Medycyna.pl Medycyna.pl
Wyszukaj produkt

Malidum

Eplerenone

tabl. powl.
50 mg
30 szt.
Doustnie
Rx
100%
53,50
Malidum
tabl. powl.
25 mg
28 szt.
Doustnie
Rx
100%
29,68

Malidum - Eplerenon w leczeniu niewydolności serca

Wskazania do stosowania

Eplerenon jest wskazany jako terapia dodana do standardowego leczenia w następujących przypadkach:

  • U pacjentów po niedawno przebytym zawale serca, ze stabilną niewydolnością lewej komory serca (frakcja wyrzutowa ≤40%) i objawami klinicznymi niewydolności serca - w celu zmniejszenia ryzyka zgonu i chorobowości z przyczyn sercowo-naczyniowych.
  • U dorosłych pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca klasy II wg NYHA i dysfunkcją lewej komory (LVEF ≤30%) - w celu redukcji ryzyka zgonu i chorobowości z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Eplerenon stosuje się jako uzupełnienie standardowej terapii, obejmującej m.in. beta-adrenolityki.

Dawkowanie i sposób podawania

Dostępne są tabletki zawierające 25 mg i 50 mg eplerenonu, co umożliwia indywidualne dostosowanie dawki. Maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg.

Wskazanie Dawka początkowa Dawka docelowa
Niewydolność serca po zawale 25 mg raz na dobę 50 mg raz na dobę
Przewlekła niewydolność serca (NYHA II) 25 mg raz na dobę 50 mg raz na dobę

Dawkę należy zwiększać stopniowo w ciągu 4 tygodni, kontrolując stężenie potasu w surowicy.

Leczenie eplerenonem po zawale serca należy rozpoczynać zazwyczaj w ciągu 3-14 dni od rozpoznania ostrego zawału.

Przed rozpoczęciem terapii oraz po każdej zmianie dawki należy oznaczać stężenie potasu w surowicy. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli stężenie potasu wynosi >5,0 mmol/l.

Dostosowanie dawki w zależności od stężenia potasu w surowicy:

  • <5,0 mmol/l: zwiększyć dawkę
  • 5,0-5,4 mmol/l: utrzymać dawkę
  • 5,5-5,9 mmol/l: zmniejszyć dawkę
  • ≥6,0 mmol/l: odstawić lek

Tabletki należy przyjmować w całości, popijając dużą ilością wody. Można je stosować niezależnie od posiłków.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku: Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się regularne monitorowanie stężenia potasu.

Pacjenci z niewydolnością nerek:

  • Łagodna niewydolność: bez modyfikacji dawki
  • Umiarkowana niewydolność (ClCr 30-60 ml/min): dawka początkowa 25 mg co 2 dni
  • Ciężka niewydolność (ClCr <30 ml/min): przeciwwskazanie do stosowania

Pacjenci z niewydolnością wątroby:

  • Łagodna/umiarkowana: bez modyfikacji dawki początkowej, regularne kontrole potasu
  • Ciężka: przeciwwskazanie do stosowania

Dzieci i młodzież: Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u pacjentów poniżej 18 roku życia.

Dawkowanie eplerenonu wymaga indywidualnego dostosowania w zależności od stanu klinicznego pacjenta, funkcji nerek i wątroby oraz stężenia potasu w surowicy. Konieczne jest ścisłe monitorowanie parametrów biochemicznych, zwłaszcza na początku terapii i po każdej zmianie dawki.

Przeciwwskazania

Stosowanie eplerenonu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

  • Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą
  • Stężenie potasu w surowicy >5,0 mmol/l przed rozpoczęciem leczenia
  • Ciężka niewydolność nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m2)
  • Ciężka niewydolność wątroby (klasa C w skali Child-Pugh)
  • Jednoczesne stosowanie:
    • Leków moczopędnych oszczędzających potas
    • Preparatów potasu
    • Silnych inhibitorów CYP3A4 (np. itrakonazol, ketokonazol, rytonawir, klarytromycyna)
  • Leczenie skojarzone inhibitorem ACE, antagonistą receptora angiotensyny (ARB) i eplerenonem

Główne przeciwwskazania do stosowania eplerenonu związane są z ryzykiem hiperkaliemii oraz interakcjami z innymi lekami wpływającymi na gospodarkę potasową lub metabolizm eplerenonu.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności

Ryzyko hiperkaliemii: Ze względu na mechanizm działania eplerenonu, podczas jego stosowania może wystąpić hiperkaliemia. Należy monitorować stężenie potasu u wszystkich pacjentów, szczególnie:

  • Na początku leczenia
  • Po zmianie dawki
  • U pacjentów w podeszłym wieku
  • U pacjentów z niewydolnością nerek
  • U pacjentów z cukrzycą

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: Regularne monitorowanie stężenia potasu, zwłaszcza u pacjentów z mikroalbuminurią w przebiegu cukrzycy. Ryzyko hiperkaliemii wzrasta wraz ze spadkiem funkcji nerek.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby należy monitorować stężenie elektrolitów. Stosowanie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane.

Interakcje lekowe: Należy unikać jednoczesnego stosowania z:

  • Litem
  • Cyklosporyną
  • Takrolimusem
  • Niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ)
  • Trimetoprimem
  • Inhibitorami ACE i ARB (zwiększone ryzyko hiperkaliemii)
  • Silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina)

Wpływ na prowadzenie pojazdów: Eplerenon może powodować zawroty głowy, należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Stosowanie eplerenonu wymaga ścisłego monitorowania stężenia potasu oraz funkcji nerek i wątroby. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z grupy ryzyka hiperkaliemii oraz przy jednoczesnym stosowaniu innych leków wpływających na gospodarkę potasową.

Warto zapamiętać
  • Eplerenon zmniejsza ryzyko zgonu i chorobowości z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z niewydolnością serca po zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca klasy II wg NYHA.
  • Kluczowe jest regularne monitorowanie stężenia potasu w surowicy podczas terapii eplerenonem ze względu na ryzyko hiperkaliemii.

Działania niepożądane

Najczęstsze działania niepożądane obserwowane podczas stosowania eplerenonu to:

  • Hiperkaliemia
  • Zawroty głowy
  • Niedociśnienie tętnicze
  • Biegunka
  • Nudności
  • Niewydolność nerek
  • Zwiększone stężenie kreatyniny we krwi

Rzadziej występujące, ale istotne działania niepożądane obejmują:

  • Migotanie przedsionków
  • Lewokomorową niewydolność serca
  • Wysypkę
  • Skurcze mięśni

W badaniach klinicznych nie zaobserwowano istotnej statystycznie różnicy w częstości występowania udaru mózgu między grupą otrzymującą eplerenon a grupą placebo, nawet u pacjentów w bardzo podeszłym wieku (≥75 lat).

Profil bezpieczeństwa eplerenonu jest generalnie dobry, ale wymaga monitorowania, szczególnie w zakresie gospodarki elektrolitowej i funkcji nerek. Najważniejszym działaniem niepożądanym, którego należy się wystrzegać, jest hiperkaliemia.

Mechanizm działania

Eplerenon jest selektywnym antagonistą receptorów mineralokortykoidowych (MRA). Jego główne działanie polega na:

  • Blokowaniu wiązania aldosteronu do receptorów mineralokortykoidowych
  • Hamowaniu niekorzystnych efektów nadmiernej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w układzie sercowo-naczyniowym

Dzięki temu eplerenon wykazuje działanie kardioprotekcyjne, zmniejszając ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych u pacjentów z niewydolnością serca.

Selektywne blokowanie receptorów mineralokortykoidowych przez eplerenon prowadzi do korzystnych efektów w leczeniu niewydolności serca, przy jednoczesnym zachowaniu relatywnie dobrego profilu bezpieczeństwa w porównaniu do nieselektywnych antagonistów aldosteronu.

Podsumowanie

Eplerenon jest cennym lekiem w terapii niewydolności serca, szczególnie u pacjentów po zawale mięśnia sercowego oraz z przewlekłą niewydolnością serca klasy II wg NYHA. Jego stosowanie wymaga jednak ścisłego monitorowania parametrów biochemicznych, zwłaszcza stężenia potasu w surowicy. Kluczowe jest indywidualne dostosowanie dawki oraz unikanie interakcji z innymi lekami wpływającymi na gospodarkę potasową. Przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności, eplerenon może znacząco przyczynić się do poprawy rokowania u pacjentów z niewydolnością serca.



Wskazania

Eplerenon jest wskazany jako: terapia dodana do standardowego leczenia obejmującego stosowanie β-adrenolityków, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych, u pacjentów w stanie stabilnym z zaburzeniem czynności lewej komory serca, frakcji wyrzutowej lewej komory ≤40% oraz klinicznymi objawami niewydolności serca, po przebytym niedawno zawale serca. Terapia dodana do standardowego leczenia, w celu zmniejszenia ryzyka umieralności i zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych u dorosłych pacjentów z (przewlekłą) niewydolnością serca klasa II wg Nowojorskiego Towarzystwa Kardiologicznego (NYHA) oraz z zaburzeniami czynności lewej komory serca (LVEF ≤30%).

W celu umożliwienia indywidualnego dostosowywania dawki dostępne są postacie zawierające 25 mg i 50 mg substancji czynnej. Maksymalna dawka wynosi 50 mg/dobę. Pacjenci z niewydolnością serca po przebytym zawale serca. Zalecana dawka podtrzymująca eplerenonu wynosi 50 mg raz/dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg raz/dobę, którą należy stopniowo zwiększać, najlepiej w ciągu 4 tyg., kontrolując stężenie potasu w surowicy, do dawki docelowej 50 mg raz/dobę. Leczenie eplerenonem należy zazwyczaj rozpoczynać w ciągu 3-14 dni od rozpoznania ostrego zawału serca. Pacjenci z (przewlekłą) niewydolnością serca (klasa II wg NYHA). U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (klasa II wg NYHA) leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg raz/dobę, którą następnie należy stopniowo zwiększać, najlepiej w ciągu 4 tyg., kontrolując stężenie potasu w surowicy, do dawki docelowej 50 mg raz/dobę. U chorych, u których stężenie potasu w surowicy wynosi >5,0 mmol/l, nie należy rozpoczynać leczenia eplerenonem. Stężenie potasu w surowicy należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia eplerenonem, w trakcie 1-go tyg. leczenia i po miesiącu od rozpoczęcia leczenia lub zmiany dawki. Następnie stężenie potasu w surowicy należy oznaczać okresowo w zależności od potrzeb. Po rozpoczęciu leczenia, dawkę należy dostosować zależnie od stężenia potasu w surowicy. Dostosowanie dawki po rozpoczęciu leczenia. Stężenie potasu w surowicy (mmol/l) <5,0: czynność zwiększyć; dostosowanie dawki - 25 mg co 2 dobę do 25 mg raz/dobę, 25 mg raz/dobę do 50 mg raz/dobę. Stężenie potasu w surowicy (mmol/l) 5,0-5,4: czynność utrzymać; dostosowanie dawki - bez zmian dawki. Stężenie potasu w surowicy (mmol/l): czynność zmniejszyć; dostosowanie dawki - 50 mg raz/dobę do 25 mg raz/dobę. 25 mg raz/dobę do 25 mg co 2 dobę. 25 mg co 2 dobę do odstawienia. Stężenie potasu w surowicy (mmol/l) ≥6,0: czynność odstawić; dostosowanie dawki - nie dotyczy. Po odstawieniu eplerenonu z powodu stężenia potasu w surowicy ≥6,0 mmol/l, można ponownie rozpocząć stosowanie eplerenonu w dawce 25 mg co 2 dobę, kiedy stężenie potasu zmniejszy się poniżej 5,0 mmol/l. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania eplerenonu u dzieci i młodzieży. Pacjenci w podeszłym wieku. Dostosowanie dawki początkowej u osób w wieku podeszłym nie jest konieczne. Z powodu osłabionej czynności nerek związanej z wiekiem, u osób w podeszłym wieku występuje zwiększone ryzyko hiperkaliemii. To ryzyko może być dodatkowo zwiększone przez współistniejące choroby, które zwiększają ekspozycję organizmu na lek, w szczególności przez łagodną do umiarkowanej niewydolność wątroby. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy. Pacjenci z niewydolnością nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z łagodną niewydolnością nerek. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy oraz dostosowanie dawki. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (ClCr 30-60 ml/min) początkowa dawka wynosi 25 mg co 2 dobę i powinna być dostosowana zależnie od stężenia potasu. Zaleca się okresowe monitorowanie stężenia potasu w surowicy. Brak doświadczenia u pacjentów z ClCr <50 ml/min z niewydolnością serca po przebytym zawale serca. Podczas stosowania eplerenonu u tych pacjentów należy zachować ostrożność. Stosowanie dawki większej niż 25 mg raz/dobę u pacjentów z ClCr <50 ml/min nie zostało zbadane. Stosowanie eplerenonu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (ClCr <30 ml/min) jest przeciwwskazane. Eplerenon nie ulega dializie. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby. Z powodu zwiększenia ekspozycji organizmu na eplerenon u chorych z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby, zaleca się u tych chorych częste i regularne kontrole stężenia potasu w surowicy, szczególnie gdy są to pacjenci w podeszłym wieku. Stosowanie u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze. W przypadku jednoczesnego stosowania słabych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4, np. amiodaronu, diltiazemu i werapamilu, leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg raz/dobę. Dawka nie powinna być większa niż 25 mg raz/dobę.

Eplerenon może być podawany podczas lub niezależnie od posiłków. Tabletkę należy połykać w całości, popijając duża ilością wody.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stężenie potasu w surowicy przed rozpoczęciem leczenia >5,0 mmol/l. Ciężka niewydolność nerek, szacowany współczynnik przesączania kłębuszkowego <30 ml/minutę na 1,73 m2 (ang. eGFR). Ciężka niewydolność wątroby (klasa C w skali Child-Pugh). Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas, preparatów potasu lub silnych inhibitorów CYP3A4 (np. itrakonazol, ketokonazol, rytonawir, nelfinawir, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon). Leczenie skojarzone inhibitorem konwertazy angiotensyny (ACE) i antagonistą receptora angiotensyny (ARB) i eplerenonem.

Ze względu na mechanizm działania eplerenonu, podczas jego stosowania może wystąpić hiperkaliemia. Należy monitorować stężenie potasu w surowicy u wszystkich chorych na początku leczenia oraz po zmianie dawki. W trakcie dalszego leczenia okresowe monitorowanie stężenia potasu jest szczególnie zalecane u chorych narażonych na rozwój hiperkaliemii, takich jak pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z niewydolnością nerek oraz pacjenci z cukrzycą. Stosowanie preparatów potasu po rozpoczęciu leczenia eplerenonem nie jest zalecane ze względu na zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Wykazano, że zmniejszenie dawki eplerenonu zmniejsza stężenie potasu w surowicy. Jedno badanie wykazało, że dodanie hydrochlorotiazydu do leczenia eplerenonem kompensuje zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Ryzyko hiperkaliemii może być zwiększone po dodaniu eplerenonu do terapii inhibitorem ACE i/lub ARB. Eplerenonu nie należy stosować jednocześnie z inhibitorem ACE i ARB. Stężenie potasu należy regularnie monitorować u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, także z mikroalbuminurią w przebiegu cukrzycy. Ryzyko hiperkaliemii zwiększa się wraz ze zmniejszeniem wydolności nerek. Co prawda dane z badania przeżywalności i skuteczności eplerenonu w ostrej pozawałowej niewydolności serca (ang. EPHESUS), dotyczące chorych z cukrzycą typu II i mikroalbuminurią są ograniczone, jednakże zaobserwowano zwiększoną częstość występowania hiperkaliemii w tej niewielkiej grupie pacjentów. Dlatego pacjenci ci powinni być leczeni z zachowaniem ostrożności. Eplerenon nie jest usuwany w trakcie hemodializy. Nie zaobserwowano zwiększenia stężenia potasu w surowicy powyżej 5,5 mmol/l u chorych z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby (klasa A i B w skali Child Pugh). Należy monitorować stężenie elektrolitów u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. Stosowanie eplerenonu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby nie było badane, w związku z czym jest ono przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie eplerenonu z silnymi induktorami CYP3A4 nie jest zalecane. Podczas leczenia eplerenonem należy unikać stosowania litu, cyklosporyny, takrolimusu. Pacjenci z rzadką, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lapp lub złym wchłanianiem glukozo-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu. Brak badań dotyczących wpływu eplerenonu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Eplerenon nie powoduje senności ani nie zaburza funkcji poznawczych, jednak prowadząc pojazdy lub obsługując maszyny należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy podczas leczenia.

Ze względu na zwiększone ryzyko hiperkaliemii, eplerenonu nie należy stosować u pacjentów otrzymujących inne leki moczopędne oszczędzające potas i preparaty potasu. Leki moczopędne oszczędzające potas mogą również nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych i innych leków moczopędnych. Ryzyko hiperkaliemii może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu z inhibitorami ACE i/lub ARB. Zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia potasu w surowicy oraz czynności nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, np. pacjenci w podeszłym wieku. Nie zaleca się skojarzonego leczenia trzema lekami: inhibitorem ACE, ARB i eplerenonem. Nie badano interakcji eplerenonu z litem, jednak opisywano działanie toksyczne litu u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki moczopędne i inhibitory ACE. Należy unikać jednoczesnego stosowania eplerenonu i litu. Jeżeli zachodzi konieczność takiego leczenia, należy monitorować stężenie litu w osoczu. Cyklosporyna i takrolimus mogą zaburzać czynność nerek i zwiększać ryzyko hiperkaliemii. Należy unikać jednoczesnego stosowania eplerenonu i cyklosporyny lub takrolimusu. Jeżeli zachodzi konieczność takiego leczenia, zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia potasu w surowicy i czynności nerek. Leczenie NLPZ może prowadzić do ostrej niewydolności nerek spowodowanej bezpośrednim działaniem tych leków na filtrację kłębuszkową, szczególnie u pacjentów z grup ryzyka: pacjentów w podeszłym wieku i/lub odwodnionych. Pacjenci otrzymujący eplerenon i NLPZ powinni być odpowiednio nawodnieni, a czynność nerek powinna być skontrolowana przed rozpoczęciem leczenia. Jednoczesne stosowanie trimetoprymu z eplerenonem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Należy monitorować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i osób w podeszłym wieku. Podczas jednoczesnego stosowania α-1-adrenolityków z eplerenonem, istnieje możliwość nasilenia działania hipotensyjnego i/lub niedociśnienia ortostatycznego. Podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu i α-1-adrenolityków zaleca się kontrolę kliniczną pod kątem niedociśnienia ortostatycznego. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki, amifostyna, baklofen, jednoczesne stosowanie tych leków i eplerenonu może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększać ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Glikokortykosteroidy, tetrakozaktyd, jednoczesne stosowanie tych leków i eplerenonu może osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe (zatrzymanie sodu i wody). Badania in vitro wykazują, że eplerenon nie jest inhibitorem izoenzymów CYP1A2, CYP2C19, CYP2C9, CYP2D6 czy CYP3A4. Eplerenon nie jest substratem ani inhibitorem glikoproteiny P. Ekspozycja organizmu na digoksynę (AUC) zwiększa się o 16% (90% przedział ufności: 4-30%) podczas jednoczesnego stosowania eplerenonu. Zaleca się ostrożność podczas stosowania digoksyny w dawkach zbliżonych do górnej granicy przedziału terapeutycznego. Nie zaobserwowano żadnych istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych z warfaryną. Zaleca się ostrożność podczas stosowania warfaryny w dawkach zbliżonych do górnej granicy przedziału terapeutycznego. Wyniki badań farmakokinetycznych z testowymi substratami dla CYP3A4 tj. midazolamem i cyzaprydem nie wykazały istotnych interakcji farmakokinetycznych podczas jednoczesnego stosowania z eplerenonem. Silne inhibitory CYP3A4: istotne interakcje farmakokinetyczne mogą wystąpić, kiedy eplerenon jest stosowany jednocześnie z lekami hamującymi enzym CYP3A4. Silny inhibitor CYP3A4 (ketokonazol 200 mg 2x/dobę) powodował zwiększenie AUC eplerenonu o 441%. Jednoczesne stosowanie eplerenonu i silnych inhibitorów CYP3A4, takich jak: ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, nelfinawir, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon jest przeciwwskazane. Słabe lub umiarkowane inhibitory CYP3A4: Jednoczesne stosowanie z erytromycyną, sakwinawirem, amiodaronem, diltiazemem, werapamilem lub flukonazolem prowadziło do istotnych interakcji farmakokinetycznych ze zwiększeniem AUC eplerenonu 98-187%. Dawka eplerenonu nie powinna zatem być większa niż 25 mg/dobę podczas jednoczesnego stosowania słabych lub umiarkowanych inhibitorów CYP3A4. Jednoczesne stosowanie eplerenonu i ziela dziurawca (silny induktor CYP3A4) spowodowało zmniejszenie AUC eplerenonu o 30%. Większe zmniejszenie AUC eplerenonu może wystąpić podczas stosowania silniejszych induktorów CYP3A4 np. ryfampicyny. Ze względu na ryzyko zmniejszenia skuteczności eplerenonu, jednoczesne stosowanie silnych induktorów CYP3A4 (ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, ziele dziurawca) i eplerenonu nie jest zalecane. Na podstawie wyników klinicznego badania farmakokinetyki, nie oczekuje się istotnych interakcji podczas jednoczesnego stosowania leków zobojętniających i eplerenonu.

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania eplerenonu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośrednich lub pośrednich działań niepożądanych dotyczących ciąży, rozwoju zarodka i płodu, porodu i rozwoju narodzonego dziecka. Należy zachować ostrożność przepisując eplerenon kobietom w ciąży. Nie wiadomo, czy eplerenon po podaniu doustnym przenika do mleka ludzkiego, jednakże dane z badań przedklinicznych wskazują, że eplerenon i/lub jego metabolity są obecne w mleku szczurzym. Młode szczury przyjmujące te substancje z mlekiem rozwijały się prawidłowo. Ze względu na nieznaną możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia, należy zdecydować o zaprzestaniu karmienia piersią lub odstawieniu leku, biorąc pod uwagę znaczenie stosowania produktu dla matki. Brak danych dotyczących płodności u ludzi.

W II badaniach EPHESUS oraz w badaniu przeżywalności pacjentów leczonych eplerenonem hospitalizowanych z łagodną niewydolnością serca (ang. EMPHASIS-HF), ogólna częstość występowania działań niepożądanych, zgłoszonych podczas leczenia eplerenonem była podobna do częstości w grupie otrzymującej placebo. Częstość występowania działań niepożądanych w Badaniach Kontrolowanych Placebo z zastosowaniem eplerenonu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) odmiedniczkowe zapalenie nerek, zakażenia, zapalenie gardła. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) eozynofilia. Zaburzenia endokrynologiczne: (niezbyt często) niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperkaliemia, hipercholesterolemia; (niezbyt często) hiponatremia, odwodnienie, hipertriglicerydemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, omdlenia, ból głowy; (niezbyt często) niedoczulica. Zaburzenia serca: (często) lewokomorowa niewydolność serca, migotanie przedsionków; (niezbyt często) tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) zakrzepica tętnic kończyn, niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności, zaparcia, wymioty; (niezbyt często) wzdęcia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) nadmierne pocenie, obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni, ból pleców; (niezbyt często) bóle kostno-mięśniowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabianie; (niezbyt często) złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększone stężenie mocznika we krwi, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi; (niezbyt często) zmniejszenie ilości receptora czynnika wzrostu naskórka, zwiększone stężenie glukozy we krwi. W badaniu EPHESUS odnotowano większą liczbę przypadków udaru mózgu wśród osób w bardzo podeszłym wieku (≥75 lat). Nie było jednak istotnej statystycznie różnicy pomiędzy częstością występowania udaru w grupie otrzymującej eplerenon (30) wobec grupy otrzymującej placebo (22). W badaniu EMPHASIS- HF, liczba przypadków udaru mózgu wśród osób w bardzo podeszłym wieku (≥75 lat) wynosiła 9 w grupie otrzymującej eplerenon i 8 w grupie otrzymującej placebo.

Nie opisano przypadków występowania działań niepożądanych związanych z przedawkowaniem eplerenonu u ludzi. Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania u człowieka byłoby niedociśnienie tętnicze lub hiperkaliemia. Eplerenon nie może być usunięty w trakcie hemodializy. Wykazano, że eplerenon jest silnie wiązany przez węgiel aktywowany. W przypadku objawowego niedociśnienia tętniczego, należy rozpocząć leczenie podtrzymujące. Jeśli wystąpi hiperkaliemia, należy rozpocząć typowe leczenie.

Eplerenon wykazuje względną swoistość wiązania z rekombinowanymi ludzkimi receptorami dla mineralokortykosteroidów w porównaniu do wiązania z rekombinowanymi ludzkimi receptorami dla glikokortykosteroidów, progesteronu i androgenów. Eplerenon zapobiega wiązaniu aldosteronu, kluczowego hormonu w układzie renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), który uczestniczy w regulacji ciśnienia tętniczego i patofizjologii chorób sercowo-naczyniowych.

1 tabl. 25 mg zawiera 19 mg laktozy jednowodnej. 1 tabl. 50 mg zawiera 38 mg laktozy jednowodnej.

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.

Sole potasowe (substytuty soli) oraz soki pomidorowe (zawierają potas) spożywane w dużych ilościach powodują wzrost stężenia potasu we krwi. Konsekwencjami klinicznymi tej interakcji mogą być zaburzenia rytmu serca, blok i zatrzymanie czynności serca, parestezje kończyn, osłabienie mięśni, senność, splątanie.