Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Romilast

Montelukast

tabl. do rozgr. i żucia
4 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
10,41
30% (1)
3,87
S (2)
bezpł.
C (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.
Romilast
tabl. do rozgr. i żucia
5 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
12,72
30% (1)
4,54
S (2)
bezpł.
C (3)
bezpł.
DZ (4)
bezpł.

Romilast - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Romilast jest wsdzieci i młodzieży w następujących przypadkach:

Dawka 4 mg (dzieci 2-5 lat):
  • Leczenie pomocnicze astmy przewlekłej łagodnej do umiarkowanej, gdy wziewne glikokortykosteroidy i doraźne krótko działające β-agoniści nie zapewniają odpowiedniej kontroli objawów
  • Alternatywa dla małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów u pacjentów z astmą przewlekłą łagodną bez ciężkich napadów w ostatnim okresie
  • Zapobieganie astmie wysiłkowej
Dawka 5 mg (dzieci 6-14 lat):
  • Leczenie pomocnicze astmy przewlekłej łagodnej do umiarkowanej, gdy wziewne glikokortykosteroidy i doraźne krótko działające β-agoniści nie zapewniają odpowiedniej kontroli objawów
  • Alternatywa dla małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów u pacjentów z astmą przewlekłą łagodną bez ciężkich napadów w ostatnim okresie
  • Zapobieganie astmie wysiłkowej

Romilast może być stosowany zamiast małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów tylko u pacjentów, którzy nie mieli w ostatnim czasie ciężkich napadów astmy wymagających doustnych glikokortykosteroidów oraz u tych, którzy nie potrafią prawidłowo stosować wziewnych glikokortykosteroidów.

Dawkowanie i sposób podawania

Wiek pacjenta Dawka Sposób podawania
2-5 lat 1 tabletka 4 mg Raz na dobę, wieczorem
6-14 lat 1 tabletka 5 mg Raz na dobę, wieczorem

Tabletki należy przyjmować 1 godzinę przed lub 2 godziny po posiłku. Lek powinien być podawany dziecku pod nadzorem osoby dorosłej.

Ocenę odpowiedzi na leczenie należy przeprowadzić po 2-4 tygodniach. W przypadku braku efektu terapeutycznego leczenie należy przerwać. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z niewydolnością nerek lub łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby.

Terapeutyczny wpływ leku na kontrolę astmy obserwuje się już w pierwszej dobie leczenia. Pacjentów należy poinformować o konieczności kontynuowania terapii zarówno w okresach dobrej kontroli objawów, jak i zaostrzeń astmy.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Romilast nie jest przeznaczony do leczenia ostrych napadów astmy. Pacjenci powinni mieć dostęp do szybko działającego leku rozszerzającego oskrzela. W przypadku zaostrzenia astmy należy skontaktować się z lekarzem.

Nie należy nagle odstawiać wziewnych lub doustnych glikokortykosteroidów podczas rozpoczynania terapii montelukastem. Brak danych wskazujących na możliwość redukcji dawki doustnych glikokortykosteroidów podczas jednoczesnego stosowania montelukastu.

U pacjentów przyjmujących leki przeciwastmatyczne, w tym montelukast, może wystąpić eozynofilia układowa, czasami z objawami zapalenia naczyń odpowiadającymi zespołowi Churga-Strauss. Lekarze powinni zwracać uwagę na takie objawy jak eozynofilia, wysypka, nasilenie objawów płucnych, powikłania kardiologiczne i neuropatia.

Lek zawiera aspartam, który jest źródłem fenyloalaniny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z fenyloketonurią.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Montelukast można stosować jednocześnie z innymi lekami stosowanymi w leczeniu astmy. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z teofiliną, prednizonem, prednizolonem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, terfenadyną, digoksyną i warfaryną.

U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital obserwowano zmniejszenie AUC montelukastu o około 40%. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania montelukastu z induktorami CYP 3A4, 2C8 i 2C9 (np. fenytoiną, fenobarbitalem, ryfampicyną).

Montelukast jest substratem CYP 2C8. Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami tego enzymu (np. gemfibrozylem) może zwiększać ekspozycję na montelukast. W takim przypadku nie jest wymagane dostosowanie dawki, ale należy monitorować pacjenta pod kątem działań niepożądanych.

Ciąża i laktacja

Ograniczone dane nie wskazują na zwiększone ryzyko wad rozwojowych po stosowaniu montelukastu w ciąży. Lek można stosować w ciąży jedynie w przypadku wyraźnej konieczności. Nie wiadomo, czy montelukast przenika do mleka kobiecego. Stosowanie u kobiet karmiących piersią możliwe jedynie po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to:

  • Ból głowy
  • Ból brzucha
  • Nadmierne pragnienie (u dzieci 2-5 lat)

Po wprowadzeniu leku do obrotu raportowano również m.in.:

  • Zakażenia górnych dróg oddechowych
  • Zaburzenia snu, w tym koszmary senne i bezsenność
  • Reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksja
  • Zaburzenia psychiczne (np. drażliwość, agresja, depresja)
  • Zawroty głowy, parestezje
  • Krwawienia z nosa
  • Biegunka, nudności, wymioty
  • Zwiększenie aktywności aminotransferaz
  • Wysypka, pokrzywka
  • Bóle stawów i mięśni

Przedawkowanie

Brak dokładnych informacji o leczeniu przedawkowania montelukastu. W badaniach klinicznych podawano dawki do 200 mg/dobę przez 22 tygodnie oraz do 900 mg/dobę przez około tydzień bez istotnych klinicznie działań niepożądanych. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki ostrego przedawkowania, w tym u dzieci, po przyjęciu dawki do 1000 mg. Najczęstsze objawy to: ból brzucha, senność, wzmożone pragnienie, ból głowy, wymioty i nadmierna aktywność psychoruchowa.

Mechanizm działania

Montelukast jest antagonistą receptora leukotrienowego. Leukotrieny cysteinylowe (LTC4, LTD4, LTE4) są mediatorami stanu zapalnego w astmie, powodującymi skurcz oskrzeli, zwiększone wydzielanie śluzu, zwiększoną przepuszczalność naczyń i napływ eozynofili. Blokując ich działanie, montelukast wykazuje działanie przeciwzapalne i rozszerzające oskrzela.

Warto zapamiętać
  • Romilast (montelukast) jest lekiem przeciwastmatycznym z grupy antagonistów receptora leukotrienowego
  • Stosowany jest w leczeniu astmy przewlekłej u dzieci od 2 roku życia, jako lek pomocniczy lub alternatywa dla małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów

Romilast jest cennym uzupełnieniem terapii przeciwastmatycznej u dzieci, szczególnie w przypadkach niewystarczającej kontroli objawów przy stosowaniu standardowego leczenia lub trudności z prawidłowym stosowaniem wziewnych glikokortykosteroidów. Należy jednak pamiętać, że nie jest to lek pierwszego wyboru w monoterapii astmy przewlekłej umiarkowanej.


1) Astma
Przewlekła obturacyjna choroba płuc
Eozynofilowe zapalenie oskrzeli
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Kobiety w ciąży
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Dawka 4 mg. Lek jest wskazany pomocniczo w leczeniu astmy u pacjentów w wieku 2-5 lat z astmą przewlekłą łagodną do umiarkowanej, u których leczenie za pomocą wziewnych glikokortykosteroidów i „doraźnie” stosowanych krótko działających β-agonistów nie daje odpowiedniej klinicznej kontroli objawów astmy. Lek może być również stosowany zamiast małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów u pacjentów w wieku 2-5 lat z astmą przewlekłą łagodną, u których w ostatnim okresie nie występowały ciężkie napady astmy wymagające stosowania doustnych glikokortykosteroidów i którzy nie potrafią stosować wziewnych glikokortykosteroidów. Produkt leczniczy jest również wskazany w zapobieganiu astmie u pacjentów w wieku 2 lat i starszych, u których dominującym objawem jest skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym. Dawka 5 mg. Lek jest wskazany pomocniczo w leczeniu astmy u pacjentów w wieku 6-14 lat z astmą przewlekłą łagodną do umiarkowanej, u których leczenie za pomocą wziewnych glikokortykosteroidów i „doraźnie” stosowanych krótko działających β-agonistów nie daje odpowiedniej klinicznej kontroli objawów astmy. Lek może być również stosowany zamiast małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów u pacjentów w wieku 6-14 lat z astmą przewlekłą łagodną, u których w ostatnim okresie nie występowały ciężkie napady astmy wymagające stosowania doustnych glikokortykosteroidów i którzy nie potrafią stosować wziewnych glikokortykosteroidów. Lek jest również wskazany w zapobieganiu astmie u pacjentów w wieku 6-14 lat i starszych, u których dominującym objawem jest skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym.

Produkt leczniczy należy podawać dziecku pod nadzorem osoby dorosłej. Dawką dla dzieci w wieku 2-5 lat jest 1 tabl. do rozgr. i żucia 4 mg podawana raz/dobę, wieczorem. W razie przyjmowania o tej porze posiłku, lek należy przyjmować 1 h przed posiłkiem lub 2 h po posiłku. W tej grupie wiekowej dostosowanie dawki nie jest konieczne. Produkt leczniczy w postaci tabl. do rozgr. i żucia 4 mg nie jest wskazany u dzieci poniżej 2 lat. Stan pacjenta należy ocenić pod względem odpowiedzi na leczenie montelukastem po upływie 2-4 tyg. W przypadku stwierdzenia braku odpowiedzi leczenie powinno zostać przerwane. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w dawce 4 mg, tabl. do rozgr. i żucia u dzieci poniżej 2 lat. Dla dzieci, które mają problemy ze stosowaniem tabl. do rozgr. i żucia, dostępna jest postać - granulat. Terapeutyczny wpływ produktu leczniczego na wskaźniki kontroli astmy widoczny jest w 1-szej dobie od rozpoczęcia leczenia. Pacjentów należy poinformować, że przyjmowanie produktu leczniczego należy kontynuować zarówno wtedy, gdy objawy astmy są pod kontrolą, jak również w okresach zaostrzenia astmy. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z niewydolnością nerek lub z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dawkowanie jest takie samo, zarówno dla pacjentów płci męskiej, jak i żeńskiej. Montelukast nie jest zalecany do stosowania w monoterapii u pacjentów z astmą przewlekłą umiarkowaną. Stosowanie montelukastu zamiast małych dawek wziewnych glikokortykosteroidów u dzieci z astmą przewlekłą łagodną należy rozważać jedynie wtedy, gdy w ostatnim okresie nie występowały u nich ciężkie napady astmy wymagające stosowania doustnych glikokortykosteroidów oraz u pacjentów, którzy nie potrafią stosować glikokortykosteroidów wziewnych. Zgodnie z definicją, astma przewlekła łagodna charakteryzuje się występowaniem objawów astmy częściej niż raz/tyg., ale rzadziej niż raz/dobę, występowaniem objawów nocnych częściej niż 2x/m-c, ale rzadziej niż raz/tyg., z prawidłową czynnością płuc pomiędzy kolejnymi epizodami. Jeżeli do wizyty kontrolnej (zwykle w ciągu m-ąca) nie udaje się w zadowalającym stopniu opanować objawów astmy, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego leku przeciwzapalnego lub zmianę leku zgodnie ze stopniowanym schematem leczenia astmy. Należy okresowo oceniać u pacjentów stopień kontroli objawów astmy. Dawka 4 mg. U pacjentów w wieku 2-5 lat skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym może być głównym objawem przewlekłej astmy, która wymaga leczenia wziewnymi glikokortykosteroidami. Po 2-4 tyg. leczenia montelukastem należy ocenić stan pacjentów. Jeżeli nie została osiągnięta zadowalająca odpowiedź, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leczenia. Dawka 5 mg. Jeżeli leczenie produktem leczniczym stosowane jest jako terapia wspomagająca wobec wziewnych glikokortykosteroidów, nie należy nagle zastępować wziewnych glikokortykosteroidów produktem leczniczym. Tabl. powl. 10 mg są przeznaczone do stosowania u osób w wieku 15 lat i starszych. Tabl. do rozgr. i żucia 5 mg są przeznaczone do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku 6-14 lat. Tabl. do rozgr. i żucia 4 mg stanowią postać alternatywną przeznaczoną do stosowania u dzieci w wieku 2-5 lat.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Pacjentów należy poinformować, że montelukastu w postaci doustnej nie wolno stosować w leczeniu ostrych napadów astmy i w takim przypadku powinni mieć łatwy dostęp do zwykle stosowanego przez nich doraźnie odpowiedniego leku. Jeśli wystąpi ostry napad astmy, należy stosować krótko działającego β-agonistę w postaci wziewnej. Jeśli konieczne będzie zastosowanie więcej niż zwykle inhalacji krótko działającego β-agonisty, pacjenci powinni jak najszybciej zasięgnąć porady lekarza. Montelukastem nie należy nagle zastępować glikokortykosteroidów w postaci wziewnej lub doustnej. Brak danych wskazujących na możliwość zmniejszenia dawki glikokortykosteroidów doustnych podczas jednoczesnego stosowania montelukastu. W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących leki przeciwastmatyczne, w tym montelukast, może wystąpić układowa eozynofilia, niekiedy z objawami klinicznymi zapalenia naczyń krwionośnych, co odpowiada zespołowi Churga-Strauss, często leczonego glikokortykosteroidami stosowanymi ogólnie. Przypadki wystąpienia tego zespołu były czasami związane ze zmniejszeniem dawki lub przerwaniem leczenia glikokortykosteroidem stosowanym doustnie. Chociaż związek przyczynowo-skutkowy ze stosowaniem antagonistów receptora leukotrienowego nie został potwierdzony, lekarze powinni zwracać szczególną uwagę na takie objawy, jak eozynofilia, wysypka pochodzenia naczyniowego, nasilenie się objawów płucnych, powikłania kardiologiczne i/lub neuropatia. Pacjentów, u których wystąpią takie objawy, należy ponownie zbadać i ocenić stosowany dotychczas schemat leczenia. Produkt leczniczy 4 mg lub 5 mg zawiera aspartam, który jest źródłem fenyloalaniny. U pacjentów chorych na fenyloketonurię należy wziąć pod uwagę, że każda tabl. do rozgr. i żucia 4 mg lub 5 mg zawiera fenyloalaninę w ilości odpowiadającej 0,674 mg lub 0,842 fenyloalaniny/dawkę. Nie należy się spodziewać, że montelukast wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże w bardzo rzadkich przypadkach pacjenci zgłaszali występowanie senności lub zawrotów głowy.

Montelukast można stosować jednocześnie z innymi lekami zwykle podawanymi w zapobieganiu i długotrwałym leczeniu astmy. W badaniach interakcji leków, montelukast w zalecanej dawce klinicznej nie wpływał istotnie klinicznie na farmakokinetykę następujących produktów leczniczych: teofiliny, prednizonu, prednizolonu, doustnych środków antykoncepcyjnych (etynyloestradiol z noretyndronem w stosunku 35:1), terfenadyny, digoksyny i warfaryny. U osób otrzymujących jednocześnie fenobarbital pole pod krzywą stężenia montelukastu w osoczu (AUC) zmniejszyło się o około 40%. Ze względu na to, że montelukast jest metabolizowany przez izoenzymy CYP 3A4, 2C8 oraz 2C9 należy zachować ostrożność, szczególnie u dzieci, podczas jednoczesnego podawania montelukastu z induktorami CYP 3A4, 2C8 i 2C9 takimi jak fenytoina, fenobarbital i ryfampicyna. Badania in vitro wykazały, że montelukast jest silnym inhibitorem CYP 2C8. Jednakże, dane z badania klinicznego dotyczącego interakcji montelukastu z rozyglitazonem (substrat testowy reprezentatywny dla produktów leczniczych metabolizowanych głównie przez CYP 2C8) wykazały, że montelukast nie hamuje izoenzymu CYP 2C8 in vivo. Dlatego nie przewiduje się, że montelukast znacząco zmienia metabolizm produktów leczniczych metabolizowanych przez ten enzym (np. paklitaksel, rozyglitazon i repaglinid). Badania in vitro wykazały, że montelukast jest substratem CYP 2C8 oraz w znacznie mniejszym stopniu 2C9 i 3A4. W badaniu klinicznym, dotyczącym interakcji leków z zastosowaniem montelukastu i gemfibrozylu (inhibitor zarówno CYP 2C8, jak i 2C9), gemfibrozyl zwiększał 4,4-krotnie układową ekspozycję na montelukast. Podczas jednoczesnego stosowania montelukastu z gemfibrozylem lub innymi silnymi inhibitorami CYP 2C8 dostosowanie dawkowania montelukastu nie jest wymagane, ale lekarze powinni wziąć pod uwagę, że częstość występowania działań niepożądanych może być zwiększona. Na podstawie danych z badań in vitro nie oczekuje się występowania klinicznie istotnych interakcji leku z mniej silnymi inhibitorami CYP 2C8 (np. trimetoprymem). Jednoczesne podawanie montelukastu z itrakonazolem, silnym inhibitorem CYP 3A4 nie powodowało istotnego zwiększenia ogólnoustrojowej ekspozycji na montelukast.

Badania na zwierzętach nie wykazują szkodliwego wpływu na przebieg ciąży lub rozwój zarodka i/lub płodu. Ograniczona ilość danych z dostępnych baz danych dotyczących stosowania montelukastu w okresie ciąży nie wskazuje na istnienie związku przyczynowo-skutkowego między stosowaniem montelukastu, a występowaniem wad rozwojowych (np. wad kończyn), które rzadko zgłaszano na całym świecie po wprowadzeniu montelukastu do obrotu. Lek można stosować w ciąży jedynie wówczas, gdy zostanie to uznane za bezwzględnie konieczne. W badaniach na szczurach wykazano, że montelukast przenika do mleka. Nie wiadomo, czy montelukast przenika do mleka kobiecego. Lek może być stosowany u kobiet karmiących piersią jedynie wówczas, gdy zostanie to uznane za bezwzględnie konieczne.

U pacjentów z astmą przewlekłą montelukast oceniano w następujących badaniach klinicznych: tabl. powl. w dawce 10 mg u około 4000 pacjentów w wieku 15 lat i starszych, tabl. do rozgr. i żucia w dawce 5 mg u około 1750 dzieci w wieku 6-14 lat oraz tabl. do rozgr. i żucia w dawce 4 mg u 851 dzieci w wieku 2-5 lat. Pacjenci w wieku 15 lat i starsi (2 badania 12-tyg.; n=795). Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: ból brzucha. Dzieci w wieku 6-14 lat (1 badanie 8-tyg.; n=201) (2 badania 56-tyg.; n=615). Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy. Dzieci w wieku 2-5 lat (1 badanie 12-tyg.; n=461) (1 badanie 48-tyg.; n=278). Zaburzenia żołądka i jelit: ból brzucha. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: nadmierne pragnienie. W badaniach klinicznych z udziałem ograniczonej liczby pacjentów, podczas długotrwałego stosowania produktu leczniczego przez okres do 2 lat u osób dorosłych oraz do 12 m-cy u dzieci w wieku 6-14 lat nie stwierdzono zmiany profilu bezpieczeństwa stosowania. Łącznie, 502 dzieci w wieku 2-5 lat leczono montelukastem przez co najmniej 3 m-ce, 338 przez 6 m-cy lub dłużej oraz 534 pacjentów przez 12 m-cy lub dłużej. Również u tych pacjentów profil bezpieczeństwa nie zmieniał się podczas długotrwałego leczenia. Działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu produktu leczniczego, zgodnie z klasyfikacją układów i narządów oraz określoną terminologią działań niepożadanych. Częstość występowania działań niepożądanych została ustalona na podstawie odpowiednich badań klinicznych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) zwiększona skłonność do krwawień. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksja; (bardzo rzadko) nacieki eozynofilowe w wątrobie. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zaburzenia snu, w tym koszmary senne, omamy, bezsenność, somnambulizm, drażliwość, lęk, niepokój, pobudzenie, w tym zachowanie agresywne lub wrogie nastawienie, depresja; (rzadko) drżenie; (bardzo rzadko) omamy, dezorientacja, myśli i zachowania samobójcze (skłonności samobójcze). Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zawroty głowy, senność, parestezja i/lub hipoestezja, napady drgawkowe. Zaburzenia serca: (rzadko) kołatanie serca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) krwawienie z nosa; (bardzo rzadko) zespół Churga-Strauss (ang. CSS). Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, wymioty; (niezbyt często) suchość błony śluzowej jamy ustnej, niestrawność. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększona aktywność aminotranferaz w surowicy (AlAT, AspAT); (bardzo rzadko) zapalenie wątroby (w tym cholestatyczne, wątrobowokomórkowe oraz uszkodzenie wątroby o mieszanej etiologii). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) siniaczenie, pokrzywka, świąd; (rzadko) obrzęk naczynioruchowy; (bardzo rzadko) rumień guzowaty, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni, w tym kurcze mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka; (niezbyt często) osłabienie i/lub zmęczenie, złe samopoczucie, obrzęk.

Brak dokładnych informacji dotyczących leczenia przedawkowania montelukastu. W długotrwałych badaniach dotyczących astmy, w których dorosłym pacjentom podawano montelukast w dawkach do 200 mg/dobę przez 22 tyg., a w badaniach krótkotrwałych w dawkach do 900 mg/dobę przez około tydz., nie stwierdzono klinicznie istotnych działań niepożądanych. Po wprowadzeniu leku do obrotu oraz podczas badań klinicznych zgłaszano przypadki ostrego przedawkowania montelukastu. Przypadki te zaobserwowano u dorosłych i u dzieci po przyjęciu dawki tak dużej jak 1000 mg (około 61 mg/kg mc. u 42-m-cznego dziecka). Obserwacje kliniczne i laboratoryjne były zgodne z profilem bezpieczeństwa stosowania u pacjentów dorosłych i dzieci. W większości przypadków przedawkowania nie wystąpiły działania niepożądane. Najczęściej występujące działania niepożądane były zgodne z profilem bezpieczeństwa montelukastu i należały do nich: ból brzucha, senność, nadmierne pragnienie, ból głowy, wymioty i nadmierna aktywność psychoruchowa.

Leukotrieny cysteinylowe (LTC4, LTD4, LTE4) są eikozanoidami o silnym działaniu zapalnym, uwalnianymi z różnych komórek, w tym z komórek tucznych i eozynofili. Te ważne mediatory uczestniczące w rozwoju astmy, wiążą się z receptorami leukotrienów cysteinylowych (CysLT), występującymi w drogach oddechowych u ludzi i wywołują reakcje ze strony dróg oddechowych, w tym skurcz oskrzeli, wydzielanie śluzu, zmianę przepuszczalności naczyń krwionośnych oraz napływ eozynofili.

1 tabl. do rozgr. i żucia zawiera 4 mg lub 5 mg montelukastu w postaci montelukastu sodowego.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.