Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Somavert

Pegvisomant

inj. [prosz.+ rozp. do przyg. roztw.]
15 mg
30 amp.-strzyk.
Iniekcje
Rx-z
CHB
11900,20
B (1)
bezpł.
Somavert
inj. [prosz.+ rozp. do przyg. roztw.]
25 mg
30 amp.-strzyk.
Iniekcje
Rx-z
CHB
19833,66
B (1)
bezpł.
Somavert
inj. [prosz.+ rozp. do przyg. roztw.]
20 mg
30 amp.-strzyk.
Iniekcje
Rx-z
CHB
15866,93
B (1)
bezpł.
Somavert
inj. [prosz.+ rozp. do przyg. roztw.]
10 mg
30 amp.-strzyk.
Iniekcje
Rx-z
CHB
7933,46
B (1)
bezpł.

Somavert - pegwisomant w leczeniu akromegalii

Somavert (pegwisomant) jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z akromegalią, u których:

  • reakcja na leczenie operacyjne i/lub radioterapię była niewystarczająca
  • odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji stężenia IGF-I
  • wystąpiła nietolerancja terapii analogami somatostatyny

Lek ten stanowi opcję terapeutyczną dla pacjentów, u których dotychczasowe metody leczenia okazały się nieskuteczne lub niemożliwe do zastosowania.

Mechanizm działania

Pegwisomant jest genetycznie zmodyfikowanym analogiem ludzkiego hormonu wzrostu, działającym jako antagonista receptora hormonu wzrostu. Wiąże się on z receptorami GH na powierzchni komórek, blokując wiązanie endogennego hormonu wzrostu i zapobiegając przekazaniu sygnału do wnętrza komórki. Wykazuje wysoką selektywność wobec receptora GH, nie wchodząc w interakcje z receptorami innych cytokin, w tym prolaktyny.

Dzięki takiemu mechanizmowi działania, pegwisomant skutecznie hamuje efekty nadmiernego wydzielania hormonu wzrostu u pacjentów z akromegalią, prowadząc do normalizacji stężenia IGF-I.

Dawkowanie i sposób podawania

Etap leczenia Dawka Sposób podania
Dawka nasycająca 80 mg Jednorazowo, podskórnie, pod nadzorem lekarza
Dawka podtrzymująca początkowa 10 mg raz na dobę Podskórnie
Dostosowanie dawki Zwiększanie o 5 mg/dobę Na podstawie stężenia IGF-I co 4-6 tygodni
Dawka maksymalna 30 mg/dobę Podskórnie

Pegwisomant należy podawać we wstrzyknięciach podskórnych, codziennie zmieniając miejsce wstrzyknięcia w celu zapobiegania lipohipertrofii. Szczegółowa instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu przed podaniem znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Dawkowanie należy dostosowywać indywidualnie na podstawie stężenia IGF-I w surowicy, mierzonego co 4-6 tygodni. Celem jest utrzymanie stężenia IGF-I w zakresie właściwym dla wieku pacjenta i uzyskanie optymalnej odpowiedzi terapeutycznej.

Monitorowanie leczenia

Przed rozpoczęciem terapii pegwisomantem konieczne jest oznaczenie wyjściowych wartości parametrów czynnościowych wątroby:

  • Aktywność AlAT i AspAT w surowicy
  • Stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy (TBIL)
  • Aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP)

W trakcie leczenia należy regularnie monitorować:

  • Stężenie IGF-I w surowicy (co 4-6 tygodni)
  • Parametry czynności wątroby
  • Wielkość guza przysadki (u pacjentów z guzem przysadki)
  • Stężenie glukozy we krwi (u pacjentów z cukrzycą)

Szczegółowe zalecenia dotyczące monitorowania parametrów wątrobowych i postępowania w przypadku ich nieprawidłowości znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania pegwisomantu jest nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w preparacie.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Guzy przysadki: Pegwisomant nie zmniejsza rozmiarów guza przysadki. Pacjenci z guzem przysadki wymagają ścisłej kontroli w trakcie leczenia ze względu na ryzyko rozrostu guza i wystąpienia poważnych powikłań (np. ograniczenia pola widzenia).

Monitorowanie czynności wątroby: Przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie konieczne jest regularne monitorowanie parametrów czynności wątroby. W przypadku utrzymujących się nieprawidłowości należy przerwać podawanie pegwisomantu.

Ryzyko hipoglikemii: U pacjentów z cukrzycą leczonych insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Może być konieczne dostosowanie dawek leków przeciwcukrzycowych.

Wpływ na płodność: Obniżenie stężenia IGF-I może prowadzić do zwiększenia płodności u pacjentek. Należy zalecić stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Nie przeprowadzono szczegółowych badań dotyczących interakcji pegwisomantu z innymi lekami. Należy jednak zwrócić uwagę na:

  • Możliwą konieczność zmniejszenia dawek insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących u pacjentów z cukrzycą
  • Potencjalne interakcje z innymi lekami stosowanymi w leczeniu akromegalii
  • Wpływ pegwisomantu na wyniki testów oznaczania stężenia hormonu wzrostu (możliwość fałszywie dodatnich wyników)

Ciąża i laktacja

Pegwisomantu nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Brak wystarczających danych dotyczących przenikania leku do mleka kobiecego, dlatego nie zaleca się stosowania pegwisomantu u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane (występujące u ≥10% pacjentów) to:

  • Ból głowy (25%)
  • Ból stawów (16%)
  • Biegunka (13%)

Inne istotne działania niepożądane obejmują:

  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym lipohipertrofia)
  • Zaburzenia czynności wątroby
  • Reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne)
  • Zaburzenia metaboliczne (hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipoglikemia)
  • Obrzęki obwodowe

Pełna lista działań niepożądanych wraz z częstością ich występowania znajduje się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Warto zapamiętać
  • Pegwisomant jest skuteczną opcją terapeutyczną dla pacjentów z akromegalią oporną na standardowe metody leczenia.
  • Kluczowe znaczenie ma regularne monitorowanie stężenia IGF-I oraz parametrów czynności wątroby w trakcie terapii pegwisomantem.

Przedawkowanie

Doświadczenie kliniczne dotyczące przedawkowania pegwisomantu jest ograniczone. W przypadku przedawkowania należy przerwać podawanie leku do momentu normalizacji stężenia IGF-I. Obserwowane objawy przedawkowania obejmowały: zmęczenie, suchość w jamie ustnej, bezsenność, obrzęki obwodowe i przyrost masy ciała.

Wnioski

Pegwisomant stanowi wartościową opcję terapeutyczną w leczeniu akromegalii opornej na standardowe metody leczenia. Jego unikalne działanie jako antagonisty receptora hormonu wzrostu pozwala na skuteczną kontrolę choroby u pacjentów, u których inne metody zawiodły. Kluczowe znaczenie ma indywidualne dostosowanie dawki oraz ścisłe monitorowanie parametrów biochemicznych i klinicznych w trakcie terapii.


1) Program lekowy: leczenie akromegalii pasyreotydem


Wskazania

Leczenie dorosłych pacjentów z akromegalią, u których reakcja na leczenie operacyjne i/lub radioterapię była niewystarczająca, i u których odpowiednie leczenie analogami somatostatyny nie powodowało normalizacji stężenia IGF-I lub nie tolerowali oni takiej terapii.

Początkową, nasycającą dawkę 80 mg pegwisomantu należy podać podskórnie pod nadzorem lekarza. Następnie 10 mg produktu rozpuszczonego w 1 ml rozpuszczalnika należy podawać raz/dobę we wstrzyk. podskórnym. Dawki należy dostosowywać na podstawie stężenia IGF-I w surowicy. Należy mierzyć stężenia IGF-I w surowicy co 4-6 tyg. i odpowiednio zwiększać dawkę o 5 mg/dobę tak, aby utrzymywać stężenia IGF-I w surowicy, w zakresie właściwym dla wieku i uzyskać optymalną odpowiedź terapeutyczną. Ocena początkowej aktywności enzymów wątrobowych przed rozpoczęciem stosowania produktu. Przed rozpoczęciem stosowania produktu należy u pacjentów oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby [aktywność AlAT i AspAT w surowicy, stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy (TBIL) i aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP)]. Zalecenia dotyczące rozpoczęcia stosowania produktu na podstawie początkowych wartości parametrów wątrobowych i zalecenia dotyczące ich monitorowania w trakcie stosowania produktu znajdują się w ChPL. Maks. dawka wynosi 30 mg/dobę. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci w wieku 0-17 lat. Nie ma dostępnych danych. Osoby w podeszłym wieku. Modyfikacja dawki nie jest wymagana. Zaburzenia czynności wątroby lub nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.

Pegwisomant należy podawać we wstrzyk. podskórnych. Należy codziennie zmieniać miejsce wstrzyk., aby zapobiec wystąpieniu lipohipertrofii. Instr. dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Guzy przysadki wydzielające hormon wzrostu mogą czasem rozrastać się wywołując ciężkie powikłania (np. ograniczenie pola widzenia). Leczenie pegwisomantem nie zmniejsza rozmiarów guza. Wszyscy pacjenci z guzem przysadki powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w czasie leczenia, aby zaobserwować ewentualny rozrost guza. Pegwisomant jest silnym antagonistą hormonu wzrostu. Stosowanie tego produktu leczniczego może spowodować niedobór hormonu wzrostu, mimo że obserwowane stężenia hormonu wzrostu będą podwyższone. Należy monitorować stężenia IGF-I w surowicy i utrzymywać je w zakresie odpowiednim do wieku poprzez dostosowanie dawki pegwisomantu. Przed rozpoczęciem stosowania produktu należy u pacjentów oznaczyć początkowe wartości parametrów czynnościowych wątroby [AlAT i AspAT w surowicy, stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy (TBIL) i aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP)]. Należy również wykluczyć choroby przebiegające z zastojem żółci u pacjentów ze zwiększonymi wartościami AlAT i AspAT oraz u pacjentów leczonych uprzednio analogami somatostatyny. Jeśli objawy choroby wątroby utrzymują się, należy przerwać podawanie pegwisomantu. Zalecenia dotyczące rozpoczęcia stosowania produktu na podstawie początkowych wartości parametrów wątrobowych oraz ich monitorowania w trakcie stosowania produktu znajdują się w ChPL. Jeśli podczas przyjmowania leku nastąpi zwiększenie wartości parametrów wątrobowych lub wystąpią inne objawy przedmiotowe lub podmiotowe zaburzenia czynności wątroby, zaleca się postępowanie zgodne z ChPL. Badanie, w którym stosowano pegwisomant u pacjentów z cukrzycą leczonych insuliną lub doustnymi lekami hipoglikemizującymi wykazało zwiększone ryzyko wystąpienia hipoglikemii w tej grupie pacjentów. W takim przypadku może zaistnieć potrzeba zmniejszenia dawek insuliny lub doustnych leków hipoglikemizujących u pacjentów z cukrzycą i z akromegalią. Korzyści terapeutyczne związane z obniżeniem stężenia IGF-I, co z kolei sprzyja poprawie stanu ogólnego pacjentów, mogą prowadzić do zwiększenia płodności u pacjentek. Należy polecić pacjentkom stosowanie, w razie potrzeby, odpowiedniej metody antykoncepcji. Nie zaleca się stosowania pegwisomantu w czasie ciąży. Nie prowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Należy rozważyć zasadność kontynuowania terapii analogami somatostatyny. Nie prowadzono na dużą skalę badań dotyczących stosowania tego produktu w skojarzeniu z innymi produktami stosowanymi w leczeniu akromegalii. W związku z wpływem pegwisomantu na wrażliwość na insulinę, u pacjentów otrzymujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące może być konieczne zmniejszenie dawki tych substancji czynnych. Pegwisomant wykazuje duże podobieństwo strukturalne do hormonu wzrostu, może więc reagować krzyżowo w testach służących do oznaczania stężeń hormonu wzrostu dostępnych na rynku. Ze względu na fakt, że stężenia w surowicy terapeutycznie skutecznych dawek tego produktu są ogólnie 100-1000 razy większe od stężeń hormonu wzrostu w surowicy pacjentów z akromegalią, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą testów komercyjnych w czasie leczenia tym produktem będą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii pegwisomantem na podstawie stężenia hormonu wzrostu oznaczonego za pomocą tych testów.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Należy rozważyć zasadność kontynuowania terapii analogami somatostatyny. Nie prowadzono na dużą skalę badań dotyczących stosowania tego produktu w skojarzeniu z innymi produktami stosowanymi w leczeniu akromegalii. W związku z wpływem pegwisomantu na wrażliwość na insulinę, u pacjentów otrzymujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące może być konieczne zmniejszenie dawki tych substancji czynnych. Pegwisomant wykazuje duże podobieństwo strukturalne do hormonu wzrostu, może więc reagować krzyżowo w testach służących do oznaczania stężeń hormonu wzrostu dostępnych na rynku. Ze względu na fakt, że stężenia w surowicy terapeutycznie skutecznych dawek tego produktu są ogólnie 100-1000 razy większe od stężeń hormonu wzrostu w surowicy pacjentów z akromegalią, pomiary stężenia hormonu wzrostu za pomocą testów komercyjnych w czasie leczenia tym produktem będą dawać wyniki fałszywie dodatnie. Nie należy monitorować ani dostosowywać terapii pegwisomantem na podstawie stężenia hormonu wzrostu oznaczonego za pomocą tych testów. Produktu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie badano przenikania pegwisomantu do mleka u zwierząt. Dane kliniczne nie są wystarczające (jeden zgłoszony przypadek), żeby móc stwierdzić czy pegwisomant przenika do mleka ludzkiego. Dlatego pegwisomantu nie należy stosować u kobiet karmiących. Można kontynuować karmienie piersią, jeżeli leczenie tym produktem zostanie przerwane: decyzję należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści wynikające z leczenia pegwisomantem kobiety oraz korzyści wynikające z karmienia piersią dziecka. Nie ma dostępnych danych dotyczących wpływu pegwisomantu na płodność.

Poniższa lista obejmuje działania niepożądane opisywane w badaniach klinicznych produktu. W badaniach klinicznych u pacjentów otrzymujących pegwisomant (n=550) większość działań niepożądanych związanych ze stosowaniem produktu było łagodnych do umiarkowanie nasilonych, ustępujących z czasem i nie wymagających przerwania leczenia. Do najczęstszych działań niepożądanych występujących w badaniach klinicznych u ≥10% pacjentów z akromegalią leczonych pegwisomantem należały ból głowy 25%, ból stawów 16% i biegunka 13%. Poniższa lista zawiera działania niepożądane obserwowane w trakcie badań klinicznych lub raportowane spontanicznie, przedstawione zgodnie z klasyfikacją układów i narządów, oraz częstością występowania. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) małopłytkowość, leukopenia, leukocytoza, skaza krwotoczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości; (nieznana) reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipoglikemia, zwiększenie mc.; (niezbyt często) hipertrójglicerydemia. Zaburzenia psychiczne: (często) niezwykłe sny; (niezbyt często) napady paniki, krótkotrwała utrata pamięci, apatia, splątanie, zaburzenia snu, zwiększenie libido; (nieznana) rozdrażnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) senność, drżenie, zawroty głowy, niedoczulica; (niezbyt często) narkolepsja, migrena, zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (często) bolesność gałki ocznej; (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) choroba Menierea. Zaburzenia serca: (często) obrzęki obwodowe. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (nieznana) kurcz krtani. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (niezbyt często) wymioty, zaparcia, nudności, uczucie pełności w jamie brzusznej, niestrawność, wzdęcia; (niezbyt często) guzki krwawnicze odbytu, hipersekrecja gruczołów ślinowych, suchość w jamie ustnej, zaburzenia ze strony zębów. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby (np. zwiększenie transaminaz). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierne pocenie się, kontuzje, świąd, wysypka; (niezbyt często) obrzęk twarzy, sucha skóra, zwiększona skłonność do siniaków, poty nocne, rumień, pokrzywka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle stawów; (często) bóle mięśni, zapalenie stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) krwiomocz; (niezbyt często) białkomocz, wielomocz, zaburzenia czynności nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) odczyny miejscowe w miejscu wstrzyk. (w tym reakcja nadwrażliwości w miejscu wstrzyk.), krwiaki i krwawienia w miejscu wstrzyk., przerost tkanek w miejscu wstrzyk. (np.: lipohipertrofia), zespół grypopodobny, zmęczenie, osłabienie, gorączka; (niezbyt często) zmienione samopoczucie, zaburzenia gojenia, uczucie głodu. Większość reakcji w miejscu wstrzyk., opisywanych jako ogniskowy rumień lub bolesność ustępowała samoistnie podczas dalszej terapii pegwisomantem, po zastosowaniu miejscowego leczenia objawowego. Obserwowano występowanie przerostu tkanek w miejscu wstrzyk., w tym lipohipertrofię. U 16,9% pacjentów otrzymujących pegwisomant obserwowano pojawienie się niskich mian przeciwciał przeciwko hormonowi wzrostu. Znaczenie kliniczne pojawienia się tych przeciwciał nie zostało ustalone. Układowe reakcje nadwrażliwości w tym reakcje anafilaktyczne i/lub rzekomoanafilaktoidalne, skurcz krtani, obrzęk naczynioruchowy, uogólnione reakcje skórne (wysypka, rumień, świąd, pokrzywka) były raportowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Część pacjentów wymagała hospitalizacji. Po ponownym podaniu produktu leczniczego, u żadnego z pacjentów objawy nie wystąpiły powtórnie.

Doświadczenie w zakresie przedawkowania pegwisomantu jest ograniczone. W jedynym zgłoszonym przypadku ostrego przedawkowania, kiedy podawano 80 mg/dobę produktu przez 7 dni, pacjent odczuwał nieznaczny wzrost zmęczenia i uczucie suchości w jamie ustnej. W tyg. następującym po przerwaniu leczenia obserwowano następujące działania niepożądane: bezsenność, narastające zmęczenie, obrzęki obwodowe, drżenie i przyrost masy ciała. 2 tyg. po przerwaniu terapii obserwowano leukocytozę i umiarkowanie nasilone krwawienie w miejscu wkłucia i w miejscach wkłuć dożylnych. Objawy te zostały potraktowane jako prawdopodobnie związane ze stosowaniem pegwisomantu. W przypadku przedawkowania, podawanie tego produktu należy przerwać aż do momentu, kiedy stężenia IGF-I powrócą do normy lub nieco ponad poziom prawidłowego stężenia.

Pegwisomant jest analogiem ludzkiego hormonu wzrostu zmodyfikowanym genetycznie w taki sposób, aby działał jak antagonista receptora hormonu wzrostu. Pegwisomant wiąże się z receptorami hormonu wzrostu na powierzchni komórki, blokując wiązanie się hormonu wzrostu z receptorem i zapobiegając przekazaniu sygnału do wnętrza komórki. Pegwisomant jest wysoce selektywny dla receptora GH i nie reaguje krzyżowo z receptorami dla innych cytokin, w tym z receptorem dla prolaktyny.

1 fiol. zawiera 10 mg ;ub 15 mg pegwisomantu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.