Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

SmofKabiven

Amino acids + Fats + Glucose

inf. [emulsja]
3 wor. 2463 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
SmofKabiven
inf. [emulsja]
4 wor. 1970 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
SmofKabiven
inf. [emulsja]
4 wor. 1477 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
SmofKabiven
inf. [emulsja]
4 wor. 986 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
SmofKabiven
inf. [emulsja]
6 wor. 493 ml
Iniekcje
Rx
100%
X

SmofKabiven to produkt leczniczy przeznaczony do żywienia pozajelitowego u dorosłych pacjentów oraz dzieci powyżej 2 roku życia. Stosuje się go w sytuacjach, gdy żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane.

Skład i postać

SmofKabiven to trójkomorowy worek zawierający:

  • Roztwór aminokwasów z elektrolitami
  • Roztwór glukozy 42%
  • Emulsję tłuszczową (olej sojowy, triglicerydy o średniej długości łańcucha, olej z oliwek, olej rybny)

Po zmieszaniu zawartości trzech komór powstaje biała emulsja do infuzji dożylnej. Produkt dostępny jest w 5 różnych objętościach, dostosowanych do różnego zapotrzebowania pacjentów na substancje odżywcze.

Wskazania

SmofKabiven stosuje się w żywieniu pozajelitowym u dorosłych i dzieci powyżej 2 lat, gdy:

  • Żywienie doustne jest niemożliwe
  • Żywienie dojelitowe jest niewystarczające
  • Żywienie doustne lub dojelitowe jest przeciwwskazane

Dawkowanie

Dawkowanie SmofKabiven należy ustalać indywidualnie, biorąc pod uwagę:

  • Stan kliniczny pacjenta
  • Masę ciała
  • Zapotrzebowanie na składniki odżywcze i energię
  • Zdolność pacjenta do eliminacji tłuszczów i metabolizowania azotu oraz glukozy
Grupa pacjentów Zalecana dawka Maksymalna dawka dobowa
Dorośli 13-31 ml/kg mc./dobę 35 ml/kg mc./dobę
Dzieci 2-11 lat Do 35 ml/kg mc./dobę 35 ml/kg mc./dobę
Młodzież 12-18 lat Jak u dorosłych 35 ml/kg mc./dobę

Dawkowanie należy dostosowywać do indywidualnego zapotrzebowania pacjenta.

Zalecana szybkość infuzji:

  • Dorośli: maksymalnie 2,0 ml/kg mc./godz.
  • Dzieci 2-11 lat: maksymalnie 2,4 ml/kg mc./godz.

Czas trwania infuzji powinien wynosić 14-24 godziny.

Warto zapamiętać
  • SmofKabiven to kompletne żywienie pozajelitowe w jednym worku
  • Dawkowanie należy zawsze ustalać indywidualnie, monitorując parametry pacjenta

Sposób podawania

SmofKabiven podaje się we wlewie dożylnym do żyły centralnej. Przed podaniem należy dokładnie wymieszać zawartość trzech komór worka. Do produktu można dodawać mikroelementy, witaminy i elektrolity, aby zapewnić pełne żywienie pozajelitowe.

Prawidłowe przygotowanie i podanie SmofKabiven wymaga zachowania zasad aseptyki oraz dokładnego wymieszania składników. Kluczowe jest indywidualne dostosowanie dawki i monitorowanie pacjenta.

Przeciwwskazania

SmofKabiven jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na białko ryb, jaja, soję lub orzeszki ziemne
  • Ciężka hiperlipidemia
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi
  • Wrodzone wady metabolizmu aminokwasów
  • Ciężka niewydolność nerek bez możliwości hemofiltracji lub dializoterapii
  • Ciężki wstrząs
  • Niekontrolowana hiperglikemia
  • Patologicznie zwiększone stężenie elektrolitów zawartych w produkcie
  • Zespół hemofagocytarny
  • Niestabilny stan ogólny pacjenta
  • Niemowlęta i dzieci poniżej 2 roku życia

Przed zastosowaniem SmofKabiven należy wykluczyć wszystkie przeciwwskazania, zwracając szczególną uwagę na stan metaboliczny pacjenta oraz funkcję wątroby i nerek.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosując SmofKabiven należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Zaburzenia gospodarki tłuszczowej
  • Niewydolność nerek
  • Cukrzyca
  • Zapalenie trzustki
  • Nieprawidłowa czynność wątroby
  • Niedoczynność tarczycy
  • Zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (posocznica)

Konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta, w tym:

  • Kontrola stężenia triglicerydów (nie powinno przekraczać 4 mmol/l podczas infuzji)
  • Monitorowanie stężenia glukozy i elektrolitów w surowicy
  • Kontrola osmolarności oraz bilansu płynowego
  • Ocena równowagi kwasowo-zasadowej
  • Wykonywanie prób wątrobowych

Stosowanie SmofKabiven wymaga ścisłego nadzoru medycznego i regularnego monitorowania parametrów biochemicznych pacjenta, aby zapewnić bezpieczeństwo terapii i uniknąć potencjalnych powikłań.

Interakcje

SmofKabiven może wchodzić w interakcje z następującymi lekami:

  • Insulina - może wpływać na aktywność lipazy
  • Heparyna - może powodować przejściowe uwalnianie lipazy lipoproteinowej
  • Pochodne kumaryny - olej sojowy zawiera naturalną witaminę K1, co może wpływać na proces krzepnięcia krwi

Przy stosowaniu SmofKabiven należy uwzględnić potencjalne interakcje z innymi lekami, szczególnie wpływającymi na metabolizm lipidów i proces krzepnięcia krwi.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem SmofKabiven to:

  • Nieznaczne podwyższenie temperatury ciała (często)
  • Nudności, wymioty, brak łaknienia (niezbyt często)
  • Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (niezbyt często)
  • Tachykardia, duszność, niedociśnienie lub nadciśnienie tętnicze (rzadko)
  • Reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne (rzadko)

W przypadku wystąpienia objawów niepożądanych należy przerwać infuzję lub zmniejszyć jej szybkość.

Pacjenci otrzymujący SmofKabiven powinni być uważnie obserwowani pod kątem potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie w początkowej fazie leczenia. Szybka reakcja na pojawiające się objawy może zapobiec poważniejszym powikłaniom.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania SmofKabiven mogą wystąpić:

  • Objawy zespołu przedawkowania tłuszczu (hiperlipidemia, gorączka, naciekanie tłuszczu, powiększenie wątroby i śledziony, zaburzenia hematologiczne)
  • Hiperglikemia
  • Przewodnienie
  • Zaburzenia gospodarki elektrolitowej
  • Hiperosmolalność

Postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje:

  • Zmniejszenie szybkości infuzji lub jej przerwanie
  • Monitorowanie parametrów biochemicznych
  • Leczenie objawowe (np. podanie insuliny w przypadku hiperglikemii)
  • W ciężkich przypadkach może być konieczne zastosowanie hemodializy, hemofiltracji lub hemodiafiltracji

Przedawkowanie SmofKabiven może prowadzić do poważnych zaburzeń metabolicznych. Kluczowe jest ścisłe przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania oraz szybka reakcja w przypadku wystąpienia objawów przedawkowania.



Wskazania

Żywienie pozajelitowe u dorosłych pacjentów i dzieci powyżej 2 rż., u których żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane.

Produkt leczniczy po zmieszaniu zawartości 3 komór jest białą emulsją. Dawkowanie i szybkość inf. powinny być uzależnione od zdolności pacjenta do eliminacji tłuszczów, metabolizowania azotu i glukozy oraz zapotrzebowania na substancje odżywcze. Dawkę należy ustalać indywidualnie, z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta, jego mc., zapotrzebowania na składniki odżywcze i energetyczne oraz stosowanego dodatkowo żywienia doustnego/dojelitowego. Zapotrzebowanie na azot niezbędny do utrzymania stałej ilości białka organizmu zależy od stanu pacjenta (np. stan odżywienia, stopień stresu katabolicznego lub anabolizmu). Dorośli pacjenci. U pacjentów z prawidłowym stanem odżywienia lub w stanie łagodnego stresu katabolicznego zapotrzebowanie wynosi 0,6-0,9 g aminokwasów/kg mc./dobę (0,10-0,15 g azotu/kg mc./dobę) U pacjentów z umiarkowanie lub bardzo nasilonym stresem metabolicznym, z towarzyszącym niedożywieniem lub bez, zapotrzebowanie waha się 0,9-1,6 g aminokwasów/kg mc./dobę (0,15 - 0,25 g azotu/kg mc./dobę). W niektórych bardzo szczególnych stanach (np. po oparzeniach lub w przypadku znacznego anabolizmu) zapotrzebowanie na azot może być nawet jeszcze większe. Zalecane dawkowanie. Zakres dawki wynosi 13-31 ml produktu leczniczego/kg mc./dobę, co zapewni dostarczenie 0,6-1,6 g aminokwasów/kg mc./dobę (co odpowiada 0,10-0,25 g azotu/kg mc./dobę) i 14-35kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (12-27 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). Pokrywa to zapotrzebowanie większości pacjentów. U otyłych pacjentów wielkość dawki należy obliczać na podstawie szacunkowej, prawidłowej mc. Szybkość inf. Maks. szybkość inf. glukozy wynosi 0,25 g/kg mc./h., aminokwasów 0,1 g/kg mc./godz., a tłuszczów 0,15 g/kg mc./h. Szybkość inf. nie powinna być większa niż 2,0 ml/kg mc./godz. (co odpowiada 0,10 g aminokwasów, 0,25 g glukozy i 0,08 g tłuszczów/kg mc./h.). Zalecany czas trwania inf. wynosi 14-24 h. Maks. dawka dobowa zależy od stanu klinicznego pacjenta i może się zmieniać nawet z dnia na dzień. Zalecana maks. dawka dobowa wynosi 35 ml/kg mc./dobę zapewni dostarczenie do organizmu 1,8 g aminokwasów/kg mc./dobę (co odpowiada 0,28 g azotu/kg mc./dobę), 4,5 g glukozy/kg mc./dobę, 1,33 g tłuszczów/kg mc./dobę i 39 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (co odpowiada 31 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). Dzieci 2-11 lat. Dawka do 35 ml/kg mc./dobę powinna być regularnie dostosowywana do wymagań pacjenta w wieku dziecięcym, które zmieniają się znacznie bardziej niż u dorosłych. Zalecana, maks. szybkość inf. wynosi 2,4 ml/kg mc./h (co odpowiada 0,12 g aminokwasów/kg/godz. 0,30 g glukozy/kg/godz. i 0,09 g tłuszczów/kg/h.). Poza szczególnymi sytuacjami, w przypadku zastosowania zalecanej maks. szybkości inf. czas trwania inf. nie powinien przekraczać 14,5 h. Zalecany czas trwania inf. wynosi 12-24 h. Maks. dawka dobowa jest zmienna w zależności od stanu klinicznego pacjenta i może ulegać zmianie nawet z dnia na dzień. Maks. zalecana dawka dobowa wynosi 35 ml/kg mc./h i zapewni dostarczenie do organizmu 1,8 g aminokwasów/kg mc./dobę (co odpowiada 0,28 g azotu/kg mc./dobę), 4,5 g glukozy/kg mc./dobę, 1,33 g tłuszczów/kg mc./dobę i 39 kcal/kg mc./dobę energii całkowitej (co odpowiada 31 kcal/kg mc./dobę energii pozabiałkowej). U młodzieży 12-18 lat produkt leczniczy można dawkować jak u dorosłych.

Podanie dożylne, infuzja do żyły centralnej. Produkt leczniczy po zmieszaniu zawartości 3 komór jest białą emulsją i jest produkowany w 5 opakowaniach o różnej objętości, przeznaczonych do stosowania u pacjentów o wysokim, umiarkowanie zwiększonym lub podstawowym zapotrzebowaniu na substancje odżywcze. W celu zapewnienia pełnego żywienia pozajelitowego należy dodawać do produktu leczniczego mikroelementy, wit. i ewentualnie elektrolity (uwzględniając elektrolity będące już w produkcie leczniczym), odpowiednio do potrzeb pacjenta. Nie stosować, gdy opakowanie jest uszkodzone. Stosować wyłącznie wtedy, gdy roztwory aminokwasów i glukozy są przezroczyste, bezbarwne do lekko żółtych, a emulsja tłuszczowa jest biała i jednorodna. Zawartość trzech oddzielnych komór należy zmieszać przed użyciem, a także przed ewentualnym dodaniem innych substancji przez przeznaczony do tego celu port. Po usunięciu zabezpieczeń należy kilkakrotnie odwracać worek tak, aby dokładnie wymieszać wszystkie składniki produktu leczniczego i otrzymać jednorodną mieszaninę, w której nie mogą być widoczne oznaki rozwarstwienia faz. Do produktu leczniczego można dodawać wyłącznie produkty lecznicze lub roztwory przeznaczone do żywienia pozajelitowego, których zgodność została udowodniona. Na życzenie można uzyskać informacje o zgodności produktu leczniczego z innymi roztworami i dodatkami oraz na temat okresów przechowywania sporządzonych mieszanin. Wszelkie dodatki należy łączyć z produktem leczniczym w warunkach aseptycznych. Wyłącznie do jednorazowego użycia. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Nadwrażliwość na białko ryb, jaja, soję lub orzeszki ziemne, na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka hiperlipidemia. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężkie zaburzenia krzepnięcia krwi. Wrodzone wady metabolizmu aminokwasów. Ciężka niewydolność nerek, bez możliwości zastosowania hemofiltracji lub dializoterapii. Ciężki wstrząs. Niekontrolowana hiperglikemia. Patologicznie zwiększone stężenie w surowicy któregokolwiek z elektrolitów zawartych w produkcie leczniczym. Ogólne przeciwwskazania do dożylnej infuzji płynów: ostry obrzęk płuc, przewodnienie i niewyrównana niewydolność krążenia. Zespół hemofagocytarny. Niestabilny stan ogólny (np. ciężki stan pourazowy, niewyrównana cukrzyca, ostry zawał serca, udar, zator, kwasica metaboliczna, ciężki zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (ciężka posocznica), odwodnienie hipotoniczne i śpiączka hiperosmolarna). Niemowlęta i dzieci poniżej 2 rż.

Zdolność eliminacji tłuszczów zależy od pacjenta i dlatego powinna być kontrolowana przez lekarza. W tym celu zaleca się oznaczanie stężenia triglicerydów. Podczas infuzji stężenie triglicerydów w surowicy nie powinno przekraczać 4 mmol/l. Przedawkowanie może prowadzić do wystąpienia zespołu przedawkowania tłuszczu. Lek należy stosować ze szczególną ostrożnością w przypadku zaburzeń gospodarki tłuszczowej, mogącej wystąpić u pacjentów z niewydolnością nerek, cukrzycą, zapaleniem trzustki, nieprawidłową czynnością wątroby, niedoczynnością tarczycy i zespołem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (posocznica). Ten produkt leczniczy zawiera olej sojowy, olej rybny i fosfolipidy jaja, które mogą rzadko powodować reakcje alergiczne. Obserwowano alergiczne reakcje krzyżowe pomiędzy soją i orzeszkami ziemnymi. W celu uniknięcia zagrożeń związanych z infuzją o szybkości większej niż zalecana, rekomenduje się jej przeprowadzanie w sposób ciągły i odpowiednio kontrolowany, w miarę możliwości z użyciem pompy objętościowej. Przed rozpoczęciem infuzji należy wyrównać zaburzenia elektrolitowe i bilans płynowy np. nieprawidłowo duże lub małe stężenie elektrolitów w surowicy. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z tendencją do retencji elektrolitów. Na początku każdej infuzji dożylnej konieczna jest wnikliwa obserwacja kliniczna. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek nieprawidłowego objawu należy przerwać infuzję. Ponieważ wykorzystanie żyły centralnej do infuzji wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia, podczas zakładania i obsługi cewnika zalecane jest dokładne przestrzeganie zasad postępowania aseptycznego, aby uniknąć jakiegokolwiek zakażenia. Zaleca się również kontrolowanie stężenia glukozy i elektrolitów w surowicy, osmolarności oraz bilansu płynowego i równowagi kwasowo-zasadowej oraz wykonywanie enzymatycznych prób wątrobowych. W przypadku długotrwałego podawania tłuszczów konieczne jest dodatkowo monitorowanie liczby krwinek i parametrów krzepnięcia krwi. U pacjentów z niewydolnością nerek należy dokładnie kontrolować ilość podawanych fosforanów i potasu, aby zapobiec hiperfosfatemii i hiperkaliemii. Ilość poszczególnych elektrolitów dodawanych do infuzji uzależniona jest od stanu klinicznego pacjenta i wyników regularnych oznaczeń ich stężeń w surowicy. Żywienie pozajelitowe powinno być stosowane ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kwasicą mleczanową, niewystarczającym dostarczaniem tlenu do komórek i zwiększoną osmolarnością surowicy. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek oznak lub jakiegokolwiek objawu reakcji anafilaktycznej (takiego jak gorączka, dreszcze, wysypka lub duszność), należy natychmiast przerwać infuzję. Tłuszcze zawarte w produkcie leczniczym mogą mieć wpływ na wyniki niektórych badań laboratoryjnych (np. stężenie bilirubiny, dehydrogenazy mleczanowej, natlenowanie, stężenie hemoglobiny), jeżeli krew zostanie pobrana, zanim tłuszcze zostaną usunięte z krążenia. U większości pacjentów tłuszcze są usuwane z organizmu w ciągu 5 - 6 h po podaniu produktu leczniczego. Infuzji dożylnej aminokwasów towarzyszy zwiększone wydalanie z moczem niektórych pierwiastków śladowych, w szczególności miedzi i cynku. Należy to uwzględnić podczas ustalania dawki tych pierwiastków, zwłaszcza w przewlekłym żywieniu dożylnym. Należy uwzględnić ilość cynku podawanego z produktem leczniczym. U pacjentów niedożywionych rozpoczęcie żywienia pozajelitowego może spowodować przemieszczanie płynów w organizmie i w wyniku tego prowadzić do obrzęku płuc i zastoinowej niewydolności krążenia, jak również do zmniejszenia stężenia w surowicy potasu, fosforu, magnezu i wit. rozpuszczalnych w wodzie. Do zmian tych może dojść w ciągu 24-48 h, w związku z czym w tej grupie pacjentów zaleca się ostrożne i powolne rozpoczynanie żywienia pozajelitowego, w połączeniu ze ścisłym monitorowaniem i odpowiednim podawaniem płynów, elektrolitów, soli mineralnych i wit. Nie należy podawać produktu leczniczego jednocześnie z krwią w tym samym zestawie infuzyjnym, ze względu na ryzyko wystąpienia pseudoaglutynacji. U pacjentów z hiperglikemią konieczne może być podawanie egzogennej insuliny. Ze względu na skład roztworu aminokwasów nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u noworodków i dzieci poniżej 2 rż. Dotychczas brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania produktu leczniczego u dzieci (w wieku 2-16/18 lat). Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nieistotny.

Niektóre leki, jak np. insulina, mogą wpływać na aktywność lipazy. Wydaje się jednak, że ten rodzaj interakcji ma jedynie ograniczone znaczenie kliniczne. Heparyna podawana w dawkach leczniczych powoduje przejściowe uwalnianie lipazy lipoproteinowej do krążenia. Może to początkowo spowodować zwiększoną lipolizę osoczową, a w następstwie przejściowo zmniejszyć klirens triglicerydów. Olej sojowy zawiera naturalną wit. K1. Jednak jej stężenie w produkcie leczniczym jest na tyle niskie, że nie powinno istotnie wpłynąć na proces krzepnięcia krwi u pacjentów leczonych pochodnymi kumaryny.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Nie przeprowadzono badań nad toksycznym wpływem produktu leczniczego na reprodukcję u zwierząt. W trakcie ciąży i karmienia piersią może zaistnieć konieczność zastosowania żywienia pozajelitowego. Preparat można podawać kobietom w ciąży i karmiącym piersią wyłącznie po starannym rozważeniu konieczności podjęcia tego leczenia.

Zaburzenia serca: (rzadko) tachykardia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) brak łaknienia, nudności, wymioty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia ogólne i i stany w miejscu podania: (często) nieznaczne podwyższenie temperatury ciała; (niezbyt często) dreszcze, zawroty głowy, bóle głowy; (rzadko) reakcje nadwrażliwości (np. reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne, wysypka skórna, pokrzywka, uderzenia gorąca, bóle głowy), uczucie gorąca lub zimna, bladość, sinica, ból w obrębie szyi, pleców, kości, klatki piersiowej i lędźwi. W przypadku wystąpienia tych objawów niepożądanych należy przerwać infuzję produktu leczniczego lub w razie potrzeby kontynuować ją w zmniejszonej dawce. Zaburzona zdolność do eliminacji triglicerydów może spowodować wystąpienie zespołu przedawkowania tłuszczu po podaniu nadmiernych dawek produktu leczniczego. Należy obserwować pacjenta celem wykrycia możliwych objawów nadmiernego obciążenia metabolicznego. Przyczyna może być genetyczna (odmienność osobnicza metabolizmu) lub może występować zaburzenie metabolizmu tłuszczu w wyniku aktualnych lub przebytych chorób. Zespół przedawkowania tłuszczu może wystąpić w trakcie ciężkiej hipertriglicerydemii, nawet w przypadku podawania infuzji z zalecaną szybkością, oraz w związku z nagłą zmianą stanu klinicznego pacjenta, np. w wyniku zaburzenia czynności nerek lub zakażenia. Zespół przedawkowania tłuszczu charakteryzuje się hiperlipidemią, gorączką, naciekaniem tłuszczu, powiększeniem wątroby z żółtaczką lub bez, powiększeniem śledziony, anemią, leukopenią, trombocytopenią, zaburzeniami krzepnięcia krwi, hemolizą i retikulocytozą, nieprawidłowymi wynikami prób wątrobowych i śpiączką. Wszystkie te objawy ustępują na ogół po przerwaniu infuzji tłuszczów. W przypadku większej niż zalecana szybkości infuzji, mogą wystąpić działania niepożądane, związane z zawartością aminokwasów w produkcie leczniczym. Są to nudności, wymioty, dreszcze i nadmierna potliwość. Infuzja aminokwasów może również spowodować zwiększenie temperatury ciała. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może dojść do zwiększenia stężenia metabolitów zawierających azot (np. kreatyniny, mocznika). W przypadku przekroczenia zdolności pacjenta do klirensu glukozy rozwinie się hiperglikemia.

W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania tłuszczu lub aminokwasów należy zmniejszyć szybkość infuzji lub ją przerwać. Nie istnieje swoiste antidotum do podania w przypadku przedawkowania. W sytuacjach nagłego zagrożenia zdrowia i życia pacjenta należy zasadniczo stosować czynności podtrzymujące podstawowe funkcje życiowe, ze szczególnym uwzględnieniem czynności układu oddechowego i układu krążenia. Niezbędna jest ścisła kontrola parametrów biochemicznych i podjęcie właściwego leczenia stwierdzonych odchyleń od normy. W przypadku wystąpienia hiperglikemii należy podjąć czynności dostosowane do sytuacji klinicznej, polegające na podaniu odpowiedniej dawki insuliny i/lub na skorygowaniu szybkości infuzji. Dodatkowo przedawkowanie może prowadzić do przewodnienia, zaburzeń gospodarki elektrolitowej oraz wystąpienia hiperosmolalności. Rzadko, w niektórych ciężkich przypadkach przedawkowania, może okazać się niezbędne zastosowanie hemodializy, hemofiltracji lub hemodiafiltracji.

Składniki produktu leczniczego - olej sojowy, triglicerydy o średniej długości łańcucha, olej z oliwek i olej rybny - wykazują indywidualne właściwości farmakodynamiczne, z wyjątkiem wartości energetycznej.

986 ml, 1477 ml lub 1970 ml emulsji zawiera: 500 ml, 750 ml lub 1000 ml roztworu aminokwasów z elektrolitami, 298 ml, 446 ml lub 595 ml glukozy 42% i 188 ml, 281 ml lub 375 ml emulsji tłuszczowej.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.