Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Ristaben

Sitagliptin

tabl. powl.
100 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
63,00

Ristaben - informacje dla lekarza

Wskazania do stosowania

Ristaben jest wskazany do stosowania u dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii w następujących przypadkach:

  • W monoterapii:
    • U pacjentów nieodpowiednio kontrolowanych wyłącznie dietą i ćwiczeniami fizycznymi, gdy stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji
  • W dwuskładnikowej terapii doustnej w skojarzeniu z:
    • Metforminą, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz stosowanie samej metforminy nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii
    • Agonistą receptora PPARγ (tiazolidynedionem), gdy jego zastosowanie jest wskazane, a dieta, ćwiczenia i monoterapia agonistą PPARγ nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii
  • W trójskładnikowej terapii doustnej w skojarzeniu z:
    • Sulfonylomocznikiem i metforminą, gdy dieta i ćwiczenia oraz terapia dwulekowa tymi środkami nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii
    • Agonistą receptora PPARγ i metforminą, gdy zastosowanie agonisty PPARγ jest wskazane, a dieta, ćwiczenia i terapia dwulekowa nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii
  • Jako lek uzupełniający w stosunku do insuliny (z metforminą lub bez), gdy dieta i ćwiczenia fizyczne w połączeniu ze stałą dawką insuliny nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii

Ristaben zapewnia skuteczną kontrolę glikemii w monoterapii oraz w skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi, gdy dotychczasowe leczenie jest niewystarczające. Jego zastosowanie należy rozważyć szczególnie u pacjentów z przeciwwskazaniami lub nietolerancją metforminy.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli 100 mg raz na dobę
Pacjenci z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (CrCl ≥50 ml/min) 100 mg raz na dobę
Pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CrCl ≥30 do <50 ml/min) 50 mg raz na dobę
Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CrCl <30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek 25 mg raz na dobę

Ristaben można przyjmować niezależnie od posiłków. W przypadku pominięcia dawki, należy ją przyjąć jak najszybciej. Nie należy stosować podwójnej dawki tego samego dnia.

U pacjentów stosujących Ristaben w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem lub insuliną można rozważyć zmniejszenie dawki tych leków w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii. Konieczna jest okresowa ocena czynności nerek przed i w trakcie leczenia, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku.

Mechanizm działania

Ristaben jest inhibitorem dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4). Hamując rozkład hormonów inkretynowych GLP-1 i GIP, zwiększa ich stężenie we krwi. Prowadzi to do zwiększonego, zależnego od glukozy wydzielania insuliny i zmniejszenia wydzielania glukagonu. W efekcie następuje poprawa kontroli glikemii bez zwiększonego ryzyka hipoglikemii.

Mechanizm działania Ristabenu różni się od pochodnych sulfonylomocznika, które zwiększają wydzielanie insuliny niezależnie od stężenia glukozy. Dzięki temu Ristaben charakteryzuje się mniejszym ryzykiem hipoglikemii w porównaniu z pochodnymi sulfonylomocznika.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na sitagliptynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

  • Nie stosować u pacjentów z cukrzycą typu 1 lub w leczeniu kwasicy ketonowej
  • Ryzyko ostrego zapalenia trzustki - poinformować pacjentów o objawach (uporczywy, silny ból brzucha)
  • Ryzyko hipoglikemii przy stosowaniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną - rozważyć zmniejszenie ich dawki
  • Konieczność dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
  • Ryzyko ciężkich reakcji nadwrażliwości (anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevens-Johnsona)

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, osób w podeszłym wieku oraz przy jednoczesnym stosowaniu z lekami zwiększającymi ryzyko hipoglikemii. Konieczne jest monitorowanie czynności nerek przed i w trakcie leczenia.

Interakcje

Ristaben charakteryzuje się niskim potencjałem interakcji lekowych. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z metforminą, gliburydem, symwastatyną, rozyglitazonem, warfaryną czy doustnymi środkami antykoncepcyjnymi. Niewielki wpływ na farmakokinetykę digoksyny - zalecane monitorowanie pacjentów z grupy ryzyka.

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek możliwe interakcje z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir).

Ciąża i laktacja

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania w ciąży. Nie zaleca się stosowania w okresie ciąży i karmienia piersią.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane to infekcje górnych dróg oddechowych, zapalenie jamy nosowo-gardłowej i ból głowy. Rzadziej obserwowano hipoglikemię (głównie w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną), nudności, zaparcia i zawroty głowy.

Zgłaszano przypadki ostrego zapalenia trzustki i ciężkich reakcji nadwrażliwości. Konieczne jest monitorowanie pacjentów pod kątem tych poważnych działań niepożądanych.

Warto zapamiętać
  • Ristaben jest skuteczny w monoterapii oraz w skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi
  • Charakteryzuje się niskim ryzykiem hipoglikemii i interakcji lekowych

Przedawkowanie

Ristaben jest dobrze tolerowany w dawkach do 800 mg. W przypadku przedawkowania zaleca się standardowe postępowanie objawowe i leczenie podtrzymujące. Sitagliptynę można w umiarkowanym stopniu usunąć za pomocą hemodializy.

Właściwości farmakologiczne

Sitagliptyna jest silnym i wysoce selektywnym inhibitorem enzymu DPP-4. Poprzez zahamowanie rozkładu hormonów inkretynowych GLP-1 i GIP, zwiększa ich stężenie we krwi. Prowadzi to do zwiększonego, zależnego od glukozy wydzielania insuliny i zmniejszenia wydzielania glukagonu. Efektem jest poprawa kontroli glikemii bez zwiększonego ryzyka hipoglikemii.

Ristaben wykazuje korzystny wpływ na parametry kontroli glikemii, w tym HbA1c oraz stężenie glukozy na czczo i po posiłku. Mechanizm działania zależny od glukozy minimalizuje ryzyko hipoglikemii w porównaniu z pochodnymi sulfonylomocznika.

Skład

Substancja czynna: sitagliptyny fosforan jednowodny w ilości odpowiadającej 25 mg, 50 mg lub 100 mg sitagliptyny.



Wskazania

Produkt leczniczy lek jest wskazany do stosowania u dorosłych z cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii: w monoterapii: u pacjentów nieodpowiednio kontrolowanych wyłącznie dietą i ćwiczeniami fizycznymi, u których stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji; w dwuskładnikowej terapii doustnej w skojarzeniu z: metforminą w przypadku, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz stosowanie jedynie metforminy nie wystarczają do odpowiedniej kontroli glikemii; sulfonylomocznikiem w przypadku, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz stosowanie jedynie maks. tolerowanej dawki sulfonylomocznika nie wystarczają do odpowiedniej kontroli glikemii oraz w przypadku, gdy stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji; agonistą receptora aktywowanego przez proliferatory peroksysomów typu gamma (PPARγ) (tj. tiazolidynedionem), jeśli zastosowanie agonisty receptora PPARγ jest wskazane i kiedy stosowanie diety i ćwiczeń fizycznych w połączeniu z agonistą receptora PPARγ w monoterapii nie zapewnia odpowiedniej kontroli glikemii; w trójskładnikowej terapii doustnej w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem i metforminą w przypadku, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz stosowanie tych produktów leczniczych nie wystarczają do odpowiedniej kontroli glikemii; agonistą receptora PPARγ i metforminą, kiedy zastosowanie agonisty receptora PPARγ jest wskazane i kiedy stosowanie diety i ćwiczeń fizycznych w połączeniu z tymi produktami leczniczymi nie wystarczają do odpowiedniej kontroli glikemii. Produkt leczniczy jest także wskazany do stosowania jako lek uzupełniający w stosunku do insuliny (z metforminą lub bez), kiedy dieta i ćwiczenia fizyczne w połączeniu ze stałą dawką insuliny nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii.

Lek podawany jest raz/dobę w dawce 100 mg. W przypadku stosowania produktu leczniczego w skojarzeniu z metforminą i/lub agonistą receptora PPARγ należy utrzymać dotychczasową dawkę metforminy i/lub agonisty receptora PPARγ i jednocześnie stosować produkt leczniczy. W przypadku stosowania produktu leczniczego w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem lub z insuliną można rozważyć mniejszą dawkę sulfonylomocznika lub insuliny w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. W przypadku pominięcia dawki produktu leczniczego, należy przyjąć ją jak najszybciej. Nie należy stosować podwójnej dawki tego samego dnia. Zaburzenia czynności nerek. Przed zastosowaniem sitagliptyny w skojarzeniu z innym lekiem przeciwcukrzycowym należy sprawdzić warunki stosowania tego leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (CrCl ≥50 ml/min) nie jest wymagane dostosowywanie dawki produktu leczniczego. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu umiarkowanym (CrCl ≥30 do <50 ml/min) dawka produktu leczniczego wynosi 50 mg raz/dobę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CrCl <30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek (ang. ESRD) wymagających stosowania hemodializy lub dializy otrzewnowej dawka produktu leczniczego wynosi 25 mg raz/dobę. Produkt leczniczy można przyjmować niezależnie od terminu dializy. Ze względu na konieczność dostosowywania dawki w zależności od czynności nerek zaleca się przeprowadzanie oceny czynności nerek przed zastosowaniem produktu leczniczego, a także okresowo w trakcie leczenia. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie jest konieczne dostosowywanie dawki. Nie przeprowadzono badań produktu leczniczego z udziałem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki w zależności od wieku. Dostępna jest ograniczona liczba danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u pacjentów ≥75 lat, zatem należy zachować ostrożność. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci w <18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Produkt leczniczy można przyjmować z jedzeniem lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie należy stosować produktu leczniczego u pacjentów z cukrzycą typu 1 ani w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy. W okresie po wprowadzeniu do obrotu odnotowano spontanicznie zgłaszane działania niepożądane w postaci ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznym objawie ostrego zapalenia trzustki: uporczywym, silnym bólu brzucha. Po odstawieniu sitagliptyny (z leczeniem wspomagającym lub bez) zaobserwowano ustąpienie zapalenia trzustki, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki martwiczego lub krwotocznego zapalenia trzustki i/lub zgonu. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki należy odstawić produkt leczniczy oraz inne potencjalnie budzące wątpliwości produkty lecznicze. W badaniach klinicznych z zastosowaniem produktu leczniczego w monoterapii i w skojarzeniu z produktami leczniczymi, o których nie wiadomo, czy powodują hipoglikemię, częstość występowania hipoglikemii obserwowana podczas przyjmowania sitagliptyny była podobna do częstości występowania hipoglikemii u pacjentów przyjmujących placebo. Hipoglikemia była obserwowana podczas stosowania sitagliptyny w skojarzeniu z insuliną lub z sulfonylomocznikiem. Z tego względu można rozważyć mniejszą dawkę sulfonylomocznika lub insuliny w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Lek wydalany jest przez nerki. U pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, a także u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD) wymagających stosowania hemodializy lub dializy otrzewnowej zaleca się zmniejszenie dawki produktu leczniczego w celu uzyskania w osoczu stężenia zbliżonego do tego, jakie stwierdza się u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Przed zastosowaniem sitagliptyny w skojarzeniu z innym lekiem przeciwcukrzycowym należy sprawdzić warunki stosowania tego leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości u pacjentów leczonych produktem leczniczym. Reakcje te obejmują anafilaksję, obrzęk naczynioruchowy oraz złuszczające choroby skóry, w tym zespół Stevens-Johnsona. Początek tych reakcji występował w ciągu pierwszych 3 miesięcy po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym, a w przypadku kilku zgłoszeń po pierwszej dawce. W przypadku podejrzenia reakcji nadwrażliwości należy przerwać stosowanie produktu leczniczego, zbadać czy są możliwe inne przyczyny zdarzenia oraz zastosować alternatywną metodę leczenia cukrzycy. Nie jest znany wpływ produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, niemniej jednak podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że zgłaszano występowanie zawrotów głowy i senności. Ponadto należy poinformować pacjenta o ryzyku wystąpienia hipoglikemii w przypadku stosowania produktu leczniczego w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub z insuliną.

Dane kliniczne opisane poniżej wskazują, że ryzyko wystąpienia znaczących klinicznie interakcji z jednocześnie stosowanymi produktami leczniczymi jest niewielkie. Jednoczesne stosowanie metforminy w wielokrotnych dawkach wynoszących 1000 mg 2x/dobę z sitagliptyną w dawce 50 mg nie powodowało znaczącej zmiany farmakokinetyki sitagliptyny u pacjentów z cukrzycą typu 2. Przeprowadzono badanie w celu określenia wpływu cyklosporyny, silnego inhibitora glikoproteiny p, na farmakokinetykę sitagliptyny. Jednoczesne podanie sitagliptyny w pojedynczej dawce doustnej wynoszącej 100 mg z cyklosporyną w pojedynczej dawce doustnej wynoszącej 600 mg zwiększało wartość AUC oraz Cmax sitagliptyny odpowiednio o około 29% i 68%. Takich zmian farmakokinetyki sitagliptyny nie uznano za istotne klinicznie. Klirens nerkowy sitagliptyny nie uległ znaczącej zmianie. Z tego względu nie należy spodziewać się znaczących interakcji z innymi inhibitorami glikoproteiny p. Badania w warunkach in vitro wykazały, że głównym enzymem odpowiedzialnym za ograniczenie metabolizmu sitagliptyny jest CYP3A4 ze współudziałem CYP2C8. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek metabolizm, także przy udziale CYP3A4, ma tylko niewielki wpływ na klirens sitagliptyny. Metabolizm może być bardziej istotny w eliminacji sitagliptyny w przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek lub schyłkowej niewydolności nerek (ESRD, ang. end-stage renal disease). Z tego względu istnieje możliwość, że silnie działające inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, klarytromycyna) mogą zmieniać farmakokinetykę sitagliptyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Wpływ silnie działających inhibitorów CYP3A4 w przypadku zaburzeń czynności nerek nie był oceniany w badaniach klinicznych. Badania transportu leku w warunkach in vitro wykazały, że sitagliptyna jest substratem dla glikoproteiny p oraz transportera anionów organicznych-3 (ang. OAT3). Transport sitagliptyny, w którym pośredniczy OAT3, hamowany był w warunkach in vitro przez probenecyd, chociaż ryzyko wystąpienia znaczących klinicznie interakcji uznawane jest za niewielkie. Jednoczesne stosowanie inhibitorów OAT3 nie było oceniane w warunkach in vivo. Dane z badań in vitro wskazują, że sitagliptyna nie hamuje ani nie indukuje izoenzymów CYP450. W badaniach klinicznych sitagliptyna nie powodowała znaczących zmian farmakokinetyki metforminy, gliburydu, symwastatyny, rozyglitazonu, warfaryny czy doustnych leków antykoncepcyjnych, wskazując na niewielką możliwość wchodzenia w interakcje z substratami CYP3A4, CYP2C8, CYP2C9 i transporterem kationów organicznych (ang. OCT) w warunkach in vivo. Sitagliptyna miała niewielki wpływ na stężenie digoksyny w osoczu krwi i w warunkach in vivo może być słabym inhibitorem glikoproteiny p. Digoksyna: sitagliptyna miała niewielki wpływ na stężenie digoksyny w osoczu krwi. W wyniku stosowania przez 10 dni digoksyny w dawce 0,25 mg jednocześnie z produktem leczniczym w dawce 100 mg/dobę osoczowe AUC dla digoksyny zwiększyło się przeciętnie o 11%, a osoczowe wartości Cmax o 18%. Nie zaleca się dostosowywania dawki digoksyny, jednak w przypadku jednoczesnego stosowania sitagliptyny i digoksyny należy monitorować pacjentów, u których istnieje ryzyko zatrucia digoksyną.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję w przypadku stosowania dużych dawek. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Z powodu braku danych dotyczących stosowania u ludzi nie stosować produktu leczniczego w okresie ciąży. Nie wiadomo, czy sitagliptyna przenika do mleka kobiecego. Badania na zwierzętach wykazały, że sitagliptyna przenika do mleka samic zwierząt. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach nie obserwowano wpływu na płodność u samców i samic zwierząt. Brak danych dotyczących wpływu sitagliptyny na płodność u ludzi.

Zgłaszano ciężkie działania niepożądane, w tym zapalenie trzustki i reakcje nadwrażliwości. Zgłaszano występowanie hipoglikemii podczas stosowania produktu w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika (4,7–13,8%) i insuliną (9,6%). W 11 dużych badaniach klinicznych trwających do 2 lat ponad 3200 pacjentów otrzymywało produkt leczniczy w dawce 100 mg/dobę w monoterapii lub w skojarzeniu z metforminą, pochodną sulfonylomocznika (z metforminą lub bez), insuliną (z metforminą lub bez) lub agonistą receptora PPAR. (z metforminą lub bez). Łącznie w analizie 9 badań wskaźnik rezygnacji z leczenia z powodu wystąpienia działań niepożądanych przy monoterapii wynosił 0,8% w przypadku dawki wynoszącej 100 mg/dobę oraz 1,5% w przypadku stosowania leku w skojarzeniu z innymi lekami. Częstość występowania działań niepożądanych określona w badaniach klinicznych kontrolowanych placebo i po wprowadzeniu produktu do obrotu - szczegóły patrz ChPL. W badaniach klinicznych obserwowano nieznaczne zwiększenie liczby białych krwinek (różnica w ilości białych krwinek wynosząca około 200 komórek/µl w stosunku do placebo; średnia wyjściowa liczba białych krwinek wynosiła około 6600 komórek/µl) spowodowane zwiększeniem liczby neutrofilów. Takie zjawisko obserwowano w większości badań, ale nie we wszystkich. Ta zmiana parametrów laboratoryjnych nie jest uznana za istotną klinicznie.

W badaniach klinicznych z udziałem zdrowych osób i z grupą kontrolną sitagliptyna podawana w pojedynczych dawkach wynoszących do 800 mg była na ogół dobrze tolerowana. W jednym badaniu z zastosowaniem sitagliptyny w dawce wynoszącej 800 mg obserwowano minimalne wydłużenie odstępu QTc, którego nie uznano za istotne klinicznie. Nie ma doświadczeń dotyczących stosowania w badaniach klinicznych dawek większych niż 800 mg. W badaniach fazy I z zastosowaniem dawek wielokrotnych nie stwierdzono żadnych klinicznych działań niepożądanych zależnych od dawki w przypadku podawania sitagliptyny w dawkach do 600 mg/dobę w okresach do 10 dni i 400 mg/dobę w okresach do 28 dni. W przypadku przedawkowania uzasadnione jest zastosowanie zwykłych środków wspomagających, np. usunięcie niewchłoniętego produktu leczniczego z przewodu pokarmowego, obserwacja kliniczna (w tym wykonanie elektrokardiogramu) oraz, jeśli zajdzie potrzeba, leczenie objawowe w warunkach szpitalnych. Sitagliptynę można w umiarkowanej ilości usunąć za pomocą dializoterapii. W badaniach klinicznych podczas hemodializy trwającej 3-4 h usunięto około 13,5% podanej dawki. W określonych stanach klinicznych można rozważyć zastosowanie przedłużonej hemodializy. Nie wiadomo, czy sitagliptynę można usunąć za pomocą dializy otrzewnowej.

Lek należy do klasy doustnych leków hipoglikemizujących nazywanych inhibitorami dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4). Poprawa kontroli glikemii obserwowana podczas stosowania tego produktu leczniczego może być wynikiem pośrednictwa w zwiększaniu stężenia aktywnych hormonów z grupy inkretyn. Hormony z grupy inkretyn, w tym glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1) oraz zależny od glukozy polipeptyd insulinotropowy (GIP) uwalniane są w jelicie przez cały dzień, a ich stężenie zwiększa się w odpowiedzi na spożycie pokarmu. Inkretyny stanowią część systemu endogennego uczestniczącego w fizjologicznej kontroli homeostazy glukozy. Kiedy stężenie glukozy we krwi jest prawidłowe lub podwyższone, GLP-1 oraz GIP zwiększają syntezę insuliny i uwalnianie jej z komórek beta trzustki poprzez wewnątrzkomórkowe szlaki sygnalizacyjne z uwzględnieniem cyklicznego AMP. W zwierzęcych modelach cukrzycy typu 2 wykazano, że leczenie GLP-1 lub inhibitorami DPP-4 powoduje zwiększenie reaktywności komórek beta i pobudza biosyntezę oraz uwalnianie insuliny. Przy zwiększonym stężeniu insuliny nasila się wychwyt glukozy w tkankach. Ponadto GLP-1 zmniejsza wydzielanie glukagonu przez komórki alfa trzustki. Zmniejszenie stężenia glukagonu z jednoczesnym zwiększeniem stężenia insuliny prowadzi do ograniczenia wytwarzania glukozy w wątrobie, czego wynikiem jest zmniejszenie stężenia glukozy we krwi. Działanie GLP-1 i GIP zależy od glukozy tak, że kiedy stężenie glukozy we krwi jest niskie, nie obserwuje się pobudzenia uwalniania insuliny oraz zahamowania wydzielania glukagonu przez GLP-1. Zarówno w przypadku GLP-1, jak i GIP, pobudzenie uwalniania insuliny nasila się ze wzrostem stężenia glukozy powyżej wartości prawidłowych. Ponadto GLP-1 nie zaburza prawidłowej odpowiedzi glukagonu na hipoglikemię. Aktywność GLP-1 i GIP jest ograniczona przez enzym DPP-4, który powoduje szybką hydrolizę hormonów z grupy inkretyn z wytworzeniem nieaktywnych produktów. Sitagliptyna zapobiega hydrolizie hormonów z grupy inkretyn przez DPP-4, zwiększając w ten sposób stężenie aktywnych form GLP-1 i GIP w osoczu krwi. Poprzez zwiększenie stężenia aktywnych hormonów z grupy inkretyn sitagliptyna zwiększa uwalnianie insuliny oraz zmniejsza stężenie glukagonu w sposób zależny od stężenia glukozy. U pacjentów z cukrzycą typu 2 i hiperglikemią te zmiany stężenia insuliny i glukagonu prowadzą do zmniejszenia wartości hemoglobiny A1c (HbA1c) oraz zmniejszenia stężenia glukozy na czczo i po posiłku. Zależny od glukozy mechanizm działania sitagliptyny różni się od mechanizmu działania pochodnych sulfonylomocznika, które powodują zwiększenie wydzielania insuliny nawet wówczas, gdy stężenie glukozy jest małe i może prowadzić do hipoglikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz u osób zdrowych. Sitagliptyna jest silnym i wysoce selektywnym inhibitorem enzymu DPP-4 i nie powoduje zahamowania blisko spokrewnionych enzymów DPP-8 czy DPP-9 w stężeniach terapeutycznych.

1 tabl. zawiera sitagliptyny fosforan jednowodny, co odpowiada 25 mg, 50 mg lub 100 mg sitagliptyny.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Lek może być przyjmowany niezależnie od posiłków.