Dla każdego wskazania schemat dawkowania jest inny. Należy dopilnować, aby pacjent otrzymał dokładne informacje dotyczące dawkowania odpowiednie dla jego choroby. Produkt leczniczy powinien być podawany raz/dobę, bez pokarmu. Dorośli. Leczenie schizofrenii i umiarkowanych do ciężkich epizodów maniakalnych w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Produkt leczniczy należy podawać przynajmniej 1 h przed posiłkiem. Dobowa dawka początkowa wynosi 300 mg w 1. dniu i 600 mg w 2. dniu. Zalecana dawka wynosi 600 mg/dobę, jednakże w klinicznie uzasadnionych przypadkach dawkę można zwiększyć do 800 mg/dobę. Dawkę należy dostosować w zakresie dawek skutecznych 400-800 mg/dobę, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. W leczeniu podtrzymującym w schizofrenii dostosowanie dawki nie jest konieczne. Leczenie epizodów ciężkiej depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Produkt leczniczy powinien być stosowany przed snem. Przez pierwsze 4 dni leczenia całkowite dawki dobowe wynoszą odpowiednio: 50 mg (dzień 1.), 100 mg (dzień 2.), 200 mg (dzień 3.) i 300 mg (dzień 4.). Zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści ze stosowania produktu w dawce 600 mg w porównaniu z dawką 300 mg. W pojedynczych przypadkach korzystne może być stosowanie dawki 600 mg. Dawki większe niż 300 mg powinny być wprowadzane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. U niektórych pacjentów, w przypadku problemów wynikających z gorszej tolerancji leczenia, w badaniach klinicznych wykazano możliwość rozważenia zmniejszenia dawki do minimum 200 mg. Zapobieganie nawrotom w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Pacjenci, u których wystąpiła odpowiedź na leczenie produktem leczniczym w ostrym leczeniu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, powinni kontynuować przyjmowanie produktu leczniczego w tej samej dawce, w celu zapobiegania nawrotom epizodów maniakalnych, maniakalno-depresyjnych lub depresyjnych w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym. Dawkę produktu leczniczego można dostosować w zależności od uzyskanej reakcji klinicznej i tolerancji danego pacjenta, w zakresie 300-800 mg/dobę. Ważne jest, aby w leczeniu podtrzymującym stosować najmniejszą skuteczną dawkę leku. Leczenie wspomagające epizodów ciężkiej depresji u pacjentów z ciężkim zaburzeniem depresyjnym (MDD). Produkt leczniczy należy stosować przed snem. Dawka dobowa w leczeniu początkowym wynosi 50 mg w dniu 1. i 2. i 150 mg w dniach 3. i 4. Działanie przeciwdepresyjne obserwowano w krótkotrwałych badaniach z zastosowaniem leczenia wspomagającego w dawce dobowej 150 mg i 300 mg (z amitryptyliną, bupropionem, cytalopramem, duloksetyną, escytalopramem, fluoksetyną, paroksetyną, sertraliną i wenlafaksyną) oraz w krotkotrwałych badaniach monoterapii kwetiapiną w dawce 50 mg/dobę. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych po zastosowaniu produktu leczniczego w większych dawkach. Dlatego lekarz powinien zapewnić stosowanie najmniejszej skutecznej dawki, rozpoczynając leczenie od dawki 50 mg/dobę. Potrzeba zwiększenia dawki ze 150 do 300 mg/dobę powinna być oparta na indywidualnej ocenie stanu pacjenta. Zmiana z kwetiapiny w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu. W celu ułatwienia dawkowania pacjentom stosującym kwetiapinę, tabl. o natychmiastowym uwalnianiu w dawkach podzielonych, możliwa jest zmiana terapii na produkt leczniczy, tabl. o przedł. uwalnianiu, w równoważnej całkowitej dawce dobowej przyjmowanej raz/dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawkowania. Pacjenci w podeszłym wieku. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Konieczne może być wolniejsze zwiększanie dawki produktu, i stosowanie mniejszej dawki dobowej niż u młodszych pacjentów. Średni klirens osoczowy kwetiapiny u pacjentów w podeszłym wieku był zmniejszony o 30-50% w porównaniu z wartościami występującymi u młodszych pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki dobowej wynoszącej 50 mg. Następnie dawkę można zwiększać o 50 mg/dobę aż do uzyskania dawki skutecznej, zależnie od indywidualnej odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenie. U pacjentów w podeszłym wieku z epizodami ciężkiej depresji w przebiegu ciężkiego zaburzenia depresyjnego (MDD) dawkowanie należy rozpocząć od 50 mg/dobę w dniach 1-3., zwiększając do 100 mg/dobę dnia 4. i do 150 mg/dobę dnia 8. Należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną, rozpoczynając leczenie od 50 mg/dobę. Jeśli w oparciu o indywidualną ocenę stanu pacjenta trzeba zwiększyć dawkę do 300 mg/dobę, nie należy wprowadzać tej dawki przed 22. dniem leczenia. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u pacjentów powyżej 65 lat z epizodami depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Dzieci i młodzież. Produkt leczniczy nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ze względu na brak danych dotyczących stosowania leku w tej grupie wiekowej. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Kwetiapina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie. Dlatego produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Zalecana dawka początkowa u takich pacjentów wynosi 50 mg/dobę. Dawkę tę należy zwiększać o 50 mg/dobę, aż do osiągnięcia dawki skutecznej, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji pacjenta na leczenia.

Lek powinien być podawany raz/dobę, bez pokarmu. Tabl. należy połykać w całości, nie należy ich dzielić, żuć ani kruszyć.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie inhibitorów izoenzymu P450 3A4, takich jak inhibitory proteazy HIV, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon, jest przeciwwskazane.

Lek jest wskazany w leczeniu schizofrenii, zaburzenia afektywnego dwubiegunowego oraz jako leczenie wspomagające w ciężkich epizodach depresyjnych w przebiegu dużej depresji, dlatego profil bezpieczeństwa powinien być określony w oparciu o indywidualne rozpoznanie i dawkę stosowaną u pacjenta. Nie ustalono długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania w leczeniu wspomagającym u pacjentów z dużą depresją, określono natomiast skuteczność i bezpieczeństwo u dorosłych pacjentów, u których zastosowano monoterapię. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18. rż., ze względu na brak danych popierających stosowanie w tej grupie wiekowej. Badania kliniczne dotyczące stosowania kwetiapiny wykazały, iż w porównaniu do znanego profilu bezpieczeństwa określonego dla pacjentów dorosłych, poszczególne działania niepożądane występowały ze zwiększoną częstością u dzieci i młodzieży (zwiększony apetyt, zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy i objawy pozapiramidowe) oraz zidentyfikowano jedno działanie nieobserwowane wcześniej w badaniach u pacjentów dorosłych (zwiększone ciśnienie krwi). U dzieci i młodzieży wykryto również zmiany w testach czynności tarczycy. Ponadto, długotrwałe bezpieczeństwo oddziaływania terapii z zastosowaniem kwetiapiny na wzrost i dojrzewanie badano nie dłużej niż przez 26 tyg. Długotrwałe implikacje na rozwój poznawczy i zachowawczy nie są znane. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną wśród dzieci i młodzieży stosujących kwetiapinę, podawaniu kwetiapiny towarzyszyła zwiększona częstość objawów pozapiramidowych w porównaniu z placebo, u pacjentów ze schizofrenią i epizodami maniakalnymi w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstw (zdarzenia związane z próbami samobójczymi). Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia znaczącej remisji. Jako że poprawa może nie wystąpić przez kilka 1-szych lub więcej tyg. leczenia, pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską do czasu wystąpienia poprawy. Ogólne doświadczenie kliniczne wskazuje, że ryzyko samobójstw może być zwiększone we wczesnej fazie poprawy stanu klinicznego pacjenta. Dodatkowo, lekarz powinien rozważyć potencjalne ryzyko wystąpienia zdarzeń związanych z próbami samobójczymi po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny, z powodu znanych czynników ryzyka związanych z leczoną chorobą. Inne zaburzenia psychiczne, w których zalecany jest produkt leczniczy, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi epizodami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi epizodami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza badań klinicznych z grupą kontrolną placebo nad przeciwdepresyjnymi produktami leczniczymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone w porównaniu z placebo ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. W krótkotrwałych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo, z udziałem pacjentów z ciężkimi epizodami depresyjnymi w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym stwierdzono zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u młodych pacjentów (młodszych niż 25 lat), leczonych kwetiapiną w porównaniu z leczonymi placebo (odpowiednio 3,0% wzgl. 0%). U pacjentów z dużą depresją biorących udział w badaniach klinicznych ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych u młodych pacjentów (poniżej 25. rż.) wynosiło 2,1% (3/144) w grupie kwetiapiny i 1,3% (1/75) w grupie placebo. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo wśród dorosłych pacjentów stosowanie kwetiapiny było związane ze zwiększoną częstością występowania objawów pozapiramidowych w porównaniu do grupy placebo u pacjentów leczonych z powodu ciężkich epizodów depresji w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego i dużej depresji. Stosowaniu kwetiapiny towarzyszy rozwój akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub przykrym niepokojem i potrzebą ruchu, które często związane są z niemożliwością siedzenia lub stania w miejscu. Objawy te są bardziej prawdopodobne w 1-szych kilku tyg. leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Jeśli wystąpią oznaki i objawy późnych dyskinez, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania produktu leczniczego. Objawy dyskinez późnych mogą się pogłębić lub rozwinąć po przerwaniu terapii. Leczenie kwetiapiną było związane z występowaniem senności i zbliżonych objawów, takich jak uspokojenie. W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z epizodami depresji w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym i dużej depresji, objawy te występowały zazwyczaj podczas 1-szych 3 dni leczenia i miały przede wszystkim łagodne do umiarkowanego nasilenie. Pacjenci z depresją w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego oraz pacjenci z ciężkimi epizodami depresji w przebiegu dużej depresji, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt lekarskich podczas 1-szych 2 tyg. od wystąpienia senności, lub do czasu poprawy, a rozważenie przerwania leczenia może być konieczne. Leczeniu kwetiapiną towarzyszyło niedociśnienie ortostatyczne i związane z tym zawroty głowy, które podobnie jak senność występują zwykle w początkowej fazie zwiększania dawki. Może to zwiększyć częstość przypadkowych urazów (upadków), szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego należy poradzić pacjentom zachowanie ostrożności do czasu, aż zapoznają się z potencjalnym wpływem produktu leczniczego. Lek należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu krążenia, zaburzeniami krążenia mózgowego, a także w przypadku innych chorób predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego. Kwetiapina może wywoływać niedociśnienie ortostatyczne, szczególnie w początkowym okresie zwiększania dawki, dlatego też należy rozważyć zmniejszenie dawki lub wolniejsze jej zwiększanie, jeśli wystąpi taka potrzeba. U pacjentów z pierwotnymi chorobami układu krążenia rozważyć można wolniejsze zwiększanie dawki. W badaniach klinicznych z grupą kontrolną nie wykazano różnicy częstości występowania napadów drgawek u pacjentów leczonych kwetiapiną lub otrzymujących placebo. Zalecana jest ostrożność podczas leczenia pacjentów z drgawkami w wywiadzie. Złośliwy zespół neuroleptyczny związany jest ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych, w tym również kwetiapiny. Objawy kliniczne obejmują hipertermię, zaburzenia stanu psychicznego, sztywność mięśni, zaburzenia czynności układu autonomicznego i zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyny. W razie ich wystąpienia należy przerwać terapię produktem leczniczym i zastosować odpowiednie leczenie. W badaniach klinicznych niezbyt często raportowano o występowaniu ciężkiej neutropenii (liczba neutrofilów <0,5 x 10⁹/l). Większość przypadków ciężkiej neutropenii wystąpiła w ciągu kilku m-cy po rozpoczęciu terapii kwetiapiną. Brak wyraźnej zależności od dawki. Z doświadczenia po wprowadzeniu leku do obrotu wynika, iż po przerwaniu terapii kwetiapiną leukopenia i/lub neutropenia ustępowały. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka neutropenii są: mała liczba białych krwinek przed rozpoczęciem leczenia oraz neutropenia wywołana przez leki w wywiadzie. Należy przerwać stosowanie kwetiapiny, jeśli liczba neutrofilów wynosi <1,0 x 10₉/l. Należy obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych infekcji oraz kontrolować liczbę neutrofilów (aż przekroczy 1,5 x 10⁹/l). Jednoczesne stosowanie kwetiapiny z silnymi induktorami enzymów wątrobowych, takimi jak karbamazepina lub fenytoina, znacząco zmniejsza stężenie kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność terapii kwetiapiną. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe terapię produktem leczniczym można rozpocząć, jeśli w opinii lekarza korzyści wynikające ze stosowania produktu leczniczego przeważają nad ryzykiem związanym z przerwaniem stosowania induktorów enzymów wątrobowych. Jest ważne, aby jakiekolwiek zmiany leku indukującego enzymy wątrobowe dokonywać stopniowo i, jeśli jest to konieczne, zastąpić go lekiem nieindukującym enzymów wątrobowych (np. walproinian sodu). U pacjentów przyjmujących kwetiapinę stwierdzano zwiększenie masy ciała i należy monitorować tę zmianę i odpowiednio postępować, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Rzadko zgłaszano przypadki hiperglikemii i/lub rozwoju lub nasilenia cukrzycy, której rzadko towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka; wystąpiło kilka przypadków śmiertelnych. Niekiedy donoszono o wcześniejszym zwiększeniu mc., co mogło być czynnikiem sprzyjającym. Zaleca się odpowiednią obserwację kliniczną, zgodną z wytycznymi dotyczącymi stosowania przeciwpsychotycznych produktów leczniczych. Pacjenci stosujący jakikolwiek przeciwpsychotyczny produkt leczniczy, w tym kwetiapinę, powinni być obserwowani pod względem wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych hiperglikemii (takich jak polidypsja, poliuria, polifagia i osłabienie), a pacjenci z cukrzycą lub dużym ryzykiem wystąpienia cukrzycy powinni być regularnie kontrolowani pod względem pogorszenia wyrównania stężenia glukozy. Należy regularnie kontrolować mc. W badaniach klinicznych dotyczących kwetiapiny obserwowano zwiększenie stężenia trójglicerydów, cholesterolu LDL i całkowitego cholesterolu oraz zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL. W przypadku zmian stężenia lipidów należy postępować zgodnie z praktyką kliniczną. Obserwowane w badaniach klinicznych zmiany mc., stężenia glukozy (patrz hiperglikemia) i lipidów we krwi mogą być przyczyną pogorszenia profilu ryzyka metabolicznego u poszczególnych pacjentów, co wymaga właściwego postępowania klinicznego. Dane z badań klinicznych i ze stosowania kwetiapiny zgodnie z ChPL wykazały, iż podawanie kwetiapiny nie jest związane z przewlekłym wydłużeniem bezwzględnego odstępu QT. Po zarejestrowaniu, wydłużenie odstępu QT obserwowano podczas stosowania kwetiapiny w dawkach terapeutycznych i po przedawkowaniu. Należy zachować ostrożność, jeśli kwetiapina zalecana jest pacjentom z chorobami układu krążenia lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Ostrożność zalecana jest również, jeśli kwetiapina stosowana jest jednocześnie z innymi produktami leczniczymi wydłużającymi odstęp QT albo z neuroleptykami, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią. Po nagłym przerwaniu stosowania kwetiapiny obserwowano wystąpienie ostrych objawów odstawienia, takich jak bezsenność, nudności, bóle głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy i drażliwość. Zaleca się stopniowe odstawianie kwetiapiny przez okres przynajmniej 1-2 tyg. Lek nie jest zarejestrowany do leczenia pacjentów w podeszłym wieku z objawami psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych. W badaniach klinicznych z randomizacją, z grupą kontrolną placebo, z zastosowaniem niektórych atypowych leków przeciwpsychotycznych, przeprowadzonych z udziałem pacjentów z otępieniem, obserwowano ok. 3-krotne zwiększenie ryzyka działań niepożądanych ze strony naczyń mózgu. Mechanizm wpływający na zwiększenie ryzyka nie jest znany. Nie można wykluczyć zwiększonego ryzyka w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych i w innych grupach pacjentów. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia udaru. Metaanaliza badań nad atypowymi przeciwpsychotycznymi produktami leczniczymi wykazała, że u pacjentów w podeszłym wieku z objawami psychotycznymi w przebiegu choroby otępiennej występuje zwiększone ryzyko zgonu w porównaniu do grupy otrzymującej placebo. Jednakże, w 2 badaniach z grupą kontrolną placebo, z okresem obserwacji 10 tyg., dotyczących stosowania kwetiapiny, przeprowadzonych w takiej samej grupie pacjentów (n=710, średnia wieku 83 lata, zakres: 56–99 lat) umieralność w grupie stosującej kwetiapinę wynosiła 5,5%, a w grupie otrzymującej placebo 3,2%. Przyczyny zgonu pacjentów w trakcie badań klinicznych były różne, zgodne z oczekiwanymi dla tej populacji. Na podstawie tych danych nie można ustalić związku między stosowaniem kwetiapiny i zgonami pacjentów w podeszłym wieku z chorobą otępienną. Podczas stosowania kwetiapiny obserwowano przypadki dysfagii. Kwetiapina powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zachłystowego zapalenia płuc. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych raportowano o przypadkach żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Ponieważ u pacjentów stosujących leki przeciwpsychotyczne często występują czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, należy zidentyfikować wszystkie możliwe czynniki ryzyka tej choroby przed i podczas terapii produktem leczniczym oraz podjąć działania zapobiegające wystąpieniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Zapalenie trzustki obserwowano w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu, związek przyczynowo-skutkowy nie został jednak ustalony. Podczas obserwacji zebranej po wprowadzeniu leku do obrotu u wielu pacjentów wystąpiły czynniki wiążące się z zapaleniem trzustki, w tym zwiększenie stężenia trójglicerydów, kamienie żółciowe oraz spożywanie alkoholu. Dane dotyczące stosowanych jednocześnie kwetiapiny i soli semisodowej kwasu walproinowego lub litu w ostrych epizodach manii o umiarkowanym i ciężkim nasileniu są ograniczone, jednakże skojarzona terapia była dobrze tolerowana. Dane wykazały działanie addycyjne w 3. tyg. Tabl. zawierają laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany przez pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ponieważ kwetiapina wywiera wpływ na OUN, może zaburzać wykonywanie czynności wymagających sprawności psychicznej. Dlatego też należy informować pacjentów, aby nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn, dopóki nie jest znana indywidualna wrażliwość pacjenta na lek.

Ze względu na wpływ kwetiapiny na czynność OUN, powinien być ostrożnie stosowany w połączeniu z innymi produktami leczniczymi działającymi na OUN i z alkoholem. Głównym izoenzymem układu enzymatycznego cytochromu P450 biorącego udział w metabolizmie kwetiapiny jest cytochrom P450 CYP 3A4. W badaniu interakcji przeprowadzonym z udziałem zdrowych ochotników, jednoczesne stosowanie kwetiapiny (w dawce 25 mg) z ketokonazolem, inhibitorem CYP3A4, powodowało zwiększenie AUC kwetiapiny o 5-8 x. Na tej podstawie, jednoczesne stosowanie kwetiapiny i inhibitorów CYP3A4 jest przeciwwskazane. Nie zaleca się także spożywania soku grejpfrutowego podczas terapii kwetiapiną. W badaniach z zastosowaniem dawek wielokrotnych, prowadzonych w celu ustalenia właściwości farmakokinetycznych kwetiapiny podawanej przed leczeniem i podczas leczenia karbamazepiną (lek indukujący enzymy wątrobowe), jednoczesne stosowanie karbamazepiny znacząco zwiększało klirens kwetiapiny. Ten zwiększony klirens powodował zmniejszenie ekspozycji układowej na kwetiapinę (mierzonej przez AUC) średnio do 13% ekspozycji występującej podczas stosowania samej kwetiapiny; jednakże, u niektórych pacjentów obserwowano silniejsze działanie. Jako konsekwencja tej interakcji nastąpić może zmniejszenie stężenia kwetiapiny w osoczu, co może wpływać na skuteczność terapii produktem leczniczym. Jednoczesne stosowanie kwetiapiny i fenytoiny (inny lek indukujący enzymy mikrosomalne) powodowało istotne zwiększenie klirensu kwetiapiny, o ok. 450%. U pacjentów otrzymujących leki indukujące enzymy wątrobowe, rozpoczęcie terapii produktem leczniczym może nastąpić, jeśli w opinii lekarza korzyści z zastosowania produktu leczniczego przewyższają ryzyko wynikające z przerwania stosowania induktorów enzymów wątrobowych. Jest ważne, żeby jakakolwiek zmiana dawkowania induktora odbywała się stopniowo, a w razie potrzeby należy go zastąpić lekiem nieindukującym enzymów wątrobowych (np. walproinian sodu). Właściwości farmakokinetyczne kwetiapiny nie zmieniają się znacząco w przypadku jednoczesnego zastosowania leku przeciwdepresyjnego imipraminy (inhibitor CYP 2D6) lub fluoksetyny (inhibitor CYP3A4 i CYP2D6). Właściwości farmakokinetyczne kwetiapiny nie zmieniają się istotnie w przypadku jednoczesnego zastosowania przeciwpsychotycznych produktów leczniczych, tj. rysperydonu lub haloperydolu. Jednoczesne podawanie kwetiapiny i tiorydazyny powoduje zwiększenie klirensu kwetiapiny o ok. 70%. Właściwości farmakokinetyczne kwetiapiny nie zmieniają się podczas jednoczesnego stosowania z cymetydyną. Właściwości farmakokinetyczne litu nie zmieniają się podczas jednoczesnego stosowania z kwetiapiną. Właściwości farmakokinetyczne walproinianu sodu i kwetiapiny nie zmieniają się w stopniu klinicznie istotnym, w przypadku jednoczesnego zastosowania. Nie prowadzono badań interakcji z produktami leczniczymi często stosowanymi w leczeniu zaburzeń układu krążenia. Zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kwetiapiny z lekami mogącymi powodować zaburzenia elektrolitowe lub wydłużać odstęp QT. Zgłaszano przypadki fałszywie dodatniego wyniku testu immunologicznego na obecność metadonu i trójpierścieniowych przeciwdepresyjnych produktów leczniczych u pacjentów, którzy zażywali kwetiapinę. Zaleca się potwierdzenie kwestionowanego wyniku przez wykonanie odpowiedniego badania chromatograficznego.

Nie ustalono jeszcze bezpieczeństwa i skuteczności stosowania kwetiapiny u kobiet w ciąży. Dotychczas w badaniach na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu, ale nie badano możliwego wpływu na oko płodu. Dlatego też, lek może być stosowany w okresie ciąży tylko wówczas, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. U noworodków narażonych na leki przeciwpsychotyczne (w tym kwetiapinę) w III trymestrze ciąży występuje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w tym objawów pozapiramidowych i/lub objawów odstawiennych, których nasilenie i czas trwania po porodzie mogą się różnić. Obserwowano przypadki pobudzenia, hipertonii, drżenia, senności, zaburzeń oddechowych lub zaburzeń karmienia. W związku z powyższym, noworodki należy uważnie monitorować. Dostępne są publikacje na temat przypadków dotyczących wydzielania kwetiapiny do mleka ludzkiego, jednak stopień wydzielania nie był konsekwentny. Nie wiadomo, w jakim stopniu kwetiapina przenika do mleka kobiecego. Kobietom karmiącym piersią należy zatem radzić, aby unikały karmienia piersią podczas stosowania produktu leczniczego.

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane podczas leczenia kwetiapiną to senność, zawroty głowy, suchość w ustach, łagodne osłabienie, zaparcie, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne i niestrawność. Stosowaniu kwetiapiny towarzyszyć może zwiększenie mc., omdlenie, złośliwy zespół neuroleptyczny, leukopenia, neutropenia, obrzęki obwodowe. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zmniejszenie stężenia hemoglobiny; (często) leukopenia, zmniejszenie liczby krwinek białych obojętnochłonnych, zwiększenie liczby granulocytów eozynochłonnych; (niezbyt często) trombocytopenia, niedokrwistość, zmniejszenie liczby płytek krwi; (rzadko) agranulocytoza; (nieznana) neutropenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość (w tym alergiczne reakcje skórne); (bardzo rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) hiperprolaktynemia, zmniejszenie stężenia całkowitej T₄, zmniejszenie stężenia wolnej T₄, zmniejszenie stężenia całkowitej T₃, wzrost stężenia TSH; (niezbyt często) zwiększenie stężenia wolnej T₃, niedoczynność tarczycy; (bardzo rzadko) nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) wzrost stężenia trójglicerydów w surowicy krwi, wzrost stężenia cholesterolu całkowitego (głównie cholesterolu frakcji LDL), zmniejszenie stężenia cholesterol frakcji HDL, wzrost mc.; (często) zwiększone łaknienie, wzrost stężenia glukozy we krwi do poziomu występującego przy hiperglikemii; (niezbyt często) hiponatremia, cukrzyca; (rzadko) zespół metaboliczny. Zaburzenia psychiczne: (często) niezwykłe sny i koszmary senne, wyobrażenia i zachowania samobójcze; (rzadko) somnabulizm i powiązane reakcje, w tym mówienie przez sen oraz zaburzenia odżywiania związane ze snem. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, senność, ból głowy; (często) omdlenia, objawy pozapiramidowe, dyzartria; (niezbyt często) drgawki, zespół niespokojnych nóg, późne dyskinezy. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, kołatanie serca; (niezbyt często) wydłużenie odcinka QT. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie ortostatyczne; (rzadko) żylna choroba zakrzepowo-zatorowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie błony śluzowej nosa, duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość w ustach; (często) zaparcia, niestrawność, wymioty; (niezbyt często) dysfagia; (rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) wzrost aktywności aminotransferazy w surowicy (ALT, AST), wzrost aktywności γ-GT; (rzadko) żółtaczka, zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona; (nieznana) martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) rabdomioliza. Ciąża, połóg i okres okołopołogowy: (nieznana) zespół objawów odstawiennych u noworodków. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia seksualne; (rzadko) priapizm, mlekotok, obrzęk piersi, zaburzenia miesiączkowania. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) objawy odstawienne; (często) łagodne osłabienie, obrzęki obwodowe, drażliwość, gorączka; (rzadko) złośliwy zespół neuroleptyczny, hipotermia. Badania diagnostyczne: (rzadko) zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL. Podczas stosowania neuroleptycznych produktów leczniczych obserwowano przypadki wydłużenia odstępu QT, komorowych zaburzeń rytmu, nagłych niespodziewanych zgonów, zatrzymania akcji serca i torsades de pointes, które są uznane za charakterystyczne dla tej grupy produktów leczniczych. Stosowanie kwetiapiny związane było z niewielkim, zależnym od dawki, zmniejszeniem stężenia hormonów tarczycy we krwi, szczególnie T₄ i wolnego T₄. Maks. zmniejszenie stężenia całkowitego i wolnego T₄ występowało w ciągu 1-szych 2-4 tyg. stosowania kwetiapiny, bez dalszego zmniejszenia stężenia podczas długotrwałego leczenia. Niemal we wszystkich przypadkach, przerwanie terapii kwetiapiną związane było z powrotem stężenia całkowitego i wolnego T₄ do wartości prawidłowych, niezależnie od czasu trwania leczenia. Niewielkie zmniejszenie stężenia hormonów tarczycy T₃ i odwróconego T₃ obserwowano tylko po stosowaniu dużych dawek. Stężenie TBG nie uległo zmianie, jak również na ogół nie obserwowano wzajemnego wzrostu stężenia TSH oraz objawów potwierdzających, iż kwetiapina powoduje wystąpienie klinicznie znaczącej niedoczynności tarczycy. W przypadku dzieci i młodzieży należy rozważyć te same działania niepożądane, co opisane powyżej u pacjentów dorosłych. Poniżej przedstawiono podsumowanie działań niepożądanych, które u dzieci i młodzieży (10-17 lat) obserwowano z większą częstością niż u pacjentów dorosłych lub które nie zostały zidentyfikowane w przypadku osób dorosłych. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zwiększone łaknienie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) objawy pozapiramidowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) drażliwość. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia prolaktyny, wzrost ciśnienia krwi. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL.

W badaniach klinicznych raportowano o przypadku zgonu po ostrym przedawkowaniu kwetiapiny w dawce 13,6 g, jak również po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu, po przyjęciu małej dawki 6 g samej kwetiapiny. Jednakże, zgłoszono także przypadek przeżycia po ostrym przedawkowaniu do 30 g kwetiapiny. Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu bardzo rzadko raportowano o przedawkowaniu samej kwetiapiny, prowadzącym do zgonu lub, śpiączki. Ponadto, następujące zdarzenia obserwowano podczas stosowania monoterapii kwetiapiną: wydłużenie odcinaka QT, napady padaczkowe, stan padaczkowy, rabdomioliza, depresja układu oddechowego, zatrzymanie moczu, splątanie, stan majaczeniowy i/lub pobudzenie. U pacjentów z współistniejącymi chorobami układu krążenia istnieje większe ryzyko wystąpienia bardziej nasilonych objawów przedawkowania. Na ogół zgłaszane objawy podmiotowe i przedmiotowe były takie same, jak wynikające z nasilenia znanych działań farmakologicznych substancji czynnej, to jest senność i uspokojenie, tachykardia i niedociśnienie. Nie ma swoistego antidotum kwetiapiny. W przypadku wystąpienia ciężkich objawów, należy rozważyć możliwość zażycia kilku leków. Zalecane jest podjęcie działań z zakresu intensywnej opieki medycznej, w tym uzyskanie i utrzymywanie drożności dróg oddechowych, zapewnienie odpowiedniego natlenienia i wentylacji, monitorowanie i podtrzymywanie czynności układu krążenia. Chociaż zapobieganie wchłanianiu w przypadku przedawkowania nie zostało przebadane, w ciężkich zatruciach wskazane może być płukanie żołądka, przeprowadzone, w miarę możliwości, w ciągu 1 h od przyjęcia produktu leczniczego. Należy rozważyć podanie węgla aktywowanego. Pacjent powinien pozostawać pod ścisłą opieką i kontrolą lekarską, aż do powrotu do zdrowia. W razie przedawkowania kwetiapiną, oporne na leczenie niedociśnienie należy leczyć odpowiednimi środkami, w tym poprzez podawanie dożylnych płynów i/lub środków sympatykomimetycznych. Należy unikać epinefryny i dopaminy, ponieważ w przypadku blokady α wywołanej przez kwetiapinę β stymulacja może pogorszyć niedociśnienie.

Kwetiapina jest atypowym lekiem przeciwpsychotycznym. Kwetiapina i jej czynny metabolit obecny w osoczu ludzkim, norkwetiapina, oddziaływają z wieloma receptorami neuroprzekaźnikowymi. Kwetiapina i norkwetiapina wykazują powinowactwo do receptorów serotoninowych (5HT₂) i receptorów dopaminowych D₁ i D₂ w mózgu. Uważa się, że za przeciwpsychotyczne właściwości kliniczne i małą częstość pozapiramidowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem kwetiapiny, w porównaniu z typowymi lekami przeciwpsychotycznymi odpowiada połączenie antagonizmu wobec receptorów 5HT₂ i D₂ oraz bardziej wybiórczego działania na receptory 5HT₂ niż D₂. Dodatkowo, norkwetiapina wykazuje duże powinowactwo do czynnika transportującego noradrenalinę. Kwetiapina i norkwetiapina wykazują również duże powinowactwo do receptorów histaminergicznych i α₁-adrenergicznych oraz mniejsze powinowactwo do receptorów α₂-adrenergicznych i serotoninowych 5HT₁A. Kwetiapina nie wykazuje znaczącego powinowactwa do receptorów muskarynowych ani benzodiazepinowych.

1 tabl. zawiera 50 mg, 200 mg, 300 mg lub 400 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).