Dawkowanie bromku rokuronium powinno być dostosowane indywidualnie do pacjenta. Przy określaniu dawki należy uwzględnić stosowaną metodę znieczulenia, oczekiwany czas trwania zabiegu, metodę sedacji oraz oczekiwany czas trwania wentylacji mechanicznej, możliwe interakcje z innymi lekami podawanymi równocześnie, a także stan pacjenta. Zaleca się zastosowanie odpowiedniej techniki monitorowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego w celu kontrolowania stopnia blokady nerwowo-mięśniowej oraz powrotu napięcia mięśniowego. Zabiegi chirurgiczne: wziewne leki znieczulające nasilają działanie zwiotczające bromku rokuronium. Działanie to nabiera znaczenia klinicznego wraz z trwaniem znieczulenia, gdy stężenie leków wziewnych osiągnie odpowiednią wartość w tkance. W rezultacie, w trakcie długotrwałych znieczuleń wziewnych (dłuższych niż 1 h) konieczna jest modyfikacja dawkowania produktu poprzez podawanie mniejszych dawek podtrzymujących w dłuższych odstępach czasowych lub też zmniejszenie szybkości inf. bromku rokuronium. Dorośli. Poniższe zalecenia dotyczące dawkowania produktu u dorosłych pacjentów mogą służyć jako ogólne wytyczne dla intubacji dotchawiczej oraz zwiotczenia mięśni podczas krótko- lub długotrwałych zabiegów chirurgicznych, jak również do stosowania na oddziałach intensywnej opieki medycznej. Produkt przeznaczony jest wyłącznie do jednorazowego zastosowania. Intubacja dotchawicza. Podczas rutynowego znieczulenia z zastosowaniem standardowej dawki intubacyjnej wynoszącej 0,6 mg bromku rokuronium na kg mc., u prawie wszystkich pacjentów w ciągu 60 sekund uzyskuje się odpowiednie warunki do intubacji. W celu ułatwienia intubacji dotchawiczej podczas szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia zaleca się stosowanie bromku rokuronium w dawce 1,0 mg na kg mc., po podaniu której w czasie 60 sekund u prawie wszystkich pacjentów osiągnięte zostają warunki odpowiednie do intubacji. Jeżeli dawka 0,6 mg bromku rokuronium na kg mc. jest stosowana w szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia, zaleca się intubację pacjenta w ciągu 90 sekund po podaniu bromku rokuronium. Dawkowanie podtrzymujące. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 0,15 mg bromku rokuronium na kg mc. W przypadku długotrwałego znieczulenia wziewnego powinna być zmniejszona do 0,075- 0,1 mg bromku rokuronium na kg mc. Zalecane jest stosowanie dawek podtrzymujących, gdy reakcja skurczowa mięśni na bodziec powraca do 25% wartości kontrolnej, lub gdy obserwuje się 2-3 odpowiedzi na stymulację ciągiem 4 impulsów. Ciągła infuzja. W przypadku podawania bromku rokuronium w postaci ciągłej inf. zaleca się zastosowanie dawki nasycającej 0,6 mg bromku rokuronium na kg mc. oraz rozpoczęcie inf., gdy blokada nerwowo-mięśniowa zaczyna ustępować. Szybkość inf. należy dostosować do utrzymania reakcji skurczowej mięśni na bodziec na poziomie 10% wartości kontrolnej lub utrzymania 1-2 odpowiedzi na stymulację ciągiem 4 impulsów. U dorosłych poddanych znieczuleniu dożylnemu szybkość inf. wymagana do utrzymania blokady nerwowo-mięśniowej na powyższym poziomie wynosi 0,3-0,6 mg/kg mc./h. W przypadku znieczulenia wziewnego szybkość inf. wynosi 0,3-0,4 mg/kg mc./h. Ponieważ wymagania dotyczące szybkości inf. różnią się w zależności od indywidualnych cech pacjenta oraz zastosowanej metody znieczulenia, niezbędne jest ciągłe monitorowanie blokady nerwowo-mięśniowej. Dawkowanie u kobiet w ciąży: u pacjentek poddanych cesarskiemu cięciu zaleca się stosowanie bromku rokuronium wyłącznie w dawce 0,6 mg na kg mc, ponieważ nie ma danych dotyczących stosowania dawki 1,0 mg/kg mc. w tej grupie pacjentów. Zniesienie blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez leki zwiotczające mięśnie może być zahamowane lub niezadowalające u pacjentek przyjmujących sole magnezu podczas leczenia zatrucia ciążowego, ponieważ sole magnezu nasilają blokadę nerwowo-mięśniową. Dlatego u tych pacjentek należy zmniejszyć dawkę bromku rokuronium i miareczkować produkt, aż do uzyskania odpowiedzi w postaci reakcji skurczowej. Dzieci i młodzież: u noworodków (0-27 dnia), niemowląt (28 dn-2 mi-ce), małych dzieci (3-23 m-ce) dzieci (2-11 lat) oraz młodzieży (12 do ≤17 lat) zalecane dawki intubacyjne stosowane podczas standardowego znieczulenia oraz dawki podtrzymujące zbliżone są do stosowanych u dorosłych pacjentów. Niemniej jednak czas działania dawki intubacyjnej będzie dłuższy w przypadku noworodków i niemowląt, niż u dzieci. W przypadku ciągłej infuzji, u dzieci i młodzieży za wyjątkiem dzieci przeprowadza się inf. z identyczną szybkością, jak u pacjentów dorosłych. Konieczne może okazać się zwiększenie szybkości inf. u dzieci. Doświadczenie w zakresie stosowania bromku rokuronium w szybkiej inf. sekwencyjnej u dzieci jest ograniczone. Z tego powodu nie zaleca się stosowania bromku rokuronium u dzieci i młodzieży w celu ułatwienia intubacji dotchawiczej za pomocą szybkiej indukcji sekwencyjnej. Standardowa dawka intubacyjna dla pacjentów w podeszłym wieku oraz pacjentów ze schorzeniami wątroby i/lub dróg żółciowych i/lub niewydolnością nerek podczas rutynowego znieczulenia wynosi 0,6 mg bromku rokuronium na kg mc. Jeżeli u pacjenta przewiduje się wystąpienie przedłużonego działania leku, należy rozważyć zastosowanie dawki 0,6 mg na kg mc. do szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia. Warunki odpowiednie dla intubacji mogą nie być osiągnięte w ciągu 90 sekund po podaniu bromku rokuronium. Niezależnie od zastosowanej techniki znieczulenia, zalecana dawka podtrzymująca dla tych pacjentów wynosi 0,075-0,1 mg bromku rokuronium na kg mc., a zalecana szybkość inf. 0,3-0,4 mg/kg mc./h. W przypadku zastosowania produktu u pacjentów z nadwagą lub otyłych (definiowanych jako pacjenci z mc. o 30 lub więcej procent większą niż należna mc), dawki należy obliczyć w oparciu o beztłuszczową mc. W przypadku intubacji dotchawiczej należy zastosować identyczne dawki, jak opisane powyżej dla zabiegów chirurgicznych.

Bromek rokuronium podaje się dożylnie (iv.) w postaci bolusa lub wlewu ciągłego.

Zastosowanie bromku rokuronium jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na bromek rokuronium, jony bromkowe lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Bromek rokuronium powinien być używany wyłącznie przez doświadczony personel medyczny, wykwalifikowany w stosowaniu leków zwiotczających mięśnie. Niezbędna jest stała dostępność odpowiednich warunków oraz osób posiadających doświadczenie w intubacji dotchawiczej oraz sztucznej wentylacji. Ponieważ bromek rokuronium powoduje porażenie mięśni oddechowych, niezbędne jest wspomaganie wentylacji u pacjentów leczonych produktem, aż do samoistnego przywrócenia czynności oddechowych. Podobnie jak w przypadku innych leków zwiotczających mięśnie, należy uwzględnić możliwość wystąpienia trudności podczas intubacji, szczególnie w przypadku stosowania techniki szybkiej indukcji sekwencyjnej. Podobnie jak w przypadku innych leków zwiotczających mięśnie, podczas stosowania bromku rokuronium odnotowano występowanie zjawiska powtórnego zwiotczenia mięśni (rekuraryzacji). W celu uniknięcia powikłań będących skutkiem rekuraryzacji, zaleca się usunięcie rurki intubacyjnej wyłącznie po stwierdzeniu ustąpienia blokady nerwowo-mięśniowej. Należy uwzględnić również inne czynniki mogące wywołać rekuraryzację po ekstubacji w fazie pooperacyjnej (np. interakcje pomiędzy lekami lub stan pacjenta). Jeśli nie jest to element standardowej praktyki klinicznej, należy rozważyć zastosowanie środka znoszącego zwiotczenie mięśni (jak sugammadex lub inhibitory acetylocholinoesterazy), szczególnie w przypadkach zwiększonego ryzyka wystąpienia rekuraryzacji. Niezwykle ważne jest upewnienie się, że pacjent oddycha samoistnie, głęboko i regularnie zanim zezwoli się na opuszczenie przez niego sali operacyjnej. Po podaniu leków zwiotczających mięśnie mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne. Zawsze należy zastosować odpowiednie środki ostrożności w celu przeciwdziałania tego typu reakcjom. Szczególnie istotne jest to w przypadku zaistniałych uprzednio reakcji anafilaktycznych na leki zwiotczające mięśnie. Z uwagi na odnotowane przypadki wystąpienia alergicznej reakcji krzyżowej należy wówczas zastosować specjalne środki ostrożności. Dawki większe niż 0,9 mg bromku rokuronium na kg mc. mogą przyspieszać czynność serca, to działanie leku może neutralizować bradykardię wywołaną przez inne leki stosowane w znieczuleniu lub przez stymulację nerwu błędnego. U pacjentów leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej odnotowywano przedłużone porażenie i/lub osłabienie mięśni szkieletowych w następstwie długotrwałego stosowania leków zwiotczających mięśnie. W celu wykluczenia przedłużonego czasu trwania blokady nerwowomięśniowej i/lub przedawkowania zaleca się monitorowanie przewodnictwa nerwowo-mięśniowego podczas stosowania leków zwiotczających mięśnie. Oprócz tego, pacjenci powinni być poddani odpowiedniemu znieczuleniu i sedacji. Ponadto, leki zwiotczające mięśnie powinny być miareczkowane do uzyskania pożądanego efektu u poszczególnych pacjentów. Wyżej wymienione procedury powinny być wykonywane pod nadzorem doświadczonego klinicysty znającego skutki stosowania produktu oraz biegłego w technikach monitorowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. Regularnie obserwowano występowanie miopatii u pacjentów długotrwale przyjmujących niedepolaryzujące leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe równocześnie z kortykosteroidami. Okresy równoczesnego stosowania leków należy ograniczyć do niezbędnego minimum. W przypadku stosowania w celu intubacji suksametonium, stosowanie rokuronium może być zastosowane jedynie po całkowitym ustąpieniu blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej podaniem suksametonium. Na farmakokinetykę i/lub farmakodynamikę bromku rokuronium mogą wpływać następujące stany chorobowe. Bromek rokuronium jest wydalany z moczem i żółcią. Powinien być więc ostrożnie stosowany u pacjentów z klinicznie istotnymi chorobami wątroby i/lub dróg żółciowych i/lub niewydolnością nerek. W tych grupach pacjentów przedłużenie działania produktu obserwowano w przypadku stosowania dawek 0,6 mg bromku rokuronium na kg mc. Spowolniony przepływ krwi: stany powiązane z przedłużonym czasem krążenia, jak choroby układu krążenia, zaawansowany wiek lub obrzęki skutkujące zwiększoną objętością dystrybucji mogą stanowić przyczynę opóźnionego rozpoczęcia działania produktu. Obniżony klirens osocza może również wydłużać działanie produktu. Choroby nerwowo-mięśniowe: bromek rokuronium powinien być stosowany z niezwykłą ostrożnością u pacjentów z chorobami nerwowo-mięśniowymi lub z chorobą Heinego-Medina, ponieważ odpowiedź na leki zwiotczające mięśnie u tych chorych może być odmienna. Nasilenie i charakter zmian mogą być zróżnicowane. U pacjentów z miastenią lub miastenicznym zespołem Eatona-Lamberta, małe dawki bromku rokuronium mogą wykazywać intensywne działanie, należy więc dostosować dawkę bromku rokuronium, aż do uzyskania odpowiedzi. Podczas zabiegu chirurgicznego w warunkach hipotermii, działanie blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe wywołane bromkiem rokuronium jest zwiększone, a czas działania - wydłużony. Podobnie jak w przypadku innych leków zwiotczających mięśnie, bromek rokuronium może wykazywać wydłużony czas działania oraz przedłużony czas samoistnego przywrócenia napięcia mięśniowego u pacjentów z otyłością jeżeli stosuje się dawki obliczone w oparciu o rzeczywistą mc. U pacjentów z oparzeniami rozwija się oporność na niedepolaryzujące leki zwiotczające mięśnie. Zaleca się dostosowanie dawki produktu do uzyskanego działania terapeutycznego. Stany mogące być przyczyną zwiększonego działania bromku rokuronium: hipokaliemia (np. po ciężkich wymiotach, biegunce lub leczeniu diuretykami), hipermagnezemia, hipokalcemia (po rozległych transfuzjach), hipoproteinemia, odwodnienie, kwasica, hiperkapnia i kacheksja. Istotne zaburzenia stężeń elektrolitów, zmiany pH krwi lub odwodnienie powinny w miarę możliwości zostać ustabilizowane. Produkt leczniczy zawiera poniżej 1 mmola sodu (23 mg) w pojedynczej dawce, co kwalifikuje go jako „nie zawierający sodu”. Bromek rokuronium wykazuje istotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Nie zaleca się obsługiwania potencjalnie niebezpiecznych urządzeń mechanicznych lub prowadzenia samochodu w czasie 1-szych 24 h po pełnym zniesieniu blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez bromek rokuronium. W związku z tym, że bromek rokuronium stosowany jest jako uzupełnienie w znieczuleniu ogólnym, w przypadku pacjentów ambulatoryjnych należy przestrzegać standardowych środków ostrożności jak w przypadku znieczulenia ogólnego.

Wpływ na intensywność i/lub długość działania niedepolaryzujących blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe produktów leczniczych. Wpływ innych produktów leczniczych na działanie bromku rokuronium. Nasilenie działania: halogenowe lotne leki znieczulające wzmacniają efekt działania bromku rokuronium w zakresie blokady nerwowo-mięśniowej, widoczne jest to tylko w przypadku dawek podtrzymujących, spowolniony może być także proces znoszenia blokady przez inhibitory acetylocholinoesterazy; duże dawki: tiopentalu, metoheksitalu, ketaminy, fentanylu, kwasu γ45hydroksymasłowego, etomidatu i propofolu; uprzednie podanie suksametonium; długotrwałe równoczesne stosowanie kortykosteroidów i bromku rokuronium na oddziałach intensywnej opieki medycznej może skutkować przedłużonym czasem trwania blokady nerwowo-mięśniowej lub miopatii. Inne produkty lecznicze: antybiotyki: aminoglikozydy, linkozamidy (np. linkomycyna, klindamycyna), antybiotyki polipeptydowe, antybiotyki acyloamino-penicylinowe, tetracykliny, duże dawki metronidazolu; diuretyki, tiamina, inhibitory MAO, chinidyna oraz jej izomer chinina, protamina, leki blokujące receptory adrenergiczne, sole magnezu, leki blokujące kanały wapniowe, sole litu oraz leki znieczulające stosowane miejscowo (lidokaina w postaci dożylnej, bupiwakaina stosowana zewnątrzoponowo) oraz szybkie podanie fenytoiny lub czynników blokujących β. Odnotowano przypadki wystąpienia rekuraryzacji po pooperacyjnym zastosowaniu aminoglikozydów, linkozamidów, antybiotyków polipeptydowych, penicylin, chinidyny, chininy i soli magnezu. Zmniejszenie działania leku: neostygmina, edrofonium, pirydostygmina, pochodne aminopirydyny; uprzednie długotrwałe stosowanie kortykosteroidów, fenytoiny lub karbamazepiny; inhibitory proteaz. Zastosowanie innych niedepolaryzujących leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe w połączeniu z bromkiem rokuronium może spowodować zmniejszenie lub zwiększenie blokady nerwowo-mięśniowej w zależności od kolejności podawania leków oraz zastosowanego leku blokującego przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Podanie suksametonium po zastosowaniu bromku rokuronium może skutkować wzmożeniem lub osłabieniem blokującego przewodnictwo nerwowo-mięśniowe działania bromku rokuronium. Jednoczesne zastosowanie leku z lidokainą może skutkować przyspieszeniem działania lidokainy. Dzieci: nie przeprowadzono oficjalnych badań dot. interakcji. Wymienione powyżej interakcje w przypadku pacjentów dorosłych oraz opisane specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności należy uwzględnić również w przypadku dzieci.

Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania bromku rokuronium u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego działania produktu. Bromek rokuronium może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadku bezwzględnej konieczności oraz po stwierdzeniu przez lekarza, że oczekiwane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. U pacjentek poddawanych cesarskiemu cięciu bromek rokuronium można stosować jako element techniki intubacji sekwencyjnej, nie przewiduje się komplikacji w trakcie intubacji, podana została wystarczająca dawka środka znieczulającego lub po zastosowaniu sumatonium. Potwierdzono bezpieczeństwo stosowania bromku rokuronium u pacjentek poddawanych cesarskiemu cięciu w dawce 0,6 mg/ kg mc. Dawki takie nie wykazują wpływu na wynik skali Apgar, napięcie mięśniowe płodu lub adaptację układu krążenia i oddechowego. Badania krwi pępowinowej wskazują, iż przez łożysko przechodzą jedynie niewielkie ilości bromku rokuronium, nie powodujące klinicznie jawnych działań niepożądanych u noworodka. Badania dotyczące zastosowania dawki 1,0 mg/kg mc. przeprowadzono podczas szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia, jednak nie u pacjentek poddanych cesarskiemu cięciu. W przypadku pacjentów otrzymujących sole magnezu w leczeniu toksemii lub w czasie ciąży proces znoszenia blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej środkami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe może być spowolniony lub niewystarczający. W związku z tym w tych przypadkach dawki bromku rokuronium należy zmniejszyć i miareczkować. Nie wiadomo, czy bromek rokuronium lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Inne leki z tej grupy wykazywały niewielką zdolność do przenikania do mleka kobiet karmiących piersią oraz wnikania do organizmu karmionego dziecka. Badania na zwierzętach wykazały przenikanie produktu do mleka kobiet karmiących piersią w znikomej ilości. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać leczenie bromkiem rokuronium lub powstrzymać się od niego, biorąc pod uwagę korzyści płynące z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Brak jest danych dotyczących wpływu bromku rokuronium na płodność.

Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są ból i/lub miejscowe zmiany w okolicy miejsca podania, zaburzenia czynności życiowych oraz przedłużony czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej. Najczęściej występującym ciężkim działaniem niepożądanym obserwowanym w trakcie badań porejestracyjnych były „reakcje anafilaktyczne i anafilaktoidalne” i towarzyszące im objawy. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje nadwrażliwości; reakcja anafilaktyczna; reakcje anafilaktoidalne; wstrząs anafilaktyczny; wstrząs anafilaktoidalny. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo rzadko) porażenie wiotkie. Zaburzenia serca: (niezbyt często/rzadko) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często/rzadko): niskie ciśnienie krwi; (bardzo rzadko) zapaść krążeniowa i wstrząs, uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli; (nieznana) bezdech, niewydolność oddechowa. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) wysypka, wysypka rumieniowata, obrzęk naczyniowo-sercowy, pokrzywka, świąd, wykwity. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (bardzo rzadko) osłabienie mięśni szkieletowych (po długotrwałym stosowaniu na oddziale intensywnej opieki), miopatia steroidowa (po długotrwałym stosowaniu na oddziale intensywnej opieki). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo rzadko) obrzęk twarzy; (niezbyt często) brak skuteczności, obniżony efekt działania/odpowiedź terapeutyczna, zwiększony efekt działania/odpowiedź terapeutyczna, ból miejscu podania i/lub reakcje miejscowe. Badania diagnostyczne: (bardzo rzadko) zwiększone stężenie histaminy. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (bardzo rzadko) komplikacje dróg oddechowych w trakcie znieczulenia; (niezbyt często) przedłużony czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej, wydłużony czas wychodzenia ze znieczulenia. Meta analiza 11 badań klinicznych obejmujących dzieci (n=704), którym podawano bromek rokuronium (w dawkach do 1 mg/kg) wykazała, że tachykardia występowała jako działanie niepożądane z częstością 1,4%. Mimo iż częstość występowania była bardzo rzadka, to jednak odnotowano ciężkie reakcje anafilaktyczne / anafilaktoidalne na leki zwiotczające mięśnie, w tym bromek rokuronium. Wśród reakcji anafilaktycznych/anafilaktoidalnych odnotowano: skurcz oskrzeli, zmiany sercowonaczyniowe (np. niskie ciśnienie krwi, tachykardia, zapaść krążeniowa-wstrząs), a także zmiany skórne (np. obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka). W niektórych przypadkach reakcje te prowadziły do zgonu pacjenta. Z uwagi na możliwy poważny charakter tego typu reakcji, należy zawsze uwzględnić możliwość ich wystąpienia i podjąć konieczne środki ostrożności. Odczyny w miejscu wstrzyknięcia: podczas szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia odnotowano występowanie bólu w miejscu wstrzyknięcia leku, szczególnie w przypadkach niepełnej utraty świadomości przez pacjenta oraz podczas stosowania propofolu jako produktu leczniczego indukującego znieczulenie. Podczas badań klinicznych odnotowano ból w miejscu podania u 16% pacjentów poddanych szybkiej indukcji sekwencyjnej znieczulenia z zastosowaniem propofolu oraz u mniej niż 0,5% pacjentów poddanych szybkiej indukcji sekwencyjnej z zastosowaniem fentanylu i tiopentalu. szybkiej indukcji sekwencyjnej z zastosowaniem fentanylu i tiopentalu. Ponieważ leki blokujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe wykazują zarówno miejscowe, w miejscu podania, jak i ogólne działanie indukujące uwalnianie histaminy, możliwe jest wystąpienie świądu oraz reakcji rumieniowych w miejscu podania leku i/lub uogólnionej reakcji histaminowej (anafilaktoidalnej). Podczas badań klinicznych obserwowano jedynie nieznaczne zwiększenie stężenia histaminy w osoczu po podaniu bolusa bromku rokuronium w dawce 0,3- 0,9 mg na kg mc. Najczęstszym działaniem niepożądanym wywołanym niedepolaryzującymi lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe jest przedłużenie czasu działania farmakologicznego leku ponad pożądany okres. Objawy mogą mieć zróżnicowany charakter, od osłabienia mięśni szkieletowych po całkowity i długotrwały paraliż mięśni szkieletowych skutkujący niewydolnością oddechową lub bezdechem. Przypadki miopatii obserwowano po podaniu różnych środków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe na oddziałach intensywnej opieki w połączeniu z kortykosteroidami.

Głównym symptomem przedawkowania jest przedłużony blok nerwowo-mięśniowy. W badaniach na zwierzętach, ciężką depresję układu krążenia ostatecznie prowadzącą do zapaści sercowej odnotowano jedynie przy podawaniu dawki kumulacyjnej wynoszącej 750 x ED90 (135 mg na kg mc.). W przypadku przedawkowania oraz przedłużonej blokady nerwowo-mięśniowej należy kontynuować wspomaganie wentylacji oraz sedację pacjenta. Znane są dwie metody zniesienia blokady nerwowo-mięśniowej: pacjentom dorosłym można podać sugammedex w celu zniesienia dużego (głębokiego) bloku, dawka sugammedex-u zależeć będzie od poziomu blokady nerwowo-mięśniowej; w przypadku rozpoczęcia spontanicznego wyjścia ze znieczulenia podać można inhibitory acetylocholinoesterazy (np. neostygmina, edrofonium, pirydostygmina) lub sugammedex, w odpowiednich dawkach, jeżeli stosowanie leków hamujących acetylocholinesterazę nie znosi blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez bromek rokuronium, należy kontynuować sztuczną wentylację aż do pojawienia się samoistnego oddychania. Powtarzanie dawki inhibitorów acetylocholinesterazy może być niebezpieczne dla pacjenta.

Bromek rokuronium jest nie depolaryzującym lekiem wywołującym blokadę nerwowo- mięśniową, o średnio długim czasie działania i szybkim początku działania, posiadającym wszystkie charakterystyczne dla tej klasy leków cechy działania (kuraropodobne). Działa konkurencyjnie na poziomie nikotynowego receptora cholinergicznego w płytce motorycznej. Wartość ED90 (dawka wymagana do uzyskania 90% zniesienia reakcji skurczowej kciuka na stymulację nerwu łokciowego) podczas znieczulenia zrównoważonego wynosi około 0,3 mg na kg mc.

1 ml roztw. do wstrzykiwań lub do inf. zawiera 10 mg rokuroniowego bromku.