Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Simdax

Levosimendan

inf. [konc. do przyg. roztw.]
2,5 mg/ml
1 fiol. 5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-

Simdax - lewozymendan w leczeniu ostrej niewydolności serca

Simdax (lewozymendan) jest produktem leczniczym stosowanym w krótkotrwałym leczeniu ostrych stanów niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca (ADHF). Jest wskazany do użytku u dorosłych pacjentów w sytuacjach, gdy konwencjonalna terapia nie przynosi oczekiwanych efektów oraz gdy uznaje się za właściwe zastosowanie leków o działaniu inotropowym dodatnim.

Mechanizm działania

Lewozymendan wykazuje złożony mechanizm działania:

  • Zwiększa wrażliwość białek kurczliwych na wapń poprzez wiązanie z troponiną C serca w sposób zależny od wapnia
  • Zwiększa siłę skurczu mięśnia sercowego bez upośledzania relaksacji komór
  • Otwiera ATP-zależne kanały potasowe w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych, powodując rozszerzenie tętniczych naczyń oporowych i żylnych naczyń objętościowych
  • Wykazuje działanie selektywnego inhibitora fosfodiesterazy in vitro (znaczenie kliniczne niejasne)

Efektem działania lewozymendanu jest zwiększenie siły skurczu mięśnia sercowego oraz zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego, bez negatywnego wpływu na rozkurczanie. Lek wykazuje również zdolność do pobudzania ogłuszonego mięśnia sercowego u pacjentów po przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyce wieńcowej lub leczeniu trombolitycznym.

Dawkowanie i sposób podawania

Simdax przeznaczony jest wyłącznie do użytku szpitalnego, gdzie dostępny jest odpowiedni sprzęt monitorujący oraz specjalistyczna pomoc w zakresie stosowania leków inotropowych. Dawkowanie oraz czas trwania leczenia należy dostosować indywidualnie do stanu klinicznego pacjenta i jego odpowiedzi na leczenie.

Etap leczenia Dawkowanie
Dawka nasycająca 6-12 μg/kg przez 10 min
Infuzja ciągła 0,1 μg/kg/min

Tabela 1. Schemat dawkowania lewozymendanu

U pacjentów przyjmujących równocześnie dożylne leki rozszerzające naczynia i/lub leki inotropowe na początku infuzji, zaleca się mniejszą dawkę nasycającą wynoszącą 6 μg/kg. Większa dawka nasycająca wywołuje silniejszą odpowiedź hemodynamiczną, ale może wiązać się z przejściowo zwiększoną częstością występowania działań niepożądanych.

Odpowiedź pacjenta należy ocenić po podaniu dawki nasycającej lub w ciągu 30-60 minut od rozpoczęcia dostosowywania dawki. W przypadku nadmiernej odpowiedzi (niedociśnienie tętnicze, tachykardia), szybkość infuzji można zmniejszyć do 0,05 μg/kg/min lub przerwać infuzję. Jeśli dawka początkowa jest dobrze tolerowana i pożądane jest silniejsze działanie hemodynamiczne, można zwiększyć szybkość infuzji do 0,2 μg/kg/min.

Zalecany czas trwania infuzji u pacjentów z ostrymi stanami niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca wynosi 24 godziny. Nie zaobserwowano oznak rozwoju tolerancji ani zjawiska nasilania się objawów po zaprzestaniu leczenia. Działanie hemodynamiczne utrzymuje się przez co najmniej 24 godziny i może być widoczne do 9 dni po przerwaniu 24-godzinnej infuzji lewozymendanu.

Warto zapamiętać
  • Simdax stosuje się wyłącznie w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem medycznym
  • Działanie hemodynamiczne leku utrzymuje się do 9 dni po zakończeniu 24-godzinnej infuzji

Monitorowanie leczenia

Podczas terapii lewozymendanem konieczne jest ścisłe monitorowanie stanu pacjenta:

  • EKG
  • Ciśnienie krwi
  • Tętno
  • Ilość wydalanego moczu

Zaleca się kontynuowanie monitorowania przez co najmniej 3 dni po zakończeniu infuzji lub do momentu stabilizacji stanu klinicznego pacjenta. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby kontrolę należy prowadzić przez minimum 5 dni.

Ścisłe monitorowanie parametrów życiowych i funkcji narządowych jest kluczowe dla bezpiecznego stosowania lewozymendanu i optymalizacji efektów terapeutycznych.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku: Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr < 30 ml/min).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: Ostrożność zalecana u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Dzieci i młodzież: Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u pacjentów poniżej 18 roku życia.

Indywidualizacja terapii i dostosowanie dawkowania do stanu klinicznego pacjenta są kluczowe dla bezpiecznego stosowania lewozymendanu, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby.

Przeciwwskazania

Stosowanie lewozymendanu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężkie niedociśnienie tętnicze i tachykardia
  • Znacząca niedrożność mechaniczna wpływająca na napełnianie i/lub opróżnianie komór serca
  • Ciężka niewydolność nerek (ClCr <30 mL/min)
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Arytmia typu torsades de pointes w wywiadzie

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie lewozymendanu wymaga zachowania szczególnej ostrożności w następujących sytuacjach:

  • Niskie początkowe ciśnienie tętnicze krwi lub ryzyko wystąpienia niedociśnienia
  • Ciężka hipowolemnia (należy skorygować przed infuzją)
  • Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
  • Tachykardia, migotanie przedsionków z szybką akcją komór lub potencjalnie zagrażające życiu arytmie
  • Wydłużony odstęp QTc
  • Choroba niedokrwienna serca
  • Niedokrwistość

Należy monitorować stężenie potasu w surowicy krwi przed i w trakcie leczenia, ze względu na ryzyko hipokaliemii. Podobnie, należy kontrolować stężenie hemoglobiny i hematokryt ze względu na możliwość ich obniżenia podczas terapii.

Stosowanie lewozymendanu wymaga ścisłego nadzoru medycznego i indywidualnego podejścia do każdego pacjenta, z uwzględnieniem potencjalnych zagrożeń i korzyści wynikających z terapii.

Interakcje lekowe

Lewozymendan należy stosować ostrożnie w połączeniu z:

  • Innymi dożylnymi lekami działającymi na naczynia (ryzyko nasilenia niedociśnienia)
  • Monoazotanem izosorbidu (nasilenie hipotonii ortostatycznej)

Nie zaobserwowano istotnych interakcji farmakokinetycznych z digoksyną. Lewozymendan można stosować u pacjentów otrzymujących leki β-adrenolityczne bez utraty skuteczności.

Mimo ograniczonych danych dotyczących interakcji, zaleca się ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu lewozymendanu z innymi lekami wpływającymi na układ sercowo-naczyniowy.

Działania niepożądane

Najczęściej obserwowane działania niepożądane to:

  • Tachykardia komorowa
  • Niedociśnienie tętnicze
  • Ból głowy
  • Migotanie przedsionków
  • Dodatkowe skurcze komorowe
  • Hipokaliemia
  • Bezsenność
  • Zawroty głowy
  • Nudności, zaparcia, biegunka, wymioty
  • Zmniejszenie stężenia hemoglobiny

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano również przypadki migotania komór u pacjentów otrzymujących lewozymendan.

Profil bezpieczeństwa lewozymendanu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie pod kątem zaburzeń rytmu serca i ciśnienia tętniczego.

Przedawkowanie

Przedawkowanie lewozymendanu może prowadzić do niedociśnienia i tachykardii. W badaniach klinicznych niedociśnienie było skutecznie leczone wazopresorami. Nadmierne obniżenie ciśnień napełniania serca może być leczone pozajelitowym podawaniem płynów.

W przypadku przedawkowania zaleca się:

  • Ciągłe monitorowanie EKG
  • Inwazyjne monitorowanie hemodynamiczne
  • Powtarzane oznaczenia stężenia elektrolitów w surowicy krwi
  • Wydłużony okres obserwacji ze względu na długotrwały wpływ czynnych metabolitów na częstość czynności serca

Przedawkowanie lewozymendanu wymaga natychmiastowej interwencji medycznej i intensywnego monitorowania pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem parametrów hemodynamicznych i elektrolitowych.

Podsumowanie

Simdax (lewozymendan) jest cennym narzędziem w leczeniu ostrych stanów niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca. Jego unikalne właściwości farmakologiczne, w tym działanie inotropowe dodatnie i rozszerzające naczynia krwionośne, czynią go skuteczną opcją terapeutyczną w sytuacjach, gdy konwencjonalne leczenie zawodzi. Jednakże, ze względu na potencjalne działania niepożądane i specyficzne wymagania dotyczące monitorowania, stosowanie lewozymendanu powinno być ograniczone do warunków szpitalnych, pod ścisłym nadzorem specjalistów w dziedzinie kardiologii i intensywnej terapii.

Kluczowe aspekty stosowania lewozymendanu obejmują:

  • Indywidualizację dawkowania w oparciu o stan kliniczny pacjenta i odpowiedź na leczenie
  • Ścisłe monitorowanie parametrów hemodynamicznych i elektrolitowych
  • Świadomość potencjalnych interakcji lekowych i przeciwwskazań
  • Gotowość do szybkiej interwencji w przypadku wystąpienia działań niepożądanych

Właściwe stosowanie lewozymendanu, z uwzględnieniem wszystkich aspektów bezpieczeństwa i skuteczności, może przyczynić się do poprawy wyników leczenia pacjentów z ostrą niewydolnością serca, stanowiąc cenne uzupełnienie dostępnych opcji terapeutycznych w tej trudnej klinicznie sytuacji.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany do krótkotrwałego leczenia ostrych stanów niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca (ang. ADHF) w sytuacjach, gdy konwencjonalna terapia nie wystarcza oraz w przypadkach, gdy za odpowiednie uważa się zastosowanie leków o działaniu inotropowym dodatnim. Produkt leczniczy jest wskazany do stosowania u dorosłych.

Produkt jest przeznaczony do użytku wyłącznie w szpitalach. Lek należy podawać w warunkach szpitalnych, gdzie dostępny jest odpowiedni sprzęt monitorujący oraz specjalistyczna pomoc w zakresie stosowania leków o działaniu inotropowym. Dawkę oraz czas trwania leczenia należy dostosować indywidualnie do stanu klinicznego pacjenta i odpowiedzi na leczenie. Leczenie należy rozpocząć od infuzji dawki nasycającej: 6-12 μg/kg przez 10 min, a następnie zastosować infuzję ciągłą: 0,1 μg/kg/min. Mniejsza dawka nasycająca, wynosząca 6 μg/kg, zalecana jest u pacjentów równocześnie przyjmujących dożylne leki rozszerzające naczynia i/lub leki o działaniu inotropowym na początku infuzji. Większa dawka nasycająca w tym przedziale wywoła silniejszą odpowiedź hemodynamiczną, lecz może wiązać się z przejściową zwiększoną częstością występowania działań niepożądanych. Odpowiedź pacjenta należy ocenić, stosując dawkę nasycającą lub w ciągu 30-60 min. dostosowywania dawki oraz zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Jeśli odpowiedź zostanie uznana za nadmierną (niedociśnienie tętnicze, tachykardia), szybkość infuzji można zmniejszyć do 0,05 μg/kg/min lub przerwać infuzję. Jeśli dawka początkowa jest tolerowana i większe działanie hemodynamiczne jest pożądane, można zwiększyć szybkość infuzji do 0,2 μg/kg/min. Zalecany czas trwania infuzji u pacjentów z ostrymi stanami niewyrównania ciężkiej przewlekłej niewydolności serca wynosi 24 h. Nie zaobserwowano oznak rozwinięcia tolerancji ani zjawiska nasilania się objawu po zaprzestaniu leczenia po przerwaniu infuzji lewozymendanu. Działanie hemodynamiczne utrzymuje się przynajmniej przez 24 h i może być widoczne do 9 dni po przerwaniu 24-godz. infuzji lewozymendanu. Doświadczenie w stosowaniu wielokrotnych dawek lewozymendanu jest niewielkie. Doświadczenie w jednoczesnym stosowaniu leków działających na naczynia, w tym leków o działaniu inotropowym (z wyjątkiem digoksyny), jest ograniczone. W programie REVIVE mniejsza dawka nasycająca (6 μg/kg) podawana była jednocześnie z podstawowymi lekami działającymi na naczynia. Monitorowanie leczenia. Zgodnie z obowiązującą praktyką lekarską, podczas leczenia należy monitorować EKG, ciśnienie krwi oraz tętno, a także mierzyć ilość wydalanego moczu w jednostce czasu. Pomiar tych parametrów zalecany jest przez przynajmniej 3 dni po zakończeniu infuzji lub do momentu, aż stan pacjenta będzie stabilny klinicznie. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby zaleca się kontrolę przez przynajmniej 5 dni. Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności modyfikowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność, stosując produkt leczniczy u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek ClCr < 30 ml/min. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Należy zachować ostrożność, stosując produkt leczniczy u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, chociaż nie jest konieczne dostosowanie dawki do potrzeb tych pacjentów. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat, nie można określić zaleceń dotyczących dawkowania.

Produkt leczniczy należy rozcieńczyć przed podaniem. Roztwór jest przeznaczony wyłącznie do inf. dożylnych i może być podawany obwodowo lub centralnie. Szybkość inf. produktu leczniczego o stężeniu 0,05 mg/ml zarówno dla dawki nasycającej, jak i podtrzymującej, szczegóły patrz ChPL. Szybkość inf. produktu leczniczego o stężeniu 0,025 mg/ml zarówno dla dawki nasycającej, jak i podtrzymującej, szczegóły patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie niedociśnienie tętnicze i tachykardia. Znacząca niedrożność mechaniczna wpływająca na napełnianie i/lub opróżnianie komór serca. Ciężka niewydolność nerek (ClCr <30 mL/min). Ciężka niewydolność wątroby. Arytmia typu torsades de pointes w wywiadzie.

Początkowym efektem hemodynamicznym stosowania lewozymendanu może być spadek skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego krwi, dlatego też lewozymendan należy stosować ostrożnie u pacjentów z niskim początkowym skurczowym lub rozkurczowym ciśnieniem krwi lub u pacjentów z ryzykiem wystąpienia epizodu niedociśnienia. W przypadku tych pacjentów zalecane jest stosowanie bardziej ostrożnych schematów dawkowania. Dawkę oraz czas trwania leczenia lekarz dostosowuje indywidualnie do stanu i odpowiedzi pacjenta na leczenie. Ciężką hipowolemię należy skorygować przed infuzją lewozymendanu. W przypadku wystąpienia nadmiernych zmian ciśnienia krwi lub częstości akcji serca należy zmniejszyć szybkość infuzji lub przerwać infuzję. Nie określono dokładnego czasu trwania wszystkich efektów hemodynamicznych, jednak trwają one zwykle przez 7-10 dni. Częściowo wynika to z obecności czynnych metabolitów, które osiągają maks. stężenia w osoczu ok. 48 h po zakończeniu infuzji. Zalecany jest nieinwazyjny monitoring przez przynajmniej 4-5 dni po zakończeniu infuzji. Zaleca się monitorowanie pacjenta do momentu, aż nastąpi maks. spadek ciśnienia i ciśnienie krwi zacznie z powrotem wzrastać. Może to być konieczne przez okres dłuży, niż 5 dni, jeśli są jakiekolwiek oznaki, że ciśnienie krwi będzie dalej spadać, lecz może trwać także krócej niż 5 dni, jeśli pacjent jest stabilny klinicznie. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek lub wątroby konieczny może być wydłużony okres monitorowania. Należy zachować ostrożność, stosując lewozymendan u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Dostępne są nieliczne dane dotyczące eliminacji czynnych metabolitów leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenie czynności nerek może prowadzić do wzrostu stężenia czynnych metabolitów, co może przyczynić się do nasilenia i wydłużenia działania hemodynamicznego. Należy zachować ostrożność, stosując lewozymendan u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. Zaburzenie czynności wątroby może prowadzić do wydłużonej ekspozycji na czynne metabolity, co może przyczynić się do nasilenia i wydłużenia działania hemodynamicznego. Infuzja dożylna lewozymendanu może powodować zmniejszenie stężenia potasu w surowicy krwi. Dlatego też należy wyrównać niskie stężenie potasu w surowicy przed podaniem produktu leczniczego oraz monitorować stężenie potasu w osoczu podczas leczenia. Tak jak w przypadku innych leków stosowanych w leczeniu niewydolności serca, może wystąpić zmniejszenie stężenia hemoglobiny i obniżenie hematokrytu. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i współistniejącą niedokrwistoscią. Infuzję dożylną lewozymendanu należy stosować ostrożnie u pacjentów z tachykardią, migotaniem przedsionków z szybką akcją komór lub arytmiami potencjalnie zagrażającymi życiu. Doświadczenie w stosowaniu wielokrotnych dawek lewozymendanu jest niewielkie. Doświadczenie w jednoczesnym stosowaniu leków działających na naczynia, w tym leków o działaniu inotropowym (z wyjątkiem digoksyny), jest niewielkie. Korzyści i zagrożenia należy oceniać dla każdego pacjenta oddzielnie. Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie pod ścisłą kontrolą EKG u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, długim odstępem QTc, niezależnie od etiologii, lub gdy podawany jest jednocześnie z produktami leczniczymi wydłużającymi odstęp QTc. (odstęp QTc = skorygowany odstęp QT). Nie badano zastosowania lewozymendanu u pacjentów we wstrząsie kardiogennym. Brakuje dostępnych informacji dotyczących stosowania lewozymendanu w leczeniu następujących schorzeń: kardiomiopatia restrykcyjna, kardiomiopatia przerostowa, ciężka niedomykalność zastawki mitralnej, pęknięcie mięśnia sercowego, tamponada mięśnia sercowego oraz zawał prawej komory serca. Nie należy podawać lewozymendanu dzieciom, ponieważ doświadczenie w stosowaniu leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest niewielkie. Doświadczenie w stosowaniu lewozymendanu u pacjentów z pooperacyjną niewydolnością serca i u pacjentów z ciężką niewydolnością serca, oczekujących na przeszczep serca jest niewielkie. Ten produkt leczniczy zawiera 98% obj. etanolu (alkoholu), tzn. do 3 925 mg na 5 ml w fiolce, co jest równoważne 99,2 ml piwa lub 41,3 ml wina na fiolkę 5 ml. Szkodliwe dla osób z chorobą alkoholową. Zawartość alkoholu należy brać pod uwagę u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią, dzieci i pacjentów z grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z chorobą wątroby lub padaczką. Alkohol zawarty w leku może zmieniać działania innych leków.

Zgodnie z obowiązującą praktyką lekarską, lewozymendan należy stosować ostrożnie, gdy jest podawany z innymi dożylnymi lekami działającymi na naczynia, ze względu na potencjalnie zwiększone ryzyko niedociśnienia. Jednoczesne stosowanie monoazotanu izosorbidu i lewozymendanu u zdrowych osób skutkowało znacznym nasileniem hipotonii ortostatycznej. Nie zaobserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych w populacji pacjentów otrzymujących wlew digoksyny i lewozymendanu. Można stosować infuzję lewozymendanu u pacjentów otrzymujących leki β-adrenolityczne, bez utraty skuteczności.

Brak doświadczeń, dotyczących stosowania lewozymendanu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Z tego względu, lewozymendan należy stosować w okresie ciąży tylko w przypadku, gdy oczekiwane korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie wiadomo, czy lewozymendan przenika do mleka ludzkiego. Badania na szczurach wykazały, że lewozymendan przenika do mleka, dlatego kobiety przyjmujące lewozymendan nie powinny karmić piersią. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję.

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, dotyczących ostrej zdekompensowanej niewydolności serca [program REVIVE (Randomized Multicenter Evaluation of Intravenous Levosimendan Efficacy)], u 53% pacjentów wystąpiły działania niepożądane, z których najczęstsze to tachykardia komorowa, niedociśnienie tętnicze i ból głowy. W badaniu klinicznym kontrolowanym dobutaminą, dotyczącym ADHF [badanie SURVIVE (Survival of Patients with Acute Heart Failure in Need of Intravenous Inotropic Support)], u 18% pacjentów wystąpiły działania niepożądane, z których najczęstsze to tachykardia komorowa, migotanie przedsionków, niedociśnienie tętnicze, dodatkowe skurcze komorowe, tachykardia i ból głowy. Poniżej prezentowane niepożądane objawy zaobserwowane u minimum 1% pacjentów podczas badań klinicznych REVIVE I, REVIVE II, SURVIVE, LIDO (Levosimendan Infusion versus Dobutamine), RUSSLAN (Randomized Study on Safety and Effectiveness of Levosimendan in Patients with Left Ventricular Failure after an Acute Myocardial Infarct), 300105 i 3001024. Jeśli częstość występowania któregoś ze zdarzeń niepożądanych w pojedynczym badaniu była wyższa niż zaobserwowana w pozostałych badaniach. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (bardzo często) tachykardia komorowa; (często) migotanie przedsionków, tachykardia, dodatkowe skurcze komorowe, niewydolność serca, choroba niedokrwienna serca, dodatkowe skurcze. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, zaparcia, biegunka, wymioty. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszone stężenie hemoglobiny. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano występowanie migotania komór u pacjentów otrzymujących lewozymendan.

Przedawkowanie lewozymendanu może wywołać niedociśnienie i tachykardię. W badaniach klinicznych z zastosowaniem lewozymendanu niedociśnienie było skutecznie leczone wazopresorami (np. dopaminą u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca i adrenaliną u pacjentów po operacji serca). Nadmierne obniżenie ciśnień napełniania serca może osłabić odpowiedź na lewozymendan i może być leczone pozajelitowym podawaniem płynów. Stosowanie dużych dawek (0,4 µg/kg/min lub większych) oraz infuzji dożylnych, trwających przez 24 h, zwiększa częstość akcji serca i czasami związane jest z wydłużeniem odstępu QTc. W przypadku przedawkowania lewozymendanu należy rozpocząć ciągłe monitorowanie EKG, inwazyjne monitorowanie hemodynamiczne oraz powtarzać oznaczenia stężenia elektrolitów w surowicy krwi. Przedawkowanie lewozymendanu prowadzi do zwiększenia stężenia czynnych metabolitów w osoczu, co może prowadzić do nasilonego i długotrwałego wpływu na częstość czynności serca wymagającego odpowiedniego wydłużenia okresu obserwacji.

Lewozymendan zwiększa wrażliwość białek kurczliwych na wapń, wiążąc się z troponiną C serca w sposób zależny od wapnia. Lewozymendan zwiększa siłę skurczu, lecz nie upośledza relaksacji komór serca. Ponadto lewozymendan otwiera ATP-zależne kanały potasowe w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych i w ten sposób wywołuje rozszerzenie tętniczych naczyń oporowych (w tym wieńcowych) oraz żylnych naczyń objętościowych. W warunkach in vitro lewozymendan jest selektywnym inhibitorem fosfodiesterazy. Znaczenie tego w stężeniach terapeutycznych jest niejasne. U pacjentów z niewydolnością serca dodatnie działanie inotropowe i rozszerzające naczynia krwionośne lewozymendanu skutkuje zwiększeniem siły skurczu oraz zmniejszeniem obciążenia wstępnego i następczego, nie wpływając negatywnie na rozkurczanie. Lewozymendan pobudza ogłuszony mięsień sercowy u pacjentów po przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyce wieńcowej (ang. percutaneous transluminal coronary angioplasty, PTCA) lub leczeniu trombolitycznym.

1 ml koncentratu zawiera 2,5 mg lewozymendanu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.