Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Paricalcitol Fresenius

Paricalcitol

inj. [roztw.]
5 µg/ml
5 fiol. 1 ml
Iniekcje
Lz
CHB
167,43
B (1)
bezpł.
Paricalcitol Fresenius
inj. [roztw.]
2 µg/ml
5 fiol. 1 ml
Iniekcje
Lz
CHB
66,97
B (1)
bezpł.

Paricalcitol Fresenius - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Paricalcitol Fresenius jest wskazany w zapobieganiu i leczeniu wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, poddawanych hemodializie.

Lek ten pozwala na skuteczne kontrolowanie stężenia parathormonu (PTH) u pacjentów dializowanych, co ma kluczowe znaczenie w zapobieganiu powikłaniom kostnym w przebiegu przewlekłej choroby nerek.

Dawkowanie i sposób podawania

Dorośli

Dawka początkowa: Obliczana na podstawie wyjściowego stężenia parathormonu (PTH) według wzoru:

  • Początkowe stężenie natywnego PTH (pmol/l) / 8
  • lub
  • Początkowe stężenie natywnego PTH (pg/ml) / 80

Dawkę podaje się we wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) nie częściej niż co 2 dni, w dowolnym momencie podczas dializy. Maksymalna bezpieczna dawka w badaniach klinicznych wynosiła 40 µg.

Dostosowanie dawki: Docelowy zakres stężeń PTH u dializowanych pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek nie powinien przekraczać 1,5-3 x górnej granicy normy (GGN) u osób bez mocznicy, co odpowiada 15,9-31,8 pmol/l (150-300 pg/ml) dla natywnego PTH.

Stężenie iPTH w stosunku do wartości początkowych Zmiana dawki parykalcytolu
Bez zmian lub zwiększone, zmniejszone o <30% Zwiększyć o 2-4 µg
Zmniejszone o ≥30%, ≤60% Nie zmieniać
Zmniejszone o >60%, iPTH <150 pg/ml (15,9 pmol/l) Zmniejszyć o 2-4 µg

Dawkę należy dostosowywać co 2-4 tygodnie na podstawie wyników badań laboratoryjnych.

Po ustaleniu dawki, stężenie wapnia i fosforanu w surowicy należy oznaczać co najmniej raz w miesiącu. Zaleca się oznaczanie stężenia iPTH w surowicy co 3 miesiące. W okresie dostosowywania dawki może być wymagane częstsze wykonywanie badań laboratoryjnych.

Szczególne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności wątroby: U pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby nie ma konieczności zmiany dawki. Brak danych dla pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.

Dzieci i młodzież: Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci. Brak danych dla dzieci poniżej 5 roku życia.

Pacjenci w podeszłym wieku: Doświadczenie u pacjentów ≥65 lat jest ograniczone, ale nie zaobserwowano różnic w skuteczności lub bezpieczeństwie stosowania w porównaniu do młodszych pacjentów.

Warto zapamiętać
  • Paricalcitol Fresenius jest skuteczny w leczeniu wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentów hemodializowanych
  • Dawkowanie leku wymaga indywidualnego dostosowania na podstawie stężenia PTH i parametrów gospodarki wapniowo-fosforanowej

Przeciwwskazania

Stosowanie Paricalcitol Fresenius jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na parykalcytol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Zatrucie witaminą D
  • Hiperkalcemia

Należy zachować szczególną ostrożność przy kwalifikacji pacjentów do leczenia i wykluczyć powyższe stany przed rozpoczęciem terapii.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Nadmierne zahamowanie PTH: Może prowadzić do zwiększenia stężenia wapnia w surowicy i choroby metabolicznej kości. Konieczne jest ścisłe monitorowanie i indywidualne dostosowywanie dawki.

Hiperkalcemia: W przypadku wystąpienia istotnej klinicznie hiperkalcemii u pacjenta przyjmującego lek wiążący fosforany zawierający wapń, należy zmniejszyć dawkę lub przerwać podawanie tego leku.

Interakcja z glikozydami naparstnicy: Hiperkalcemia nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu.

Zawartość etanolu: Produkt zawiera 11% (v/v) etanolu, co należy uwzględnić u pacjentów z grup ryzyka (choroba alkoholowa, choroby wątroby, padaczka, kobiety w ciąży lub karmiące piersią).

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Ketokonazol: Może zwiększać stężenie parykalcytolu w osoczu. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu.

Związki fosforu i pochodne witaminy D: Nie należy stosować jednocześnie ze względu na zwiększone ryzyko hiperkalcemii.

Preparaty wapnia i tiazydowe leki moczopędne: Mogą zwiększać ryzyko hiperkalcemii.

Preparaty glinu: Unikać długotrwałego jednoczesnego stosowania ze względu na ryzyko toksycznego działania glinu na kości.

Preparaty magnezu: Nie stosować jednocześnie ze względu na ryzyko hipermagnezemii.

Glikozydy naparstnicy: Zachować ostrożność ze względu na nasilenie toksycznego działania w przypadku hiperkalcemii.

Wpływ na ciążę i laktację

Ciąża: Brak wystarczających danych dotyczących stosowania parykalcytolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród. Stosować tylko w przypadku wyraźnej konieczności.

Karmienie piersią: Parykalcytol przenika w niewielkich ilościach do mleka matki. Należy podjąć decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub leczenia, biorąc pod uwagę korzyści dla matki i dziecka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Hiperkalcemia (4,7% pacjentów)
  • Niedoczynność przytarczyc
  • Hiperfosfatemia
  • Bóle głowy
  • Zaburzenia smaku
  • Świąd

Rzadziej występują m.in. zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, bóle mięśni i stawów. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym.

Przedawkowanie

Przedawkowanie parykalcytolu może prowadzić do hiperkalcemii. W przypadku przedawkowania należy monitorować objawy hiperkalcemii i wdrożyć odpowiednie leczenie. Parykalcytol nie jest w istotnym stopniu usuwany drogą dializy.

Leczenie hiperkalcemii obejmuje: zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia, dietę niskowowapniową, odstawienie preparatów wapnia, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych, ocenę EKG (szczególnie u pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy) oraz w razie potrzeby hemodializę z użyciem płynu dializacyjnego bez wapnia.

Mechanizm działania

Parykalcytol jest syntetycznym analogiem kalcytriolu, wykazującym selektywną aktywację receptorów witaminy D (VDR) w przytarczycach. Prowadzi to do zmniejszenia stężenia parathormonu (PTH) poprzez hamowanie proliferacji przytarczyc oraz zmniejszenie syntezy i wydzielania PTH. Parykalcytol wykazuje minimalny wpływ na wchłanianie wapnia w jelitach i resorpcję kości.

Działanie parykalcytolu pozwala na skuteczną kontrolę wtórnej nadczynności przytarczyc przy jednoczesnej minimalizacji ryzyka zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej.

Właściwości farmakokinetyczne

Parykalcytol charakteryzuje się szybkim wchłanianiem po podaniu dożylnym. Maksymalne stężenie w osoczu osiągane jest w ciągu kilku minut po podaniu. Lek wiąże się w wysokim stopniu z białkami osocza (>99%). Metabolizowany jest głównie w wątrobie przez enzymy cytochromu P450. Okres półtrwania wynosi około 4-6 godzin u pacjentów hemodializowanych.

Skład

1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 5 µg parykalcytolu jako substancję czynną.

Produkt zawiera również etanol (11% v/v) i glikol propylenowy (39% v/v) jako substancje pomocnicze.

Paricalcitol Fresenius stanowi skuteczną opcję terapeutyczną w leczeniu wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentów hemodializowanych. Wymaga jednak ścisłego monitorowania parametrów biochemicznych i indywidualnego dostosowywania dawki w celu osiągnięcia optymalnej skuteczności przy minimalizacji ryzyka działań niepożądanych.


1) Program lekowy: leczenie wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentów hemodializowanych


Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w zapobieganiu i leczeniu wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, poddawanych hemodializie.

Dorośli. Dawka początkowa. Dawkę początkową należy obliczyć na podstawie wyjściowego stężenia parathormonu (PTH). Dawkę początkową (w µg) parykalcytolu oblicza się na podstawie następującego wzoru: początkowe stężenie natywnego PTH („intact PTH”) w pmol/l/8 lub początkowe stężenie natywnego PTH („intact PTH”) w pg/ml/80 i podaje się we wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) nie częściej niż co 2. dzień w dowolnym momencie podczas dializy. Maks. bezpieczna dawka podawana w badaniach klinicznych wynosiła 40 µg. Dostosowanie dawki. Obecnie uważa się, że docelowy zakres stężeń PTH u dializowanych pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek nie powinien przekraczać 1,5-3 x GGN u osób bez mocznicy, 15,9-31,8 pmol/l (150-300 pg/ml) dla natywnego PTH. Osiągnięcie odpowiednich fizjologicznych wartości docelowych wymaga dokładnego monitorowania i indywidualnego dostosowania dawki. W przypadku wystąpienia hiperkalcemii lub utrzymującego się zwiększonego iloczynu skorygowanego Ca x P >5,2 mmol2/l2 (65 mg2/dl2), dawkę leku należy zmniejszyć lub przerwać podawanie do czasu normalizacji tych parametrów. Następnie należy wznowić podawanie parykalcytolu w mniejszej dawce. Może być konieczne zmniejszenie dawek, gdy stężenie PTH zmniejsza się w odpowiedzi na leczenie. Proponowane schematy dawkowania (dawka dostosowywana co 2-4 tyg.): stężenie iPTH w stosunku do wartości początkowych: bez zmian lub zwiększone, zmniejszone o <30%: zwiększyć dawkę parykalcytolu o 2-4 µg; zmniejszone o ≥30%, ≤60%: nie zmieniać dawki; zmniejszone o >60%, iPTH <150 pg/ml (15,9 pmol/l): zmniejszyć dawkę leku o 2-4 µg. Po ustaleniu dawki, stężenie wapnia i fosforanu w surowicy należy oznaczać co najmniej raz/m-c. Zaleca się oznaczanie stężenia iPTH w surowicy co 3 m-ce. W okresie dostosowywania dawki parykalcytolu może być wymagane częstsze wykonywanie badań laboratoryjnych. Uszkodzenie wątroby Stężenia niezwiązanego parykalcytolu u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby są podobne do obserwowanych u zdrowych osób i w tej populacji pacjentów nie ma konieczności zmiany dawki. Brak doświadczenia w stosowaniu leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci. Brak danych dotyczących stosowania parykalcytolu u dzieci <5 lat, nie można określić zaleceń odnośnie dawkowania. Pacjenci w podeszłym wieku. Doświadczenie w stosowaniu parykalcytolu u pacjentów ≥65 lat, uzyskane w badaniach III fazy, jest ograniczone. W badaniach tych nie zaobserwowano różnic w skuteczności lub bezpieczeństwie stosowania u pacjentów ≥65 lat, w porównaniu do młodszych pacjentów.

Nadwrażliwość na parykalcytol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zatrucie wit. D. Hiperkalcemia.

Nadmierne zahamowanie parahormonu może spowodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy i prowadzić do choroby metabolicznej kości. W celu uzyskania odpowiednich fizjologicznych wartości docelowych wymagane jest monitorowanie pacjenta oraz dostosowywanie dawki indywidualnie. Jeśli wystąpi istotna klinicznie hiperkalcemia, a pacjent przyjmuje lek wiążący fosforany, zawierający wapń, dawkę należy zmniejszyć lub przerwać podawanie leku wiążącego fosforany zawierającego wapń. Hiperkalcemia, bez względu na przyczynę, nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy i dlatego należy zachować ostrożność, gdy glikozydy naparstnicy przepisywane są jednocześnie z parykalcytolem. Należy zachować ostrożność, gdy parykalcytol podawany jest jednocześnie z ketokonazolem. Produkt leczniczy zawiera 11% (v/v) etanolu. Jest szkodliwy dla osób z chorobą alkoholową. Należy to wziąć pod uwagę podczas stosowania u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią, dzieci i u osób z grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z chorobą wątroby lub z padaczką. Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie badano interakcji z parykalcytolem we wstrzyknięciach. Przeprowadzono natomiast badania interakcji między ketokonazolem, a parykalcytolem w kaps. Jednocześnie z parykalcytolem nie należy przyjmować związków fosforu i pochodnych wit. D, z powodu zwiększonego ryzyka hiperkalcemii i podwyższenia iloczynu Ca x P. Duże dawki preparatów zawierających wapń lub tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększyć ryzyko hiperkalcemii. Nie należy długotrwale podawać preparatów zawierających glin (np. leków zobojętniających sok żołądkowy, wiążących fosforany) z produktami leczniczymi zawierającymi wit. D, ponieważ mogą zwiększyć się stężenia glinu we krwi i wystąpić może toksyczne działanie glinu na kości. Jednocześnie z preparatami wit. D nie należy przyjmować preparatów zawierających magnez (np. leków zobojętniających sok żołądkowy), ponieważ może wystąpić hipermagnezemia. Ketokonazol jest niespecyficznym inhibitorem kilku enzymów cytochromu P450. Dane uzyskane in vivo i in vitro sugerują, ze ketokonazol może wchodzić w interakcję z enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm parykalcytolu i innych analogów wit. D. Należy zachować ostrożność podczas podawania parykalcytolu razem z ketokonazolem. Wpływ wielokrotnych dawek ketokonazolu podawanego w dawce 200 mg, 2x/dobę przez 5 dni na farmakokinetykę parykalcytolu w kaps. oceniano w badaniach u zdrowych osób. Jednoczesne podawanie ketokonazolu powodowało nieznaczne zmiany Cmax parykalcytolu oraz ok. 2-krotne zwiększenie AUC0-∞. Średni T0,5 parykalcytolu wynosił 17 h, gdy stosowano ketokonazol, w porównaniu do 9,8 h w przypadku leczenia samym parykalcytolem. Wyniki tego badania wskazują, że po doustnym podaniu parykalcytolu jest mało prawdopodobne, aby w wyniku interakcji z ketokonazolem AUC0-∞ parykalcytolu zwiększyło się więcej niż 2-krotnie. Hiperkalcemią, bez względu na przyczynę, potęguje toksyczne działanie glikozydów naparstnicy i dlatego należy zachować ostrożność, gdy preparaty zawierające glikozydy naparstnicy przepisywane są jednocześnie z parykalcytolem.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania parykalcytolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozmnażanie. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane, dlatego parykalcytolu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach wykazały, że parykalcytol lub jego metabolity przenikają w niewielkich ilościach do mleka matki. Należy podjąć decyzję, czy kontynuować/przerwać karmienie piersią lub kontynuować/przerwać leczenie parykalcytolem biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia parykalcytolem dla kobiety.

W badaniach klinicznych II/III/IV fazy uczestniczyło ok. 600 pacjentów leczonych parykalcytolem. Ogólnie, u 6% pacjentów leczonych tym lekiem wystąpiły działania niepożądane. Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z leczeniem parykalcytolem, występującym u 4,7% pacjentów, była hiperkalcemia. Hiperkalcemia zależy od nadmiernego obniżenia stężenia PTH i można ją ograniczyć do min. przez odpowiednie dostosowywanie dawki. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) sepsa, zapalenie płuc, zakażenie, zapalenie gardła, zakażenie pochwy, grypa. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) rak piersi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość, leukopenia, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (nieznana) obrzęk krtani, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność przytarczyc; (niezbyt często) nadczynność przytarczyc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperkalcemia, hiperfosfatemia; (niezbyt często) hiperkaliemia, hipokalcemia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) stan splątania, stan majaczeniowy, depersonalizacja, pobudzenie psychoruchowe, bezsenność, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zaburzenie smaku; (niezbyt często) śpiączka, udar mózgowy, przemijający napad niedokrwienny, omdlenie, mioklonie, niedoczulica, parestezje, zawroty głowy. Zaburzenia oka: (niezbyt często) jaskra, zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zaburzenia ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zatrzymanie akcji serca, zaburzenia rytmu serca, trzepotanie przedsionków. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) obrzęk płuc, astma, duszność, krwawienie z nosa, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) krwawienie z odbytnicy, zapalenie okrężnicy, biegunka, zapalenie żołądka, niestrawność, utrudnione połykanie, ból brzucha, zaparcia, nudności, wymioty, suchość w jamie ustnej, zaburzenia żołądkowo-jelitowe; (nieznana) krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd; (niezbyt często) pęcherzowe zapalenie skóry, łysienie, nadmierne owłosienie, wysypka, nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból stawów, sztywność stawów, ból pleców, drżenia mięśni, ból mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) bóle piersi, zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) zaburzenia chodu, obrzęki obwodowe, dolegliwości bólowe, ból w miejscu wstrzyknięcia, gorączka, ból w klatce piersiowej, pogorszenie stanu ogólnego, astenia, złe samopoczucie, pragnienia. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) wydłużenie czasu krwawienia, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, nieprawidłowy wynik badania laboratoryjnego, zmniejszenie mc.

Nie zanotowano żadnego przypadku przedawkowania. Przedawkowanie parykalcytolu może prowadzić do hiperkalcemii. W przypadku przedawkowania, należy monitorować objawy podmiotowe i przedmiotowe hiperkalcemii (stężenie wapnia w surowicy) i informować o nich lekarza. Gdy to wskazane, należy zastosować odpowiednie leczenie. Parykalcytol nie jest w istotnym stopniu usuwany drogą dializy. Leczenie pacjentów z istotną klinicznie hiperkalcemią polega na natychmiastowym zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia parykalcytolem oraz na stosowaniu diety o niskiej zawartości wapnia, odstawieniu preparatów uzupełniających wapń, uruchomieniu pacjenta, wyrównaniu zaburzeń równowagi płynów i elektrolitów, ocenie nieprawidłowości w zapisie EKG (niezwykle istotne u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy) oraz stosowaniu hemodializy lub dializy otrzewnowej z użyciem płynu dializacyjnego niezawierającego wapnia, gdy jest to uzasadnione. Lek zawiera 39% (v/v) glikolu propylenowego, który jest substancją pomocniczą. Informowano o pojedynczych przypadkach depresyjnego działania na OUN, hemolizy i kwasicy mleczanowej w wyniku toksycznego działania podawanych dużych dawek glikolu propylenowego. Nie należy spodziewać się takiego działania podczas podawania produktu, ponieważ glikol propylenowy jest usuwany podczas dializy. Należy jednak brać pod uwagę ryzyko działania toksycznego w przypadkach przedawkowania.

Parykalcytol jest syntetycznym analogiem kalcytriolu, wykazującym biologiczną aktywność wit. D, z modyfikacjami łańcucha bocznego (D2) i pierścienia A (19-nor), umożliwiającymi wybiórczą aktywację receptorów wit. D (ang. VDR). Parykalcytol wybiórczo aktywuje VDR w przytarczycach, ale nie aktywuje VDR w jelicie i w mniejszym stopniu działa na resorpcję kości. Parykalcytol aktywuje również receptory wrażliwe na wapń (ang. CaSR) w przytarczycach. W wyniku tego parykalcytol zmniejsza stężenie parathormonu (PTH), hamując proliferację przytarczyc oraz zmniejszając syntezę i wydzielanie PTH, przy min. wpływie na stężenia wapnia i fosforu. Parykalcytol może działać bezpośrednio na komórki kostne, powodując utrzymanie objętości kości i zwiększając powierzchnię podlegającą mineralizacji. Korekta nieprawidłowego stężenia PTH wraz z normalizacją homeostazy wapnia i fosforu może zapobiegać lub leczyć metaboliczną chorobę kości, związaną z przewlekłą chorobą nerek.

1 ml roztw. do wstrzykiwań zawiera 5 µg parykalcytolu.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.