Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Rolicyn®

Roxithromycin

tabl. powl.
100 mg
10 szt.
Doustnie
Rx
100%
23,84
50% (1)
18,75
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Rolicyn®
tabl. powl.
150 mg
10 szt.
Doustnie
Rx
100%
30,90
50% (1)
23,75
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Rolicyn® - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Roksytromycyna jest antybiotykiem makrolidowym stosowanym w leczeniu zakażeń bakteryjnych wywołanych przez wrażliwe na nią drobnoustroje. Główne wskazania obejmują:

  • Zakażenia górnych dróg oddechowych:
    • Zapalenie migdałków
    • Zapalenie gardła
    • Zapalenie błony śluzowej nosa i gardła
    • Zapalenie zatok obocznych nosa
  • Zapalenie ucha środkowego
  • Zakażenia dolnych dróg oddechowych:
    • Zapalenie płuc
    • Zapalenie oskrzeli
    • Ropnie płuc
    • Rozstrzenie oskrzeli
  • Zakażenia skóry i tkanek miękkich
  • Nierzeżączkowe zakażenia narządów rodnych
    • częstsze patogeny wrażliwe na roksytromycynę to: Streptococcus pneumoniae, paciorkowce grupy A, Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae, Moraxella catarrhalis, Staphylococcus epidermidis, Chlamydia psittaci, Chlamydia trachomatis, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealyticum.

    Przed rozpoczęciem leczenia roksytromycyną należy przeprowadzić badanie lekowrażliwości wyizolowanego drobnoustroju. Leczenie można wdrożyć empirycznie przed uzyskaniem wyniku antybiogramu, jednak po jego otrzymaniu może być konieczna modyfikacja terapii. Stosowanie roksytromycyny powinno być zgodne z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi racjonalnej antybiotykoterapii.

    Roksytromycyna wykazuje szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, obejmujące najczęstsze patogeny dróg oddechowych, skóry i narządów rodnych. Kluczowe jest wykonanie antybiogramu i stosowanie leku zgodnie z zasadami racjonalnej antybiotykoterapii.

    Dawkowanie i sposób podawania

    Grupa pacjentów Dawkowanie
    Dorośli i dzieci >40 kg 150 mg 2x/dobę (co 12h) lub 300 mg 1x/dobę
    Dzieci 12-40 kg 2,5-4 mg/kg mc. 2x/dobę
    Dzieci 12-23 kg 50 mg 2x/dobę (co 12h)
    Dzieci 24-40 kg 100 mg 2x/dobę (co 12h)
    Pacjenci w podeszłym wieku Bez modyfikacji przy prawidłowej funkcji wątroby i nerek
    Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby Zmniejszenie dawki o połowę, regularna kontrola funkcji wątroby
    Pacjenci z niewydolnością nerek Bez konieczności modyfikacji dawki

    Czas trwania terapii: Leczenie należy kontynuować przez co najmniej 2 dni po ustąpieniu objawów, zwykle przez 5-10 dni. W przypadku zakażeń wywołanych przez Streptococcus spp., zakażeń cewki moczowej oraz szyjki macicy zaleca się 10-dniową terapię.

    Dawkowanie roksytromycyny zależy od masy ciała pacjenta i funkcji wątroby. Czas trwania terapii powinien być dostosowany do rodzaju zakażenia i odpowiedzi klinicznej, z minimalnym okresem 5-10 dni.

    Sposób podawania

    Rolicyn® należy przyjmować doustnie, 30 minut przed posiłkiem. Tabletki należy połykać w całości, popijając odpowiednią ilością wody. Nie należy ich dzielić ani rozgryzać.

    Przeciwwskazania

    • Nadwrażliwość na roksytromycynę lub jakikolwiek składnik preparatu
    • Jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu powodujących skurcz naczyń krwionośnych
    • Jednoczesne stosowanie leków takich jak astemizol, cyzapryd, pimozyd, terfenadyna (ryzyko arytmii komorowych)

    Główne przeciwwskazania do stosowania roksytromycyny obejmują nadwrażliwość na lek oraz interakcje z alkaloidami sporyszu i niektórymi lekami metabolizowanymi przez CYP3A.

    Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

    Przed rozpoczęciem terapii roksytromycyną należy:

    • Zebrać dokładny wywiad dotyczący reakcji nadwrażliwości na makrolidy
    • Wykluczyć jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu
    • Zachować szczególną ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby
    • Monitorować pacjentów pod kątem wystąpienia biegunki (ryzyko rzekomobłoniastego zapalenia jelit)
    • Uważać na możliwość nadmiernego rozwoju opornych bakterii lub grzybów przy długotrwałym stosowaniu
    • Stosować ostrożnie u pacjentów z ryzykiem wydłużenia odstępu QT
    • Pamiętać o możliwości nasilenia objawów miastenii

    Stosowanie roksytromycyny wymaga szczególnej uwagi u pacjentów z niewydolnością wątroby, zaburzeniami rytmu serca oraz miastenią. Konieczne jest monitorowanie pod kątem biegunki i nadkażeń oportunistycznych.

    Interakcje z innymi produktami leczniczymi

    Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie:

    • Alkaloidy sporyszu zwężające naczynia krwionośne
    • Astemizol, cyzapryd, pimozyd, terfenadyna

    Interakcje wymagające ostrożności:

    • Leki przeciwzakrzepowe (antagoniści witaminy K) - monitorowanie INR
    • Dyzopiramid - monitorowanie EKG i stężenia leku
    • Digoksyna i inne glikozydy nasercowe - monitorowanie EKG i stężenia leku
    • Midazolam - możliwe nasilenie i wydłużenie działania
    • Teofilina - możliwe zwiększenie stężenia w osoczu
    • Cyklosporyna - możliwe zwiększenie stężenia w osoczu
    • Leki przeciwarytmiczne klasy IA i III

    Roksytromycyna wchodzi w istotne interakcje z wieloma powszechnie stosowanymi lekami. Konieczne jest dokładne zebranie wywiadu lekowego i monitorowanie pacjentów przyjmujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym.

    Wpływ na ciążę i laktację

    Ciąża: Brak badań u kobiet ciężarnych. Stosować tylko w przypadku zdecydowanej konieczności.

    Karmienie piersią: Roksytromycyna przenika do mleka kobiecego. Na czas leczenia zaleca się przerwanie karmienia piersią.

    Roksytromycyna powinna być stosowana u kobiet w ciąży i karmiących piersią tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko.

    Działania niepożądane

    Najczęściej zgłaszane działania niepożądane obejmują:

    • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu, biegunka
    • Reakcje nadwrażliwości: wysypka, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy
    • Zaburzenia wątroby: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, cholestatyczne zapalenie wątroby
    • Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, bóle głowy, parestezje
    • Zaburzenia zmysłów: zaburzenia smaku i węchu

    Profil działań niepożądanych roksytromycyny jest typowy dla antybiotyków makrolidowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy ze strony przewodu pokarmowego i wątroby oraz reakcje nadwrażliwości.

    Warto zapamiętać
    • Roksytromycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń dróg oddechowych, skóry i narządów rodnych wywołanych przez wrażliwe patogeny.
    • Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością wątroby, zaburzeniami rytmu serca oraz przyjmujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym.

    Mechanizm działania

    Roksytromycyna jest półsyntetycznym antybiotykiem makrolidowym, pochodną erytromycyny. Jej mechanizm działania polega na hamowaniu biosyntezy białek bakteryjnych poprzez wiązanie się z podjednostką 50S rybosomu. Efekt ten prowadzi do zahamowania wzrostu i namnażania wrażliwych drobnoustrojów.

    Mechanizm działania roksytromycyny jest typowy dla antybiotyków makrolidowych, co warunkuje jej spektrum przeciwbakteryjne i potencjalne interakcje z innymi lekami.

    Postać farmaceutyczna

    Rolicyn® dostępny jest w postaci tabletek powlekanych zawierających 50 mg, 100 mg lub 150 mg roksytromycyny.

    Różne dostępne dawki umożliwiają dostosowanie terapii do masy ciała pacjenta i ciężkości zakażenia.


    1) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

    Rolicyn®

    Wskazania wg ChPL

    2) Pacjenci 65+
    Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
    3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Roksytromycynę stosuje się w leczeniu zakażeń bakteryjnych wywołanych przez wrażliwe na nią drobnoustroje. Zakażenia górnych dróg oddechowych: zapalenie migdałków, zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, zapalenie zatok obocznych nosa wywołane przez Streptococcus pneumoniae, paciorkowce grupy A, Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae. Zapalenie ucha środkowego, najczęściej wywołane przez Haemophilus influenzae i Streptococcus pneumoniae oraz Moraxella catarrhalis i Staphylococcus epidermidis. Zakażenia dolnych dróg oddechowych: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, ropnie płuc i rozstrzenie oskrzeli wywołane przez Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae, Streptococcus pyogenes, Chlamydia psittaci. Zakażenia skóry i tkanek miękkich wywołane przez Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes. Nierzeżączkowe zakażenia narządów rodnych wywołane przez Chlamydia trachomatis, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealyticum. Uwaga! Przed rozpoczęciem leczenia roksytromycyną należy przeprowadzić badanie lekowrażliwości wyizolowanego drobnoustroju, wywołującego zakażenie. Leczenie może być wdrożone przed uzyskaniem wyniku lekowrażliwości drobnoustroju. Po uzyskaniu wyniku antybiogramu może być konieczna odpowiednia zmiana leku. Roksytromycynę należy podawać zgodnie z oficjalnymi zaleceniami lokalnymi, dotyczącymi właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dorośli i dzieci o mc. powyżej 40 kg: zwykle stosuje się dawkę 150 mg 2x/ dobę (co 12 h) lub 300 mg raz/dobę. Dzieci o mc. 12-40 kg: zwykle stosuje się dawkę 2,5 do 4 mg/kg mc. 2x/dobę. U dzieci o mc. 12-23 kg - 50 mg 2x/ dobę (co 12 h). U dzieci o mc. 24-40 kg - 100 mg 2x/dobę (co 12 h). Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności zmiany dawkowania leku u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością wątroby i nerek. Pacjenci z niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (np. marskością wątroby z żółtaczką i/lub wodobrzuszem) nie zaleca się stosowania roksytromycyny. Jeśli jednak zastosowanie leku jest konieczne, należy zmniejszyć dawkę leku o połowę i regularnie kontrolować czynność wątroby. Parametry czynności wątroby należy kontrolować również u osób z zaburzoną czynnością wątroby oraz u tych, u których niewydolność wątroby wystąpiła podczas stosowania roksytromycyny w przeszłości. Jeśli w czasie stosowania roksytromycyny parametry czynności wątroby pogorszą się, należy rozważyć odstawienie leku. Pacjenci z niewydolnością nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki leku, ponieważ zaledwie około 10% przyjętej doustnie dawki roksytromycyny wydalane jest przez nerki. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej 2 dni po ustąpieniu objawów chorobowych. Zwykle trwa 5-10 dni w zależności od wrażliwości drobnoustroju wywołującego zakażenie, jego lokalizacji i reakcji pacjenta na antybiotyk. Zakażenia wywołane przez Streptococcus spp., zakażenia cewki moczowej oraz zakażenia szyjki macicy z reguły należy leczyć przez 10 dni.

Lek należy przyjmować 30 minut przed posiłkiem. Tabl. należy połknąć w całości i popić dostateczną ilością wody.

Nadwrażliwość na roksytromycynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie alkaloidów sporyszu powodujących skurcz naczyń krwionośnych. Jednoczesne stosowanie takich leków, jak astemizol, cyzapryd, pimozyd, terfenadyna, ze względu na możliwość wystąpienia arytmii komorowych.

Przed podaniem roksytromycyny należy zebrać dokładny wywiad dotyczący występowania u pacjenta w przeszłości reakcji nadwrażliwości na roksytromycynę lub inne makrolidy oraz upewnić się, że pacjent nie przyjmuje alkaloidów sporyszu. Podczas jednoczesnego podawania antybiotyków makrolidowych i alkaloidów sporyszu kurczących naczynia krwionośne, donoszono o przypadkach silnego zwężenia naczyń (zatruciu sporyszem), w następstwie którego może wystąpić martwica kończyn. Należy zachować szczególną ostrożność stosując roksytromycynę u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Należy zachować szczególną ostrożność, jeśli u pacjenta wystąpi biegunka w okresie stosowania leku. Może być ona objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelit, wywołanego przez toksyny nadmiernie namnożonej w jelitach bakterii Clostridium difficile. Zapalenie może mieć przebieg lekki lub ciężki. Lekkie zwykle ustępuje po odstawieniu leku. W cięższych przypadkach lekarz może zalecić przyjmowanie metronidazolu lub wankomycyny. Pacjent nie powinien przyjmować leków hamujących perystaltykę jelit ani innych działających zapierająco. Długotrwałe podawanie antybiotyków, w tym roksytromycyny, może być przyczyną nadmiernego rozwoju niewrażliwych bakterii lub grzybów. Jeśli podczas leczenia roksytromycyną pojawią się nowe zakażenia grzybicze lub bakteryjne, antybiotyk należy natychmiast odstawić i wdrożyć odpowiednie leczenie. W niektórych przypadkach makrolidy, w tym roksytromycyna, mogą powodować wydłużenie odstępu QT. Dlatego roksytromycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z wrodzonym lub potwierdzonym nabytym wydłużeniem odstępu QT, w sytuacjach sprzyjających wystąpieniu zaburzeń rytmu serca (np. niewyrównana hipokalemia lub hipomagnezemia, istotna klinicznie bradykardia) oraz u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III. Roksytromycyna, tak jak i inne makrolidy, może powodować nasilenie miastenii. Brak danych dotyczących wpływu roksytromycyny na sprawność psychofizyczną. Jeśli jednak pojawią się działania niepożądane zmniejszające zdolność koncentracji (np. ból, zawroty głowy), nie zaleca się prowadzenia pojazdów mechanicznych ani obsługiwania maszyn.

Leki, z którymi nie należy stosować roksytromycyny. Alkaloidy sporyszu zwężające naczynia krwionośne. Niektóre antybiotyki makrolidowe mogą wchodzić w interakcje z terfenadyną, powodując zwiększenie stężenia terfenadyny w surowicy i w konsekwencji ciężkie komorowe zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza zaburzenia typu torsade de pointes. Podobnych reakcji nie obserwowano w przypadku roksytromycyny, a badania prowadzone u ograniczonej liczby zdrowych ochotników wykazały brak podobnych interakcji lub istotnych zmian w zapisie EKG, jednak skojarzona terapia roksytromycyną i terfenadyną nie jest zalecana. Astemizol, cyzapryd, pimozyd: metabolizowane przez izoenzym wątrobowy CYP3A powodowały wydłużenie odstępu QT i/lub arytmie (głównie zaburzenia typu torsade de pointes). Jest to wynikiem zwiększenia stężenia tych substancji w surowicy, spowodowanego interakcjami z istotnymi inhibitorami izoenzymu CYP3A, w tym także z niektórymi antybiotykami makrolidowymi. Roksytromycyna nie ma wcale lub ma jedynie ograniczoną zdolność wiązania CYP3A i hamowania metabolizmu innych leków przetwarzanych przez ten izoenzym. Z tego względu nie można z całą pewnością potwierdzić ani wykluczyć ewentualnych klinicznych interakcji pomiędzy roksytromycyną i wymienionymi wyżej lekami; dlatego też jednoczesne podawanie roksytromycyny i tych leków nie jest wskazane. Interakcje, które należy brać pod uwagę podczas stosowania roksytromycyny. Leki przeciwzakrzepowe: w badaniach z udziałem ochotników nie obserwowano interakcji z warfaryną; jednak u pacjentów leczonych roksytromycyną i antagonistami wit. K odnotowano przypadki wydłużenia czasu protrombinowego lub wzrostu wartości INR, co mogło być spowodowane samym zakażeniem. Podczas skojarzonej terapii roksytromycyną i antagonistami wit. K zaleca się monitorowanie wartości INR. Badanie in vitro wykazało, że roksytromycyna może zastępować związany z białkami dyzopiramid; takie działanie roksytromycyny in vivo może spowodować wzrost stężenia wolnego dyzopiramidu w surowicy. Z tego względu należy monitorować zapis EKG i, w miarę możliwości, stężenia dyzopiramidu w surowicy. Digoksyna i inne glikozydy nasercowe: w badaniu z udziałem zdrowych ochotników stwierdzono, że roksytromycyna może zwiększać wchłanianie digoksyny. Działanie to, częste w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, może bardzo rzadko prowadzić do nasilenia działań niepożądanych glikozydów nasercowych. Mogą wówczas wystąpić takie objawy, jak nudności, wymioty, biegunka, bóle lub zawroty głowy, a także zaburzenia przewodzenia sercowego i/lub zaburzenia rytmu serca. Dlatego u pacjentów przyjmujących jednocześnie roksytromycynę i digoksynę lub inny glikozyd nasercowy należy monitorować czynność elektryczną serca oraz, w miarę możliwości, stężenie glikozydów nasercowych w surowicy krwi. Takie postępowanie jest konieczne w przypadku wystąpienia objawów świadczących o przedawkowaniu glikozydów nasercowych. Roksytromycyna, może zwiększać pole pod krzywą oraz wydłużać T0,5 midazolamu; dlatego działanie midazolamu może być nasilone i trwać dłużej u osób leczonych roksytromycyną. Brak ostatecznych dowodów potwierdzających występowanie interakcji pomiędzy roksytromycyną i triazolamem. Obserwowano zwiększenie stężenia teofiliny w osoczu i nasilenie jej działań niepożądanych, jednak nie ma zwykle konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny. Obserwowano zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu, jednak zwykle nie ma konieczności modyfikacji dawkowania roksytromycyny. Roksytromycynę, podobnie jak inne makrolidy, należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy IA i III. Brak klinicznie istotnych interakcji pomiędzy roksytromycyną a karbamazepiną, ranitydyną, wodorotlenkiem glinu lub magnezu oraz doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi estrogeny i progestageny.

Z uwagi na brak badań dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet w ciąży, może ona być stosowana podczas ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania roksytromycyny u kobiet karmiących piersią. Niewielkie ilości roksytromycyny przenikają do mleka kobiet karmiących. Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna na czas leczenia roksytromycyną odstawić niemowlę od piersi. Badania przeprowadzone na kilku gatunkach zwierząt nie wykazały teratogennego lub toksycznego wpływu roksytromycyny na płód po zastosowaniu dawek do 200 mg/kg mc./dobę lub 40-krotnie wyższych od dawek stosowanych terapeutycznie u ludzi.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: zakażenia bakteryjne lub grzybicze (kandydozy). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: eozynofilia. Reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia układu immunologicznego: obrzęk naczynioruchowy, rekacje anafilaktyczne. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: rumień wielopostaciowy, wysypka, pokrzywka, plamica. Jeśli u pacjenta wystąpi którakolwiek z wyżej wymienionych reakcji uczuleniowych, należy natychmiast odstawić lek. Zaburzenia psychiczne: omamy. Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, uczucie osłabienia. Tak jak w przypadku innych antybiotyków makrolidowych, donoszono o występowaniu zaburzeń smaku (w tym brak smaku) i (lub) powonienia (w tym brak węchu). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu (niestrawność), biegunka (czasami krwawa). W pojedynczych przypadkach obserwowano objawy zapalenia trzustki - większość z tych pacjentów otrzymywała także inne leki, które mogły spowodować zapalenie trzustki, jako działanie niepożądane. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: cholestatyczne lub, rzadziej, ostre zapalenie wątroby (czasami z żółtaczką). Badania diagnostyczne: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych: AspAT, AlAT i/lub fosfatazy alkalicznej.

Przedawkowanie roksytromycyny może powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka) oraz inne nasilone objawy niepożądane, takie jak ból i zawroty głowy. W przypadku przedawkowania należy podjąć następujące działania: płukanie żołądka, podawanie węgla aktywowanego i leczenie objawowe. Nie istnieje swoiste antidotum.

Roksytromycyna jest półsyntetycznym antybiotykiem makrolidowym, pochodną erytromycyny. Przeciwbakteryjny mechanizm działania roksytromycyny polega na hamowaniu biosyntezy białek wrażliwych drobnoustrojów na poziomie podjednostki 50S rybosomu.

1 tabl. powl. zawiera 50 mg, 100 mg lub 150 mg roksytromycyny.

Inne choroby przenoszone drogą płciową wywołane przez chlamydie A56
Zakażenie otrzewnej miednicy i innych narządów układu moczowo-płciowego wywołane przez Chlamydia A56.1
Paciorkowce z grupy A jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.0
Streptococcus pneumoniae jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.3
Staphylococcus aureus jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B95.6
Mycoplasma pneumoniae [M. pneumoniae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.0
Haemophilus influenzae [H. influenzae] jako przyczyna chorób sklasyfikowanych w innych rozdziałach B96.3
Ostre surowicze zapalenie ucha środkowego H65.0
Inne ostre, nieropne zapalenie ucha środkowego H65.1
Ostre ropne zapalenie ucha środkowego H66.0
Ostre zapalenie zatok J01
Ostre zapalenie gardła J02
Ostre zapalenie migdałków podniebiennych J03
Zapalenie płuc wywołane przez Streptococcus pneumoniae J13
Zapalenie płuc wywołane przez Haemophilus influenzae J14
Zapalenie płuc wywołane przez Mycoplasma pneumoniae J15.7
Zapalenie płuc wywołane przez Chlamydia J16.0
Ostre zapalenie oskrzeli wywołane przez Mycoplasma pneumoniae J20.0
Ostre zapalenie oskrzeli wywołane przez Haemophilus influenzae J20.1
Przewlekłe zapalenie błony śluzowej nosa, nosa i gardła, a także gardła J31
Rozstrzenie oskrzeli J47
Ropień płuca w przebiegu zapalenia płuc J85.1
Ropień płuca bez zapalenia płuc J85.2
Liszajec L01
Ropień skóry, czyrak, czyrak gromadny L02
Zapalenie tkanki łącznej L03
Chlamydiowe zapalenie miednicy u kobiet (A56.1†) N74.4

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.