Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Rifamazid®

Rifampicin + Isoniazid

kaps.
150/100 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
182,15
B (1)
5,88
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Rifamazid®
kaps.
300/150 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
351,23
B (1)
bezpł.
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Rifamazid® - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Rifamazid jest wskazany w leczeniu wszystkich postaci gruźlicy płuc i pozapłucnej, zarówno nowo zdiagnozowanej jak i we wznowach, pod warunkiem zachowanej wrażliwości prątków na ryfampicynę i izoniazyd. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie terapii należy regularnie określać wrażliwość prątków na obie substancje czynne. W przypadku stwierdzenia oporności lub braku odpowiedzi klinicznej, konieczna jest modyfikacja leczenia. Stosowanie Rifamazidu powinno być zgodne z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi racjonalnej antybiotykoterapii.

Kluczowe jest systematyczne monitorowanie wrażliwości prątków oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta w celu zapewnienia optymalnej skuteczności leczenia i minimalizacji ryzyka rozwoju lekooporności.

Dawkowanie i sposób podawania

Grupa pacjentów Dawkowanie
Dorośli o masie ciała <50 kg 3 kapsułki 150 mg + 100 mg na dobę
Dorośli o masie ciała >50 kg 2 kapsułki 300 mg + 150 mg na dobę
Pacjenci w podeszłym wieku Ostrożne dawkowanie, zwłaszcza przy niewydolności wątroby

Dawkę dobową należy przyjmować jednorazowo, popijając szklanką wody, na 1 godzinę przed lub 2 godziny po posiłku. Czas trwania leczenia powinien obejmować pełną chemioterapię przeciwprątkową i być kontynuowany do uzyskania ujemnych wyników badań bakteriologicznych.

Indywidualizacja dawkowania oraz ścisłe monitorowanie pacjentów, zwłaszcza w podeszłym wieku i z zaburzeniami czynności wątroby, są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności terapii.

Przeciwwskazania

Stosowanie Rifamazidu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na ryfampicynę, izoniazyd lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Żółtaczka
  • Jednoczesne leczenie sakwinawirem lub rytonawirem

Bezwzględne przestrzeganie przeciwwskazań jest niezbędne dla uniknięcia potencjalnie poważnych powikłań leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Leczenie Rifamazidem wymaga ścisłego nadzoru specjalistycznego. Przed rozpoczęciem terapii oraz w jej trakcie konieczne jest wykonywanie badań czynności wątroby i morfologii krwi. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dostosowując dawkę do stopnia niewydolności. Regularne monitorowanie parametrów wątrobowych jest zalecane przez cały okres leczenia.

U pacjentów w podeszłym wieku, wyniszczonych lub z predyspozycją do neuropatii (np. chorzy na cukrzycę) wymagana jest wzmożona czujność. Leczenie w schemacie przerywanym wiąże się z większym ryzykiem działań niepożądanych, zwłaszcza immunologicznych.

Należy poinformować pacjentów o możliwości czerwonobrązowego lub pomarańczowego zabarwienia płynów ustrojowych. Ostrożność zalecana jest u osób nadużywających alkoholu ze względu na zwiększone ryzyko hepatotoksyczności. Okresowe badania okulistyczne są wskazane, szczególnie u pacjentów z chorobami oczu.

Ścisłe monitorowanie pacjentów, indywidualizacja terapii oraz edukacja chorych są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności leczenia Rifamazidem.

Warto zapamiętać
  • Rifamazid wymaga regularnego monitorowania wrażliwości prątków oraz czynności wątroby pacjenta
  • Lek należy przyjmować na czczo, co najmniej godzinę przed lub 2 godziny po posiłku

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Rifamazid wchodzi w liczne interakcje lekowe, głównie za sprawą ryfampicyny będącej silnym induktorem enzymów wątrobowych. Może to prowadzić do zmniejszenia stężenia i skuteczności wielu leków metabolizowanych w wątrobie, m.in. doustnych środków antykoncepcyjnych, leków przeciwzakrzepowych, niektórych leków przeciwpadaczkowych, przeciwgrzybiczych, przeciwwirusowych i immunosupresyjnych.

Izoniazyd z kolei może hamować metabolizm niektórych leków, zwiększając ryzyko ich toksyczności. Szczególną ostrożność należy zachować przy jednoczesnym stosowaniu leków potencjalnie hepatotoksycznych. Konieczne może być dostosowanie dawek jednocześnie stosowanych leków oraz ścisłe monitorowanie ich stężeń i efektów terapeutycznych.

Kompleksowość interakcji Rifamazidu wymaga szczegółowej analizy wszystkich jednocześnie stosowanych leków i odpowiedniego dostosowania schematów terapeutycznych.

Wpływ na ciążę i laktację

Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania Rifamazidu w ciąży. Lek może być podawany kobietom ciężarnym tylko w przypadku zdecydowanej konieczności, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Stosowanie w ostatnich miesiącach ciąży może zwiększać ryzyko krwawień poporodowych u matki i noworodka, co może wymagać suplementacji witaminy K.

Decyzja o stosowaniu Rifamazidu u kobiet w ciąży powinna być podejmowana indywidualnie, po starannej ocenie stosunku korzyści do ryzyka.

Działania niepożądane

Podczas stosowania Rifamazidu mogą wystąpić działania niepożądane związane z obiema substancjami czynnymi. Do najczęstszych należą:

  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka)
  • Hepatotoksyczność (zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, żółtaczka)
  • Reakcje skórne (wysypka, świąd)
  • Zaburzenia hematologiczne (małopłytkowość, niedokrwistość)
  • Objawy neurologiczne (bóle i zawroty głowy, neuropatia obwodowa)
  • Reakcje immunologiczne (objawy grypopodobne, reakcje alergiczne)

Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy uszkodzenia wątroby oraz reakcje immunologiczne, które mogą wymagać natychmiastowego przerwania leczenia. Regularne monitorowanie pacjenta i wczesne wykrywanie działań niepożądanych są kluczowe dla bezpieczeństwa terapii.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania Rifamazidu mogą wystąpić objawy ze strony przewodu pokarmowego, ośrodkowego układu nerwowego oraz zaburzenia czynności wątroby. Charakterystyczne jest pomarańczowe lub czerwonobrązowe zabarwienie płynów ustrojowych. Leczenie przedawkowania jest głównie objawowe i polega na monitorowaniu i podtrzymywaniu podstawowych funkcji życiowych. W ciężkich przypadkach może być konieczna hemodializa.

Szybka identyfikacja przedawkowania i wdrożenie odpowiedniego postępowania są kluczowe dla minimalizacji potencjalnych powikłań.

Mechanizm działania

Rifamazid zawiera dwie substancje czynne o komplementarnym działaniu przeciwprątkowym:

  • Ryfampicyna - antybiotyk ansamycynowy, hamuje aktywność polimerazy RNA zależnej od DNA, działając bakteriobójczo na prątki zewnątrz- i wewnątrzkomórkowe
  • Izoniazyd - wykazuje działanie bakteriobójcze na prątki w fazie podziału i wzrostu, szczególnie w środowisku zewnątrzkomórkowym

Połączenie obu substancji zapewnia szerokie spektrum działania przeciwprątkowego i zmniejsza ryzyko rozwoju lekooporności.

Skład

Rifamazid dostępny jest w dwóch wariantach dawek:

  • Kapsułka zawierająca 150 mg ryfampicyny i 100 mg izoniazydu
  • Kapsułka zawierająca 300 mg ryfampicyny i 150 mg izoniazydu

Dobór odpowiedniej dawki powinien być dokonywany indywidualnie, w zależności od masy ciała pacjenta i innych czynników klinicznych.


1) Gruźlica, w tym również gruźlica wielolekooporna i inne mykobakteriozy
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Wszystkie postacie gruźlicy płuc i pozapłucnej, zarówno zdiagnozowanej po raz pierwszy jak i we wznowach z zachowaną wrażliwością prątków na ryfampicynę i izoniazyd. Uwaga. Przed rozpoczęciem leczenia produktem oraz kilkakrotnie w czasie leczenia tym produktem należy określić wrażliwość prątków na ryfampicynę i izoniazyd. Jeśli wykaże się oporność prątków na ryfampicynę i/lub izoniazyd oraz brak reakcji pacjenta na leczenie, należy zmienić sposób leczenia. Rifamazid należy podawać zgodnie z oficjalnymi zaleceniami lokalnymi, dotyczącymi właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Dorośli: pacjenci o mc. poniżej 50 kg: 3 kaps. 150 mg + 100 mg/dobę, w pojedynczej dawce. Pacjenci o mc. powyżej 50 kg: 2 kaps. 300 mg + 150 mg/dobę, w pojedynczej dawce. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza ze stwierdzoną niewydolnością wątroby, należy zachować ostrożność. Czas leczenia. Warunkiem zakończenia leczenia jest przebycie pełnej chemioterapii przeciwprątkowej oraz ujemny wynik badań bakteriologicznych wykrywających prątki.

Kaps. należy przyjmować raz/dobę, popijając szklanką wody na 1 h przed lub 2 h po posiłku.

Nadwrażliwość na ryfampicynę, izoniazyd lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby, żółtaczka. Leczenie sakwinawirem lub rytonawirem.

Podczas stosowania leku pacjent powinien pozostawać pod kontrolą pulmonologa lub innego lekarza odpowiedniej specjalności. Produkt jest produktem zawierającym dwie substancje czynne, które mogą zaburzać czynność wątroby. Dlatego u każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia produktem należy wykonać badania czynności wątroby i badania krwi. Badania czynności wątroby należy powtórzyć, jeśli u pacjenta z prawidłową czynnością wątroby wystąpią: gorączka, wymioty, żółtaczka lub inne dolegliwości pogarszające stan pacjenta. Pacjentom z niewydolnością wątroby należy produkt leczniczy przepisywać w mniejszych dawkach, dostosowanych do stopnia niewydolności wątroby. Pacjenta należy objąć ścisłą kontrolą lekarską. U tych pacjentów zaleca się kontrolowanie czynności wątroby, zwłaszcza aktywności aminotransferazy asparaginianowej i alaninowej. Badania należy wykonać przed rozpoczęciem leczenia, następnie co tydz. - przez pierwsze 2 tyg. kuracji, a następnie przez cały okres leczenia co 2 tyg. Jeśli wystąpią objawy świadczące o uszkodzeniu komórek wątrobowych, produkt należy odstawić. Należy wtedy rozważyć alternatywną metodę leczenia gruźlicy. Jeśli produkt zastosuje się ponownie po normalizacji czynności wątroby, zaleca się codzienne kontrolowanie parametrów czynności wątroby. Jeśli u pacjenta z prawidłową czynnością wątroby na początku leczenia zwiększy się stężenie bilirubiny, aktywność fosfatazy zasadowej lub aminotransferaz, nie jest to wskazaniem do odstawienia leku. Powyższe objawy są najczęściej przemijające. Zaleca się powtórzenie badania w czasie leczenia. Pacjentom w podeszłym wieku, wyniszczonym, z predyspozycją do neuropatii (np. chorzy na cukrzycę) należy podczas leczenia poświęcić szczególną uwagę. Leczenie gruźlicy w schemacie przerywanym (rzadziej niż 2-3x/tyg) jest obarczone ryzykiem nasilonych działań niepożądanych, zwłaszcza o charakterze immunologicznym. Pacjenta leczonego w schemacie przerywanym należy ostrzec przed możliwością wystąpienia takich reakcji i zapewnić mu ścisły nadzór personelu medycznego. Zaleca się częste wykonywanie badań w celu uniknięcia powikłań związanych ze stosowaniem przerywanego schematu dawkowania. W trakcie leczenia produktem leczniczym ślina, plwocina, łzy i mocz mogą zabarwiać się na czerwonobrązowo lub pomarańczowo. Zabarwiać się mogą również miękkie soczewki kontaktowe. Lek należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów nadużywających alkoholu, ze względu na zwiększone ryzyko uszkodzenia wątroby. Podczas leczenia produktem zaleca się okresowe badanie wzroku, zwłaszcza u pacjentów z chorobami oczu. Jeśli istnieje konieczność podawania produktu leczniczego pacjentom przyjmującym stale inne leki (np. chorzy na cukrzycę lub choroby układu krążenia), należy wziąć pod uwagę interakcje produktu z innymi lekami i odpowiednio zmodyfikować leczenie. Ryfampicyna podawana pacjentom z porfirią może zaostrzyć objawy choroby. Produkt zawiera azorubinę (E 122) - lek może powodować reakcje alergiczne. Brak danych dotyczących wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli jednak pojawią się działania niepożądane zmniejszające zdolność koncentracji (np. ból, zawroty głowy, zaburzenia widzenia), nie zaleca się prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn.

Ryfampicyna jest induktorem enzymów mikrosomalnych i przyspiesza metabolizm wielu leków: azatiopryny, chloramfenikolu, cymetydyny, klofibratu, kortykosteroidów, leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny, cyklosporyny, dapsonu, diazepamu i innych pochodnych 1,4-benzodiazepiny, doksycykliny, haloperydolu, heksobarbitalu, flukonazolu, itrakonazolu, ketokonazolu, metadonu, leków hipoglikemizujących, chininy, sulfasalazyny, teofiliny, zydowudyny, leków blokujących receptory β-adrenergiczne, digitoksyny, digoksyny, dyzopiramidu, lorkainidu, meksyletyny, chinidyny, tokainidu, werapamilu i innych antagonistów wapnia, narkotycznych leków przeciwbólowych, środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie ryfampicyny z wyżej wymienionymi lekami może wiązać się z koniecznością zwiększenia ich dawki w celu utrzymania działania terapeutycznego. Po odstawieniu ryfampicyny należy pamiętać o ponownej modyfikacji dawek leków. Jednoczesne stosowanie kwasu p-aminosalicylowego (PAS) i ryfampicyny powoduje zmniejszenie stężenia ryfampicyny we krwi. Dlatego zaleca się zachowanie 8 h przerwy między przyjęciem jednego i drugiego leku. Ryfampicyna i izoniazyd zmieniają metabolizm fenytoiny. Jeśli jednocześnie podaje się produkt i fenytoinę, zalecane jest kontrolowanie stężenia fenytoiny we krwi i odpowiednie dostosowanie jej dawki. Izoniazyd hamuje metabolizm etosuksymidu, diazepamu, triazolamu i teofiliny, co często prowadzi do zwiększenia ich toksyczności. Izoniazyd podawany razem z karbamazepiną powoduje zwiększenie jej stężenia we krwi, co może doprowadzić do ciężkiego uszkodzenia wątroby. Produkty zobojętniające sok żołądkowy (wodorowęglan sodu, wodorotlenek glinu, trójkrzemian magnezu) mogą zmniejszać wchłanianie ryfampicyny i izoniazydu. W celu zapobieżenia tej interakcji produkt należy przyjmować co najmniej 1 h przed przyjęciem produktu zobojętniającego sok żołądkowy. Jeśli jednocześnie podaje się produkt i leki przeciwzakrzepowe (pochodne kumaryny), wskazane jest codzienne oznaczanie czasu protrombinowego i odpowiednie dostosowanie dawki leku przeciwzakrzepowego. Produkt może zmniejszać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych. W celu uniknięcia nieplanowanej ciąży należy zastosować dodatkowo niehormonalną metodę antykoncepcji. Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych: u pacjentów przyjmujących ryfampicynę obserwowano fałszywie dodatnie wyniki testów wykrywających opioidy. W celu uniknięcia pomyłki zaleca się stosowanie chromatografii gazowej ze spektrometrią. Terapeutyczne stężenia ryfampicyny w surowicy mogą maskować wyniki oznaczania kwasu foliowego i wit. B12 metodą mikrobiologiczną. Zaleca się stosowanie alternatywnych metod. Badanie stężenia bilirubiny, aktywności fosfatazy zasadowej i aminotransferaz, a także badania pęcherzyka żółciowego z użyciem kontrastu u pacjentów przyjmujących ryfampicynę należy wykonywać rano, przed przyjęciem leku.

Brak odpowiednio liczebnych i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Dlatego produkt można podawać kobietom w ciąży tylko wówczas, gdy istnieje pewność, że proces gruźliczy jest czynny i korzyść dla matki przeważa zagrożenie dla płodu. Ryfampicyna stosowana w ostatnich m-cach ciąży może spowodować poporodowe krwawienia zarówno u matki, jak i u noworodka. W takich przypadkach zaleca się podawanie wit. K.

Podczas stosowania produktu leczniczego mogą wystąpić działania niepożądane wywoływane przez ryfampicynę lub izoniazyd. Działania niepożądane wywoływane przez ryfampicynę. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: małopłytkowość z plamicą lub bez, występuje głównie u pacjentów leczonych w schemacie przerywanym i ustępuje po odstawieniu leku. Jeśli wystąpi małopłytkowość, lek należy natychmiast odstawić, gdyż mogą wystąpić krwawienia do mózgu, nawet ze skutkiem śmiertelnym. Ponadto opisywano niedokrwistość hemolityczną, leukopenię, eozynofilię, zmniejszenie stężenia hemoglobiny we krwi. Zaburzenia układu immunologicznego: obrzęk twarzy i kończyn, objawy grypopodobne (gorączka, dreszcze, bóle głowy i mięśni, zawroty głowy), krótki oddech, sapanie, spadek ciśnienia krwi, a nawet wstrząs anafilaktyczny. Objawy te najczęściej pojawiają się podczas 3.-6. m-ca leczenia. Częstość występowania jest zróżnicowana, jednak uważa się, że objawy występują u około 50% pacjentów leczonych w schemacie jednotyg., otrzymujących ryfampicynę w dawce 25 mg/kg mc. lub więcej. Reakcje uczuleniowe. Zaburzenia układu immunologicznego: gorączka, eozynofilia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka, pokrzywka, świąd, zaczerwienienie skóry, opryszczkowe zapalenie jamy ustnej i języka, obrzęk naczynioruchowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Lyella. Zaburzenia endokrynologiczne: u kobiet długotrwale leczonych ryfampicyną mogą pojawić się zaburzenia miesiączkowania. Zaburzenia układu nerwowego: ból i zawroty głowy, senność i znużenie, ataksja, stan splątania, zaburzenia koncentracji uwagi, ból i drętwienie kończyn. Zaburzenia oka: zaburzenia widzenia. Zaburzenia żołądka i jelit: zgaga, bóle w nadbrzuszu, zmniejszenie łaknienia, nudności, wymioty, wzdęcia, biegunka (może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: przemijające zmiany wyników badań czynnościowych wątroby (zwiększenie stężenia bilirubiny, w tym bilirubiny bezpośredniej, aktywności fosfatazy zasadowej, aminotransferaz), rzadko toksyczne zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: łagodne, samoistnie ustępujące reakcje skórne, takie jak zaczerwienienie, świąd, niekiedy wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: osłabienie mięśni, miopatia. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: hemoglobinuria, krwiomocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek występują sporadycznie, głównie u pacjentów stosujących leczenie przerywane. Objawy te ustępują po odstawieniu leku i zastosowaniu odpowiedniego leczenia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: pomarańczowe lub czerwonobrązowe zabarwienie śliny, moczu, łez, potu, kału. Działania niepożądane wywoływane przez izoniazyd. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: małopłytkowość, agranulocytoza, niedokrwistość. Zaburzenia układu nerwowego: zapalenie wielonerwowe objawiające się drętwieniem kończyn, mrowieniem, osłabieniem mięśni, niezbornością ruchów. Objawy te pojawiają się bardzo rzadko i dotyczą pacjentów przyjmujących większe niż zalecane dawki izoniazydu. Duże dawki izoniazydu mogą powodować wystąpienie drgawek. Należy pamiętać, że u pacjentów z padaczką izoniazyd może zwiększać częstość napadów padaczkowych. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) zapalenie naczyń krwionośnych. Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu. Zapalenie trzustki (nieznana). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, aminotransferazy alaninowej, bilirubinemia, żółtaczka. Niezbyt często zapalenie wątroby, niekiedy ciężkie, w skrajnych przypadkach prowadzące do śmierci, poprzedzone takimi objawami, jak brak łaknienia, nudności, wymioty, zmęczenie, osłabienie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, objawy układowe eozynofilii.

W krótkim czasie po przedawkowaniu ryfampicyny mogą wystąpić nudności, wymioty, śpiączka. Może również wystąpić niewydolność wątroby i żółtaczka, a także zależne od dawki pomarańczowe lub czerwonobrązowe zabarwienie skóry, śliny, plwociny, moczu, łez, potu. Przedawkowanie izoniazydu może spowodować wystąpienie nudności, wymiotów, zawrotów głowy, niewyraźnej mowy, niewyraźnego i zamglonego widzenia, omamów wzrokowych. Po znacznym przedawkowaniu może wystąpić: zahamowanie czynności układu oddechowego i nerwowego, śpiączka, napady padaczkowe. W badaniach laboratoryjnych stwierdza się ciężką kwasicę metaboliczną, acetonurię i hiperglikemię. W razie przedawkowania należy jak najszybciej usunąć z organizmu niewchłonięty jeszcze lek i zmniejszyć wchłanianie z przewodu pokarmowego (sprowokowanie wymiotów, płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego - jeśli pacjent jest przytomny). Postępowanie w zatruciu jest przede wszystkim objawowe i polega na monitorowaniu i podtrzymywaniu podstawowych czynności życiowych. Substancje czynne produktu leczniczego mogą być usunięte z organizmu w procesie hemodializy.

Lek jest produktem zawierającym 2 substancje czynne: ryfampicynę i izoniazyd. Jednoczesne podawanie 2 leków przeciwprątkowych zapobiega powstawaniu lekooporności prątków. Ryfampicyna należy do grupy antybiotyków ansamycynowych. Jest półsyntetyczną pochodną ryfamycyny B, wytwarzaną przez Streptomyces mediteiranei. Bakteriobójczy mechanizm działania ryfampicyny polega na hamowaniu alctywności polimerazy RNA zależnej od DNA. Lek niszczy prątki Mycobacterium tuberculosis umiejscowione zewnątrz- i wewnątrzkomórkowo, prątki atypowe i prątki trądu. Silnie działa na prątki rosnące powoli i średnio szybko. Hamuje również wzrost bakterii Gram-(+) (zwłaszcza gronkowców, np. Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis) i Gram-(-) (Neisseria meningitidis, Neisseria gonoirhoeae, Haemophihis influenzae, Legionella spp.). Jednak ze względu na możliwość selekcji szczepów opornych w czasie leczenia ryfampicyną, lek ten jest zarezerwowany głównie do leczenia wszystkich postaci gruźlicy, mykobakterioz i trądu. Izoniazyd wykazuje działanie bakteriobójcze na prątki umiejscowione zewnątrzkomórkowo, w ścianach jam gruźliczych, będące w fazie podziału i wzrostu.

1 kaps. twarda zawiera 150 mg lub 300 mg ryfampicyny i 100 mg lub 150 mg izoniazydu.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Produkty zawierajace tyraminę: salami, pepperoni, sery (Cheddar, Ementaler, Camembert, Brie, Blue, Mozarella, Parmezan, Provolone, Romano, Roquefort, Stilton, Gruyere), ryby (marynowane, solone, wędzone), wątroba wołowa (przechowywana), wątróbka z kurczaka (przechowywana), sos sojowy, kawior, kiełbasa Bologne, koncentrat mięsny (w sosach lub zupach), awokado, banany przejrzałe, czekolada, figi (z puszki lub przejrzałe), bób, suplementy z drożdży, ekstrakt drożdżowy, kofeina (w dużych ilościach), wina typu Vermouth, wino Chianti, likiery Chartreuse i Prambuie. Hamowany jest metabolizm tyraminy. Dochodzi do nasilenia pobudzenia obwodowego układu adrenergicznego, wywołanego przez nadmiar amin sympatykomimetycznych, mających zdolność uwalniania norepinefryny z zakończeń nerwów sympatykomimetycznych. Konsekwencjami klinicznymi tej interakcji moga być: pobudzenie psychoruchowe, tachykardia, gwałtowny wzrost RR krwi (czasami przełom nadciśnieniowy), udar krwotoczny mózgu.