Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Mounjaro KwikPen

Tirzepatide

inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
2,5 mg
1 wstrzk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
7,5 mg
1 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
5 mg
3 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
5 mg
1 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
15 mg
3 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
15 mg
1 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
12,5 mg
1 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
10 mg
3 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X
Mounjaro KwikPen
inj. [roztw. do wstrzyk. we wstrzykiwaczu]
10 mg
1 wstrzyk. 2,4 ml półautomatyczny napełniony, wielodawkowy
Iniekcje
Rx
100%
X

Wskazania do stosowania

Mounjaro KwikPen jest wskazany w leczeniu osób dorosłych w dwóch głównych obszarach terapeutycznych:

1. Cukrzyca typu 2

Produkt leczniczy stosuje się u pacjentów z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie diety i ćwiczeń fizycznych:

  • W monoterapii, gdy stosowanie metforminy jest niewłaściwe z powodu nietolerancji lub przeciwwskazań
  • W skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi

Szczegółowe wyniki badań dotyczące wpływu leczenia skojarzonego, kontroli glikemii i badanych grup pacjentów znajdują się w Charakterystyce Produktu Leczniczego.

Mounjaro KwikPen stanowi wartościową opcję terapeutyczną zarówno w monoterapii, jak i leczeniu skojarzonym cukrzycy typu 2, szczególnie u pacjentów z nietolerancją metforminy.

2. Kontrola masy ciała

Produkt leczniczy stosuje się jako uzupełnienie diety niskokalorycznej i zwiększonej aktywności fizycznej w celu kontroli masy ciała, w tym jej redukcji i utrzymania, u osób dorosłych z:

  • BMI ≥30 kg/m2 (otyłość)
  • BMI od ≥27 kg/m2 do <30 kg/m2 (nadwaga) z co najmniej jedną chorobą współistniejącą związaną z nieprawidłową masą ciała (np. nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, choroba układu sercowo-naczyniowego, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca typu 2)

Mounjaro KwikPen może być skutecznym narzędziem w kompleksowym leczeniu otyłości i nadwagi, szczególnie u pacjentów z chorobami współistniejącymi.

Dawkowanie i sposób podawania

Tirzepatyd podaje się raz w tygodniu we wstrzyknięciu podskórnym. Schemat dawkowania jest następujący:

Etap leczenia Dawka Czas trwania
Dawka początkowa 2,5 mg 4 tygodnie
Pierwsza eskalacja dawki 5 mg Co najmniej 4 tygodnie
Kolejne eskalacje dawki Zwiększanie o 2,5 mg Co najmniej 4 tygodnie między zwiększeniami dawki

Zalecane dawki podtrzymujące to 5 mg, 10 mg i 15 mg raz w tygodniu. Maksymalna dawka wynosi 15 mg raz w tygodniu.

Stopniowe zwiększanie dawki tirzepatydu pozwala na optymalizację leczenia i minimalizację działań niepożądanych.

Modyfikacje dawkowania w przypadku leczenia skojarzonego

W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia:

  • Metformina i/lub inhibitor SGLT2: można kontynuować podawanie w tej samej dawce
  • Pochodna sulfonylomocznika i/lub insulina: należy rozważyć zmniejszenie dawki w celu ograniczenia ryzyka hipoglikemii

Konieczne jest samodzielne monitorowanie stężeń glukozy we krwi w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny.

Przy stosowaniu tirzepatydu w terapii skojarzonej kluczowe jest dostosowanie dawek innych leków przeciwcukrzycowych, szczególnie insuliny i pochodnych sulfonylomocznika, aby zminimalizować ryzyko hipoglikemii.

Postępowanie w przypadku pominięcia dawki

Jeśli pacjent pominie dawkę, należy ją podać jak najszybciej, w ciągu 4 dni od planowanego terminu. Jeśli upłynęło ponad 4 dni, należy pominąć tę dawkę i podać kolejną w zwykłym terminie.

Elastyczne podejście do pominięcia dawki pozwala na utrzymanie ciągłości leczenia bez konieczności modyfikacji całego schematu dawkowania.

Szczególne grupy pacjentów

Nie ma konieczności modyfikacji dawki ze względu na:

  • Wiek
  • Płeć
  • Rasę
  • Przynależność do grupy etnicznej
  • Masę ciała
  • Łagodne do umiarkowanych zaburzenia czynności nerek lub wątroby

Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (w tym ze schyłkową niewydolnością nerek) oraz ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne.

Tirzepatyd charakteryzuje się szerokim profilem bezpieczeństwa w różnych grupach pacjentów, jednak wymaga szczególnej uwagi u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i wątroby.

Sposób podawania

Mounjaro KwikPen należy wstrzykiwać podskórnie w:

  • Powłoki jamy brzusznej
  • Udo
  • Górną część ramienia

Ważne zasady dotyczące podawania leku:

  • Dawkę można podać o dowolnej porze dnia, podczas posiłku lub między posiłkami
  • Miejsce wstrzyknięcia każdej dawki należy zmieniać rotacyjnie
  • Jeśli pacjent przyjmuje także insulinę we wstrzyknięciach, tirzepatyd powinien być wstrzykiwany w inne miejsce
  • Pacjenci i ich opiekunowie powinni zostać przeszkoleni w zakresie wykonywania wstrzyknięć podskórnych przed rozpoczęciem terapii

Prawidłowa technika podawania leku jest kluczowa dla jego skuteczności i bezpieczeństwa. Edukacja pacjenta w tym zakresie powinna być integralną częścią rozpoczęcia terapii tirzepatydem.

Warto zapamiętać
  • Mounjaro KwikPen jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 oraz kontroli masy ciała u osób z otyłością lub nadwagą z chorobami współistniejącymi.
  • Dawkowanie tirzepatydu rozpoczyna się od 2,5 mg raz w tygodniu, z możliwością stopniowego zwiększania do maksymalnie 15 mg raz w tygodniu.

Przeciwwskazania

Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania tirzepatydu jest nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Tirzepatyd charakteryzuje się korzystnym profilem bezpieczeństwa, z minimalną liczbą przeciwwskazań, co czyni go potencjalnie dostępnym dla szerokiej grupy pacjentów.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Zapalenie trzustki

Należy zachować ostrożność u pacjentów z przebytym zapaleniem trzustki. W przypadku podejrzenia ostrego zapalenia trzustki należy przerwać stosowanie tirzepatydu. Jeśli rozpoznanie zostanie potwierdzone, nie należy wznawiać leczenia.

Hipoglikemia

Istnieje zwiększone ryzyko hipoglikemii przy stosowaniu tirzepatydu w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną. Należy rozważyć zmniejszenie dawki tych leków przy rozpoczynaniu terapii tirzepatydem.

Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego

Tirzepatyd może powodować nudności, wymioty i biegunkę, co może prowadzić do odwodnienia i pogorszenia czynności nerek. Należy poinformować pacjentów o tym ryzyku i zalecić odpowiednie nawodnienie.

Retinopatia cukrzycowa

Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaawansowaną retinopatią cukrzycową i odpowiednio ich monitorować.

Pacjenci w podeszłym wieku

Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania tirzepatydu u pacjentów ≥85 lat.

Stosowanie tirzepatydu wymaga indywidualnego podejścia do pacjenta, z uwzględnieniem potencjalnych zagrożeń i korzyści, szczególnie w grupach wysokiego ryzyka.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Tirzepatyd może wpływać na wchłanianie jednocześnie podawanych doustnych leków poprzez opóźnienie opróżniania żołądka. Szczególną uwagę należy zwrócić na:

  • Leki o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfaryna, digoksyna)
  • Leki, których szybki początek działania jest istotny

Badania wykazały, że tirzepatyd może zmniejszać wchłanianie paracetamolu i doustnych środków antykoncepcyjnych, jednak nie wymaga to modyfikacji dawkowania tych leków.

Przy stosowaniu tirzepatydu konieczne jest uwzględnienie potencjalnych interakcji z innymi lekami, szczególnie w przypadku preparatów o wąskim indeksie terapeutycznym.

Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Nie zaleca się stosowania tirzepatydu w okresie ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Nie wiadomo, czy tirzepatyd przenika do mleka ludzkiego, dlatego należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub leczenia, biorąc pod uwagę korzyści dla matki i dziecka.

Tirzepatyd powinien być stosowany z ostrożnością u kobiet w wieku rozrodczym, a jego stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią wymaga indywidualnej oceny korzyści i ryzyka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem tirzepatydu to:

  • Zaburzenia żołądka i jelit (nudności, biegunka, wymioty)
  • Hipoglikemia (szczególnie w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną)
  • Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
  • Wzrost stężenia enzymów trzustkowych

Większość działań niepożądanych ma nasilenie łagodne do umiarkowanego i zmniejsza się w miarę upływu czasu.

Profil działań niepożądanych tirzepatydu jest przewidywalny i w większości przypadków dobrze tolerowany przez pacjentów. Kluczowe znaczenie ma odpowiednie monitorowanie i edukacja pacjenta.

Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania tirzepatydu należy zastosować leczenie objawowe. Ze względu na długi okres półtrwania leku (około 5 dni), może być konieczny przedłużony okres obserwacji i leczenia.

Brak swoistej odtrutki dla tirzepatydu podkreśla znaczenie prawidłowego dawkowania i edukacji pacjenta w zakresie stosowania leku.

Mechanizm działania

Tirzepatyd jest długo działającym podwójnym agonistą receptorów GIP (glukozozależnego polipeptydu insulinotropowego) i GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu-1). Działa na komórki trzustki, mózgu, serca, naczyń krwionośnych, układu immunologicznego, jelita i nerek. Tirzepatyd wykazuje wysokie powinowactwo zarówno do receptorów GIP, jak i GLP-1, co przekłada się na jego wielokierunkowe działanie terapeutyczne.

Unikalny mechanizm działania tirzepatydu, łączący efekty agonisty GIP i GLP-1, stanowi o jego skuteczności w leczeniu cukrzycy typu 2 i kontroli masy ciała.



Wskazania

Cukrzyca typu 2. Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu osób dorosłych z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 jako uzupełnienie diety i ćwiczeń fizycznych: w monoterapii, gdy stosowanie metforminy uważa się za niewłaściwe z powodu nietolerancji lub przeciwwskazań; w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi stosowanymi w leczeniu cukrzycy. Wyniki badań dotyczące wpływu leczenia skojarzonego, wpływu na kontrolę glikemii i badane grupy pacjentów, patrz ChPL. Kontrola mc. Produkt leczniczy jest wskazany w uzupełnieniu diety o obniżonej wartości kalorycznej i zwiększonej aktywności fizycznej w celu kontroli mc., w tym utraty i utrzymania mc., u osób dorosłych z początkowym wskaźnikiem mc. (BMI) wynoszącym: ≥30 kg/m2 (otyłość) lub; od ≥27 kg/m2 do <30 kg/m2 (nadwaga) z współistniejącą co najmniej jedną chorobą związaną z nieprawidłową mc. (np. nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, choroba układu sercowo-naczyniowego, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca typu 2).

Początkowa dawka tirzepatydu wynosi 2,5 mg raz/tydz. Po 4 tyg. dawkę należy zwiększyć do 5 mg raz/tydz. Po upływie co najmniej 4 tyg. leczenia aktualnie stosowaną dawką można zwiększać dawkę w przyrostach co 2,5 mg, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zalecane dawki podtrzymujące to 5, 10 i 15 mg; maks. dawka wynosi 15 mg raz/tydz. W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia metforminą i/lub inhibitorem kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2i), metforminę i/lub SGLT2i można nadal podawać w tej samej dawce. W przypadku dodania tirzepatydu do aktualnie stosowanego schematu leczenia pochodną sulfonylomocznika i/lub insuliną, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Konieczne jest samodzielne monitorowanie stężeń glukozy we krwi w celu dostosowania dawki pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki insuliny. Pominięte dawki. W przypadku pominięcia dawki produktu, należy ją podać możliwie najszybciej, w ciągu 4 dni po terminie podania pominiętej dawki. Jeśli upłynęło ponad 4 dni, należy zrezygnować z pominiętej dawki i podać następną dawkę w zwykłym terminie w wyznaczonym dniu. W każdym przypadku pacjenci mogą następnie powrócić do zwykłego schematu dawkowania raz/tydz. Zmiana schematu dawkowania. W razie potrzeby można zmienić wyznaczony w tyg. dzień podawania produktu, o ile odstęp między 2 kolejnymi dawkami wynosi co najmniej 3 dni. Podeszły wiek, płeć, rasa, przynależność do grupy etnicznej lub mc. Nie trzeba modyfikować dawki ze względu na wiek, płeć, rasę, przynależność do grupy etnicznej ani mc. Zaburzenia czynności nerek. Nie trzeba modyfikować dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym ze schyłkową niewydolnością nerek (ang. ESRD). Doświadczenia związane ze stosowaniem tirzepatydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i schyłkową niewydolnością nerek są ograniczone. Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów tirzepatydem. Zaburzenia czynności wątroby. Nie trzeba modyfikować dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Doświadczenia związane ze stosowaniem tirzepatydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Należy zachować ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów tirzepatydem. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności tirzepatydu u dzieci poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne.

Produkt należy wstrzykiwać podskórnie w powłoki jamy brzusznej, udo lub górną część ramienia. Dawkę można podać o dowolnej porze dnia, podczas posiłku lub między posiłkami. Miejsce wstrzyknięcia każdej dawki należy zmieniać rotacyjnie. Jeśli pacjent przyjmuje także insulinę we wstrzyknięciach, produkt powinien wstrzykiwać w inne miejsce. Pacjentom należy zalecić, aby przed podaniem produktu uważnie przeczytali instrukcję użycia w ulotce dołączonej do opakowania. Dodatkowe informacje przed podaniem produktu, szczegóły patrz ChPL. Pacjenci i ich opiekunowie powinni zostać przeszkoleni w zakresie wykonywania wstrzyknięć podskórnych przed podaniem produktu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów po przebytym zapaleniu trzustki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów. U pacjentów leczonych tirzepatydem zgłaszano występowanie ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów, jakie są objawy ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki należy zaprzestać stosowania tirzepatydu. W razie potwierdzenia rozpoznania zapalenia trzustki nie należy wznawiać podawania tirzepatydu. Jeśli brak jest innych przedmiotowych i podmiotowych objawów ostrego zapalenia trzustki, samo podwyższenie stężeń enzymów trzustkowych nie jest czynnikiem predykcyjnym wystąpienia ostrego zapalenia trzustki. U pacjentów przyjmujących tirzepatyd w skojarzeniu z lekiem pobudzającym wydzielanie insuliny (np. z pochodną sulfonylomocznika) lub z insuliną możliwe jest zwiększenie ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Ryzyko hipoglikemii można obniżyć zmniejszając dawkę insuliny lub leku pobudzającego wydzielanie insuliny. Stosowanie tirzepatydu wiązało się z występowaniem działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, w tym nudności, wymiotów i biegunki. Te działania niepożądane mogą prowadzić do odwodnienia, które może spowodować pogorszenie czynności nerek, z ostrą niewydolnością nerek włącznie. Pacjentów leczonych tirzepatydem należy poinformować o możliwym ryzyku wystąpienia odwodnienia, z powodu działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego, oraz zastosować środki ostrożności mające na celu uniknięcie nadmiernej utraty płynów i zaburzeń elektrolitowych. Należy szczególnie to wziąć pod uwagę u osób starszych, które mogą być bardziej podatne na takie powikłania. Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z ciężką chorobą układu pokarmowego, w tym z ciężkim porażeniem żołądka, i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów. Nie przeprowadzono badań tirzepatydu u pacjentów z nieproliferacyjną retinopatią cukrzycową wymagającą natychmiastowego leczenia, retinopatią proliferacyjną lub cukrzycowym obrzękiem plamki i należy zachować ostrożność stosując go u tych pacjentów oraz odpowiednio ich monitorować. Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące pacjentów ≥85 lat. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) w 1 dawce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Tirzepatyd nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku stosowania tirzepatydu w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną należy zalecić pacjentom, aby podjęli środki ostrożności mające na celu uniknięcie wystąpienia hipoglikemii w czasie prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Tirzepatyd opóźnia opróżnianie żołądka i w związku z tym może wpływać na tempo wchłaniania podawanych jednocześnie doustnych produktów leczniczych. To działanie powodujące zmniejszenie wartości Cmax i wydłużenie tmax jest najwyraźniej zaznaczone w momencie rozpoczęcia leczenia tirzepatydem. Na podstawie wyników badania prowadzonego z zastosowaniem paracetamolu, który posłużył za modelowy produkt w ocenie wpływu tirzepatydu na opróżnianie żołądka, przewiduje się że nie będzie konieczna modyfikacja dawek większości podawanych jednocześnie doustnych produktów leczniczych. Zaleca się jednak monitorowanie pacjentów przyjmujących doustne produkty lecznicze o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfarynę, digoksynę), zwłaszcza w czasie rozpoczynania leczenia tirzepatydem i po zwiększeniu dawki. Należy także wziąć pod uwagę ryzyko opóźnionego działania doustnych produktów leczniczych, w przypadku których szybki początek działania ma istotne znaczenie. Po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu wynoszącej 5 mg maks. stężenie osoczowe (Cmax) paracetamolu było zmniejszone o 50%, a mediana (tmax) była wydłużona o 1 h. Wpływ tirzepatydu na wchłanianie paracetamolu po podaniu doustnym zależy od dawki i czasu. W przypadku niskich dawek (0,5 i 1,5 mg) obserwowano jedynie niewielką zmianę ekspozycji na paracetamol. Po podaniu czterech kolejnych tygodniowych dawek tirzepatydu (5/5/8/10 mg) nie odnotowano żadnego wpływu na wartości Cmax i tmax paracetamolu. Nie stwierdzono wpływu na całkowitą ekspozycję (AUC). Nie jest konieczna modyfikacja dawki paracetamolu w przypadku podawania leku jednocześnie z tirzepatydem. Podanie złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego (0,035 mg etynyloestradiolu z 0,25 mg norgestymatu, proleku norelgestrominu) razem z pojedynczą dawką tirzepatydu (5 mg) spowodowało zmniejszenie wartości Cmax i pola pod krzywą (AUC) doustnego środka antykoncepcyjnego. Wartość Cmax etynyloestradiolu była zmniejszona o 59%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 4 h. Wartość Cmax norelgestrominu była zmniejszona o 55%, a AUC o 23%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 4,5 h. Wartość Cmax norgestymatu była zmniejszona o 66%, a AUC o 20%, natomiast wydłużenie tmax wyniosło 2,5 h. To zmniejszenie ekspozycji po podaniu pojedynczej dawki tirzepatydu nie jest uważane za znaczące klinicznie. Nie jest konieczna modyfikacja dawki doustnych środków antykoncepcyjnych.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania tirzepatydu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie zaleca się stosowania tirzepatydu w okresie ciąży ani u kobiet w okresie rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Nie wiadomo, czy tirzepatyd przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodka/niemowlęcia. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać stosowanie/powstrzymać się od stosowania tirzepatydu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Nie jest znany wpływ stosowania tirzepatydu na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach z zastosowaniem tirzepatydu nie wykazują bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

W 7 ukończonych badaniach III fazy, 5119 pacjentów stosowało tirzepatyd w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi o działaniu hipoglikemizującym. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zaburzenia żołądka i jelit, w tym nudności (bardzo często), biegunka (bardzo często) i wymioty (często). Na ogół działania te miały przeważnie nasilenie łagodne lub umiarkowane, występowały częściej w czasie zwiększania dawki i zmniejszały się w miarę upływu czasu. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje nadwrażliwości. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) hipoglikemia w przypadku stosowania z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną; (często) hipoglikemia w przypadku stosowania z metforminą i SGLT2i, zmniejszenie łaknienia; (niezbyt często) hipoglikemia w przypadku stosowania z metforminą, zmniejszenie mc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, biegunka; (często) ból brzucha, wymioty, niestrawność, zaparcie, rozdęcie brzucha, odbijanie się, wzdęcia, choroba refluksowa żołądka i przełyku; (niezbyt często) kamica żółciowa, ostre zapalenie trzustki. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu: (często) podania uczucie zmęczenia - uczucie zmęczenia obejmuje takie terminy, jak: zmęczenie, ogólne osłabienie, złe samopoczucie i ospałość, reakcje w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) ból w miejscu wstrzyknięcia. Badania diagnostyczne: (często) wzrost częstości akcji serca, wzrost stężenia lipazy, wzrost stężenia amylazy; (niezbyt często) wzrost stężenia kalcytoniny we krwi. W puli badań kontrolowanych placebo zgłaszano reakcje nadwrażliwości w związku ze stosowaniem tirzepatydu, czasami ciężkie (np. Pokrzywka i wyprysk); reakcje nadwrażliwości zgłoszono u 3,2% pacjentów leczonych tirzepatydem w porównaniu z 1,7% pacjentów otrzymujących placebo. Istotna klinicznie hipoglikemia (stężenie glukozy we krwi <3,0 mmol/l (<54 mg/dl) lub ciężka hipoglikemia (wymagająca pomocy innej osoby)) występowała u 10-14% (0,14-0,16 zdarzeń/pacjento-rok) pacjentów, gdy tirzepatyd dodano do pochodnej sulfonylomocznika, oraz u 14-19% (0,43 do 0,64 zdarzeń/pacjento-rok) pacjentów, gdy tirzepatyd dodano do insuliny podstawowej. Częstość występowania istotnej klinicznie hipoglikemii w przypadku stosowania tirzepatydu w monoterapii lub dodania go do innych doustnych leków przeciwcukrzycowych wynosiła maks. 0,04 zdarzeń/pacjento-rok. W badaniach klinicznych III fazy 10 (0,2%) pacjentów zgłosiło 12 epizodów ciężkiej hipoglikemii. Spośród tych 10 pacjentów, 5 (0,1%) stosujących leczenie podstawowe insuliną glargine lub pochodną sulfonylomocznika zgłosiło po 1 epizodzie. W kontrolowanych placebo badaniach III fazy występowanie zaburzeń żołądkowo-jelitowych było zwiększone w sposób zależny od dawki w przypadku stosowania tirzepatydu w dawce 5 mg (37,1%), 10 mg (39,6%) i 15 mg (43,6%) w porównaniu z placebo (20,4%). Nudności wystąpiły u 12,2%, 15,4% i 18,3% pacjentów leczonych tirzepatydem w dawce wynoszącej odpowiednio 5 mg, 10 mg i 15 mg w porównaniu z 4,3% pacjentów otrzymujących placebo, a biegunka u 11,8%, 13,3% i 16,2% pacjentów leczonych tirzepatydem w dawce wynoszącej odpowiednio 5 mg, 10 mg i 15 mg w porównaniu z 8,9% pacjentów otrzymujących placebo. Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego miały przeważnie nasilenie łagodne (74%) lub umiarkowane (23,3%). Częstość występowania nudności, wymiotów i biegunki była wyższa w okresie zwiększania dawki i zmniejszała się w miarę upływu czasu. Większa liczba pacjentów w grupach otrzymujących tirzepatyd w dawce 5 mg (3,0%), 10 mg (5,4%) i 15 mg (6,6%) definitywnie zrezygnowała z leczenia z powodu wystąpienia zdarzenia związanego z układem pokarmowych w porównaniu z grupą otrzymującą placebo (0,4%). U 5025 pacjentów leczonych tirzepatydem w badaniach klinicznych III fazy przeprowadzono ocenę występowania przeciwciał przeciwlekowych (ang. ADA). U 51,1% spośród nich w okresie stosowania leczenia wystąpiły ADA związane z leczeniem. U 38,3% ocenianych pacjentów ADA związane z leczeniem długo się utrzymywały (ADA obecne przez 16 tyg. lub dłużej). U 1,9% i 2,1% występowały przeciwciała neutralizujące skierowane przeciwko działaniu tirzepatydu odpowiednio na receptory glukozozależnego polipeptydu insulinotropowego (ang. GIP) i glukagonopodobnego peptydu 1 (ang. GLP-1), a u 0,9% i 0,4% występowały przeciwciała neutralizujące skierowane odpowiednio przeciwko naturalnemu GIP i GLP-1. Nie było dowodów świadczących o zmianie profilu farmakokinetycznego ani o wpływie na skuteczność i bezpieczeństwo stosowania tirzepatydu w związku z rozwojem ADA. W kontrolowanych placebo badaniach III fazy leczenie tirzepatydem powodowało maks. średni wzrost częstości akcji serca o 3-5 uderzeń/minutę; maks. średni wzrost częstości akcji serca u pacjentów otrzymujących placebo wynosił 1 uderzenie/minutę. Odsetek pacjentów, u których stwierdzono zmianę wyjściowej częstości akcji serca o >20 uderzeń/minutę podczas 2 lub większej liczby kolejnych wizyt, wyniósł 2,1%, 3,8% oraz 2,9% odpowiednio w grupach otrzymujących tirzepatyd w dawce 5 mg, 10 mg i 15 mg w porównaniu z 2,1% w grupie otrzymującej placebo. Nieznaczne średnie wydłużenie odstępu PR obserwowano podczas stosowania tirzepatydu w porównaniu z placebo (odpowiednio średnie wydłużenie o 1,4 do 3,2 ms i średnie skrócenie o 1,4 ms). Nie zaobserwowano różnic w występowaniu arytmii i zaburzeń przewodzenia serca związanych z leczeniem podczas stosowania tirzepatydu w dawce 5 mg, 10 mg, 15 mg i placebo (odpowiednio 3,8%, 2,1%, 3,7% i 3%). W kontrolowanych placebo badaniach III fazy odnotowało zwiększenie występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia w przypadku stosowania tirzepatydu (3,2%) w porównaniu z placebo (0,4%). Ogółem w badaniach III fazy najczęstszymi przedmiotowymi i podmiotowymi objawami reakcji w miejscu wstrzyknięcia były rumień i świąd; maks. nasilenie reakcji w miejscu wstrzyknięcia było łagodne (90%) lub umiarkowane (10%). Żadne reakcje w miejscu wstrzyknięcia nie były ciężkie. W kontrolowanych placebo badaniach III fazy leczenie tirzepatydem spowodowało średni wzrost stężenia amylazy trzustkowej o 33% do 38% i lipazy o 31% do 42% w porównaniu z wartością wyjściową. U pacjentów otrzymujących placebo stwierdzono wzrost stężenia amylazy o 4% w porównaniu z wartością wyjściową oraz brak zmian stężenia lipazy.

W razie przedawkowania należy zastosować odpowiednie leczenie wspomagające, zależnie od klinicznych objawów podmiotowych i przedmiotowych występujących u pacjenta. U pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane ze strony układu pokarmowego, w tym nudności. Nie ma swoistej odtrutki w przypadku przedawkowania tirzepatydu. Może być konieczny przedłużony okres obserwacji i leczenie tych objawów z uwzględnieniem okresu półtrwania tirzepatydu (około 5 dni).

Tirzepatyd jest długo działającym podwójnym agonistą receptorów GIP i GLP-1. Obydwa receptory występują na komórkach wewnątrzwydzielniczych α i β trzustki, komórkach mózgu, serca, naczyń krwionośnych, komórkach układu immunologicznego (leukocytach), jelita i nerki. Receptory GIP występują także na adipocytach. Tirzepatyd cechuje się wysokim stopniem selektywności wobec ludzkich receptorów GIP i GLP-1. Tirzepatyd ma wysokie powinowactwo zarówno do receptorów GIP, jak i GLP-1. Działanie tirzepatydu na receptory GIP jest podobne do działania naturalnego hormonu GIP. Działanie tirzepatydu na receptory GLP-1 jest słabsze w porównaniu z naturalnym hormonem GLP-1.

1 fiol. zawiera 2,5 mg, 5 mg, 7,5 mg, 10 mg, 12,5 mg lub 15 mg tirzepatydu w 0,5 ml roztw.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.