Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Nutriflex® Plus

Amino acids + Electrolytes + Glucose

inf. doż. [zestaw 2 roztw.]
1 poj. 1 l
Iniekcje
Lz
100%
-

Nutriflex® Plus - Kompleksowe żywienie pozajelitowe

Wskazania do stosowania

Nutriflex® Plus jest przeznaczony do dostarczenia dziennego zapotrzebowania na energię, aminokwasy, elektrolity i płyny w ramach żywienia pozajelitowego u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym katabolizmem. Preparat stosuje się w sytuacjach, gdy żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane.

Preparat umożliwia kompleksowe pokrycie zapotrzebowania organizmu na składniki odżywcze niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, rozwoju i regeneracji tkanek w warunkach, gdy standardowe żywienie jest utrudnione lub niemożliwe.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie Nutriflex® Plus jest ściśle indywidualizowane w zależności od potrzeb i stanu klinicznego pacjenta. Należy zwrócić szczególną uwagę na dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, nerek, nadnerczy, serca i płuc.

Grupa wiekowa Maksymalna dawka dobowa Maksymalna szybkość infuzji
Dorośli i młodzież ≥15 lat 40 ml/kg mc./dobę 1,7 ml/kg mc./godz.
Dzieci 3-5 lat 31 ml/kg mc./dobę 1,7 ml/kg mc./godz.
Dzieci 6-14 lat 21 ml/kg mc./dobę 1,7 ml/kg mc./godz.

Tabela 1. Zalecane dawkowanie Nutriflex® Plus w zależności od grupy wiekowej

Preparat należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej do żyły centralnej. Zaleca się ciągłe podawanie preparatu. Szybkość infuzji należy dostosować indywidualnie do stanu metabolicznego i klinicznego pacjenta.

W przypadku zaburzeń tlenowego metabolizmu glukozy, co może występować w okresie pooperacyjnym, pourazowym lub w hipoksji czy niewydolności narządowej, pobór glukozy należy ograniczyć do 2-4 g/kg mc./dobę. Stężenie glukozy we krwi nie powinno przekraczać 6,1 mmol/l (110 mg/100 ml).

Długość leczenia dla wymienionych wskazań jest nieograniczona. Podczas długotrwałego podawania preparatu konieczne jest zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia w dodatkową energię (najlepiej w postaci lipidów), niezbędne kwasy tłuszczowe, pierwiastki śladowe i witaminy.

Przeciwwskazania

Nutriflex® Plus jest przeciwwskazany w następujących przypadkach:

  • Wrodzone zaburzenia przemiany aminokwasów
  • Niestabilny metabolizm (np. niewyrównana cukrzyca, kwasica metaboliczna)
  • Hiperglikemia niereagująca na dawki insuliny do 6 jednostek/godz.
  • Patologicznie podwyższone stężenie elektrolitów w surowicy
  • Krwotok śródczaszkowy lub śródrdzeniowy
  • Stwierdzona nadwrażliwość na którykolwiek ze składników preparatu

Ze względu na skład, preparatu nie należy podawać noworodkom, niemowlętom i dzieciom poniżej 2 lat.

Przeciwwskazania związane z żywieniem pozajelitowym obejmują:

  • Niestabilny układ krążenia z zagrożeniem życia (zapaść i wstrząs)
  • Hipoksja komórkowa, kwasica
  • Śpiączka nieznanego pochodzenia
  • Ciężka niewydolność wątroby
  • Ciężka niewydolność nerek (oliguria lub anuria) bez leczenia nerkozastępczego

Przeciwwskazania ogólne związane z terapią infuzyjną to:

  • Przewodnienie
  • Ostry obrzęk płuc
  • Niewyrównana niewydolność serca

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Nutriflex® Plus należy zachować szczególną ostrożność w następujących przypadkach:

  • Podwyższona osmolarność surowicy
  • Zaburzenia czynności serca lub nerek
  • Zaburzenia metabolizmu płynów i elektrolitów
  • Niewydolność nerek, wątroby, nadnerczy, serca lub płuc

Przed rozpoczęciem podawania preparatu należy wyrównać zaburzenia metabolizmu płynów i elektrolitów. Zbyt szybka infuzja może prowadzić do przeładowania płynami, patologicznych stężeń elektrolitów w surowicy, przewodnienia i obrzęku płuc.

Należy monitorować stężenie glukozy we krwi i w przypadku hiperglikemii odpowiednio dostosować szybkość infuzji lub podać insulinę. U pacjentów niedożywionych lub wyczerpanych należy stopniowo wprowadzać żywienie pozajelitowe, aby uniknąć zespołu ponownego odżywienia (refeeding syndrome).

Konieczne jest zapewnienie odpowiedniej suplementacji potasu, magnezu i fosforanów. Należy również uwzględnić zwiększone wydalanie z moczem pierwiastków śladowych, szczególnie miedzi i cynku, podczas infuzji dożylnej aminokwasów.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji Nutriflex® Plus z innymi produktami leczniczymi. Jednakże, ze względu na ryzyko pseudoglutynacji, preparatu nie należy podawać równocześnie z krwią w tym samym zestawie do infuzji.

Ciąża i laktacja

Brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania Nutriflex® Plus w czasie ciąży. Nie przeprowadzono badań przedklinicznych z preparatem dotyczących wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, przebieg porodu i/lub rozwój w okresie poporodowym. Lekarz przepisujący preparat powinien dokładnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka przed podaniem preparatu kobietom w ciąży.

Działania niepożądane

Podczas stosowania Nutriflex® Plus mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

  • Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: zespół ponownego odżywienia (refeeding syndrome) charakteryzujący się niedoborem potasu, fosforanów i magnezu we krwi
  • Zaburzenia żołądka i jelit: nudności i wymioty
  • Zaburzenia nerek i dróg moczowych: wielomocz wywołany osmotycznie (w przypadku wymuszonej infuzji)

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy przerwać infuzję lub, jeśli jest to właściwe, kontynuować infuzję w mniejszych dawkach.

Przedawkowanie

W przypadku właściwego dawkowania nie jest spodziewane przedawkowanie Nutriflex® Plus. Jednakże, w razie przedawkowania mogą wystąpić następujące objawy:

  • Przewodnienie hipertoniczne
  • Zaburzenia równowagi elektrolitowej
  • Obrzęk płuc
  • Utrata aminokwasów przez nerki z następczymi zaburzeniami równowagi aminokwasów
  • Nudności, wymioty i dreszcze
  • Hiperglikemia, cukromocz, odwodnienie
  • Hiperosmolalność
  • Śpiączka hiperglikemiczna i hiperosmolarna

W przypadku przedawkowania należy natychmiast przerwać infuzję. Dalsze postępowanie terapeutyczne zależy od występujących objawów i ich stopnia ciężkości. Przy ponownym rozpoczęciu infuzji po ustąpieniu objawów zaleca się stopniowe zwiększanie szybkości infuzji i częsty monitoring.

Mechanizm działania

Nutriflex® Plus dostarcza organizmowi wszystkie składniki niezbędne do rozwoju i regeneracji tkanek w ramach żywienia pozajelitowego. Aminokwasy stanowią jednostkę budulcową do syntezy białek, glukoza jest preferowanym źródłem energii, a elektrolity utrzymują funkcje metaboliczne i fizjologiczne organizmu.

Skład

Nutriflex® Plus to dwukomorowy pojemnik zawierający roztwór glukozy i chlorku wapnia w komorze dolnej oraz roztwór pozostałych składników w komorze górnej. Po połączeniu zawartości obu komór otrzymuje się roztwór o następującym składzie (na 1000 ml):

  • Aminokwasy: 48 g (w tym izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, fenyloalanina, treonina, tryptofan, walina, arginina, histydyna, alanina, kwas asparaginowy, kwas glutaminowy, glicyna, prolina, seryna)
  • Glukoza jednowodna: 165 g (co odpowiada 150 g glukozy bezwodnej)
  • Elektrolity: sód, potas, wapń, magnez, chlorki, fosforany, octany

Wartość energetyczna: 3305 kJ (790 kcal) na 1000 ml

Osmolarność: 1400 mosmol/l

Warto zapamiętać

1. Nutriflex® Plus jest przeznaczony wyłącznie do infuzji dożylnej do żyły centralnej.

2. Dawkowanie preparatu musi być ściśle indywidualizowane w zależności od stanu klinicznego pacjenta, z uwzględnieniem monitorowania stężenia glukozy we krwi i elektrolitów.

Nutriflex® Plus stanowi kompleksowe rozwiązanie w żywieniu pozajelitowym, dostarczając niezbędne składniki odżywcze w odpowiednich proporcjach. Właściwe stosowanie preparatu wymaga jednak ścisłego nadzoru medycznego i regularnego monitorowania parametrów biochemicznych pacjenta.



Wskazania

Dostarczenie dziennego zapotrzebowania energii, aminokwasów, elektrolitów i płynów podczas żywienia pozajelitowego pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym katabolizmem, jeśli żywienie doustne lub dojelitowe jest niemożliwe, niewystarczające lub przeciwwskazane.

Dawkowanie jest dostosowywane indywidualnie do potrzeb danego pacjenta i jego stanu klinicznego. Młodzież w wieku 15 lat i starsza oraz dorośli. Maks. 40 ml na kg mc./dobę, co odpowiada: 1,92 g aminokwasów na kg mc./dobę; 6,0 g glukozy na kg mc./dobę. W przypadku zaburzeń tlenowego metabolizmu glukozy, co może występować w okresie pooperacyjnym lub pourazowym lub w hipoksji lub niewydolności narządowej, pobór glukozy należy ograniczyć do 2-4 g glukozy na kg mc./dobę. Stężenie glukozy we krwi nie powinno przekraczać 6,1 mmol/l (110 mg/100 ml). Jeśli to możliwe zalecane jest ciągłe podawanie preparatu. Szybkość infuzji należy dostosować indywidualnie do stanu metabolicznego i klinicznego danego pacjenta. Na przykład: maks. 1,7 ml na kg mc./godz., co odpowiada: 0,082 g aminokwasów na kg mc./dobę; 0,26 g glukozy na kg mc./dobę. W przypadku pacjenta ważącego 70 kg odpowiada to szybkości infuzji równej 119 ml na godz. Ilość podanych aminokwasów wynosi wtedy 5,7 g na godz., a glukozy 17,85 na godz. W szczególnych sytuacjach klinicznych, np. hemodializa, może być konieczne zastosowanie większej szybkości infuzji. Dzieci i młodzież. Podane poniżej dawki dla tej grupy wiekowej są wartościami średnimi, służącymi jako wytyczne. Dokładne dawkowanie należy dostosować indywidualnie do wieku, etapu rozwoju i dominującej choroby. Zaopatrzenie w kalorie należy dostosować indywidualnie do zapotrzebowania energetycznego w danym okresie wzrostu. W razie potrzeby możliwe jest podanie dodatkowych infuzji glukozy lub lipidów. Dawka dobowa dla dzieci w wieku 3-5 lat: 31 ml na kg mc., co odpowiada 1,49 g aminokwasów na kg mc. i 4,65 g węglowodanów na kg mc. Dawka dobowa dla dzieci w wieku 6-14 lat: 21 ml na kg mc., co odpowiada 1,0 g aminokwasów na kg masy ciała i 3,51 g węglowodanów na kg mc. Szybkość infuzji: max. 1,7 ml na kg mc. na godz., co odpowiada 0,082 g aminokwasów na kg mc./godz. i 0,26 g węglowodanów na kg mc./godz. Szybkość wkraplania: max. 0,6 kropli na kg mc./minutę. Jeśli potrzebne są większe dawki, należy uwzględnić następujące ograniczenia całkowitego dobowego poboru płynów: 3-5 lat 80-100 ml na kg mc.; 6-10 lat 60-80 ml na kg mc.; 11-14 lat 50-70 ml na kg mc. Długość leczenia dla wymienionych wskazań jest nieograniczona. Podczas długotrwałego podawania preparatu konieczne jest zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia w dodatkową energię (najlepiej w postaci lipidów), niezbędne kwasy tłuszczowe, pierwiastki śladowe i wit.

Infuzja dożylna. Tylko do infuzji do żyły centralnej.

Związane z produktem: wrodzone zaburzenia przemiany aminokwasów; niestabilny metabolizm (np. niewyrównana cukrzyca, kwasica metaboliczna); hiperglikemia nie odpowiadająca na dawki insuliny do 6 jednostek/godz.; patologicznie podwyższone wartości stężenia elektrolitów w surowicy; krwotok śródczaszkowy lub śródrdzeniowy; stwierdzona nadwrażliwość na którykolwiek ze składników. Ze względu na skład, preparatu nie należy podawać noworodkom, niemowlętom i dzieciom poniżej 2 lat. Związane z żywieniem pozajelitowym: niestabilny układ krążenia z zagrożeniem życia (zapaść i wstrząs); hipoksja komórkowa, kwasica; śpiączka nieznanego pochodzenia; ciężka niewydolność wątroby; ciężka niewydolność nerek (oliguria, lub anuria) bez leczenia nerkozastępczego. Związane ogólnie z terapią infuzyjną: przewodnienie; ostry obrzęk płuc;niewyrównana niewydolność serca.

Należy zachować ostrożność w przypadku podwyższonej osmolarności surowicy. Jak w przypadku wszystkich roztworów do infuzji dużych ilości płynów, preparat należy podawać z zachowaniem ostrożności pacjentom z zaburzeniami czynności serca lub nerek. Przed podaniem preparatu należy wyrównać zaburzenia metabolizmu płynów i elektrolitów (np. odwodnienie hipotoniczne, hiponatremia). W przypadku pacjentów z niewydolnością nerek należy ostrożnie skorygować dawkę uwzględniając indywidualne potrzeby, stopień niewydolności narządu oraz rodzaj wprowadzonego leczenia zastępczego (hemodializa, filtracja krwi itd.). Również w przypadku pacjentów z niewydolnością wątroby, nadnerczy, serca i płuc należy ostrożnie skorygować dawkę uwzględniając indywidualne potrzeby i stopień niewydolności narządu. Zbyt szybka infuzja może prowadzić do przeładowania płynami i patologicznych stężeń elektrolitów w surowicy, przewodnienia i obrzęku płuc. Jak w przypadku wszystkich roztworów zawierających węglowodany, podawanie preparatu może prowadzić do hiperglikemii. Należy monitorować stężenie glukozy we krwi. W przypadku występowania hiperglikemii należy zmniejszyć szybkość infuzji lub podać insulinę. W celu uniknięcia wystąpienia zespołu ponownego odżywienia (refeeding syndrome) u niedożywionych lub wyczerpanych pacjentów należy stopniowo wprowadzać żywienie pozajelitowe z zachowaniem dużej ostrożności. Należy zapewnić odpowiednią substytucję potasu, magnezu i fosforanów. Infuzji dożylnej aminokwasów towarzyszy zwiększone wydalanie z moczem pierwiastków śladowych, w szczególności miedzi, a zwłaszcza cynku. Należy uwzględnić ten fakt w dawkowaniu pierwiastków śladowych, w szczególności podczas długotrwałego żywienia dożylnego. Monitoring kliniczny powinien obejmować bilans płynów, stężenie elektrolitów we krwi, równowagę kwasowo-zasadową, stężenie glukozy we krwi, stężenie azotu mocznikowego we krwi. Należy również monitorować czynność wątroby. Częstotliwość i rodzaj badań laboratoryjnych powinny być dostosowane do ogólnego stanu pacjenta. Podczas długotrwałego podawania należy dokładnie monitorować także liczbę krwinek i krzepnięcie krwi. Może być konieczna podaż dodatkowej energii w postaci lipidów, jak również odpowiednie zaopatrzenie w niezbędne kwasy tłuszczowe, elektrolity, witaminy i pierwiastki śladowe. Preparatu nie należy podawać równocześnie z krwią w tym samym zestawem do infuzji ze względu na ryzyko pseudoglutynacji. Jak w przypadku wszystkich roztworów dożylnych, podczas infuzji preparatu konieczne jest ścisłe przestrzeganie zasad aseptyki. Preparat jest preparatem złożonym. W przypadku mieszania preparatu z innymi roztworami lub emulsjami, należy zapewnić ich zgodność.

Nie stwierdzono.

Brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania preparatu w czasie ciąży. Nie przeprowadzono badań przedklinicznych z preparatem dotyczących wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, przebieg porodu i/lub rozwój w okresie poporodowym. Lekarz przepisujący preparat powinien rozważyć stosunek korzyści/ryzyka przed podaniem preparatu kobietom w ciąży.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: żywienie pozajelitowe niedożywionych lub wyczerpanych pacjentów pełnymi dawkami i przy pełnej szybkości infuzji od samego początku i bez odpowiedniej substytucji potasu, magnezu i fosforanów może prowadzić do zespołu ponownego odżywienia (refeeding syndrome), charakteryzującego się niedoborem potasu, fosforanów i magnezu we krwi. Objawy kliniczne mogą rozwinąć się w ciągu kilku dni od rozpoczęcia żywienia pozajelitowego i mogą obejmować niedokrwistość hemolityczną wskutek niedoboru fosforanów i senność. Nagłe przerwanie wysokich dawek infuzji glukozy podczas żywienia pozajelitowego może prowadzić do hipoglikemii, w szczególności u dzieci w wieku poniżej 3 lat i u pacjentów z zaburzonym metabolizmem glukozy. Zaburzenia żołądka i jelit: mogą wystąpić nudności i wymioty. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: w przypadku wymuszonej infuzji może wystąpić wielomocz wywołany osmotycznie wskutek wysokiej osmolarności. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych należy przerwać infuzję lub, jeśli jest to właściwe, kontynuować infuzję w mniejszych dawkach.

W przypadku właściwego dawkowania nie jest spodziewane przedawkowanie preparatu. Objawy przedawkowania płynów i elektrolitów: przewodnienie hipertoniczne, zaburzenie równowagi elektrolitowej i obrzęk płuc. Objawy przedawkowania aminokwasów: utrata aminokwasów przez nerki z następczymi zaburzeniami równowagi aminokwasów, nudności, wymioty i dreszcze. Objawy przedawkowania glukozy: hiperglikemia, cukromocz, odwodnienie, hiperosmolalność, śpiączka hiperglikemiczna i hiperosmolarna. W przypadku przedawkowania wskazane jest natychmiastowe przerwanie infuzji. Dalsze postępowanie terapeutyczne zależy od występujących objawów i ich stopnia ciężkości. W przypadku ponownego rozpoczęci infuzji po ustąpieniu objawów zalecane jest, aby szybkość infuzji była zwiększana stopniowo i zalecany jest częsty monitoring.

Żywienie pozajelitowe musi dostarczać organizmowi wszystkie składniki wymagane do rozwoju i regeneracji tkanek. Aminokwasy odgrywają główną rolę, stanowiąc jednostkę budulcową do syntezy białek. Jednakże, w celu zapewnienia optymalnego wykorzystania aminokwasów, konieczne jest dostarczenie źródła energii. Częściowo mogą go stanowić węglowodany. Ponieważ glukoza może być wykorzystywana przez organizm bezpośrednio, jest ona preferowanym węglowodanem. Dodatkową energię najlepiej podawać w formie tłuszczów. Elektrolity są podawane w celu utrzymania funkcji metabolicznych i fizjologicznych.

Dwukomorowy pojemnik: komora dolna - 600 ml lub 1200 ml roztw. zawiera glukozę i chlorek wapnia; komora górna - 400 ml lub 800 ml roztw. zawiera pozostałe składniki. Po połączeniu zawartości obu komór otrzymuje się 1000 ml lub 2000 ml roztw. o składzie: 1000 ml preparatu zawiera: 2,82 g izoleucyny, 3,76 g leucyny, 3,41 g chlorowodorku lizyny (2,73 g lizyny), 2,35 g metioniny, 4,21 g fenyloalaniny, 2,18 g treoniny, 0,68 g tryptofanu, 3,12 g waliny, 5,98 g monoglutaminianu argininy (3,24 g argininy, 2,74 g kwasu glutaminowego), 2,03 g chlorowodorku histydyny (1,5 g histydyny), 5,82 g alaniny, 1,8 g kwasu asparaginowego, 1,47 g kwasu glutaminowego, 1,98 g glicyny, 4,08 g proliny, 3,6 g seryny,1,23 g czterowodnego octanu magnezu, 1,56 g trójwodnego octanu sodu, 3,12 g dwuwodnego jednozasadowego fosforanu potasu, 1,4 g wodorotlenku potasu, 0,23 g wodorotlenku sodu, 165,0 g jednowodnej glukozy (co odpowiada 150,0 g glukozy), 0,53 g chlorku sodu. 1000 ml preparatu dostarcza: 37,2 mmol sodu, 25 mmol potasu, 3,6 mmol wapnia, 5,7 mmol magnezu, 35,5 mmol chloru, 20 mmol fosforanów, 22,9 mmol octanów, 48 g aminokwasów (6,8 g azotu). Wartość energetyczna: 3305 kJ (790 kcal). Osmolarność: 1400 mosmol/l.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.