Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Memantine Accord

Memantine hydrochloride

tabl. powl.
20 mg
28 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
24,00
Memantine Accord
tabl. powl.
20 mg
56 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
44,31
Memantine Accord
tabl. powl.
10 mg
28 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
18,14
Memantine Accord
tabl. powl.
10 mg
56 szt.
Doustnie
Rx-z
100%
29,55

Memantine Accord - szczegółowe informacje dla lekarzy

Wskazania

Memantine Accord jest wskazany w leczeniu pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Lek powinien być stosowany wyłącznie u pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem choroby Alzheimera, zgodnie z aktualnymi wytycznymi diagnostycznymi. Kluczowe jest regularne monitorowanie skuteczności terapeutycznej oraz tolerancji leczenia, szczególnie w pierwszych 3 miesiącach terapii.

Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie memantyną powinno być inicjowane i nadzorowane przez lekarza specjalistę z doświadczeniem w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Terapię można rozpocząć tylko w przypadku zapewnienia stałego nadzoru nad przyjmowaniem leku przez pacjenta.

Tydzień leczenia Dawka dobowa Sposób podawania
Tydzień 1 (dni 1-7) 5 mg 1/2 tabletki 10 mg raz na dobę
Tydzień 2 (dni 8-14) 10 mg 1 tabletka 10 mg raz na dobę
Tydzień 3 (dni 15-21) 15 mg 1,5 tabletki 10 mg raz na dobę
Od tygodnia 4 20 mg 2 tabletki 10 mg raz na dobę

Schemat stopniowego zwiększania dawki w ciągu pierwszych 3 tygodni leczenia. Maksymalna dawka dobowa wynosi 20 mg.

Lek należy podawać raz na dobę, o stałej porze. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków.

Modyfikacja dawkowania w szczególnych grupach pacjentów:

Pacjenci w podeszłym wieku (>65 lat): Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę, stosowana zgodnie z powyższym schematem.

Zaburzenia czynności nerek: - Łagodne (ClCr 50-80 ml/min): bez modyfikacji dawki - Umiarkowane (ClCr 30-49 ml/min): 10 mg/dobę, z możliwością zwiększenia do 20 mg/dobę po 7 dniach - Ciężkie (ClCr 5-29 ml/min): 10 mg/dobę

Zaburzenia czynności wątroby: - Łagodne/umiarkowane (Child-Pugh A i B): bez modyfikacji dawki - Ciężkie: nie zaleca się stosowania

Dzieci i młodzież: Brak dostępnych danych dotyczących stosowania memantyny w tej grupie wiekowej.

Warto zapamiętać
  • Memantyna jest antagonistą receptora NMDA stosowanym w leczeniu choroby Alzheimera o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego
  • Dawkę leku należy zwiększać stopniowo w ciągu pierwszych 3 tygodni terapii, aby zminimalizować ryzyko działań niepożądanych

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną (memantynę) lub którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w preparacie.

Należy zachować szczególną ostrożność przy kwalifikacji pacjentów do leczenia memantyną, biorąc pod uwagę potencjalne przeciwwskazania i ryzyko interakcji lekowych.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Padaczka: Zaleca się ostrożność u pacjentów z padaczką, drgawkami w wywiadzie lub czynnikami predysponującymi do padaczki.

Interakcje z antagonistami NMDA: Należy unikać jednoczesnego stosowania innych antagonistów NMDA (amantadyna, ketamina, dekstrometorfan) ze względu na ryzyko nasilenia działań niepożądanych.

Czynniki wpływające na pH moczu: Konieczne jest monitorowanie pacjentów z czynnikami mogącymi prowadzić do alkalizacji moczu (np. drastyczne zmiany diety, stosowanie leków alkalizujących, kwasica kanalikowo-nerkowa, ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez Proteus spp.).

Choroby układu sercowo-naczyniowego: Ograniczone dane dotyczące stosowania memantyny u pacjentów po świeżym zawale mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością serca (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym. Pacjenci z tymi schorzeniami wymagają ścisłej obserwacji podczas leczenia.

Laktoza: Produkt zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy.

Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów: Memantyna wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjentów leczonych ambulatoryjnie należy poinformować o konieczności zachowania szczególnej ostrożności.

Interakcje lekowe

Potencjalne nasilenie działania: L-dopa, agoniści receptorów dopaminergicznych, leki antycholinergiczne

Potencjalne osłabienie działania: Barbiturany, neuroleptyki

Modyfikacja działania: Leki zmniejszające napięcie mięśni szkieletowych (dantrolen, baklofen) - może być konieczne dostosowanie dawki

Przeciwwskazane jednoczesne stosowanie: Amantadyna (ryzyko psychozy farmakotoksycznej)

Ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu: Ketamina, dekstrometorfan, fenytoina

Potencjalne interakcje farmakokinetyczne: Cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina, nikotyna (wspólny nerkowy układ transportu kationów)

Inne interakcje: - Możliwe zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu w surowicy - Pojedyncze przypadki zwiększenia INR przy jednoczesnym stosowaniu z warfaryną - Brak istotnych interakcji z gliburydem/metforminą, donepezilem i galantaminą

Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P450, monooksygenazy zawierającej flawinę, hydrolazy epoksydowej ani sulfationowej.

Stosowanie w ciąży i podczas karmienia piersią

Ciąża: Brak danych klinicznych dotyczących stosowania memantyny w ciąży. Badania na zwierzętach wskazują na ryzyko zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu. Memantyny nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne.

Karmienie piersią: Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki, ale ze względu na lipofilne właściwości leku jest to prawdopodobne. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią.

Płodność: Brak danych dotyczących wpływu memantyny na płodność.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane (częstość >1% i większa niż w grupie placebo):

  • Zawroty głowy (6,3%)
  • Ból głowy (5,2%)
  • Zaparcia (4,6%)
  • Senność (3,4%)
  • Nadciśnienie tętnicze (4,1%)

Inne istotne działania niepożądane:

  • Zaburzenia psychiczne: splątanie, omamy, reakcje psychotyczne (częstość nieznana)
  • Zaburzenia układu nerwowego: nieprawidłowy chód, napady padaczkowe (bardzo rzadko)
  • Zaburzenia sercowo-naczyniowe: niewydolność serca, zakrzepica żylna/zatorowość
  • Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: wymioty, zapalenie trzustki (częstość nieznana)
  • Zaburzenia wątroby: zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, zapalenie wątroby (częstość nieznana)

W przebiegu choroby Alzheimera często występują depresja, myśli samobójcze i samobójstwa. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano takie przypadki u pacjentów leczonych memantyną.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania memantyny mogą obejmować:

  • Objawy ze strony OUN: splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy, zaburzenia chodu, śpiączka
  • Objawy żołądkowo-jelitowe: wymioty, biegunka

Leczenie przedawkowania powinno być objawowe. Nie jest dostępne swoiste antidotum. Należy zastosować standardowe procedury, takie jak płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego, zakwaszenie moczu, wymuszona diureza. W przypadku pobudzenia OUN rozważyć ostrożne leczenie objawowe.

Mechanizm działania

Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego). Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów w przebiegu choroby Alzheimera.

Skład

Substancja czynna: memantyny chlorowodorek

1 tabletka powlekana zawiera: - 10 mg memantyny chlorowodorku (ekwiwalent 8,31 mg memantyny) lub - 20 mg memantyny chlorowodorku (ekwiwalent 16,62 mg memantyny)

Lek zawiera laktozę jako substancję pomocniczą.

Stosowanie memantyny w leczeniu choroby Alzheimera wymaga starannego monitorowania pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem potencjalnych działań niepożądanych i interakcji lekowych. Regularna ocena skuteczności terapii jest kluczowa dla optymalizacji leczenia.



Wskazania

Leczenie pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę, zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem produktu leczniczego przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu pierwszych 3 m-cy po rozpoczęciu leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia przez pacjenta zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi. Leczenie podtrzymujące może być kontynuowane tak długo, jak długo utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie memantyną. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w razie złej tolerancji leczenia. Dorośli. Zwiększanie dawki. Maks. dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, przez pierwsze 3 tyg. dawkę należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydzień, aż do osiągnięcia dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): pacjent powinien przyjmować pół tabl. powl. 10 mg (5 mg)/dobę przez 7 dni; 2. tydz. (dzień 8-14): pacjent powinien przyjmować 1 tabl. powl. 10 mg (10 mg)/dobę przez 7 dni; 3. tydz. (dzień 15-21): pacjent powinien przyjmować 1,5 tabl. powl. 10 mg (15 mg)/dobę przez 7 dni. Począwszy od 4. tyg.: pacjent powinien przyjmować 2 tabl. powl. 10 mg (20 mg)/dobę. Dawka podtrzymująca: zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Na podstawie badań klinicznych określono, że dla pacjentów w wieku powyżej 65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg/dobę (2 tabl. powl. 10 mg, raz/dobę), stosowana zgodnie z opisanym powyżej schematem podawania leku. Zaburzenie czynności nerek. U pacjentów z nieznacznie zaburzoną czynnością nerek (ClCr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. W przypadku pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (ClCr 30-49 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przynajmniej przez 7 dni, to dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę zgodnie ze standardowym schematem zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (ClCr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Zaburzenie czynności wątroby. U pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Brak dostępnych danych na temat stosowania memantyny u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Nie zaleca się podawania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie ma dostępnych danych.

Lek należy podawać raz/dobę, o tej samej porze każdego dnia.Tabl. powl. można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina czy dekstrometorfan, ponieważ środki te wywierają wpływ na ten sam układ receptorowy co memantyna. Równoczesne podawanie tych środków może prowadzić do zwiększenia częstości oraz nasilenia działań niepożądanych (głównie związanych z OUN). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki, mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu. Do czynników tych należą: drastyczne zmiany diety, np. diety mięsnej na wegetariańską lub przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową. Przyczyną zwiększenia pH moczu może być również kwasica kanalikowo-nerkowa oraz ciężkie infekcje dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus. Ponieważ z większości badań klinicznych wykluczono pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, dostępna jest jedynie ograniczona liczba danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom. Z tego względu pacjentów z tymi chorobami należy podczas leczenia poddać wnikliwej obserwacji. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien on być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniami wchłaniania glukozo-galaktozy. Choroba Alzheimera o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim zazwyczaj powoduje upośledzenie zdolności prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Memantyna wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn, w związku z czym pacjentów leczonych w warunkach ambulatoryjnych należy poinformować o konieczności zachowania szczególnych środków ostrożności.

Ze względu na efekty farmakologiczne oraz mechanizm działania memantyny, mogą wystąpić następujące interakcje: mechanizm działania wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków antycholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu - konieczne może być dostosowanie ich dawki. Nie należy stosować równocześnie memantyny i amantadyny, gdyż wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej. Obydwa produkty, o podobnej budowie chemicznej, są antagonistami NMDA. To samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Opublikowano jeden opis przypadku dotyczący ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Inne substancje czynne, takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna, w których procesie wydalania bierze udział ten sam nerkowy układ transportu kationów, co w przypadku amantadyny, mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków w osoczu. Może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu (HCT) w surowicy, gdy memantyna stosowana jest jednocześnie z HCT lub jakimikolwiek produktami zawierającymi HCT. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (international normalized ratio - INR) u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną. Chociaż nie ustalono związku przyczynowego, wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. W badaniach farmakokinetycznych (PK) z pojedynczą dawką, u młodych zdrowych osób nie obserwowano istotnych interakcji pomiędzy substancjami czynnymi - memantyną a gliburydem/metforminą lub donepezylem. W badaniu klinicznym u młodych zdrowych ochotników nie obserwowano istotnego wpływu memantyny na farmakokinetykę galantaminy. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P 450 (CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A), monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania memantyny w czasie ciąży. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane. Memantyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią. Nie wiadomo, czy memantyna ma wpływ na płodność, ze względu na brak danych.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z otępieniem o nasileniu łagodnym do umiarkowanego, leczonych memantyną (1784 pacjentów) lub przyjmujących placebo (1595 pacjentów) ogólny wskaźnik częstości występowania reakcji niepożądanych nie różnił się znacząco w grupie przyjmującej memantynę w porównaniu do grupy przyjmującej placebo; reakcje niepożądane miały zwykle nasilenie łagodne do umiarkowanego. Najczęstszymi reakcjami niepożądanymi, które z większą częstością występowały w grupie leczonej memantyną niż w grupie otrzymującej placebo były: zawroty głowy (odpowiednio 6,3% versus 5,6%), ból głowy (5,2% versus 3,9%), zaparcia (4,6% versus 2,6%), senność (3,4% versus 2,2%) i nadciśnienie tętnicze (4,1% versus 2,8%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenia grzybicze. Zaburzenia układu odpornościowego: (często) nadwrażliwość na lek. Zaburzenia psychiczne: (często) senność; (niezbyt często) splątanie, omamay; (nieznana) reakcje psychotyczne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, zaburzenia równowagi; (niezbyt często) nieprawidłowy chód; (bardzo rzadko) napady padaczkowe. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica żylna/zatorowość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcia; (niezbyt często) wymioty; (nieznana) zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększona aktywność enzymów wątrobowych; (nieznana) zapalenie wątroby. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) bóle głowy; (niezbyt często) zmęczenie. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL. Choroba Alzheimera wiąże się z depresją, myślami samobójczymi i samobójstwami. Po wprowadzeniu leku do obrotu, u pacjentów leczonych memantyną, zgłaszano takie przypadki.

Z przeprowadzonych badań klinicznych oraz postmarketingowych dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące przedawkowania. Relatywnie duże przedawkowanie (odpowiednio 200 mg i 105 mg/dobę w ciągu 3 dni) zostało powiązane z wystąpieniem jedynie zmęczenia, osłabienia i/lub biegunki lub też objawy nie wystąpiły. W przypadkach przedawkowania poniżej 140 mg lub gdy dawka była nieznana, u pacjentów obserwowano objawy ze strony OUN (splątanie, senność, zawroty głowy, pobudzenie, agresja, omamy oraz zaburzony chód) i/lub żołądkowo-jelitowe (wymioty i biegunka). W przypadku największego przedawkowania, pacjent przeżył zażycie doustne 2000 mg memantyny i wykazywał objawy ze strony OUN (śpiączka przez 10 dni, a później podwójne widzenie i pobudzenie). U pacjenta zastosowano leczenie objawowe oraz plazmaferezę. Pacjent powrócił do zdrowia bez trwałych następstw. W innym przypadku dużego przedawkowania, pacjent także przeżył i wyzdrowiał. Pacjent przyjął doustnie 400 mg memantyny. Wykazywał objawy ze strony OUN, takie jak: niepokój, psychoza, omamy wzrokowe, stan przeddrgawkowy, senność, stupor i utrata świadomości. Po przedawkowaniu leczenie powinno być objawowe. Nie jest dostępne swoiste antidotum w przypadku zatrucia lub przedawkowania. Powinny być odpowiednio zastosowane standardowe kliniczne procedury dotyczące usunięcia substancji czynnej, np.: płukanie żołądka, podanie węgla leczniczego (przerwanie potencjalnego ponownego krążenia jelitowo-wątrobowego), zakwaszenie moczu, wymuszona diureza. W przypadku objawów przedmiotowych i podmiotowych ogólnej nadpobudliwości OUN, powinno się rozważyć ostrożne leczenie objawowe.

Istnieje coraz więcej dowodów na to, że zaburzenia neuroprzekaźnictwa glutaminergicznego, zwłaszcza w receptorach NMDA (kwasu N-metylo-D-asparaginowego), przyczyniają się zarówno do występowania objawów, jak i do postępu choroby w otępieniu neurodegeneracyjnym. Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów.

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg memantyny chlorowodorku, ekwiwalent 8,31 mg lub 16,62 mg memantyny.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Istnieją dowody na niekorzystne działanie leku na płód, ale w pewnych sytuacjach klinicznych potencjalne korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko (np. w stanach zagrażających życiu lub chorobach, w których inne, bezpieczne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne).

Produkt leczniczy, który może wpływać upośledzająco na sprawność psychofizyczną; jeżeli przepisana dawka i droga podania wskazują, że w okresie stosowania może pojawić się wyraźne upośledzenie sprawności psychomotorycznej, to należy udzielić pacjentowi wskazówek co do zachowania szczególnej ostrożności w zakresie prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu bądź uprzedzić o konieczności czasowego zaniechania takich czynności.

Lek u palaczy (także biernych) może wchodzić w interakcje z nikotyną.