Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Navelbine®

Vinorelbine

inf. [konc. do przyg. roztw.]
50 mg/5 ml
10 fiol. 5 ml
Iniekcje
Rx
100%
X
Navelbine®
inf. [konc. do przyg. roztw.]
10 mg/ml
10 fiol. 1 ml
Iniekcje
Rx
100%
X

Navelbine® - charakterystyka leku dla lekarzy

Wskazania do stosowania

Navelbine® jest wskazany w leczeniu:

  • Niedrobnokomórkowego raka płuca
  • Zaawansowanego raka piersi z przerzutami

Lek zawiera substancję czynną winorelbinę, należącą do grupy cytostatyków z rodziny alkaloidów barwinka. Wykazuje działanie przeciwnowotworowe poprzez hamowanie polimeryzacji tubuliny, co prowadzi do zatrzymania mitozy komórek nowotworowych.

ób podawania

Navelbine® przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego po odpowiednim rozcieńczeniu. Podanie dordzeniowe jest bezwzględnie przeciwwskazane.

Lek należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza doświadczonego w prowadzeniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Wskazanie Dawkowanie Schemat podawania
Monoterapia 25-30 mg/m2 Co tydzień
Terapia skojarzona 25-30 mg/m2 Dzień 1. i 5. co 3 tygodnie lub
Dzień 1. i 8. co 3 tygodnie

Tabela 1. Zalecane dawkowanie produktu Navelbine® w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca i zaawansowanego raka piersi

Koncentrat należy rozcieńczyć w 20-50 ml roztworu chlorku sodu 9 mg/ml (0tworu glukozy do wstrzykiwań. Podawać we wlewie przez 6-10 minut. Po wlewie należy przepłukać żyłę przynajmniej 250 ml izotonicznego roztworu.

Precyzyjne dawkowanie i sposób podania Navelbine® są kluczowe dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii. Należy ściśle przestrzegać zaleceń dotyczących rozcieńczania i podawania leku.

Modyfikacja dawkowania w szczególnych grupach pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku: Nie wykazano istotnych różnic w stosowaniu leku, jednak należy zachować ostrożność ze względu na możliwość większej wrażliwości u niektórych osób. Wiek nie wpływa na farmakokinetykę winorelbiny.

Pacjenci z niewydolnością wątroby: Przy ciężkiej niewydolności wątroby (bilirubina > 2 x GGN i/lub aktywność aminotransferaz > 5 x GGN) zaleca się:

  • Zmniejszenie dawki o 33%
  • Ciągłe monitorowanie parametrów hematologicznych
  • Maksymalna dawka dla tej grupy pacjentów: 20 mg/m2

Pacjenci z niewydolnością nerek: Ze względu na niewielkie wydalanie przez nerki, nie ma konieczności redukcji dawki.

Dzieci i młodzież: Nie zaleca się stosowania ze względu na brak określonego bezpieczeństwa i skuteczności w tej grupie wiekowej.

Indywidualizacja dawkowania Navelbine® jest niezbędna u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz osób w podeszłym wieku. Wymaga to uważnego monitorowania stanu klinicznego i parametrów laboratoryjnych.

Przeciwwskazania

Stosowanie Navelbine® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na winorelbinę lub inne alkaloidy barwinka
  • Liczba granulocytów obojętnochłonnych < 1,5 x 109/l
  • Ciężkie, trwające lub niedawno przebyte zakażenie (w ciągu ostatnich 2 tygodni)
  • Liczba płytek krwi < 75 x 109/l
  • Ciężkie zaburzenia czynności wątroby niezwiązane z procesem nowotworowym
  • Ciąża i karmienie piersią
  • Kobiety w wieku rozrodczym niestosujące skutecznej antykoncepcji
  • Jednoczesne stosowanie szczepionki przeciwko żółtej febrze

Bezwzględne przestrzeganie przeciwwskazań do stosowania Navelbine® jest kluczowe dla bezpieczeństwa pacjenta. Szczególną uwagę należy zwrócić na stan układu krwiotwórczego oraz funkcję wątroby przed rozpoczęciem leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Navelbine® należy zwrócić szczególną uwagę na następujące aspekty:

  • Ścisłe monitorowanie morfologii krwi przed każdym podaniem leku
  • Ryzyko neutropenii - najczęstsze działanie ograniczające dawkę
  • Ostrożność u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca
  • Unikanie jednoczesnego stosowania z radioterapią obejmującą wątrobę
  • Interakcje z silnymi inhibitorami lub induktorami CYP3A4
  • Ryzyko podrażnienia oczu - konieczność natychmiastowego przemycia w przypadku kontaktu

Stosowanie Navelbine® wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem parametrów hematologicznych i funkcji wątroby. Konieczna jest ostrożność w przypadku współistniejących chorób układu sercowo-naczyniowego.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Najważniejsze interakcje Navelbine® obejmują:

  • Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie ze szczepionką przeciwko żółtej febrze
  • Niezalecane stosowanie z fenytoiną i itrakonazolem
  • Ostrożność przy stosowaniu z lekami immunosupresyjnymi (cyklosporyna, takrolimus)
  • Możliwe nasilenie mielosupresji przy łączeniu z innymi lekami o toksyczności szpikowej
  • Interakcje z silnymi inhibitorami lub induktorami CYP3A4

Znajomość potencjalnych interakcji Navelbine® jest kluczowa dla bezpiecznego stosowania leku. Szczególną ostrożność należy zachować przy łączeniu z lekami wpływającymi na układ krwiotwórczy oraz metabolizowanymi przez CYP3A4.

Wpływ na ciążę i laktację

Navelbine® jest przeciwwskazany w ciąży ze względu na potencjalne ryzyko poważnych wad płodu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia. Karmienie piersią należy przerwać na czas terapii.

Stosowanie Navelbine® u kobiet w ciąży i karmiących piersią jest niedopuszczalne. Konieczne jest poinformowanie pacjentek o konieczności stosowania skutecznej antykoncepcji.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane Navelbine® to:

  • Zahamowanie czynności szpiku kostnego (neutropenia, anemia)
  • Zaburzenia neurologiczne
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, zapalenie jamy ustnej, zaparcia)
  • Przemijające zwiększenie wartości enzymów wątrobowych
  • Łysienie
  • Miejscowe zapalenie żył

Rzadziej występują ciężkie działania niepożądane, takie jak posocznica, reakcje alergiczne czy śródmiąższowa choroba płuc.

Monitorowanie pacjenta pod kątem działań niepożądanych, szczególnie hematologicznych i neurologicznych, jest niezbędne podczas terapii Navelbine®. Wczesne rozpoznanie i odpowiednie postępowanie mogą znacząco wpłynąć na bezpieczeństwo leczenia.

Warto zapamiętać
  • Navelbine® jest skutecznym lekiem w terapii niedrobnokomórkowego raka płuca i zaawansowanego raka piersi, ale wymaga ścisłego monitorowania parametrów hematologicznych.
  • Precyzyjne dawkowanie i sposób podania są kluczowe dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii - lek należy podawać wyłącznie dożylnie po odpowiednim rozcieńczeniu.

Podsumowanie

Navelbine® (winorelbina) jest cennym narzędziem w terapii onkologicznej, szczególnie w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca i zaawansowanego raka piersi. Jego skuteczność jest związana z mechanizmem działania polegającym na hamowaniu polimeryzacji tubuliny, co prowadzi do zatrzymania mitozy komórek nowotworowych.

Stosowanie leku wymaga jednak dużej ostrożności i doświadczenia klinicznego. Kluczowe aspekty to precyzyjne dawkowanie, ścisłe monitorowanie parametrów hematologicznych oraz znajomość potencjalnych interakcji i działań niepożądanych. Szczególną uwagę należy zwrócić na ryzyko neutropenii oraz zaburzeń neurologicznych.

Indywidualizacja terapii, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub w podeszłym wieku, jest niezbędna dla optymalizacji skuteczności i bezpieczeństwa leczenia. Przestrzeganie przeciwwskazań, w tym bezwzględnego zakazu stosowania w ciąży i podczas karmienia piersią, jest kluczowe dla bezpieczeństwa pacjentów.

Właściwe stosowanie Navelbine®, oparte na dokładnej znajomości charakterystyki leku, może znacząco przyczynić się do poprawy wyników leczenia u pacjentów onkologicznych, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka poważnych działań niepożądanych.



Wskazania

Niedrobnokomórkowy rak płuca. Zaawansowany rak piersi z przerzutami.

Produkt należy podawać pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w chemioterapii. Lek przeznaczony jest wyłącznie do podawania dożylnego po sporządzeniu odpowiedniego rozcieńczenia. Podanie dordzeniowe jest przeciwwskazane. Koncentrat należy rozcieńczyć w 20-50 ml roztworu chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań lub w 5% roztworze glukozy do wstrzykiwań i podawać we wlewie przez 6 do 10 min. Po wlewie powinno nastąpić podanie przynajmniej 250 ml izotonicznego roztworu w celu przepłukania żyły. Niedrobnokomórkowy rak płuca oraz zaawansowany rak piersi. W monoterapii: zwykle w dawce 25-30 mg/m2 powtarzanej co tydzień. W terapii wielolekowej zwykle stosowana dawka (25-30 mg/m2) jest utrzymana, podczas gdy częstość podawania leku jest zredukowana np. dzień 1. i 5. co 3 tyg. lub dzień 1. i 8. co 3 tyg., zgodnie ze schematem leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. Doświadczenie kliniczne nie wykazało istotnych różnic w wypadku stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku, lecz nie można wykluczyć większej wrażliwości u niektórych osób. Wiek nie ma wpływu na farmakokinetykę winorelbiny. Pacjenci z niewydolnością wątroby. U osób z ciężką niewydolnością wątroby (bilirubina > 2 x GGN i/lub aktywność aminotransferaz >5 x GGN) zaleca się zmniejszenie dawki o 33% i ciągłe monitorowanie parametrów hematologicznych do czasu osiągnięcia maksymalnej dawki, która dla tej grupy pacjentów wynosi 20 mg/m2. Pacjenci z niewydolnością nerek. Ze względu na niewielkie wydalanie przez nerki nie ma farmakokinetycznego uzasadnienia redukcji dawki produktu u pacjentów z tej grupy. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i dlatego nie zaleca się stosowania w tej grupie wiekowej.

Dokanałowe podawanie produktu jest przeciwwskazane. Nadwrażliwość na winorelbinę lub inne alkaloidy barwinka (Vinca). Liczba granulocytów obojętnochłonnych <1,5 x 109/l lub ciężkie, trwające lub ostatnie zakażenie (w ciągu 2 tyg.). Liczba płytek krwi mniejsza niż 7,5 x 1010/l. Karmienie piersią należy przerwać podczas leczenia winorelbiną. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby niezależne od procesu nowotworowego. Kobiety w wieku rozrodczym niestosujące skutecznej antykoncepcji. Jednoczesne stosowanie szczepionki przeciwko żółtej febrze.

Lek może być jedynie podawany pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie chemioterapii. W związku z tym, że hamowanie czynności układu krwiotwórczego stanowi główne ryzyko związane z zastosowaniem produktu, musi być przeprowadzona ścisła kontrola morfologii krwi (oznaczenie stężenia hemoglobiny i liczby leukocytów, neutrofili i płytek krwi w dniu każdego nowego podania). Działaniem niepożądanym ograniczającym wielkość dawki jest głównie neutropenia. To działanie nie kumuluje się osiągając nadir między 7. i 14. dniem po podaniu i szybko przemija w ciągu 5-7 dni. W przypadku stwierdzenia liczby neutrofili krwi 1,5 x 109/l i/lub liczby płytek krwi 7,5 x 1010/l należy odroczyć podanie leku do wystąpienia normalizacji. Jeżeli pacjent ma objawy infekcji, w celu jej potwierdzenia lub wykluczenia należy niezwłocznie przeprowadzić diagnostykę. Należy zachować szczególną ostrożność, kiedy przepisuje się ten lek chorym z niedokrwienną chorobą serca. Farmakokinetyka produktu nie jest zmieniona u pacjentów z umiarkowaną lub ostrą niewydolnością wątroby. W celu dostosowania dawki dla tej grupy pacjentów. Jako że wydalanie przez nerki jest nieznaczne, redukowanie dawki u chorych z niewydolnością nerek nie jest uzasadnione. Produkt nie powinien być stosowany jednocześnie z radioterapią, jeżeli wątroba znajduje się w polu napromieniania. Ten lek jest przeciwwskazany do równoległego stosowania ze szczepionką przeciwko żółtej febrze. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania preparatu i leków będącymi silnymi inhibitorami lub induktorami CYP3A4. Jednoczesne podawanie leku z fenytoiną (jak w przypadku wszystkich cytostatyków) i z itrakonazolem (jak w przypadku wszystkich alkaloidów Vinca) nie jest zalecane. Należy unikać przypadkowego dostania się leku do oka, ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia silnego podrażnienia, a nawet owrzodzenia rogówki w przypadku kontaktu z lekiem. W razie dostania się leku do oka, należy je natychmiast obficie przemyć roztworem chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzyk. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, jednakże należy zachować ostrożność u pacjentów leczonych winorelbiną biorąc pod uwagę niektóre działania niepożądane tego leku.

Interakcje wspólne dla wszystkich leków cytotoksycznych: ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia zakrzepicy, w przypadku chorób nowotworowych częste jest stosowanie leczenia przeciwzakrzepowego. Duża zmienność międzyosobnicza dotycząca czynności układu krzepnięcia podczas chorób i możliwość występowania interakcji między doustnymi produktami przeciwzakrzepowymi i chemioterapią przeciwnowotworową wymaga, w przypadku podjęcia decyzji o zastosowaniu doustnych produktów przeciwzakrzepowych, zwiększenia częstości wykonywania oznaczeń wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio). Równoczesne użycie jest przeciwwskazane: przeciwwskazane jest stosowanie podczas leczenia szczepionki przeciwko żółtej febrze, ze względu na potencjalne ryzyko wystąpienia śmiertelnej, ogólnoustrojowej choroby poszczepiennej. Równoczesne użycie nie jest zalecane: stosowanie szczepionek zawierających osłabione żywe drobnoustroje (za wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej febrze) nie jest zalecane, ze względu na ryzyko wystąpienia choroby ogólnoustrojowej z możliwością zgonu pacjenta. Ryzyko jest zwiększone u pacjentów z istniejącą immunosupresją z powodu choroby podstawowej. Jeśli istnieje, należy stosować, szczepionkę inaktywowaną (Poliomyelitis). Fenytoina: nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Występuje ryzyko nasilenia drgawek z powodu zmniejszenia wchłaniania żołądkowo-jelitowego fenytoiny czy ryzyko zwiększenia toksyczności lub zmniejszenia skuteczności winorelbiny z powodu zwiększonego metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę. Równoczesne użycie, które powinno być starannie rozważone: (cyklosporyna, takrolimus) należy wziąć pod uwagę możliwość nasilonej immunosupresji z ryzykiem rozrostu limfatycznego. Równoczesne użycie nie jest wskazane: (itrakonazol) zwiększa neurotoksyczność alkaloidów Vinca, co jest spowodowane obniżeniem ich metabolizmu wątrobowego. Równoczesne użycie, które musi być wzięte pod uwagę: mitomycyna C zwiększa ryzyko toksyczności płucnej. Interakcje swoiste dla winorelbiny: połączenie preparatu z innymi lekami o znanej toksyczności w stosunku do szpiku kostnego może prowadzić do zaostrzenia objawów niepożądanych będących wynikiem mielosupresji. W związku z faktem, że metabolizm leku głównie przebiega z udziałem CYP 3A4, silne inhibitory tego izoenzymu (jak np. ketokonazol, itrakonazol) mogą powodować zwiększenie stężenia winorelbiny we krwi a połączenie z silnymi induktorami tego izoenzymu (jak np. ryfampicyna, fenytoina) może powodować zmniejszenie stężenia winorelbiny we krwi. Nie ma wzajemnej farmakokinetycznej interakcji winorelbiny z cisplatyną podczas kilkunastu cykli leczenia. Jednakże częstość występowania granulocytopenii towarzyszącej podaniu preparatu razem z cisplatyną jest wyższa niż w wypadku leku zastosowanej w monoterapii.

Podejrzewa się, że produkt powoduje poważne wady u płodu, kiedy jest podawany podczas ciąży. Preparat jest przeciwwskazany w czasie ciąży. W przypadku życiowych wskazań należy przeprowadzić medyczną konsultację dotycząca szkodliwego wpływu na płód wtedy, gdy terapia jest stosowana u kobiet ciężarnych. Jeżeli w czasie leczenia wystąpi ciąża, należy rozważyć wykonanie badania genetycznego. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia produktem. Nie wiadomo, czy lek przenika do mleka matki. Wydzielanie preparatu do mleka nie było badane na zwierzętach. Ryzyko nie może być wykluczone i dlatego należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia produktem. Mężczyźni leczeni produktem nie powinni zostawać ojcami w trakcie kuracji tym produktem ani w ciągu 3 m-cy po zakończeniu terapii. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjenta o ewentualnej możliwości konserwacji nasienia.

Najczęściej występujące działania niepożądane to: zahamowanie czynności szpiku kostnego (z objawami neutropenii, anemii), zaburzenia neurologiczne, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (z objawami nudności, wymiotów, zapaleń jamy ustnej i zaparć), przemijające zwiększenie wartości wyników testów wątrobowych, łysienie, miejscowe zapalenia żył. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) bakteryjne, wirusowe i grzybicze infekcje; (niezbyt często) posocznice o ciężkim przebiegu z niewydolnością jelitową i inne posocznice; (bardzo rzadko) posocznice powikłane czasami zakończone zgonem. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku kostnego z neutropenią, anemią; (często) trombocytopenia; (nieznana) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) systemowe reakcje alergiczne: anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny lub reakcje typu rzekomoanafilaktycznego. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego (SIADH). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) ciężka hiponatremia; (nieznana) anoreksja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia neurologiczne obejmujące zniesienie głębokich odruchów kostno-stawowych, osłabienie kończyn; (rzadko) parestezje o ciężkim przebiegu. Zaburzenia serca: (rzadko) choroba niedokrwienna serca; (bardzo rzadko) tachykardia, palpitacja, zaburzenia rytmu. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie, niedociśnienie, uderzenia krwi do głowy i marznięcie kończyn; (rzadko) ostre niedociśnienie, zapaść. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność i skurcz oskrzeli; (rzadko) śródmiąższowa choroba płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zapalenie jamy ustnej, nudności i wymioty, zaparcia; (często) biegunka; (rzadko) porażenna niedrożność jelit, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) przemijające zwiększenie wartości wyników testów wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie; (rzadko) uogólnione reakcje skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawowe, w tym bóle żuchwy, bóle mięśniowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcje w miejscu podania; (często) zmęczenie, gorączka, ból; (rzadko) miejscowa martwica. Szczegółowe informacje o działaniach niepożądanych: działania niepożądane zostały opisane według klasyfikacji WHO (stopień 1=G1; stopień 2=G2; stopień 3=G3; stopień 4=G4; stopień 1-4=G1-4); stopień 1-2=G1-2; stopień 3-4=G3-4. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) bakteryjne, wirusowe i grzybicze infekcje w najrozmaitszej lokalizacji (układ oddechowy, wydalniczy, przewód pokarmowy) zwykle o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu, poddające się leczeniu; (niezbyt często) posocznice o ciężkim przebiegu wraz z niewydolnością jelitową i inne posocznice; (bardzo rzadko) posocznica o skomplikowanym przebiegu czasami ze skutkiem śmiertelnym. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku kostnego z objawami głównie neutropenii (G3: 24,3%, G4: 27,8% w monoterapii). To działanie nie kumuluje się i gwałtownie przemija w ciągu 5-7 dni, anemia (G3-4: 7,4%); (często) trombocytopenia (G3-4: 2,5%), lecz rzadko o ciężkim przebiegu; (nieznana) gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) systemowe reakcje alergiczne jak anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny lub reakcje typu rzekomoanafilaktycznego. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego (SIADH). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) ciężka hiponatremia; (nieznana) anoreksja. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zapalenie jamy ustnej (G1-4: 15% w monoterapii), nudności i wymioty (G1-2: 30,4% i G3-4: 2,2%). Zastosowanie leków przeciwwymiotnych zmniejsza zwykle nasilenie tych objawów. Zaparcia (G3-4: 2,7%), które rzadko rozwijają się w porażenną niedrożność jelita w monoterapii i (G3-4: 4,1%) w leczeniu skojarzonym z innymi chemioterapeutykami; (często) biegunka o zwykle małym lub umiarkowanym nasileniu; (rzadko) porażenna niedrożność jelit. Leczenie może być wznowione po odzyskaniu przez jelita normalnej motoryki. Były również doniesienia o rzadkich przypadkach zapalenia trzustki. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia neurologiczne (G3-4: 2,7%) ze zniesieniem głębokich odruchów kostnostawowych. Istnieją doniesienia o osłabieniu kończyn dolnych po długotrwałym leczeniu: (rzadko) parestezje o ciężkim przebiegu z objawami czuciowymi i motorycznymi. Objawy te są zazwyczaj przemijające. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, zwykle o niewielkim nasileniu (G3-4: 4,1% w monoterapii); (rzadko) uogólnione reakcje skórne. Zaburzenia serca: (rzadko) choroba niedokrwienna serca (dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego); (bardzo rzadko) tachykardia, palpitacja, zaburzenia rytmu. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie, niedociśnienie, uderzenia krwi do głowy i marznięcie kończyn; (rzadko) ostre niedociśnienie, zapaść. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) przemijające zwiększenie wartości wyników testów wątrobowych (G1-2), bez objawów klinicznych (AspAT w 27,6% i A1AT w 29,3%). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność i skurcz oskrzeli u pacjentów leczonych preparatem w postaci konc. roztw. do inf. (w takim samym stopniu jak w przypadku innych alkaloidów Vinca); (rzadko) śródmiąższowa choroba płuc, zwłaszcza po podaniu leku w kombinacji z mitomycyną. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawowe, w tym bóle szczęk, bóle mięśniowe. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) w miejscu podania obserwowano następujące objawy: rumień, piekący ból, odbarwienie żył i miejscowe zapalenia żył (G3-4: 3,7% w monoterapii); (częste) zmęczenie, gorączka, różnie zlokalizowane bóle obejmujące bóle klatki piersiowej i bóle w obrębie guza były zgłaszane przez pacjentów otrzymujących preparat; (rzadko) miejscowa martwica. Częstość występowania tych objawów niepożądanych zmniejsza prawidłowe umieszczenie igły lub cewnika w żyle oraz podawanie leku w szybkim wlewie (bolus) z następowym płukaniem żyły.

Przedawkowanie tym lekiem może manifestować się aplazją szpiku czasami z towarzyszącą infekcją, gorączką i porażenną niedrożnością jelit. W takim przypadku powinno być podjęte przez lekarza odpowiednie leczenie podtrzymujące z transfuzją krwi i zastosowaniem antybiotyków o szerokim spektrum działania w takim stopniu, jaki uzna on za właściwe. Nie jest znane antidotum na przedawkowanie leku.

Winorelbina jest cytostatykiem przeciwnowotworowym należącym do pochodnych alkaloidów barwinka, ale w przeciwieństwie do innych alkaloidów Vinca katarantynowa część jej cząsteczki została zmodyfikowana strukturalnie. Punktem jej działania na poziomie molekularnym jest układ tubulina/mikrotubule. Winorelbina hamuje polimeryzację tubuliny. Działa głównie na mikrotubule mitotyczne, a na mikrotubule aksonalne działa wyłącznie w dużych stężeniach. Jej zdolność skręcania mikrotubuli jest mniejsza aniżeli winkrystyny. Produkt zatrzymuje mitozę w fazie G2-M i powoduje śmierć komórki w interfazie lub w trakcie następnej mitozy.

1 fiolka zawiera 10 mg lub 50 mg winorelbiny.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach lub u ludzi wykazały nieprawidłowości płodu w wyniku stosowania danego leku bądź istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód ludzki i ryzyko zdecydowanie przewyższa potencjalne korzyści z jego zastosowania.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.