Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Roztwór Ringera

Calcium chloride + Potassium chloride + Sodium chloride

inf. [roztw.]
(0,33 mg+ 0,3 mg+ 8,6 mg)/ml
10 poj. 500 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Roztwór Ringera
inf. [roztw.]
(0,33 mg+ 0,3 mg+ 8,6 mg)/ml
10 but. 500 ml
Iniekcje
Lz
100%
-
Roztwór Ringera
inf. [roztw.]
(0,33 mg+ 0,3 mg+ 8,6 mg)/ml
10 poj. 1 l
Iniekcje
Lz
100%
-

Roztwór Ringera - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Roztwór Ringera znajduje zastosowanie w następujących przypadkach:

  • Uzupełnianie płynów i elektrolitów w zasadowicy hipochloremicznej
  • Stany niedoboru chlorków
  • Odwodnienie izotoniczne i hipotoniczne
  • Krótkotrwałe zastępcze wypełnienie łożyska naczyniowego
  • Płyn rozcieńczający dla koncentratów elektrolitowych i leków niewykazujących niezgodności

Roztwór Ringera, dzięki swojemu składowi zbliżonemu do płynu zewnątrzkomórkowego, stanowi efektywne narzędzie w przywracaniu równowagi wodno-elektrolitowej organizmu.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Roztworu Ringera jest ściśle uzależnione od indywidualnych cech pacjenta, takich jak wiek, masa ciała oraz stan kliniczny. Poniżej przedstawiono ogólne wytyczne dotyczące dawkowania:

Grupa pacjentów Dawkowanie Szybkość podawania
Dorośli Do 40 ml/kg mc./dobę Maks. 5 ml/h na kg mc. (≈1,7 kropli/min. na kg mc.)
Dzieci i osoby w podeszłym wieku Według indywidualnych potrzeb Według indywidualnych potrzeb

Tabela 1. Ogólne wytyczne dawkowania Roztworu Ringera

W przypadku stosowania roztworu jako rozcieńczalnika, należy ściśle przestrzegać instrukcji podawania rozcieńczanego leku.

Warto pamiętać, że podaż płynów na poziomie 30 ml/kg mc. pokrywa jedynie fizjologiczne podstawowe zapotrzebowanie organizmu. Pacjenci w okresie pooperacyjnym lub wymagający intensywnej terapii mogą wymagać zwiększonej podaży płynów do około 40 ml/kg mc./dobę, ze względu na ograniczoną zdolność nerek do zagęszczania moczu oraz zwiększone wydalanie metabolitów.

Monitorowanie terapii

Podczas stosowania Roztworu Ringera kluczowe jest monitorowanie następujących parametrów:

  • Diureza
  • Osmolarność surowicy i moczu
  • Ilość wydalonych substancji
  • Jonogram
  • Równowaga wodno-elektrolitowa

Regularne monitorowanie tych parametrów pozwala na precyzyjne dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta, minimalizując ryzyko powikłań.

Przeciwwskazania

Roztwór Ringera jest przeciwwskazany u pacjentów w stanie przewodnienia. Należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu roztworu pacjentom z chorobami serca, zwłaszcza przyjmującym glikozydy naparstnicy, ze względu na zawartość potasu w roztworze.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie Roztworu Ringera wymaga zachowania szczególnej ostrożności w następujących przypadkach:

  • Odwodnienie hipotoniczne
  • Hiperkaliemia
  • Hipernatremia
  • Hiperchloremia
  • Zastoinowa niewydolność nerek
  • Zaburzenia wymagające ograniczenia spożycia sodu (np. niewydolność krążenia, obrzęki uogólnione z retencją sodu, obrzęk płuc, nadciśnienie, rzucawka, ciężka niewydolność nerek)

W powyższych przypadkach konieczne jest ścisłe monitorowanie stanu pacjenta i dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Przed dodaniem jakiegokolwiek preparatu do Roztworu Ringera należy sprawdzić ich zgodność. Szczególną uwagę należy zwrócić na leki zawierające szczawiany, fosforany, węglany lub dwuwęglany, które mogą powodować wytrącanie się osadu. Nie należy rozcieńczać w roztworze leków i substancji wykazujących niezgodności z rozpuszczalnikiem.

Ze względu na ryzyko koagulacji, nie należy podawać krwi jednocześnie z roztworami zawierającymi jony wapniowe przez ten sam zestaw do wlewów.

Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią

Roztwór Ringera należy podawać w ciąży i okresie karmienia piersią tylko w przypadku zdecydowanej konieczności. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku zatrucia ciążowego.

Działania niepożądane

Podczas stosowania Roztworu Ringera mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

  • Hiperchloremia
  • Hiperwolemia
  • Zakażenie w miejscu wkłucia
  • Zakrzepy
  • Zapalenie żył
  • Wynaczynienie

Regularne monitorowanie stanu pacjenta pozwala na wczesne wykrycie i odpowiednie zarządzanie potencjalnymi działaniami niepożądanymi.

Mechanizm działania

Roztwór Ringera, dzięki składowi elektrolitowemu zbliżonemu do płynu zewnątrzkomórkowego, służy do:

  • Osiągnięcia prawidłowej osmolarności płynu zewnątrz- i wewnątrzkomórkowego
  • Wyrównywania zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej
  • Uzupełniania niedoborów elektrolitowych w surowicy

Precyzyjne dostosowanie składu roztworu do potrzeb organizmu pozwala na efektywne przywracanie homeostazy.

Skład

1 ml Roztworu Ringera zawiera:

  • 8,6 mg chlorku sodu
  • 0,3 mg chlorku potasu
  • 0,33 mg chlorku wapnia

Taki skład zapewnia optymalne uzupełnienie elektrolitów i przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej organizmu.

Warto zapamiętać
  • Roztwór Ringera jest skuteczny w uzupełnianiu płynów i elektrolitów, szczególnie w zasadowicy hipochloremicznej i stanach niedoboru chlorków.
  • Dawkowanie roztworu musi być ściśle dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem wieku, masy ciała i stanu klinicznego.

Stosowanie Roztworu Ringera wymaga ścisłego monitorowania parametrów klinicznych pacjenta oraz indywidualnego dostosowania terapii. Właściwe zastosowanie tego produktu leczniczego może znacząco przyczynić się do przywrócenia homeostazy organizmu w stanach zaburzeń wodno-elektrolitowych.


Wskazania

Uzupełnianie płynów i elektrolitów w zasadowicy hipochloremicznej, stany niedoboru chlorków, odwodnienie izotoniczne i hipotoniczne, krótkotrwałe zastępcze wypełnienie łożyska naczyniowego oraz jako płyn rozcieńczający koncentratów elektrolitowych i leków nie wykazujących niezgodności.

Dawkowanie produktu zależy od wieku, mc. i stanu klinicznego pacjenta. Ogólne wytyczne dla dorosłych. Do 40 ml dziennie na każdy kg mc. Szybkość podawania: maks. 5 ml/h na każdy kg mc., co odpowiada maksymalnie 1,7 kropli/min. na każdy kg mc. Dzieci i osoby w podeszłym wieku. Według indywidualnych potrzeb. Jeśli roztwór jest stosowany jako rozcieńczalnik, należy przestrzegać instrukcji podawania rozcieńczanego w nim leku. Ogólne wytyczne dotyczące podawania płynów ustrojowych i elektrolitów. Podaż płynów na poziomie 30 ml/kg mc. pokrywa tylko fizjologiczne podstawowe zapotrzebowanie na płyny. Pacjenci w okresie pooperacyjnym oraz wymagający intensywnej terapii mają zwiększone zapotrzebowanie na płyny związane z ograniczoną zdolnością nerek do zagęszczania moczu oraz zwiększonym wydalaniem metabolitów, dlatego konieczne jest zwiększenie podaży płynów do ok. 40 ml/kg mc./dobę. Dodatkowe straty (spowodowane gorączką, biegunką, przetokami, wymiotami, itp.) muszą być wyrównywane poprzez jeszcze wyższą, indywidualnie dobraną podaż płynów. W każdym przypadku aktualne i indywidualne zapotrzebowanie na płyny musi być związane z monitorowaniem diurezy, osmolarności surowicy i moczu, i określeniem substancji wydalonych. Podstawowa podaż najważniejszych kationów sodu i potasu wynosi odpowiednio około 1,5 - 3 mmol/kg mc./dobę i 0,8-1,0 mmol/kg mc./dobę. Podczas infuzji aktualne zapotrzebowanie zależy od odpowiedniego określenia równowagi elektrolitowej oraz od określonego badaniami laboratoryjnymi poziomu w surowicy.

Nie podawać pacjentom w stanie przewodnienia.

Konieczne jest monitorowanie jonogramu oraz parametrów równowagi wodno-elektrolitowej. Ostrożnie stosować podczas jednoczesnego podawania pacjentom kortykosteroidów i kortykotropiny oraz u pacjentów z chorobami serca, a zwłaszcza przyjmujących glikozydy naparstnicy (głównie ze względu na zawartość potasu). Roztwór może być stosowany pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności w następujących przypadkach: odwodnienie hipotoniczne, hiperkaliemia, hipernatremia, hiperchloremia, zastoinowa niewydolność nerek (ze względu na zmniejszone wydalanie potasu) oraz zaburzenia, w przypadku których zalecane jest ograniczenie spożycia sodu, takie jak: niewydolność krążenia, obrzęki uogólnione z retencją sodu, obrzęk płuc, nadciśnienie, rzucawka, ciężka niewydolność nerek.

Podanie do roztworu jakiegokolwiek preparatu wymaga sprawdzenia ich zgodności. Roztwór po zmieszaniu z lekami zawierającymi: szczawiany, fosforany, węglany lub dwuwęglany może powodować ich wytrącenie. W roztworze nie rozcieńczać leków i substancji wykazujących niezgodności z rozpuszczalnikiem. Ze względu na prawdopodobieństwo wystąpienia koagulacji nie podawać krwi jednocześnie z roztworami zawierającymi jony wapniowe (przez ten sam zestaw do wlewów).

W ciąży i okresie karmienia piersią podawać w przypadku zdecydowanej konieczności, natomiast stosować ostrożnie w zatruciu ciążowym.

Podczas podawania może wystąpić hiperchloremia lub hiperwolemia. Ze względu na drogę podania, w miejscu wkłucia może nastąpić zakażenie, zakrzepy i zapalenie żył, wynaczynienie.

Roztwór do rozcieńczania leków i elektrolitów. Posiada skład elektrolitowy podobny do składu płynu zewnątrzkomórkowego. Elektrolity podaje się w celu osiągnięcia prawidłowej osmolarności płynu zewnątrz i wewnatrzkomórkowego oraz do wyrównywania zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej i niedoborów elektrolitowych w surowicy.

1 ml roztworu zawiera 8,6 mg chlorku sodu, 0,3 mg chlorku potasu i 0,33 mg chlorku wapnia.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Badania z grupą kontrolną nie wykazały istnienia ryzyka dla płodu w I trymestrze, możliwość uszkodzenia płodu wydaje się mało prawdopodobna.

Lek powinien być zażywany w czasie jedzenia lub tuż po posiłku.

Substancja czynna zawarta w lekach, które mogą być ordynowane przez pielęgniarki i położne, o których mowa w art. 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęniarki i położnej, oraz na które pielęgniarki i położne mają prawo wystawiać recepty.
cookie icon

Nasza strona używa plików cookies, czyli ciasteczek.
Do czego są one potrzebne mogą dowiedzieć się Państwo tutaj
Korzystając ze strony, wyrażają Państwo zgodę na używanie ciasteczek (cookies). Ustawienia dotyczące przechowywania ciasteczek można zmienić w swojej przeglądarce.

Oświadczenie

Wejście do serwisu dla lekarzy i farmaceutów wymaga potwierdzenia oświadczenia widocznego na stronie. Jeśli nie spełniasz wymienionych warunków, kliknij przycisk Pomiń.