SmofKabiven extra Nitrogen - Żywienie pozajelitowe

Wskazania do stosowania

SmofKabiven extra Nitrogen jest przeznaczony do żywienia pozajelitowego u dorosłych pacjentów oraz dzieci w wieku 2 lat i poul>

Preparat ten stanowi kompleksowe rozwiązanie w sytuacjach, gdy konwencjonalne metody odżywiania są niewystarczające lub niemożliwe do zastosowania.

Charakterystyka produktu

SmofKabiven extra Nitrogen to trójkomorowy worek zawierający białą emulsję po zmieszaniu zawprodukt ten zapewnia zrównoważone żywienie pozajelitowe, dostarczając organizmowi niezbędne składniki odżywcze w odpowiednich proporcjach.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie SmofKabiven extra Nitrogen powinno być dostosowane indywidualnie do każdego pacjenta, uwzględniając następujące czynniki:

• Zdolność pacjenta do eliminacji tłuszczów
• Zdolność metabolizowania azotu i glukozy
• Indywidualne zapotrzebowanie na substancje odżywcze
• Stan kliniczny pacjenta
• Masa ciała
• Zapotrzebowanie na składniki odżywcze i energetyczne
• Ewentualne dodatkowe żywienie doustne lub dojelitowe

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapotrzebowanie na azot, które jest kluczowe dla utrzymania stałej ilości białka w organizmie. Zapotrzebowanie to może się różnić w zależności od stanu odżywienia pacjenta oraz stopnia stresu katabolicznego lub anabolizmu.

Dawkowanie u dorosłych pacjentów

Tabela przedstawia zapotrzebowanie na aminokwasy i azot w zależności od stanu pacjenta.

Zakres dawkowania SmofKabiven extra Nitrogen wynosi 13-31 ml/kg mc./dobę, co przekłada się na dostarczenie:

• 0,85-2,0 g aminokwasów/kg mc./dobę (odpowiada 0,14-0,32 g azotu/kg mc./dobę)
• 12-28 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (8-19 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej)

U pacjentów otyłych dawkę należy obliczać na podstawie szacunkowej, prawidłowej masy ciała.

Maksymalna szybkość infuzji

• Glukoza: 0,25 g/kg mc./godz.
• Aminokwasy: 0,1 g/kg mc./godz.
• Tłuszcze: 0,15 g/kg mc./godz.

Całkowita szybkość infuzji nie powinna przekraczać 1,5 ml/kg mc./godz., co odpowiada 0,13 g glukozy, 0,10 g aminokwasów i 0,04 g tłuszczów/kg mc./godz.

Zalecany czas trwania infuzji wynosi 14-24 godziny. Maksymalna zalecana dawka dobowa to 31 ml/kg mc./dobę, co zapewnia dostarczenie:

• 2,0 g aminokwasów/kg mc./dobę (0,32 g azotu/kg mc./dobę)
• 2,6 g glukozy/kg mc./dobę
• 0,9 g tłuszczów/kg mc./dobę
• 28 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (19 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej)

Należy pamiętać, że maksymalna dawka dobowa może się zmieniać w zależności od stanu klinicznego pacjenta, nawet z dnia na dzień.

Dawkowanie u dzieci w wieku 2-11 lat

U dzieci dawkowanie wymaga szczególnej uwagi i regularnego dostosowywania, gdyż ich zapotrzebowanie zmienia się znacznie bardziej dynamicznie niż u dorosłych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 31 ml/kg mc./dobę, podobnie jak u dorosłych.

Zalecana maksymalna szybkość infuzji dla dzieci to 1,8 ml/kg mc./h, co odpowiada:

• 0,12 g aminokwasów/kg/godz.
• 0,15 g glukozy/kg/godz.
• 0,05 g tłuszczów/kg/godz.

Czas trwania infuzji powinien wynosić 12-24 godziny, nie przekraczając 17 godzin przy zastosowaniu maksymalnej szybkości infuzji (poza szczególnymi sytuacjami wymagającymi starannego monitorowania).

Dawkowanie u młodzieży w wieku 12-16/18 lat

U młodzieży SmofKabiven extra Nitrogen można dawkować tak samo jak u dorosłych pacjentów.

Sposób podawania

SmofKabiven extra Nitrogen podaje się dożylnie w formie infuzji do żyły centralnej. Produkt jest dostępny w pięciu różnych objętościach, co umożliwia dobór odpowiedniego opakowania w zależności od zapotrzebowania pacjenta na substancje odżywcze (wysokie, umiarkowanie zwiększone lub podstawowe).

Aby zapewnić pełne żywienie pozajelitowe, konieczne jest dodanie do produktu mikroelementów i witamin. W razie potrzeby można również dodać elektrolity, uwzględniając te już obecne w preparacie. Szczegółowe instrukcje dotyczące przygotowania produktu przed podaniem znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego (ChPL).

Stosowanie SmofKabiven extra Nitrogen wymaga ścisłego nadzoru medycznego i regularnego monitorowania stanu pacjenta, aby zapewnić optymalne efekty terapeutyczne i minimalizować ryzyko powikłań związanych z żywieniem pozajelitowym.