Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Nebivor®

Nebivolol

tabl.
5 mg
100 szt.
Doustnie
Rx
100%
40,70
R (1)
10,67
S (2)
bezpł.
Nebivor®
tabl.
5 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
13,41
R (1)
3,45
S (2)
bezpł.

Nebivor® - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Nebivor jest wskazany w leczeniu:

  • Nadciśnienia tętniczego samoistnego u dorosłych
  • Stabilnej, łagodnej i umiarkowanej przewlekłej niewydolności serca, jako uzupełnienie standardowej terapii u pacjentów w wieku ≥70 lat

Dawkowanie i sposób podawania

Nadciśnienie tętnicze:

Dorośli: 1 tabletka (5 mg) raz na dobę, najlepiej o stałej porze. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze występuje po 1-2 tygodniach leczenia, a w rzadkich przypadkach optymalne działanie może wystąpić dopiero po 4 tygodniach.

Pacjenci z niewydolnością nerek: Dawka początkowa 2,5 mg/dobę, w razie potrzeby można zwiększyć do 5 mg.

Pacjenci w wieku >65 lat: Dawka początkowa 2,5 mg/dobę, w razie potrzeby można zwiększyć do 5 mg. U osób >75 lat należy zachować ostrożność.

Dzieci i młodzież <18 lat: Nie zaleca się stosowania ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.

Nebivor może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano jedynie w skojarzeniu z hydrochlorotiazydem 12,5-25 mg.

Przewlekła niewydolność serca:

Leczenie należy rozpocząć od stopniowego zwiększania dawki:

Tydzień Dawka
1-2 1,25 mg raz na dobę
3-4 2,5 mg raz na dobę
5-6 5 mg raz na dobę
7 i kolejne 10 mg raz na dobę (dawka maksymalna)

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do tolerancji pacjenta. Maksymalna zalecana dawka wynosi 10 mg raz na dobę.

Rozpoczęcie leczenia i każde zwiększenie dawki powinno odbywać się pod nadzorem doświadczonego lekarza przez co najmniej 2 godziny.

Dawkowanie nebiwololu należy dostosować indywidualnie, rozpoczynając od małych dawek i stopniowo je zwiększając pod kontrolą lekarza. Maksymalna dawka dobowa wynosi 10 mg.

Sposób podawania

Tabletkę lub jej części należy połknąć, popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody). Lek można przyjmować z posiłkiem lub bez.

Przeciwwskazania

Stosowanie nebiwololu jest przeciwwskazane w przypadku:

  • Nadwrażliwości na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Niewydolności wątroby lub zaburzeń czynności wątroby
  • Ostrej niewydolności serca, wstrząsu kardiogennego lub epizodów niewyrównanej niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków inotropowych
  • Zespołu chorej zatoki, w tym bloku zatokowo-przedsionkowego
  • Bloku serca II i III stopnia (bez rozrusznika)
  • Ciężkiej astmy oskrzelowej lub ciężkiej POChP
  • Nieleczonego guza chromochłonnego nadnerczy
  • Kwasicy metabolicznej
  • Bradykardii (czynność serca <60 uderzeń/min przed rozpoczęciem leczenia)
  • Niedociśnienia tętniczego (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi <90 mm Hg)
  • Ciężkich zaburzeń krążenia obwodowego

Nebiwolol jest przeciwwskazany w wielu stanach dotyczących układu sercowo-naczyniowego i oddechowego, a także w przypadku niewydolności wątroby i nadwrażliwości na lek.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Należy zachować szczególną ostrożność stosując nebiwolol u pacjentów:

  • Poddawanych znieczuleniu ogólnemu
  • Z chorobą niedokrwienną serca
  • Z zaburzeniami krążenia obwodowego
  • Z blokiem serca I stopnia
  • Z dławicą Prinzmetala
  • Z cukrzycą
  • Z nadczynnością tarczycy
  • Z POChP
  • Z łuszczycą w wywiadzie

Nebiwolol może maskować objawy hipoglikemii i nadczynności tarczycy. Należy unikać nagłego odstawienia leku. Produkt zawiera laktozę.

Stosowanie nebiwololu wymaga zachowania ostrożności i monitorowania pacjenta w wielu sytuacjach klinicznych, szczególnie dotyczących układu sercowo-naczyniowego i endokrynologicznego.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Nebiwolol wchodzi w interakcje z wieloma lekami, m.in.:

  • Floktafeniną i sultoprydem (przeciwwskazane)
  • Lekami przeciwarytmicznymi klasy I i III
  • Antagonistami wapnia (werapamil, diltiazem)
  • Lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo
  • Lekami przeciwcukrzycowymi
  • Lekami znieczulającymi
  • Glikozydami naparstnicy
  • NLPZ
  • Lekami sympatykomimetycznymi

Stosowanie nebiwololu wymaga ostrożności i monitorowania przy jednoczesnym podawaniu wielu innych leków, szczególnie wpływających na układ sercowo-naczyniowy.

Wpływ na ciążę i laktację

Nebiwolol nie powinien być stosowany w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Może mieć szkodliwy wpływ na płód/noworodka. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania leku.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane to:

  • Bóle i zawroty głowy
  • Parestezje
  • Duszność
  • Zaparcia, nudności, biegunka
  • Zmęczenie, obrzęki
  • Bradykardia

Nebiwolol jest ogólnie dobrze tolerowany, ale może powodować typowe dla beta-adrenolityków działania niepożądane, głównie ze strony układu sercowo-naczyniowego i nerwowego.

Właściwości farmakologiczne

Nebiwolol jest wybiórczym antagonistą receptorów β-adrenergicznych z łagodnym działaniem rozszerzającym naczynia. Wykazuje dwa działania farmakologiczne:

  • Konkurencyjne i wybiórcze blokowanie receptorów β-adrenergicznych
  • Łagodne rozszerzanie naczyń poprzez wpływ na szlak L-argininy/tlenku azotu

Nebiwolol łączy w sobie działanie beta-adrenolityczne z korzystnym wpływem na śródbłonek naczyniowy, co może przekładać się na dodatkowe korzyści kliniczne.

Warto zapamiętać
  • Nebiwolol jest wybiórczym beta-adrenolitykiem z dodatkowym działaniem wazodylatacyjnym
  • Maksymalna dawka dobowa nebiwololu wynosi 10 mg, ale leczenie należy rozpoczynać od mniejszych dawek

1) Refundacja we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach: Pokaż wskazania z ChPL

Nebivor®

Wskazania wg ChPL

2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.

Wskazania

Nadciśnienie tętnicze: leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego. Przewlekła niewydolność serca: leczenie stabilnej, łagodnej i umiarkowanej, przewlekłej niewydolności serca, jako uzupełnienie standardowej terapii u pacjentów w podeszłym wieku (70 lat lub więcej).

Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: dawka wynosi 1 tabl. (5 mg)/dobę, najlepiej przyjmowaną o stałej porze każdego dnia. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze występuje po 1-2 tyg. leczenia. W rzadkich przypadkach optymalne działanie leku może wystąpić dopiero po 4 tyg. Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą być stosowane w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jak dotąd, addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano jedynie podczas jednoczesnego stosowania preparatu z hydrochlorotiazydem w dawce 12,5-25 mg. Pacjenci z niewydolnością nerek: zalecana dawka początkowa dla pacjentów z niewydolnością nerek wynosi 2,5 mg/dobę. W razie konieczności dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Pacjenci z niewydolnością wątroby: dane dotyczące pacjentów z niewydolnością wątroby lub zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Dlatego stosowanie preparatu u tych pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku: u pacjentów w wieku powyżej 65 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg/dobę. W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Jednocześnie, ze względu na ograniczone doświadczenie u osób w wieku powyżej 75 lat, należy zachować ostrożność i ściśle obserwować pacjentów. Dzieci i młodzież: nie zaleca się stosowania nebiwololu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania. Przewlekła niewydolność serca: leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca należy rozpocząć poprzez stopniowe zwiększanie dawki, aż do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej określonej dla każdego pacjenta. Pacjenci powinni mieć stabilną przewlekłą niewydolność serca bez ostrej niewydolności przez ostatnie 6 tyg. Zaleca się, aby lekarz prowadzący miał doświadczenie w leczeniu przewlekłej niewydolności serca. U pacjentów otrzymujących leki działające na układ sercowo-naczyniowy, w tym leki moczopędne i/lub digoksynę i/lub inhibitory ACE i/lub antagonistów receptora angiotensyny II, dawkowanie tych leków powinno być ustabilizowane podczas ostatnich 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Dawkę początkową należy zwiększać co 1-2 tyg. w zależności od tolerancji leku przez pacjenta: 1,25 mg nebiwololu, zwiększyć do 2,5 mg nebiwololu raz/dobę, następnie do 5 mg raz/dobę i następnie do 10 mg raz/dobę. Maks. zalecana dawka wynosi 10 mg raz/dobę. Rozpoczęcie leczenia i każde zwiększenie dawki powinno być wykonane pod nadzorem doświadczonego lekarza, trwającym co najmniej 2 h dla upewnienia się, że stan kliniczny pacjenta pozostaje stabilny (zwłaszcza ciśnienie tętnicze krwi, częstość akcji serca, zaburzenia przewodzenia, objawy nasilenia niewydolności serca). Występowanie działań niepożądanych może uniemożliwiać leczenie maks. zalecaną dawką leku. W razie konieczności dawkę podtrzymującą można również stopniowo zmniejszać i ponownie zwiększać, jeżeli jest to wskazane. Podczas stopniowego zwiększania dawki, w przypadku nasilenia niewydolności serca lub nietolerancji leku, najpierw zalecane jest zmniejszenie dawki nebiwololu lub, w razie konieczności, natychmiastowe przerwanie leczenia (w przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, nasilenia niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca nebiwololem jest zwykle leczeniem długotrwałym. Nie zaleca się nagłego przerywania leczenia nebiwololem, ponieważ może to prowadzić do przejściowego nasilenia niewydolności serca. Jeśli przerwanie leczenia jest konieczne, dawka powinna być zmniejszana stopniowo, o połowę co tydzień. Pacjenci z niewydolnością nerek: nie jest wymagane dostosowanie dawki w przypadku łagodnej do umiarkowanej niewydolności nerek, gdyż dawkę zwiększa się stopniowo do dawki maks. tolerowanej przez pacjenta. Brak doświadczeń u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥250 μmol/l). Dlatego stosowanie nebiwololu u tych pacjentów nie jest zalecane. Pacjenci z niewydolnością wątroby: dane dotyczące pacjentów z niewydolnością wątroby są ograniczone. Dlatego stosowanie preparatu u tych pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku: nie jest wymagane dostosowanie dawki, gdyż dawkę zwiększa się stopniowo do dawki maks. tolerowanej przez pacjenta. Dzieci i młodzież: nie zaleca się stosowania nebiwololu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania.

Tabletkę lub jej części należy połknąć popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody). Tabletki mogą być przyjmowane z pokarmem lub bez.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niewydolność wątroby lub zaburzenia czynności wątroby. Ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny lub epizody niewyrównanej niewydolności serca wymagające dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Zespół chorej zatoki, w tym blok zatokowo-przedsionkowy. Blok serca II i III° (bez rozrusznika). Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka POChP. Nie leczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Bradykardia (czynność serca <60 uderzeń/min. przed rozpoczęciem leczenia). Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze krwi <90 mm Hg). Ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego. Jednoczesne stosowanie floktafeniny i sultoprydu.

Utrzymująca się blokada receptorów β-adrenergicznych zmniejsza ryzyko arytmii w czasie wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji. Jeśli blokada receptorów β-adrenergicznych jest przerwana w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać podawanie β-adrenolityków co najmniej na 24 h przed zabiegiem. Należy zachować ostrożność podczas stosowania niektórych środków znieczulających, wpływających depresyjnie na mięsień sercowy, takich jak cyklopropan, eter lub trichloroetylen. Można zapobiec wystąpieniu reakcji ze strony nerwu błędnego poprzez dożylne podanie atropiny. Nie należy stosować leków β-adrenolitycznych u pacjentów z nie leczoną zastoinową niewydolnością serca, aż do ustabilizowania się ich stanu. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie β-adrenolitykami należy przerywać stopniowo, tj. przez ponad 1-2 tyg. W razie konieczności należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu dławicy piersiowej. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą wywoływać bradykardię: jeśli częstość tętna wynosi poniżej 50-55 uderzeń/min. w spoczynku i/lub pacjent odczuwa objawy wskazujące na bradykardię, dawkę należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leków β-adrenolitycznych: u pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub objaw Raynauda, chromanie przestankowe), ponieważ może wystąpić zaostrzenie tych zaburzeń; u pacjentów z blokiem serca I°, z powodu wydłużenia przez β-adrenolityki czasu przewodzenia; u pacjentów z dławicą piersiową typu Prinzmetala z powodu ryzyka niehamowanego skurczu tętnic wieńcowych za pośrednictwem receptorów α: leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych. Zwykle nie zaleca się jednoczesnego podawania nebiwololu z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, z lekami przeciwarytmicznymi klasy I oraz z lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo. Nebiwolol nie wpływa na stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą. Mimo to należy zachować ostrożność u tych pacjentów, ponieważ nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii (tachykardia, kołatanie serca). Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą maskować objawy tachykardii w nadczynności tarczycy. Nagłe odstawienie preparatu może nasilić objawy. U pacjentów z POChP leki blokujące receptory β-adrenergiczne należy stosować ostrożnie, ponieważ leki te mogą nasilać zwężenie dróg oddechowych. Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni przyjmować β-adrenolityki jedynie po dokładnym rozważeniu. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. β-adrenolityki mogą powodować zmniejszenie wydzielania łez. Rozpoczęcie leczenia przewlekłej niewydolności serca nebiwololem wymaga regularnej obserwacji. Nie należy nagle przerywać leczenia, chyba że jest to wyraźnie zalecone. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Badania farmakodynamiczne wykazały, że nebiwolol 5 mg nie wpływa na czynności psychomotoryczne. U niektórych pacjentów mogą wystąpić objawy niepożądane w większości związane ze zmniejszeniem ciśnienia tętniczego, takie jak zawroty głowy, zmęczenie lub omdlenia. Należy unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i wykonywania innych czynności wymagających wzmożonej uwagi, jeśli wystąpią takie objawy. Wystąpienie tych objawów jest bardziej prawdopodobne na początku leczenia lub po zwiększeniu dawki.

Interakcje farmakodynamiczne Przeciwwskazane leczenie skojarzone. Floktafenina (NLPZ): β-adrenolityki mogą blokować wyrównawcze reakcje sercowo-naczyniowe związane z niedociśnieniem lub wstrząsem, który może być wywołany przez floktafeninę. Sultopryd (lek przeciwpsychotyczny): nebiwololu nie należy stosować jednocześnie z sultoprydem, gdyż zwiększa się ryzyko komorowych zaburzeń rytmu. Niezalecane leczenie skojarzone. Leki przeciwarytmiczne klasy I (chinidyna, hydrochinidyna, cybenzolina, flekainid, dyzopiramid, lidokaina, meksyletyna, propafenon): może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększone ujemne działanie inotropowe. Antagoniści wapnia typu werapamilu/diltiazemu: ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym β-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego. Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna): jednoczesne stosowanie może nasilić niewydolność serca poprzez zmniejszenie napięcia współczulnego (zmniejszenie częstości akcji serca i pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń). Nagłe odstawienie leku, zwłaszcza poprzedzające przerwanie leczenia β-adrenolitykiem, może zwiększyć ryzyko "nadciśnienia z odbicia". Leczenie skojarzone, które należy stosować ostrożnie. Leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron): może wystąpić nasilony wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Środki do znieczulenia ogólnego - halogenowe środki wziewne: jednoczesne podawanie leków blokujących receptory β-adrenergiczne i środków do znieczulenia ogólnego może tłumić odruchową tachykardię i zwiększać ryzyko niedociśnienia. Należy stosować ogólną zasadę unikania nagłego odstawienia leku β-adrenolitycznego. Anestezjolog powinien być poinformowany o przyjmowaniu przez pacjenta preparatu. Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: pomimo że nebiwolol nie wpływa na stężenie glukozy, jednoczesne stosowanie może maskować niektóre objawy hipoglikemii (kołatanie serca, tachykardia). Baklofen (lek zwiotczający mięśnie), amifostyna (przeciwnowotworowy lek pomocniczy): jednoczesne stosowanie z lekami przeciwnadciśnieniowymi prawdopodobnie nasila zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, dlatego należy odpowiednio dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Meflochina (lek przeciwmalaryczny): teoretycznie jednoczesne przyjmowanie z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne może przyczyniać się do wydłużenia odstępu QTc. Leczenie skojarzone, które należy rozważyć. Glikozydy naparstnicy: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Badania kliniczne nebiwololu nie wykazały klinicznych objawów interakcji. Nebiwolol nie wpływa na kinetykę digoksyny. Antagoniści wapnia typu dihydropirydyny (amlodypina, felodypina, lacydypina, nifedypina, nikardypina, nimodypina, nitrendypina): jednoczesne stosowanie może zwiększyć ryzyko niedociśnienia, nie można też wykluczyć zwiększonego ryzyka dalszego pogorszenia czynności komór serca u pacjentów z niewydolnością serca. Leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe, barbiturany i pochodne fenotiazyny), azotany organiczne jak również inne leki przeciwnadciśnieniowe: jednoczesne stosowanie może nasilać hipotensyjne działanie β-adrenolityków (działanie addycyjne) Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): brak wpływu na obniżające ciśnienie krwi działanie nebiwololu. Należy pamiętać, że małe dawki dobowe ASA (np. 50 lub 100 mg) stosowanego jako lek przeciwzakrzepowy mogą być bezpiecznie przyjmowane z lekiem Nebivor. Leki sympatykomimetyczne: jednoczesne stosowanie może osłabiać działanie leków blokujących receptory β-adrenergiczne. β-adrenolityki mogą prowadzić do niehamowanej aktywności α-adrenergicznej środków sympatykomimetycznych, zarówno z działaniem α- jaki β-adrenergicznym (ryzyko nadciśnienia, ciężkiej bradykardii i bloku serca). Interakcje farmakokinetyczne Ponieważ w metabolizmie nebiwololu bierze udział izoenzym CYP2D6, jednoczesne stosowanie substancji hamujących ten enzym, zwłaszcza paroksetyny, fluoksetyny, tiorydazyny, chinidyny, terbinafiny, bupropionu, chlorochiny i lewomepromazyny, może prowadzić do zwiększonego stężenia nebiwololu w osoczu, z czym wiąże się zwiększone ryzyko bradykardii i działań niepożądanych. Jednoczesne stosowanie cymetydyny zwiększa stężenie nebiwololu w osoczu, bez zmiany działania klinicznego. Jednoczesne podawanie ranitydyny nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol i leki zobojętniające mogą być stosowane jednocześnie pod warunkiem, że preparat podawany jest z posiłkiem, a leki zobojętniające pomiędzy posiłkami. Jednoczesne stosowanie nebiwololu i nikardypiny nieznacznie zwiększa stężenia obu leków w osoczu, bez zmiany ich działania klinicznego. Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie furosemidu lub hydrochlorotiazydu nie wpływa na farmakokinetykę nebiwololu. Nebiwolol nie wpływa na farmakokinetykę i farmakodynamikę warfaryny.

Działanie farmakologiczne nebiwololu może mieć szkodliwy wpływ na ciążę i/lub na płód/noworodka. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, wewnątrzmacicznym obumarciem płodu, poronieniem lub porodem przedwczesnym. U płodu i noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (np. hipoglikemia i bradykardia). Jeśli leczenie lekami β-adrenolitycznymi jest konieczne, zalecane są leki wybiórczo blokujące receptory β1-adrenergiczne. Nie należy stosować nebiwololu podczas ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne. Jeśli uznano, że leczenie nebiwololem jest konieczne, należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. W przypadku szkodliwych działań na ciążę lub płód, należy rozważyć leczenie alternatywne. Noworodek powinien być dokładnie obserwowany. Objawy hipoglikemii i bradykardii mogą wystąpić w ciągu pierwszych 3 dni. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka kobiecego. Większość β-adrenolityków, zwłaszcza związki lipofilne, takie jak nebiwolol i jego czynne metabolity, przenika do mleka, chociaż w zmiennych ilościach. Dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania nebiwololu.

Nadciśnienie tętnicze: Zaburzenia układu immunologicznego (nieznana) obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) koszmary senne, depresja. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zawroty głowy, parestezje; (bardzo rzadko) omdlenia. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia, niewydolność serca, spowolnienie przewodzenia przedsionkowo-komorowego/blok przedsionkowo-komorowy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze, chromanie przestankowe (lub jego nasilenie). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność; (niezbyt często) skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia, nudności, biegunka; (niezbyt często) niestrawność, wzdęcia, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, wysypka rumieniowa; (bardzo rzadko) nasilenie łuszczycy; (nieznana) pokrzywka. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, obrzęk. Podczas stosowania niektórych leków blokujących receptory β-adrenergiczne obserwowano także: omamy, psychozy, splątanie, oziębienie/zasinienie kończyn, objaw Raynauda, suchość oczu i zespół oczno-śluzówkowo-skórny typowy dla praktololu. β-adrenolityki mogą powodować zmniejszenie wydzielania łez. Przewlekła niewydolność serca Dostępne są dane dotyczące działań niepożądanych występujących u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca pochodzące z jednego kontrolowanego placebo badania klinicznego z udziałem 1067 pacjentów otrzymujących nebiwolol i 1061 pacjentów otrzymujących placebo. W badaniu tym działania niepożądane, których związek z leczeniem oceniano jako możliwy, zostały zgłoszone łącznie przez 449 pacjentów otrzymujących nebiwolol (42,1%) w porównaniu do 334 pacjentów otrzymujących placebo (31,5%). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących nebiwolol były bradykardia i zawroty głowy, oba wystąpiły u około 11% pacjentów. Częstość występowania wśród pacjentów otrzymujących placebo wynosiła odpowiednio około 2% i 7%. Stwierdzono następujące częstości występowania działań niepożądanych (których związek z lekiem oceniano przynajmniej jako możliwy), które uznano za specyficznie związane z leczeniem przewlekłej niewydolności serca: nasilenie niewydolności serca wystąpiło u 5,8% pacjentów otrzymujących nebiwolol w porównaniu do 5,2% pacjentów otrzymujących placebo. Ortostatyczne niedociśnienie tętnicze odnotowano u 2,1% pacjentów otrzymujących nebiwolol w porównaniu do 1% pacjentów otrzymujących placebo. Nietolerancja leku wystąpiła u 1,6% pacjentów otrzymujących nebiwolol w porównaniu do 0,8% pacjentów otrzymujących placebo. Blok przedsionkowo-komorowy pierwszego stopnia wystąpił u 1,4% pacjentów otrzymujących nebiwolol w porównaniu do 0,9% pacjentów otrzymujących placebo. Obrzęki kończyn dolnych odnotowano u 1% pacjentów otrzymujących nebiwolol w porównaniu do 0,2% pacjentów otrzymujących placebo.

Objawy przedawkowania β-adrenolityków to: bradykardia, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli i ostra niewydolność serca. W przypadku przedawkowania lub reakcji nadwrażliwości, pacjenta należy poddać szczegółowej obserwacji i leczeniu na oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy kontrolować stężenie glukozy we krwi. Wchłanianiu preparatu pozostającego w przewodzie pokarmowym można zapobiec przez płukanie żołądka oraz podanie węgla aktywowanego i środków przeczyszczających. Może być konieczne zastosowanie oddychania wspomaganego. Bradykardię lub nasilone reakcje ze strony nerwu błędnego należy leczyć przez podawanie atropiny lub metyloatropiny. Niedociśnienie i wstrząs należy leczyć podaniem osocza lub preparatów osoczozastępczych oraz, w razie potrzeby, podawaniem katecholamin. Blokowaniu receptorów β-adrenergicznych można przeciwdziałać podając w powolnym wlewie dożylnym chlorowodorek izoprenaliny, rozpoczynając od dawki około 5 μg/min. lub dobutaminę, rozpoczynając od dawki 2,5 μg/min., aż do uzyskania pożądanego skutku. W przypadku braku reakcji na leczenie można podać izoprenalinę jednocześnie z dopaminą. Gdy powyższe sposoby okażą się nieskuteczne, należy rozważyć dożylne podanie glukagonu w dawce 50-100 μg/kg. W razie konieczności dawkę można powtórzyć w ciągu 1 h, a następnie, jeśli będzie to konieczne, można podać glukagon we wlewie dożylnym w dawce 70 μg/kg/h. W skrajnych przypadkach bradykardii opornej na leczenie farmakologiczne może być konieczne wszczepienie rozrusznika serca.

Nebiwolol jest mieszaniną racemiczną dwóch enancjomerów: nebiwololu SRRR (lub d-nebiwololu) i nebiwololu RSSS (lub l-nebiwololu). Preparat wykazuje dwa działania farmakologiczne: jest konkurencyjnym i wybiórczym antagonistą receptorów β-adrenergicznych: działanie to przypisywane jest enancjomerowi SRRR (d-enancjomerowi). Wykazuje łagodne działanie rozszerzające naczynia, które wynika z oddziaływania na szlak przemian metabolicznych L-argininy/tlenku azotu.

1 tabl. zawiera 5 mg nebiwololu, co odpowiada 5,45 mg nebiwololu chlorowodorku.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Posiłki bogatotłuszczowe mogą powodować wzrost lub spadek stężenia leku lub/i jego metabolitów we krwi. Wzrost stężenia występuje przez zwiększenie wchchłaniania leku z przewodu pokarmowego w wyniku rozpuszczania leku w tłuszczach emulgowalnych przez kwasy żółciowe. Konsekwencjami klinicznymi mogą być: bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia snu, niepokój, ponudzenie psychoruchowe, napady drgawek, hipotonia, bradykardia, zburzenia przewodzenia serca, niedociśnienie tętnicze, niewydolność serca, łysienie, kaszel, wysypki skórne, świąd skóry oraz wzrost transaminaz we krwi. Zmniejszenie wchłaniania leku (chinapryl): tworzą się słabowchłanialne kompleksy leku z kwasami tłuszczowymi, czego konsekwencją kliniczną może być brak lub osłabienie efektów terapeutycznych.