Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Ranic®

Ranitidine

inj./inf. [roztw.]
10 mg/ml
5 amp. 5 ml
Iniekcje
Lz
100%
-

Ranic® - Charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Ranic® jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie wspomagające i zapobieganie nawrotom krwawień z wrzodu żołądka i dwunastnicy
  • Zapobieganie krwawieniom z owrzodzenia stresowego błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego
  • Zapobieganie zachłyśnięciu kwaśną treścią żołądkową (tzw. zespół Mendelsona) przed znieczuleniem ogólnym u pacjentów z grupy ryzyka
  • U dzieci w wieku od 6 miesięcy do 18 lat:
    • Krótkotrwałe leczenie choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy
    • Leczenie refluksu żołądkowo-przełykowego (w tym refluksowego zapalenia przełyku)
    • Łagodzenie objawów żołądkowo-przełykowej choroby refluksowej

Ranitydyna wykazuje skuteczność w hamowaniu wydzielania kwasu solnego, co czyni ją cennym lekiem w terapii schorzeń związanych z nadmierną kwasowością soku żołądkowego.

Dawkowanie i sposób podawania

Dorośli i młodzież (≥12 lat)

Standardowo podaje się dożylnie 50 mg ranitydyny (1 ampułka) w powolnym wstrzyknięciu dożylnym, trwającym ponad 2 minuty. Dawkę tę można powtarzać 3-4 razy na dobę (co 6-8 godzin), podając ranitydynę w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w infuzji dożylnej.

W zapobieganiu krwawieniom z górnego odcinka przewodu pokarmowego z owrzodzenia stresowego u ciężko chorych pacjentów zaleca się:

  • Początkowo: 50 mg w powolnym wstrzyknięciu dożylnym
  • Następnie: ciągła infuzja dożylna w dawce 0,125-0,250 mg/kg mc./h

W zapobieganiu zespołowi Mendelsona należy podać jednorazowo 50 mg ranitydyny (1 ampułka) w powolnym wstrzyknięciu dożylnym na 45-60 minut przed wprowadzeniem do znieczulenia ogólnego.

Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 11 lat

Produkt leczniczy można podawać w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (trwającym ponad 2 minuty), do maksymalnej dawki 50 mg co 6-8 godzin. Szczegółowe dawkowanie zależy od wskazania i masy ciała dziecka.

Wskazanie Dawkowanie
Krótkotrwałe leczenie choroby wrzodowej i refluksu żołądkowo-przełykowego Dawka początkowa: 2,0-2,5 mg/kg mc. (maks. 50 mg) w powolnej infuzji dożylnej
Zapobieganie owrzodzeniu stresowemu u ciężko chorych pacjentów 1 mg/kg mc. (maks. 50 mg) co 6-8 godzin lub 125-250 µg/kg mc./h w ciągłej infuzji

Dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta i ciężkości choroby.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę dobową leku należy modyfikować w zależności od klirensu kreatyniny (ClCr):

ClCr Stężenie kreatyniny w osoczu Dawka jednorazowa Dawka dobowa
<50 ml/min >2,6 mg/100 ml 25 mg/2,5 ml (1/2 ampułki) 75-100 mg/7,5-10 ml (1,5-2 ampułki)
>50 ml/min <2,6 mg/100 ml 50 mg/5 ml (1 ampułka) 150-200 mg/15-20 ml (3-4 ampułki)

Pacjenci dializowani powinni otrzymywać wymienione wyżej dawki ranitydyny po zakończeniu dializy.

Sposób podawania

Lek należy rozcieńczyć przed podaniem dożylnym jednym z następujących roztworów:

  • 0,9% roztwór chlorku sodu
  • 5%, 10% lub 40% roztwór glukozy
  • Roztwór Ringera

Wstrzyknięcie dożylne: Zawartość 1 ampułki (5 ml) należy rozcieńczyć do 20 ml 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem chlorku sodu i wstrzykiwać powoli przez co najmniej 2 minuty.

Krótka infuzja dożylna: Zawartość 1 ampułki (5 ml) należy rozcieńczyć odpowiednią ilością rozcieńczalnika (zależnie od pojemności strzykawki lub typu pompy infuzyjnej) i podawać przez 2 godziny z szybkością 25 mg/h.

Długotrwała infuzja dożylna: Początkowo przez 3 minuty należy podawać dożylnie zawartość 1 ampułki rozcieńczonej do 20 ml roztworem, a następnie podawać lek z szybkością 0,125-0,250 mg/kg mc./h.

Produktu leczniczego nie należy mieszać z płynami infuzyjnymi zawierającymi fruktozę lub z płynami zawierającymi inne leki. Roztwór po rozcieńczeniu można przechowywać w temperaturze pokojowej nie dłużej niż 24 godziny, chroniąc od światła.

Właściwe przygotowanie i podanie leku ma kluczowe znaczenie dla jego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania.

Warto zapamiętać
  • Ranitydyna jest antagonistą receptorów histaminowych H2, skutecznie hamującym wydzielanie kwasu solnego w żołądku.
  • Dawkowanie ranitydyny należy dostosować do funkcji nerek pacjenta, szczególnie u osób z zaburzeniami czynności nerek.

Przeciwwskazania

Stosowanie ranitydyny jest przeciwwskazane w przypadku:

  • Nadwrażliwości na ranitydynę
  • Nadwrażliwości na sodu wodorotlenek

Przed rozpoczęciem terapii ranitydyną należy dokładnie zebrać wywiad alergologiczny pacjenta, aby uniknąć potencjalnie niebezpiecznych reakcji nadwrażliwości.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania ranitydyny należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

  • U pacjentów z podejrzeniem choroby nowotworowej żołądka - leczenie ranitydyną może maskować objawy nowotworu
  • U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek - może dojść do zwiększenia stężenia leku w osoczu
  • U pacjentów z predyspozycjami do zaburzeń rytmu serca - szybkie podanie ranitydyny może w rzadkich przypadkach spowodować bradykardię
  • U pacjentów w wieku powyżej 65 lat, z przewlekłą chorobą płuc, cukrzycą lub zmniejszoną odpornością - zwiększone ryzyko pozaszpitalnego zapalenia płuc
  • U pacjentów z ostrą porfirią w wywiadzie - ranitydyna może powodować wystąpienie ostrych napadów porfirii

Należy ściśle przestrzegać zaleconej szybkości podawania produktu leczniczego, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku długotrwałego stosowania dużych dawek ranitydyny dożylnie, zaleca się monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Ranitydyna może wchodzić w interakcje z innymi lekami, wpływając na ich wchłanianie, metabolizm lub wydalanie nerkowe. Szczególną uwagę należy zwrócić na:

  • Leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna) - możliwa zmiana wartości czasu protrombinowego
  • Prokainamid i N-acetyloprokainamid - możliwe zwiększenie stężenia w osoczu
  • Triazolam, midazolam, glipizyd - możliwe zwiększenie biodostępności
  • Ketokonazol, atazanawir, delawirdyna, gefitynib - możliwe zmniejszenie wchłaniania

W przypadku jednoczesnego stosowania ranitydyny z wymienionymi lekami, może być konieczna modyfikacja dawkowania lub ścisłe monitorowanie parametrów klinicznych i laboratoryjnych.

Wpływ na ciążę i laktację

Ranitydyna przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego. Produkt leczniczy można stosować w okresie ciąży i karmienia piersią tylko w razie zdecydowanej konieczności, po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia żołądka i jelit: ból brzucha, biegunka, zaparcie, nudności (objawy najczęściej ustępujące w trakcie leczenia)
  • Zaburzenia układu nerwowego: bóle głowy, zawroty głowy
  • Zaburzenia skóry: wysypka skórna
  • Zaburzenia wątroby: przemijające zmiany wyników testów czynnościowych wątroby

Rzadko mogą wystąpić poważniejsze działania niepożądane, takie jak reakcje nadwrażliwości, zaburzenia krwi, zapalenie wątroby czy ostre śródmiąższowe zapalenie nerek. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Przedawkowanie

Ze względu na specyficzny mechanizm działania ranitydyny, nie są spodziewane szczególne problemy zdrowotne po przedawkowaniu leku. W razie potrzeby należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące.

Właściwości farmakodynamiczne

Ranitydyna jest specyficznym, szybko działającym antagonistą receptorów histaminowych H2 w błonie śluzowej żołądka. Hamuje ona zarówno podstawowe, jak i poposiłkowe wydzielanie kwasu solnego, a w mniejszym stopniu zmniejsza wydzielanie pepsyny i soku żołądkowego. Efekt hamujący utrzymuje się przez około 12 godzin po podaniu pojedynczej dawki 150 mg.

Ranitydyna wykazuje szczególnie silne działanie hamujące na nocne wydzielanie soku żołądkowego. Podanie wieczorem 50 mg ranitydyny we wstrzyknięciu dożylnym powodowało po 8 godzinach zmniejszenie nocnego wydzielania kwasu solnego o 58%.

Skład

1 ampułka (5 ml) zawiera 56 mg chlorowodorku ranitydyny, co odpowiada 50 mg ranitydyny.

Ranitydyna w postaci roztworu do wstrzykiwań jest cennym narzędziem w terapii schorzeń związanych z nadmiernym wydzielaniem kwasu solnego w żołądku, szczególnie w sytuacjach wymagających szybkiego działania lub gdy podanie doustne jest niemożliwe.



Wskazania

Leczenie wspomagające i zapobieganie nawrotom krwawień z wrzodu żołądka i dwunastnicy. Zapobieganie krwawieniom z owrzodzenia stresowego błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Zapobieganie zachłyśnięciu kwaśną treścią żołądkową (tzw. zespół Mendelsona) przed znieczuleniem ogólnym u pacjentów, u których istnieje takie ryzyko. Dzieci w wieku 6 m-cy do 18 lat. Krótkotrwałe leczenie choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy. Leczenie refluksu żołądkowo-przełykowego (w tym refluksowego zapalenia przełyku) oraz łagodzenie objawów żołądkowo-przełykowej choroby refluksowej.

Dawkowanie u dorosłych i młodzieży (≥12 lat). Zwykle podaje się dożylnie 50 mg ranitydyny (1 amp.) w powolnym wstrzyknięciu dożylnym, trwającym ponad 2 min. Dawkę tę można powtarzać 3 lub 4 x/dobę (co 6-8 h), podając ranitydynę w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w infuzji dożylnej. W zapobieganiu krwawieniom z górnego odcinka przewodu pokarmowego z owrzodzenia stresowego u szczególnie ciężko chorych pacjentów zaleca się początkowo podanie ranitydyny w dawce 50 mg w powolnym wstrzyknięciu dożylnym, a następnie w ciągłej infuzji dożylnej w dawce od 0,125 mg do 0,250 mg/kg mc./h. W zapobieganiu zespołowi Mendelsona należy podać jednorazowo 50 mg ranitydyny (1 ampułka) w powolnym wstrzyknięciu dożylnym na 45 do 60 min. przed wprowadzeniem do znieczulenia ogólnego. Dawkowanie u dzieci w wieku od 6 m-cy do 11 lat. Produkt leczniczy można podawać w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (trwającym ponad 2 min.), do maks. dawki 50 mg co 6 do 8 h. Szczegóły, patrz ChPL. Krótkotrwałe leczenie choroby wrzodowej i refluksu żołądkowo-przełykowego. Dożylne podawanie produktu leczniczego dzieciom z chorobą wrzodową jest wskazane tylko wtedy, gdy leczenie doustne nie jest możliwe. W krótkotrwałym leczeniu choroby wrzodowej i refluksu żołądkowo-przełykowego u dzieci produkt leczniczy można podawać w dawkach, które były skuteczne w leczeniu tych chorób u dorosłych pacjentów i które skutecznie hamują wydzielanie kwasu solnego u krytycznie chorych dzieci. Dawkę początkową (2,0 lub 2,5 mg/kg mc., maks. 50 mg) można podawać w powolnej, trwającej ponad 10 min infuzji dożylnej (przez pompę strzykawkową), po której przez 5 min. podaje się 3 ml soli fizjologicznej, albo po rozcieńczeniu solą fizjologiczną do 20 ml. Wartość pH >4,0 treści żołądkowej można utrzymywać podając ranitydynę w infuzji w dawce 1,5 mg/kg mc. co 6 do 8 h. Alternatywnie, leczenie można prowadzić w sposób ciągły: po podaniu dawki nasycającej 0,45 mg/kg mc. ranitydynę podaje się w ciągłej infuzji z szybkością 0,15 mg/kg mc./h. Zapobieganie owrzodzeniu stresowemu u ciężko chorych pacjentów. Zalecana dawka wynosi 1 mg/kg mc. (maks. 50 mg) co 6 do 8 h. Alternatywne leczenie ciągłe: 125-250 µg/kg mc./h w ciągłej infuzji. Noworodki (w wieku <1 m-ca), szczegóły patrz ChPL. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę dobową leku należy modyfikować w zależności od ClCr. Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek. ClCr <50, stężenie kreatyniny w osoczu >2,6 mg/100 ml: dawka jednorazowa 25 mg/2,5 ml (1 ampułki), dawka dobowa 75 mg/7,5 ml-100 mg/10 ml (1,5 - 2 ampułki). ClCr >50, stężenie kreatyniny w osoczu <2,6: dawka jednorazowa 50 mg/5 ml (1 ampułka), dawka dobowa 150 mg/15 ml-200 mg/20 ml (3-4 ampułki). Stosowanie u pacjentów dializowanych. Hemodializa powoduje zmniejszenie stężenia ranitydyny we krwi, dlatego pacjenci dializowani powinni otrzymywać wymienione wyżej dawki ranitydyny po zakończeniu dializy.

Lek należy rozcieńczyć przed podaniem dożylnym 1 z następujących roztw.: 0,9% roztworem chlorku sodu; 5%, 10% lub 40% roztw. glukozy; roztw. Ringera. Wstrzyknięcie dożylne: zawartość 1 amp. (5 ml) należy rozcieńczyć do 20 ml 5% roztw. glukozy lub 0,9% roztw. chlorku sodu i wstrzykiwać powoli przez co najmniej 2 min. Krótka infuzja dożylna: zawartość 1 amp. (5 ml) należy rozcieńczyć odpowiednią ilością rozcieńczalnika (zależnie od pojemności strzykawki lub typu pompy infuzyjnej) i podawać przez 2 h z szybkością 25 mg/h. Długotrwała inf. dożylna: początkowo przez 3 min należy podawać dożylnie zawartość 1 amp. rozcieńczonej do 20 ml roztw. podanym jak wyżej, a następnie podawać lek z szybkością 0,125-0,250 mg/kg mc./h. Produktu leczniczego nie należy mieszać z płynami infuzyjnymi zawierającymi fruktozę lub z płynami zawierającymi inne leki. Roztwór po rozcieńczeniu można przechowywać w temperaturze pokojowej nie dłużej niż 24 h, chroniąc od światła.

Nadwrażliwość na ranitydynę lub na sodu wodorotlenek.

Leczenie ranitydyną może maskować objawy choroby nowotworowej żołądka, dlatego u pacjentów z podejrzeniem wrzodu żołądka należy wykluczyć możliwość choroby nowotworowej przed podjęciem leczenia ranitydyna. Ranitydyna jest wydalana z organizmu przez nerki, dlatego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek jej stężenie w osoczu jest zwiększone. W zapobieganiu owrzodzeniu stresowemu ranitydynę stosuje się dożylnie u pacjentów, u których uszkodzenie błony śluzowej może spowodować ciężkie powikłania i wyłącznie po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Szybkie podanie ranitydyny może w rzadkich przypadkach spowodować bradykardię, zwłaszcza u pacjentów z predyspozycjami do zaburzeń rytmu serca. Należy ściśle przestrzegać zaleconej szybkości podawania produktu leczniczego. Istnieją doniesienia o zwiększeniu aktywności enzymów wątrobowych w przypadku dożylnego podawania większych niż zalecane dawek antagonistów receptorów H2 przez okres dłuższy niż 5 dni. W badaniach klinicznych w grupie pacjentów w wieku powyżej 65 lat ani stopień wyleczenia choroby wrzodowej, ani występowanie objawów niepożądanych nie różniły się od pacjentów w młodszym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z przewlekłą chorobą płuc, cukrzycą lub zmniejszoną odpornością może występować większe ryzyko wystąpienia pozaszpitalnego zapalenia płuc. Obszerne badanie epidemiologiczne wykazało, że ryzyko rozwoju pozaszpitalnego zapalenia płuc u pacjentów otrzymujących aktualnie ranitydynę było większe (względne zwiększenie ryzyka 1,82 [95% CI 1,26-2,64]) niż u pacjentów, którzy zakończyli leczenie. Rzadkie doniesienia kliniczne wskazują, że ranitydyna może powodować wystąpienie ostrych napadów porfirii. Dlatego należy unikać podawania ranitydyny pacjentom z ostrą porfirią w wywiadzie. Pogorszenie sprawności psychofizycznej może nastąpić, jeśli pojawią się takie działania niepożądane, jak zawroty głowy czy niewyraźne widzenie.

Ranitydyna może wpływać na wchłanianie, metabolizm lub wydalanie nerkowe innych leków. Na skutek zmiany ich właściwości farmakokinetycznych może być konieczna modyfikacja dawki lub przerwanie stosowania leku. W powstaniu interakcji mogą brać udział różne mechanizmy. Ranitydyna w zwykłych dawkach leczniczych nie nasila działania leków unieczynnianych przez ten układ enzymów, takich jak diazepam, lidokaina, fenytoina, propranolol i teofilina. Istnieją doniesienia o zmianie wartości czasu protrombinowego podczas stosowania leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny (np. warfaryny). Ze względu na wąski indeks terapeutyczny zaleca się dokładną kontrolę wydłużenia lub skrócenia czasu protrombinowego podczas skojarzonego leczenia z ranitydyna. Ranitydyna wydalana jest częściowo przez układ kationowy, dlatego może wpływać na klirens innych leków usuwanych tą drogą. Ranitydyna w dużych dawkach (np. takich, jakie stosuje się w leczeniu zespołu Zollingera-Ellisona) może zmniejszać wydzielanie prokainamidu i N-acetyloprokainamidu, co powoduje zwiększenie stężenia tych leków w osoczu. Ranitydyna może wpływać na biodostępność niektórych leków. Możliwe jest albo zwiększenie ich wchłaniania (np. triazolamu, midazolamu, glipizydu), albo zmniejszenie wchłaniania (np. ketokonazolu, atazanawiru, delawirdyny, gefitynibu).

Ranitydyna przenika przez barierę łożyskową, ale podawana w dawkach leczniczych pacjentkom podczas porodu lub przed cesarskim cięciem nie miała niekorzystnego wpływu na przebieg porodu lub rozwój noworodka. Ranitydyna przenika do mleka kobiecego. Produkt leczniczy można stosować w okresie ciąży i karmienia piersią tylko w razie zdecydowanej konieczności.

Częstości działań niepożądanych ustalono na podstawie doniesień spontanicznych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zwykle przemijające leukopenia i małopłytkowość, agranulocytoza lub pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna czasami z hipoplazją lub aplazją szpiku. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, gorączka, skurcz oskrzeli, niedociśnienie tętnicze, ból w klatce piersiowej); (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Wymienione działania występowały czasami po podaniu pojedynczej dawki. Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) przemijający stan splątania, depresja i omamy. Działania te obserwowano głównie u ciężko chorych pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo rzadko) bóle głowy (czasami silne), zawroty głowy i przemijające ruchy mimowolne. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) przemijające zaburzenia widzenia, prawdopodobnie w wyniku zmiany akomodacji. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, asystolia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) ból brzucha, biegunka, zaparcie, nudności (objawy najczęściej ustępujące w trakcie leczenia); (bardzo rzadko) ostre zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) przemijające zmiany wyników testów czynnościowych wątroby; (bardzo rzadko) zapalenie wątroby (komórkowe, kanalikowe lub mieszane) z żółtaczką lub bez żółtaczki, zazwyczaj przemijające. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka skórna; (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy, łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) bóle stawów, bóle mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy (zazwyczaj niewielkie, ustępujące w trakcie leczenia); (bardzo rzadko) ostre śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (bardzo rzadko) przemijająca impotencja, ginekomastia i mlekotok. Bezpieczeństwo stosowania ranitydyny oceniano u dzieci w wieku 0-16 lat z zaburzeniami związanymi z wydzielaniem kwasu solnego. Ranitydyna była na ogół dobrze tolerowana, a profil działań niepożądanych odpowiadał profilowi działań u dorosłych pacjentów. Dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa długotrwałego stosowania, zwłaszcza w odniesieniu do wzrastania i rozwoju, są ograniczone.

Ze względu na specyficzny mechanizm działania ranitydyny nie są spodziewane szczególne problemy zdrowotne po przedawkowaniu leku. Jeśli jest to wskazane, należy zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące.

Ranitydyna jest specyficznym, szybko działającym antagonistą receptorów histaminowych H2 w błonie śluzowej żołądka, hamującym wydzielanie kwasu solnego przez komórki okładzinowe. Hamuje ona zarówno podstawowe, jak i poposiłkowe wydzielanie kwasu solnego, a w mniejszym stopniu zmniejsza wydzielanie pepsyny i soku żołądkowego. Hamowanie wydzielania przebiega zarówno w fazie spoczynkowej, jak i pobudzonej pokarmem, kofeiną, insuliną, histaminą, cholinomimetykami, pentagastryną i gastryną. Ranitydyna ma względnie długi T0,5, dzięki czemu pojedyncza dawka 150 mg hamuje wydzielanie kwasu żołądkowego przez 12 h. Lek silnie hamuje nocne wydzielanie soku żołądkowego. Podanie wieczorem 50 mg ranitydyny we wstrzyknięciu dożylnym powodowało po 8 h zmniejszenie nocnego wydzielania kwasu solnego o 58%.

1 amp. (5 ml) zawiera 56 mg chlorowodorku ranitydyny, co odpowiada 50 mg ranitydyny.

Nie należy spożywać alkoholu podczas stosowania leku. Alkohol może oddziaływać na wchłanianie leku, wiązanie z białkami krwi i jego dystrybucję w ustroju także metabolizm i wydalanie. W przypadku jednych leków może dojść do wzmocnienia, w przypadku innych do zahamowania ich działania. Wpływ alkoholu na ten sam lek może być inny w przypadku sporadycznego, a inny w przypadku przewlekłego picia.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.