Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

SmofKabiven EF

Amino acids + Fats + Glucose

inf. [emulsja]
4 wor. 986 ml
Iniekcje
Rx
100%
221,38
SmofKabiven EF
inf. [emulsja]
4 wor. 1970 ml
Iniekcje
Rx
100%
207,45
SmofKabiven EF
inf. [emulsja]
4 wor.1477 ml
Iniekcje
Rx
100%
236,69

SmofKabiven EF - Żywienie pozajelitowe

SmofKabiven EF to produkt leczniczy przeznaczony do żywienia pozajelitowego u dorosłych pacjentów oraz dzieci powyżej 2 roku życia, u których żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane. Lek ma postać białej emulsji powstałej po zmieszaniu zawartości trzech komór.

Wskazania

Produkt jest wskazany do stosowania w żywieniu pozajelitowym u pacjentów dorosłych i dzieci powyżej 2 roku życia, gdy niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane jest żywienie doustne lub dojelitowe.

SmofKabiven EF stanowi kompleksowe rozwiązanie w sytuacjach, gdy standardowe metody żywienia są niewystarczające lub niemożliwe do zastosowania, zapewniając niezbędne składniki odżywcze drogą pozajelitową.

Dawkowanie

Dawkowanie i szybkość infuzji należy dostosować indywidualnie do pacjenta, uwzględniając jego stan kliniczny, masę ciała, zapotrzebowanie na składniki odżywcze i energetyczne oraz ewentualne dodatkowe żywienie doustne/dojelitowe. Kluczowe jest właściwe określenie zapotrzebowania na azot, które zależy od stanu odżywienia pacjenta i stopnia stresu metabolicznego.

Dorośli pacjenci:
Stan pacjenta Zapotrzebowanie na aminokwasy Zapotrzebowanie na azot
Prawidłowy stan odżywienia lub łagodny stres kataboliczny 0,6-0,9 g/kg mc./dobę 0,10-0,15 g/kg mc./dobę
Umiarkowany lub bardzo nasilony stres metaboliczny (z niedożywieniem lub bez) 0,9-1,6 g/kg mc./dobę 0,15-0,25 g/kg mc./dobę

Zakres dawki: 13-31 ml produktu/kg mc./dobę, co zapewnia 0,6-1,6 g aminokwasów/kg mc./dobę i 14-35 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej.

Dzieci 2-11 lat:

Dawka do 35 ml/kg mc./dobę, dostosowywana regularnie do potrzeb pacjenta. Maksymalna zalecana szybkość infuzji: 2,4 ml/kg mc./h.

Młodzież 12-18 lat:

Dawkowanie jak u dorosłych.

Precyzyjne dawkowanie SmofKabiven EF wymaga indywidualnego podejścia do każdego pacjenta, uwzględniając jego stan kliniczny, wiek oraz zapotrzebowanie metaboliczne. Regularna ocena i dostosowywanie dawki są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów terapeutycznych.

Sposób podawania

SmofKabiven EF podaje się dożylnie w infuzji do żyły centralnej. Przed podaniem należy dokładnie wymieszać zawartość trzech komór produktu. Czas trwania infuzji powinien wynosić od 14 do 24 godzin. Maksymalna szybkość infuzji nie powinna przekraczać 2,0 ml/kg mc./h u dorosłych.

Warto zapamiętać
  • SmofKabiven EF jest przeznaczony wyłącznie do infuzji do żyły centralnej
  • Przed podaniem konieczne jest dokładne wymieszanie zawartości trzech komór produktu

Przeciwwskazania

Główne przeciwwskazania do stosowania SmofKabiven EF obejmują:

  • Nadwrażliwość na białko ryb, jaja, soi lub orzeszków ziemnych
  • Ciężka hiperlipidemia
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi
  • Wrodzone wady metabolizmu aminokwasów
  • Ciężka niewydolność nerek bez możliwości zastosowania hemofiltracji lub dializoterapii
  • Ostry wstrząs
  • Niekontrolowana hiperglikemia
  • Zespół hemofagocytarny
  • Niestabilny stan ogólny pacjenta
  • Niemowlęta i dzieci poniżej 2 roku życia

Stosowanie SmofKabiven EF wymaga dokładnej oceny stanu pacjenta i wykluczenia przeciwwskazań, szczególnie w zakresie funkcji wątroby, nerek oraz metabolizmu lipidów i węglowodanów. Bezpieczeństwo pacjenta jest priorytetem przy kwalifikacji do terapii tym produktem.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania SmofKabiven EF należy zwrócić szczególną uwagę na:

  • Monitorowanie zdolności eliminacji tłuszczów (stężenie triglicerydów nie powinno przekraczać 4 mmol/l podczas infuzji)
  • Ostrożne stosowanie u pacjentów z zaburzeniami gospodarki tłuszczowej
  • Ryzyko reakcji alergicznych na składniki produktu
  • Konieczność ścisłego przestrzegania zasad aseptyki przy zakładaniu i obsłudze cewnika centralnego
  • Regularne monitorowanie stężenia glukozy, elektrolitów, osmolarności oraz równowagi kwasowo-zasadowej
  • Dostosowanie podaży elektrolitów do indywidualnych potrzeb pacjenta
  • Ryzyko wystąpienia zespołu ponownego odżywienia u pacjentów niedożywionych

Stosowanie SmofKabiven EF wymaga ścisłego monitorowania parametrów biochemicznych i klinicznych pacjenta. Kluczowe jest indywidualne dostosowanie terapii oraz szybka reakcja na potencjalne powikłania.

Interakcje

Należy uwzględnić potencjalne interakcje z:

  • Insuliną - może wpływać na aktywność lipazy
  • Heparyną - może przejściowo zwiększać lipolizę osoczową
  • Pochodnymi kumaryny - zawartość witaminy K1 w oleju sojowym jest niewielka i nie powinna istotnie wpływać na proces krzepnięcia

Mimo ograniczonej liczby istotnych interakcji, konieczne jest uwzględnienie potencjalnego wpływu SmofKabiven EF na działanie innych leków, szczególnie w kontekście gospodarki lipidowej i procesów krzepnięcia.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia serca: tachykardia (rzadko)
  • Zaburzenia układu oddechowego: duszność (rzadko)
  • Zaburzenia żołądka i jelit: brak łaknienia, nudności, wymioty (niezbyt często)
  • Zaburzenia metabolizmu: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (niezbyt często)
  • Zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie lub nadciśnienie tętnicze (rzadko)
  • Zaburzenia ogólne: nieznaczne podwyższenie temperatury ciała (często), dreszcze, zawroty głowy, bóle głowy (niezbyt często)

Mimo relatywnie dobrego profilu bezpieczeństwa, stosowanie SmofKabiven EF wymaga czujności klinicznej i gotowości do szybkiej reakcji w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy zespołu przedawkowania tłuszczu oraz reakcje nadwrażliwości.



Wskazania

Żywienie pozajelitowe u dorosłych pacjentów i dzieci powyżej 2 rż., u których żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane.

Produkt leczniczy po zmieszaniu zawartości 3 komór jest białą emulsją. Dawkowanie i szybkość inf. powinny być uzależnione od zdolności pacjenta do eliminacji tłuszczów, metabolizowania azotu i glukozy oraz zapotrzebowania na substancje odżywcze. Dawkę należy ustalać indywidualnie, z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta, jego mc., zapotrzebowania na składniki odżywcze i energetyczne oraz stosowanego dodatkowo żywienia doustnego/dojelitowego. Zapotrzebowanie na azot niezbędny do utrzymania stałej ilości białka organizmu zależy od stanu pacjenta (np. stan odżywienia, stopień stresu katabolicznego lub anabolizmu). Dorośli pacjenci. U pacjentów z prawidłowym stanem odżywienia lub w stanie łagodnego stresu katabolicznego zapotrzebowanie wynosi 0,6-0,9 g aminokwasów/kg mc./dobę (0,10 do 0,15 g azotu/kg mc./dobę). U pacjentów z umiarkowanie lub bardzo nasilonym stresem metabolicznym, z towarzyszącym niedożywieniem lub bez, zapotrzebowanie waha się 0,9-1,6 g aminokwasów/kg mc./dobę (0,15-0,25 g azotu/kg mc./dobę). W niektórych bardzo szczególnych stanach (np. po oparzeniach lub w przypadku znacznego anabolizmu) zapotrzebowanie na azot może być nawet jeszcze większe. Zakres dawki wynosi 13-31 ml produktu leczniczego/kg mc./dobę, zapewnia dostarczenie 0,6-1,6 g aminokwasów/kg mc./dobę (odpowiada 0,10-0,25 g azotu/kg mc./dobę) i 14-35 kcal/ kg mc./dobę energii całkowitej (12-27 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). Pokrywa to zapotrzebowanie większości pacjentów. U otyłych pacjentów wielkość dawki należy obliczać na podstawie szacunkowej, prawidłowej mc. Maks. szybkość infuzji glukozy wynosi 0,25 g/kg mc./h., aminokwasów 0,1 g/kg mc./h., a tłuszczów 0,15 g/kg mc./h. Szybkość inf. nie powinna być większa niż 2,0 ml/kg mc./h. (co odpowiada 0,10 g aminokwasów, 0,25 g glukozy i 0,08 g tłuszczów/kg mc./h.). Zalecany czas trwania infuzji wynosi od 14-24 h. Maks. dawka dobowa zależy od stanu klinicznego pacjenta i może się zmieniać nawet z dnia na dzień. Zalecana maks. dawka dobowa wynosi 35 ml/kg mc./dobę zapewni dostarczenie do organizmu 1,8 g aminokwasów/kg mc./dobę (co odpowiada 0,28 g azotu/kg mc./dobę), 4,5 g glukozy/kg mc./dobę, 1,33 g tłuszczów/kg mc./dobę i 39 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (co odpowiada 31 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). Dzieci 2-11 lat. Dawka do 35 ml/kg mc./dobę powinna być regularnie dostosowywana do wymagań pacjenta w wieku dziecięcym, które zmieniają się znacznie bardziej niż u dorosłych. Zalecana maks. szybkość inf. wynosi 2,4 ml/kg mc./h (co odpowiada 0,12 g aminokwasów/kg/h. 0,30 g glukozy/kg/h. i 0,09 g tłuszczów/kg/h). Poza szczególnymi sytuacjami, w przypadku zastosowania zalecanej, maks. szybkości inf. czas trwania inf. nie powinien przekraczać 14,5 h. Zalecany czas trwania inf. wynosi 12-24 h. Maks. dawka dobowa jest zmienna w zależności od stanu klinicznego pacjenta i może ulegać zmianie nawet z dnia na dzień. Maks., zalecana dawka dobowa wynosi 35 ml/kg mc./h. zapewni dostarczenie do organizmu 1,8 g aminokwasów/kg mc./dobę (co odpowiada 0,28 g azotu/kg mc./dobę), 4,5 g glukozy/kg mc./dobę, 1,33 g tłuszczów/kg mc./dobę i 39 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (co odpowiada 31 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). U młodzieży 12-18 lat lek można dawkować jak u dorosłych.

Podanie dożylne, infuzja do żyły centralnej. Lek jest produkowany w 5 opakowaniach o różnej objętości, przeznaczonych do stosowania u pacjentów o wysokim, umiarkowanie zwiększonym lub podstawowym zapotrzebowaniu na substancje odżywcze. W celu zapewnienia pełnego żywienia pozajelitowego należy dodawać do produktu mikroelementy, elektrolity i wit., odpowiednio do potrzeb pacjenta. Nie stosować, gdy opakowanie jest uszkodzone. Stosować wyłącznie wtedy, gdy roztwory aminokwasów i glukozy są przezroczyste, bezbarwne do lekko żółtych, a emulsja tłuszczowa jest biała i jednorodna. Zawartość trzech oddzielnych komór należy zmieszać przed użyciem, a także przed ewentualnym dodaniem innych substancji przez przeznaczony do tego celu port. Po usunięciu zabezpieczeń należy kilkakrotnie odwracać worek tak, aby dokładnie wymieszać wszystkie składniki produktu leczniczego i otrzymać jednorodną mieszaninę, w której nie mogą być widoczne oznaki rozwarstwienia faz. Do produktu leczniczego można dodawać wyłącznie produkty lecznicze lub roztwory przeznaczone do żywienia pozajelitowego, których zgodność została udowodniona. Na życzenie można uzyskać informacje o zgodności produktu leczniczego z innymi roztworami i dodatkami oraz na temat okresów przechowywania sporządzonych mieszanin. Wszelkie dodatki należy łączyć z produktem leczniczym w warunkach aseptycznych. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Nadwrażliwość na białko ryb, jaja, soi lub orzeszków ziemnych, bądź na którąkolwiek z substancji czynnych lub pomocniczych. Ciężka hiperlipidemia. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi. Wrodzone wady metabolizmu aminokwasów. Ciężka niewydolność nerek, bez możliwości zastosowania hemofiltracji lub dializoterapii. Ostry wstrząs. Niekontrolowana hiperglikemia. Ogólne przeciwwskazania do przetaczania płynów: ostry obrzęk płuc, przewodnienie i niewyrównana niewydolność krążenia. Zespół hemofagocytarny. Niestabilny stan ogólny (np. ciężki stan pourazowy, niewyrównana cukrzyca, ostry zawal serca, udar, zator, kwasica metaboliczna, ciężka posocznica, odwodnienie hipotoniczne i śpiączka hiperosmolarna). Niemowlęta i dzieci poniżej 2 rż.

Zdolność eliminacji tłuszczów zależy od pacjenta i dlatego powinna być kontrolowana przez lekarza. W tym celu zaleca się oznaczanie stężenia triglicerydów. Podczas infuzji stężenie triglicerydów w surowicy nie powinno przekraczać 4 mmol/l. Przedawkowanie może prowadzić do wystąpienia zespołu przedawkowania tłuszczu. Lek należy stosować ze szczególną ostrożnością w przypadku zaburzeń gospodarki tłuszczowej, mogącej wystąpić u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, zapaleniem trzustki, nieprawidłową czynnością wątroby, niedoczynnością tarczycy i zespołem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (posocznica). Ten produkt leczniczy zawiera olej sojowy, olej rybny i fosfolipidy jaja, które mogą rzadko powodować reakcje alergiczne. Obserwowano alergiczne reakcje krzyżowe pomiędzy soją i orzeszkami ziemnymi. W celu uniknięcia zagrożeń związanych z infuzją o szybkości większej niż zalecana, rekomenduje się jej przeprowadzanie w sposób ciągły i odpowiednio kontrolowany, w miarę możliwości z użyciem pompy objętościowej. Ponieważ wykorzystanie żyły centralnej do infuzji wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia, podczas zakładania i obsługi cewnika zalecane jest dokładne przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego, aby uniknąć jakiegokolwiek zakażenia. Zaleca się również kontrolowanie stężenia glukozy i elektrolitów w surowicy, osmolarności oraz bilansu płynowego i równowagi kwasowo-zasadowej oraz wykonywanie enzymatycznych prób wątrobowych. W przypadku długotrwałego podawania tłuszczów konieczne jest dodatkowo monitorowanie liczby krwinek i parametrów krzepnięcia krwi. Lek jest produkowany prawie bez elektrolitów. Jest przeznaczony do stosowania u pacjentów ze szczególnym i/lub ograniczonym zapotrzebowaniem na elektrolity. Wielkość podaży sodu, potasu, wapnia, magnezu i dodatkowej podaży fosforanów należy ustalać w zależności od stanu klinicznego pacjenta oraz od wyników regularnych oznaczeń ich stężeń w surowicy krwi. U pacjentów z niewydolnością nerek należy dokładnie kontrolować ilość podawanych fosforanów, aby zapobiec hiperfosfatemii. Ilość poszczególnych elektrolitów dodawanych do infuzji uzależniona jest od stanu klinicznego pacjenta i wyników regularnych oznaczeń ich stężeń w surowicy. Żywienie pozajelitowe powinno być stosowane ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kwasicą mleczanową, niewystarczającym dostarczaniem tlenu do komórek i zwiększoną osmolarnością surowicy. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek oznak lub jakiegokolwiek objawu reakcji anafilaktycznej (takiego jak gorączka, dreszcze, wysypka lub duszność), należy natychmiast przerwać infuzję. Tłuszcze zawarte w produkcie leczniczym mogą mieć wpływ na wyniki niektórych badań laboratoryjnych (np. stężenie bilirubiny, dehydrogenazy mleczanowej, natlenowanie, stężenie hemoglobiny), jeżeli krew zostanie pobrana, zanim tłuszcze zostaną usunięte z krążenia. U większości pacjentów tłuszcze są usuwane z organizmu w ciągu 5 - 6 h po podaniu produktu leczniczego. Infuzji dożylnej aminokwasów towarzyszy zwiększone wydalanie z moczem niektórych pierwiastków śladowych, w szczególności miedzi i cynku. Należy to uwzględnić podczas ustalania dawki tych pierwiastków, zwłaszcza w przewlekłym żywieniu dożylnym. U pacjentów niedożywionych rozpoczęcie żywienia pozajelitowego może spowodować przemieszczanie płynów w organizmie i w wyniku tego prowadzić do obrzęku płuc i zastoinowej niewydolności krążenia, jak również do zmniejszenia stężenia w surowicy potasu, fosforu, magnezu i wit. rozpuszczalnych w wodzie. Do zmian tych może dojść w ciągu 24-48 h, w związku z czym w tej grupie pacjentów zaleca się ostrożne i powolne rozpoczynanie żywienia pozajelitowego, w połączeniu ze ścisłym monitorowaniem i odpowiednim podawaniem płynów, elektrolitów, soli mineralnych i wit. Nie należy podawać produktu leczniczego jednocześnie z krwią w tym samym zestawie infuzyjnym, ze względu na ryzyko wystąpienia pseudoaglutynacji. U pacjentów z hiperglikemią konieczne może być podawanie egzogennej insuliny. Ze względu na skład roztworu aminokwasów nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u noworodków i dzieci poniżej 2 rż. Dotychczas brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania produktu leczniczego u dzieci (w wieku 2 - 16/18 lat). Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nieistotny.

Niektóre leki, jak np. insulina, mogą wpływać na aktywność lipazy. Wydaje się jednak, że ten rodzaj interakcji ma jedynie ograniczone znaczenie kliniczne. Heparyna podawana w dawkach leczniczych powoduje przejściowe uwalnianie lipazy lipoproteinowej do krążenia. Może to początkowo spowodować zwiększoną lipolizę osoczową, a w następstwie przejściowo zmniejszyć klirens triglicerydów. Olej sojowy zawiera naturalną wit. K1. Jednak jej stężenie w produkcie leczniczym jest na tyle niskie, że nie powinno istotnie wpłynąć na proces krzepnięcia krwi u pacjentów leczonych pochodnymi kumaryny.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w okresie ciąży lub podczas karmienia piersią. Nie przeprowadzono badań nad toksycznym wpływem produktu leczniczego na reprodukcję u zwierząt. W okresie ciąży i podczas karmienia piersią może zaistnieć konieczność zastosowania żywienia pozajelitowego. Lek można podawać kobietom w okresie ciąży i podczas karmienia piersią wyłącznie po starannym rozważeniu konieczności podjęcia tego leczenia.

Zaburzenia serca: (rzadko) tachykardia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) brak łaknienia, nudności, wymioty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) nieznaczne podwyższenie temperatury ciała; (niezbyt często) dreszcze, zawroty głowy, bóle głowy; (rzadko) reakcje nadwrażliwości (np. reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne, wysypka skórna, pokrzywka, uderzenia gorąca, bóle głowy), uczucie gorąca lub zimna, bladość, sinica, ból w obrębie szyi, pleców, kości, klatki piersiowej i lędźwi. W przypadku wystąpienia tych objawów niepożądanych należy przerwać infuzję produktu leczniczego lub w razie potrzeby kontynuować ją w zmniejszonej dawce. Zaburzona zdolność do eliminacji triglicerydów może spowodować wystąpienie zespołu przedawkowania tłuszczu po podaniu nadmiernych dawek produktu leczniczego. Należy obserwować pacjenta celem wykrycia możliwych objawów nadmiernego obciążenia metabolicznego. Przyczyna może być genetyczna (odmienność osobnicza metabolizmu) lub może występować zaburzenie metabolizmu tłuszczu w wyniku aktualnych lub przebytych chorób. Zespół przedawkowania tłuszczu może wystąpić w trakcie ciężkiej hipertriglicerydemii, nawet w przypadku podawania infuzji z zalecaną szybkością, oraz w związku z nagłą zmianą stanu klinicznego pacjenta, np. w wyniku zaburzenia czynności nerek lub zakażenia. Zespół przedawkowania tłuszczu charakteryzuje się hiperlipidemią, gorączką, naciekaniem tłuszczu, powiększeniem wątroby z żółtaczką lub bez, powiększeniem śledziony, anemią, leukopenią, trombocytopenią, zaburzeniami krzepnięcia krwi, hemolizą i retikulocytozą, nieprawidłowymi wynikami prób wątrobowych i śpiączką. Wszystkie te objawy ustępują na ogół po przerwaniu infuzji tłuszczów. W przypadku większej niż zalecana szybkości infuzji, mogą wystąpić działania niepożądane, związane z zawartością aminokwasów w produkcie leczniczym. Są to nudności, wymioty, dreszcze i nadmierna potliwość. Infuzja aminokwasów może również spowodować zwiększenie temperatury ciała. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może dojść do zwiększenia stężenia metabolitów zawierających azot (np. kreatyniny, mocznika). W przypadku przekroczenia zdolności pacjenta do klirensu glukozy rozwinie się hiperglikemia.

W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania tłuszczu lub aminokwasów należy zmniejszyć szybkość infuzji lub ją przerwać. Nie istnieje swoiste antidotum do podania w przypadku przedawkowania. W sytuacjach nagłego zagrożenia zdrowia i życia pacjenta należy zasadniczo stosować czynności podtrzymujące podstawowe funkcje życiowe, ze szczególnym uwzględnieniem czynności układu oddechowego i układu krążenia. Niezbędna jest ścisła kontrola parametrów biochemicznych i podjęcie właściwego leczenia stwierdzonych odchyleń od normy. W przypadku wystąpienia hiperglikemii należy podjąć czynności dostosowane do sytuacji klinicznej, polegające na podaniu odpowiedniej dawki insuliny i/lub na skorygowaniu szybkości infuzji. Dodatkowo przedawkowanie może prowadzić do przewodnienia, zaburzeń gospodarki elektrolitowej oraz wystąpienia hiperosmolalności. Rzadko, w niektórych ciężkich przypadkach przedawkowania, może okazać się niezbędne zastosowanie hemodializy, hemofiltracji lub hemodiafiltracji.

Składniki produktu leczniczego – olej sojowy, triglicerydy o średniej długości łańcucha, olej z oliwek i olej rybny - wykazują indywidualne właściwości farmakodynamiczne, z wyjątkiem wartości energetycznej.

986 ml emulsji zawiera: 500 ml roztworu aminokwasów, 298 ml glukozy 42% i 188 ml emulsji tłuszczowej.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.