Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane tylko przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Lek należy podawać raz w tyg., podskórnie. Dawkowanie u dorosłych zależy od tego, czy stosuje się leczenie skojarzone (terapia dwulekowa lub trójlekowa), czy monoterapię. Leczenie skojarzone produktem (terapia dwulekowa lub trójlekowa). Terapia dwulekowa (lek z rybawiryną): przeznaczona dla wszystkich pacjentów dorosłych i dzieci w wieku 3 lat i powyżej. Terapia trójlekowa (lek z rybawiryną i boceprewirem): przeznaczona dla wszystkich pacjentów dorosłych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, wywołanym zakażeniem wirusem genotypu 1. Dorośli. Lek w dawce 1,5 mikrograma/kg mc./tydz. w skojarzeniu z rybawiryną w postaci kaps. Pacjentom o różnej mc. można podać, w skojarzeniu z rybawiryną, zalecaną dawkę 1,5 μg/kg mc. produktu o różnej mocy, zgodnie z ChPL. Rybawirynę w kaps. podaje się codziennie, doustnie, z jedzeniem, w dwóch podzielonych dawkach (rano i wieczorem). Dorośli - czas trwania leczenia - pacjenci wcześniej nieleczeni. Terapia trójlekowa: patrz ChPL boceprewiru. Terapia dwulekowa: przewidywalność trwałej odpowiedzi wirusologicznej – w grupie pacjentów zakażonych wirusem HCV o genotypie 1, u których nie uzyskano niewykrywalnego miana HCV-RNA lub nie wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 4. lub 12. tyg. leczenia, jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej i należy rozważyć przerwanie leczenia. Genotyp 1: u pacjentów, u których w 12 tyg. leczenia brak oznaczalnego HCV-RNA, należy kontynuować leczenie przez dalsze 9 m-cy (tj. łącznie 48 tyg). Pacjentów, u których po 12 tyg. leczenia będzie oznaczalne HCV-RNA, ale wystąpi zmniejszenie HCV-RNA o ≥2 log w porównaniu z wartością początkową, należy poddać ponownej ocenie w 24. tyg. leczenia. U pacjenta, u którego w tym punkcie czasowym HCV-RNA będzie nieoznaczalne, należy zastosować pełen kurs leczenia (tj. w sumie 48 tyg.). Natomiast, jeżeli w 24. tyg. leczenia HCV-RNA będzie w dalszym ciągu wykrywalne, należy rozważyć przerwanie leczenia. W podgrupie pacjentów zakażonych wirusem o genotypie 1 i niskim mianie wirusa (<600 000 j.m./ml), u których w 4. tyg. leczenia wynik oznaczenia HCV-RNA jest ujemny i którzy mają ujemny wynik oznaczenia HCV-RNA w 24. tyg., leczenie można przerwać po 24 tyg. terapii lub przedłużyć o kolejne 24 tyg. (tj. całkowity czas terapii wyniesie 48 tyg.). Jednakże, leczenie trwające 24 tyg. może być związane z większym ryzykiem nawrotu choroby niż leczenie trwające 48 tyg. Genotypy 2 lub 3: zaleca się, aby pacjentów leczyć terapią dwulekową przez 24 tyg., z wyjątkiem pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV, których należy leczyć przez 48 tyg. Genotyp 4: uważa się, że pacjentów z wirusem o genotypie 4 jest trudniej leczyć, a ograniczone dane (n=66) wskazują, że czas leczenia jest porównywalny z czasem leczenia terapią dwulekową pacjentów o genotypie 1. Dorośli - czas trwania leczenia – jednoczesne zakażenie wirusem HCV i HIV. Terapia dwulekowa: zalecany czas trwania leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem HCV i HIV wynosi 48 tyg. w terapii dwulekowej, niezależnie od genotypu. Przewidywalność uzyskania lub braku odpowiedzi wirusologicznej w przypadku jednoczesnego zakażenia wirusem HCV i HIV - wykazano, że czynnikiem rokowniczym dla uzyskania trwałej odpowiedzi jest wczesna odpowiedź wirusologiczna do 12. tyg., definiowana jako 2-krotne zmniejszenie miana wirusa w skali logarytmicznej (2 log) lub niewykrywalne ilości HCV-RNA. Ujemna przewidywalna wartość dla uzyskania trwałej odpowiedzi u pacjentów z współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV leczonych produktem w skojarzeniu z rybawiryną wynosiła 99% (67/68; Badanie 1). Dodatnia przewidywalna wartość obserwowana u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV, otrzymujących terapię dwulekową, wynosiła 50% (52/104; Badanie 1). Dorośli - czas trwania leczenia – ponowne leczenie. Terapia trójlekowa: patrz ChPL boceprewiru. Terapia dwulekowa: przewidywalność trwałej odpowiedzi wirusologicznej - wszyscy pacjenci bez względu na genotyp, u których w 12. tyg. leczenia miano HCV-RNA w surowicy jest poniżej granicy oznaczalności, powinni otrzymać terapię dwulekową: 48-tyg. U pacjentów z nawrotem choroby (np. HCV-RNA poniżej granicy oznaczalności) w 12. tyg. leczenia, jest mało prawdopodobne uzyskanie trwałej odpowiedzi wirusologicznej po 48 tyg. terapii. Nie badano terapii skojarzonej pegylowanym interferonem α-2b i rybawiryną, stosowanej powtórnie, dłużej niż 48 tyg., u pacjentów z genotypem 1, u których nie uzyskano odpowiedzi wirusologicznej. Dzieci i młodzież (wyłącznie terapia dwulekowa). Dawkowanie u dzieci w wieku 3 lat i powyżej oraz młodzieży jest uzależnione od pc. dla produktu leczniczego oraz od mc. dla rybawiryny. Zalecana dawka produktu wynosi 60 μg/m² pc./tydz. podskórnie, w skojarzeniu z rybawiryną 15 mg/kg mc./dobę doustnie w dwóch dawkach podzielonych podawanych z posiłkiem (rano i wieczorem). Dzieci i młodzież (wyłącznie terapia dwulekowa) - czas trwania leczenia. Genotyp 1: zalecany czas trwania leczenia terapią dwulekową wynosi rok. Poprzez ekstrapolację danych klinicznych dotyczących leczenia skojarzonego z zastosowaniem standardowego interferonu u dzieci i młodzieży (ujemna wartość prognostyczna 96% dla interferonu α-2b i rybawiryny) określono, że u pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 12 tyg. leczenia, jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania trwałej odpowiedzi wirusologicznej. Dlatego zaleca się, aby u dzieci i młodzieży, otrzymujących lek w skojarzeniu z rybawiryną, odstawić leczenie, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o <2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem, bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. Genotyp 2 lub 3: zalecany czas trwania leczenia terapią 2-lekową wynosi 24 tyg. Genotyp 4: w badaniu klinicznym leczenia skojarzonego produktem z rybawiryną leczono tylko 5 osób z grupy dzieci i młodzieży z genotypem 4. Zalecany czas trwania leczenia terapią 2-lekową wynosi rok. Zaleca się, aby u dzieci i młodzieży otrzymujących lek w skojarzeniu z rybawiryną należy przerwać leczenie, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie o <2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. Monoterapia produktem - dorośli. W monoterapii lek podaje się w dawce 0,5 lub 1,0 μg mc./tydz. Najmniejszą dostępną mocą produktu jest 50 μg/0,5 ml. Dlatego pacjentom, którym zalecono dawkę 0,5 μg/kg mc./tydz. należy podać objętość zawierającą przepisaną dawkę zgodnie z ChPL. Stosując 1,0 μg/kg mc./tydz. należy podobnie dostosować objętości lub można użyć innej mocy tak, jak podano w ChPL. Monoterapii produktem nie badano u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem HCV i HIV. Czas trwania leczenia. U pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 12. tyg., należy kontynuować leczenie przez okres co najmniej 3 kolejnych m-cy (tj. łącznie 6 m-cy). Decyzję o przedłużeniu leczenia do roku należy podjąć w oparciu o inne czynniki prognostyczne (np. genotyp, wiek >40 lat, płeć męska, zwłóknienie mostkowe). Modyfikacja dawkowania u wszystkich pacjentów (monoterapia i terapia skojarzona). W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych lub nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych w trakcie leczenia produktem w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym, należy modyfikować dawki produktu i/lub rybawiryny do czasu zmniejszenia się działań niepożądanych. Nie zaleca się zmniejszania dawki boceprewiru. Nie wolno podawać boceprewiru bez produktu i rybawiryny. Należy podawać dawkę produktu i rybawiryny, która jest jak najbardziej zgodna z zalecaną dawką standardową, ponieważ stosowanie się do zalecanego schematu może mieć duże znaczenie dla wyniku leczenia. Zasady modyfikacji dawkowania opracowano na podstawie badań klinicznych dotyczących modyfikacji dawkowania - patrz ChPL. Zaburzenia czynności nerek. Monoterapia. U pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego zaburzeniem czynności nerek produkt należy stosować ostrożnie. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (Cl_Cr 30-50 ml/min.) początkową dawkę produktu, należy zmniejszyć o 25%. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (Cl_Cr 15-29 ml/min.) początkową dawkę produktu, należy zmniejszyć o 50%. Nie ma dostępnych danych dotyczących podawania produktu u pacjentów z Cl_Cr <15 ml/min. Pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek, w tym pacjentów poddawanych hemodializom, należy ściśle nadzorować. Jeśli czynność nerek w czasie stosowania produktu PegIntron ulega pogorszeniu należy przerwać leczenie. Leczenie skojarzone. U pacjentów z Cl_Cr <50 ml/min. nie wolno stosować produktu w skojarzeniu z rybawiryną (patrz ChPL rybawiryny). W przypadku podawania w terapii skojarzonej, u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy ich ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedokrwistości. Zaburzenia czynności wątroby. Nie stosować produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, gdyż nie oceniano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności w tej grupie pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Brak wyraźnego wpływu wieku na farmakokinetykę produktu. Z danych uzyskanych u pacjentów w podeszłym wieku, którym jednorazowo podano produkt wynika, że nie ma konieczności zmiany dawkowania ze względu na wiek. Dzieci i młodzież. Lek można stosować w skojarzeniu z rybawiryną u dzieci w wieku 3 lat i powyżej.

Lek należy podawać we wstrzyk. podskórnym. Inf. dotyczące specjalnych środków ostrożności dotyczących usuwania i przygotowywania produktu leczniczego do stosowania znajdują się w ChPL. Pacjent może samodzielnie wykonywać wstrzyk. produktu, jeśli lekarz prowadzący uzna, że jest to właściwe rozwiązanie. W razie potrzeby należy zapewnić nadzór medyczny.

Nadwrażliwość na peginterferon alfa-2b, jakikolwiek interferon lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka choroba serca w wywiadzie, w tym niestabilna lub nie poddająca się leczeniu choroba serca w ciągu ostatnich 6 m-cy. Ciężkie, wyniszczające choroby zasadnicze. Zapalenie wątroby o podłożu autoimmunologicznym lub inne choroby autoimmunologiczne w wywiadzie. Ciężkie zaburzenie czynności lub zdekompensowana marskość wątroby. Wcześniej stwierdzone choroby tarczycy nie poddające się leczeniu konwencjonalnymi metodami. Padaczka i/lub zaburzenie czynności OUN. W skojarzeniu z rybawiryną: pacjenci z klirensem kreatyniny <50 ml/min.

U wszystkich pacjentów, przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest wykonywanie standardowych badań hematologicznych, badań chemicznych krwi i badań czynności tarczycy. Wartości początkowe przed rozpoczęciem leczenia preparatem, które można traktować jako akceptowane wartości graniczne: liczba płytek krwi - nie mniej niż 100 000/mm³; liczba neutrofilów - nie mniej niż 1500/mm³; stężenie TSH musi pozostawać w granicach przyjętej normy. Badania laboratoryjne należy wykonać po upływie 2 i 4 tyg. leczenia, a następnie okresowo, gdy jest to uzasadnione klinicznie. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności serca zaleca się wykonywanie badań EKG przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia preparatem. U pacjentów leczonych preparatem należy utrzymywać odpowiednie nawodnienie. U wszystkich pacjentów należy wykonywać badanie oczu przed rozpoczęciem leczenia. U każdego pacjenta zgłaszającego objawy oczne, w tym utratę ostrości widzenia lub zawężenie pola widzenia, należy wykonać badanie okulistyczne. Zaleca się okresowe badanie wzroku w czasie leczenia preparatem, szczególnie u pacjentów mających choroby związane z rozwojem retinopatii, takie jak cukrzyca lub nadciśnienie. Należy rozważyć przerwanie leczenia preparatem u pacjentów, u których pojawi się nowa lub nasili się istniejąca już choroba oczu. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby 2x/dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Brak doświadczeń w leczeniu skojarzonym peginterferonem alfa-2b i rybawiryną u pacjentów z nawrotem choroby po leczeniu interferonem alfa + rybawiryna. Podczas leczenia interferonem alfa-2b rzadko obserwowano ostre reakcje nadwrażliwości (np. pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksje) - jeżeli wystąpią takie reakcje podczas leczenia peginterferonem alfa-2b należy przerwać jego stosowanie i niezwłocznie wdrożyć odpowiednią terapię. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca lub zawałem serca w wywiadzie i/lub wcześniejszymi lub aktualnie występującymi zaburzeniami rytmu. Zaleca się staranne monitorowanie pacjentów, u których wystąpią zaburzenia psychiczne lub objawy ze strony OUN, w tym depresja; w przypadku utrzymywania się objawów lub ich pogorszenia, należy przerwać leczenie preparatem. Jeśli stwierdzono konieczność leczenia peginterferonem alfa-2b u pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Podobnie jak w przypadku innych interferonów, należy przerwać leczenie peginterferonem alfa-2b u pacjentów, u których wartości wskaźników krzepnięcia zwiększą się, ponieważ może to wskazywać na dekompensację czynności wątroby. Gorączka może być związana z zespołem grypopodobnym, opisywanym często podczas leczenia interferonem; należy wykluczyć inne przyczyny długotrwale utrzymującej się gorączki. Ostrożnie stosować u pacjentów z wywiadem wskazującym na upośledzenie czynności płuc (u każdego pacjenta, u którego wystąpi gorączka, kaszel, duszność lub inne objawy ze strony układu oddechowego, należy wykonać zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej; jeżeli zdjęcie uwidoczni nacieki w płucach lub istnieją dowody zaburzenia czynności płuc, pacjenta musi być ściśle monitorowany, a jeżeli jest to uzasadnione, leczenie interferonem alfa należy przerwać). Pacjentów z objawami podmiotowymi i przedmiotowymi przypominającymi choroby autoimmunologiczne należy dokładnie ocenić, a współczynnik ryzyko-korzyść dalszego leczenia interferonem należy określić ponownie. Jeśli u pacjenta w czasie leczenia wystąpią objawy wskazujące na możliwość zaburzeń czynności tarczycy, należy oznaczyć stężenia hormonu pobudzającego tarczycę (TSH); w przypadku zaburzeń czynności tarczycy można kontynuować leczenie preparatem, jeżeli stężenia TSH można utrzymać w zakresie wartości prawidłowych za pomocą farmakoterapii. Obserwowano czasami ciężką hipertriglicerydemię lub jej nasilenie - zaleca się monitorowanie stężenia lipidów. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART) istnieje zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczajowej - należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat peginterferon alfa-2b i rybawirynę do terapii HAART (patrz ChPL rybawiryny). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania peginterferonu alfa-2b w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u biorców wątroby lub innych narządów. Ze względu na doniesienia, że interferon alfa zaostrza przebieg wcześniej istniejącej łuszczycy i sarkoidozy, stosowanie peginterferonu alfa-2b u pacjentów z łuszczycą lub sarkoidozą jest zalecane tylko wtedy, gdy możliwa korzyść przewyższa potencjalne ryzyko. Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat - brak doświadczeń klinicznych.

U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, otrzymujących peginterferon alfa-2b raz w tygodniu przez 4 tyg., wykazano zwiększenie aktywności CYP2D6 i CYP2C8/9. Nie stwierdzono zmian aktywności CYP1A2, CYP3A4 lub N-acetylotransferazy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania peginterferonu alfa-2b z lekami metabolizowanymi przez CYP2D6 i CYP2C8/9, szczególnie lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, takimi jak warfaryna i fenytoina (CYP2C9) oraz flekainid (CYP2D6). W badaniach farmakokinetycznych po podaniu wielokrotnym peginterferonu alfa-2b i rybawiryny nie obserwowano żadnych interakcji farmakokinetycznych między tymi lekami.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania interferonu alfa-2b u kobiet w ciąży. Preparat można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Preparat można stosować u kobiet w wieku rozrodczym tylko wtedy gdy stosowana jest skuteczna antykoncepcja w trakcie leczenia. Należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia. Leczenie skojarzone z rybawiryną: rybawiryna ma działanie teratogenne i uszkadzające płód - nie wolno jej stosować u kobiet w ciąży.

Bardzo często (>10%) u pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b i rybawiryną: zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, dreszcze, gorączka, objawy grypopodobne, astenia zawroty głowy; zmniejszenie masy ciała; nudności, wymioty, jadłowstręt, biegunka, bóle brzucha; bóle mięśni i stawów, bóle kostno-mięśniowe; depresja, drażliwość, bezsenność, lęk, zaburzenia koncentracji, labilność emocjonalna; zapalenie gardła, kaszel, duszność; łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka skórna; zakażenia wirusowe, ból głowy, suchość w jamie ustnej. Często (5-10%) występowały: ból w klatce piersiowej, ból w prawym górnym podżebrzu, złe samopoczucie; parestezje, zwiększona potliwość; niedoczynność tarczycy; dyspepsja; niedokrwistość, leukopenia; pobudzenie, nerwowość; zaburzenia miesiączkowania, krwotok miesiączkowy. Z częstością 1-5% występowały: ból w miejscu wstrzyknięcia; niedociśnienie, nadciśnienie, omdlenie, uderzenia gorąca; zachowania agresywne, senność, zaburzenia zachowania, apatia, nasilenie łaknienia, zaburzenia snu, niezwykłe sny, zmniejszenie libido; osłabienie czucia, nadwrażliwość czucia, wzmożone napięcie, splątanie, drżenia, zawroty głowy, migrena, ataksja, neuralgia; zaparcia, zaburzenia smaku, luźne stolce, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, krwawienia z dziąseł, zapalenie języka, wzdęcia, hemoroidy, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie dziąseł, odwodnienie; powiększenie wątroby, hiperbilirubinemia; suchy kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, zaburzenia oddychania, zatkanie nosa, wodnisty wyciek z nosa, dysfonia, krwawienia z nosa; zapalenie ucha środkowego, zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne, pryszczka; zamglone widzenie, zapalenie spojówek, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, bóle gałek ocznych; szumy uszne, zaburzenia lub utrata słuchu; nadczynność tarczycy; hiperurykemia, hipokalcemia, uczucie pragnienia; zapalenie stawów; częste oddawanie moczu, zmiany w moczu; zaburzenia czynności jajników, zaburzenia dotyczące pochwy, zaburzenia seksualne (nie sprecyzowane), impotencja, bóle piersi, brak miesiączki, zapalenie gruczołu krokowego; wysypka rumieniowata, wyprysk, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, zaburzenia struktury włosów, trądzik, zapalenie skóry, czyraczność, zaburzenia dotyczące paznokci, łuszczyca, pokrzywka, rumień, obrzęk twarzy i obrzęki obwodowe. Większość przypadków neutropenii i małopłytkowości była łagodna (stopień 1 lub 2 wg WHO). Stwierdzono kilka przypadków neutropenii o cięższym przebiegu (stopień 3 i 4 wg WHO) u pacjentów leczonych zalecanymi dawkami peginterferonu alfa-2b i rybawiryną. Podczas badania klinicznego u około 1,2% pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną wystąpiły zagrażające życiu przypadki zaburzeń psychicznych (myśli i próby samobójcze); po wprowadzeniu preparatu na rynek rzadko notowano psychozy i omamy. Rzadko, w związku z leczeniem interferonem alfa-2b (w tym peginterferonem alfa-2b) obserwowano: cukrzycę, napady padaczkowe, neuropatię obwodową, arytmię, zapalenie trzustki, rabdomiolizę, zapalenie mięśni, niewydolność nerek i uszkodzenie nerek. Bardzo rzadko obserwowano: sarkoidozę lub zaostrzenie sarkoidozy, niedokrwienie mózgu, krwawienia do mózgu, encefalopatię, niedokrwienie mięśnia serca, zawał mięśnia serca, śródmiąższową chorobę płuc, wrzodziejące i niedokrwienne zapalenie jelita grubego, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczną nekrolizę naskórka, martwicę w miejscu podania. Bardzo rzadko interferon alfa-2b lub PegIntron w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z rybawiryną mogą powodować niedokrwistość aplastyczną. Rzadko donoszono o zaburzeniach dotyczących narządu wzroku, związanych z interferonami alfa. Obejmowały one retinopatie (w tym obrzęk plamki żółtej), krwotoki do siatkówki, zamknięcie tętnicy lub żyły siatkówki, kłębki waty, zmniejszenie ostrości wzroku lub zawężenie pola widzenia, zapalenie nerwu wzrokowego i tarczę zastoinową. Po podaniu interferonu alfa obserwowano różnorodne choroby autoimmunologiczne i zaburzenia o podłożu immunologicznym, w tym zaburzenia czynności tarczycy, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, samoistną i zakrzepową plamicę krwotoczną z małopłytkowością, zapalenie naczyń, neuropatie (w tym mononeuropatię).

Rekombinowany interferon alfa-2b jest kowalencyjnie połączony z glikolem monometoksypolietylenowym. Średnia masa cząsteczkowa peginterferonu wynosi około 31.300 daltonów. Biologiczna aktywność preparatu pochodzi z zawartej w nim cząsteczki interferonu alfa-2b. Interferony działają przez łączenie się ze specyficznymi receptorami błonowymi znajdującymi się na powierzchni komórek, co zapoczątkowuje ciąg wewnątrzkomórkowych reakcji, obejmujących indukcję niektórych enzymów. Uważa się, że proces ten przynajmniej częściowo warunkuje różne rodzaje komórkowych odpowiedzi na interferon, w tym hamowanie replikacji wirusa w komórkach zakażonych wirusami, hamowanie proliferacji komórek oraz działania immunomodulujące, takie jak zmiana aktywności fagocytarnej makrofagów i nasilenie specyficznej cytotoksyczności limfocytów w stosunku do komórek docelowych. Każde w wymienionych działań lub wszystkie razem, mogą warunkować lecznicze działania interferonu. PegIntron jest dobrze scharakteryzowaną, zmodyfikowaną glikolem polietylenowym (pegylowaną), pochodną interferonu alfa-2b i składa się głównie z frakcji monopegylowanych. T_0,5 preparatu we krwi jest wydłużony w porównaniu z T_0,5 nie pegylowanego interferonu alfa-2b. PegIntron ma zdolność przekształcania się do wolnego interferonu alfa-2b przez depegylację. Biologiczna aktywność pegylowanych izomerów jest jakościowo podobna, ale słabsza od aktywności wolnego interferonu alfa-2b. Po podaniu podskórnym preparatu jego maks. stężenie we krwi występuje po 15-44 h od podania i utrzymuje się do 48-72 h po podaniu. W trakcie wielokrotnego podawania preparatu nie dochodzi do kumulacji immunoreaktywnych interferonów. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi około 40 h.

1 fiolka zawiera 50 µg, 80 µg, 100 µg, 120 µg lub 150 µg peginterferonu α-2b w przeliczeniu na białko.