Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Miansegen

Mianserin

tabl. powl.
10 mg
90 szt.
Doustnie
Rx
100%
25,95
Miansegen
tabl. powl.
60 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
49,56
30% (1)
14,87
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Miansegen
tabl. powl.
30 mg
20 szt.
Doustnie
Rx
100%
17,81
Miansegen
tabl. powl.
30 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
26,90
30% (1)
8,07
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.
Miansegen
tabl. powl.
10 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
9,83
30% (1)
2,95
S (2)
bezpł.
DZ (3)
bezpł.

Miansegen - charakterystyka leku przeciwdepresyjnego

Wskazania

Miansegen jest wskazany w leczeniu objawów zaburzeń depresyjnych u pacjentów dorosłych. Lek wykazuje działanie przeciwdepresyjne, anksjolityczne oraz poprawiające jakość snu.

Mechanizm działania

Miansegen należy do grupy piperazynoazepin i nie jest strukturalnie podobny do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Mechanizm działania polega na:

  • Zwiększaniu ośrodkowego przewodnictwa nerwowego poprzez blokadę receptorów α2-adrenergicznych
  • Hamowaniu zwrotnego wychwytu noradrenaliny
  • Interakcji z receptorami serotoninergicznymi w OUN
  • Blokowaniu receptorów histaminowych H1 i adrenergicznych α1 (działanie uspokajające)

Lek nie wykazuje istotnego działania antycholinergicznego charakterystycznego dla trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Skuteczność przeciwdepresyjna mianseryny została potwierdzona w badaniach kontrolowanych placebo.

Dawkowanie

Grupa pacjentów Dawkowanie początkowe Dawkowanie docelowe
Dorośli 30 mg/dobę 60-90 mg/dobę
Osoby w podeszłym wieku 30 mg/dobę Indywidualnie, zwykle mniejsza niż u dorosłych
Dzieci i młodzież <18 lat Nie zaleca się stosowania

Dawkę dobową można przyjmować w dawkach podzielonych lub jednorazowo na noc. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, zwiększając stopniowo co kilka dni do uzyskania właściwej reakcji klinicznej.

Czas trwania terapii

Pozytywna reakcja kliniczna występuje zwykle po 2-4 tygodniach leczenia. W przypadku braku poprawy po kolejnych 2-4 tygodniach, należy rozważyć przerwanie terapii. Po uzyskaniu poprawy zaleca się kontynuowanie leczenia przez 4-6 miesięcy. Nagłe odstawienie leku rzadko powoduje objawy odstawienne.

Kluczowe jest indywidualne dostosowanie dawki oraz monitorowanie pacjenta, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia. Długość terapii powinna być dostosowana do odpowiedzi klinicznej pacjenta.

Przeciwwskazania

Stosowanie mianseryny jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na mianserynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Mania
  • Ciężka choroba wątroby
  • Okres karmienia piersią

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Ryzyko zachowań samobójczych: Pacjenci, szczególnie młodzi dorośli i osoby z myślami samobójczymi w wywiadzie, wymagają ścisłej obserwacji, zwłaszcza na początku leczenia i przy zmianie dawki. Należy poinformować pacjentów i ich opiekunów o konieczności zgłaszania wszelkich niepokojących objawów.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego: Istnieje ryzyko wystąpienia granulocytopenii lub agranulocytozy, szczególnie w pierwszych 4-6 tygodniach leczenia. Zaleca się regularne wykonywanie morfologii krwi z rozmazem w pierwszych 3 miesiącach terapii.

Pacjenci z chorobami układu krążenia: Należy zachować ostrożność u pacjentów po niedawno przebytym zawale serca lub z blokiem serca. Ryzyko kardiotoksyczności przy dawkach terapeutycznych jest niskie.

Osoby w podeszłym wieku: Wymagają szczególnej uwagi ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych, takich jak pobudzenie, splątanie czy hipotonia ortostatyczna.

Inne grupy ryzyka: Ostrożność należy zachować u pacjentów z padaczką, cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek, jaskrą z wąskim kątem przesączania, przerostem prostaty oraz guzem chromochłonnym.

Stosowanie mianseryny wymaga starannego monitorowania pacjenta, szczególnie w grupach podwyższonego ryzyka. Kluczowe jest wczesne wykrycie potencjalnych działań niepożądanych i odpowiednie dostosowanie terapii.

Interakcje lekowe

Inhibitory MAO: Nie należy stosować mianseryny jednocześnie z inhibitorami MAO ani w ciągu 2 tygodni od zaprzestania ich podawania. Podobnie, należy zachować 2-tygodniowy odstęp przed rozpoczęciem terapii inhibitorami MAO u pacjentów przyjmujących mianserynę.

Leki przeciwpadaczkowe: Induktory CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina) mogą obniżać stężenie mianseryny w osoczu. Konieczne może być dostosowanie dawki.

Leki hipotensyjne: Mianseryna nie wchodzi w istotne interakcje z lekami obniżającymi ciśnienie krwi, jednak zaleca się kontrolę ciśnienia tętniczego.

Leki przeciwkrzepliwe: Jednoczesne stosowanie z pochodnymi kumaryny (np. warfaryna) jest dopuszczalne, ale wymaga starannego monitorowania.

Alkohol: Może nasilać działanie sedatywne mianseryny. Pacjentów należy poinformować o konieczności unikania spożywania alkoholu w trakcie leczenia.

Przy stosowaniu mianseryny kluczowe jest uwzględnienie potencjalnych interakcji lekowych i odpowiednie dostosowanie terapii oraz monitorowanie pacjenta.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obejmują:

  • Senność (szczególnie w początkowym okresie leczenia)
  • Zaburzenia krwi (granulocytopenia, agranulocytoza)
  • Zwiększenie masy ciała
  • Zaburzenia psychiczne (hipomania)
  • Zaburzenia układu nerwowego (drgawki, zespół niespokojnych nóg)
  • Zaburzenia sercowo-naczyniowe (bradykardia, niedociśnienie)
  • Zaburzenia wątroby (zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, żółtaczka)
  • Reakcje skórne (wysypka)
  • Bóle stawów, obrzęki

Rzadziej mogą wystąpić: zaburzenia dotyczące piersi, zawroty głowy, poliartropatia, nadmierna potliwość oraz drżenie.

Pacjenci powinni być poinformowani o możliwych działaniach niepożądanych i konieczności zgłaszania ich lekarzowi. Szczególną uwagę należy zwrócić na objawy zaburzeń krwi i wątroby.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania ograniczają się zwykle do przedłużonego działania sedatywnego. Rzadko mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca, drgawki, ostre niedociśnienie i depresja oddechowa. Leczenie polega na płukaniu żołądka oraz odpowiednim postępowaniu objawowym i podtrzymującym funkcje życiowe. Brak swoistego antidotum.

Wpływ na prowadzenie pojazdów i obsługę maszyn

Ze względu na możliwość wystąpienia senności, szczególnie w początkowym okresie leczenia, pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Warto zapamiętać
  • Miansegen wykazuje działanie przeciwdepresyjne, anksjolityczne i poprawiające sen, bez istotnego wpływu antycholinergicznego.
  • Kluczowe jest indywidualne dostosowanie dawki i ścisłe monitorowanie pacjenta, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia oraz w grupach podwyższonego ryzyka.

1) Choroby psychiczne lub upośledzenia umysłowe
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.
3) Pacjenci do ukończenia 18 roku życia


Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu objawów zaburzeń depresyjnych.

Dorośli. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. Zaleca się rozpocząć leczenie od dawki 30 mg/dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać co kilka dni, aż do osiągnięcia właściwej reakcji klinicznej pacjenta. Zróżnicowane dawkowanie w zależności od stopnia depresji wynosi 60-90 mg. Osoby w podeszłym wieku. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. Początkowo dawka powinna wynosić 30 mg/dobę. Dawkę można zwiększać co kilka dni. Zazwyczaj dawka mniejsza niż dla dorosłych jest wystarczająca do uzyskania zadowalającej reakcji klinicznej pacjenta. Dzieci i młodzież. Preparat nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dawkę dobową można przyjąć w dawkach podzielonych albo w jednej dawce dobowej na noc (ze względu na korzystny wpływ na sen). Leczenie odpowiednią dawką powoduje zazwyczaj pozytywną reakcję kliniczną w ciągu 2-4 tyg.. W przypadku niezadowalającej reakcji, dawkę można zwiększyć. Jeżeli w ciągu następnych 2-4 tyg. leczenia nie ma reakcji, leczenie należy przerwać. Po uzyskaniu poprawy klinicznej celowe jest kontynuowanie leczenia przez 4-6 m-cy. Nagłe odstawienie produktu leczniczego bardzo rzadko powoduje objawy odstawienne.

Tabl. należy połykać w całości bez rozgryzania.

Nadwrażliwość na mianserynę (substancję czynną) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Mania. Ciężka choroba wątroby.

Mianseryny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. rż. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku 1-szych tyg. leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznym, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienia zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. W czasie leczenia mianseryną opisywano zahamowanie czynności szpiku kostnego objawiającą się granulocytopenią lub agranulocytozą. Reakcje takie występowały najczęściej po 4-6 tyg. leczenia i zazwyczaj były odwracalne po odstawieniu leku. W czasie 1-szych 3 m-cy leczenia zaleca się wykonywanie co 4 tyg. morfologii krwi z rozmazem. Poza tym należy monitorować stan kliniczny pacjenta i w razie wystąpienia gorączki, bólu gardła, zapalenia jamy ustnej lub innych objawów infekcji przerwać leczenie i wykonać rozmaz krwi. Tego rodzaju działanie niepożądane obserwowano we wszystkich grupach wiekowych, ale wydaje się, że występuje ono częściej u osób w podeszłym wieku. Zawsze należy zachować ostrożność u chorych po niedawno przebytym zawale serca lub z blokiem serca. Wydaje się, że podczas stosowania dawek terapeutycznych groźne działanie kardiotoksyczne zdarza się rzadko, nawet u pacjentów z istniejącą już chorobą serca, po zawale serca lub z niewydolnością serca. U osób w podeszłym wieku skłonność do występowania objawów niepożądanych, takich jak pobudzenie, splątanie i hipotonia ortostatyczna jest mniejsza w czasie stosowania mianseryny niż leków trójpierścieniowych,, ale u chorych z tej grupy należy zachować ostrożność w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych. Chorzy zagrożeni wysokim ryzykiem samobójstwa wymagają starannego nadzoru na początku leczenia. Gdy to możliwe, należy unikać stosowania leku u chorych na padaczkę. W czasie leczenia chorych z cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek należy zachować typowe środki ostrożności i kontrolować dawkowanie innych, jednocześnie stosowanych leków. Należy również obserwować pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania oraz pacjentów z objawami sugerującymi przerost prostaty, choć w czasie leczenia mianseryną antycholinergiczne objawy niepożądane nie powinny występować. Istnieją pewne dane wskazujące na to, że mianseryna, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, może spowodować hipomanię u podatnych osób z afektywną chorobą dwubiegunową. W takim przypadku leczenie mianseryną należy odstawić. Jeśli w czasie terapii mianseryną konieczny jest zabieg chirurgiczny, należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu tego leku. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z guzem chromochłonnym (phaechromocytoma). Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki. Najczęstszym objawem niepożądanym jest senność występująca szczególnie w 1-szych dniach leczenia. Należy ostrzec pacjentów przed ewentualnym zagrożeniem związanym z prowadzeniem pojazdów lub obsługą maszyn. Alkohol może nasilać ewentualną senność.

Mianseryna może wzmagać hamujące działanie alkoholu na OUN, pacjentów należy ostrzec, że w czasie leczenia powinni unikać spożywania alkoholu. Mianseryna nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO (takimi jak: moklobemid, tranylcypromina i linezolid) ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania. W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć około 2 tyg. zanim pacjenci przyjmujący mianserynę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Jednoczesne leczenie przy użyciu leków przeciwpadaczkowych będących induktorami CYP3A4 (jak fenytoina lub karbamazepina) może spowodować obniżenie stężenia mianseryny w osoczu. Modyfikacja dawki powinna być rozważona w przypadku, gdy jednoczesne leczenie tymi lekami jest rozpoczęte lub przerwane. Nie opisywano interakcji z lekami sympatykomimetycznymi. Interakcje takie wydają się bardzo mało prawdopodobne. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że mianseryna nie wchodzi w interakcje z lekami hipotensyjnymi, takimi jak betanidyna, klonidyna, hydralazyna, guanetydyna czy propranolol (stosowany samodzielnie bądź w skojarzeniu z hydralazyną). Niemniej jednak u osób przyjmujących jednocześnie leczenie hipotensyjne zaleca się kontrolowanie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne leczenie przeciwkrzepliwe lekami z grupy pochodnych kumaryny (np. warfaryna) jest również dopuszczalne, ale należy wówczas prowadzić staranne dodatkowe kontrole.

Stosowanie mianseryny jest przeciwwskazane w czasie karmienia piersią. Jeżeli leczenie mianseryną jest konieczne, należy zaprzestać karmienia piersią. Nie należy stosować leku w czasie ciąży, gdy nie ma bezwzględnej potrzeby takiego leczenia. Nie ma dowodów potwierdzających bezpieczeństwo leku u kobiet ciężarnych. Badania na zwierzętach nie wykazały zagrożenia.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) nieprawidłowy skład krwi zwykle objawiający się jako granulocytopenia czy agranulocytoza. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) hipomania. Zaburzenia układu nerwowego: uspokojenie (występuje na początku leczenia i zmniejsza się wraz z kontynuacją terapii). (Uwaga: zmniejszenie dawki na ogół nie pomaga, a przy tym może powodować, że lek nie będzie skuteczny). Drgawki, hiperkineza (zespół niespokojnych nóg), złośliwy zespół neuroleptyczny. Zaburzenia serca: (nieznana) bradykardia po podaniu dawki początkowej. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, nieprawidłowa czynność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle stawów. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) obrzęk. W związku z tym, że przez pierwsze 2-4 tyg. leczenia może nie być poprawy, pacjentów należy w tym okresie starannie monitorować. Zgłaszano przypadki występowania myśli i zachowań samobójczych w czasie leczenia mianseryną lub w krótkim czasie po zaprzestaniu leczenia. W czasie leczenia przeciwdepresyjnego może dojść do zaostrzenia objawów psychotycznych, w tym manii i urojeń paranoidalnych. Zaleca się, aby leczenie mianseryną kontynuować jeszcze przez kilka m-cy po uzyskaniu wstępnej poprawy klinicznej. Inne objawy niepożądane, jakie mogą wystąpić, to: zaburzenia dotyczące piersi (ginekomastia, tkliwość piersi, laktacja niezwiązana z połogiem), zawroty głowy, poliartropatia, poty oraz drżenie.

Objawy przedawkowania ograniczają się zwykle do przedłużonego działania sedatywnego. Mało prawdopodobne są: zaburzenia rytmu serca, drgawki, ostre niedociśnienie i depresja oddechowa. Nie ma swoistego antidotum. Postępowanie polega na płukaniu żołądka oraz odpowiednim leczeniu objawowym i podtrzymującym funkcje życiowe.

Mianseryna należy do grupy piperazynoazepin, które chemicznie nie są podobne do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. W jej strukturze brak podstawowego łańcucha bocznego, który uważa się za odpowiedzialny za działanie antycholinergiczne trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Mianseryna zwiększa ośrodkowe przewodnictwo nerwowe, blokując receptory α2-adrenergiczne, i hamuje zwrotny wychwyt noradrenaliny. Dodatkowo stwierdzono interakcję z receptorami serotoninowymi w OUN. Badania farmakologiczno elektroencefalograficzne u ludzi potwierdziły działanie przeciwdepresyjne mianseryny. Skuteczność przeciwdepresyjną mianseryny potwierdzono w badaniach kontrolowanych placebo i wykazano, że jest ona porównywalna z innymi obecnie stosowanymi lekami przeciwdepresyjnymi. Co więcej, wykazuje właściwości anksjolityczne, poprawia sen poprzez jego pogłębienie i wydłużenie, co ma szczególne znaczenie w leczeniu chorych z lękiem lub zaburzeniami snu występującymi w zaburzeniach depresyjnych. Uważa się, że właściwości uspokajające mianseryny związane są z blokowaniem receptorów histaminowych H1 i adrenergicznych α1. Mianseryna jest lekiem dobrze tolerowanym również przez osoby w podeszłym wieku i pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi. W dawkach leczniczych mianseryna nie wykazuje działania przeciwcholinergicznego i praktycznie nie ma wpływu na układ sercowo-naczyniowy. Po przedawkowaniu wykazuje słabsze działanie kardiotoksyczne niż trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mianseryna nie antagonizuje działania sympatykomimetyków oraz leków przeciwnadciśnieniowych, które blokują receptory adrenergiczne (np. betanidyna) czy α2 receptory (np. klonidyna, metyldopa).

1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 30 mg lub 60 mg chlorowodorku mianseryny.

Otępienie w chorobie Alzheimera F00
Otępienie naczyniowe F01
Otępienie w przebiegu innych chorób sklasyfikowanych gdzie indziej F02
Otępienie nieokreślone F03
Organiczny zespół amnestyczny nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi F04
Majaczenie niespowodowane przez alkohol ani inne substancje psychoaktywne F05
Inne zaburzenia psychiczne spowodowane uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu i chorobą somatyczną F06
Zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu F07
Nieokreślone zaburzenia psychiczne organiczne lub objawowe F09
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem alkoholu F10
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem opioidów F11
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kanabinoli F12
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji uspokajających i nasennych F13
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kokainy F14
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem innych substancji stymulujących, w tym kofeiny F15
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem halucynogenów F16
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane paleniem tytoniu F17
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane odurzaniem się lotnymi rozpuszczalnikami organicznymi F18
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem wielu narkotyków i innych substancji psychoaktywnych F19
Schizofrenia F20
Zaburzenie schizotypowe F21
Uporczywe zaburzenia urojeniowe F22
Ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne F23
Indukowane zaburzenie urojeniowe F24
Zaburzenia schizoafektywne F25
IInne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne F28
Nieokreślona psychoza nieorganiczna F29
Epizod maniakalny F30
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe F31
Epizod depresyjny F32
Zaburzenie depresyjne nawracające F33
Uporczywe zaburzenia nastroju [afektywne] F34
Inne zaburzenia nastroju [afektywne] F38
Zaburzenia nastroju [afektywne], nieokreślone F39
Zaburzenia lękowe w postaci fobii F40
Inne zaburzenia lękowe F41
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne F42
Reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne F43
Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne] F44
Zaburzenia występujące pod maską somatyczną F45
Inne zaburzenia nerwicowe F48
Zaburzenia odżywiania F50
Nieorganiczne zaburzenia snu F51
Zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną F52
Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania związane z połogiem, niesklasyfikowane gdzie indziej F53
Czynniki psychologiczne lub behawioralne związane z zaburzeniami lub chorobami sklasyfikowanymi gdzie indziej F54
Nadużywanie substancji, które nie powodują uzależnienia F55
Nieokreślone zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi F59
Specyficzne zaburzenia osobowości F60
Zaburzenia osobowości mieszane i inne F61
Trwałe zmiany osobowości niewynikające z uszkodzenia ani z choroby mózgu F62
Zaburzenia nawyków i popędów F63
Zaburzenia identyfikacji płciowej F64
Zaburzenia preferencji seksualnych F65
Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną F66
Inne zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłychh F68
Zaburzenia osobowości i zachowania u dorosłych, nieokreślone F69
Upośledzenie umysłowe lekkiego stopnia F70
Upośledzenie umysłowe umiarkowanego stopnia F71
Upośledzenie umysłowe znacznego stopnia F72
Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia F73
Inne upośledzenie umysłowe F78
Nieokreślone upośledzenie umysłowe F79
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka F80
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych F81
Specyficzne zaburzenia rozwojowe funkcji motorycznych F82
Mieszane specyficzne zaburzenia rozwojowe F83
Całościowe zaburzenia rozwojowe F84
Inne zaburzenia rozwoju psychologicznego F88
Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychologicznego F89
Zaburzenia hiperkinetyczne F90
Zaburzenia zachowania F91
Mieszane zaburzenia zachowania i emocji F92
Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie F93
Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym F94
Tiki F95
Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym F98
Nieokreślone zaburzenia psychiczne, zaburzenie psychiczne nieokreślone inaczej F99

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Przyspieszony metabolizm leku w wątrobie (o 42%) poprzez pobudzenie enzymów mikrosomalnych przez związki powstałe podczas smażenia lub grillowania mięsa. Zmniejszenie stężenia leku we krwi prowadzi do braku lub osłabienia efektu terapeutycznego.

Zywność zakwaszająca treść pokarmową zmniejsza wchłanianie leków.