Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Methadone Hydrochloride Molteni

Methadone hydrochloride

syrop
1 mg/ml
1 but. 1000 ml
Doustnie
Rx-w
100%
142,38
Methadone Hydrochloride Molteni
syrop
1 mg/ml
1 but. 10 ml
Doustnie
Rx-w
100%
6,18
R (1)
6,18
S (2)
bezpł.
Methadone Hydrochloride Molteni
syrop
1 mg/ml
1 but. 20 ml
Doustnie
Rx-w
100%
7,11
R (1)
5,71
S (2)
bezpł.
Methadone Hydrochloride Molteni
syrop
1 mg/ml
1 but. 100 ml
Doustnie
Rx-w
100%
22,98
R (1)
3,20
S (2)
bezpł.

Methadone Hydrochloride Molteni - charakterystyka produktu leczniczego

Wskazania do stosowania

Methadone Hydrochloride Molteni jest wskazany w następujących przypadkach:

  • Leczenie opioidowego zespołu abstynencyjnego
  • Leczenie substytucyjne uzależnień od heroiny i morfiny (w ramach specjalistycznych programów leczenia substytucyjnego)
  • Jako lek drugiego rzutu w zwalczaniu silnych bólów, szczególnie w chorobach nowotworowych i po zabiegach chirurgicznych

Metadon, jako silny opioid, wykazuje skuteczność w łagodzeniu objawów odstawiennych oraz w terapii substytucyjnej uzależnień opioidowych. Jego długi okres półtrwania pozwala na rzadsze dawkowanie w porównaniu do innych opioidów, co jest korzystne w leczeniu uzależnień.

Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie metadonu musi być ściśle dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i rodzaju wskazania:

Wskazanie Dawkowanie
Uzależnienie opioidowe Dawka początkowa: 15-20 mg
Dawka może być zwiększona w przypadku silnego uzależnienia
Leczenie bólu 2,5-10 mg co 3-8 godzin, w zależności od nasilenia bólu

Dawkowanie należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta.

W leczeniu uzależnień dawkowanie powinno być skorelowane z programem detoksykacji i stopniem uzależnienia pacjenta. Kluczowe jest staranne monitorowanie pacjenta, szczególnie w początkowej fazie leczenia, w celu ustalenia optymalnej dawki terapeutycznej.

Przeciwwskazania

Stosowanie metadonu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na metadon lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Organiczne choroby serca
  • Poważne zaburzenia czynności wątroby i nerek
  • Niewyrównana cukrzyca
  • Porfiria
  • Okres karmienia piersią
  • Niedociśnienie
  • Uszkodzenie OUN i wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego
  • Nasilone napady astmy oskrzelowej
  • Niewydolność oddechowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc
  • Serce płucne
  • Oligemia
  • Ciąża (ze względu na potencjalne działanie niepożądane na rozwój płodu)

Metadon nie jest wskazany do znieczulenia w położnictwie ze względu na ryzyko depresji oddechowej u noworodka. Nie zaleca się również stosowania metadonu jako środka przeciwbólowego u dzieci z powodu braku wystarczających danych klinicznych dotyczących dawkowania w tej grupie wiekowej.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Stosowanie metadonu wymaga szczególnej ostrożności u następujących grup pacjentów:

  • Osoby w podeszłym wieku i osłabione
  • Pacjenci z niedoczynnością tarczycy
  • Choroba Addisona
  • Przerost prostaty
  • Zwężenie cewki moczowej
  • Ciężkie zaparcia

W tych przypadkach zaleca się stosowanie zmniejszonych dawek początkowych i ścisłe monitorowanie pacjenta. Metadon może powodować uzależnienie podobne do morfiny, dlatego musi być przepisywany i podawany z najwyższą ostrożnością.

Szczególną uwagę należy zwrócić na ryzyko depresji oddechowej, zwłaszcza u pacjentów z chorobami układu oddechowego lub przyjmujących inne leki o działaniu depresyjnym na OUN. Metadon może maskować objawy neurologiczne u pacjentów ze zmianami patologicznymi w obrębie OUN.

Warto zapamiętać
  • Metadon może powodować silne uzależnienie fizyczne i psychiczne
  • Istnieje ryzyko wystąpienia poważnej depresji oddechowej, szczególnie przy jednoczesnym stosowaniu z innymi lekami hamującymi OUN

Metadon może wpływać negatywnie na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci powinni być o tym poinformowani i zachować szczególną ostrożność podczas wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

Metadon wchodzi w liczne, istotne klinicznie interakcje z innymi lekami. Do najważniejszych należą:

  • Leki indukujące izoenzym CYP3A4 (np. barbiturany, karbamazepina, fenytoina) - mogą przyspieszać metabolizm metadonu, zmniejszając jego stężenie we krwi
  • Inhibitory CYP3A4 (np. klarytromycyna, flukonazol, sok grejpfrutowy) - mogą zwiększać stężenie metadonu
  • Leki przeciwretrowirusowe - mogą wpływać na metabolizm metadonu, wymagając dostosowania dawki
  • Antagoniści opioidów (nalokson, naltrekson) - znoszą działanie metadonu i mogą wywoływać zespół odstawienny
  • Leki hamujące czynność OUN - mogą nasilać depresję oddechową

Ze względu na złożoność interakcji, przy każdej modyfikacji terapii należy dokładnie monitorować stan pacjenta i w razie potrzeby dostosować dawkowanie metadonu.

Wpływ na ciążę i laktację

Metadon przenika przez barierę łożyskową i jest przeciwwskazany w ciąży ze względu na ryzyko zaburzeń rozwojowych płodu. Jest również wydzielany do mleka matki i przeciwwskazany podczas karmienia piersią, gdyż może powodować uzależnienie u dziecka.

Działania niepożądane

Do najpoważniejszych działań niepożądanych metadonu należą:

  • Depresja oddechowa
  • Zapaść krążeniowa
  • Zatrzymanie oddechu
  • Wstrząs
  • Zatrzymanie akcji serca

Często obserwowane są również: zawroty głowy, sedacja, nudności, wymioty, pocenie się i niedociśnienie ortostatyczne. Mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca, w tym groźne dla życia częstoskurcze typu torsade de pointes.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania metadonu obejmują:

  • Depresję oddechową
  • Głęboką senność przechodzącą w stupor lub śpiączkę
  • Zwężenie źrenic
  • Zwiotczenie mięśni szkieletowych
  • Zimną i spoconą skórę
  • Bradykardię i niedociśnienie

Leczenie przedawkowania skupia się na przywróceniu prawidłowej czynności oddechowej. Jako antidotum stosuje się nalokson, jednak ze względu na długi okres półtrwania metadonu, może być konieczne wielokrotne podawanie naloksonu.

Właściwości farmakologiczne

Metadon jest syntetycznym opioidem o działaniu agonistycznym na receptory opioidowe. Wykazuje długi okres półtrwania, co pozwala na rzadsze dawkowanie w porównaniu do morfiny. Jego działanie przeciwbólowe jest porównywalne do morfiny, jednak charakteryzuje się bardziej stopniowym początkiem działania i dłuższym czasem trwania efektu.

Postać farmaceutyczna

Methadone Hydrochloride Molteni dostępny jest w postaci syropu zawierającego 1 mg lub 5 mg chlorowodorku metadonu w 1 ml roztworu. Preparat przeznaczony jest wyłącznie do podawania doustnego.

Stosowanie metadonu wymaga szczególnej ostrożności i ścisłego nadzoru medycznego ze względu na ryzyko uzależnienia i poważnych działań niepożądanych. Lek powinien być stosowany tylko w przypadkach, gdy korzyści z terapii przewyższają potencjalne ryzyko.


1) Umiarkowany lub silny ból, który nie może być skutecznie leczony nieopioidowymi lekami przeciwbólowymi
Nowotwory złośliwe
2) Pacjenci 65+
Przysługuje uprawnionym pacjentom we wskazaniach określonych w decyzji o objęciu refundacją. Jeżeli lek jest refundowany we wszystkich zarejestrowanych wskazaniach, to jest w nich wszystkich bezpłatny dla pacjenta. Jeżeli natomiast lek jest refundowany w określonych wskazaniach, to jest bezpłatny dla seniorów tylko i wyłącznie w tych właśnie wskazaniach.


Wskazania

Leczenie opioidowego zespołu abstynencyjnego. Leczenie substytucyjne uzależnień od heroiny i morfiny (w ramach specjalnych programów leczenia substytucyjnego). Jako lek 2. rzutu w zwalczaniu silnych bólów, zwłaszcza w chorobach nowotworowych i po operacjach chirurgicznych.

Uzależnienie. Dawka początkowa 15-20 mg metadonu chlorowodorku jest zazwyczaj wystarczająca dla zniesienia objawów abstynencyjnych. W przypadku pacjentów uzależnionych od dużych dawek narkotyków, konieczne mogą okazać się większe dawki. W leczeniu uzależnień od heroiny i morfiny, dawkowanie należy skorelować z programem detoksykacji, oraz dostosować do stopnia uzależnienia pacjenta. Ból. Zwykle stosowana dawka u osoby dorosłej wynosi 2,5-10 mg, powtarzana w razie potrzeby co 3-8 h. Dawkowanie metadonu jako leku przeciwbólowego należy regulować w zależności od nasilenia bólu i od reakcji organizmu pacjenta.

Nadwrażliwość na metadon lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu. Organiczne choroby serca. Poważne zaburzenia czynności wątroby i nerek. Niewyrównana cukrzyca. Porfiria. Okres karmienia piersią. Niedociśnienie. Uszkodzenie OUN i wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Nasilone napady astmy oskrzelowej. Niewydolność oddechowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc. Serce płucne. Oligemia. Stosowanie metadonu jest przeciwwskazane w ciąży, ze względu na możliwe działanie niepożądane na rozwój płodu. Metadon nie jest wskazany do znieczulenia w położnictwie. Ze względu na długi T0,5 może powodować hamowanie czynności ośrodka oddechowego u noworodka. Nie zaleca się stosowania metadonu jako środka przeciwbólowego u dzieci, ponieważ dotychczasowe badania kliniczne nie są wystarczające do ustalenia właściwego sposobu dawkowania.

Pacjentom w podeszłym wieku i osłabionym, osobom cierpiącym na niedoczynność tarczycy, chorobę Addisona, przerost prostaty, zwężenie cewki moczowej, ciężkie zaparcia, metadon należy podawać ostrożnie i w zmniejszonych dawkach początkowych. Metadon może spowodować uzależnienie podobne do uzależnienia od morfiny. W następstwie powtarzanego podawania metadonu może wystąpić uzależnienie psychiczne, uzależnienie fizyczne i tolerancja, dlatego musi on być przepisywany i podawany z taką samą ostrożnością, jak w przypadku morfiny. Metadon musi być podawany ze szczególną ostrożnością i w zmniejszonych dawkach pacjentom, którzy otrzymująjednocześnie inne opioidowe środki przeciwbólowe, anestetyki do znieczulenia ogólnego, fenotiazynę, inne nasenne środki uspokajające, trój pierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inne leki hamujące czynność OUN, także alkohol. Mogą wystąpić: depresja, głęboka sedacja lub śpiączka. Metadon nie ma działania przedwiekowego - dlatego objawów lęku, które wystąpią w trakcie kuracji, nie wolno leczyć zwiększając dawkę metadonu. Hamujący wpływ metadonu na oddychanie i jego zdolność podwyższania ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego mogą zostać znacznie zwiększone w przypadku istniejącego podwyższenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego; co więcej narkotyki wywołują niepożądane efekty, które mogą maskować objawy neurologiczne u pacjentów ze zmianami patologicznymi w obrębie OUN. U pacjentów z ostrymi napadami astmy, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc lub z sercem płucnym i u osób ze znacznie zmniejszoną rezerwą oddechową poprzedzoną wcześniej zaistniałą depresją oddechową, niedotlenieniem narządów i tkanek lub hiperkapnią, nawet zwykle stosowane terapeutyczne dawki narkotyków mogą zredukować przepływ oddechowy i zwiększyć oporność dróg oddechowych aż do zatrzymania oddechu. Użycie metadonu lub innych narkotyków może zaburzać diagnozę lub postępowanie kliniczne u pacjentów z ostrymi objawami brzusznymi. Podawanie metadonu może powodować poważne obniżenie ciśnienia krwi u osób z oligemią lub w przypadku równoczesnego stosowania takich produktów leczniczych, jak fenotiazyna lub niektóre anestetyki. U pacjentów leczonych ambulatoryjnie metadon może wywołać niedociśnienie ortostatyczne. U pacjentów z fizycznym uzależnieniem od narkotyku, podanie zwykłej dawki narkotycznego antagonisty może wywołać ostry zespół odstawienny. Nasilenie tego zespołu będzie zależało od stopnia uzależnienia fizycznego i od dawki podanego antagonisty. Należy, o ile to możliwe, unikać użycia narkotycznego antagonisty w tym przypadku. Kiedy musi on zostać użyty do leczenia ciężkiej depresji oddechowej u pacjenta uzależnionego fizycznie, antagonista musi być podany z wyjątkową ostrożnością i stopniowo w dawkach mniejszych niż zwykle stosowane. Produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami - nietolerancją fruktozy, złym wchłanianiem glukozo-galaktozy lub niedoborem sacharazo-izomaltazy - nie powinni przyjmować tego leku. Lek ma postać syropu i może być podawany wyłącznie doustnie - w żadnym wypadku nie należy stosować go pozajelitowo. Metadon ma negatywny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Może zmieniać psychiczną i/lub fizyczną sprawność konieczną do wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, takich jak prowadzenie pojazdu lub obsługa maszyn. Należy o tym poinformować pacjentów.

Metadon jest substratem P-glikoproteinowym, dlatego wszystkie leki hamujące go (np. chinidyna, werapamil) mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu w surowicy. Metadon jest metabolizowany przez izoenzym cytochromu CYP3A4. Substancje zwiększające aktywność izoenzymu CYP3A4 (np. barbiturany, karbamazepina, fenytoina, newirapina, ryfampicyna) mogą przyspieszać metabolizm wątrobowy metadonu. Efekty kliniczne interakcji mogą być silniejsze, jeśli najpierw rozpoczęto podawanie metadonu, a następnie wprowadzono 1 z leków indukujących izoenzym. Ponieważ opisywano występowanie zespołu abstynencyjnego wywołanego przez tę interakcję, konieczne może być niekiedy zwiększenie dawki metadonu. Jeśli podawanie leków indukujących izoenzym CYP3A4 zostanie przerwane, należy jednocześnie odpowiednio zmniejszyć dawkę metadonu. Kannabinoid, klarytromycyna, delawirdyna, erytromycyna, flukonazol, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon i sok grejpfrutowy - mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu. Metadon redukując dostępność biologiczną dydanozyny i stawudyny, zmniejsza pole pod krzywą stężenia osoczowego (AUC) i maks. stężenie w osoczu; może również spowalniać wchłanianie i zwiększać efekt 1. przejścia przez wątrobę tych leków. Metadon zwiększa osoczowe stężenie doustnych i dożylnych preparatów zydowudyny; zwiększenie wartości AUC jest wyraźniejsze dla postaci doustnych niż dożylnych preparatów zydowudyny. Działanie to jest wywołane hamowaniem procesu glukuronidacji i zmniejszeniem wydzielania zydowudyny w nerkach. Podczas terapii metadonem pacjentów należy monitorować ze względu na możliwą toksyczność zydowudyny; może być konieczne zmniejszenie dawki tego leku. Jednoczesne stosowanie metadonu i zydowudyny może wywoływać objawy opioidowego zespołu odstawiennego - bóle głowy, bóle mięśni, znużenie, drażliwość. Mogą spowalniać metabolizm metadonu na kilku etapach. Najsilniejsze interakcje występują w przypadku rytonawiru, natomiast interakcje metadonu i abakawiru są w większości przypadków niewielkie i nie wymagają zmian dawkowania. Efawirenz wzmaga metabolizm metadonu, modyfikując aktywność enzymatyczną układu cytochromu P450 3A4. Po 3-tyg. podawaniu efawirenzu obserwowano zmniejszenie maks. osoczowego stężenia i wartości AUC metadonu o odpowiednio 48% i 57%. Istnieją doniesienia o występowaniu zespołu odstawiennego u pacjentów leczonych metadonem, którym podawano efawirenz. Zespół występował zwykle po 2 tyg. stosowania efawirenzu i utrzymywał się przez okres do 28 dni. Dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania wymienionych leków konieczne może okazać się dostosowanie dawki. Pod względem budowy chemicznej metadon należy do słabych zasad. Ponieważ środki zmniejszające pH moczu (np. chlorek amonowy) mogą nasilać wydalanie metadonu z moczem, w przypadku terapii skojarzonej wskazane jest zwiększenie dawki metadonu. Leki o działaniu antagonistycznym w stosunku do opioidów (nalokson, naltrekson) znoszą działanie metadonu i mogą wywoływać zespół odstawienny. Leki o mieszanym działaniu agonistyczno-antagonistycznym (butorfanol, nalbufina, pentazocyna) mogą częściowo znosić działanie metadonu - efekt przeciwbólowy, hamowanie czynności ośrodka oddechowego i zaburzenia czynności OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków tej grupy może również potęgować działanie na OUN i układ oddechowy oraz nasilać efekt hipotensyjny. Wystąpienie działania addytywnego lub antagonistycznego zależy od dawkowania i jest najsilniej wyrażone w przypadku małych lub umiarkowanych dawek metadonu. U osób stosujących długotrwałe leczenie łękami tej grupy może wystąpić zespół odstawienny. Ponieważ leki o działaniu hamującym czynność OUN mogą potęgować depresję ośrodka oddechowego, w terapii skojarzonej z metadonem konieczne może być zmniejszenie dawki 1-go lub obu leków. Jednoczesne stosowanie metadonu i difenoksylatu lub loperamidu - leków o działaniu przeciwbiegunkowym - może powodować silne zaparcia i jednocześnie potęgować hamujący wpływ na OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków o działaniu przeciwmuskarynowym może wywoływać silne zaparcia, łub nawet niedrożność porażenną jelit, zwłaszcza, jeśli leczenie jest prowadzone przez dłuższy okres. Ponieważ oktreotyd może zmniejszać działanie przeciwbólowe metadonu i morfiny, zmniejszenie skuteczności przeciwbólowej leczenia może sugerować, że pacjent stosuje zawiesinę oktreotydu. Alkohol może wywoływać poważną depresję oddechową i niedociśnienie.

Metadon przenika przez barierę łożyska. Jako środek przeciwbólowy nie powinien być stosowany podczas ciąży ze względu na możliwość wywołania zaburzeń rozwojowych płodu. Metadon jest wydzielany do mleka karmiących matek. Jest przeciwwskazany u kobiet karmiących piersią, ponieważ może powodować uzależnienie u dziecka.

Najbardziej istotne działania niepożądane metadonu to: depresja oddechowa, zapaść krążeniowa, zatrzymanie oddechu, wstrząs i zatrzymanie serca. Najczęściej obserwowanymi niepożądanymi reakcjami są uczucie pustki w głowie, zawroty głowy, sedacja, nudności, wymioty, pocenie się i niedociśnienie ortostatyczne. Niektóre z tych działań, występujące częściej u pacjentów leczonych ambulatoryjnie, mogą zostać zmniejszone przez ułożenie pacjenta w pozycji leżącej. Inne reakcje niepożądane to: OUN: euforia, dysforia, bezsenność, pobudzenie, dezorientacja, ból głowy, osłabienie. Narząd wzroku: zwężenie źrenic, zaburzenia widzenia. Układ oddechowy: depresja oddechowa. Układ sercowo-naczyniowy: spadek ciśnienia krwi, tachykardia lub bradykardia, skurcze dodatkowe, krótkotrwała utrata przytomności i zaburzenia rytmu. Po dużych dawkach mogą wystąpić częstoskurcze typu torsade de pointes. Przewód pokarmowy: suchość ust, anoreksja, zaparcie i skurcze dróg żółciowych. Alergia: świąd, pokrzywka, inne reakcje skórne, obrzęk i rzadziej pokrzywka krwotoczna. Układ moczowo-płciowy: zatrzymanie moczu i trudności w oddawaniu moczu, działanie antydiuretyczne, zmniejszenie libido i/lub impotencja.

Depresja oddechowa (zmniejszona: częstość oddechu i/lub zmniejszenie pojemności życiowej płuc, oddech Cheyne'a i Stokesa, sinica), głęboka senność przechodząca w stupor lub śpiączkę, wyraźne zwężenie źrenic, zwiotczenie mięśni szkieletowych, zimna i spocona skóra, czasami bradykardia i niedociśnienie. W ciężkim przypadku przedawkowania mogą wystąpić: zatrzymanie oddechu, zapaść krążeniowa, nagłe zatrzymanie pracy serca i śmierć. Leczenie przedawkowania metadonu ma na celu głównie przeciwdziałanie niewydolności oddechowej. Należy zatem przywrócić regularną czynność oddechową, udrażniając układ oddechowy, stosując ciągłą, kontrolowaną wentylację oraz podając antidotum. Jako antidotum stosuje się dożylnie nalokson (0,4 mg), którego dawkowanie należy powtarzać aż do usunięcia zagrożenia. Należy podkreślić, że o ile metadon wykazuje przedłużone oddziaływanie na czynność oddechową, to czas działania naloksonu jest znacznie krótszy, przez co pacjent musi pozostawać pod stałą kontrolą, a podawanie antidotum należy powtarzać każdorazowo - gdy po zaprzestaniu jego działania - ponowią się objawy niewydolności oddechowej. Jeżeli diagnoza została postawiona prawidłowo i przedawkowanie metadonu jest jedyną przyczyną niewydolności oddechu, nie zaleca się stosowania innych stymulatorów oddechu. U pacjentów fizycznie uzależnionych od opioidów, podanie wskazanej powyżej dawki antidotum może wywołać ostre objawy abstynencyjne, których nasilenie związane jest ze stopniem uzależnienia fizycznego. W takim przypadku antidotum należy podawać ostrożnie w zmniejszonych dawkach. Jeśli jest wskazane, należy podać tlen, płyny dożylne, środki zwiększające ciśnienie krwi i inne środki podtrzymujące.

Metadon jest opioidowym środkiem przeciwbólowym, agonistą receptora opioidowego, oddziałującym na OUN i na mięśnie gładkie jelit w sposób podobny do morfiny. Metadon powoduje zespół abstynencyjny podobny jak w przypadku morfiny, różniący się bardziej stopniowanym stadium wstępnym, umiarkowanie dłuższym przebiegiem i mniej uporczywymi objawami. Podawanie doustne powoduje stopniowy okres wstępny, spadek maks. poziomów i dłuższy okres działania analgetycznego, w porównaniu z morfiną.

1 ml syropu zawiera 1 mg lub 5 mg chlorowodorku metadonu.

Przepisując ten lek pamiętaj: - ilość substancji należy dodatkowo wyrazić słowami; - na recepcie nie można wypisać dodatkowo innych leków; - ten lek można przepisać tylko na miesięczną kurację; - podaj szczegółowy sposób dawkowania;

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający środek odurzający grupy I-N lub II-N.

Produkt leczniczy silnie upośledzający sprawność psychomotoryczną; bezwzględny zakaz prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu przez 24 h po zastosowaniu.