Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Moklar

Moclobemide

tabl. powl.
150 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
16,81

Moklar - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Moklar jest wskazany w leczeniu następujących schorzeń:

  • Zespoły depresyjne
  • Fobia społeczna

Moklobemid, substancja czynna leku Moklar, jest lekiem przeciwdepresyjnym z grupy odwracalnych inhibitorów monoaminooksydazy typu A (RIMA). Jego działanie polega na zwiększeniu stężenia monoaminergicznych neuroprzekaźników (noradrenaliny, dopaminy i serotoniny) w mózgu poprzez hamowanie ich rozkładu.

Dawkowanie i sposób podawania

Wskazanie Dawkowanie
Zaburzenia depresyjne 300-600 mg/dobę w 2-3 dawkach podzielonych
Fobia społeczna 600 mg/dobę w 2 dawkach podzielonych

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta:

  • Dawka początkowa w depresji: 300 mg/dobę
  • Maksymalna dawka w 600 mg/dobę
  • Dawki nie należy zwiększać przed upływem pierwszego tygodnia leczenia
  • Minimalny czas leczenia depresji: 4-6 tygodni
  • Minimalny czas leczenia fobii społecznej: 8-12 tygodni

Lek należy przyjmować po posiłku. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Nie stosować u dzieci i młodzieży ze względu na brak badań klinicznych w tej grupie wiekowej.

Dawkowanie moklobemidu wymaga indywidualnego dostosowania i stopniowego zwiększania dawki. Kluczowe jest przestrzeganie minimalnego czasu leczenia w celu oceny skuteczności terapii.

Przeciwwskazania

Stosowanie leku Moklar jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na moklobemid lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Ostre stany splątania
  • Guz chromochłonny nadnerczy (phaeochromocytoma)
  • Jednoczesne stosowanie z:
    • Selegiliną
    • Bupropionem
    • Tryptanami
    • Petydyną
    • Tramadolem
    • Dekstrometorfanem
    • Linezolidem
    • Inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI, w tym trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne)
  • Stosowanie u dzieci

Moklobemid ma szereg istotnych przeciwwskazań, szczególnie w zakresie interakcji z innymi lekami wpływającymi na układ serotoninergiczny. Kluczowe jest dokładne zebranie wywiadu lekowego przed wdrożeniem terapii.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania leku Moklar należy zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach:

  • Pacjenci z nadwrażliwością na tyraminę powinni unikać pokarmów bogatych w tę substancję
  • Możliwe jest wystąpienie podwyższenia ciśnienia tętniczego
  • Należy unikać stosowania leków sympatykomimetycznych
  • U pacjentów z pobudzeniem w przebiegu depresji lek należy stosować ostrożnie lub w skojarzeniu z lekami uspokajającymi
  • Ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego przy jednoczesnym stosowaniu z lekami zwiększającymi stężenie serotoniny
  • Ostrożność u pacjentów z padaczką
  • Możliwość wystąpienia epizodów manii u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi
  • Brak wystarczających danych dotyczących stosowania u pacjentów ze schizofrenią lub chorobami schizoafektywnymi
  • Ostrożność u pacjentów z tyreotoksykozą
  • Możliwość wystąpienia hiponatremii, szczególnie u osób starszych

Należy monitorować pacjentów pod kątem myśli i zachowań samobójczych, szczególnie na początku leczenia i przy zmianie dawkowania. Pacjenci i ich opiekunowie powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania niepokojących objawów.

Stosowanie moklobemidu wymaga ścisłego monitorowania pacjenta, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Kluczowe jest zwrócenie uwagi na potencjalne interakcje lekowe i pokarmowe oraz ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Moklobemid wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, z których najważniejsze to:

  • Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie z selegiliną, linezolidem, tryptanami, tramadolem, petydyną
  • Ostrożność przy stosowaniu z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19 (np. omeprazol, fluoksetyna)
  • Zwiększone ryzyko zespołu serotoninowego przy jednoczesnym stosowaniu z lekami zwiększającymi stężenie serotoniny (np. SSRI, wenlafaksyna)
  • Możliwe nasilenie działania opioidów
  • Ostrożność przy stosowaniu z lekami sympatykomimetycznymi
  • Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z zielem dziurawca

Ze względu na liczne i potencjalnie niebezpieczne interakcje, przed wdrożeniem leczenia moklobemidem konieczne jest dokładne przeanalizowanie wszystkich przyjmowanych przez pacjenta leków i suplementów.

Wpływ na ciążę i laktację

Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania moklobemidu w ciąży. Przed zastosowaniem leku u kobiety ciężarnej należy dokładnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Moklobemid przenika do mleka matki w niewielkich ilościach, jednak należy rozważyć przerwanie karmienia piersią lub odstawienie leku u matek karmiących.

Stosowanie moklobemidu u kobiet w ciąży i karmiących piersią powinno być ograniczone do sytuacji, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu lub dziecka.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane moklobemidu to:

  • Zaburzenia snu
  • Zawroty głowy
  • Bóle głowy
  • Suchość błony śluzowej jamy ustnej
  • Nudności

Rzadziej występują: zaburzenia psychiczne (w tym myśli samobójcze), zaburzenia widzenia, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, reakcje skórne.

Profil działań niepożądanych moklobemidu jest stosunkowo korzystny w porównaniu do innych leków przeciwdepresyjnych, jednak wymaga monitorowania, szczególnie w zakresie ryzyka zachowań samobójczych.

Warto zapamiętać
  • Moklobemid jest odwracalnym inhibitorem MAO-A, co zmniejsza ryzyko interakcji z tyraminą w porównaniu do nieodwracalnych IMAO
  • Lek wykazuje skuteczność zarówno w leczeniu depresji, jak i fobii społecznej, przy czym minimalny czas terapii to odpowiednio 4-6 i 8-12 tygodni

Przedawkowanie

Przedawkowanie samego moklobemidu zwykle powoduje łagodne i przemijające objawy ze strony OUN i przewodu pokarmowego. Znacznie poważniejsze konsekwencje może mieć przedawkowanie moklobemidu w połączeniu z innymi lekami działającymi na OUN. W takich przypadkach konieczna jest hospitalizacja i ścisłe monitorowanie pacjenta.

Moklobemid charakteryzuje się stosunkowo bezpiecznym profilem w przypadku przedawkowania, jednak jednoczesne przyjęcie innych leków psychotropowych może stanowić zagrożenie dla życia.

Właściwości farmakologiczne

Moklobemid jest odwracalnym i selektywnym inhibitorem monoaminooksydazy typu A (MAO-A). Hamowanie MAO-A prowadzi do zwiększenia stężenia noradrenaliny, dopaminy i serotoniny w przestrzeni pozakomórkowej w mózgu, co odpowiada za działanie przeciwdepresyjne leku.

Mechanizm działania moklobemidu różni się od klasycznych leków przeciwdepresyjnych, co przekłada się na jego unikalny profil skuteczności i bezpieczeństwa.

Skład

Jedna tabletka leku Moklar zawiera 150 mg moklobemidu jako substancję czynną.

Standardowa dawka moklobemidu zawarta w jednej tabletce pozwala na elastyczne dostosowanie dawkowania do indywidualnych potrzeb pacjenta.



Wskazania

Zespoły depresyjne. Fobia społeczna.

Dorośli. Zaburzenia depresyjne: zalecana dawka moklobemidu to 300-600 mg/dobę, zwykle w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Dawka początkowa wynosi 300 mg/dobę i w przypadku ciężkiej depresji może być zwiększona maks. do 600 mg/dobę. Nie należy zwiększać dawki leku przed upływem pierwszego tyg. leczenia, ponieważ w tym okresie zwiększa się dostępność biologiczna moklobemidu. Dawkę można zmniejszyć do 150 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Aby w pełni ocenić skuteczność leczenia, produkt należy podawać nie krócej niż przez 4-6 tyg. Fobia społeczna: zaleca się podawanie 600 mg moklobemidu na dobę, w 2 dawkach podzielonych. Aby móc ocenić skuteczność leczenia u danego pacjenta, dawkę 600 mg należy stosować przez 8-12 tyg. Jeżeli okaże się, że leczenie jest skuteczne, należy rozważyć możliwość jego kontynuowania, gdyż fobia społeczna jest chorobą przewlekłą, a badania kliniczne potwierdzają skuteczność moklobemidu podawanego długotrwale. Stan pacjentów należy okresowo badać w celu ustalenia konieczności dalszego leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania w tej grupie pacjentów. Dzieci i młodzież. Z powodu braku badań klinicznych dotyczących tej grupy pacjentów, nie należy stosować produktu u dzieci. Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Jeżeli metabolizm wątrobowy jest zaburzony przez chorobę wątroby lub leki hamujące aktywność mikrosomalnej monooksygenazy (np. cymetydynę), wymagane stężenie w osoczu uzyskuje się po zmniejszeniu dawki leku o połowę lub do 1/3.

Produkt należy przyjmować po posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Produkt nie powinien być podawany w ostrych stanach splątania ani pacjentom z guzem chromochłonnym nadnerczy (phaeochromocytoma). Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie produktu z następującymi lekami: selegiliną, bupropionem, tryptanami, petydyną, tramadolem, dekstrometorfanem, linezolidem. Nie należy stosować produktu z inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (leki z grupy SSRI, w tym trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi) ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego. Produktu nie należy stosować u dzieci ze względu na brak doświadczeń klinicznych w tej grupie pacjentów.

Leczenie moklobemidem nie wiąże się z koniecznością specjalnych zmian w diecie. Ponieważ jednak u niektórych pacjentów może występować nadwrażliwość na tyraminę, wszystkim pacjentom należy zalecić unikanie potraw bogatych w tyraminę (np. dojrzałe sery, wyciąg z drożdży, produkty fermentacji nasion soi). Rzadko zgłaszano przypadki podwyższenia ciśnienia tętniczego w trakcie leczenia moklobemidem lub wzrostu wartości ciśnienia u pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym. Należy unikać stosowania leków sympatykomimetycznych, takich jak efedryna, pseudoefedryna i fenylopropanoloamina (zawartych w wielu złożonych lekach przeciwgorączkowych i przeciwkaszlowych). U pacjentów z depresją, u których w obrazie klinicznym dominuje pobudzenie, nie należy w ogóle podawać produktu lub należy go stosować wyłącznie w skojarzeniu z lekami uspokajającymi (np. benzodiazepinami). Leków uspokajających nie należy stosować dłużej niż 2-3 tyg. U pacjentów leczonych produktem należy zwrócić szczególną uwagę na inne leki, które mogą zwiększać stężenie serotoniny (takie jak leki z grupy SSRI, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), aby zapobiec wystąpieniu zespołu serotoninowego. Jeśli objawy wskazują na zespół serotoninowy, wówczas pacjent powinien znaleźć się pod nadzorem lekarza (jeśli jest to konieczne to w warunkach szpitalnych) i być odpowiednio leczony. Przesłanki teoretyczne wskazują, że lek należy stosować bardzo ostrożnie u chorych z padaczką. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, stosujących moklobemid z powodu depresji, mogą pojawić się epizody manii. Ze względu na brak odpowiednich danych klinicznych nie powinno się stosować produktu u pacjentów ze współistniejącą schizofrenią lub schizoafektywnymi chorobami organicznymi. Przesłanki teoretyczne wskazują, że inhibitory MAO mogą nasilać reakcję hipertensyjną u pacjentów z tyreotoksykozą. Chociaż brak doświadczeń w stosowaniu produktu w omawianej chorobie, to decydując się na rozpoczęcie leczenia, należy zachować ostrożność. Istnieje możliwość, że uwarunkowane farmakogenetycznie nieprawidłowości metabolizmu mefenytoiny mogą mieć wpływ na metabolizm moklobemidu. Znaczenie kliniczne tego faktu nie jest znane. U pacjentów podatnych, podczas stosowania moklobemidu, może wystąpić nadwrażliwość; objawami mogą być wysypka i obrzęk. Nie należy jednocześnie stosować moklobemidu i dekstrometorfanu (który może być składnikiem leków przyjmowanych w przeziębieniu i kaszlu). Podczas stosowania leków przeciwdepresyjnych może wystąpić hiponatremia (zwykle u pacjentów w podeszłym wieku, prawdopodobnie z powodu niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego), jednak bardzo rzadko występowała podczas stosowania moklobemidu. Jeżeli podczas stosowania produktu pojawi się senność, dezorientacja lub drgawki należy podczas diagnozy wziąć pod uwagę hiponatremię. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktu z produktami zawierającymi ziele dziurawca (Hypericum perforatum), ponieważ może to prowadzić do podwyższenia stężenia serotoniny w OUN. Lek zawiera laktozę jednowodną. Nie należy go podawać pacjentom z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Depresja wiąże się z zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się aż do uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nastąpić dopiero po kilku tyg. leczenia lub później, pacjentów należy dokładnie obserwować aż do wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może być wyższe we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. W innych zaburzeniach psychicznych, w których przepisywany jest moklobemid, ryzyko zdarzeń związanych z samobójstwem może być także większe. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci, którzy wykazują znacznego stopnia skłonność do myśli samobójczych przed rozpoczęciem leczenia, należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być ściśle kontrolowani w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych, stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała większe (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów poniżej 25 lat stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zgłoszenia się do lekarza. W razie wystąpienia bezsenności lub nerwowości na początku leczenia moklobemidem należy rozważyć zmniejszenie dawki lub tymczasowe leczenie objawowe. Jeśli wystąpią zaburzenia afektywne lub hipomania, lub też pojawią się wczesne objawy tych reakcji (urojenia wielkościowe, nadmierna aktywność [włączając aktywność werbalną], impulsywność), leczenie moklobemidem należy przerwać i zastąpić je leczeniem alternatywnym. Jest mało prawdopodobne, aby moklobemid wpływał na zdolność wykonywania zajęć wymagających pełnej czujności (np. prowadzenia pojazdów). Należy jednak zachować ostrożność, szczególnie na początku leczenia.

Jednoczesne stosowanie produktu z selegiliną lub linezolidem jest przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie produktu z tryptanami, silnymi agonistami receptorów serotoninowych, metabolizowanych przez MAO oraz różne enzymy cytochromu P450, jest przeciwwskazane, ponieważ następuje wzrost stężenia tryptanów w osoczu, np. sumatryptanu, ryzatryptanu, zolmitryptanu, almotryptanu, naratryptanu, frowatryptanu i eletryptanu. Jednoczesne stosowanie produktu z tramadolem jest przeciwwskazane. W badaniach na zwierzętach stwierdzono, że moklobemid nasila działanie opioidów. Może być konieczna zmiana dawkowania opioidów, takich jak morfina, fentanyl i kodeina. Stosowanie w połączeniu z petydyną jest przeciwwskazane z powodu podwyższonego ryzyka zespołu serotoninowego (splątanie, gorączka, dreszcze, ataksja, hiperrefleksja, drgawki kloniczne, biegunka). W badaniach na zwierzętach oraz u ludzi stwierdzono, że ze względu na selektywne i przemijające działanie moklobemidu, możliwość jego interakcji z tyraminą jest niewielka i krótkotrwała. Nasilenie działania podwyższającego ciśnienie tętnicze (presyjnego) jest mniejsze lub nie występuje w ogóle, jeśli moklobemid jest przyjmowany po posiłku. Dzienną dawkę moklobemidu należy zmniejszyć o połowę lub do jednej trzeciej u pacjentów ze znacznym obniżeniem metabolizmu wątrobowego spowodowanym przez lek hamujący działanie mikrosomalnej monooksygenazy, taki jak cymetydyna. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19, ponieważ moklobemid jest inhibitorem tego enzymu. Stężenie tych leków w osoczu (takich jak IPP [np. omeprazol], fluoksetyna i fluwoksamina) może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania moklobemidu. Podobnie, moklobemid hamuje metabolizm omeprazolu u pacjentów szybko metabolizujących przy udziale izoenzymu CYP2C19, co powoduje dwukrotne zwiększenie ekspozycji na omeprazol. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania trymipraminy i maprotyliny, z moklobemidem, ponieważ wzrasta wówczas stężenie w osoczu tych inhibitorów wychwytu zwrotnego monoamin. Podczas leczenia produktem może nasilić się i wydłużyć farmakologiczne działanie leków sympatykomimetycznych, podawanych ogólnoustrojowo. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków zwiększających stężenie serotoniny, takich jak wiele leków przeciwdepresyjnych (zwłaszcza w skojarzeniu), u chorych otrzymujących moklobemid. Dotyczy to leków przeciwdepresyjnych, takich jak: wenlafaksyna, fluwoksamina, klomipramina, cytalopram, escytalopram, paroksetyna, sertralina, bupropion. W pojedynczych przypadkach może wystąpić wiele ciężkich działań niepożądanych, takich jak hipertermia, splątanie, hiperrefleksja i drgawki kloniczne mięśni, wynikających z nasilonego działania serotoniny (zespół serotoninowy). Jeśli objawy wskazują na zespół serotoninowy, wówczas pacjent powinien znaleźć się pod nadzorem lekarza (jeśli trzeba w warunkach szpitalnych) i otrzymać odpowiednie leczenie. Leczenie trójpierścieniowym lub innym lekiem przeciwdepresyjnym można rozpocząć następnego dnia po odstawieniu moklobemidu. Przy zmianie leczenia z inhibitora wychwytu zwrotnego serotoniny na lek, należy wziąć pod uwagę T0,5 tego pierwszego. Najczęściej zaleca się 14-dniową przerwę w wypadku zmiany z nieodwracalnego inhibitora MAO na moklobemid (np. fenelzyna, tranylcypromina). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z zielem dziurawca (Hypericum perforatum), ponieważ może to prowadzić do podwyższenia stężenia serotoniny w OUN. Nie należy stosować produktu z dekstrometorfanem, który może być składnikiem wielu leków przeciwkaszlowych. Zgłoszono kilka przypadków ciężkich reakcji niepożądanych ze strony OUN podczas jednoczesnego stosowania obu leków. Dane z badań klinicznych nie wskazały możliwych interakcji pomiędzy moklobemidem a hydrochlorotiazydem u pacjentów z nadciśnieniem, podczas przyjmowania doustnych środków antykoncepcyjnych, digoksyny, fenprokumonu i alkoholu. Ponieważ sybutramina jest inhibitorem wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny, co nasila działanie inhibitorów MAO, dlatego jednoczesne stosowanie z moklobemidem nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie dekstropropoksyfenu nie jest zalecane, ponieważ moklobemid może nasilać działanie dekstropropoksyfenu.

Badania na zwierzętach nie wykazały żadnego ryzyka dla płodu, jednak nie ustalono bezpieczeństwa stosowania moklobemidu u kobiet w ciąży. Przed zastosowaniem produktu leczniczego u kobiety w ciąży należy ocenić stosunek korzyści ze stosowania produktu podczas ciąży do ryzyka dla płodu. Jedynie niewielka ilość moklobemidu przenika do mleka matki (około 0,03% dawki stosowanej przez matkę), jednak należy ocenić stosunek korzyści z kontynuowania leczenia u matek karmiących piersią do ryzyka dla dziecka.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) zmniejszony apetyt*; hiponatremia*. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) zaburzenia snu; (często) pobudzenie, uczucie lęku, niepokój; (niezbyt często) myśli samobójcze, stany splątania (ustępowały szybko po przerwaniu leczenia); (rzadko) zachowania samobójcze, omamy*. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, bóle głowy; (często) parestezje; (niezbyt często) zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy). Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności; (często) wymioty, biegunka, zaparcia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) obrzęk, świąd, pokrzywka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) drażliwość; (niezbyt często) astenia. Badania diagnostyczne: (rzadko) zespół serotoninowy* (podczas jednoczesnego stosowania z lekami zwiększającymi poziom serotoniny, takimi jak inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i inne leki przeciwdepresyjne) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (bez następstw klinicznych). *działania niepożądane zaraportowane po dopuszczeniu do obrotu (niezgłoszone podczas badań klinicznych).

Przedawkowanie samego moklobemidu powoduje słabe i przemijające objawy ze strony OUN i przewodu pokarmowego. Leczenie przedawkowania powinno mieć na celu przede wszystkim podtrzymywanie czynności życiowych. Przedawkowanie moklobemidu wraz z innymi produktami (np. lekami działającymi na OUN) może zagrażać życiu. W takich wypadkach u chorych należy zastosować właściwe leczenie w warunkach ścisłego monitorowania w szpitalu.

Moklobemid jest lekiem przeciwdepresyjnym, wpływającym na układ monoaminergicznych neuroprzekaźników mózgowych na drodze odwracalnego hamowania aktywności monoaminooksydazy, zwłaszcza typu A. Działanie to powoduje zwolnienie metabolizmu noradrenaliny, dopaminy i serotoniny (5-HT), co prowadzi do zwiększenia ilości tych neuroprzekaźników w przestrzeni pozakomórkowej.

1 tabl. zawiera 150 mg moklobemidu.

Otępienie w chorobie Alzheimera F00
Otępienie naczyniowe F01
Otępienie w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej F02
Otępienie nieokreślone F03
Organiczny zespół amnestyczny nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi F04
Majaczenie niespowodowane przez alkohol ani inne substancje psychoaktywne F05
Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną F06
Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu F07
Nieokreślone zaburzenia psychiczne organiczne lub objawowe F09
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opioidów F11
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli F12
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji uspokajających i nasennych F13
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kokainy F14
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem innych substancji stymulujących, w tym kofeiny F15
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem halucynogenów F16
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane paleniem tytoniu F17
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane odurzaniem się lotnymi rozpuszczalnikami organicznymi F18
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem wielu narkotyków i innych substancji psychoaktywnych F19
Schizofrenia F20
Zaburzenie schizotypowe F21
Uporczywe zaburzenia urojeniowe F22
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne F23
Indukowane zaburzenie urojeniowe F24
Zaburzenia schizoafektywne F25
IInne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne F28
Nieokreślona psychoza nieorganiczna F29
Epizod maniakalny F30
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe F31
Epizod depresyjny F32
Zaburzenie depresyjne nawracające F33
Uporczywe zaburzenia nastroju [afektywne] F34
Inne zaburzenia nastroju [afektywne] F38
Zaburzenia nastroju [afektywne], nieokreślone F39
Zaburzenia lękowe w postaci fobii F40
Fobie społeczne F40.1
Inne zaburzenia lękowe F41
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne F42
Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne F43
Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne] F44
Zaburzenia występujące pod maską somatyczną F45
Inne zaburzenia nerwicowe F48
Zaburzenia odżywiania F50
Nieorganiczne zaburzenia snu F51
Zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną F52
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania związane z połogiem, niesklasyfikowane gdzie indziej F53
Czynniki psychologiczne lub behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami sklasyfikowanymi gdzie indziej F54
Nadużywanie substancji, które nie powodują uzależnienia F55
Nieokreślone zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi F59
Specyficzne zaburzenia osobowości F60
Zaburzenia osobowości mieszane i inne F61
Trwałe zmiany osobowości niewynikające z uszkodzenia ani z choroby mózgu F62
Zaburzenia nawyków i popędów F63
Zaburzenia identyfikacji płciowej F64
Zaburzenia preferencji seksualnych F65
Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną F66
Inne zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłychh F68
Zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych, nieokreślone F69
Upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia F70
Upośledzenie umysłowe umiarkowanego stopnia F71
Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia F72
Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia F73
Inne upośledzenie umysłowe F78
Nieokreślone upośledzenie umysłowe F79
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka F80
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych F81
Specyficzne zaburzenia rozwojowe funkcji motorycznych F82
Mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe F83
Całościowe zaburzenia rozwojowe F84
Inne zaburzenia rozwoju psychologicznego F88
Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychologicznego F89
Zaburzenia hiperkinetyczne F90
Zaburzenia zachowania F91
Mieszane zaburzenia zachowania i emocji F92
Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie F93
Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym F94
Tiki F95
Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym F98
Nieokreślone zaburzenia psychiczne, zaburzenie psychiczne nieokreślone inaczej F99

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Produkty zawierajace tyraminę: salami, pepperoni, sery (Cheddar, Ementaler, Camembert, Brie, Blue, Mozarella, Parmezan, Provolone, Romano, Roquefort, Stilton, Gruyere), ryby (marynowane, solone, wędzone), wątroba wołowa (przechowywana), wątróbka z kurczaka (przechowywana), sos sojowy, kawior, kiełbasa Bologne, koncentrat mięsny (w sosach lub zupach), awokado, banany przejrzałe, czekolada, figi (z puszki lub przejrzałe), bób, suplementy z drożdży, ekstrakt drożdżowy, kofeina (w dużych ilościach), wina typu Vermouth, wino Chianti, likiery Chartreuse i Prambuie. Hamowany jest metabolizm tyraminy. Dochodzi do nasilenia pobudzenia obwodowego układu adrenergicznego, wywołanego przez nadmiar amin sympatykomimetycznych, mających zdolność uwalniania norepinefryny z zakończeń nerwów sympatykomimetycznych. Konsekwencjami klinicznymi tej interakcji moga być: pobudzenie psychoruchowe, tachykardia, gwałtowny wzrost RR krwi (czasami przełom nadciśnieniowy), udar krwotoczny mózgu.