Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Omvoh

Mirikizumab

inf. [konc. do sporz. roztw.]
300 mg/15 ml
1 fiol. 15 ml
Iniekcje
Rx-z
CHB
6868,80
B (1)
bezpł.
Omvoh
inf. [konc. do sporz. roztw.]
100 mg/ml
2 wstrzyk. 1 ml
Iniekcje
Rx-z
CHB
6868,80
B (1)
bezpł.

Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Omvoh jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, u których wystąpiła niewystarczająca odpowiedź na leczenie konwencjonalne lub terapię biologiczną, utrata odpowiedzi na takie leczenie lub jego nietolerancja.

Lek powinien być stosowany zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w diagnostyce i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Dawkowanie i sposób podawania

Omvoh dostępny jest w dwóch postaciach:

  • Roztwór do wstrzykiwań 100 mg/ml w ampułko-strzykawce lub wstrzykiwaczu półautomatycznym
  • Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji 300 mg/15 ml

Schemat dawkowania składa się z dwóch etapów:

1. Dawka indukcyjna:

300 mg w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 30 minut w tygodniach 0, 4 i 8.

2. Dawka podtrzymująca:

200 mg (2 ampułko-strzykawki lub 2 wstrzykiwacze) podskórnie co 4 tygodnie, rozpoczynając po zakończeniu indukcji.

Etap leczenia Dawka Sposób podania Częstotliwość
Indukcja 300 mg Infuzja dożylna Tygodnie 0, 4, 8
Podtrzymanie 200 mg Wstrzyknięcie podskórne Co 4 tygodnie

Tabela 1. Schemat dawkowania produktu Omvoh w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego

Pacjenci powinni być oceniani po 12 tygodniach leczenia indukcyjnego. W przypadku wystarczającej odpowiedzi należy przejść do dawkowania podtrzymującego. U pacjentów bez dostatecznej korzyści terapeutycznej można rozważyć przedłużone leczenie indukcyjne, podając dodatkowo 300 mg dożylnie w tygodniach 12, 16 i 20.

W przypadku utraty odpowiedzi podczas leczenia podtrzymującego można zastosować ponowną indukcję, podając 300 mg dożylnie coącznie 3 dawki). Po uzyskaniu korzyści klinicznych można powrócić do dawkowania podtrzymującego.

Warto zapamiętać
  • Omvoh stosuje się w dwóch etapach: indukcja dożylna, następnie podtrzymanie podskórne
  • Ocena skuteczności powinna nastąpić po 12 tygodniach leczenia indukcyjnego

Właściwe dawkowanie i monitorowanie odpowiedzi na leczenie są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych efektów terapeutycznych u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego leczonych mirikizumabem.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku

Nie jest konieczne dostosowanie dawki u osób starszych. Należy jednak zauważyć, że ilość danych dotyczących pacjentów w wieku ≥75 lat jest ograniczona.

Zaburzenia czynności nerek lub wątroby

Nie przeprowadzono specjalnych badań w tych grupach pacjentów. Nie oczekuje się jednak, aby zaburzenia czynności nerek lub wątroby miały istotny wpływ na farmakokinetykę przeciwciał monoklonalnych, dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki.

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Omvoh u dzieci i młodzieży w wieku od 2 do poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych. Stosowanie produktu u dzieci poniżej 2 lat nie jest właściwe we wskazaniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Mirikizumab może być stosowany u osób starszych oraz pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby bez konieczności modyfikacji dawki. Brak danych dotyczących stosowania u dzieci i młodzieży.

Przeciwwskazania

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Znaczące klinicznie aktywne infekcje (w tym czynna gruźlica)

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Identyfikowalność: W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu.

Reakcje nadwrażliwości: Zgłaszano reakcje nadwrażliwości, w większości o nasileniu łagodnym lub umiarkowanym. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości, w tym anafilaksji, należy natychmiast przerwać podawanie mirikizumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie.

Zakażenia: Mirikizumab może zwiększać ryzyko ciężkich zakażeń. Nie należy rozpoczynać leczenia u pacjentów ze znaczącymi klinicznie aktywnymi zakażeniami. Przed rozpoczęciem terapii należy rozważyć zagrożenia i korzyści u pacjentów z przewlekłymi lub nawracającymi zakażeniami w wywiadzie.

Gruźlica: Przed rozpoczęciem leczenia należy zbadać pacjentów pod kątem zakażenia gruźlicą. Pacjentów otrzymujących mirikizumab należy monitorować pod kątem objawów czynnej gruźlicy w trakcie leczenia i po jego zakończeniu.

Polekowe uszkodzenie wątroby: Odnotowano przypadki polekowego uszkodzenia wątroby. Należy monitorować stężenie enzymów wątrobowych i bilirubiny przed rozpoczęciem leczenia i regularnie w jego trakcie.

Szczepienia: Przed rozpoczęciem leczenia mirikizumabem należy rozważyć wykonanie wszystkich odpowiednich szczepień profilaktycznych. U pacjentów leczonych mirikizumabem należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.

Warto zapamiętać
  • Konieczne jest monitorowanie pacjentów pod kątem zakażeń, w tym gruźlicy
  • Regularne badania enzymów wątrobowych są zalecane podczas terapii mirikizumabem

Stosowanie mirikizumabu wymaga ścisłego monitorowania pacjentów pod kątem potencjalnych działań niepożądanych, szczególnie infekcji i zaburzeń czynności wątroby. Kluczowe jest również odpowiednie przygotowanie pacjenta przed rozpoczęciem terapii, w tym wykonanie niezbędnych szczepień.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Nie przeprowadzono formalnych badań dotyczących interakcji. Analizy farmakokinetyczne wykazały, że jednoczesne stosowanie kortykosteroidów, leków immunomodulujących (azatiopryna, merkaptopuryna, tioguanina, metotreksat) lub preparatów 5-ASA nie wpływa istotnie na klirens mirikizumabu u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Mirikizumab może być stosowany jednocześnie z konwencjonalnymi lekami stosowanymi w terapii wrzodziejącego zapalenia jelita grubego bez konieczności modyfikacji dawkowania.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża: Brak wystarczających danych dotyczących stosowania mirikizumabu u kobiet w ciąży. Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania produktu w czasie ciąży.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy mirikizumab przenika do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu leczenia, biorąc pod uwagę korzyści dla matki i dziecka.

Płodność: Nie oceniano wpływu mirikizumabu na płodność u ludzi.

Stosowanie mirikizumabu u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być starannie rozważone, biorąc pod uwagę potencjalne ryzyko i korzyści.

Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to:

  • Zakażenia górnych dróg oddechowych (7,9%)
  • Bóle głowy (3,3%)
  • Wysypka (1,1%)
  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (8,7% podczas leczenia podtrzymującego)

Inne istotne działania niepożądane obejmują:

  • Reakcje nadwrażliwości związane z infuzją (0,4%)
  • Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT i AspAT)
  • Rozwój przeciwciał przeciwlekowych (do 23% pacjentów po 12 miesiącach leczenia)

Profil bezpieczeństwa mirikizumabu jest generalnie akceptowalny, z przewagą łagodnych do umiarkowanych działań niepożądanych. Konieczne jest jednak monitorowanie pacjentów, szczególnie pod kątem infekcji i zaburzeń czynności wątroby.

Mechanizm działania

Mirikizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG4, które selektywnie wiąże się z podjednostką p19 interleukiny 23 (IL-23). Poprzez hamowanie interakcji IL-23 z jej receptorem, mirikizumab wpływa na różnicowanie, ekspansję i przeżycie subpopulacji limfocytów T (np. Th17 i Tc17) oraz komórek uczestniczących w mechanizmie odporności wrodzonej. W efekcie dochodzi do normalizacji wytwarzania cytokin prozapalnych, takich jak IL-17A, IL-17F i IL-22, co przyczynia się do zmniejszenia stanu zapalnego w jelicie grubym.

Mirikizumab, poprzez selektywne blokowanie IL-23, wpływa na kluczowe mechanizmy immunologiczne zaangażowane w patogenezę wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, co prowadzi do zmniejszenia stanu zapalnego i poprawy stanu klinicznego pacjentów.


1) Program lekowy: indukcja remisji wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (WZJG)


Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, u których wystąpiła niewystarczająca odpowiedź na leczenie konwencjonalne lub terapię biologiczną, utrata odpowiedzi na takie leczenie lub jego nietolerancja.

Dawka 100 mg/ml. Produkt jest przeznaczony do stosowania zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w diagnostyce i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Lek należy stosować wyłącznie jako podawane podskórnie dawki podtrzymujące. Dawka indukcyjna. Dawka indukcyjna wynosi 300 mg w inf. dożylnej trwającej co najmniej 30 minut w tyg. 0., 4. i 8. Dawka podtrzymująca. Dawka podtrzymująca wynosi 200 mg (tj. 2 amp.-strzyk. lub 2 wstrzyk. półautomatyczne napełnione) we wstrzyknięciu podskórnym co 4 tyg. po zakończeniu dawkowania indukcyjnego. Pacjenci powinni być oceniani po 12-tyg. dawkowaniu indukcyjnym, a w przypadku wystąpienia dostatecznej odpowiedzi na leczenie należy przejść do dawkowania podtrzymującego. U pacjentów, którzy nie osiągną dostatecznej korzyści terapeutycznej do 12. tyg. leczenia indukcyjnego, można kontynuować podawanie mirikizumabu w dawce 300 mg w inf. dożylnej w tyg. 12., 16. i 20. (przedłużone leczenie indukcyjne). Jeśli dodatkowe leczenie dożylne przyniesie korzyści terapeutyczne, pacjenci mogą rozpocząć podskórne leczenie podtrzymujące mirikizumabem (200 mg) co 4 tyg., od tyg. 24. Mirikizumab należy odstawić u pacjentów, u których nie odnotowano korzyści terapeutycznych z przedłużonego leczenia indukcyjnego do tyg. 24. Pacjenci, u których stwierdzono utratę odpowiedzi terapeutycznej podczas leczenia podtrzymującego mogą otrzymywać mirikizumab 300 mg w inf. dożylnej co 4 tyg., co daje łącznie 3 dawki (ponowna indukcja). Jeśli ta dodatkowa terapia dożylna przyniesie korzyści kliniczne, pacjenci mogą wznowić podskórne podawanie mirikizumabu co 4 tyg. Nie oceniano skuteczności ani bezpieczeństwa wielokrotnego stosowania ponownej indukcji. W przypadku pominięcia dawki należy poinstruować pacjenta, aby wykonał wstrzyknięcie tak szybko, jak to możliwe. Następnie należy wznowić dawkowanie co 4 tyg. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki. Ilość informacji dotyczących osób ≥75 lat jest ograniczona. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem produktu w tej grupie pacjentów. Na ogół nie oczekuje się, aby te stany medyczne miały znaczący wpływ na farmakokinetykę przeciwciał monoklonalnych i dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i młodzieży w wieku od 2 do poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne. Stosowanie produktu u dzieci <2 lat nie jest właściwe we wskazaniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Dawka 300 mg/15 ml. Produkt jest przeznaczony do stosowania zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w diagnostyce i leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.Lek należy stosować wyłącznie w dawce indukcyjnej. Zalecany schemat dawkowania mirikizumabu składa się z 2 części. Dawka indukcyjna. Dawka indukcyjna wynosi 300 mg w inf. dożylnej trwającej co najmniej 30 minut w tyg. 0., 4. i 8. Dawka podtrzymująca. Dawka podtrzymująca wynosi 200 mg (tj. 2 amp.-strzyk. lub 2 wstrzyk. półautomatyczne napełnione) we wstrzyknięciu podskórnym co 4 tyg. po zakończeniu dawkowania indukcyjnego. Schemat dawkowania w przypadku podawania podskórnego, patrz ChPL. Pacjenci powinni być oceniani po 12-tyg. dawkowaniu indukcyjnym, a w przypadku wystąpienia dostatecznej odpowiedzi na leczenie należy przejść do dawkowania podtrzymującego. U pacjentów, którzy nie osiągną dostatecznej korzyści terapeutycznej do 12. tyg. leczenia indukcyjnego, można kontynuować podawanie mirikizumabu w dawce 300 mg w inf. dożylnej w tygodniach 12., 16. i 20. (przedłużone leczenie indukcyjne). Jeśli dodatkowe leczenie dożylne przyniesie korzyści terapeutyczne, pacjenci mogą rozpocząć podskórne leczenie podtrzymujące mirikizumabem (200 mg) co 4 tyg., od tyg. 24. Mirikizumab należy odstawić u pacjentów, u których nie odnotowano korzyści terapeutycznych z przedłużonego leczenia indukcyjnego do tyg. 24. Pacjenci, u których stwierdzono utratę odpowiedzi terapeutycznej podczas leczenia podtrzymującego mogą otrzymywać mirikizumab 300 mg w inf. dożylnej co 4 tyg., co daje łącznie 3 dawki (ponowna indukcja). Jeśli ta dodatkowa terapia dożylna przyniesie korzyści kliniczne, pacjenci mogą wznowić podskórne podawanie mirikizumabu co 4 tyg. Nie oceniano skuteczności ani bezpieczeństwa wielokrotnego stosowania ponownej indukcji. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowanie dawki. Ilość informacji dotyczących osób ≥75 lat jest ograniczona. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem produktu leczniczego Omvoh w tej grupie pacjentów. Na ogół nie oczekuje się, aby te stany medyczne miały znaczący wpływ na farmakokinetykę przeciwciał monoklonalnych i dlatego nie jest konieczne dostosowanie dawki. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i młodzieży od 2 do poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne. Stosowanie produktu u dzieci <2 lat nie jest właściwe we wskazaniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Dawka 100 mg/ml. Wyłącznie do wstrzyknięć podskórnych. Miejsca wstrzyknięcia obejmują brzuch, udo i tylna część ramienia. Po przeszkoleniu w zakresie techniki wstrzyknięć podskórnych pacjent może samodzielnie wykonywać wstrzyknięcia mirikizumabu. Pacjenta należy pouczyć, aby za każdym razem wykonywał wstrzyknięcie w inne miejsce. Na przykład jeśli pierwsze wstrzyknięcie wykonano w okolicy brzucha, drugie - konieczne do podania pełnej dawki - można wykonać w innym miejscu brzucha. Dawka 300 mg/15 ml. Lek jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego. 1 fiol. przeznaczona jest wyłącznie do jednorazowego użycia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Znaczące klinicznie aktywne infekcje (czynna gruźlica).

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. W badaniach klinicznych zgłaszano reakcje nadwrażliwości. Większość z nich miała nasilenie łagodne lub umiarkowane, a ciężkie reakcje występowały niezbyt często. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości, w tym anafilaksji, należy natychmiast przerwać podawanie mirikizumabu i rozpocząć odpowiednie leczenie. Mirikizumab może zwiększać ryzyko ciężkich zakażeń. Nie należy rozpoczynać leczenia mirikizumabem u pacjentów ze znaczącymi klinicznie aktywnymi zakażeniami, dopóki zakażenie nie ustąpi lub nie będzie odpowiednio leczone. Przed rozpoczęciem stosowania mirikizumabu u pacjentów z przewlekłymi zakażeniami lub z nawracającymi zakażeniami w wywiadzie należy rozważyć zagrożenia i korzyści związane z leczeniem. Pacjentom należy zalecić zasięgnięcie porady lekarza w przypadku wystąpienia przedmiotowych lub podmiotowych objawów znaczącego klinicznie ostrego lub przewlekłego zakażenia. W przypadku wystąpienia ciężkiego zakażenia należy rozważyć odstawienie mirikizumabu do czasu ustąpienia zakażenia. Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy zbadać pod kątem zakażenia gruźlicą (TB). Pacjentów otrzymujących mirikizumab należy monitorować pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych czynnej gruźlicy w trakcie leczenia i po jego zakończeniu. U pacjentów z gruźlicą utajoną lub aktywną gruźlicą w wywiadzie, u których nie można potwierdzić odpowiedniego przebiegu leczenia, należy rozważyć włączenie leczenia przeciwgruźliczego przed rozpoczęciem stosowania mirikizumabu. U pacjentów otrzymujących mirikizumab w badaniu klinicznym odnotowano przypadki polekowego uszkodzenia wątroby (w tym jeden przypadek spełniający kryteria zasady Hy). Należy oznaczyć stężenie enzymów wątrobowych i bilirubiny przed rozpoczęciem leczenia i co miesiąc podczas indukcji (w tym wydłużony okres indukcji, jeśli dotyczy). Następnie należy monitorować stężenie enzymów wątrobowych i bilirubiny (co 1-4 miesiące) zgodnie ze standardową praktyką postępowania z pacjentami i stosownie do wskazań klinicznych. W przypadku zaobserwowania zwiększonej aktywności AspAT/AlAT i podejrzenia polekowego uszkodzenia wątroby, należy przerwać podawanie mirikizumabu do czasu wykluczenia tego rozpoznania. Przed rozpoczęciem leczenia mirikizumabem należy rozważyć wykonanie wszystkich odpowiednich szczepień profilaktycznych zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi szczepień ochronnych. U pacjentów leczonych mirikizumabem należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Brak jest dostępnych danych dotyczących odpowiedzi na szczepionki zawierające żywe lub inaktywowane (zabite) drobnoustroje. Produkt leczniczy zawiera 60 mg sodu lub 23 mg w dawce 300 mg, co odpowiada 3% zalecanego przez WHO maks. dziennego spożycia 2 g sodu dla osoby dorosłej. W przypadku rozcieńczenia leku w roztworze chlorku sodu do wstrzykiwań o stężeniu 9 mg/ml (0,9%) ilość sodu dostarczonego przez rozcieńczalnik (chlorek sodu) będzie wynosić od 177 mg (dla worka o pojemności 50 ml) do 885 mg (dla worka o pojemności 250 ml), co odpowiada 9-44% zalecanego przez WHO maks. dziennego spożycia. Jest to dodatkowa ilość w stosunku do ilości pochodzącej z produktu. Produkt nie ma wpływu lub ma nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. W badaniach dotyczących wrzodziejącego zapalenia jelita grubego jednoczesne przyjmowanie kortykosteroidów lub doustnych leków immunomodulujących nie wpływało na bezpieczeństwo stosowania mirikizumabu. Populacyjne analizy danych farmakokinetycznych wykazały, że jednoczesne podawanie 5-ASA (kwasu 5-aminosalicylowego), kortykosteroidów lub doustnych leków immunomodulacyjnych (azatiopryny, merkaptopuryny, tioguaniny lub metotreksatu) u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego nie miało wpływu na klirens mirikizumabu.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 10 tyg. po jego zakończeniu. Ilość danych dotyczących stosowania mirikizumabu u kobiet w ciąży jest ograniczona. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na rozrodczość. W ramach środków ostrożności zaleca się unikanie stosowania produktu w czasie ciąży. Nie wiadomo, czy mirikizumab przenika do mleka ludzkiego. Wiadomo jest, że ludzka IgG przenika do mleka ludzkiego w ciągu kilku pierwszych dni po porodzie, ale wkrótce po tym jej stężenie zmniejsza się do małych wartości; w związku z tym nie można wykluczyć ryzyka dla niemowląt karmionych piersią w tym krótkim okresie. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać stosowanie produktu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Nie oceniano wpływu mirikizumabu na płodność u ludzi.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi są zakażenia górnych dróg oddechowych (7,9%, najczęściej zapalenie błony śluzowej nosa i gardła), bóle głowy (3,3%), wysypka (1,1%) i reakcje w miejscu wstrzyknięcia (8,7%, leczenie podtrzymujące). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia górnych dróg oddechowych - obejmuje: ostre zapalenie zatok, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, dyskomfort w obrębie jamy ustnej i gardła, ból jamy ustnej i gardła, zapalenie gardła, nieżyt nosa, zapalenie zatok, zapalenie migdałków podniebiennych, zakażenie górnych dróg oddechowych i wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych; (niezbyt często) półpasiec. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje nadwrażliwości związane z inf. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka - obejmuje: wysypkę, wysypkę plamistą, wysypkę grudkowo-plamistą oraz wysypkę grudkową i wysypkę świądową. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia - zgłoszono w badaniu dotyczącym leczenia podtrzymującego mirikizumabem, w którym podawano mirikizumab we wstrzyknięciach podskórnych; (niezbyt często) reakcje w miejscu infuzji - zgłoszono w badaniu dotyczącym leczenia indukcyjnego mirikizumabem, w którym podawano mirikizumab w inf. dożylnej. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności AlAT; (niezbyt często) zwiększenie aktywności AspAT. Reakcje nadwrażliwości związane z infuzją zgłaszano u 0,4% pacjentów leczonych mirikizumabem. Wszystkie reakcje nadwrażliwości związane z inf. zgłaszano jako nieciężkie. Reakcje w miejscu wstrzyknięcia zgłaszano u 8,7% pacjentów leczonych mirikizumabem. Najczęstszymi reakcjami były ból w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia i rumień w miejscu wstrzyknięcia. Objawy te zgłaszano jako nieciężkie, łagodne i przemijające. W ciągu pierwszych 12 tyg. (LUCENT-1) zgłaszano zwiększenie aktywności AlAT u 0,4% pacjentów leczonych mirikizumabem. Zwiększenie aktywności AspAT zgłaszano u 0,5% pacjentów leczonych mirikizumabem. Wszystkie działania niepożądane zgłaszano jako nieciężkie, o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu. We wszystkich okresach leczenia mirikizumabem w programie badań klinicznych dotyczących wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (w tym w kontrolowanych placebo i prowadzonych metodą otwartej próby okresach indukcji i leczenia podtrzymującego) stwierdzono zwiększenie aktywności AlAT do ≥3 x GGN (2,0%), ≥5 x GGN (0,7%) i ≥10 x GGN (0,2%) oraz zwiększenie aktywności AspAT do ≥3 x GGN (2,1%), ≥5 x GGN (1,1%) i ≥10 x GGN (0,1%) u pacjentów otrzymujących mirikizumab. Tym zwiększeniom towarzyszyło - lub nie - jednoczesne zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej. Po 12 m-cach leczenia u maks. 23% pacjentów leczonych mirikizumabem rozwinęły się przeciwciała przeciwlekowe. W większości przypadków ich miano było małe, a w testach wykazano działanie neutralizujące. Większe miano przeciwciał u około 2% pacjentów leczonych mirikizumabem wiązało się z mniejszym stężeniem mirikizumabu w surowicy i zmniejszoną odpowiedzią kliniczną. Nie stwierdzono związku między przeciwciałami przeciwko mirikizumabowi a nadwrażliwością lub reakcjami w miejscu wstrzyknięcia.

W badaniach klinicznych podawano mirikizumab w dawkach do 2400 mg dożylnie i do 500 mg podskórnie bez wystąpienia toksyczności ograniczającej dawkę. W przypadku przedawkowania należy obserwować pacjenta pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów działań niepożądanych oraz natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie objawowe.

Mirikizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG4 przeciw interleukinie 23 (anty-IL-23), które wiąże się selektywnie z podjednostką p19 ludzkiej cytokiny IL-23 i hamuje jej interakcję z receptorem IL-23. IL-23, cytokina regulatorowa, wpływa na różnicowanie, ekspansję i przeżycie subpopulacji limfocytów T (np. limfocytów Th17 i Tc17) oraz subpopulacji komórek uczestniczących w mechanizmie odporności wrodzonej, stanowiących źródła cytokin efektorowych, w tym IL-17A, IL-17F i IL-22, które przyczyniają się do rozwoju choroby zapalnej. U ludzi wykazano, że selektywne blokowanie IL-23 normalizuje wytwarzanie tych cytokin.

1 fiol. zawiera 300 mg mirikizumabu w 15 ml roztw. 1 wstrzyk. półautomatyczny napełniony zawiera 100 mg mirikizumabu w 1 ml roztw.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.