Somavert - szczegółowe informacje dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Somavert (pegwisomant) jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z akromegalią, u których:

• Reakcja na leczenie operacyjne i/lub radioterapię była niewystarczająca
• Odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji stężenia IGF-I
• Wystąpiła nietolerancja terapii analogami somatostatyny

Lek stanowi więc opcję terapeutyczną dla pacjentów, u których standardowe metody leczenia akromegalii okazały się nieskuteczne lub niemożliwe do zastosowania.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie należy dostosowywać indywidualnie na podstawie stężenia IGF-I w surowicy, mierzonego co 4-6 tygodni. Dawkę można zwiększać o 5 mg/dobę, aby utrzymać stężenie IGF-I w zakresie właściwym dla wieku pacjenta i uzyskać optymalną odpowiedź terapeutyczną.

Przed rozpoczęciem leczenia konieczna jest ocena parametrów czynności wątroby (AlAT, AspAT, bilirubina całkowita, fosfataza alkaliczna). Szczegółowe zalecenia dotyczące monitorowania tych parametrów w trakcie terapii znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Pegwisomant należy podawać codziennie we wstrzyknięciach podskórnych, zmieniając miejsce iniekcji w celu zapobiegania lipohipertrofii. Instrukcja dotycząca rekonstytucji leku przed podaniem znajduje się w ChPL.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania pegwisomantu jest nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w preparacie.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Monitorowanie rozrostu guza przysadki

Pegwisomant nie zmniejsza rozmiarów guza przysadki wydzielającego hormon wzrostu. Wszyscy pacjenci z guzem przysadki powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w czasie leczenia, aby zaobserwować ewentualny rozrost guza mogący prowadzić do poważnych powikłań (np. ograniczenia pola widzenia).

Leczenie pegwisomantem może prowadzić do obniżenia stężenia hormonu wzrostu, mimo obserwowanych podwyższonych jego wartości w badaniach laboratoryjnych. Kluczowe znaczenie ma monitorowanie stężenia IGF-I i utrzymywanie go w zakresie odpowiednim do wieku pacjenta poprzez dostosowywanie dawki leku.

Monitorowanie czynności wątroby

Przed rozpoczęciem terapii konieczne jest oznaczenie wyjściowych wartości parametrów czynności wątroby (AlAT, AspAT, bilirubina całkowita, fosfataza alkaliczna). U pacjentów ze zwiększonymi wartościami AlAT i AspAT oraz leczonych wcześniej analogami somatostatyny należy wykluczyć choroby przebiegające z zastojem żółci. Szczegółowe zalecenia dotyczące monitorowania parametrów wątrobowych w trakcie leczenia znajdują się w ChPL.

Ryzyko hipoglikemii u pacjentów z cukrzycą

U pacjentów z cukrzycą leczonych insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi stosowanie pegwisomantu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. W tej grupie pacjentów może być konieczne zmniejszenie dawek leków przeciwcukrzycowych.

Płodność

Obniżenie stężenia IGF-I w wyniku leczenia może prowadzić do zwiększenia płodności u pacjentek. Należy zalecić stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji w razie potrzeby.

Nie zaleca się stosowania pegwisomantu w czasie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Brak wystarczających danych dotyczących przenikania leku do mleka kobiecego, dlatego nie należy stosować go u kobiet karmiących piersią.

Interakcje lekowe

Nie przeprowadzono szczegółowych badań dotyczących interakcji pegwisomantu z innymi lekami. Należy rozważyć zasadność kontynuowania terapii analogami somatostatyny w przypadku rozpoczęcia leczenia pegwisomantem. Ze względu na wpływ leku na wrażliwość na insulinę, u pacjentów otrzymujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące może być konieczne zmniejszenie ich dawki.

Pegwisomant wykazuje strukturalne podobieństwo do hormonu wzrostu, co może prowadzić do reakcji krzyżowych w testach laboratoryjnych służących do oznaczania jego stężenia. W związku z tym, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą komercyjnych testów w czasie leczenia pegwisomantem mogą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii na podstawie oznaczeń stężenia hormonu wzrostu wykonanych tymi metodami.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych (występujące u ≥10% pacjentów) to:

• Ból głowy (25%)
• Ból stawów (16%)
• Biegunka (13%)

Inne istotne działania niepożądane obejmują:

• Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym reakcje nadwrażliwości, krwiaki, krwawienia, przerost tkanek)
• Zaburzenia czynności wątroby (nieprawidłowe wyniki testów)
• Reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne)
• Zaburzenia metaboliczne (hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipoglikemia)
• Obrzęki obwodowe

Pełna lista działań niepożądanych, wraz z częstością ich występowania, znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Przedawkowanie

Doświadczenie kliniczne dotyczące przedawkowania pegwisomantu jest ograniczone. W jedynym zgłoszonym przypadku ostrego przedawkowania (80 mg/dobę przez 7 dni) obserwowano łagodne objawy, takie jak zmęczenie i suchość w jamie ustnej. W przypadku przedawkowania zaleca się przerwanie podawania leku do momentu normalizacji stężenia IGF-I.

Mechanizm działania

Pegwisomant jest genetycznie zmodyfikowanym analogiem ludzkiego hormonu wzrostu, działającym jako antagonista receptora hormonu wzrostu. Lek wiąże się z receptorami GH na powierzchni komórek, blokując wiązanie endogennego hormonu wzrostu i zapobiegając przekazaniu sygnału do wnętrza komórki. Pegwisomant charakteryzuje się wysoką selektywnością wobec receptora GH i nie wykazuje reakcji krzyżowych z receptorami dla innych cytokin, w tym z receptorem dla prolaktyny.

Skład

Somavert dostępny jest w fiolkach zawierających 10 mg lub 15 mg pegwisomantu w postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań.

Stosowanie pegwisomantu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem kontroli stężenia IGF-I, parametrów czynności wątroby oraz potencjalnego rozrostu guza przysadki. Indywidualne dostosowanie dawki oraz regularna ocena skuteczności i bezpieczeństwa terapii są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych wyników leczenia akromegalii tym lekiem.