Soloxelam

Wyszukaj produkt

Midazolam

roztw. do stos. w j. ustnej

10 mg/2 ml

4 strzyk. 2 ml

Doustnie

100%

274,77

R ⁽¹⁾

3,20

DZ ⁽²⁾

bezpł.

Soloxelam

roztw. do stos. w j. ustnej

7,5 mg/1,5 ml

4 strzyk. 1,5 ml

Doustnie

100%

274,77

R ⁽¹⁾

3,20

DZ ⁽²⁾

bezpł.

Soloxelam

roztw. do stos. w j. ustnej

5 mg/1 ml

4 strzyk. 1 ml

Doustnie

100%

274,77

R ⁽¹⁾

3,20

DZ ⁽²⁾

bezpł.

Soloxelam

roztw. do stos. w j. ustnej

2,5 mg/0,5 ml

4 strzyk. 0,5 ml

Doustnie

100%

274,77

R ⁽¹⁾

3,20

DZ ⁽²⁾

bezpł.

Soloxelam - szczegółowe informacje dla lekarzy
Soloxelam jest wskazany w leczeniu przedłużonych, ostrych napadów drgawkowych u pacjentów pediatrycznych w wieku od 3 miesięcy do 18 lat. Produkt mogą podawać rodzice lub opiekunowie wyłącznie pacjentom z rozpoznaną padaczką. Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że u niemowląt w wieku 3-6 miesięcy leczenie powinno być prowadzone w warunkach szpitalnych, gdzie możliwe jest monitorowanie stanu pacjenta oraz dostępny jest sprzęt do resuscytacji.

Soloxelam jest przeznaczony do doraźnego leczenia napadów padaczkowych u dzieci i młodzieży, ale wymaga szczególnej ostrożności u najmłodszych pacjentów.

Dawkowanie i sposób podawania

Wiek pacjenta	Dawka	Kolor etykiety
3-6 miesięcy (tylko w szpitalu)	2,5 mg	Żółty
>6 miesięcy do <1 roku	2,5 mg	Żółty
1 rok do <5 lat	5 mg	Niebieski
5 lat do <10 lat	7,5 mg	Fioletowy
10 lat do <18 lat	10 mg	Pomarańczowy

Dawkowanie Soloxelamu zależy od wieku pacjenta. Opiekunowie mogą podać jedynie pojedynczą dawkę midazolamu.

Ważne zalecenia dotyczące podawania:

Jeśli napady nie ustąpią w ciągu 10 minut po podaniu midazolamu, należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.
Należy przekazać pustą strzykawkę personelowi medycznemu w celu poinformowania o podanej dawce.
Nie należy podawać drugiej dawki bez uprzedniej konsultacji z lekarzem.

Dawkowanie Soloxelamu jest ściśle uzależnione od wieku pacjenta, a podanie leku wymaga ścisłego przestrzegania zaleceń i monitorowania efektów.

Specjalne grupy pacjentów

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności midazolamu u dzieci w wieku 0-3 miesięcy. Brak dostępnych danych dla tej grupy wiekowej.

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest wymagane, jednak należy zachować ostrożność u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek ze względu na możliwe opóźnione wydalanie midazolamu i wydłużone działanie leku.

Zaburzenia czynności wątroby

Zaburzenia czynności wątroby mogą zmniejszać klirens midazolamu, co prowadzi do wydłużonego końcowego okresu półtrwania. W rezultacie działanie kliniczne może być silniejsze i przedłużone. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zaleca się dokładne monitorowanie działania klinicznego oraz parametrów życiowych po podaniu midazolamu. Produkt jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Stosowanie Soloxelamu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby wymaga szczególnej ostrożności i monitorowania.

Sposób podawania

Soloxelam należy podawać na śluzówkę jamy ustnej. Całą zawartość strzykawki doustnej należy powoli wycisnąć do przestrzeni pomiędzy dziąsłem i policzkiem. Należy unikać podania do gardła i tchawicy, aby zapobiec przypadkowej aspiracji roztworu.

Ważne wskazówki dotyczące podawania:

W przypadku większych objętości i/lub mniejszych pacjentów, należy powoli podać około połowę dawki po jednej stronie jamy ustnej, a następnie powoli podać pozostałą połowę po drugiej stronie.
Do strzykawki doustnej nie należy przyłączać igły, kaniul dożylnych lub innego sprzętu do podania pozajelitowego.
Produkt nie jest przeznaczony do podawania dożylnego.
Przed użyciem należy zdjąć wieczko ze strzykawki doustnej, aby uniknąć zadławienia.

Prawidłowa technika podania Soloxelamu na śluzówkę jamy ustnej jest kluczowa dla bezpieczeństwa i skuteczności leczenia.

Przeciwwskazania

Stosowanie Soloxelamu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na substancję czynną (midazolam) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
Miastenia (Myasthenia gravis)
Ciężka niewydolność oddechowa
Zespół bezdechu sennego
Ciężkie zaburzenia czynności wątroby

Przed zastosowaniem Soloxelamu należy dokładnie ocenić stan pacjenta pod kątem wymienionych przeciwwskazań.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Depresja oddechowa: Midazolam należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, gdyż może on dodatkowo hamować czynność układu oddechowego. Szczególną uwagę należy zwrócić na grupę wiekową 3-6 miesięcy, gdzie nie można wykluczyć opóźnionej depresji oddechowej.

Zaburzenia czynności nerek i wątroby: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności wątroby lub zaburzeniami czynności serca midazolam może się kumulować lub jego klirens może być zmniejszony.

Pacjenci osłabieni: Są oni bardziej wrażliwi na działanie benzodiazepin na OUN, dlatego konieczne może być podawanie mniejszych dawek.

Nadużywanie substancji: Należy unikać stosowania midazolamu u pacjentów nadużywających alkoholu lub leków w wywiadzie.

Niepamięć następcza: Midazolam może powodować niepamięć następczą.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: Midazolam wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu midazolamu należy ostrzec pacjenta, aby nie prowadził pojazdów i nie obsługiwał maszyn do czasu powrotu do całkowitej sprawności.

Stosowanie Soloxelamu wymaga uwzględnienia wielu czynników ryzyka i potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie w odniesieniu do układu oddechowego i ośrodkowego układu nerwowego.

Warto zapamiętać

Soloxelam jest przeznaczony do doraźnego leczenia przedłużonych, ostrych napadów drgawkowych u pacjentów pediatrycznych w wieku od 3 miesięcy do 18 lat.
Dawkowanie leku jest ściśle uzależnione od wieku pacjenta, a podanie wymaga szczególnej ostrożności, zwłaszcza u niemowląt i pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Midazolam jest metabolizowany przez CYP3A4, co prowadzi do licznych potencjalnych interakcji z innymi lekami:

Substancje hamujące CYP3A4:

Przeciwgrzybicze azole: ketokonazol, worykonazol, flukonazol, itrakonazol, posakonazol - mogą znacząco zwiększać stężenie midazolamu w osoczu
Antybiotyki makrolidowe: erytromycyna, klarytromycyna - zwiększają stężenie midazolamu w osoczu
Inhibitory proteazy HIV: np. sakwinawir, rytonawir - mogą znacznie zwiększać stężenie midazolamu
Blokery kanału wapniowego: diltiazem, werapamil - zmniejszają klirens midazolamu
Inne: cymetydyna, ranitydyna, omeprazol, atorwastatyna

Substancje pobudzające CYP3A4:

Ryfampicyna: zmniejsza stężenie midazolamu w osoczu
Dziurawiec zwyczajny: może zmniejszać stężenie midazolamu w osoczu

Interakcje farmakodynamiczne:

Jednoczesne stosowanie midazolamu z innymi lekami działającymi hamująco na OUN może nasilać sedację i depresję oddechową. Dotyczy to m.in.:

Opioidów
Leków przeciwpsychotycznych
Innych benzodiazepin
Barbituranów
Propofolu, ketaminy, etomidatu
Leków przeciwdepresyjnych o działaniu uspokajającym
Starszych leków przeciwhistaminowych
Działających ośrodkowo leków przeciwnadciśnieniowych

Alkohol: Może znacząco nasilać działanie uspokajające midazolamu. Należy zdecydowanie unikać spożywania alkoholu podczas stosowania midazolamu.

Ze względu na liczne potencjalne interakcje, stosowanie Soloxelamu wymaga dokładnej analizy wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków i substancji.

Wpływ na ciążę i laktację

Ciąża: Brak wystarczających danych dotyczących stosowania midazolamu u kobiet w ciąży, szczególnie w pierwszych dwóch trymestrach. W ostatnim trymestrze ciąży lub podczas porodu midazolam może wywoływać działania niepożądane u matki lub płodu/noworodka.

Karmienie piersią: Midazolam przenika do mleka ludzkiego w małych ilościach (0,6%). Przerwanie karmienia piersią po podaniu pojedynczej dawki midazolamu może nie być konieczne.

Stosowanie Soloxelamu w ciąży powinno być ograniczone do sytuacji absolutnie koniecznych, z uwzględnieniem potencjalnego ryzyka dla płodu/noworodka.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane to:

Zaburzenia układu nerwowego: uspokojenie, senność, zmniejszony poziom świadomości
Zaburzenia układu oddechowego: depresja oddechowa (do 5% przypadków)
Zaburzenia żołądka i jelit: nudności i wymioty

Rzadziej występujące, ale potencjalnie poważne działania niepożądane obejmują:

Zaburzenia psychiczne: agresja, pobudzenie, stan splątania, omamy
Zaburzenia serca: bradykardia, zatrzymanie czynności serca, niedociśnienie tętnicze
Ciężkie zaburzenia oddechowe: bezdech, zatrzymanie czynności oddechowej

Stosowanie Soloxelamu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta pod kątem potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie w odniesieniu do funkcji oddechowych i stanu świadomości.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania midazolamu mogą obejmować:

Senność, splątanie, letarg
Ataksję, zmniejszone napięcie mięśniowe
Niedociśnienie tętnicze
Zahamowanie czynności oddechowej
W ciężkich przypadkach - śpiączkę

Postępowanie w przypadku przedawkowania:

Monitorowanie czynności życiowych, szczególnie układu oddechowego i sercowo-naczyniowego
W przypadku doustnego przyjęcia leku - rozważenie wywołania wymiotów lub płukania żołądka
Podanie węgla aktywowanego w celu zmniejszenia wchłaniania
Zastosowanie flumazenilu jako antidotum

Przedawkowanie Soloxelamu może stanowić zagrożenie życia, szczególnie u pacjentów z wcześniejszymi zaburzeniami oddechowymi lub sercowymi. Wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.

Właściwości farmakologiczne

Midazolam jest pochodną imidazobenzodiazepin o działaniu uspokajającym, nasennym, przeciwlękowym, przeciwdrgawkowym i zwiotczającym mięśnie szkieletowe. Jego działanie wynika z oddziaływania na receptory GABA w ośrodkowym układzie nerwowym.

Soloxelam jest dostępny w postaci roztworu do podania na śluzówkę jamy ustnej, co zapewnia szybkie wchłanianie i działanie leku. Postać ta jest szczególnie korzystna w leczeniu ostrych napadów drgawkowych u dzieci i młodzieży.

Unikalna postać farmaceutyczna Soloxelamu umożliwia szybkie i skuteczne działanie w przypadku ostrych napadów drgawkowych, co jest kluczowe w leczeniu stanów nagłych u pacjentów pediatrycznych z padaczką.

1) Przedłużone, ostre napady drgawkowe u niemowląt, dzieci i młodzieży (od 6 miesięcy do 18 lat)
2) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Leczenie przedłużonych, ostrych napadów drgawkowych u niemowląt, małych dzieci, dzieci i młodzieży (od 3 m-cy do 18 lat). Produkt mogą podawać rodzice/opiekunowie wyłącznie pacjentom, u których rozpoznano padaczkę. U niemowląt w wieku 3-6 m-cy leczenie należy prowadzić w szpitalu, gdzie możliwe jest monitorowanie stanu pacjenta oraz dostępny jest sprzęt do resuscytacji.

Dawkowanie

Zazwyczaj stosowane dawki. Wiek 3-6 m-cy, w warunkach szpitalnych: 2,5 mg; kolor etykiety: żółty. Wiek >6 m-cy do <1 roku: 2,5 mg; kolor etykiety: żółty. Wiek 1 roku do <5 lat: 5 mg; kolor etykiety: niebieski. Wiek 5 lat do <10 lat: 7,5 mg; kolor etykiety: fioletowy. Wiek 10 lat do <18 lat: 10 mg; kolor etykiety: pomarańczowy. Opiekunowie mogą podać jedynie pojedynczą dawkę midazolamu. Jeśli napady nie ustąpią w ciągu 10 minut po podaniu midazolamu, należy natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną oraz przekazać pustą strzykawkę fachowemu personelowi medycznemu, w celu poinformowania, jaką dawkę leku otrzymał pacjent. Jeśli po wstępnej odpowiedzi ponownie wystąpią drgawki, nie należy podawać drugiej dawki ani kolejnych dawek bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności midazolamu u dzieci w wieku 0-3 m-cy. Brak dostępnych danych. Zaburzenia czynności nerek. Dostosowanie dawki nie jest wymagane, jednak preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, ponieważ wydalanie midazolamu może być opóźnione, a działanie wydłużone. Zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia czynności wątroby zmniejszają klirens midazolamu, czego następstwem jest wydłużony końcowy T_0,5. W związku z tym, działanie kliniczne może być silniejsze i przedłużone, dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby po podaniu midazolamu zaleca się dokładne monitorowanie działania klinicznego oraz parametrów życiowych. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Uwagi

Produkt leczniczy należy podawać na śluzówkę jamy ustnej. Całą zawartość strzykawki doustnej należy powoli wycisnąć do przestrzeni pomiędzy dziąsłem i policzkiem. Należy unikać podania do gardła i tchawicy, aby zapobiec przypadkowej aspiracji roztw. W razie konieczności (w przypadku większych objętości i/lub mniejszych pacjentów), należy powoli podać około połowę dawki po jednej stronie jamy ustnej, a następnie powoli podać pozostałą połowę po drugiej stronie. Środki ostrożności przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego. Do strzykawki doustnej nie należy przyłączać igły, kaniul dożylnych lub innego sprzętu do podania pozajelitowego. Produkt leczniczy nie jest przeznaczony do podawania dożylnego. Przed użyciem należy zdjąć wieczko ze strzykawki doustnej, aby uniknąć zadławienia.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Miastenia (Myasthenia gravis). Ciężka niewydolność oddechowa. Zespół bezdechu sennego. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Midazolam należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, ponieważ może on dodatkowo hamować czynność układu oddechowego. Z powodu większego stosunku metabolitu do leku macierzystego u młodszych dzieci (w grupie wiekowej 3-6 m-cy), nie można wykluczyć opóźnionej depresji oddechowej spowodowanej dużym stężeniem czynnego metabolitu. W związku z tym, w grupie wiekowej 3-6 m-cy produkt leczniczy należy stosować jedynie pod nadzorem fachowego personelu medycznego z dostępem do sprzętu do resuscytacji i z możliwością monitorowana czynności układu oddechowego, w razie konieczności. Midazolam należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności wątroby lub zaburzeniami czynności serca. Midazolam może się kumulować u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek lub zaburzeniami czynności wątroby, natomiast u pacjentów z zaburzeniami czynności serca klirens midazolamu może się zmniejszać. Osłabieni pacjenci są bardziej wrażliwi na działanie benzodiazepin na OUN, dlatego konieczne może być podawanie mniejszych dawek. Należy unikać stosowania midazolamu u pacjentów nadużywających alkoholu lub leków w wywiadzie. Midazolam może powodować niepamięć następczą. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Midazolam wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Uspokojenie, niepamięć, zaburzenia uwagi oraz osłabienie pracy mięśni mogą niekorzystnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów, jazdy na rowerze lub obsługiwania maszyn. Po podaniu midazolamu, należy ostrzec pacjenta, aby nie prowadził pojazdów i nie obsługiwał maszyn do czasu powrotu do całkowitej sprawności.

Interakcje

Midazolam jest metabolizowany przez CYP3A4. Substancje hamujące i pobudzające CYP3A4 mogą, odpowiednio zwiększać lub zmniejszać stężenia w osoczu i w konsekwencji, działanie midazolamu, co wymaga odpowiedniego dostosowania dawki. Interakcje farmakokinetyczne z substancjami hamującymi lub pobudzającymi CYP3A4 są bardziej nasilone, jeżeli midazolam jest podawany doustnie, w porównaniu do podania na śluzówkę jamy ustnej lub pozajelitowo, ponieważ enzym CYP3A4 jest również obecny w górnej części przewodu pokarmowego. Po podaniu na śluzówkę jamy ustnej zmienia się jedynie klirens ogólnoustrojowy. Po podaniu pojedynczej dawki midazolamu na śluzówkę jamy ustnej, wpływ zahamowania CYP3A4 na maks. działanie kliniczne będzie niewielki, natomiast czas działania może być wydłużony. W związku z tym, podczas stosowania midazolamu z substancją hamującą CYP3A4, nawet po podaniu pojedynczej dawki zaleca się uważne monitorowanie działania klinicznego oraz parametrów życiowych. Produkty lecznicze o działaniu znieczulającym i opioidowe leki przeciwbólowe. Fentanyl może zmniejszać klirens midazolamu. Przeciwpadaczkowe produkty lecznicze. Jednoczesne podawanie z midazolamem może powodować zwiększoną sedację, depresję oddechową lub sercowo-naczyniową. Midazolam może wchodzić w interakcję z innymi produktami leczniczymi metabolizowanymi w wątrobie, np. z fenytoiną, nasilając ich działanie. Antagoniści kanałów wapniowych. Wykazano, że diltiazem i werapamil zmniejszają klirens midazolamu i innych benzodiazepin, co może nasilać ich działanie. Pojedyncza dawka diltiazemu zwiększa stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu o około 25% i wydłuża końcowy T_0,5 o 43%. Produkty lecznicze stosowane w leczeniu choroby wrzodowej. Wykazano, że cymetydyna, ranitydyna i omeprazol zmniejszają klirens midazolamu oraz innych benzodiazepin, co może nasilać ich działanie. Ksantyny. Ksantyny przyspieszają metabolizm midazolamu i innych benzodiazepin. Dopaminergiczne produkty lecznicze. Midazolam może powodować hamowanie działania lewodopy. Produkty lecznicze zwiotczające mięśnie. Np. baklofen. Midazolam może nasilać działanie produktów leczniczych zwiotczających mięśnie, z nasileniem działania hamującego na OUN. Nabilon. Jednoczesne podawanie z midazolamem może powodować zwiększoną sedację lub depresję oddechową i sercowo-naczyniową. Produkty lecznicze hamujące CYP3A4. Interakcje midazolamu podanego na śluzówkę jamy ustnej z innymi produktami leczniczymi są prawdopodobnie podobne raczej do tych obserwowanych po podaniu dożylnym midazolamu niż po podaniu doustnym. Pokarm: sok grejpfrutowy zmniejsza klirens midazolamu oraz nasila jego działanie. Przeciwgrzybicze produkty lecznicze (azole): ketokonazol zwiększał 5-krotnie stężenia w osoczu podanego dożylnie midazolamu, natomiast końcowy T_0,5 zwiększał się około 3-krotnie. Worykonazol zwiększał 3-krotnie ekspozycję na midazolam podany dożylnie, natomiast jego T_0,5 w fazie eliminacji zwiększał się około 3-krotnie. Flukonazol i itrakonazol zwiększały stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu 2- do 3-krotnie, co wiązało się ze zwiększeniem końcowego T_0,5 odpowiednio 2,4-krotnie dla itrakonazolu i 1,5-krotnie dla flukonazolu. Pozakonazol zwiększał około 2-krotnie stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu. Antybiotyki makrolidowe: erytromycyna zwiększała stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu około 1,6- do 2-krotnie, co wiązało się z 1,5- do 1,8-krotnym zwiększeniem końcowego T_0,5 midazolamu. Klarytromycyna zwiększała stężenie w osoczu podanego dożylnie midazalomu ponad 2,5-krotnie, co wiązało się z 1,5- do 2-krotnym zwiększeniem końcowego T_0,5. Inhibitory proteazy HIV: jednoczesne podawanie z inhibitorami proteaz (np. sakwinawirem i innymi inhibitorami proteazy HIV) może powodować znaczne zwiększenie stężenia midazolamu. Po podaniu z rytonawirem połączonym z lopinawirem, stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu zwiększyło się 5,4-krotnie, co wiązało się z podobnym zwiększeniem końcowego T_0,5. Inne produkty lecznicze: w przypadku atorwastatyny, w porównaniu do grupy kontrolnej, wykazano 1,4-krotne zwiększenie stężenia w osoczu podanego dożylnie midazolamu. Produkty lecznicze pobudzające CYP3A4. Ryfampicyna: podawana w dawce 600 mg/dobę przez 7 dni zmniejszała stężenie w osoczu podanego dożylnie midazolamu o około 60%. Końcowy T_0,5 zmniejszył się o około 50-60%. Produkty roślinne: dziurawiec zwyczajny zmniejszał stężenia midazolamu w osoczu o około 20-40%, co wiązało się ze zmniejszeniem końcowego T_0,5 o około 15-17%. Działanie pobudzające CYP3A4 może się różnić, w zależności od rodzaju wyciągu z dziurawca zwyczajnego. Interakcje farmakodynamiczne z innymi produktami leczniczymi (ang. DDI). Jednoczesne podawanie midazolamu z innymi produktami leczniczymi działającymi uspokajająco i/lub nasennie oraz hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, w tym z alkoholem, może powodować nasilenie sedacji oraz depresji oddechowej. Do produktów takich należą opioidy (stosowane jako leki przeciwbólowe, przeciwkaszlowe lub w leczeniu substytucyjnym), leki przeciwpsychotyczne, inne benzodiazepiny stosowane jako leki przeciwlękowe lub nasenne, barbiturany, propofol, ketamina, etomidat, leki przeciwdepresyjne o działaniu uspokajającym, starsze leki przeciwhistaminowe działające na receptor H1 oraz działające ośrodkowo leki przeciwnadciśnieniowe. Alkohol (w tym produkty lecznicze zawierające alkohol) może znacząco nasilać działanie uspokajające midazolamu. Należy zdecydowanie unikać spożywania alkoholu w przypadku stosowania midazolamu. Midazolam zmniejsza minimalne stężenie pęcherzykowe (ang. minimum alveolar concentration, MAC) wziewnych anestetyków. U niemowląt działanie produktów hamujących CYP3A4 może być większe, ponieważ część dawki podana na śluzówkę jamy ustnej jest prawdopodobnie połykana i ulega wchłonięciu z przewodu pokarmowego.

Ciąża i laktacja

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania midazolamu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego w odniesieniu do toksycznego wpływu na rozród, ale u ludzi obserwowano toksyczny wpływ na płód, podobnie jak w przypadku innych benzodiazepin. Brak danych dotyczących wpływu midazolamu w pierwszych dwóch trymestrach ciąży. Odnotowano, że duże dawki midazolamu podawane w ostatnim trymestrze ciąży lub podczas porodu, wywoływały działania niepożądane u matki lub płodu (ryzyko aspiracji płynów oraz zawartości żołądka u matki w trakcie porodu; niemiarowa czynność serca u płodu; obniżone napięcie mięśniowe, słaby odruch ssania, hipotermię oraz depresję oddechową u noworodka). Midazolam może być stosowany w okresie ciąży, jeżeli jest to konieczne. W razie podawania midazolamu w III trymestrze ciąży, należy wziąć pod uwagę ryzyko dla noworodków. Midazolam przenika do mleka ludzkiego w małych ilościach (0,6%). Przerwanie karmienia piersią po podaniu pojedynczej dawki midazolamu może zatem nie być konieczne. Badania na zwierzętach nie wykazują szkodliwego wpływu na płodność.

Działania niepożądane

W opublikowanych badaniach klinicznych midazolam do stosowania na śluzówkę jamy ustnej był podany 443 dzieciom z padaczką. Depresja oddechowa wystąpiła z częstością do 5%, chociaż jest ona zarówno znanym następstwem napadów drgawkowych, jak i jest związana ze stosowaniem midazolamu. Jeden przypadek świądu można prawdopodobnie powiązać z midazolamem zastosowanym na śluzówkę policzka. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) agresja, pobudzenie, złość, stan splątania, euforia, omamy, wrogość, napaść fizyczna, reakcje paradoksalne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) uspokojenie, senność, zmniejszony poziom świadomości, depresja oddechowa; (bardzo rzadko) niepamięć następcza, ataksja, zawroty głowy, ból głowy, drgawki, zaburzenia ruchowe, zmęczenie. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) bradykardia, zatrzymanie czynności serca, niedociśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) bezdech, duszność, skurcz krtani, zatrzymanie czynności oddechowej. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności i wymioty; (bardzo rzadko) zaparcia, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, wysypka i pokrzywka; (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, szczegóły patrz ChPL. U osób w podeszłym wieku stosujących benzodiazepiny odnotowano zwiększone ryzyko upadków i złamań. Zagrażające życiu zdarzenia są bardziej prawdopodone u pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności układu oddechowego lub zaburzeniami czynności serca, w szczególności po podaniu dużych dawek midazolamu.

Przedawkowanie

Przedawkowanie midazolamu nie może stanowić zagrożenie życia, jeżeli u pacjenta występowała wcześniej niewydolność oddechowa lub niewydolność serca, lub w przypadku jednoczesnego stosowania innych substancji działających hamująco na OUN (w tym alkoholu). Przedawkowanie benzodiazepin zwykle objawia się zahamowaniem ośrodkowego układu nerwowego w różnym stopniu, od senności do śpiączki. W łagodnych przypadkach, objawy obejmują senność, splątanie umysłowe i letarg; w cięższych przypadkach - ataksję, zmniejszone napięcie mięśniowe, niedociśnienie tętnicze, zahamowanie czynności oddechowej, rzadziej śpiączkę i bardzo rzadko, zgon. W postępowaniu po przedawkowaniu jakiegokolwiek produktu leczniczego, należy mieć na uwadze, że pacjent mógł przyjąć kilka leków. Po przedawkowaniu midazolamu w postaci doustnej, u przytomnego pacjenta należy wywołać wymioty (w ciągu 1 h) lub, jeśli pacjent jest nieprzytomny, przeprowadzić płukanie żołądka zabezpieczając jednocześnie drogi oddechowe. Jeśli nie następuje poprawa po opróżnieniu żołądka, należy podać węgiel aktywowany w celu zmniejszenia wchłaniania. Podczas intensywnej terapii należy zwrócić szczególną uwagę na czynność układu oddechowego i sercowo-naczyniowego. Jako antidotum można zastosować flumazenil.

Działanie

Midazolam jest pochodną leków z grupy imidazobenzodiazepin. Substancja podstawowa w stanie wolnym jest lipofilna, słabo rozpuszczalna w wodzie. Zasadowy azot znajdujący się w pozycji 2 pierścienia imidazobenzodiazepinowego umożliwia reakcję midazolamu z kwasami i tworzenie soli w postaci chlorowodorku. Dzięki temu otrzymywany jest stabilny roztwór odpowiedni do podania na śluzówkę jamy ustnej.