, szczególnie te poważne, występują częściej u pacjentów, którzy stosowali duże dawki przez długi czas. Objawy odstawienia obserwowano również po zakończeniu leczenia benzodiazepinami w dawkach terapeutycznych, zwłaszcza w razie nagłego przerwania leczenia. Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia/zespołu odstawienia (z odbicia) wzrasta po nagłym przerwaniu leczenia. Lek należy więc odstawiać stopniowo. Produkt leczniczy zawiera 21 mg alkoholu benzylowego w każdym 1 ml roztw. do wstrzykiwań. Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne. Duże ilości preparatu należy stosować ostrożnie i tylko wtedy, gdy jest to konieczne, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, ze względu na ryzyko kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna). Produkt leczniczy zawiera 840 mg glikolu propylenowego w każdym 1 ml roztw. do wstrzykiwań. Należy poinformować pacjentów stosujących lorezapam, że nie mogą oni prowadzić pojazdów i obsługiwać skomplikowanych maszyn, dopóki nie ustąpią u nich objawy senności i zawroty głowy. Pacjentom należy zalecić, aby nie prowadzili pojazdów ani nie wykonywali czynności wymagających uwagi przez 24-48 h po zastosowaniu lorazepamu. Obniżona zdolność reagowania może utrzymywać się przez dłuższy czas ze względu na zaawansowany wiek pacjenta, jednoczesne stosowanie innych leków, stres spowodowany zabiegiem lub ze względu na ogólny stan pacjenta.

W przypadku jednoczesnego stosowania leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny, w tym lorazepam jednocześnie z innymi lekami o działaniu ośrodkowym, takimi jak leki przeciwpsychotyczne, przeciwlękowe, uspokajające, przeciwdepresyjne, nasenne, przeciwdrgawkowe, opioidowe leki przeciwbólowe, leki do znieczulenia ogólnego i leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym, prawdopodobne jest nasilenie działania uspokajającego. Nie zaleca się równoczesnego stosowania produktu i spożywania alkoholu. Podczas równoczesnego stosowania lorazepamu i haloperidolu zgłaszano przypadki bezdechu, śpiączki, bradykardii, zatrzymania krążenia i zgonu. Równoczesne stosowanie skopolaminy wykazało zwiększoną częstość występowania sedacji, halucynacji i irracjonalnych zachowań. Jednoczesne stosowanie klozapiny i lorazepamu może powodować znaczne uspokojenie, nadmierne ślinienie i ataksję. Walproinian może hamować glukuronidację lorazepamu (wzrost stężenia w surowicy: zwiększone ryzyko wystąpienia senności). Jednoczesne stosowanie lorazepamu i probenecydu może powodować szybszy początek działania lorazepamu ze względu na dłuższy T_0,5 oraz zmniejszenie całkowitego klirensu. W przypadku jednoczesnego stosowania leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny - w tym lorazepamu - z opioidami zwiększa się ryzyko wystąpienia uspokojenia polekowego, depresji oddechowej, śpiączki oraz zgonu, ze względu na addytywne działanie na OUN. Okres zażywania oraz dawka przy jednoczesnym stosowaniu powinny być ograniczone. Nie zaobserwowano ani nie zgłoszono żadnych interakcji z testami laboratoryjnymi.

Nie ma doniesień potwierdzających bezpieczeństwo stosowania leku u kobiet w ciąży. U noworodków urodzonych przez matki, które przyjmowały lorazepam podczas ciąży, z powodu wpływu farmakologicznego może wystąpić hipotermia, depresja oddechowa i hipotonia („zespół wiotkiego niemowlęcia”). Dzieci matek, które przyjmowały benzodiazepiny przed porodem przez kilka tyg. lub dłużej, wykazywały objawy odstawienia w okresie poporodowym. Doświadczenia nad stosowaniem u zwierząt nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój wewnątrzmaciczny, poród lub rozwój pourodzeniowy. Lek należy stosować w okresie ciąży tylko w przypadku wyraźnej potrzeby, przez możliwie najkrótszy czas i w możliwie najmniejszych dawkach. Lorazepam w nieznacznych farmakologicznie ilościach przenika do mleka. Podczas stosowania produktu Temelor zalecane jest przerwanie karmienia piersią. Brak danych dotyczących wpływu lorazepamu podawanego pozajelitowo na płodność kobiet.

Działania niepożądane występują zwykle na początku leczenia. Działania te na ogół zmniejszają się lub znikają podczas dalszego stosowania lub po zmniejszeniu dawki. Zaobserwowane przypadki zależą od dawki, sposobu podania i jednoczesnego stosowania innych leków działających hamująco na OUN. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) dyskrazja krwi. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) splątanie, depresja, zaburzenia nastroju, zaburzenia snu, zmiany pociągu seksualnego; (rzadko) tymczasowa niepamięć następcza lub zaburzenia pamięci, reakcje paradoksalne - podczas terapii benzodiazepinami niezbyt często obserwowano reakcje paradoksalne, takie jak pobudzenie, nerwowość, drażliwość, agresja, rozpacz, napady złości, koszmary senne, halucynacje, psychozy i nieodpowiednie zachowanie. Reakcje takie występowały szczególnie u dzieci i pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia układu nerwowego: (często) sedacja, senność, zawroty głowy, ataksja; (niezbyt często) bóle głowy, osłabienie uwagi. Zaburzenia oka: (niezbyt często) podwójne lub niewyraźne widzenie. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie, nadciśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, rozstrój żołądkowo-jelitowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby. Choroby skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) alergiczne reakcje skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) osłabienie mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie. Po podaniu domięśniowym zgłaszano ból, pieczenie i zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia. Po podaniu dożylnym: miejscowe zapalenie żył, ból bezpośrednio po wstrzyknięciu i zaczerwienienie, które wystąpiły podczas 24-godz. okresu obserwacji. 1,6% pacjentów zgłosiło ból bezpośrednio po wstrzyknięciu, a 0,5% pacjentów zgłosiło ból 24 h po wstrzyknięciu. Wstrzyknięcie dotętnicze może spowodować skurcz tętnic, który powoduje powstanie zgorzeli, wskutek czego może powstać konieczność amputacji. Po dalszym stosowaniu w ciągu kilku tyg. działanie uspokajające i nasenne benzodiazepin może do pewnego stopnia osłabnąć. Przy dalszym stosowaniu może rozwinąć się tolerancja na działanie benzodiazepin. Wcześniej istniejąca depresja może zostać ujawniona podczas stosowania benzodiazepin. U pacjentów z silną sedacją może wystąpić częściowa niedrożność dróg oddechowych. Dożylne podanie samego lorazepamu oraz w nadmiarze od zalecanej dawki lub zalecanej dawki z innymi środkami stosowanymi podczas znieczulenia może prowadzić do ciężkiej sedacji. W związku z tym niezbędne środki do udrożnienia dróg oddechowych i wspomagania oddychania/wentylacji powinny być dostępne i stosowane w razie potrzeby. Niepamięć następcza może wystąpić po zastosowaniu terapeutycznych dawek lorazepamu, ryzyko wzrasta wraz z wyższymi dawkami. Skutki niepamięci mogą prowadzić do niewłaściwego zachowania. Podczas stosowania lorazepamu rzadko opisywano toksyczne działanie glikolu propylenowego (np. kwasica mleczanowa, hiperosmolalność, niedociśnienie). Inne objawy toksyczności glikolu propylenowego obejmują niewrażliwość, przyspieszenie oddechu, tachykardię, pocenie się i toksyczność względem OUN, w tym napady padaczkowe i krwawienia dokomorowe. Objawów tych można się spodziewać u pacjentów z niewydolnością nerek i dzieci. Stosowanie lorazepamu (w tym w dawkach terapeutycznych) może prowadzić do uzależnienia fizycznego. Objawy związane z odstawianiem benzodiazepin obejmują: bóle głowy, bóle mięśni, lęk, napięcie, depresję, bezsenność, niepokój, splątanie, drażliwość, nadmierne pocenie się i zespół odstawienia (z odbicia), kiedy objawy, które doprowadziły do leczenia benzodiazepinami, powracają w nasilonej postaci. Objawy te mogą być trudne do odróżnienia od pierwotnych dolegliwości, z powodu których lek został przepisany. W ciężkich przypadkach mogą wystąpić następujące objawy odstawienia: poczucie nierealności, depersonalizacja, nadwrażliwość na dźwięki, szumy uszne, drętwienie i mrowienie kończyn, nadwrażliwość na światło, hałas i kontakt fizyczny, ruchy mimowolne, wymioty, omamy i drgawki. Drgawki/napady drgawek mogą występować częściej u pacjentów, u których wcześniej występowały drgawki lub którzy przyjmują leki obniżające próg drgawkowy, np. leki przeciwdepresyjne. Drgawki mogą występować częściej u pacjentów z obecnością drgawek w wywiadzie lub przyjmujących leki obniżające próg drgawkowy, np. leki przeciwdepresyjne.

Przedawkowanie nie powoduje stanu zagrażającego życiu, z wyjątkiem kombinacji z innymi lekami, które działają hamująco na OUN (w tym alkohol). Podczas leczenia przedawkowania leków należy pamiętać, że pacjent może przyjmować różne leki. Szczególną uwagę należy zwrócić na intensywną terapię układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Przedawkowanie leków z grupy benzodiazepin charakteryzuje się zazwyczaj objawami depresji OUN, o nasileniu od senności do śpiączki. W łagodnych przypadkach objawy mogą obejmować senność, splątanie i letarg. W cięższych przypadkach do objawów należą: ataksja, niedociśnienie tętnicze, depresja oddechowa, śpiączka (rzadko, stadia 1-3) i zgon (bardzo rzadko). Flumazenil jest specyficzną odtrutką. Podczas stosowania lorazepamu w dawkach większych niż zalecane zgłaszano przypadki kwasicy mleczanowej, hiperosmolalności, niedociśnienia, prawdopodobnie związanego z glikolem propylenowym (substancja pomocnicza). Ryzyko wystąpienia tych objawów jest większe u pacjentów z niewydolnością nerek i u dzieci.

Lorazepam jest benzodiazepiną. Preparat leczniczy wykazuje działanie przeciwlękowe, uspokajające, nasenne, przeciwdrgawkowe i miorelaksacyjne. Dokładny mechanizm działania benzodiazepin nie jest w pełni poznany. Wykazują one swoje działanie poprzez różne mechanizmy. Benzodiazepiny prawdopodobnie działają poprzez wiązanie się z określonymi receptorami w różnych miejscach w ośrodkowym układzie nerwowym. W ten sposób zwiększają synaptyczne lub presynaptyczne hamowanie osiągane przez kwas γ-aminomasłowy lub bezpośrednio wpływają na mechanizmy odpowiedzialne za wyzwalanie potencjałów czynnościowych.

1 amp. zawiera 4 mg lorazepamu (4 mg substancji czynnej w 1 ml w amp.).