Mixtard® 50 Penfill® - 100 j.m./ml inj. [zaw.] 5 wkł. 3 ml

Wyszukaj produkt

Mixtard^® 50 Penfill^®

Insulin isophanic human + Insulin monocomponent

inj. [zaw.]

100 j.m./ml

5 wkł. 3 ml

Iniekcje

100%

96,99

R ⁽¹⁾

4,00

S ⁽²⁾

bezpł.

C ⁽³⁾

bezpł.

DZ ⁽⁴⁾

bezpł.

Mixtard® 50 Penfill® - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Mixtard® 50 Penfill® jest wskazany w leczeniu cukrzycy. Preparat ten jest insuliną dwufazową, będącą mieszaniną insuliny szybko działającej i długo działającej, co zapewnia zarówno szybki początek, jak i przedłużony czas działania.

Zastosowanie tego typu insuliny pozwala na skuteczną kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą, co jest kluczowe w opóźnianiu wystąpienia późnych powikłań tej choroby.

Dawkowanie i sposób podawania

Mixtard® 50 Penfill® podaje się zwykle 1-2 razy na dobę, do 30 minut przed planowanym posiłkiem lub przekąską zawierającą węglowodany. Dawkowanie jest ściśle indywidualne i zależy od zapotrzebowania pacjenta na insulinę.

Grupa pacjentów	Typowe zapotrzebowanie na insulinę
Standardowe	0,3-1,0 j.m./kg masy ciała/dobę
Pacjenci z opornością na insulinę (np. w okresie dojrzewania lub z otyłością)	Może być większe niż standardowe
Pacjenci ze szczątkową, endogenną produkcją insuliny	Może być mniejsze niż standardowe

Tabela 1. Typowe zapotrzebowanie na insulinę w zależności od grupy pacjentów

Należy pamiętać, że zapotrzebowanie na insulinę może się zmieniać w zależności od różnych czynników, takich jak:

Choroby współistniejące, szczególnie infekcje i stany podgorączkowe (zwykle zwiększają zapotrzebowanie)
Zaburzenia czynności nerek lub wątroby (mogą zmniejszać zapotrzebowanie)
Zmiany w aktywności fizycznej lub diecie
Zmiana rodzaju stosowanej insuliny

W celu osiągnięcia optymalnej kontroli glikemii zaleca się regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi i odpowiednie dostosowywanie dawki insuliny.

Sposób podawania

Mixtard® 50 Penfill® podaje się podskórnie. Nigdy nie należy podawać tej insuliny dożylnie. Preferowane miejsca wstrzyknięć to:

Udo
Tkanka podskórna brzucha (najszybsze wchłanianie)
Okolica pośladka
Okolica mięśnia naramiennego

Aby zminimalizować ryzyko lipodystrofii, należy regularnie zmieniać miejsca wstrzyknięć w obrębie jednego obszaru anatomicznego. Wstrzyknięcie powinno być wykonane w uniesiony fałd skóry, a igła powinna pozostać pod skórą przez co najmniej 6 sekund po podaniu, aby zapewnić podanie pełnej dawki.

Wkłady Mixtard® 50 Penfill® są przeznaczone do stosowania ze specjalnymi wstrzykiwaczami firmy Novo Nordisk oraz igłami NovoFine lub NovoTwist. Należy ściśle przestrzegać instrukcji użycia dołączonej do opakowania.

Warto zapamiętać

Mixtard® 50 Penfill® to insulina dwufazowa, łącząca szybki początek i przedłużone działanie
Dawkowanie jest indywidualne i wymaga regularnego monitorowania stężenia glukozy we krwi

Przeciwwskazania

Stosowanie Mixtard® 50 Penfill® jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Nadwrażliwość na substancję czynną (insulinę ludzką) lub którąkolwiek substancję pomocniczą
Hipoglikemia

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z powyższych przeciwwskazań, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem w celu ustalenia alternatywnego schematu leczenia.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Podczas stosowania Mixtard® 50 Penfill® należy zwrócić szczególną uwagę na następujące kwestie:

Ryzyko hiperglikemii

Nieodpowiednie dawkowanie lub przerwanie leczenia, szczególnie w cukrzycy typu 1, może prowadzić do hiperglikemii. Objawy hiperglikemii rozwijają się stopniowo i mogą obejmować:

Zwiększone pragnienie
Częstsze oddawanie moczu
Nudności i wymioty
Senność
Zaczerwienioną, suchą skórę
Suchość w ustach
Utratę apetytu
Zapach acetonu w wydychanym powietrzu

W cukrzycy typu 1 nieleczona hiperglikemia może prowadzić do zagrażającej życiu cukrzycowej kwasicy ketonowej.

Ryzyko hipoglikemii

Hipoglikemia może wystąpić, gdy dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania. Czynniki zwiększające ryzyko hipoglikemii to:

Pominięcie posiłku
Nieplanowany intensywny wysiłek fizyczny
Zmiana schematu leczenia insuliną

U pacjentów długo chorujących na cukrzycę objawy zapowiadające hipoglikemię mogą być mniej wyraźne lub nie występować wcale.

Zmiana typu insuliny

Zmiana typu, rodzaju lub producenta insuliny powinna odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Może być konieczne dostosowanie dawki, szczególnie w początkowym okresie zmiany leczenia.

Reakcje w miejscu wstrzyknięcia

Mogą wystąpić reakcje w miejscu wstrzyknięcia, objawiające się bólem, swędzeniem, wysypką, obrzękiem i stanem zapalnym. Regularna zmiana miejsc wstrzyknięć może pomóc w zapobieganiu lub zmniejszeniu tych reakcji.

Stosowanie z pioglitazonem

Zgłaszano przypadki niewydolności serca związane z leczeniem pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną, szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka rozwoju niewydolności krążenia. W przypadku stosowania leczenia skojarzonego należy uważnie monitorować pacjentów pod kątem objawów niewydolności serca, przyrostu masy ciała i obrzęków.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów

Zdolność koncentracji i reagowania może być osłabiona w wyniku hipoglikemii, co może stanowić zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. Pacjenci powinni być poinformowani o sposobach zapobiegania hipoglikemii i postępowania w razie jej wystąpienia.

Interakcje z innymi lekami

Wiele leków może wpływać na metabolizm glukozy i modyfikować działanie insuliny. Lekarz prowadzący powinien uwzględnić możliwość interakcji przy przepisywaniu Mixtard® 50 Penfill®. Ważne interakcje obejmują:

Leki zmniejszające zapotrzebowanie na insulinę:

Doustne leki przeciwcukrzycowe
Inhibitory MAO
Nieselektywne leki blokujące receptory β-adrenergiczne
Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę
Salicylany
Alkohol
Steroidy anaboliczne
Sulfonamidy

Leki zwiększające zapotrzebowanie na insulinę:

Doustne preparaty antykoncepcyjne
Leki tiazydowe
Glikokortykosteroidy
Hormony tarczycy
Betasympatykomimetyki
Hormon wzrostu
Danazol

Szczególną uwagę należy zwrócić na leki blokujące receptory β-adrenergiczne, które mogą maskować objawy hipoglikemii i opóźniać jej ustąpienie. Oktreotyd i lanreotyd mogą zarówno zmniejszać, jak i zwiększać zapotrzebowanie na insulinę.

Alkohol może nasilać i przedłużać hipoglikemizujące działanie insuliny, dlatego jego spożycie podczas leczenia Mixtard® 50 Penfill® powinno być ograniczone i kontrolowane.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Nie ma ograniczeń w stosowaniu insuliny w leczeniu cukrzycy w okresie ciąży, ponieważ insulina nie przenika przez barierę łożyskową. Jednakże, zarówno hipoglikemia, jak i hiperglikemia w czasie ciąży mogą zwiększać ryzyko powikłań dla płodu.

W okresie ciąży zaleca się:

Ścisłą kontrolę stężenia glukozy we krwi
Regularne wizyty kontrolne
Dostosowywanie dawki insuliny - zapotrzebowanie zwykle zmniejsza się w I trymestrze i stopniowo zwiększa w II i III trymestrze

Po porodzie zapotrzebowanie na insulinę gwałtownie wraca do wartości sprzed ciąży.

Stosowanie Mixtard® 50 Penfill® podczas karmienia piersią jest bezpieczne dla dziecka, ale może być konieczne dostosowanie dawki insuliny.

Działania niepożądane

Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem Mixtard® 50 Penfill® jest hipoglikemia. Inne możliwe działania niepożądane obejmują:

Zaburzenia układu nerwowego: neuropatia obwodowa (niezbyt często)
Zaburzenia oka: zaburzenia refrakcji (bardzo rzadko), retinopatia cukrzycowa (niezbyt często)
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: lipodystrofia (niezbyt często)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: objawy w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk (niezbyt często)
Zaburzenia układu immunologicznego: pokrzywka, wysypka (niezbyt często), reakcje anafilaktyczne (bardzo rzadko)

W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, szczególnie reakcji anafilaktycznych, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do najbliższego szpitala.

Przedawkowanie

Przedawkowanie insuliny może prowadzić do hipoglikemii. W zależności od nasilenia objawów, postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje:

Łagodna hipoglikemia: doustne podanie glukozy lub produktów zawierających cukier
Ciężka hipoglikemia (pacjent nieprzytomny): podanie glukagonu (0,5-1,0 mg) domięśniowo lub podskórnie przez osobę przeszkoloną lub podanie glukozy dożylnie przez personel medyczny

Po ustąpieniu objawów hipoglikemii zaleca się doustne podanie węglowodanów, aby zapobiec nawrotowi.

Mechanizm działania

Mixtard® 50 Penfill® działa poprzez:

Ułatwienie wychwytu glukozy przez komórki mięśni i tkanki tłuszczowej
Hamowanie uwalniania glukozy z wątroby

Te mechanizmy prowadzą do obniżenia stężenia glukozy we krwi, co jest kluczowe w kontroli cukrzycy i zapobieganiu jej powikłaniom.

Skład

1 ml preparatu Mixtard® 50 Penfill® zawiera 100 j.m. insuliny ludzkiej.

Mixtard® 50 Penfill® jest cennym narzędziem w leczeniu cukrzycy, oferującym połączenie szybkiego początku działania z przedłużonym efektem hipoglikemizującym. Właściwe stosowanie tego preparatu, w połączeniu z regularnym monitorowaniem glikemii i odpowiednim stylem życia, może znacząco przyczynić się do poprawy kontroli cukrzycy i jakości życia pacjentów.

1) Cukrzyca
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Kobiety w ciąży
4) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia

Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu cukrzycy.

Dawkowanie

Preparat jest insuliną dwufazową, będącą mieszaniną insuliny szybko działającej i długo działającej. Mieszanina preparatów insuliny jest zwykle podawana 1-2x/dobę, gdy pożądany jest szybki początek i przedłużony czas działania. Wstrzyk. insuliny powinno być wykonane do 30 min. przed planowanym posiłkiem lub przekąską zawierającą węglowodany. Dawkowanie jest indywidualne i określane według zapotrzebowania pacjenta. Indywidualne zapotrzebowanie na insulinę wynosi zwykle 0,3-1,0 j.m./kg mc./dobę. Dobowe zapotrzebowanie na insulinę może być większe u pacjentów z opornością na insulinę (np. w okresie dojrzewania lub spowodowanej otyłością) i mniejsze u pacjentów ze szczątkową, endogenną produkcją insuliny. U pacjentów z cukrzycą prawidłowa kontrola stężenia glukozy we krwi opóźnia wystąpienie późnych powikłań cukrzycy. Zaleca się zatem dokładne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Równocześnie występujące choroby, szczególnie zakażenia i stany podgorączkowe, zwykle zwiększają zapotrzebowanie pacjenta na insulinę. Zaburzenia czynności nerek lub wątroby mogą zmniejszyć zapotrzebowanie na insulinę. Dostosowanie dawki może być konieczne także w przypadku, gdy pacjenci zmieniają aktywność fizyczną lub dotychczas stosowaną dietę. Dostosowanie dawki może być konieczne także w przypadku zmiany stosowanej insuliny z jednego rodzaju na inny.

Uwagi

Do podawania podskórnego. Nigdy nie podawać zawiesiny insuliny dożylnie. Lek jest zwykle podawany podskórnie w udo lub w tkankę podskórną brzucha. Można także, jeśli jest to wygodne, podawać insulinę w okolicę pośladka lub okolicę mięśnia naramiennego. Podskórne wstrzyknięcie insuliny w tkankę podskórną brzucha powoduje szybsze wchłanianie niż w przypadku wstrzyknięć w inne miejsca. Wstrzyknięcie w uniesiony fałd skóry zmniejsza ryzyko niezamierzonego podania domięśniowego. Po wstrzyknięciu igła powinna pozostać pod skórą przez co najmniej 6 sek, aby mieć pewność, że wstrzyknięta została cała dawka insuliny. Miejsca wstrzyknięć powinny być zmieniane w obrębie 1-go obszaru anatomicznego w celu uniknięcia lipodystrofii. Wkłady są przeznaczone do stosowania ze wstrzykiwaczami firmy Novo Nordisk (trwałe urządzenia wielokrotnego użytku) i igłami NovoFine lub NovoTwist. Należy postępować ściśle wg szczegółowej instrukcji dołączonej do opakowania ze wstrzykiwaczem. Do opakowania preparatu dołączona jest ulotka zawierająca szczegółową instrukcję użycia, do której należy się stosować.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Hipoglikemia.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Nieodpowiednie dawkowanie lub przerwanie leczenia, szczególnie w cukrzycy typu 1, może prowadzić do hiperglikemii. Zwykle 1-sze objawy hiperglikemii pojawiają się stopniowo w ciągu kilku godz. lub dni. Są to: zwiększone pragnienie, częstsze oddawanie moczu, nudności, wymioty, senność, zaczerwieniona sucha skóra, suchość w ustach, utrata apetytu oraz zapach acetonu w wydychanym powietrzu. W cukrzycy typu 1 nieleczona hiperglikemia może prowadzić do cukrzycowej kwasicy ketonowej, która jest zagrożeniem życia. Hipoglikemia może wystąpić, gdy dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania na insulinę. Pominięcie posiłku lub nieplanowany duży wysiłek fizyczny może prowadzić do hipoglikemii. U pacjentów, u których stężenie glukozy we krwi zmniejszyło się, np. w wyniku intensywnego leczenia cukrzycy, może dojść do zmiany wczesnych objawów hipoglikemii, o czym powinni zostać poinformowani. U pacjentów długo chorujących na cukrzycę objawy zapowiadające hipoglikemię mogą nie występować. Zmiana typu lub rodzaju insuliny powinna odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Zmiany stężenia, rodzaju (wytwórca), typu (insulina szybko działająca, insulina dwufazowa, insulina długo działająca itd.), pochodzenia (zwierzęca, ludzka lub analog insuliny ludzkiej) i/lub metody wytwarzania (rekombinowane DNA lub insulina zwierzęca) mogą spowodować konieczność zmiany dawki. Jeśli dostosowanie dawki jest konieczne u pacjentów zmieniających dotychczasowe leczenie na leczenie preparatem, może to nastąpić podczas podania 1-szej dawki lub w ciągu 1-szych kilku tyg. lub m-cy leczenia. Obserwuje się reakcje w miejscu wstrzyknięcia, które mogą objawiać się bólem, swędzeniem, wysypką, obrzękiem i stanem zapalnym. Zmiany miejsc wstrzyknięć w obrębie 1-go obszaru anatomicznego mogą zmniejszyć występowanie lub zapobiec tym reakcjom. Reakcje zwykle ustępują w ciągu kilku dni lub tyg. W rzadkich przypadkach reakcje w miejscu wstrzyknięcia mogą wymagać przerwania leczenia preparatem. U niewielu pacjentów, u których wystąpiła hipoglikemia po zmianie insuliny zwierzęcej na insulinę ludzką, wczesne objawy hipoglikemii były mniej nasilone lub różne od tych w czasie stosowania poprzedniej insuliny. Przed podróżą do innej strefy czasowej pacjent powinien skonsultować się z lekarzem, ponieważ w takim przypadku pory posiłków i pory wstrzyknięć insuliny mogą ulec zmianie. Nie stosować zawiesiny insuliny w pompach insulinowych. Preparat zawiera metakrezol, który może powodować reakcje uczuleniowe. Zgłaszane przypadki niewydolności serca związane z leczeniem pioglitazonem w skojarzeniu z insuliną dotyczyły w szczególności pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka rozwoju niewydolności krążenia z przyczyn sercowych. Powinno to być brane pod uwagę w przypadku rozważania leczenia skojarzonego pioglitazonem i produktem. Jeśli stosuje się leczenie skojarzone, pacjentów należy obserwować, czy nie pojawią się u nich oznaki i objawy niewydolności serca, przyrost mc. i obrzęki. Należy zaprzestać stosowania pioglitazonu w przypadku nasilenia się objawów sercowych. Zdolność koncentracji i reagowania może być osłabiona w wyniku wystąpienia hipoglikemii. Może to stanowić ryzyko w sytuacjach, w których zdolności te mają szczególne znaczenie (np. podczas prowadzenia samochodu lub obsługi urządzeń mechanicznych). Pacjenci powinni być poinformowani o sposobach zapobiegania hipoglikemii podczas kierowania pojazdami. Jest to szczególnie istotne u pacjentów, u których nie występują lub są mało nasilone wczesne objawy hipoglikemii lub u których hipoglikemia pojawia się często. W tych przypadkach należy dokładnie rozważyć możliwość prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Interakcje

Wiele leków ma wpływ na metabolizm glukozy. Lekarz prowadzący powinien wziąć pod uwagę ryzyko interakcji. Wymaga to zebrania dokładnego wywiadu od pacjenta. Następujące leki mogą zmniejszać zapotrzebowanie na insulinę: doustne leki przeciwcukrzycowe, inhibitory MAO, nieselektywne leki blokujące receptory β-adrenergiczne, inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, salicylany, alkohol, steroidy anaboliczne i sulfonamidy. Następujące leki mogą zwiększać zapotrzebowanie na insulinę: doustne preparaty antykoncepcyjne, leki tiazydowe, glikokortykosteroidy, hormony tarczycy, betasympatykomimetyki, hormon wzrostu i danazol. Leki blokujące receptory β-adrenergiczne mogą maskować objawy hipoglikemii i opóźniać ustąpienie hipoglikemii. Oktreotyd/lanreotyd mogą zmniejszać lub zwiększać zapotrzebowanie na insulinę. Alkohol może nasilać i przedłużać hipoglikemizujące działanie insuliny.

Ciąża i laktacja

Nie ma ograniczeń w stosowaniu insuliny w leczeniu cukrzycy w okresie ciąży, ponieważ insulina nie przenika przez barierę łożyskową. Zarówno hipoglikemia, jak i hiperglikemia, które mogą pojawić się w przypadku nieprawidłowo leczonej cukrzycy, zwiększają ryzyko wewnątrzmacicznego uszkodzenia płodu i jego śmierci. W okresie ciąży lub jej planowania, u pacjentek z cukrzycą zalecana jest zatem regularna kontrola stężenia glukozy. Zapotrzebowanie na insulinę zwykle zmniejsza się w I trymestrze i stopniowo zwiększa się w czasie II i III trymestru ciąży. Po porodzie zapotrzebowanie na insulinę gwałtownie wraca do wartości sprzed okresu ciąży. Leczenie insuliną kobiet w okresie karmienia piersią nie stwarza zagrożenia dla dziecka. Jednakże w tym okresie może być konieczne dostosowanie dawki preparatu.

Działania niepożądane

Hipoglikemia jest najczęściej występującym działaniem niepożądanym. Może ona wystąpić, gdy dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania. Ponieważ częstość występowania hipoglikemii, obserwowana podczas badań klinicznych i po wprowadzeniu produktu na rynek, zmienia się w zależności od grupy pacjentów czy wielkości dawki, nie jest możliwe dokładne określenie częstości występowania hipoglikemii. Ciężka hipoglikemia może prowadzić do utraty przytomności i/lub drgawek, a w następstwie do przemijającego lub trwałego upośledzenia czynności mózgu, a nawet śmierci. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) neuropatia obwodowa. Szybka poprawa kontroli stężenia glukozy we krwi może być związana ze stanem określanym jako „ostra neuropatia bólowa”, która zwykle przemija. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia refrakcji. Zaburzenia refrakcji mogą pojawić się po rozpoczęciu leczenia insuliną. Objawy te są zwykle przemijające; (niezbyt często) retinopatia cukrzycowa. Długotrwała poprawa kontroli glikemii zmniejsza ryzyko postępu retinopatii cukrzycowej. Intensyfikacja leczenia insuliną z nagłą poprawą kontroli glikemii może być związana z czasowym nasileniem się objawów retinopatii cukrzycowej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) lipodystrofia. Lipodystrofia może wystąpić w miejscu wstrzyknięcia, jeżeli nie zmienia się miejsc wstrzyknięć w obrębie danego obszaru anatomicznego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) objawy w miejscu wstrzyknięcia. Objawy w miejscu wstrzyknięcia (zaczerwienienie, obrzęk, świąd, ból i krwiak w miejscu wstrzyknięcia) mogą się pojawiać w czasie leczenia insuliną. Większość tych objawów jest zwykle przemijająca i ustępuje w czasie trwania leczenia; (niezbyt często) obrzęk. Obrzęki mogą wystąpić po rozpoczęciu leczenia insuliną. Objawy te są zwykle przemijające. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) pokrzywka, wysypka; (bardzo rzadko) reakcje anafilaktyczne. Uogólniona reakcja uczuleniowa może objawiać się: uogólnioną wysypką skórną, swędzeniem, potami, zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi, obrzękiem naczynioruchowym, trudnościami w oddychaniu, kołataniem serca, spadkiem ciśnienia krwi i omdleniem/utratą przytomności. Uogólnione reakcje uczuleniowe są zagrożeniem życia.

Przedawkowanie

Nie można dokładnie określić dawki insuliny prowadzącej do hipoglikemii. Hipoglikemia może rozwijać się stopniowo. Łagodna hipoglikemia może być leczona doustnym podaniem glukozy lub produktów zawierających cukier. Zaleca się, aby pacjenci z cukrzycą mieli przy sobie kilka kostek cukru, słodycze, ciastka lub słodzony sok owocowy. Ciężka hipoglikemia, kiedy pacjent traci przytomność, może być leczona glukagonem (0,5-1,0 mg) podanym domięśniowo lub podskórnie przez osobę przeszkoloną lub glukozą podaną dożylnie przez osobę o wykształceniu medycznym. Glukozę również należy podać dożylnie w przypadku, gdy stan pacjenta nie poprawia się w ciągu 10-15 min. po podaniu glukagonu. Po odzyskaniu przytomności przez pacjenta zaleca się doustne podanie węglowodanów, aby zapobiec nawrotowi hipoglikemii.

Działanie

Działanie insuliny polega na zmniejszeniu stężenia glukozy we krwi w wyniku ułatwienia wychwytu glukozy w komórkach mięśni i tkanki tłuszczowej, gdzie insulina wiąże się z odpowiednimi receptorami. Działanie hipoglikemizujące insuliny wynika także z jednoczesnego hamowania uwalniania glukozy z wątroby.