Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Tarceva®

Erlotinib

tabl. powl.
100 mg
30 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
X
Tarceva®
tabl. powl.
25 mg
30 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
X
Tarceva®
tabl. powl.
150 mg
30 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
X

Tarceva® (erlotynib) - szczegółowe informacje dla lekarza

Wskazania do stosowania

Tarceva jest wskazana w leczeniu następujących nowotworów:

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP):

  • Leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR
  • Monoterapia w leczeniu podtrzymującym u pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, u których nastąpiła stabilizacja choroby po 4 cyklach standardowej chemioterapii pierwszego rzutu opartej na pochodnych platyny
  • Leczenie pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, u których doszło do niepowodzenia leczenia po uprzednim zastosowaniu co najmniej jednego schematu chemioterapii

Rak trzustki:

  • W skojarzeniu z gemcytabiną w leczeniu pacjentów z rakiem trzustki z przerzutami

Przy przepisywaniu leku należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści u pacjentów z nowotworami bez ekspresji EGFR w badaniu IHC oraz u pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem trzustki.

Tarceva ma szerokie zastosowanie w leczeniu zaawansowanego NDRP, szczególnie u pacjentów z mutacjami EGFR, oraz w przerzutowym raku trzustki. Kluczowe jest określenie statusu EGFR przed rozpoczęciem leczenia NDRP.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Dawka dobowa Sposób podawania
NDRP 150 mg Co najmniej 1h przed lub 2h po posiłku
Rak trzustki 100 mg Co najmniej 1h przed lub 2h po posiłku, w skojarzeniu z gemcytabiną

Dawkowanie Tarcevy w zależności od wskazania

Leczenie powinno być nadzorowane przez lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Przed rozpoczęciem leczenia pierwszego rzutu NDRP należy wykonać badanie na obecność mutacji EGFR.

W przypadku braku wysypki w ciągu 4-8 tygodni terapii, należy ponownie ocenić zasadność kontynuacji leczenia. Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki, należy ją zmniejszać stopniowo po 50 mg.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek.

Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u pacjentów poniżej 18 roku życia.

U palatyczy tytoniu ekspozycja na erlotynib jest zmniejszona o 50-60%. Należy zalecić zaprzestanie palenia.

Dawkowanie Tarcevy zależy od wskazania i wymaga indywidualnego dostosowania w zależności od tolerancji leczenia. Kluczowe jest przyjmowanie leku na czczo oraz zaprzestanie palenia tytoniu.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na erlotynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Interakcje lekowe: Należy unikać jednoczesnego stosowania silnych induktorów i inhibitorów CYP3A4. Zachować ostrożność przy stosowaniu z substratami CYP3A4.

Śródmiąższowa choroba płuc: W przypadku nowych lub narastających objawów ze strony układu oddechowego należy przerwać leczenie do czasu diagnostyki.

Biegunka: W przypadku ciężkiej biegunki należy wdrożyć odpowiednie leczenie (np. loperamid) i monitorować nawodnienie pacjenta.

Zaburzenia czynności wątroby i nerek: Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Palenie tytoniu: Zmniejsza ekspozycję na lek - zalecić zaprzestanie palenia.

Stosowanie Tarcevy wymaga ścisłego monitorowania pacjenta pod kątem działań niepożądanych, szczególnie ze strony układu oddechowego i pokarmowego. Kluczowe jest uwzględnienie potencjalnych interakcji lekowych oraz wpływu palenia tytoniu na skuteczność leczenia.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Inhibitory CYP3A4: Mogą zwiększać stężenie erlotynibu (np. azolowe leki przeciwgrzybicze, inhibitory proteazy, erytromycyna, klarytromycyna). Może być konieczne zmniejszenie dawki Tarcevy.

Induktory CYP3A4: Mogą zmniejszać stężenie erlotynibu (np. ryfampicyna, fenytoina, karbamazepina, barbiturany, ziele dziurawca). Może być zmniejszona skuteczność leczenia.

Leki przeciwzakrzepowe: U pacjentów przyjmujących warfarynę lub inne pochodne kumaryny należy regularnie monitorować parametry krzepnięcia.

Inhibitory glikoproteiny-P: Mogą wpływać na dystrybucję i eliminację erlotynibu (np. cyklosporyna, werapamil).

Leki zmniejszające kwasowość soku żołądkowego: Mogą upośledzać wchłanianie erlotynibu.

Liczne potencjalne interakcje lekowe wymagają szczególnej uwagi przy stosowaniu Tarcevy. Konieczne jest dokładne monitorowanie pacjenta i ewentualna modyfikacja dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania leków wpływających na metabolizm erlotynibu.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża: Stosowanie możliwe tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu.

Karmienie piersią: Należy odradzać karmienie piersią podczas leczenia.

Antykoncepcja: Konieczne stosowanie skutecznej antykoncepcji w trakcie leczenia i co najmniej 2 tygodnie po jego zakończeniu.

Tarceva nie powinna być stosowana w ciąży i podczas karmienia piersią, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję.

Działania niepożądane

Bardzo często (≥1/10): Wysypka skórna (75%), biegunka (54%), zakażenia, jadłowstręt, zapalenie spojówek, duszność, kaszel, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, świąd, suchość skóry, zmęczenie.

Często (≥1/100 do <1/10): Krwawienia z przewodu pokarmowego, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zapalenie rogówki.

Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100): Śródmiąższowa choroba płuc (w tym przypadki śmiertelne).

Najczęstsze działania niepożądane Tarcevy dotyczą skóry i przewodu pokarmowego. Szczególnej uwagi wymaga ryzyko rozwoju śródmiąższowej choroby płuc, która może mieć poważne konsekwencje.

Właściwości farmakologiczne

Mechanizm działania: Erlotynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację EGFR, co prowadzi do zatrzymania podziałów komórki i/lub jej śmierci.

Farmakokinetyka:

  • Maksymalne stężenie we krwi: około 4h po podaniu doustnym
  • Biodostępność: 59%
  • Wiązanie z białkami osocza: około 95%
  • Metabolizm: głównie przez CYP3A4 w wątrobie
  • Wydalanie: głównie z kałem (>90%), niewielka część przez nerki (9%)
  • Okres półtrwania: 36,2h

Tarceva działa poprzez hamowanie EGFR, co przekłada się na efekt przeciwnowotworowy. Lek charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym i długim okresem półtrwania, co umożliwia dawkowanie raz na dobę.

Warto zapamiętać
  • Przed rozpoczęciem leczenia NDRP konieczne jest określenie statusu mutacji EGFR
  • Tarceva powinna być przyjmowana na czczo, co najmniej godzinę przed lub dwie godziny po posiłku

Podsumowanie

Tarceva (erlotynib) jest skutecznym lekiem w terapii celowanej zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca oraz raka trzustki z przerzutami. Jej stosowanie wymaga jednak starannego monitorowania pacjenta ze względu na potencjalne działania niepożądane oraz liczne interakcje lekowe. Kluczowe znaczenie ma indywidualizacja terapii w oparciu o status mutacji EGFR oraz charakterystykę pacjenta, w tym jego nawyki (np. palenie tytoniu) i stosowane jednocześnie leki.



Wskazania

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP): produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR. Produkt leczniczy jest także wskazany w monoterapii w leczeniu podtrzymującym u pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub z NDRP z przerzutami, u których nastąpiła stabilizacja choroby po 4 cyklach standardowej chemioterapii pierwszego rzutu opartej na pochodnych platyny. Produkt leczniczy jest także wskazany w leczeniu pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, u których doszło do niepowodzenia leczenia po uprzednim zastosowaniu co najmniej jednego schematu chemioterapii. Przy przepisywaniu produktu leczniczego należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści, co do czasu przeżycia ani innych istotnych klinicznie skutków leczenia u pacjentów z nowotworami, w których w badaniu immunohistochemicznym (IHC) nie stwierdzano ekspresji receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Rak trzustki: produkt leczniczy w skojarzeniu z gemcytabiną jest wskazany w leczeniu pacjentów z rakiem trzustki z przerzutami. Przy przepisywaniu produktu leczniczego należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści co do czasu przeżycia u pacjentów z chorobą miejscowo zaawansowaną.

Leczenie produktem powinno być nadzorowane przez lekarza mającego doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Pacjenci z niedrobnokomórkowym rakiem płuca. Przed zastosowaniem produktu w leczeniu pierwszego rzutu pacjentów z zaawansowanym NDRP lub z NDRP z przerzutami, którzy nie przyjmowali chemioterapii, należy wykonać badanie na obecność mutacji EGFR. Zalecana dawka dobowa produktu wynosi 150 mg i powinna być przyjmowana co najmniej godzinę przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku. Pacjenci z rakiem trzustki. Zalecana dawka dobowa produktu wynosi 100 mg i powinna być przyjmowana co najmniej godzinę przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku, w skojarzeniu z gemcytabiną (patrz: ChPL gemcytabiny w raku trzustki). W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiła wysypka w ciągu pierwszych 4-8 tyg. terapii, zasadność kontynuacji leczenia produktem powinna być powtórnie oceniona. Jeżeli konieczna jest modyfikacja dawki, należy ją zmniejszać stopniowo po 50 mg. Produkt jest dostępny w dawkach 25 mg, 100 mg i 150 mg. W przypadku jednoczesnego stosowania substratów i leków wpływających na CYP3A4 może być konieczna modyfikacja dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Erlotynib jest metabolizowany w wątrobie i wydalany z żółcią. Pomimo że ekspozycja na erlotynib była podobna w grupie pacjentów z umiarkowanie zaburzoną czynnością wątroby (punktacja Child-Pugh 7-9) jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby, należy zachować ostrożność podając produkt pacjentom z niewydolnością wątroby. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy zredukować dawkę lub przerwać podawanie produktu. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności działania produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (aktywność AspAT i AIAT pięć razy większa niż wartości górnej granicy normy). Nie należy stosować produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy >1,5 razy większe niż górna granica wartości prawidłowych). Na podstawie danych farmakokinetycznych nie wydaje się, aby zmiana dawkowania była konieczna u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie zaleca się stosowania produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności erlotynibu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży. Stosowanie u palaczy tytoniu. Wykazano, że palenie tytoniu zmniejsza ekspozycję na erlotynib o 50-60%. Maks. tolerowana dawka produktu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, którzy aktualnie palą papierosy wynosiła 300 mg. U pacjentów, którzy nadal palą papierosy, skuteczność i długotrwałe bezpieczeństwo stosowania dawki większej niż zalecane dawki początkowe nie zostało określone. W związku z tym, osobom aktualnie palącym należy zalecić zaprzestanie palenia, ponieważ stężenie erlotynibu w surowicy krwi u palaczy jest mniejsze niż u osób niepalących.

Nadwrażliwość na erlotynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Substancje silnie indukujące CYP3A4 mogą zmniejszać skuteczność erlotynibu, natomiast silne inhibitory CYP3A4 mogą prowadzić do nasilenia toksyczności - należy unikać jednoczesnego stosowania leków tego typu z erlotynibem. Palenie tytoniu może zmniejszać stężenie leku we krwi - osobom palącym tytoń należy doradzić, aby zaprzestały palenia. Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc u pacjentów otrzymujących erlotynib z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca lub z powodu innych zaawansowanych nowotworów litych, u pacjentów, u których nagle wystąpią nowe i/lub narastające, niewyjaśnione objawy ze strony płuc, takie jak duszność, kaszel i gorączka, należy przerwać stosowanie preparatu do czasu przeprowadzenia oceny diagnostycznej (w przypadku rozpoznania śródmiąższowej choroby płuc, preparat należy odstawić i w razie konieczności wdrożyć odpowiednie leczenie). W przypadku wystąpienia biegunki o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, należy wdrożyć leczenie, np. loperamidem; w niektórych przypadkach może zachodzić konieczność zmniejszenia dawki. W przypadku ciężkiej lub uporczywej biegunki, nudności, jadłowstrętu lub wymiotów z towarzyszącym odwodnieniem, należy przerwać stosowanie preparatu i wdrożyć postępowanie mające na celu przeciwdziałanie odwodnieniu. Ponadto należy monitorować czynność nerek oraz stężenia elektrolitów we krwi, łącznie ze stężeniem potasu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków zmniejszających kwasowość soku żołądkowego, inhibitorów pompy protonowej oraz antagonistów receptora H2 jednocześnie z erlotynibem. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nerek. Należy zachować ostrożność podczas podawania preparatu pacjentom z zaburzeniami czynności wątroby; nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat - nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci. Tabletki zawierają laktozę i nie należy ich podawać u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami, takimi jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy Lapp lub zaburzenia wchłaniania glukozy-galaktozy.

Erlotynib jest silnie działającym inhibitorem CYP1A1 i umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 i CYP2C8, a warunkach in vitro jest on również silnym inhibitorem reakcji sprzęgania z kwasem glikuronowym, która przebiega za pośrednictwem UGT1A1. Fizjologiczne znaczenie silnych właściwości hamujących wobec CYP1A1 nie jest znane z uwagi na znacznie ograniczoną ekspresję CYP1A1 w tkankach ludzkich. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu inhibitorów CYP1A2 na farmakokinetykę erlotynibu, należy więc zachować ostrożność podczas stosowania tych inhibitorów jednocześnie z erlotynibem. Dotychczas nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji klinicznych z jakimkolwiek substratem CYP3A4. Na podstawie badań in vitro stwierdzono, że w przypadku jednoczesnego leczenia erlotynibem i substratami CYP3A4 należy zachować ostrożność. Jeżeli zastosowanie takiego skojarzenia jest konieczne, należy zapewnić ścisłą obserwację kliniczną. W badaniu klinicznym wykazano, że erlotynib nie wpływa na farmakokinetykę stosowanego jednocześnie substratu CYP3A4/2C8, paklitakselu. Hamowanie reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym może wywoływać interakcje z lekami, które są substratami UGT1A1 i są wydalane wyłącznie na tej drodze. U pacjentów, u których stopień ekspresji UGT1A1 jest mały lub u pacjentów z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym (np. choroba Gilberta) mogą być zwiększone stężenia bilirubiny w surowicy - pacjenci ci muszą być leczeni z ostrożnością. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych może odgrywać rolę w klirensie metabolicznym erlotynibu. Mogą występować potencjalne interakcje z lekami, które są metabolizowane przez te enzymy lub są ich inhibitorami bądź induktorami. Silne inhibitory CYP3A4 powodują zmniejszenie metabolizmu erlotynibu i zwiększenie jego stężenia w osoczu - należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego leczenia erlotynibem i silnym inhibitorem CYP3A4, np. z azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol), inhibitorami proteazy, erytromycyną lub klarytromycyną - w razie konieczności należy zmniejszyć dawkę erlotynibu, zwłaszcza w przypadku zaobserwowania objawów toksyczności. Silne induktory aktywności CYP3A4 powodują zwiększenie metabolizmu erlotynibu i istotne zmniejszenie jego stężenia w osoczu. W badaniu klinicznym jednoczesne stosowanie erlotynibu i ryfampicyny (600 mg doustnie raz na dobę przez 7 dni), która jest silnym induktorem CYP3A4, spowodowało zmniejszenie AUC erlotynibu. Kliniczne znaczenie tego zjawiska nie jest jasne, lecz skuteczność leku może być zmniejszona. Zmniejszenie ekspozycji na erlotynib może również występować pod wpływem innych induktorów CYP3A4, np. fenytoiny, karbamazepiny, barbituranów lub ziela dziurawca - w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków z erlotynibem należy zachować ostrożność. W miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie innych leków, które nie są induktorami CYP3A4. Pacjenci przyjmujący warfarynę lub inne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny powinni być regularnie monitorowani pod kątem zmian parametrów czasu protrombinowego lub INR. Palenie papierosów może zmniejszać stężenie leku w osoczu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów glikoproteiny-P, np. cyklosporyny lub werapamilu może prowadzić do zmiany dystrybucji i/lub zmiany eliminacji erlotynibu - należy zachować ostrożność. Leki zmniejszające kwasowość soku żołądkowego, inhibitory pompy protonowej oraz antagoniści receptora H2 mogą upośledzać wchłanianie erlotynibu - należy zachować ostrożność podczas stosowania tych leków jednocześnie z erlotynibem.

U kobiet ciężarnych leczenie preparatem można prowadzić tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu. W trakcie leczenia i co najmniej przez 2 tyg. po jego zakończeniu należy stosować odpowiednie skuteczne metody antykoncepcji. Należy odradzać karmienie piersią podczas przyjmowania preparatu.

Do najczęściej zgłaszanych niepożądanych reakcji na lek należały wysypka skórna (75%) i biegunka (54%). Bardzo często obserwowano: zakażenia; jadłowstręt; zapalenie spojówek, suche zapalenie rogówki i spojówek; duszność, kaszel; zaburzenia żołądkowo-jelitowe (biegunka, nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, ból brzucha); wysypkę skórną, świąd, suchość skóry; zmęczenie. Często: krwawienie z przewodu pokarmowego (w badaniach klinicznych, w niektórych przypadkach było związane z jednoczesnym stosowaniem warfaryny, a w niektórych z podawaniem NLPZ); nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności AlAT, AspAT, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi) - przeważnie o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu, mające charakter przemijający lub związane z przerzutami do wątroby; zapalenie rogówki (doniesiono o pojedynczym przypadku owrzodzenia rogówki u pacjenta otrzymującego erlotynib w skojarzeniu z chemioterapią, jako powikłanie zapalenia błon śluzowych i skóry). Niezbyt często: ciężkie przypadki śródmiąższowej choroby płuc, łącznie z przypadkami śmiertelnymi, u pacjentów otrzymujących preparat z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca lub innych zaawansowanych nowotworów litych.

Tolerowane były pojedyncze dawki doustne produktu leczniczego do 1000 mg erlotynibu u zdrowych osób i do 1600 mg u chorych na nowotwory. Dawki 200 mg podawane 2x/dobę zdrowym osobom były źle tolerowane po zaledwie kilku dniach stosowania. Jak wynika z danych uzyskanych na podstawie tych badań, ciężkie działania niepożądane, takie jak biegunka, wysypka i ewentualnie zwiększona aktywność aminotransferaz, mogą występować po podaniu dawki większej niż zalecana. W przypadku, gdy podejrzewane jest przedawkowanie, należy zaprzestać leczenia produktem i wdrożyć leczenie objawowe.

Erlotynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnik wzrostu/receptora typu 1 dla ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR znanego także jako HER1). Erlotynib silnie hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację EGFR. EGFR ulega ekspresji na powierzchni komórek prawidłowych i nowotworowych. W modelach nieklinicznych hamowanie fosfotyrozyny EGFR prowadzi do zatrzymania podziałów komórki i/lub jej śmierci. Maks. stężenia erlotynibu we krwi uzyskuje się w ciągu około 4 h po podaniu doustnym (biodostępność całkowita wynosi 59%). Ekspozycja po podaniu doustnym może ulegać zwiększeniu pod wpływem pożywienia. Erlotynib wiąże się z białkami osocza w około 95%. Jest metabolizowany w wątrobie przez układ enzymatyczny cytochromu (CYP), głównie przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych, może być elementem klirensu metabolicznego erlotynibu. Zidentyfikowano trzy główne szlaki metaboliczne: O-demetylację, utlenianie grupy acetylenowej i hydroksylację pierścienia aromatycznego. Erlotynib jest wydalany przede wszystkim w postaci metabolitów z kałem (>90%), a wydalanie nerkowe stanowi niewielką część (około 9%) dawki doustnej. Mniej niż 2% dawki doustnej jest wydalane w postaci macierzystego leku. T0,5 leku wynosi 36,2 h.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg lub 150 mg chlorowodorku erlotynibu.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.