Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Micafungin Teva

Micafungin

inf. [prosz. do przyg. roztw.]
50 mg
1 fiol.
Iniekcje
Rx-z
100%
1700,00
Micafungin Teva
inf. [prosz. do przyg. roztw.]
100 mg
1 fiol.
Iniekcje
Rx-z
100%
2000,00

Micafungin Teva - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Micafungin Teva jest wskazany do stosowania u następujących grup pacjentów:

Dorośli, młodzież ≥16 lat i osoby w podeszłym wieku:

  • Leczenie inwazyjnej kandydozy
  • Leczenie pacjentów wymagających terapii dożylnej
  • Profilaktyka zakażeń Candida u pacjentów poddawanych allogenicznemu przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych lub z przewidywaną neutropenią (liczba neutrofilów <500/μl) trwającą ≥10 dni

Dzieci (w tym noworodki) i młodzież <16 lat:

  • Leczenie inwazyjnej kandydozy
  • Profilaktyka zakażeń Candida u pacjentów poddawanych allogenicznemu przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych lub z przewidywaną neutropenią (liczba neutrofilów <500/μl) trwającą ≥10 dni

Przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu leku należy uwzględnić potencjalne ryzyko rozwoju nowotworów wątroby. Z tego względu Micafungin Teva można stosować wyłącznie wtedy, gdy inne leki przeciwgrzybicze nie są odpowiednie.

Należy przestrzegać oficjalnych/lokalnych wytycznych dotyczących właściwego stosowania leków przeciwgrzybiczych.

Warto zapamiętać
  • Micafungin Teva jest wskazany w leczeniu inwazyjnej kandydozy oraz w profilaktyce zakażeń Candida u pacjentów z grup ryzyka.
  • Lek należy stosować tylko wtedy, gdy inne leki przeciwgrzybicze nie są odpowiednie, ze względu na potencjalne ryzyko rozwoju nowotworów wątroby.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu zakażeń grzybiczych. Przed rozpoczęciem terapii zaleca się pobranie próbek do badań mikologicznych.

Dawkowanie zależy od masy ciała pacjenta:

Wskazanie Masa ciała >40 kg Masa ciała ≤40 kg
Inwazyjna kandydoza 100 mg/dobę 2 mg/kg/dobę
Kandydoza przełyku 150 mg/dobę 3 mg/kg/dobę
Profilaktyka zakażeń Candida 50 mg/dobę 1 mg/kg/dobę

Dawkowanie u dorosłych, młodzieży ≥16 lat i osób w podeszłym wieku

Czas trwania leczenia:

  • Inwazyjna kandydoza: minimum 14 dni, kontynuować przez co najmniej tydzień po uzyskaniu 2 kolejnych ujemnych posiewów krwi i ustąpieniu objawów
  • Kandydoza przełyku: minimum tydzień po ustąpieniu objawów
  • Profilaktyka: co najmniej tydzień po normalizacji liczby neutrofilów

U dzieci <4 miesięcy życia stosuje się dawki 4-10 mg/kg/dobę w leczeniu inwazyjnej kandydozy oraz 2 mg/kg/dobę w profilaktyce.

Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Brak wystarczających danych dotyczących stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne echinokandyny lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Wpływ na wątrobę: Obserwowano rozwój zmian w hepatocytach i nowotworów wątroby u szczurów. Należy dokładnie monitorować czynność wątroby w trakcie leczenia. Zaleca się wczesne przerwanie terapii w przypadku utrzymującego się wzrostu aktywności enzymów wątrobowych.

Reakcje anafilaktyczne: Mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne, w tym wstrząs. W razie ich wystąpienia należy przerwać wlew i zastosować odpowiednie leczenie.

Reakcje skórne: Zgłaszano ciężkie reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa-Johnsona. Pacjentów z wysypką należy ściśle monitorować.

Hemoliza: Rzadko obserwowano hemolizę. Pacjentów z objawami hemolizy należy monitorować.

Wpływ na nerki: Mykafungina może powodować zaburzenia czynności nerek. Należy monitorować czynność nerek.

Interakcje z innymi lekami: Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu z amfoterycyną B, syrolimusem, nifedypiną i itrakonazolem.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Mykafungina ma niski potencjał wchodzenia w interakcje z lekami metabolizowanymi przez CYP3A. Nie stwierdzono istotnych interakcji z mykofenolanem mofetylu, cyklosporyną, takrolimusem, prednizolonem, syrolimusem, nifedypiną, flukonazolem, rytonawirem, ryfampicyną, itrakonazolem, worykonazolem i amfoterycyną B.

Jednoczesne podawanie z amfoterycyną B deoksycholanem może zwiększać ekspozycję na amfoterycynę B o 30%. Należy monitorować toksyczność amfoterycyny B.

Mykafungina może nieznacznie zwiększać biodostępność itrakonazolu, syrolimusu i nifedypiny. Należy monitorować pacjentów pod kątem toksyczności tych leków.

Wpływ na ciążę i laktację

Brak danych dotyczących stosowania mykafunginy u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach obserwowano szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie należy stosować w czasie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Nie wiadomo, czy mykafungina przenika do mleka kobiecego. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub leczenia, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka i matki.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane (≥2% pacjentów) to:

  • Nudności (2,8%)
  • Zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi (2,7%)
  • Zapalenie żył (2,5%)
  • Wymioty (2,5%)
  • Zwiększenie aktywności AspAT (2,3%)

Inne istotne działania niepożądane obejmują:

  • Zaburzenia krwi (leukopenia, neutropenia, niedokrwistość)
  • Reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne
  • Zaburzenia czynności wątroby
  • Reakcje skórne (w tym ciężkie reakcje, jak zespół Stevensa-Johnsona)
  • Zaburzenia czynności nerek

U dzieci niektóre działania niepożądane występowały częściej niż u dorosłych, szczególnie u pacjentów <1 roku życia.

Właściwości farmakologiczne

Mykafungina jest lekiem przeciwgrzybiczym z grupy echinokandyn. Działa poprzez hamowanie syntezy 1,3-β-D-glukanu, kluczowego składnika ściany komórkowej grzybów. Wykazuje działanie grzybobójcze wobec większości szczepów Candida oraz hamuje wzrost strzępek Aspergillus.

Postać farmaceutyczna

Proszek do sporządzania roztworu do infuzji. Dostępne fiolki zawierające 50 mg lub 100 mg mykafunginy. Po rozpuszczeniu 1 ml roztworu zawiera odpowiednio 10 mg lub 20 mg mykafunginy.

Micafungin Teva należy podawać w powolnym wlewie dożylnym trwającym około godziny. Szybsze podanie może zwiększać ryzyko reakcji histaminowych.



Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany: u dorosłych, młodzieży w wieku ≥16 lat i osób w podeszłym wieku: w leczeniu inwazyjnej kandydozy; w leczeniu kandydozy przełyku u pacjentów, u których właściwe jest zastosowanie leczenia dożylnego; w profilaktyce zakażeń wywołanych Candida u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni; u dzieci (w tym noworodków) i młodzieży <16 lat: w leczeniu inwazyjnej kandydozy; w profilaktyce zakażeń wywołanych Candida u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni. Podczas podejmowania decyzji o zastosowaniu produktu leczniczego należy uwzględnić potencjalne ryzyko rozwoju nowotworów wątroby. Z tego względu produkt można stosować wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych leków przeciwgrzybiczych nie jest właściwe. Należy przestrzegać oficjalnych/lokalnych wytycznych dotyczących właściwego stosowania leków przeciwgrzybiczych.

Leczenie produktem powinno być rozpoczęte przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażeń grzybiczych. W celu izolacji i identyfikacji szczepów chorobotwórczych, przed rozpoczęciem leczenia zaleca się pobranie próbek w celu wykonania posiewów mikologicznych oraz innych badań laboratoryjnych (w tym badania histopatologicznego). Leczenie można rozpocząć przed otrzymaniem wyników posiewów i innych badań. Jednak po uzyskaniu wyników tych badań należy odpowiednio skorygować leczenie przeciwgrzybicze. Dawkowanie mykafunginy zależy od mc. pacjenta. Stosowanie u dorosłych, młodzieży ≥16 lat i pacjentów w podeszłym wieku. Leczenie inwazyjnej kandydozy: mc. >40 kg: 100 mg/dobę; mc. ≤40 kg: 2 mg/kg/dobę. W przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie, np. utrzymywania się dodatnich wyników posiewów lub braku poprawy klinicznej, dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤40 kg. Leczenie kandydozy przełyku: mc. >40 kg: 150 mg/dobę; mc. ≤40 kg: 3 mg/kg/dobę. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mc. >40 kg: 50 mg/dobę; mc. ≤40 kg: 1 mg/kg/dobę. Czas trwania leczenia. Inwazyjna kandydoza: czas trwania leczenia zakażenia wywołanego Candida powinien wynosić co najmniej 14 dni. Leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować co najmniej przez tydz. po uzyskaniu 2 kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Kandydoza przełyku: mykafunginę należy podawać co najmniej przez tydz. po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mykafunginę należy podawać co najmniej przez tydz. po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów. Stosowanie u dzieci ≥4 m-cy życia i młodzieży <16 lat. Leczenie inwazyjnej kandydozy: mc. >40 kg: 100 mg/dobę; mc. ≤40 kg: 2 mg/kg/dobę. W przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie, np. utrzymywania się dodatnich wyników posiewów lub braku poprawy klinicznej, dawkę można zwiększyć do 200 mg/dobę u pacjentów ważących >40 kg lub do 4 mg/kg mc./dobę u pacjentów ważących ≤40 kg. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mc. >40 kg: 50 mg/dobę; mc. ≤40 kg: 1 mg/kg/dobę. Stosowanie u dzieci <4 m-cy życia (w tym u noworodków). Leczenie inwazyjnej kandydozy: 4-10 mg/kg/dobę. Po podaniu 4 mg/kg mc. mykafunginy dzieciom w wieku poniżej 4 m-cy osiąga się podobną ekspozycję jak u dorosłych po podaniu 100 mg/dobę w leczeniu inwazyjnej kandydozy. Jeżeli podejrzewa się zakażenie OUN, należy zastosować większą dawkę (np. 10 mg/kg mc.), ze względu na zależne od dawki przenikanie mykafunginy do OUN. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: 2 mg/kg/dobę. Czas trwania leczenia. Inwazyjna kandydoza: czas trwania leczenia zakażenia wywołanego Candida powinien wynosić co najmniej 14 dni. Leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować co najmniej przez tydz. po uzyskaniu 2 kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia. Profilaktyka zakażeń wywołanych Candida: mykafunginę należy podawać co najmniej przez tydz. po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów. Doświadczenie dotyczące stosowania mykafunginy u pacjentów poniżej 2 lat jest ograniczone. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne dostosowanie dawki. Obecnie nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania mykafunginy u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i dlatego nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Populacja pediatryczna. Nie ustalono w wystarczającym stopniu bezpieczeństwa i skuteczności stosowania mykafunginy w dawkach 4 mg/kg mc. i 10 mg/kg mc. w leczeniu inwazyjnej kandydozy z zakażeniem OUN u dzieci w wieku poniżej 4 m-cy życia (w tym u noworodków).

Podanie dożylne. Po rozpuszczeniu i rozcieńczeniu roztw. należy podawać w powolnym wlewie dożylnym trwającym ok. godziny. Szybsze podanie wlewów może spowodować częstsze występowanie reakcji, których mediatorem jest histamina. Zalecenia dotyczące sposobu przygotowania produktu do stosowania patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne echinokandyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Wpływ na wątrobę: obserwowano rozwój ognisk zmienionych hepatocytów (ang. FAH) i raków wątrobowokomórkowych po 3-ym lub dłuższym okresie podawania u szczurów. Zakładany próg dla rozwoju nowotworów u szczurów w przybliżeniu mieści się w zakresie ekspozycji klinicznej. Nie można wykluczyć znaczenia tej obserwacji dla stosowania terapeutycznego u ludzi. W trakcie leczenia mykafunginą należy dokładnie monitorować czynność wątroby. W celu zminimalizowania ryzyka regeneracji adaptacyjnej i, w następstwie, możliwości tworzenia się nowotworów wątroby, zaleca się wczesne przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia istotnego i utrzymującego się zwiększenia aktywności AlAT/AspAT. Leczenie mykafunginą należy prowadzić po dokonaniu starannej oceny stosunku korzyści do ryzyka, szczególnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub przewlekłymi chorobami wątroby stanowiącymi stany przednowotworowe, takimi jak zaawansowane włóknienie wątroby, marskość wątroby, wirusowe zapalenie wątroby, choroba wątroby u noworodków lub wrodzone niedobory enzymatyczne, lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki o właściwościach hepatotoksycznych i/lub genotoksycznych. Leczenie mykafunginą wiązało się z istotnymi zaburzeniami czynności wątroby (zwiększenie aktywności AlAT, AspAT lub zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej >3 razy niż wynosi górna granica normy) zarówno u zdrowych ochotników jak i u pacjentów. U niektórych pacjentów obserwowano cięższe zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby lub niewydolność wątroby, w tym przypadki śmiertelne. Pacjenci w wieku dziecięcym <1 roku mogą być bardziej podatni na uszkodzenie wątroby. Podczas stosowania mykafunginy mogą wystąpić reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne, w tym wstrząs. W razie wystąpienia powyższych reakcji należy przerwać wlew i zastosować odpowiednie leczenie. Zgłaszano skórne reakcje złuszczające, takie jak zespół Stevens-Johnsona oraz toksyczno-rozpływną martwicę naskórka. Pacjentów, u których wystąpi wysypka należy dokładnie monitorować, a jeżeli zmiany postępują, należy przerwać stosowanie mykafunginy. U pacjentów leczonych mykafunginą rzadko obserwowano powikłania hemolityczne, takie jak ostra hemoliza śródnaczyniowa lub niedokrwistość hemolityczna. Pacjentów, u których podczas leczenia mykafunginą stwierdza się kliniczne objawy hemolizy lub hemolizę w badaniach laboratoryjnych, należy dokładnie monitorować w kierunku nasilenia się tych objawów oraz rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z kontynuowania leczenia mykafunginą. Mykafungina może powodować choroby nerek, niewydolność nerek i nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych nerek. Należy dokładnie monitorować pacjentów w kierunku pogorszenia czynności nerek. Mykafunginę i deoksycholan amfoterycyny B powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania. Należy dokładnie monitorować toksyczne działanie deoksycholanu amfoterycyny B. Pacjentów, którzy stosują syrolimus, nifedypinę lub itrakonazol jednocześnie z mykafunginą, należy monitorować w kierunku toksycznego działania syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu i, jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawki syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu. Częstość występowania niektórych działań niepożądanych była większa u pacjentów w wieku dziecięcym niż u dorosłych. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Mykafungina nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Pacjenci powinni zostać jednak poinformowani, że podczas leczenia mykafunginą notowano zawroty głowy.

Mykafungina ma mały potencjał wchodzenia w interakcje z lekami metabolizowanymi z udziałem CYP3A. Celem badań dotyczących interakcji, przeprowadzonych u osób zdrowych, była ocena możliwych interakcji mykafunginy z mykofenolanem mofetylu, cyklosporyną, takrolimusem, prednizolonem, syrolimusem, nifedypiną, flukonazolem, rytonawirem, ryfampicyną, itrakonazolem, worykonazolem i amfoterycyną B. W badaniach tych nie stwierdzono zmian w farmakokinetyce mykafunginy. Nie jest konieczne dostosowanie dawki mykafunginy podczas jednoczesnego stosowania wyżej wymienionych leków. Biodostępność (wartość AUC) itrakonazolu, syrolimusu i nifedypiny zwiększyła się w niewielkim stopniu w obecności mykafunginy (odpowiednio: 22%, 21% i 18%). Jednoczesne podawanie mykafunginy i deoksycholanu amfoterycyny B wiązało się z 30% zwiększeniem ekspozycji na deoksycholan amfoterycyny B. Ponieważ może to mieć znaczenie kliniczne, mykafunginę i deoksycholan amfoterycyny B powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania. Należy dokładnie monitorować toksyczne działanie deoksycholanu amfoterycyny B. Pacjentów, którzy stosują syrolimus, nifedypinę lub itrakonazol jednocześnie z mykafunginą, należy monitorować w kierunku toksycznego działania syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu i, jeśli to konieczne, należy zmniejszyć dawki syrolimusu, nifedypiny lub itrakonazolu.

Brak jest danych dotyczących stosowania mykafunginy u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach mykafungina przenikała przez barierę łożyska i obserwowano jej szkodliwy wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy mykafungina przenika do mleka kobiecego. W badaniach na zwierzętach stwierdzono wydzielanie mykafunginy z mlekiem. Decyzję o kontynuacji/przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji/przerwaniu leczenia produktem należy podjąć po uwzględnieniu korzyści dla dziecka wynikających z karmienia piersią i korzyści dla matki, wynikających z leczenia produktem. W badaniach na zwierzętach obserwowano toksyczny wpływ na jądra. Mykafungina może niekorzystnie wpływać na płodność u mężczyzn.

W oparciu o doświadczenia z badań klinicznych działania niepożądane wystąpiły łącznie u 32,2% pacjentów. Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należały: nudności (2,8%), zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi (2,7%), zapalenie żył (2,5%, przede wszystkim u pacjentów z zakażeniem HIV i cewnikami założonymi do żył obwodowych), wymioty (2,5%) i zwiększenie aktywności AspAT (2,3%). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) leukopenia, neutropenia, niedokrwistość; (niezbyt często) pancytopenia, małopłytkowość, eozynofilia, hipoalbuminemia; (rzadko) niedokrwistość hemolityczna, hemoliza; (nieznana) uogólnione wykrzepianie wewnątrz-naczyniowe. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje anafilaktyczne/reakcje anafilaktoidalne, nadwrażliwość; (nieznana) wstrząs anafilaktyczny i anafilaktoidalny. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) nadmierne pocenie się. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokaliemia, hipomagnezemia, hipokalcemia; (niezbyt często) hiponatremia, hiperkaliemia, hipofosfatemia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność, lęk, splątanie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) senność, drżenie, zawroty głowy, zaburzenia smaku. Zaburzenia serca: (niezbyt często) tachykardia, kołatania serca, bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) zapalenie żył; (niezbyt często) niedociśnienie, nadciśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy; (nieznana) wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha; (niezbyt często) niestrawność, zaparcia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności AspAT, AlAT, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (w tym hiperbilirubinemia), nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby; (niezbyt często) niewydolność wątroby, zwiększenie aktywności γ-glutamylotransferazy, żółtaczka, cholestaza, powiększenie wątroby, zapalenie wątroby; (nieznana) uszkodzenie komórek wątrobowych, w tym przypadki zgonów. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (nieznana) pokrzywka, świąd, rumień; (nieznana) toksyczne wykwity skórne, rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nasilenie niewydolności nerek; (nieznana) upośledzenie czynności nerek, ostra niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, dreszcze; (niezbyt często) zakrzep w miejscu podania, zapalenie w miejscu podania, bolesność w miejscu podania, obrzęk obwodowy. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi. W badaniach klinicznych zgłaszano występowanie takich objawów, jak wysypka i dreszcze. W większości przypadków były to objawy o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu i nie stanowiły ograniczenia w leczeniu. Ciężkie działania niepożądane (np. reakcje anafilaktoidalne 0,2%) podczas leczenia mykafunginą zgłaszano niezbyt często i jedynie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi (np. zaawansowany AIDS, nowotwory złośliwe), wymagającymi jednoczesnego stosowania wielu innych leków. W badaniach klinicznych u pacjentów leczonych mykafunginą działania niepożądane ze strony wątroby wystąpiły łącznie u 8,6% pacjentów. W większości przypadków były to działania niepożądane o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu. Najczęściej stwierdzano zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej (2,7%), AspAT (2,3%), AlAT (2,0%), zwiększenie stężenia bilirubiny (1,6%) we krwi oraz nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby (1,5%). U kilku pacjentów przerwano leczenie ze względu na zdarzenie niepożądane dotyczące wątroby (1,1%; 0,4% ciężkie). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby występowały niezbyt często. Żadna z reakcji w miejscu podania nie spowodowała ograniczenia w leczeniu. Niektóre działania niepożądane występowały częściej u pacjentów w wieku dziecięcym niż u dorosłych. Ponadto u dzieci w wieku <1 roku 2-krotnie częściej występowało zwiększenie aktywności AlAT, AspAT i fosfatazy zasadowej niż u starszych dzieci. Najbardziej prawdopodobną przyczyną tych różnic obserwowanych w badaniach klinicznych było występowanie innych chorób podstawowych w tej grupie pacjentów w porównaniu z dorosłymi i starszymi dziećmi. W chwili włączenia do badania, odsetek pacjentów w wieku dziecięcym z neutropenią był kilkakrotnie większy niż odsetek pacjentów dorosłych (40,2% dzieci i 7,3% dorosłych); podobnie było w przypadku allogenicznego HSCT (odpowiednio 29,4% i 13,4%) oraz nowotworów złośliwych krwi (odpowiednio 29,1% i 8.7%). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) małopłytkowość. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie, niedociśnienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hiperbilirubinemia, hepatomegalia. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) ostra niewydolność nerek, zwiększenie stężenia mocznika we krwi.

W badaniach klinicznych u dorosłych pacjentów po podaniu wielokrotnym dawki dobowej do 8 mg/kg mc. (maks. dawka całkowita 896 mg) nie stwierdzono toksyczności ograniczającej dawkę. Zgłoszono pojedynczy przypadek podania noworodkowi dawki 16 mg/kg mc./dobę. Nie stwierdzono u niego działań niepożądanych związanych z podaniem dużej dawki. Brak doświadczenia z przedawkowaniem mykafunginy. W przypadku przedawkowania należy zastosować ogólne środki wspomagające i wdrożyć leczenie objawowe. Mykafungina silnie wiąże się z białkami osocza i nie da się jej usunąć z organizmu poprzez dializę.

Mykafungina niekompetycyjnie hamuje syntezę 1,3-β-D-glukanu, zasadniczego składnika ściany komórkowej grzybów 1,3-β-D-glukan nie występuje w komórkach ssaków. Mykafungina wykazuje działanie grzybobójcze na większość drożdżaków z rodzaju Candida i silnie hamuje wzrost aktywnie rosnących strzępek grzybów z rodzaju Aspergillus.

1 fiol. zawiera 50 mg lub 100 mg mykafunginy (w postaci mykafunginy sodowej). Po odtworzeniu 1 ml zawiera 10 mg lub 20 mg mykafunginy.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.