Sobycombi

Wyszukaj produkt

Bisoprolol + Amlodipine

tabl.

10/10 mg

30 szt.

Doustnie

100%

36,27

Sobycombi

tabl.

5/5 mg

30 szt.

Doustnie

100%

18,14

Sobycombi

tabl.

5/10 mg

30 szt.

Doustnie

100%

29,09

Sobycombi

tabl.

10/5 mg

30 szt.

Doustnie

100%

25,33

Sobycombi - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Sobycombi jest wskazany w leczeniu:

nadciśnienia tętniczego samoistnego
stabilnej choroby wieńcowej

Stosuje się go jako leczenie zastępcze u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę podczas jednoczesnego stosowania bisoprololu i amlodypiny w takich samych dawkach jak w produkcie złożonym.

Sobycombi jest lekiem złożonym stosowanym w terapii nadciśnienia i choroby wieńcowej, gdy wcześniej skutecznie stosowano jego składniki osobno.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów	Zalecane dawkowanie
Dorośli	1 tabletka na dobę
Pacjenci w podeszłym wieku	Nie ma konieczności zmiany dawki
Pacjenci z łagodnymi/umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek	Nie ma konieczności zmiany dawki
Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <20 ml/min)	Nie stosować dawki większej niż 10 mg bisoprololu na dobę
Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby	Nie stosować dawki większej niż 10 mg bisoprololu na dobę
Dzieci i młodzież poniżej 18 lat	Nie zaleca się stosowania

Produkt należy przyjmować rano, można go stosować w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku. Tabletkę należy połknąć, popijając płynem. Nie należy jej żuć.

Dawkowanie Sobycombi jest zindywidualizowane i zależy od stanu pacjenta. Lek przyjmuje się raz na dobę, rano, w całości popijając płynem.

Przeciwwskazania

Stosowanie produktu Sobycombi jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Związane z bisoprololem:

Ostra niewydolność serca
Epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające dożylnego podawania leków inotropowych
Wstrząs kardiogenny
Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez rozrusznika)
Zespół chorego węzła zatokowego
Blok zatokowo-przedsionkowy
Objawowa bradykardia
Objawowe niedociśnienie
Ciężka astma oskrzelowa
Ciężka postać choroby zarostowej tętnic obwodowych lub zespołu Raynauda
Nieleczony guz chromochłonny
Kwasica metaboliczna

Związane z amlodypiną:

Ciężkie niedociśnienie
Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny)
Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia)
Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale serca

Związane z produktem Sobycombi:

Nadwrażliwość na bisoprolol, amlodypinę, pochodne dihydropirydyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą

Sobycombi nie powinien być stosowany u pacjentów z ciężkimi chorobami układu krążenia, zaburzeniami przewodzenia, ciężką astmą oraz nadwrażliwością na składniki leku.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania produktu Sobycombi należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

Nie należy przerywać leczenia w sposób nagły, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca
U pacjentów z astmą oskrzelową lub innymi obturacyjnymi chorobami płuc
U pacjentów z cukrzycą z dużymi wahaniami stężenia glukozy we krwi
U pacjentów poddawanych ścisłej głodówce
U pacjentów poddawanych leczeniu odczulającemu
U pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia
U pacjentów z dławicą Prinzmetala
U pacjentów z chorobą zarostową tętnic obwodowych
U pacjentów znieczulanych ogólnie
U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie
U pacjentów z guzem chromochłonnym
U pacjentów z tyreotoksykozą
U pacjentów z niewydolnością serca
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

Stosowanie Sobycombi wymaga szczególnej uwagi u pacjentów z chorobami układu oddechowego, cukrzycą, zaburzeniami przewodzenia oraz niewydolnością serca. Konieczne jest staranne monitorowanie stanu pacjenta.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Sobycombi może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

Antagoniści wapnia (np. werapamil, diltiazem)
Leki przeciwnadciśnieniowe o działaniu ośrodkowym
Leki przeciwarytmiczne klasy I i III
Leki β-adrenolityczne stosowane miejscowo
Leki parasympatykomimetyczne
Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe
Leki znieczulające
Glikozydy naparstnicy
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)
β-sympatykomimetyki
α- i β-sympatykomimetyki
Inhibitory monoaminooksydazy (MAO)
Inhibitory CYP3A4
Induktory CYP3A4

Sobycombi wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, szczególnie wpływającymi na układ krążenia i metabolizm. Konieczna jest ostrożność przy łączeniu z innymi preparatami.

Wpływ na ciążę i laktację

Nie należy stosować produktu Sobycombi podczas ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli leczenie jest niezbędne, należy ściśle monitorować stan matki i płodu.

Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania produktu Sobycombi.

Sobycombi nie powinien być stosowany u kobiet w ciąży i karmiących piersią ze względu na potencjalne ryzyko dla płodu i noworodka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem Sobycombi to:

Zawroty głowy
Ból głowy
Uczucie zimna lub drętwienia kończyn
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe
Zmęczenie
Obrzęki

Sobycombi może powodować różnorodne działania niepożądane, głównie ze strony układu nerwowego i krążenia. Pacjenci powinni być poinformowani o możliwości ich wystąpienia.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Sobycombi mogą wystąpić:

Bradykardia
Niedociśnienie
Skurcz oskrzeli
Ostra niewydolność serca
Hipoglikemia

Leczenie przedawkowania obejmuje przerwanie stosowania leku, płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego oraz leczenie objawowe i podtrzymujące.

Przedawkowanie Sobycombi może prowadzić do poważnych zaburzeń ze strony układu krążenia i wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.

Warto zapamiętać

Sobycombi to lek złożony zawierający bisoprolol i amlodypinę, stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i choroby wieńcowej.
Lek przyjmuje się raz na dobę, rano, niezależnie od posiłku. Nie należy przerywać leczenia nagle, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

Mechanizm działania

Sobycombi zawiera dwie substancje czynne o uzupełniających się mechanizmach działania:

Bisoprolol - wysoce wybiórczy β1-adrenolityk, zmniejszający częstość akcji serca i siłę skurczu mięśnia sercowego
Amlodypina - antagonista wapnia z grupy dihydropirydyny, hamujący napływ jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń i mięśnia sercowego

Połączenie bisoprololu i amlodypiny w preparacie Sobycombi zapewnia skuteczne działanie przeciwnadciśnieniowe i przeciwdławicowe poprzez wpływ na różne mechanizmy regulacji ciśnienia tętniczego i pracy serca.

Skład

Sobycombi dostępny jest w następujących dawkach:

5 mg bisoprololu fumaranu + 5 mg amlodypiny
5 mg bisoprololu fumaranu + 10 mg amlodypiny
10 mg bisoprololu fumaranu + 5 mg amlodypiny
10 mg bisoprololu fumaranu + 10 mg amlodypiny

Różne dawki Sobycombi umożliwiają indywidualne dostosowanie terapii do potrzeb pacjenta.

Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego samoistnego i/lub stabilnej choroby wieńcowej, jako leczenie zastępcze u pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę podczas jednoczesnego stosowania bisoprololu i amlodypiny w takich samych dawkach jak w produkcie złożonym.

Dawkowanie

Zalecana dawka produktu leczniczego to 1 tabl./dobę. Produkt złożony nie jest odpowiedni do leczenia początkowego. Przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym należy uzyskać kontrolę stanu pacjenta podając dostosowane dawki obu substancji czynnych jednocześnie. Dawka produktu leczniczego powinna być ustalona na podstawie dawek poszczególnych składników produktu złożonego przyjmowanych w momencie rozpoczęcia leczenia zastępczego. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu (np. nowo zdiagnozowana choroba powiązana, zmiana stanu pacjenta lub interakcja z innymi lekami) konieczna jest zmiana dawki którejkolwiek z substancji czynnych produktu złożonego, należy ponownie zastosować poszczególne jego składniki, aby określić dawkowanie. Nagłe odstawienie produktu leczniczego nie jest zalecane, ponieważ może prowadzić do ostrego pogorszenia stanu pacjenta. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności zmiany dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności zmiany dawki. Amlodypiny nie można usunąć za pomocą dializy. Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania amlodypiny u pacjentów poddawanych dializoterapii. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr <20 ml/min) nie należy stosować dawki większej niż 10 mg bisoprololu/dobę. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ustalono schematu dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Nie prowadzono badań nad farmakokinetyką amlodypiny w przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy stosować dawki większej niż 10 mg bisoprololu/dobę. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Nie zaleca się stosowania produktu u pacjentów poniżej 18 lat.

Uwagi

Produkt leczniczy należy przyjmować rano. Może on być przyjmowany w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku. Tabl. należy połknąć, popijając płynem. Tabl. nie należy żuć.

Przeciwwskazania

Związane z bisoprololem: ostra niewydolność serca lub trwające epizody dekompensacji niewydolności serca, wymagającej dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez rozrusznika), zespół chorego węzła zatokowego, blok zatokowo-przedsionkowy, bradykardia objawowa, niedociśnienie objawowe, ciężka astma oskrzelowa, ciężka postać choroby zarostowej tętnic obwodowych oraz ciężka postać zespołu Raynauda, nieleczony guz chromochłonny, kwasica metaboliczna. Związane z amlodypiną: ciężkie niedociśnienie, wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny), zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. zwężenie zastawki aorty dużego stopnia), hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebyciu ostrego zawału serca. Związane z produktem leczniczym Sobycombi: nadwrażliwość na bisoprolol, amlodypinę, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Ze względu na składnik produktu leczniczego, bisoprolol, nie należy przerywać leczenia w sposób nagły, zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, o ile nie ma wyraźnych wskazań, gdyż może to doprowadzić do przemijającego nasilenia choroby serca. Podczas rozpoczynania i kończenia leczenia należy odpowiednio monitorować pacjenta. Ze względu na składnik produktu leczniczego, bisoprolol należy zachować ostrożność w następujących przypadkach: stany skurczowe oskrzeli (astma oskrzelowa, choroby obturacyjne dróg oddechowych); cukrzyca z dużymi wahaniami stężenia glukozy we krwi; objawy hipoglikemii mogą być maskowane; ścisła głodówka; leczenie odczulające; bisoprolol, tak jak inne β-adrenolityki, może zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny, jak i nasilać reakcje anafilaktyczne. Leczenie adrenaliną nie zawsze jest wystarczająco skuteczne; blok przedsionkowo-komorowy I stopnia; dławica Prinzmetala; choroba zarostowa tętnic obwodowych; zwłaszcza na początku leczenia może wystąpić zaostrzenie objawów; znieczulenie ogólne. Zazwyczaj nie zaleca się stosowania bisoprololu jednocześnie z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi o działaniu ośrodkowym. U pacjentów znieczulanych ogólnie blokada receptorów β zmniejsza częstość występowania arytmii i niedokrwienia mięśnia sercowego w trakcie indukcji i intubacji oraz w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się utrzymywanie takiej blokady w okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi wiedzieć o przyjmowaniu przez pacjenta leków β-adrenolitycznych ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, prowadzących do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia zdolności do kompensacji utraty krwi. Jeżeli uzna się za konieczne przerwanie leczenia β-adrenolitykami przed zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać dawkę i całkowicie odstawić produkt leczniczy na 48 h przed planowanym znieczuleniem. Mimo, że kardiowybiórcze β₁-adrenolityki mogą mieć mniejszy wpływ na czynność płuc niż niewybiórcze β45adrenolityki, podobnie jak w przypadku innych β-adrenolityków, należy unikać ich stosowania w pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc, chyba że są do tego bezwzględne wskazania kliniczne. Jeżeli istnieją takie wskazania, bisoprolol należy stosować z zachowaniem ostrożności. U pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc leczenie bisoprololem należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki z uważną kontrolą pacjenta w kierunku wystąpienia nowych objawów (np. duszność, nietolerancja wysiłku, kaszel).W astmie oskrzelowej lub innych POChP, które mogą wywołać objawy, należy jednocześnie podawać leki rozszerzające oskrzela. U pacjentów z astmą może sporadycznie dochodzić do zwiększenia oporu w drogach oddechowych, co może wymagać zastosowania większej dawki β-₂sympatykomimetyków. Pacjenci z łuszczycą, również w wywiadzie, mogą stosować β-adrenolityki (np. bisoprolol) wyłącznie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z guzem chromochłonnym bisoprolol można podawać dopiero po uprzednim uzyskaniu blokady receptorów α -adrenergicznych. Leczenie bisoprololem może maskować objawy tyreotoksykozy. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w leczeniu przełomu nadciśnieniowego. Ze względu na zawartość amlodypiny należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu leczniczego u pacjentów z niewydolnością serca. W trakcie długoterminowych, kontrolowanych placebo badań z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasy III i IV, wg NYHA), w grupie otrzymującej amlodypinę występowało więcej przypadków obrzęku płuc niż w grupie przyjmującej placebo. Należy zachować ostrożność stosując antagonistów wapnia, w tym amlodypinę, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia w przyszłości zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz zgonu. T_0,5 amlodypiny ulega wydłużeniu, a wartości AUC są większe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Stosowanie amlodypiny należy zatem rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki, zachowując ostrożność zarówno w początkowej fazie leczenia, jak i podczas zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy powoli dostosowywać dawkę oraz zapewnić odpowiednią kontrolę. U pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być stosowana w zwykłych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie zależą od stopnia niewydolności nerek. Amlodypiny nie można usunąć za pomocą dializy. Lek może mieć niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W badaniu przeprowadzonym z udziałem pacjentów z chorobą wieńcową serca bisoprolol nie zaburzał zdolności prowadzenia pojazdów. Jednak, ze względu na indywidualne różnice w reakcji na lek, zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn może być zaburzona. Takie działanie należy brać pod uwagę zwłaszcza w przypadku zmiany leków, jak również w połączeniu z alkoholem. Amlodypina ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli u pacjentów przyjmujących amlodypinę wystąpią zawroty głowy, ból głowy, zmęczenie lub nudności. zdolność reagowania może ulec zaburzeniu. Należy zachować ostrożność.

Interakcje

Związane z bisoprololem. Antagoniści wapnia z grupy werapamilu i - w mniejszym stopniu - z grupy diltiazemu: ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Dożylne podanie werapamilu u pacjentów leczonych β -adrenolikami może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo -komorowego. Leki przeciwnadciśnieniowe o działaniu ośrodkowym (np. metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna): jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych o ośrodkowym działaniu może doprowadzić do pogorszenia niewydolności serca wskutek zmniejszenia ośrodkowego napięcia współczulnego (zwolnienie czynności serca i zmniejszenie pojemności minutowej serca oraz rozszerzenie naczyń krwionośnych). Nagłe odstawienie tych leków, w szczególności przed zakończeniem stosowania leku blokującego receptory β -adrenergiczne, może zwiększać ryzyko „nadciśnienia z odbicia”. Antagoniści wapnia typu dihydropirydyny, jak felodypina i amlodypina: jednoczesne stosowanie może zwiększyć ryzyko niedociśnienia, a u pacjentów z niewydolnością serca nie można wykluczyć dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór serca. Leki przeciwarytmiczne klasy I (np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): możliwe nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększenie ujemnego działania inotropowego. Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron): możliwe nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Leki β -adrenolityczne stosowane miejscowo (np. krople do oczu stosowane w leczeniu jaskry) mogą nasilać ogólnoustrojowe działanie bisoprololu. Leki parasympatykomimetyczne: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększać ryzyko bradykardii. Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania zmniejszającego stężenie cukru we krwi. Blokada receptorów β -adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii. Leki znieczulające: osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia. Glikozydy naparstnicy: zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. NLPZ mogą osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie bisoprololu. β -sympatykomimetyki (np. izoprenalina, dobutamina): jednoczesne podawanie z bisoprololem może osłabiać działanie obu leków. Leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory adrenergiczne α, jak i β (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne podawanie z bisoprololem może ujawnić naczyniozwężające działanie tych leków za pośrednictwem α-adrenoreceptorów, co może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego. Uważa się, że tego typu reakcje są częstsze podczas stosowania niewybiórczych β-adrenolityków. Jednoczesne stosowanie z lekami przeciwnadciśnieniowymi, jak również z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, fenotiazyny) może zwiększyć ryzyko niedociśnienia. Meflochina: zwiększone ryzyko bradykardii. Inhibitory monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): nasilone działanie hipotensyjne β-adrenolityków, ale jednocześnie ryzyko przełomu nadciśnieniowego. Związane z amlodypiną. Inhibitory CYP3A4: Jednoczesne stosowanie z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować znaczne zwiększenie stężenia amlodypiny w osoczu skutkujące zwiększonym ryzykiem zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego konieczna może być odpowiednia kontrola kliniczna oraz modyfikacja dawki. Brak dostępnych danych dotyczących wpływu induktorów CYP3A4 na amlodypinę. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) może powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania amlodypiny razem z induktorami CYP3A4. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze amlodypiny sumuje się z działaniem obniżającym ciśnienie tętnicze innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych. W przypadku równoczesnego podawania amlodypiny istnieje ryzyko podwyższonego stężenia takrolimusu we krwi, jednak mechanizm farmakokinetyczny tej interakcji nie jest w pełni zrozumiały. Aby uniknąć toksycznego działania takrolimusu, podawanie amlodypiny pacjentom leczonym takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi i, w razie konieczności, dostosowania dawki takrolimusu. Istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia u pacjentów otrzymujących klarytromycynę i amlodypinę. Jeśli amlodypina jest podawana jednocześnie z klarytromycyną, zalecana jest ścisła obserwacja pacjenta. Nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (przedział 0% - 40%). U pacjentów po przeszczepieniu nerki, stosujących amlodypinę, należy monitorować stężenie cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg amlodypiny i 80 mg symwastatyny prowadziło do zwiększenia o 77% stężenia symwastatyny, w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg/dobę. W badaniach klinicznych dotyczących interakcji, amlodypina nie wpływała na właściwości farmakokinetyczne atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny.

Ciąża i laktacja

Nie należy stosować produktu leczniczego podczas ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne, jeśli nie ma bezpieczniejszego leku alternatywnego oraz jeśli sama choroba stwarza większe ryzyko dla matki i płodu. Bisoprolol wykazuje działanie farmakologiczne, które może szkodliwie wpływać na ciążę i/lub rozwój płodu/noworodka. Zasadniczo leki blokujące receptory β-adrenergiczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. U płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne jest konieczne, zaleca się zastosowanie wybiórczych β_1-adrenolityków. Bisoprololu nie należy stosować u kobiet w ciąży, bez wyraźnej konieczności. W przypadku, gdy leczenie bisoprololem jest konieczne, należy monitorować przepływ krwi przez macicę i łożysko oraz wzrost płodu. W przypadku szkodliwego działania na ciążę lub płód należy rozważyć leczenie alternatywne. Należy uważnie obserwować noworodka. Objawy hipoglikemii i bradykardii zazwyczaj występują w ciągu 1-szych 3 dni. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny podczas ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po zastosowaniu dużych dawek amlodypiny. Stosowanie w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, kiedy nie ma bezpieczniejszego leku alternatywnego oraz jeśli choroba podstawowa stwarza większe ryzyko dla matki i płodu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania produktu leczniczego. Nie wiadomo czy bisoprolol lub amlodypina przenikają do mleka kobiecego.

Działania niepożądane

Bisoprolol. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zaburzenia snu (bezsenność), depresja; (rzadko) koszmary senne, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy; (rzadko) omdlenie. Zaburzenia oka: (rzadko) zmniejszone wydzielanie łez (należy wziąć pod uwagę w przypadku pacjentów używających soczewek kontaktowych); (bardzo rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) zaburzenia słuchu. Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia, nasilenie niewydolności serca, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) uczucie ziębnięcia lub drętwienia kończyn; (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub chorobą obturacyjną dróg oddechowych w wywiadzie; (rzadko) alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, nudności, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) reakcje nadwrażliwości (świąd, zaczerwienienie), wysypka; (bardzo rzadko) łysienie, β-adrenolityki mogą powodować lub nasilać łuszczycę lub wywołać wysypkę łuszczycopodobną. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie mięśni, kurcze mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) zaburzenia potencji (impotencja). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie; (niezbyt często) osłabienie. Badania diagnostyczne: (rzadko) zwiększenie stężenia triglicerydów, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT). Amlodypina. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukopenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zaburzenia snu (bezsenność), depresja, zmiany nastroju (w tym niepokój); (rzadko) dezorientacja. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, ból głowy, senność; (niezbyt często) omdlenie, drżenie, zaburzenia smaku, niedoczulica parestezja; (bardzo rzadko) hipertonia, neuropatia obwodowa; (nieznana) zaburzenia pozapiramidowe. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie). Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szum uszny. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków); (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy); (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń krwionośnych. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, niestrawność, nudności, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie); (niezbyt często) wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (głównie związane z cholestazą). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) łysienie, β-adrenolityki mogą powodować lub nasilać łuszczycę lub wywołać wysypkę łuszczycopodobną, plamica, odbarwienie skóry, wzmożona potliwość, świąd, wykwit skórny, pokrzywka, wysypka; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) obrzęk okolicy kostek, kurcze mięśn; (niezbyt często) ból stawów, ból mięśni, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia potencji (impotencja), ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, zmęczenie; (bardzo często) obrzęk; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie lub zmniejszenie mc.

Przedawkowanie

Zgłaszano przypadki bloku przedsionkowo-komorowego III stopnia, bradykardię i zawroty głowy po przedawkowaniu bisoprololu (np. przyjęcie dawki dobowej 15 mg zamiast 7,5 mg). Ogólnie najczęstszymi, spodziewanymi objawami przedawkowania β-adrenolityków są: bradykardia, niedociśnienie, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Dotychczas zgłoszono kilka przypadków przedawkowania bisoprololu (największe - 2000 mg) u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i/lub chorobą wieńcową, u których stwierdzono bradykardię i/lub niedociśnienie. Wszyscy pacjenci powrócili do zdrowia. Istnieje duża osobnicza zmienność w zakresie wrażliwości na pojedynczą dużą dawkę bisoprololu, a pacjenci z niewydolnością serca wykazują prawdopodobnie bardzo dużą wrażliwość. Dostępne dane sugerują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny może powodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych oraz tachykardię odruchową. Zgłaszano występowanie znacznego oraz prawdopodobnie długotrwałego niedociśnienia układowego, w tym wstrząsu zakończonego zgonem. W przypadku przedawkowania należy przerwać leczenie produktem leczniczym i wdrożyć leczenie podtrzymujące i objawowe. Na podstawie oczekiwanych działań farmakologicznych oraz zaleceń dotyczących innych β-adrenolityków, należy rozważyć następujące postępowanie, jeśli jest to klinicznie uzasadnione: Bradykardia: dożylne podanie atropiny. W przypadku braku odpowiedniej reakcji można podać izoprenalinę lub inny lek o działaniu chronotropowym dodatnim, zachowując ostrożność. W niektórych przypadkach może być konieczne przeznaczyniowe wprowadzenie stymulatora. Niedociśnienie: należy podać dożylnie płyny i wazopresory. Pomocne może być dożylne podanie glukagonu. Istotne klinicznie niedociśnienie spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego podtrzymywania układu krążenia, w tym częstej kontroli czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz kontrolowania objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu. Środek zwężający naczynia krwionośne może być pomocny w przywróceniu napięcia ścian naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do jego użycia. Dożylne podanie glukonianu wapnia może pomóc odwrócić efekt blokady kanałów wapniowych. Blok przedsionkowo-komorowy (II lub III stopnia): należy uważnie monitorować pacjentów i podawać izoprenalinę we wlewie lub wprowadzić stymulator drogą przeznaczyniową. Ostre nasilenie niewydolności serca: należy podać dożylnie leki moczopędne, leki o działaniu inotropowym dodatnim, leki o działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne. Skurcz oskrzeli: podać leki rozszerzające oskrzela, takie jak izoprenalina, β₂- sympatykomimetyki i/lub aminofilina. Hipoglikemia: należy podać dożylnie glukozę. W niektórych przypadkach może okazać się skuteczne płukanie żołądka. U zdrowych ochotników zastosowanie węgla do 2 h od podania 10 mg amlodypiny powodowało zmniejszenie szybkości wchłaniania amlodypiny. Z ograniczonych danych wynika, że bisoprolol tylko w niewielkim stopniu można usunąć za pomocą dializy. Amlodypina w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza, dlatego też korzyści z zastosowania dializoterapii są mało prawdopodobne.

Działanie

Bisoprolol jest wysoce wybiórczym lekiem blokującym receptory β₁-adrenergiczne, pozbawionym wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i istotnych właściwości stabilizujących błonę komórkową. Wykazuje jedynie niewielkie powinowactwo do receptorów β₂ mięśni gładkich oskrzeli i naczyń oraz do receptorów β₂ związanych z regulacją metabolizmu. Dlatego na ogół bisoprolol nie wpływa na opór dróg oddechowych i efekty metaboliczne zależne od receptorów β₂. Jego wybiórczość względem receptorów β₁-adrenergicznych wykracza poza zakres dawek terapeutycznych. W przypadku doraźnego podania pacjentom z chorobą wieńcową, ale bez przewlekłej niewydolności serca, bisoprolol zmniejsza częstość akcji serca i objętość wyrzutową, a co za tym idzie - pojemność minutową i zużycie tlenu. Podczas długotrwałego podawania początkowo zwiększony opór obwodowy maleje. Amlodypina jest antagonistą wapnia należącym do grupy dihydropirydyny (lek blokujący wolne kanały wapniowe lub antagonista jonów wapniowych), hamującym napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych.