Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Praluent

Alirocumab

inj. [roztw.]
300 mg
1 wstrzyk. 2 ml
Iniekcje
Rx
CHB
1884,79
B (1)
bezpł.
Praluent
inj. [roztw.]
150 mg
2 wstrzyk. 1 ml
Iniekcje
Rx-z
CHB
1884,79
B (1)
bezpł.

Praluent - szczegółowe informacje dla lekarza

Wskazania do stosowania

Praluent (alirokumab)rosłych pacjentów w następujących przypadkach:

1. Hipercholesterolemia pierwotna i dyslipidemia mieszana

Jako uzupełnienie diety:

  • W skojarzeniu ze statyną lub ze statyną i innymi lekami hipolipemizującymi u pacjentów, u których nie możnaenia LDL-C przy maksymalnej tolerowanej dawce statyny
  • W monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami hipolipemizującymi u pacjentów zwskazaniami do ich stosowania

Zastosowanie Praluentu w terapii skojarzonej ze statyną pozwala na skuteczniejsze obniżenie stężenia LDL-C u pacjentów, którzy nie osiągają celów terapeutycznych przy maksymalnej tolerowanej dawce statyny. Jest to szczególnie istotne u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego.

2. Rozpoznana miażdżycowa choroba układu sercowo-naczyniowego
  • W skojarzeniu z maksymalną tolerowaną dawką statyny, z innymi terapiami hipolipemizującymi lub bez nich
  • W monoterapii lub w skojarzeniu z innymi terapiami hipolipemizującymi u pacjentów z nietolerancją statyn lub przeciwwskazaniami do ich stosowania

Zastosowanie Praluentu u pacjentów z rozpoznaną miażdżycową chorobą układu sercowo-naczyniowego pozwala na dalszą redukcję ryzyka sercowo-naczyniowego poprzez intensywne obniżenie stężenia LDL-C, szczególnie u osób nietolerujących statyn lub nieosiągających celów terapeutycznych przy maksymalnej tolerowanej dawce statyny.

Szczegółowe informacje dotyczące wpływu na LDL-C, zdarzenia sercowo-naczyniowe oraz charakterystyki badanych populacji znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Dawkowanie i sposób podawania

Przed rozpoczęciem leczenia Praluentem należy wykluczyć wtórne przyczyny hiperlipidemii lub dyslipidemii mieszanej (np. zespół nerczycowy, niedoczynność tarczycy).

Schemat dawkowania Dawka Częstość podawania
Standardowy 75 mg Co 2 tygodnie
Intensywny 150 mg Co 2 tygodnie
Alternatywny 300 mg Co 4 tygodnie (miesięcznie)

Dawkowanie można dostosować indywidualnie w zależności od profilu pacjenta i odpowiedzi na leczenie.

Stężenie lipidów należy ocenić 4-8 tygodni po rozpoczęciu leczenia lub modyfikacji dawki w celu ewentualnego dostosowania dawki. Maksymalna dawka to 150 mg co 2 tygodnie.

W przypadku pominięcia dawki, pacjent powinien przyjąć lek tak szybko jak to możliwe i wznowić regularny schemat dawkowania.

Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku, z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby lub nerek oraz w zależności od masy ciała.

Bezpieczeństwo i skuteczność u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie zostały ustalone.

Sposób podawania

Praluent podaje się we wstrzyknięciu podskórnym w udo, brzuch lub ramię. Zaleca się zmieniać miejsce wstrzyknięcia przy każdym podaniu. Nie należy wstrzykiwać w okolice zmienione chorobowo lub uszkodzone.

Dawkę 300 mg należy podać w dwóch oddzielnych wstrzyknięciach po 150 mg w różne miejsca.

Po odpowiednim przeszkoleniu pacjent może samodzielnie wykonywać wstrzyknięcia lub mogą być one wykonywane przez opiekuna.

Przed użyciem należy ogrzać lek do temperatury pokojowej. Każdy wstrzykiwacz/ampułko-strzykawka są przeznaczone do jednorazowego użytku.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną (alirokumab) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Reakcje alergiczne: Zgłaszano przypadki ogólnoustrojowych reakcji alergicznych, w tym rzadkie przypadki ciężkich reakcji. W razie wystąpienia ciężkich objawów alergicznych należy przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe.

Zaburzenia czynności nerek: Doświadczenie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m2) jest ograniczone. U tych pacjentów Praluent należy stosować ostrożnie.

Zaburzenia czynności wątroby: Nie przeprowadzono badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh). U tych pacjentów Praluent należy stosować ostrożnie.

Praluent nie ma istotnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Wpływ alirokumabu na inne leki: Jako biologiczny produkt leczniczy, alirokumab nie powinien wpływać na farmakokinetykę innych leków ani na enzymy cytochromu P450.

Wpływ innych leków na alirokumab: Statyny i inne leki modyfikujące stężenie lipidów mogą zwiększać produkcję PCSK9, co prowadzi do zwiększonego klirensu alirokumabu i zmniejszenia ekspozycji na lek. Ekspozycja na alirokumab jest mniejsza o około 40%, 15% i 35% przy jednoczesnym stosowaniu odpowiednio ze statynami, ezetymibem i fenofibratem.

Ciąża i laktacja

Ciąża: Brak danych dotyczących stosowania u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na przebieg ciąży i rozwój płodu. Nie zaleca się stosowania w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia alirokumabem.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy alirokumab przenika do mleka ludzkiego. Nie zaleca się stosowania u kobiet karmiących piersią, szczególnie w okresie karmienia siarą. W późniejszym okresie laktacji należy rozważyć potencjalne korzyści z leczenia dla matki i ryzyko dla dziecka.

Płodność: Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność. Brak danych u ludzi.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane:

  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (6,1% pacjentów)
  • Objawy ze strony górnych dróg oddechowych
  • Świąd

Rzadkie, ale potencjalnie ciężkie działania niepożądane obejmują reakcje alergiczne, w tym nadwrażliwość i alergiczne zapalenie naczyń.

Profil bezpieczeństwa był podobny dla dawek 75 mg i 150 mg co 2 tygodnie oraz 300 mg co 4 tygodnie, z wyjątkiem częstszych reakcji w miejscu wstrzyknięcia przy dawce 300 mg co 4 tygodnie.

U około 23-25% pacjentów obserwowano bardzo niskie stężenia LDL-C (<25 mg/dl), bez związanych z tym działań niepożądanych.

Przeciwciała przeciwlekowe (ADA) pojawiły się u 4,7-4,8% pacjentów, zazwyczaj przejściowo i w niskim mianie. Przeciwciała neutralizujące (NAb) wystąpiły u 0,3-0,4% pacjentów.

Warto zapamiętać
  • Praluent jest skuteczną opcją terapeutyczną dla pacjentów nieosiągających celów lipidowych przy maksymalnej tolerowanej dawce statyny lub nietolerujących statyn.
  • Lek podawany jest podskórnie co 2 tygodnie (75 lub 150 mg) lub co 4 tygodnie (300 mg), z możliwością dostosowania dawki do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Przedawkowanie

Nie stwierdzono problemów bezpieczeństwa przy stosowaniu leku częściej niż zalecane. Brak swoistego leczenia w przypadku przedawkowania. Należy zastosować leczenie objawowe i wspomagające.

Mechanizm działania

Alirokumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, które wiąże się z dużym powinowactwem i swoistością z PCSK9. Poprzez hamowanie wiązania PCSK9 z receptorami LDL (LDLR) na powierzchni hepatocytów, alirokumab zwiększa liczbę dostępnych LDLR, co prowadzi do obniżenia stężenia LDL-C we krwi.

Skład

Praluent dostępny jest w jednorazowych wstrzykiwaczach zawierających 150 mg alirokumabu w 1 ml roztworu lub 300 mg alirokumabu w 2 ml roztworu.

Zastosowanie Praluentu pozwala na skuteczne obniżenie stężenia LDL-C u pacjentów z hipercholesterolemią i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, szczególnie w przypadkach niewystarczającej skuteczności lub nietolerancji statyn. Lek charakteryzuje się korzystnym profilem bezpieczeństwa, a jego podawanie co 2 lub 4 tygodnie zapewnia wygodę terapii dla pacjenta.


1) Program lekowy: leczenie hipercholesterolemii rodzinnej


Wskazania

Hipercholesterolemia pierwotna i dyslipidemia mieszana. Produkt jest wskazany do stosowania u dorosłych z hipercholesterolemią pierwotną (heterozygotyczną rodzinną i nierodzinną) lub z dyslipidemią mieszaną, jako uzupełnienie diety: w skojarzeniu ze statyną lub ze statyną stosowaną razem z innymi lekami hipolipemizującymi, u pacjentów, u których nie jest możliwe osiągnięcie docelowych wartości stężenia cholesterolu LDL (LDL-C) po zastosowaniu maksymalnej tolerowanej dawki statyny, lub w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami hipolipemizującymi u pacjentów, z nietolerancją statyn, lub u których stosowanie statyn jest przeciwwskazane. Rozpoznana miażdżycowa choroba układu sercowo-naczyniowego. Produkt jest wskazany do stosowania u dorosłych z rozpoznaną miażdżycową chorobą układu sercowo-naczyniowego w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego, poprzez obniżenie stężenia LDL-C, jako uzupełnienie skorygowania innych czynników ryzyka: w skojarzeniu z maks. tolerowaną dawką statyny, z innymi terapiami zmniejszającymi stężenie lipidów lub bez nich; w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi terapiami zmniejszającymi stężenie lipidów u pacjentów z nietolerancją statyn, lub dla których stosowanie statyn jest przeciwwskazane. Wyniki badań dotyczące wpływu na LDL-C, zdarzenia sercowo-naczyniowe i informacje o populacjach badanych, patrz ChPL.

Przed rozpoczęciem stosowania produktu leczniczego należy wykluczyć wtórne przyczyny hiperlipidemii lub mieszanej dyslipidemii (np. zespół nerczycowy, niedoczynność tarczycy). Dawka początkowa produktu leczniczego to zazwyczaj 75 mg podawane podskórnie co 2 tyg. U pacjentów wymagających większej redukcji stężenia LDL-C (>60%), leczenie można rozpocząć od dawki 150 mg co 2 tyg., lub 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie), podawanych podskórnie. Dawkę produktu leczniczego można dostosowywać indywidualnie, w zależności od profilu pacjenta, np. początkowego stężenia LDL-C, celu leczenia i reakcji na leczenie. Stężenia lipidów można zbadać po 4-8 tyg. od rozpoczęcia leczenia lub dostosowania dawki i wówczas można odpowiednio skorygować (zwiększyć lub zmniejszyć) dawkę produktu leczniczego. Jeśli konieczna jest dodatkowa redukcja stężenia LDL-C u pacjentów przyjmujących dawkę 75 mg co 2 tyg. lub 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie), możliwe jest dostosowanie dawki do maks. 150 mg co 2 tyg. W razie pominięcia dawki pacjent powinien wykonać wstrzyknięcie, gdy tylko będzie to możliwe, a następnie wznowić leczenie zgodnie z ustalonym pierwotnie schematem dawkowania. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Nie ma dostępnych danych. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma dostępnych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Są dostępne jedynie ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Masa ciała. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w zależności od mc.

Podanie podskórne. Produkt leczniczy wstrzykuje się podskórnie w udo, brzuch lub ramię. Dawkę 300 mg należy podać w dwóch wstrzyknięciach po 150 mg, wykonanych kolejno w 2 różne miejsca wstrzyknięcia. Zaleca się każdorazową zmianę miejsca wstrzyknięcia. Produktu leczniczego nie należy wstrzykiwać w okolice zajęte przez aktywne choroby lub urazy skóry, takie jak oparzenia słoneczne, wysypki skórne, zapalenia lub zakażenia skórne. Produktu leczniczego nie należy wstrzykiwać w to samo miejsce razem z innymi produktami leczniczymi do wstrzykiwań. Po przeszkoleniu z prawidłowej techniki wykonywania wstrzyknięć podskórnych, przeprowadzonym przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego, pacjent może wstrzykiwać produkt leczniczy samodzielnie lub produkt ten może być podawany przez opiekuna. Produkt leczniczy przed użyciem należy odłożyć, aby ogrzał się do temperatury pokojowej. Każdy wstrzykiwacz i każda amp.-strzyk. są przeznaczone wyłącznie do jednorazowego użytku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W badaniach klinicznych opisywano występowanie ogólnoustrojowych reakcji alergicznych, w tym świądu, a także rzadkich i niekiedy ciężkich reakcji alergicznych, takich jak nadwrażliwość, wyprysk pieniążkowaty, pokrzywka i alergiczne zapalenie naczyń. W razie wystąpienia objawów podmiotowych lub przedmiotowych ciężkich reakcji alergicznych, należy przerwać stosowanie produktu leczniczego i rozpocząć właściwe leczenie objawowe. W badaniach klinicznych wzięła udział jedynie ograniczona liczba pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (zdefiniowanymi jako wskaźnik eGFR <30 ml/min/1,73 m2). Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzono badań z udziałem pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasy C wg skali Childa-Pugha). Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Produkt leczniczy nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Wpływ alirokumabu na inne produkty lecznicze: ponieważ alirokumab jest biologicznym produktem leczniczym, nie powinien wywierać wpływu na farmakokinetykę innych produktów leczniczych i na enzymy cytochromu P450. Wpływ innych produktów leczniczych na alirokumab: statyny i inne leki modyfikujące stężenia lipidów powodują zwiększanie produkcji PCSK9, białka stanowiącego punkt uchwytu alirokumabu. Prowadzi to do zwiększenia klirensu alirokumabu w wyniku związania się go z punktem uchwytu i zmniejszenia narażenia na alirokumab. W porównaniu z alirokumabem stosowanym w monoterapii narażenie na alirokumab jest mniejsze o około 40%, 15% i 35%, w przypadku jednoczesnego stosowania odpowiednio ze statynami, ezetymibem i fenofibratem. Jakkolwiek gdy alirokumab jest podawany co 2 tyg., zmniejszenie stężenia LDL-C utrzymuje się w okresie przerwy między kolejnymi dawkami.

Nie ma danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Alirokumab jest rekombinowanym przeciwciałem klasy IgG1, w związku z czym przypuszcza się, że przenika przez barierę łożyskową. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu. Toksyczność u matek odnotowano u szczurów, ale nie u małp po podaniu dawek przekraczających dawki stosowane u ludzi, a u potomstwa małp obserwowano słabszą wtórną odpowiedź immunologiczną na prowokację antygenową. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia alirokumabem. Nie wiadomo, czy alirokumab przenika do mleka ludzkiego. Ludzka immunoglobulina G (IgG)przenika do mleka ludzkiego, zwłaszcza do siary; nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u kobiet karmiących piersią w tym okresie. Podczas pozostałego okresu karmienia piersią spodziewane narażenie na alirokumab powinno być niewielkie. Ponieważ nie jest znany wpływ alirokumabu na niemowlę karmione piersią, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie produktu leczniczego w tym okresie. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzano niekorzystnego wpływu produktu leczniczego na zastępcze markery płodności. Nie ma danych dotyczących niekorzystnego wpływu na płodność u ludzi.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były reakcje w miejscu wstrzyknięcia, objawy podmiotowe i przedmiotowe ze strony górnych dróg oddechowych oraz świąd. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerwania leczenia u pacjentów stosujących produkt leczniczy były reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Nie obserwowano różnicy dotyczącej profilu bezpieczeństwa pomiędzy dwiema dawkami (75 mg i 150 mg) stosowanymi w badaniach 3 fazy. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) nadwrażliwość, alergiczne zapalenie naczyń. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) objawy podmiotowe i przedmiotowe ze strony górnych dróg oddechowych - w tym przede wszystkim ból w części ustnej gardła, katar, kichanie. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd; (rzadko) pokrzywka, wyprysk pieniążkowaty. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia - w tym rumień lub zaczerwienienie, swędzenie, obrzęk, ból i/lub tkliwość; (nieznana) choroba grypopodobna. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym rumień lub zaczerwienienie, swędzenie, obrzęk, ból i/lub tkliwość były opisywane u 6,1% pacjentów leczonych alirokumabem w porównaniu z 4,1% w grupie kontrolnej (otrzymującej wstrzyknięcia placebo). Większość reakcji w miejscu wstrzyknięcia miało charakter przemijający i łagodne nasilenie. Częstość przerywania leczenia z powodu reakcji w miejscu wstrzyknięcia była porównywalna pomiędzy dwiema grupami (0,2% w grupie otrzymującej alirokumab w porównaniu z 0,3% w grupie kontrolnej). Ogólnoustrojowe reakcje alergiczne były opisywane częściej w grupie otrzymującej alirokumab (8,1% pacjentów) niż w grupie kontrolnej (7,0% pacjentów), głównie ze względu na różnicę w częstości występowania świądu. Obserwowane przypadki świądu miały na ogół charakter łagodny i przemijający. Dodatkowo w kontrolowanych badaniach klinicznych opisywano występowanie rzadkich i niekiedy ciężkich reakcji alergicznych, takich jak nadwrażliwość, wyprysk pieniążkowaty, pokrzywka i alergiczne zapalenie naczyń. Chociaż nie obserwowano wpływu alirokumabu na bezpieczeństwo stosowania u pacjentów w wieku powyżej 75 lat, dane dotyczące tej grupy wiekowej są ograniczone. W kontrolowanych badaniach klinicznych 1158 (34,7%) pacjentów otrzymujących produkt leczniczy było w wieku ≥65 lat, a 241 (7,2%) pacjentów było w wieku ≥75 lat Nie stwierdzono istotnych różnic w bezpieczeństwie stosowania i skuteczności w zależności od wieku. Profil bezpieczeństwa pacjentów leczonych w ramach schematu dawkowania 300 mg co 4 tyg. (miesięcznie) był podobny do profilu bezpieczeństwa opisanego w programie badań klinicznych z zastosowaniem schematu dawkowania co 2 tyg., z wyjątkiem wyższego wskaźnika występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia. Rekcje w miejscu wstrzyknięcia odnotowano z częstością 16,6% w grupie badanej przyjmującej dawkę 300 mg co 4 tyg. i 7,9% w grupie placebo. Pacjenci w grupie badanej przyjmującej dawkę 300 mg alirokumabu co 4 tyg. otrzymywali naprzemiennie wstrzyknięcia z placebo w celu utrzymania zaślepienia w zakresie częstości wstrzyknięć. Częstość reakcji w miejscu wstrzyknięcia (ang. ISRs) wynosiła 11,8%, z wyłączeniem ISRs, które wystąpiły po wstrzyknięciach placebo. Częstość przerwania terapii z powodu reakcji w miejscu wstrzyknięcia wyniosła 0,7% w grupie badanej przyjmującej dawkę 300 mg co 4 tyg. i 0% w grupie placebo. W analizie zbiorczej kontrolowanych badań ze schematem dawkowania z zastosowaniem 2 tyg. odstępów między dawkami u 796 z 3340 (23,8%) pacjentów leczonych produktem leczniczym uzyskano dwie kolejne wartości stężenia LDL-C <25 mg/dl (<0,65 mmol/l), w tym u 288 (8,6%) pacjentów uzyskano dwie kolejne wartości stężenia <15 mg/dl (<0,39 mmol/l). Wyniki te uzyskiwano przede wszystkim, gdy u pacjentów stosowano dawkę produktu leczniczego 150 mg co 2 tyg., jako dawkę początkową i podtrzymującą, niezależnie od wyjściowej wartości stężenia LDL-C i reakcji na leczenie. W badaniu ze schematem dawkowania co 4 tyg. 113 z 458 pacjentów (24,7%) przyjmujących 300 mg co 4 tyg./150 mg co 2 tyg. miało dwie kolejne wartości stężenia LDL-C <25 mg/dl (<0,65 mmol/l), 45 z 458 pacjentów (9,8%) miało dwie kolejne wartości stężenia LDL-C <15 mg/dl (<0,39 mmol/l). Nie zidentyfikowano żadnego działania niepożądanego, które mogłoby się wiązać z tymi wartościami stężenia LDL-C. W badaniach fazy 3, przeciwciała przeciwlekowe (ADA) pojawiły się po rozpoczęciu leczenia u 4,8% pacjentów przyjmujących dawkę 75 mg i/lub 150 mg alirokumabu co 2 tyg., w porównaniu z 0,6% pacjentów w grupie kontrolnej (otrzymującej placebo lub ezetymib). U większości z tych pacjentów w reakcji na leczenie doszło do przemijającej produkcji ADA o niewielkim mianie, bez działania neutralizującego. U pacjentów z wykrytymi ADA w porównaniu z pacjentami bez obecności ADA nie stwierdzono różnic dotyczących narażenia na alirokumab oraz skuteczności i bezpieczeństwa stosowania alirokumabu, z wyjątkiem większej częstości występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia. Jedynie 1,2% pacjentów wytwarzało przeciwciała neutralizujące (NAb), wszyscy należeli do grupy otrzymującej alirokumab. U większości z nich uzyskano tylko jedną próbkę z dodatnim wynikiem oznaczenia przeciwciał neutralizujących. Jedynie u 10 (0,3%) pacjentów uzyskano dwie lub większą liczbę próbek z obecnością NAb. Dane nie wskazują na istnienie korelacji pomiędzy obecnością NAb a skutecznością i bezpieczeństwem zmniejszania stężenia LDL-C. W badaniach ze schematem dawkowania co 4 tyg., przeciwciała przeciwlekowe pojawiły się u 4,7% pacjentów przyjmujących alirokumab w dawce 300 mg co 4 tyg./150 mg co 2 tyg., w porównaniu z 2,6% pacjentów w grupie otrzymującej placebo. W tym badaniu, u pacjentów przyjmujących alirokumab, u których pojawiły się przeciwciała przeciwlekowe, rzadziej występowały reakcje w miejscu wstrzyknięcia w porównaniu z pacjentami, u których nie pojawiły się przeciwciała przeciwlekowe (8,6% vs 16,2%). U 0,4% pacjentów przyjmujących alirokumab w dawce 300 mg co 4 tyg./150 mg co 2 tyg. co najmniej raz pojawiły się przeciwciała neutralizujące (NAb), nie zaobserwowano spadku skuteczności u tych pacjentów; nie zaobserwowano NAb u pacjentów z grupy kontrolnej. Dane dotyczące immunogenności w dużym stopniu zależą od czułości i swoistości oznaczenia ADA.

W kontrolowanych badaniach klinicznych nie stwierdzono wpływu na bezpieczeństwo stosowania, gdy produkt stosowano z większą częstością niż w zalecanym schemacie dawkowania, czyli co 2 tyg. Nie istnieje swoiste leczenie w przypadku przedawkowania produktu leczniczego. W razie przedawkowania, pacjenta należy leczyć objawowo i w razie potrzeby zastosować leczenie wspomagające.

Alirokumab jest w pełni ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG1, które wiąże się z dużym powinowactwem i swoistością z proproteinową konwertazą subtylizyny/keksyny typu 9 (ang. PCSK9). PCSK9 wiąże się z receptorami lipoprotein o małej gęstości (LDLR) na powierzchni hepatocytów, co stymuluje degradację receptorów LDLR w wątrobie. Receptor LDLR jest podstawowym receptorem usuwającym krążący LDL-C, w związku z czym zmniejszenie liczby receptorów LDLR przez PCSK9 prowadzi do zwiększenia stężenia LDL-C we krwi. Alirokumab poprzez zahamowanie wiązania się PCSK9 z receptorami LDLR, powoduje zwiększenie liczby dostępnych receptorów LDLR usuwających LDL, przez co zmniejsza stężenie LDL-C.

1 jednorazowy wstrzyk. zawiera 150 mg lub 300 mg alirokumabu w 1 ml lub 2 ml roztw.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.