Leczenie powinno być przepisane i nadzorowane przez lekarzy specjalistów, doświadczonych w prowadzeniu terapii immunosupresyjnej oraz w prowadzeniu pacjentów po przeszczepieniu nerki. Belatacept nie był badany u pacjentów z poziomami przeciwciał przeciwnarządowych (PRA) >30% (którzy wymagają często zwiększonej immunosupresji). Z powodu ryzyka dużego ogólnego obciążenia immunosupresją belatacept u tych pacjentów należy stosować jedynie po rozważeniu alternatywnego leczenia. Dorośli: zalecaną dawkę określa się na podstawie mc. (kg). Dawka w fazie początkowej: dzień przeszczepienia, przed implantacją (dzień 1): 10 mg/kg mc.; dzień 5, dzień 14 i dzień 28 : 10 mg/kg mc.; koniec 8 tyg. i 12. tydz. po przeszczepieniu: 10 mg/kg mc. Dawka w fazie podtrzymującej: co 4 tyg. (±3 dni), rozpoczynając od końca 16 tyg. po przeszczepieniu: 5 mg/kg mc. Przed podaniem belataceptu pacjenci nie wymagają premedykacji. W badaniach klinicznych, w których podawano belatacept, zgłaszano występowanie reakcji związanych z podaniem infuzji. Podczas leczenia belataceptem nie zgłaszano anafilaksji. W przypadku wystąpienia poważnej reakcji alergicznej lub anafilaktycznej terapię belataceptem należy jak najszybciej przerwać i wdrożyć odpowiednie leczenie. Monitorowanie terapeutyczne belataceptu nie jest wymagane. W badaniach klinicznych nie modyfikowano dawki belataceptu, jeśli zmiana masy ciała była mniejsza niż 10%. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagane dostosowanie dawki. Zaburzenia czynności nerek. Nie zaleca się dostosowania dawki produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub poddawanych dializie. Zaburzenia czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby nie brali udziału w badaniach dotyczących przeszczepienia nerki, dlatego też nie można zalecić dostosowania dawki belataceptu u takich pacjentów. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności belataceptu u dzieci i młodzieży w wieku od 0 do 18 lat. Brak dostępnych danych.

Produkt leczniczy przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego. Rozcieńczony roztwór po rekonstytucji należy podawać w postaci infuzji dożylnej z względnie stałą szybkością w ciągu 30 minut. Wlew pierwszej dawki należy podać bezpośrednio w okresie pooperacyjnym lub w czasie zabiegu operacyjnego, ale przed zakończeniem tworzenia anastomoz naczyniowych przeszczepu. Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Biorcy przeszczepu z ujemnym wynikiem badania serologicznego w kierunku zakażenia wirusem Epstein-Barr (EBV) lub u których status serologiczny jest nieznany. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W badaniach 2. i 3. fazy (3 badania), częstość PTLD była większa u pacjentów leczonych belataceptem, niż u pacjentów leczonych cyklosporyną. Biorcy przeszczepu leczeni belataceptem, u których uzyskano ujemny wynik badania serologicznego w kierunku zakażenia EBV, są narażeni na zwiększone ryzyko PTLD w porównaniu z pacjentami z pozytywnym wynikiem w kierunku EBV. Status serologiczny wobec EBV należy określić przed rozpoczęciem podawania belataceptu. Biorcy przeszczepu z ujemnym wynikiem badania serologicznego w kierunku EBV lub o nieznanym statusie serologicznym nie powinni otrzymywać belataceptu. Inne znane czynniki ryzyka PTLD, oprócz seronegatywnego statusu w kierunku EBV, obejmują zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) oraz terapię niszczącą limfocyty T, która była częściej stosowana w leczeniu ostrego odrzucania przeszczepów u pacjentów leczonych belataceptem w badaniach klinicznych 3. fazy. PTLD u pacjentów leczonych belataceptem najczęściej dotyczy OUN. Lekarze powinni uwzględniać PTLD w diagnostyce różnicowej u pacjentów ze świeżo stwierdzonymi lub pogarszającymi się przedmiotowymi i podmiotowymi objawami neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi. Stosowanie leków immunosupresyjnych, w tym belataceptu, może zwiększać podatność na zakażenia, w tym zakażenia o przebiegu śmiertelnym, zakażenia oportunistyczne, gruźlicę oraz zakażenie wirusem opryszczki. Zaleca się profilaktykę zakażenia CMV przez co najmniej 3 m-ce po przeszczepieniu, szczególnie u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem infekcji CMV. Profilaktykę zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis zaleca się przez co najmniej 6 m-cy po przeszczepieniu. W badaniach klinicznych gruźlicę obserwowano częściej u pacjentów przyjmujących belatacept, niż u pacjentów leczonych cyklosporyną. Większość przypadków gruźlicy dotyczyła pacjentów, którzy obecnie lub w przeszłości mieszkali w krajach o dużym rozpowszechnieniu gruźlicy. Przed rozpoczęciem leczenia belataceptem pacjentów należy zbadać w kierunku gruźlicy oraz utajonego zakażenia tą chorobą. Przed zastosowaniem belataceptu należy wdrożyć odpowiednie leczenie utajonej gruźlicy. PML jest rzadkim, często szybko postępującym i prowadzącym do zgonu zakażeniem oportunistycznym OUN, które jest spowodowane przez wirus JC. W badaniach klinicznych z zastosowaniem belataceptu zgłoszono 2 przypadki PML u pacjentów otrzymujących belatacept w dawkach większych niż zalecane. W badaniach belataceptu u biorców przeszczepu nerki zgłoszono jeden przypadek PML u pacjenta, który jednocześnie otrzymał antagonistę receptora IL-2, mykofenolan mofetylu (MMF) i kortykosteroidy. W badaniu dotyczącym przeszczepów wątroby pacjent otrzymywał jednocześnie MMF i kortykosteroidy. Zwiększone ryzyko PML i innych zakażeń związane było z głęboką immunosupresją ogólną, nie należy stosować dawek belataceptu większych niż zalecane i jednocześnie stosowanych leków immunosupresyjnych, w tym MMF oraz MPA. Wczesne rozpoznanie i leczenie może złagodzić przebieg PML. Lekarze powinni uwzględniać PML w diagnostyce różnicowej u pacjentów ze świeżo stwierdzonymi lub pogarszającymi się przedmiotowymi i podmiotowymi objawami neurologicznymi, poznawczymi lub behawioralnymi. PML jest zwykle rozpoznawana na podstawie badań obrazowych mózgu, w tym w rezonansie magnetycznym (MRI) lub tomografii komputerowej (CT) oraz na podstawie badania płynu mózgowo-rdzeniowego na obecność DNA wirusa JC metodą polimerazowej reakcji łańcuchowej (ang. polymerase chain reaction, PCR). Przy znaczącym klinicznym podejrzeniu PML należy rozważyć biopsję mózgu u osób, u których rozpoznania PML nie można ustalić na podstawie badania płynu mózgowo-rdzeniowego metodą PCR oraz neuroobrazowania. W przypadku podejrzewania lub potwierdzenia PML zaleca się konsultację neurologiczną. Po rozpoznaniu PML zaleca się zmniejszenie dawki lub odstawienie leków immunosupresyjnych, z uwzględnieniem ryzyka odrzucenia przeszczepu. Plazmafereza może przyspieszyć usunięcie belataceptu z ustroju. Oprócz PTLD, pacjenci otrzymujący leczenie immunosupresyjne, w tym belataceptem, narażeni są na zwiększone ryzyko nowotworów, w tym raka skóry. Należy ograniczyć ekspozycję na światło słoneczne i ultrafioletowe (UV) poprzez noszenie odzieży ochronnej i stosowanie kremów przeciwsłonecznych z wysokim filtrem. U biorców alloprzeszczepów od dawców z rozszerzonymi kryteriami zanotowano zwiększoną częstość występowania zakrzepicy po przeszczepieniu. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania oraz skuteczności belataceptu u pacjentów po przeszczepieniu wątroby, dlatego też stosowanie u tych pacjentów nie jest zalecane. W pojedynczym badaniu klinicznym 2. fazy u pacjentów po ponownym przeszczepieniu wątroby, zaobserwowano zwiększoną liczbę przypadków śmiertelnych w 2 na 3 badane schematy z zastosowaniem belataceptu. Powyższe schematy z zastosowaniem belataceptu różniły się od tych badanych u biorców przeszczepu nerki. Należy unikać jednoczesnego podawania większych niż zalecane dawek leków immunosupresyjnych, ponieważ całkowite narażenie na immunosupresję jest czynnikiem ryzyka wystąpienia nowotworów i zakażeń oportunistycznych. Terapie niszczące limfocyty, stosowane w leczeniu ostrego odrzucania przeszczepu, należy stosować ostrożnie. Pacjenci z wysokimi poziomami PRA wymagają często zwiększonej immunosupresji. Belatacept nie był badany u pacjentów z PRA >30%. W badaniach klinicznych belatacept był podawany z następującymi lekami immunosupresyjnymi: bazyliksymabem, MPA i kortykosteroidami. W przypadku pacjentów, u których można zamienić belatacept na inny lek immunosupresyjny, lekarze powinni pamiętać o 8-10 dniowym okresie półtrwania belataceptu, aby nie dopuścić do niedostatecznej lub nadmiernej immunosupresji po zaprzestaniu podawania belataceptu. W badaniach klinicznych po podaniu belataceptu zgłaszano reakcje związane z podaniem infuzji. Pacjenci nie wymagają premedykacji w celu zapobiegania reakcjom alergicznym. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z reakcjami alergicznymi na belatacept w wywiadzie lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. W badaniach klinicznych nie zgłaszano anafilaksji. Jeśli wystąpi poważna reakcja alergiczna lub anafilaktyczna, należy jak najszybciej przerwać podawanie produktu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Terapia immunosupresyjna może wpływać na odpowiedź na szczepienie. Dlatego w czasie leczenia belataceptem szczepienia mogą być mniej skuteczne, choć nie badano tego w badaniach klinicznych. Należy unikać szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. Istnieją teoretyczne obawy, że leczenie belataceptem może spowodować wzrost ryzyka rozwoju procesów autoimmunologicznych. Chociaż tylko u bardzo nielicznych pacjentów doszło do rozwoju przeciwciał i nie stwierdzono wyraźnej korelacji pomiędzy pojawieniem się przeciwciał i odpowiedzią kliniczną lub działaniami niepożądanymi, dane są zbyt ograniczone, aby dokonać jednoznacznej oceny tego zjawiska. Bezpieczeństwo stosowania oraz skuteczność podczas ponownego włączenia leczenia z zastosowaniem belataceptu nie była badana. Podczas ponownego włączenia leczenia belataceptem, po dłuższej przerwie w stosowaniu, powinno się wziąć pod uwagę możliwy wpływ przeciwciał przeciwko belataceptowi, obecnych w ustroju, szczególnie u pacjentów którzy nie otrzymywali stałego leczenia immunosupresyjnego. Produkt leczniczy zawiera 0,65 mmol lub 15 mg sodu w fiolce. To odpowiada 1,95 mmola (lub 45 mg) sodu w maksymalnej dawce, czyli w 3 fiolkach. Należy to uwzględnić lecząc pacjentów stosujących dietę ubogosodową. Belatacept wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, gdyż może powodować zmęczenie, złe samopoczucie i/lub nudności. Pacjentów należy poinstruować, aby w przypadku wystąpienia takich objawów unikali potencjalnie niebezpiecznych aktywności, w tym prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Belatacept jest białkiem fuzyjnym, które, jak się uważa, nie jest metabolizowane przez enzymy cytochromu P450 (CYPs) i UDP-glukuronozylotransferazy (UGTs). Nie przeprowadzono żadnych oficjalnych badań dotyczących interakcji z belataceptem. Uważa się, że belatacept nie zaburza krążenia wątrobowo-jelitowego MPA. Dla określonej dawki MMF, ekspozycja na MPA jest około 40% większa jeśli jednocześnie podawany jest belatacept niż w czasie jednoczesnego podawania cyklosporyny. Leczenie immunosupresyjne może wpływać na odpowiedź na szczepienie. W związku z tym, podczas leczenia belataceptem, szczepienia mogą być mniej skuteczne, choć nie było to badane w trakcie badań klinicznych. Należy unikać stosowania żywych szczepionek.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia belataceptem oraz przez okres do 8 tygodni po przyjęciu ostatniej dawki leku, gdyż potencjalne ryzyko wpływu na rozwój zarodka lub płodu jest nieznane. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania belataceptu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ produktu na rozwój zarodka lub płodu po zastosowaniu dawek do 16 razy i 19 razy większych niż dawka 10 mg/kg mc. stosowana u ludzi, określona na podstawie AUC. W badaniach rozwoju pre- i postnatalnego u szczurów obserwowano niewielkie zmiany funkcji układu odpornościowego po podaniu dawek 19 razy większych niż dawka 10 mg/kg mc. stosowana u ludzi i określona na podstawie AUC. Nie należy stosować belataceptu u kobiet w ciąży, o ile nie jest to wyraźnie wskazane. Badania na szczurach wykazały, że belatacept jest wydzielany z mlekiem. Nie wiadomo, czy belatacept jest wydzielany z mlekiem ludzkim. W czasie leczenia schematami zawierającymi belatacept kobiety nie powinny karmić piersią. Brak danych dotyczących stosowania belataceptu i jego wpływu na płodność u ludzi. U szczurów belatacept nie wykazał niekorzystnego wpływu na płodność samców i samic.

Profil działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem leków immunosupresyjnych, jest często trudny do ustalenia, z powodu choroby podstawowej lub przyjmowania wielu innych produktów leczniczych. Najczęstsze poważne działania niepożądane (≥2%), które zgłaszano w okresie do 3. roku stosując oba schematy zawierające belatacept (bardziej intensywny [MI] oraz mniej intensywny [LI]), obejmowały zakażenie układu moczowego, zakażenie CMV, gorączkę, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, odmiedniczkowe zapalenie nerek, biegunkę, nieżyt żołądka i jelit, dysfunkcję przeszczepu, leukopenię, zapalenie płuc, raka podstawnokomórkowego, niedokrwistość, odwodnienie. W okresie do 3. roku najczęściej zgłaszane działania niepożądane (≥20%), obserwowane u pacjentów leczonych dwoma schematami zawierającymi belatacept (MI i LI), obejmowały biegunkę, niedokrwistość, zakażenie dróg moczowych, obrzęki obwodowe, zaparcie, nadciśnienie, gorączkę, nudności, dysfunkcję przeszczepu, kaszel, wymioty, leukopenię, hipofosfatemię i ból głowy. Działania niepożądane, które spowodowały przerwanie lub zaprzestanie leczenia belataceptem u ≥1% pacjentów w okresie do 3. roku, to zakrzepica żyły nerkowej i zakażenie CMV. Poniżej przedstawiono listę działań niepożądanych z co najmniej podejrzanym związkiem przyczynowym, obserwowanych w badaniach klinicznych dla obu schematów stosowania belataceptu (MI i LI) w okresie do 3. roku, uszeregowane według klas narządów i kategorii częstości. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie dróg moczowych, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie cytomegalowirusem (CMV), zapalenie oskrzeli; (często) posocznica, zapalenie płuc, grypa, nieżyt żołądka i jelit, półpasiec, zapalenie zatok, opryszczka zwykła, zakażenie drożdżakowe jamy ustnej, odmiedniczkowe zapalenie nerek, grzybica paznokci, zakażenie poliomawirusem BK, zakażenie dróg oddechowych, zakażenie drożdżakowe, katar, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie rany, zakażenie miejscowe, zakażenie wirusem opryszczki, zakażenie grzybicze, zakażenie grzybicze skóry; (niezbyt często) PML, grzybicze zakażenie mózgu, zapalenie jelit wywołane przez CMV, nefropatia związana z poliomawirusami, zakażenie narządów płciowych wirusem opryszczki, zakażenia gronkowcowe, zapalenie wsierdzia, gruźlica, rozstrzenie oskrzeli, zapalenie szpiku, węgorczyca, zakażenie Blastocystis, lamblioza, zapalenie naczyń chłonnych. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) płaskokomórkowy rak skóry, rak podstawnokomórkowy, brodawczak skóry; (niezbyt często) choroba limfoproliferacyjna związana z zakażeniem EBV, rak płuca, rak odbytnicy, rak piersi, mięsak, mięsak Kaposiego, rak gruczołu krokowego, rak szyjki macicy, rak krtani, chłoniak, szpiczak mnogi, rak przejściowokomórkowy. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) niedokrwistość, leukopenia; (często) trombocytopenia, neutropenia, leukocytoza, policytemia, limfopenia; (niezbyt często) monocytopenia, aplazja czysto czerwonokrwinkowa, agranulocytoza, hemoliza, hiperkoagulacja. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) zmniejszenie stężenia immunoglobuliny G we krwi, zmniejszenie stężenia immunoglobuliny M we krwi; (niezbyt często) hipogammaglobulinemia, alergia sezonowa. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) objawy zespołu Cushinga; (niezbyt często) niedoczynność nadnerczy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipofosfatemia, hipokaliemia, dyslipidemia, hiperkaliemia, hiperglikemia, hipokalcemia; (często) zwiększenie masy ciała, cukrzyca, odwodnienie, zmniejszenie masy ciała, kwasica, zatrzymanie płynów w organizmie, hiperkalcemia, hipoproteinemia; (niezbyt często) cukrzycowa kwasica ketonowa, stopa cukrzycowa, zasadowica, zmniejszenie apetytu, niedobór witaminy D. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność, lęk; (często) depresja; (niezbyt często) nietypowe sny, chwiejność nastroju, zespół niedoboru uwagi z hiperaktywnością, zwiększone libido. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) drżenie, parestezje, udar naczyniowy mózgu, zawroty głowy, omdlenie, letarg, neuropatia obwodowa; (niezbyt często) zapalenie mózgu, zespół Guillain-Barre, obrzęk mózgu, zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego, encefalopatia, drgawki, niedowład połowiczy, demielinizacja, porażenie nerwu twarzowego, zaburzenia smaku, zaburzenia poznawcze, pogorszenie pamięci, migrena, uczucie parzenia, neuropatia cukrzycowa, zespół niespokojnych nóg. Zaburzenia oka: (często) zaćma, przekrwienie oczu, nieostre widzenie; (niezbyt często) zapalenie siatkówki, zapalenie spojówek, zapalenie oka, zapalenie rogówki, światłowstręt, obrzęk powiek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból ucha, szumy uszne; (niezbyt często) niedosłuch. Zaburzenia serca: (często) tachykardia, bradykardia, migotanie przedsionków, niewydolność serca, dusznica bolesna, przerost lewej komory; (niezbyt często) ostry zespół wieńcowy, blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, choroby zastawki aorty, arytmia nadkomorowa. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) nadciśnienie, niedociśnienie; (często) wstrząs, zawał, krwiak, limfocele, angiopatia, zwłóknienie tętnic; (niezbyt często) zakrzepica żylna, zakrzepica tętnicza, zakrzepowe zapalenie żył, zwężenie tętnic, chromanie przestankowe, uderzenia krwi do głowy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, kaszel; (często) obrzęk płuc, świszczący oddech, hipokapnia, prawidłowe oddychanie tylko w pozycji stojącej, krwawienie z nosa, ból jamy ustnej i gardła; (niezbyt często) zespół ostrej niewydolności oddechowej, nadciśnienie płucne, zapalenie płuc, krwioplucie, odoskrzelowe zapalenie płuc, bolesne oddychanie, wysięk opłucnowy, zespół bezdechu śródsennego, dysfonia, owrzodzenia jamy ustnej i gardła. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zaparcie, nudności, wymioty, ból brzucha; (często) dyspepsja (niestrawność), aftowe zapalenie jamy ustnej, przepuklina brzuszna; (niezbyt często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zapalenie trzustki, owrzodzenia jelita grubego, smołowate stolce, wrzód żołądka i dwunastnicy, krwotoki z odbytnicy, obstrukcja jelita cienkiego, zapalenie warg, rozrost dziąseł, ból gruczołów ślinowych, przebarwione stolce. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) cytolityczne zapalenie wątroby, zaburzenia wyników testów czynnościowych wątroby; (niezbyt często) kamica żółciowa, torbiel wątroby, stłuszczenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) trądzik, świąd, łysienie, zmiany skórne, wysypka, nocne poty, nadmierne pocenie się; (niezbyt często) łuszczyca, nadmierne owłosienie w nietypowych miejscach, łamanie się paznokci, owrzodzenie prącia, obrzęk twarzy, łamliwość włosów. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów, ból pleców, ból w kończynie; (często) ból mięśni, osłabienie mięśni, ból kości, obrzęk stawów, choroba krążka międzykręgowego, blokada stawu, kurcze mięśni, choroba zwyrodnieniowa stawów; (niezbyt często) zaburzenia metabolizmu kości, zapalenie kości, zanikanie rozpływne kości, zapalenie maziówki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) białkomocz (proteinuria), zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, dyzuria, hematuria; (często) martwica kanalików nerkowych, zakrzepica żyły nerkowej, zwężenie tętnicy nerkowej, cukromocz, wodonercze, refluks pęcherzowo-moczowodowy, nietrzymanie moczu, zatrzymanie moczu, moczenie nocne; (niezbyt często) zakrzepica tętnicy nerkowej, zapalenie nerek, marskość nerki, zanik kanalików nerkowych, krwotoczne zapalenie pęcherza, zwłóknienie nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zapalenie najądrza, priapizm, dysplazja szyjki macicy, guz piersi, ból jądra, owrzodzenie sromu, zanikowe zapalenie sromu i pochwy, bezpłodność, obrzęk moszny. Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne: (często) wodniak; (niezbyt często) hipofosfatazja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) obrzęk obwodowy, gorączka; (często) ból w klatce piersiowej, zmęczenie, złe samopoczucie, osłabione gojenie się; (niezbyt często) reakcje związane z podaniem infuzji, pobudliwość, zwłóknienie, zapalenie, nawrót choroby, uczucie gorąca, wrzód. Badania diagnostyczne: (często) wzrost poziomu białka C-reaktywnego, zwiększenie stężenia parathormonu we krwi; (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów trzustkowych, zwiększenie stężenia troponiny, zaburzenia elektrolitów, zwiększenie stężenia specyficznego antygenu gruczołu krokowego, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi,zmniejszenie wydalania moczu, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, zmniejszenie liczby limfocytów CD4. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (bardzo często) zaburzenia funkcji przeszczepu; (często) przewlekła nefropatia alloprzeszczepu (ang. chronic allograft nephropathy, CAN), przepuklina pooperacyjna; (niezbyt często) odrzucenie przeszczepu, powikłania związane z transfuzją, rozejście się rany, złamania, zerwanie ścięgna, obniżenie ciśnienia tętniczego po zabiegu, nadciśnienie tętnicze po zabiegu, krwiaki po zabiegu, ból po zabiegu, ból głowy po zabiegu, siniaki. Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL.

Pojedyncze dawki do 20 mg/kg mc. podawano bez wyraźnego działania toksycznego. W przypadku przedawkowania zaleca się monitorowanie pacjenta pod kątem działań niepożądanych i wdrożenie odpowiedniego leczenia objawowego.

Belatacept, selektywny bloker kostymulacji, jest rozpuszczalnym białkiem fuzyjnym złożonym ze zmodyfikowanej domeny zewnątrzkomórkowej antygenu-4 związanego z ludzkim limfocytem T cytotoksycznym (CTLA-4), połączonym z fragmentem (domeny regionu zawiasowego-CH2-CH3) domeny Fc ludzkiego przeciwciała immunoglobuliny G1. Belatacept jest produkowany za pomocą technologii rekombinacji DNA w systemie ekspresji w komórkach ssaków. W regionie wiążącym ligand CTLA-4 wprowadzono substytucję dwóch aminokwasów (L104 na E; A29 na Y). Belatacept wiąże się z CD80 i CD86 na komórkach prezentujących antygen. W rezultacie belatacept blokuje zależną od CD28 kostymulację limfocytów T, hamując ich aktywację. Aktywowane limfocyty T są głównymi mediatorami odpowiedzi immunologicznej w przeszczepionej nerce. Belatacept, zmodyfikowana forma CTLA4-Ig, wiąże się z CD80 i CD86 chętniej niż pierwotna cząsteczka CTLA4-Ig, z której pochodzi. Zwiększone powinowactwo daje odpowiedni poziom immunosupresji, niezbędny do przeciwdziałania zależnej od układu immunologicznego dysfunkcji i odrzucaniu alloprzeszczepu.

1 fiolka zawiera 250 mg belataceptu. Po rekonstytucji każdy ml koncentratu zawiera 25 mg belataceptu. Belatacept jest białkiem fuzyjnym produkowanym w komórkach jajnika chomika chińskiego za pomocą technologii rekombinowanego DNA.